ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(29)

"-წითელი ყოველთვის ჩემ ფერად დარჩება... მეგონა ზეკოს ფერი ნაწვალები თეთრი იყო,მაგრამ ჭრელი აღმოჩნდა...ჭრელი,რომელსაც არ ვენდობი...თეთრი მხოლოდ ჩემ ფიქრიას დაკრავს,მაგრამ ისიც კი... ღია,ნაზი იასამნისფერია...მიყვარს მისი მოოისფრო სურნელი და არსება..."
იყო ტკივილით სავსე ყვირილი,ათასგვარი ხმაური,გაცხოველებული ღრიალი და ბოლოს სიჩუმე...მოულოდნელი,საშიში და შემაძრწუნებელი... რაღაც მოხდა...რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი... ის,რაც არასდროს აღარ უნდა განმეორებულიყო და მსგავსს,ყველაფერს წერტილი უნდა სადმოდა უწინაც,მაგრამ მაინც გრძელდებოდა წლების განმავლობაში...
-ნოე! ედიშერ!-განწირული ყვიროდა ზეკო და კარებზე მთელი ძალით აბრახუნებდა. არავინ პასუხობდა... დაბნეულსა და გასაცოდავებულს,მხოლოდ საკუთარი ხმა ესმოდა და ეს კიდევ უფრო აშფოთებდა.
-ხმა გამეცით,რომელიმემ! დიდხანს აბრახუნა,ბოლოს მუხლებზე დაემხო და გულიანად აქვითინდა....
-ნოე!ედიშერ....-განაგრძობდა სლუკუნს.
კარი,რომ გაიღო პირველი რაც ქალმა დაინახა სისხლით მოთხვრილი ხალიჩა და კედლები იყო....
-აქ რა მოხდა?! -ამოიგმინა თვალებგაფართოვებულმა და ლამის გუგები ქუთუთოებიდან გადმოუცვივდა.
ნოე ცივად და უგრძნობელი მზერით დაჰყურებდა. გახეთქილი შუბლიდან სისხლი სდიოდა(სახის ნახევარი გაწითლებოდა,მაისურიც დასვროდა მეწამურისფრად და ხელებიც ძოწისფრად უელავდა) ძირს დაჩოქილს ეწვეთებოდა...
-მო-კა-ლი?!-ხმა ჩაუწყდა დედამისს, დაუფიქრავად შეხოხდა საძინებელში,რომელიც ოთახს კი არა სასაკლაოს ჰგავდა. ყველაფერი დაელეწათ,ფარდები ჩამოეხიათ,საწოლი გადაეყირავებინათ, ედის სხეული დიდი სარკის წინ ეგდო,სისხლის გუბურაში იწვა,სულ მთლად დასახიჩრებული....ჩანდა ნოეს სისასტიკე არ დაეშურებინა... მოჭრილი თითები ოთახში მიმოეფანტა,დაღებული პირიდან ლამის მოძრობილი ენა ბაწარივით ჩამოკიდებული ჩანდა.
-ეს..ეს, რა არის!-უნდოდა ხელით შეხებოდა,მაგრამ ვერ გაბედა, ახლოს მიიტანა,ერთბაშად კანკალმა აიტანა და აზლუქუნდა:
-შენ...შენ.....
-არაფერი თქვა,ზეკო...
-არ მჯერა...
-არაფერითქო!გესმის?!-იღრიალა ვაჟმა,რომელიც გაცილებით უფრო მშვიდი ჩანდა კარის გაღებისას,მაშინ,როცა ედიშერი საიქიოს გზაზე ყავდა უკვე გაყენებული.
