ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(30)-დასასრული
1 621 ნახვა
-შემოდი...-მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე დაბნეულმა,როცა სკოლიდან მოსულს სახლში ჩემთვის სრულიად უცნობი გოგონა დამადგა. უცნაური აღნაგობის, გულმა მიგრძნო,რაღაც ძალაინ მნიშვნელოვანი უნდა შეეტყობინებინა. ისეთი განცდა დამეუფლა თითქოს მის უკან ნოე იდგა უჩინმაჩინის მოსასხამში გახვეული და მითვალთვალებდა...
-მე მარგო ვარ, შენ ალბათ ფიქრია უნდა იყო,არა?!
-ხო...-კარი დავხურე და ხელით ვანიშნე სასტუმრო ოთახში შესულიყო. მარგომ კარი შეაღო,მიმოიხედა,ინტერიერმა აღაფრთოვანა,მერე ისევ მე გამომხედა და თვალიერება დამიწყო.
-დახვეწია ნოეს გემოვნება...-ჩაიცინა. ჩემი დემონის სახელის გაგონებაზე გული ამიჩქრადა, ცრემლები მომაწვა, კისერში მაგრად მომიჭირა უხილავმა მარწუხებმა, ერთი სული მქონდა კიდევ ერთქვა რაიმე, ნოესთან დაკავშირებული თუნდაც ერთი სიტყვა! როგორ იყო,რას შვებოდა, ჩემთან მან გამოაგზავნა?!
-ვატყობ აღელდი...-ახლა უკვე ჩაიღიმა.
-არა...-ხმაც კი შეცვლილი მქონდა...
-დაჯექი...-სკამზე მივუთითე.
-არ მინდა, მალე უნდა წავიდე...
-ნოემ გამგაგზავნა ჩემთან?
-მიხვედრილი გოგონა ხარ!-ჯიბეში ხელი ჩაიყო და გადაკეცილი ფურცელი ამოიღო.
-ეს მე?
-დიახ,შენ... სამი დღის წინ,ნოემ დილაადრიან მომაკითხა და მთხოვა,რომ თუ არ გამოჩნდებოდა უახლოეს დღეებში,შენთვის გადმომეცა...
წერილი გამოვართვი... ცრემლი ჩამომიცურდა თვალიდან და შემრცხვა. შევიშმუშნე.
-გაგიმართლა,ფიქრია...-მითხრა და ჩამეხუტა... მოულოდნელობისგან გავშეშდი და თვალები საცერისოდენა გამიხდა.
-ასე მოიქცეოდა ნოე,აქ რომ ყოფილიყო,დარწმუნებული ვარ...-თვალი ჩამიკრა და შემოსასვლელში გავიდა.
-მოიცადე!
-ხო?-მობრუნდა ინტერესიანი მზერით. -რას გულისხმობდი,როცა თქვი,რომ ნოეს გემოვნება შეეცვალა?
-არ აქვს მნიშვნელობა....დაივიწყე!
-ცუცას?!
შევატყვე აშკარად გაუკვირდა მისი არსებობის შესახებ რომ ვიცოდი. მერე თავი დამიქნია და მთხოვა კარი გამეღო... უცნაური განცდით სავსე დავემშვიოდბე... იქამდე არ დავხურე კარი,სანამ ლიფტში არ შევიდა... აივანზე გავედი და მოაჯირს დავეყრდენი... ძალიან მინდოდა სწრაფად გამეხსნა ფურცელი,მაგრამ მეშინოდა,რადგან არ ვიცოდი რა დამხვდებოდა მასში...
" პატარავ,გახსოვდეს სამუდამოდ,ამ სიცოცხლეშიც და იქაც სადაც გარდაცვალების მერე მიდიან ჩვენი სულები, რაც არ უნდა მოხდეს...სადაც არ უნდა ვიყო,რამდენი ხანიც არ უნდა გავიდეს- მე დავბრუნდები...დავბრუნდები შენთან...შენთვის.... შენდამი საოცრად დიდი პატივისცემით,მოწიწებით,ნდობით და იმედით სავსე... და ვიცხოვრებთ ერთად,დიდხანს და ბედნიერად,ისე როგორც ზღაპრებში ხდება ხოლმე....ხომ გჯერა ჩემი?! მწამს,რომ შენ ჩემი სულის გადამრჩენელი და მფარველი,მწავნეთვალება ანგელოზი ხარ! შენ აკეთილშობილებ ირგვლის ყველას და ყველაფერს და თუ ახლა მე არ მაქვს შენთან ყოფნის უფლება,წავალ,სადაც არ უნდა დამჭირდეს გადახვეწა და გავხდები ღირსი ჩემი,რომ გერქვას... მიყვარხარ... ნეტავ,ეს აქამდე მეთქვა....მიყვარხარ.... იმაზე გაცილებით მეტად,ვიდრე შენ ღრმა განცდებით სავსე გულსა და უჭკვიანეს გონებას შეუძლიათ წარმოიდგინონ..." შენი დემონი....