-ეს რა გამიზრდიხარ,ნოე!-აღმოხდა ქალს და მკვდარს დაეცა ზემოდან... ნოე ხელ-ფეხს ვერ გრძნობდა... თითქოს,მხოლოდ თავი დარჩენილიყო და ისიც უქრებოდა ნელნელა,რადგან საშნელ სიმძმესა და ტკივილს უჩველო სიმსუბუქე მოჰყვა,დაახლოებით ისეთი სხეულს განშორებული სული რომ ამოისუნთქავს და მიხვდება,რომ მძიმე ლოდი მოეხსნა მხრებიდან, ის ლოდი დიდხანს,რომ ათრევდა უხილავი ოფლით გაწუწული... განცდა,რომელიც მთელს არსებაში ქარბობალასავით უტრიალებდა ადამიანურისას სცდებოდა და უსასრულობის ფორმულაში ირეოდა. უყურებდა მკვდარს და სულ ციცქნა სინანულას კი არ გრძნობდა მისი გული.ძნელადწარმოსადგენია, თუ შეიძლება შეეხო უფლის შექმნილს,გაანადგურო და მერე ოდნავი ზიზღი არ იგრძნო საკუთარი თავის მიმართ... იყო იმდენად მედიდური,რომ გაბედო და აიღო ის რაც არ გეკუთვნის-სხვისი სიცოცხლე და გამოასალმო ამ წუთისოფელს, ეს ცოდვა კი არა ზე-ცოდვაა! ცოდვაზე უფრო მეტი, სიკვდილზე უფრო სიკვდილი...
-რა ხარ ასეთი! უგულო! სადისტი! მკვლელი!-ღრიალებდა ზეკო და გარდაცვლილს ეფერებოდა.
-რა ქენი ნოე! რა გააკეთე!-მისი ხმა ყოველ ნათქვამ სიტყვაზე უფრო და უფრო კარგავდა ადამიანურობას და დაჭრილი ცხოველის ხავილს ემსგავსებოდა. შორიდან ემსოდა ბიჭს დედის ხმა და სიტყვებს ვერ არჩევდა... მხოლოდ ხანდახან თუ გაიგებდა რამოდენიმე მარცვალს და მერე ისევ,ყურებდახშულივით კარგავდა ბგერების აღქმის უნარს... ზეკო თავს აღარ ჰგავდა... ნოე ხომ მითუმეტეს, ან იქნებ,პირიქით,ყველაზე მეტად იყო საკუთარი თავის სიახლოვეს,ვიდრე უწინ,ოდესმე.
-მე ის მიყვარდა,ნოე გესმის?!მიყვარდა!-ჩაესმა დედის ხმა.
-ფეხებზე მკიდია!
-ნოე მიყვარს! და ბენდიერად ვგრძნობდი მაათან თავს!
-ფეხებზე მკიდიათქო!
-მომკალი ახლა! რაღად მინდა სიცოცხლე!
-რას ამბობ,ქალო?!
-მომკალი!
-ნუ მაღიზიანებ! ხომ იცი გამკეთებელი ვარ!
-ხო და მიდი!
-სიცოცხლე მოგწყინდა?!
-აღარ! არ შემიძლია გიყურო ასეთს!
-რაო შეგზიზღდი?! ერთი მე მკითხე! გული მერევა შენზე!
-შვილო....
-მე შენი შვილი არ ვარ!
-რას ამბობ?!
-მე დედა არ მყავს!-ყვიროდა ნოე-არა!არა!არა!-ბოლოს ხმა ჩაუწყდა. თვალები აუყწლიანდა.
-მოსაკლავი ხარ! მართლა მოსაკლავი!
-ნუ დააყოვნებ მაშინ!
ნოე დედისკენ გაიჭრა და ხელი კისერში წაუჭირა.
-მახრჩობ,დედი?!-ცრემლები წამოსკდა ქალს. ვაჟს ხმა არ გაუცია. ზეკომ კისერში ტკივილი იგრძნო,სუნთქვა უჭირდა,სისხლი ერთბაშად მოაწვა სახეზე... ბიჭი უცქერდა, ქალს გაღებული თვალებიდან ცრემლები ღაპაღუპით სდიოდა...
-მოგკლავ....
-მომკალი...-ძლივს წარმოთქვა დედამისმა მუდარით.
შვილმა ხელი უფრო მოუჭირა, მან კი უცნაური ბგერებით გაავსო სისხლის სავანედ ქცეული ოთახი. ნოეს მხოლოდ "-ხ!"-თა სიმრავლე ესმოდა...
-გამიშვი...-ძლივსგასაგონად წაიხიხინა ქალმა.
-აკი მომკალიო?!
-გამიშვი! -აფართხალდა სამსხვერპლო.
-არა!
ცოტაც და ჰაერი აღარ ეყოფოდა... კისერში ტკივილმა უმატა... თვალების აქეთ იქით ცეება დაიწყო,ხელებს იქნევდა, შვისლს სახეს უპორჭყნიდა, განთავისუფლებას ცდილობდა,მაგრამ არ გამოსდიოდა, მთელი სხეულით იკლაკნებოდა თავმოჭრილი გველივით. თვალებში ნელნელა სიბნელე უწვებოდა, ყველაფერმა ბრუნვა დაიწყო. გამოსავალი იპოვა, როცა ახლოს გადაყირავებული ქოთანი დაინახა,რომელშიც გუშინ საღამოს ედიშერის ნაჩყუქარი ვარდები ჩააწყო... ის ვარდები ახალა,თითქოს ელფერდაკარგული, სველ ხალიჩაზე ფურცლებდაშლილი, რომ ეყარა... ძალა მოიკრიბა,ხელი წაავლო და რაც კი ძალის მოკრება მოახერხა თავში ხეთქა ნოეს ისეთი სისწრაფთ,ბიჭს ხელის დახვედრება ან გაწევა,რომ ვერ მოესწრო... ვაჟის თავიდან სისხლმა იხეთქა...ხელებში ძალა გამოეცალა,დედას ხელი უშვა,გვერდულად გადავარდა,კედელს მიეჯახა,ჩაცურდა და თვალებგახელილი,მაგრამ უგონოდ ძირს აღმოჩნდა.
• * *

ნეტავ, თუ არსებობს ისეთი სიყვარული,რომელიც სიცოცხლეს კი არ გვანიჭებს ან მეორედ კი არ გვაძლევს დაბადების საშულებას,პირიქით გვკლავს,ამ სიტყვის ყველაზე ზუსტი და პირდაპირი მნიშვნელობითა და გაგებით?!
-ნოე?! დედი! ნოე!-მუხლებზედავარდნილმა ზეკომ,ვაჟს თავი წამოაწევინა და გულზე მიიხუტა. დედა ყოველთვის დედაა, მაშნაც კი თუ შვილი მსოფლიოში ყველაზე ამაზრზენი ადამიანი,ცოდვის ტბაში ჩამხრჩვალი და ჯოჯოხეთისბორკილებ დადებული... დედისთვის შვილი წარსულისა და საკუთარი თავის სარკეა და სწორედ ამიტომ ავიწყდება ხშირად,რომ შვილს ის კი არ უნდა მოთხოვოს,რომ გახდეს ისეთი,როგორიც თავად,არამედ დაეხმაროს იპოვოს საკუთარი თავი და აღმოაჩინოს ის,რისთისაც შეიყვარებენ გარშემომყოფნი,პირველ რიგში კი ის,თავის თავს...
ვინ არის დედა?! ეს არის ქალი,რომელსაც ვუყვარვართ ჩვენი ყველა ნაკლის მიხედვით, მან იცის ციდან ჩამოფრენილი ანგელოზები,რომ არ ვართ და იქნებ დემონიც კი სახლობდეს ჩვენში და აცნობიერებდეს ამას,მაგრამ რაც არ უნდა გავაკეთოთ,თუნდაც თეთრებად გავყიდოთ,აგრძელებს ჩვენ სიყვარულს და ზუსტად ისეთს გვიღებს როგორიც ვართ,ყველანაერი ნიღბისა და შელამაზების გარეშე... დედამ იცის საკუთარი შვილის ჭეშმარიტი სახე( სხვა საკითხია აღიარებს თუ არა ამას) .დედის გულს ვერ მოატყუებ! ვერცერთი ფარსით, ვერცერთი ნიღბით, მოჩვენებითი საქმითა და ყალბი სიტყვებით... დედა სიმართლის ამოსაცნობი მანქანასავითაა (ცუდი შედარებაა,მაგრამ განა სხვა რა შეიძლება ვთქვათ),რომელიც თითქმის არასდროს ცდება და თუ მანქანა შეიძლება გაფუჭდეს, დედა იშვიათად თუ შეცდება შვილის შინაგანი ბუნების ამოცნობისას... მას უნდა რომ უკეთესი გავხეთ და ამის საშულებასა და შანსს გვაძლევს, იქნებ ბევრს გვსაყვედურობდეს ან პირიქით დუმილს ამჯობინებდეს,როგორც ათასწლეულის მუხა,მაგრამ მნიშვნელობა იმას კი არ აქვს სიტყვებად რას ამბობს,არამედ რას აკეთებს და თვალების ენით რას გიხსნის ან გახვედრებს... დედისას მხოლოდ სხვა დედა გაიგებს! ის ვისაც ერთხელ მაინც დაუხედავს მძნარე შვილისთის და მიმხვდარა რა არის ქალის მთვარი დანიშნულება ამ ქვეყანაზე...