• * *
• დრო ყველაფრის მკურნალი არ არის, ის უბრალოდ გვეხმარება შევეჩვიოთ მოვლენებს და ოდნავ აყუჩებს ტკივილს... რაც არ უნდა მოხდეს,იმის მიუხედავად ერთით მეტი კაცი იცხოვრებს ქვეყანაზე თუ ერთით ნაკლები-ცოხვრება გრძელდება და დრო არ ანელებს სვლას... წლები ფაეტონში ჩამსხდარი მიქრიან კაცობრიობის სიცოცხლის სხივისებრ ხალიჩაზე...ოცდათხუთმეტი წელი ისე შემისრულდა ვერც კი მივხვდი... მეტროში უხერხულად ვიდექი,რადგან ჩემი გარეგნობის გამო,ზედმეტ ყურადღებას ვიქცევდი... საერთოდ ასეა,თუ ფიზიონომია ხელს გიწყობს,მოვლილი ხარ და კარგად გაცვია,უსათუოდ ყურადღების ცენტრში ექცევი და უნდა შეეჩვიო შენსკენ ერთად მომართულ მინიმუმ ას თვალს,ხალხმრავალ ადგილებში... მარჯვენა ხელის არა თითზე ოქროსფერ ბეჭედს ვაკვირდებოდი,რომელიც უკვე ოთხი წელი იყო რაც მტევანს მიმშვენებდა(ქართველი ქალის პირობაზე ნამდვილად გვიან გავთხოვდი...)როცა მობილურმა დამირეკა..
• -ალო?-ვუპასუხე,ნომერი ვერ ვიცანი.
• -ფიქრი!-აჟიტირებული ხმით წარმთქვა ამიკომ.
• -ამო! როგორ ხარ?!
• -კარგად,შენ,ლამაზო?!
• -არამიშავს...რამ გაგახსენა ჩემი თავი?!
• -ცოლი მომყავს და როგორ არ შემეტყობინებინა?!
• -არ გადამრიო!
• -ხო!
• -აქამდე რატომ არ მითხარი?!
• -ახალი გადაწყვეტილი მაქვს!
• -უკვე თანხმობა მიიღე?!
• -კი!კი!
• -რუსია?!
• -უკრაინელი...
• -აბა,ბედნიერებას გისურვებთ!
• -ქორწილის გადახდას საქართველოში ვაპირებ...
• -ანუ დაპატიჟებული ვარ!
• -მაშ?! მეუღლესთან ერთად! მომიკითხე ვახო.
• -აუცილებლად!
• გავთიშე...სასიამოვნო ღიმილი დამრჩა სახეზე... როგორი გახარებული იყო ამირანი,ეტყობოდა თავისი ნამდვილი სიყვარული ეპოვა... ვახოს აუცილებლად მოეწონებოდა მის ქორწილზე წასვლის იდეა... რა უცნუარიც არ უნდა ყოფილიყო,კარგად უგებდნენ ამირანი და ვახტანგი ერთმანეთს...
• -მაპატიეთ!-ჩემი ყურადღების მიქცევა ოდნავადაც არ გაჭირვებია მაღალ,შავთმიან,ბიჭს,რომელმაც მხარი გამკრა სრულიად შემთხვევით და ზემოთ გააგრძელა სვლა... მე ჯერ კიდევ ჩამესმოდა მისი ნათქვამი "მაპატიეთ" ყურებში ექოსავით,როცა აღმოვაჩინე,რომ უწინაც გამეგონა ეს ხმა... ხმა,რომელიც ძალიან ღრმად იყო ჩამჯდარი ჩემს გონებაში,სულსა და მთელ არსებაში,ისე,რომ ვერასდროს დავივიწყდებდი გულითაც,რომ მომენდომებინა...
• -ნოე...-დამცდა უნებურად ჩემი დემონის სახელი,რომელიც ვინ იცის რამდენი წელი არ მეხსნეებინა და ვაჟს დავედევნე... ის უკვე ექსკალატორიდან გადასულიყო.. ვხედავდი კარისკენ როგორ მიიკვლევდა გზას...
• -მოიცადე!-დავუძახე ინსტიკტირად,ისეთი მუდარით,თითქოს ჩემი სიცოცხლისა და სიკვდილის საქმე წყდებოდა იმწუთას... რათქმაუნდა არ მოუხედავს, ალბათ ვერც გაიგონა... ექსკალატორიდან გადავხტი,ფეხი გადამიბრუნდა,ლამის წავიქეცი და კისერი მოვიტეხე,მაგრამ არ შემიმჩნევია ისე დავედევნე.