ნოეს თბილი სისხლი ჰქონდა... ზეკოს კი შიშისგან გაყინული და აკანკალებული ხელები...
-ეს რა გიქნა მოსაკლავმა დედაშენმა! რატომ მიწა არ გამისკდება! ნოე სუნთქავდა... თითქმის შეუმჩნევლად,მაგრამ მაინც! შენიშნა თუ არა ქალმა გაასწორა,ეცადა მკვეთრად არ გაემოძრავებინა,მერე წამოდგა და საძინებლიდან გაიქცა... ტელეფონს სწვდა და ის იყო სასწრაფოს ნომერი უნდა აეკრიფა,რომ გაშეშდა,შემდეგ-დააგდო ყურმილი და აზლუქუნდა. ვერა...ვერ მოიყვანდა ვერცერთ სულიერს სახლში... მაშინ,ყველაფერს ფარდა აეხდებოდა და ნოეს ის ნამუსი დაიღუპებოდა დიდი ხნის წინ,რომ გამოემშვიდობა სააქაოს,მაგრამ მონდომებით ცდილობენ მისი გარდაცვალების დამალვას! არც ზეკოს დაადგებოდა საშველი. ყველაფერს აქვს საზღვარი,თავს ზემოთ ძალა არ იყო... მთლიანად ავსებულიყო,ცოტაც და ისე გადმოიღვრებოდა,როგორც წყლით სავსე ჭურჭლიდან სითხე... დაიცლებოდა... იქვე,მარტოსულად მდგარ სკამზე მძმედ დაეშვა და სახეში ჩამალა ხელები. რა უნდა ექნა აწი?! ცოხვრება როგორ უნდა გაეგრძელებინა?! შვილი,რომელიც ან მოკვდებოდა ან ციხეში ჩააყუიდებდნენ სამუდამოდ... საყვარელი მამაკაცი,რომელიც სიმწრით გამზრდილმა ვაჟმა მოუკლა,მტკივნეული,ნაჭრილბები წარსული,იარებითა და ცრემლებით სავსე- გაჭირვების ხანა... თავზე ჩამონგრეული მომავალი,ერთბაშად გაცრეცილი იმედი და წარმოუდგენლად შორს გარტყორცნილი სიმშვიდე... ეძებო გამოსავალი,მაშინ,როცა ვერც კი ხედავ გზას,სადღაც წასასვლელს,თუნდაც უკან,წარსულში, იგივეა,რაც იჯდე უძირო,უფერდობო მვერვალის თავზე და საფეხურების გარჩევაც სდილობდე სადმე... ცხოვრებაში დგება მომენტი,როცა ჩერდება დრო და უეცრად ყველაფერი რაც კი მომხდარა და გაგიფიქრებია,ვინც კი შენს ცოხვრებაში წამით მაინც გამოჩენილა ერთბაშად გაგირბენს თვალწინ და აღმოაჩენ,რომ სხვანაერად გინდოდა გეცხოვრა... და მაშინ თავში აზრადაც კი არ მოგივა- რომ არა ის,რაც იყო,შენ არ გექნებოდა მილიონობით,ან იქნებ თითზე ჩამოსათვლელი-ბენდიერი წამი,რომელსაც ღიმილი გამოუწვევია შენს სახეზე და ერთხელ მაინც მოუცია მიზეზი,რომ გეფიქრა: "ცხოვრება მშვენიერია!" . შეუძლებელია ვერცერთხელ მიხვდე ამას მთელი სიცოცხლის განმავლობაში და მთელი არსებით არ შეიყვარო მთელი სამყარო, თავისი ნაკლოვანებებით...
სამზარეულოში გრილოდა.... ზეკოს შიშველი ფეხები კაფელზე დაელაგებინა და სიცივეს ვერ გრძნობდა,რადგან თავადაც გაყინულიყო... კარისკენ ზურგით, ფანჯრისკენ იჯდა და სიგარეტს ეწეოდა... ტირილისგან დასიებულ თვალებს ძლივს ახელდა და სიგარეტს ეწეოდა.. ბოლი უჟმურად მიიზლაზნებოდა ჭერისკენ... რას ელოდებოდა?! შვილის გარდაცვალებას?! რომ მერე ორი გვამი გაეტანათ ერთად სახლიდან?! იქნებ ჯობდა კარის სახლი ღია დაეტოვებინა თავად კი გადამხტარიყო და თავი სიკვდილისთვის მიეცა?!იპოვიდა კი ამდენ გამბედაობას საკუთარ თავში,სულ ერთი წამით მაინც? მთავარი პირველი ნაბიჯი იყო... ჰოპ და... მერე უკან ვეღარაფერს დააბრუნებდა... რამხელა მნიშვნელობა აქვს წამს! წამის გარეშე ალბათ არაფერი იარსებებდა... იქნებ ვენების გადაჭრა ეცადა?! ტკივილის ეშინოდა,მაგრამ რა იქნებოდა საუკეთესო სიკვდილი თუ არა შიშს გადალახვა და ისე გამოთხოვება ქვეყნიერებასთან?! დანა აიღო და ძლიერად მობღუჭა. მეორე ხელით მოწევას განაგრძობდა...
-მე თუ სიკვდილი მიწერია,უშენოდ მაინც არ წავალ ჯოჯოხეთში...-გაიგონა ნოეს ხმა და შებრუნება ვერ მოასწრო,ისეთი სიჩქარით გამოიქცა მთლიანად სისხლიანი შვილი მისკენ,დანამომარჯვებული!
-არა,დედი!-მხოლოდ ამის დაკივლება მოასწრო ქალმა, ვაჟის შესაჩრებლად დანა მოიქნია,იქნებ შეშინდეს და არ მომეკაროსო,როცა...
-ან იქნებ...-ნოეს პირიდან სისხლი გადმოეწუწა.-სიცოცხლე იყოს შენთვის ყველაზე მწარე სასჯელი?!-ძლიერმა ტკივილმა დაუარა მთელ სხეულში ვაჟს,წონასწორობა ვერ შეინარჩუნა,მუხლებმოკვეთილი დედისკენ გადაიწია და კიდევ უფრო ღრმად იგრძნო დანის ბასრი პირი შიგნით... გაქვავებულ დედაზე იყო მიყუდებული,ცოტაც და წაიქცეოდა... ქალმა დანის ტარს ხელი უშვა...დანა ძირს არ დავარდნილა... ისევ ნოეში იყო...ღრმად, ძალიან ღრმად...
-ნ-ო-ე!-დამარცვლით ჯერ წაიჩურჩულა მერე კი ხმის ჩაწყვეტამდე დაიყვირა ზეკომ.დანის ამოღებაც ვერ მოისაზრა ისე ჩაეხუტა...