• -გამატარეთ! უკაცრავად! ბოდიშით!-ხან ვის გავკრავდი მხარს,ხან ვის, ვიღაც ჩემი ხნის ქალს ჩანთა გავაგდებინე შემთხვევით ხელიდან.
• -გამიშვით!-გავიძახოდი გზა,რომ დაეთმოთ,მაგრამ ზედმეტად ეგოისტია ხალხი, მაშინაც კი თუ არსად ეჩქარებათ არავინ გაგატარებს..მეტიც შეგაგინონ კიდეც შეიძლება,მაგრამ არანაერი მნიშვნელობა არ ჰქონდა მაშინ ამას ჩემთვის...
• -ნოე!ნოე!ნოე!-ტირილით ვეძახდი და უკან მივზდევდი.... არ მინდდოა თვალთახედვის არიდან გამქრალიყო. შეიძლება მელანდებოდა კიდეც,მაგრამ ისე ცხადად ავღვიქვამდი, მისი შეხებაც ისეთი რეალური იყო,როგორ შეიძლებოდა ილუზიის ნაყოფი ყოფილიყო, წარმოდგენა და სხვა არაფერი! გზაზე გადავიდა... გადავყევი, ლამის მანქანამ გამიტანა.
• -თვალებში გამოიხედე, ქალო!-მომაძახა ვიღაც მძლოლმა. დიდხანს ვსდიე. გული ამოვარდნაზე მქონდა...ისე იყო ფიქრებში გართული ერთხელაც არ გამოუხედავს უკან... ნოეს სიარულის მანერა ჰქონდა,ზუსტად მისი სიგრძისა და ფერის თმა, აღნაგობა,მხარ-ბეჭი და ხმა... სირბილი აღარ შემეძლო, თვალებში ძლივს ვიყურებოდი,ღაპაღუპით მდიოდა ცრემლები,ყველა მე მიყურებდა მის გარდა ქუჩაში... გავჩერდი,მუხლებს დავეყრდენი,გავირინდე,მერე კი ერთბაშად დავიყვირე მისი სახელი:
• -ნოე!
• ის შედგა...წუთით შეჩერდა,მერე მობრუნდა და თვალებგაფართოებულმა შემომანათა მისი უკუნეთისფერი თვალები... ზუსტად იგივე სახე,ნაკვთები,კეხიანი ცხვირი, მხოლოდ ნიკაპი ჰქონდა სხვანაერი,უფრო ლამაზი და დახვეწილი...
• -ნოე...-გავიმეორე. ის ისევ მიცქერდა,გაოგნებული,მაგრამ იდუმალებით სავსე თვალებით,რომელთა ცქერა მე ისე საოცრად მიყვარდა,რომ ღამის გათენება შემეძლო მათში უძიროდ ჩაძირულს. მისი მკლავები ზუსტად ისეთ ძლიერებას ასხივებდა,როგორც ცხრამეტი წლის წინ... ვგრძნობდი მის ძარღვებში ახალგაზრდული სისხლის დუღილს,დაოკებელ ვნებას სიცოცხლისადმი და ჩემ სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა... ადგილს მოვწყდი,ტირილით მივვარდი,გადავეხვიე და მთელი სიყვარულით მოვიზიდე ჩემსკენ... არ მჯეროდა,რომ მისი გულის ცემა მესმოდა,მის სხეულს ვეხებოდი,მის სურნელს ვგრძნობდი,ძველებურს,უცვლელს...
• -გიცნობთ? -მკითხა მოულოდნელად.
• -მე... - ენა დამება. საოცრად მინდოდა მეთქვა-ვერ მიცანი? შენი პატარა ფიქრია ვარ, ოღონდ...გაზრდილი! ო, ნოე, როგორ მომენატრე, ჩემო დემონო!
• -შემიძლია რამით დაგეხმაროთ?-არ მოვუშორებივარ,მაგრამ არც ხელები მოუხვევია... -შენ...
• -ჩემი სახელი გცოდნიათ...
• -ნოე...-წავიჩურჩულე და უფრო ავზლუქუნდი. საოცრად მინდოდა ჩამხუტებოდა, ისევ უწინდელი გრძნობა დამუფლებოდა და მეგრძნო მასთან ერთად ყოფნის ბედნიერება,რომელიც ცხრამეტი წლის წინ გამომემშვიდობა და იმედი დამიტოვა...ვერ გამერკვია რა ხდებოდა, ნუთუ ეს ლამაზი,მაგრამ საოცრად სევდიანი სიზმარი იყო,რომელიც რეალობაში ამერია...