-დედი!დედი მაპატიე,გემუდარები! დედი ახლავე დავრეკავ სასწრაფოში! დედი!-ვერც ხელს უშვებდა,ვერც ძირს აწვენდა,გასვლასაც ვერ ბედავდა,ეშინოდა შემობრუებულს ვაი თუ ცოცხალი აღარ დახვედროდა, წარმოდგენაც არ უნდოდა!დაკარგა საყვარელი მამაკაცი და ახლა კარგავდა შვილს! ვერ დაუშვებდა, რაიმე უნდა მოემოქმედებინა! გადაერჩინა რადაც არ უნდა დაჯდომოდა, მთავარი იყო ეცოცხლა მას, თუნდაც გისოსებს მიღმა და სამუდამოდ,მაშნაც კი,როცა იცოდა,რომ ნოესთვის ეს უარესი ჯოჯოხეთი იქნებოდა ვიდრე სიკვდილი... ნოეს აუცილებლად უნდა ეცოცხლა,თავადაც რომ შესძლებოდა ცხოვრების გაგრძელება... დგება მომენტი და შენ ხვდები,რომ ყველაფერი დასასრულს მიუახლოვდა და როგორც არ უნდა ეცადო ვეღარაფერს შეცვლი... ამ დროს დგება წუთი და აანალიზებ,რომ ლიმიტი იწურება და ყოველი ამოსუნთქვა შეიძლება უკანასკნელი იყოს... დახუჭავ თვალებს(ან იქნებ ვერც კი მოასწრო) და გაქრება ყველაფერი ის რაც აქამდე იყო და დაიწყება ის,რაზეც არავინ არაფერი იცის რეალურად და მაინც ყველა ლაპარაკობს...
ღმერთი ნამდვილად არსებობს, სისულელეა ამაში ეჭვის შეტანა, ისევე როგორც სამოთხე და ჯოჯოხეთი!
-ფიქრია..-თქვა ნოემ ხმამაღლა...
-რა დედუ?-ტირილით კიტხა ზეკომ,რომელსაც უკვე დაეწვინა ძირს და დანაც ამოეღო.
-ფიქრია...ფიქრია...-იმეორებდა ნოე და ნახევრადგახელილი თვალებიდან ცრემლები სდიოდა... მაშინ,როცა სიკვდილისთვის უნდა ჩაეხედა თვალებში,ფიქრიას სახეს უყურებდა... მის ფაფუკ კულულებს, ულამაზეს ნაკვთებზე გადაკრულ ბროლისებრ ღიმილს, წამონთებულ,უკეთილშბილეს თვალებს,სითბოთი,სიყვარულითა და წრმენით სავსეს... ისე საოცრად უნდოდა,ახლა,მის გვერდით ფიქრია ყოფილიყო,რომ შეძლებოდა წამოდგებოდა და მასთან გაიქცეოდა, წავიდოდა,თუნდაც წაღოღდებოდა მუხლებზე ჩოქვით...ოღონდ ფიქრიამდე მიეღწია! მისი დანახვა შესლძებოდა ახლოდან,შეეგრძნო ის სურნელი,მთლიანად მის სხეულს რომ ასდიოდა და ირგვლივ ყველაფერს არომატს უკარგავდა.
-ფიქრია... - ზეკო უკვე გასულიყო ოთახიდან,გულს უკლავდა შვილის ბოდვა... პირველად ესმოდა მისი პირიდან ფიქრიას სახელი,მაგრამ ახლა ამას საერთოდ არ ჰქონდა მნიშვნელობა.
-ალო,სასწრაფოა?! მძიმედ დაჭრილია ჩემი შვილი...-შეშინებული,ანერვიულებული,ათრთოლებული ხმით წარმოთქვა სიტყვები და ისევ ცრემლები წამოსცვივდა ქალს.
-მისამართი მითხარით!
იწვა ნოე და არაფერი ესმოდა ფიქრიას ხმის გარდა... ყველა იმ დიალოგმა გაურბინა გონებაში,რაც კი ოდესმე მასთან ჰქონია... მისი სულის გადამრჩენელი ანგელოზი! კისერზე ჩამოკიდებულ ჯვარხე ხელი მოიკიდა და შერცხვა სისხლიანი რომ ჰქონდა. ძლივს წამოწია,ტუჩებთან მიიტანა და ემთხვია... ესეც ხომ ფიქრიამ აჩუქა...ფიქრია...ფიქრია... ისევ ხმამაღლა ბოდავდა.... დედამისი გადატრიალებულ საძინებელში ბამბას,ბინტსა და სპირტს ეძებდა... ცდილობდა ედიშერის ცხედრისთვის ყურადღება არ მიექცია,მაგრამ არ გამოსდიოდა... ნერვებმა უმტყუნა, ვეღარ გაუძლო, ყველაფერი ხელიდან გააგდო,დაემხო და გულიანად დაიტირა... მიყვარხარო ეფიცებოდა...
-რა მეშველება უშენოდ?!-ზლუქუნებდა, ხელებს უჭერდა და თავს აქნევდა არანორმალურივით.
-რა სულელი ვარ...-ფიქრობდა ნოე... არა,არ უნდოდა ასე სიკვდილი,დედის ხელიდან... არც ზეკოსთვის სურდა სიცოცხლის მოსწრაფება... დაე, ეცხოვრა ორივეს,ეცოცხლა იმ "დედანატირებ" ედიშერსაც... აღმოაჩინა,რომ თურმე რაც გულით სწადდა ძალიან მარტივი რამ იყო,სისხლისა და ძალადობის გარეშე, მძიმე ცოდვების უმისოდ, ფიქრიასთან ერთად ცხოვრება დიდხანს და ბედნიერად,ისე,როგორც მხოლოდ ზღაპრებში ხდება... გაეღიმა... ფიქრიაზე ფიქრისას ნელდებოდა ტკივილი და თანდათან სულ ავიყწდებოდა მისი არსებობის შესახებ... მასთან ერთად რა ადვილი ჩანდა ყველაფერი! იგი ადამიანი არ ყოფილა ნოესთვის,ანგელოზი იყო! მართლა ანგელოზი,ფრთიანი,ოღონდ ფრთებს,რომ მალავდა და ოდესმე აუცილებლად გამოაჩენდა... ცოხვრებაში ნამდვილი სიყვარული თურმე ერთადერთხელ მოდის... რამდენი რამის აღმოჩენა შეუძლენა აგონიაში ჩავარდნისას! იმდნეი ჭეშმარიტების აღქმა და მრავალი დახურული კარების საკეტისთის გასაღების მოძებნა! ცოტა ადრე,რომ მოეხერხებინა....ისევ ემთხვია ჯვარს... არც ბაია,რომელსაც შეხვდებოდა ალბათ საიქიოში,არც ანეტა,რომელიც გათხოვდა და ალბათ თავის ფული სტომარასთან ერთად მოჩვენებითი ბენდიერებით ცხოვრობს, არც ცუცა-რომელსაც უდიდესი ადგილი ეჭირა ნოეს ცოხვრებაში, სხვა გოგონები ხომ მითუმეტეს, ფიქრიას თმის ღერადაც კი არ უღირდა... რომ შესძლებოდა ყოველ მათგანთან ერთად გადატებულ დროს ფიქრიასთან ყოფნაზე გადაცვლიდა და უფალს მთელი გულით იწამებდა, შეუძებელი იყო ყვარებოდა ფიქრია,ყოფილიყო მის გვერდით და მხლოდ ამიტომ მაინც არ შეეწირა ღვთისთვის დღეში ათასჯერ გულწრფელი მადლობა!
-ჩემი პატარა...-თვალებიდან ღაპაღუპით მოსდიოდა ჩვეულებრივზე უფრო მეტად სველი და ცხელი ცრემლები. ნეტავ,ეთქვა,რომ უყვარდა! ეღიარებინა! გაენდო! უყვარდა,ყველაზე და ყველაფერზე მეტად! საკუთარ თავზე ძლიერადაც კი... და ეს სიყვარული სწორედ ის იყო,რასაც ფიქრია ალბათ ღვთისგან ბოძებულს დაარქმევდა... იმსახურებდა თუ არა ნოე ასეთ საჩუქარს ეს მხოლოდ უფალმა იცის.. ღმერთი ყველას იმას აძლევს რისი ღირსიცაა. სიყავრული სულს აკეთილშობილებს და ადამიანს ამაღლებს... იგი თავად ღმერთია! ღვთაებრივობის ნაწილაკი კი ყველა ჩვენგანშია...ერთს სწორედ იმიტომ უყვარდება მეორე,რომ მასში სათაყვანებელი ღმერთის ნაწილაკს ხედავს...
-ფიქრია...მიყვარხარ...-ნოემ თვალები დახუჭა...მარჯვენა მტევანი მარცხენაში ჩაასვენა,და ოდნავ მოხარა,ისე,როგორც ლოცვის დროს იციან ხოლმე...
-"მრწამს ერთი ღმერთი, მამა, ყოვლისა მპყრობელი, შემოქმედი ცათა და ქუეყანისა, ხილულთა ყოველთა და არა ხილულთა;და ერთი უფალი იესუ ქრისტე, ძე ღმრთისა მხოლოდშობილი, მამისაგან შობილი უწინარეს ყოველთა საუკუნეთა. ნათელი ნათლისაგან, ღმერთი ჭეშმარიტი ღვთისაგან ჭეშმარიტისა, შობილი და არა ქმნილი, ერთარსი მამისა, რომლისაგან ყოველი შეიქმნა."-ზედმიწევნით ამოუტივტივდა ის დღეები,როცა საყდარში დაატარებდა ბებიამისი,ასმენინებდა ლოცვებს და გულმოდგინედ ასწავლიდა... მღვდელთან მიჰყავდა, აზიარებდა, ერთ წირვას არ გამოატოვებინებდა...
"-რომელი ჩუენთვის, კაცთათვის და ჩუენისა ცხოვრებისათვის გარდამოხდა ზეცით, და ხორცნი შეისხნა სულისაგან წმიდისა და მარიამისაგან ქალწულისა, და განკაცნა. და ჯუარს ეცვა ჩუენთვის პონტოელისა პილატესზე და ივნო, და დაეფლა. და აღსდგა მესამესა დღესა მსგავსად წერილისა. და ამაღლდა ზეცად, და მჯდომარე არს მარჯვენით მამისა. და კუალად მომავალ-არს დიდებით, განსჯად ცხოველთა და მკუდართა, რომლისა სუფევისა არა არს დასასრულ"-.
მართალი ყოფილა ზეკო, ნოე უწინ ძალიან ახლოს იყო უფალთან... მერე კი ისე გაშორდა,თითქოს არც კი სწამებია ოდესმე მისის არსებობა...
"-და სული წმიდა, უფალი და ცხოველს-მყოფელი, რომელი მამისაგან გამოვალს, მამისა თანა და ძისა თანა თაყუანის-იცემების და იდიდების, რომელი იტყოდა წინასწარმეტყველთა მიერ.ერთი, წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია. აღვიარებ ერთსა ნათლისღებასა მოსატევებელად ცოდვათა. მოველი აღდგომასა მკუდრეთით. და ცხოვრებასა მერმისსა მის საუკუნესასა, ამინ."-ნოემ პირჯვარი გადაისახა...ძლივს გაახსენდა ბოლოს როდის გააკეთა იგივე. გონებაში დალექილი ყველა მოგონება,რომელსაც ზემოდან მძმედ აწვებოდა გვიანი წარსული და აწმყო,განთავისუფლდა,ტყვეობიდან თავი დააღწია და წამოიწია ზედაპირისკენ...
-"მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა, წმიდა იყავნ სახელი შენი, მოვედინ სუფევა შენი, იყავნ ნება შენი, ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქვეყანასა ზედა, პური ჩვენი არსობისა მომეც ჩვენ დღეს, და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა და ნუ შემიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა, არამედ მიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან, ამინ."-მეორედაც გადაისახა პირჯვარი... სასწაულები მართლაც ხდება. ისევ უფლის ისტყვები ჩაესმოდა ყურში...
-უფალო,შემინდე შეცოდებანი ჩემი...-ტირილით აღმოხდა, მესამედ გადაიწერა პირჯვარი,მთელი მოწიწებით,პატივისცემით,რწმენითა და კრძალვით ემთხვია უკანასკნელად ჯვარს... არაფერია უსასრულო ამ ქვეყანაზე უფლისადმი რწმენის გარდა... ყველაფერს აქვს დასასრული აქ,მაგრამ არის ადგილი, სამუდამო სიყვარულისა და ბენდიერების,იქ სადაც ზეიმობს სული და ვერ აღწევს ბოროტება...