• -ნოე!-გავიგონე ქალის ხმა...ისიც ჩემი დემონის სახელს იძახდა.
• -ხო,დედა?!-ვიღაცას გამოეხმაურა...წამოვიწიე,ლოყაზე მივადე წამით ლოყა,მერე გავშორდი... მინდოდა ის ქალი დამენახა,დედას,რომ უწოდებდა... შეუძლებელი იყო ცუცა ვერ მეცნო... გრძელი, წითური,სწორი თმით... ლამაზი,სევდაჩამდგარი თვალებით, იმაზე გაცილებით მეტ ასაკს მისცემდა ადამიანი ვიდრე რეალურად იყო....
• -ცუცა...-ხმამაღლა გავიფიქრე,თვალს ვერ ვაშორებდი...
• -დედი,ვინ არის ეს ქალი?-კითხა შვილს ცუცამ...
• -არ ვიცი...
• რაღაცას საუბრობდნენ ერთმანეთში, მაგრამ მე არ მესმოდა სიტყვები, ვაკვირდებოდი ჯერ ერთს,მერე მეორეს... ნოე-ბიჭი,რომელიც ჩემ წინ იდგა,კოპიო მამამისი იყო... გაჭრილი ვაშლივით ჰგავდა... პირზე ხელი ავიფარე...ორი ნაბიჯით უკან დავიხიე...ცრემლებს ვერ ვიკავებდი...
• -რით შეგვიძლია დაგეხმაროთ?-გამიმეორა კითხვა ერთად დედა-შვილმა... არაფერი მიპასუხია,"პატარა" ნოეს მივუახლოვდი, შუბლზე მგზნებარედ ვაკოცე,სწრაფად მოვბრუნდი,სირბილით გზა გადავჭერი და ხალხს შევერიე...
• -ეს რა იყო?-თქვა გაოცებულმა ვაჟმა,გონს რომ ვერ მოსულიყო...
• -გინდოდა გეკითხა ვინ იყოო?-ჩაეღიმა ცუცას.
• -თუნდაც...
• -ალბათ,მამაშენის რიგითი გასართობი...
• -კარგი გემოვნება ჰქონია მამას...-ნოემ იქამდე მიყურა სანამ ვჩანდი...
• -ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს,გინდა,რომ დაედევნო...
• -კი...მინდა...მაგრამ...ვიცი,რომ კიდევ შევხვდები და...
• -გეყოს სულელობა,-შეასწყვეტინა დედამ-წამოდი სახლში!
• მარჯანიშვილის ქუჩაზე ნელი ნაბიჯით მივსეირნობდი.... ნოეზე ფიქრებში ისე გავერთე,რომ ვერც კი შევამჩნიე თეატრთან მდგარი მკითხავი,ციგნის ქალი,რომელიც ინტერესით მაკვირდებოდა.... ვაჟი ჰყოლია...
• -"რა ბენდიერი ქალია ცუცა... მას ყავს ყველაზე ძვირფასი,ვინც კი შეიძლება დაგიტოვოს საყვარელმა მამაკაცმა...შვილი!" -ჩანთა გავხსენი...საფულედან ცხრამეტი წლის წინ,მარგოს მოტანილი ფურცელი ამოვიღე,უკვე სუნი და ფერი რომ შეეცვალა და კიდევ ერთხელ გადავავლე თვალი... ზეპირად ვიცოდი სიტვები,მაგრამ მსიმოვნებდა ნოეს ხელწერას,რომ ვუყურებდი...
-" პატარავ,გახსოვდეს სამუდამოდ,ამ სიცოცხლეშიც და იქაც სადაც გარდაცვალების მერე მიდიან ჩვენი სულები, რაც არ უნდა მოხდეს...სადაც არ უნდა ვიყო,რამდენი ხანიც არ უნდა გავიდეს- მე დავბრუნდები...დავბრუნდები შენთან...შენთვის.... შენდამი საოცრად დიდი პატივისცემით,მოწიწებით,ნდობით და იმედით სავსე... და ვიცხოვრებთ ერთად,დიდხანს და ბედნიერად,ისე როგორც ზღაპრებში ხდება ხოლმე...."
-მე მარგო ვარ, შენ ალბათ ფიქრია უნდა იყო,არა?!
-ხო...-კარი დავხურე და ხელით ვანიშნე სასტუმრო ოთახში შესულიყო. მარგომ კარი შეაღო,მიმოიხედა,ინტერიერმა აღაფრთოვანა,მერე ისევ მე გამომხედა და თვალიერება დამიწყო.
-დახვეწია ნოეს გემოვნება...-ჩაიცინა. ჩემი დემონის სახელის გაგონებაზე გული ამიჩქრადა, ცრემლები მომაწვა, კისერში მაგრად მომიჭირა უხილავმა მარწუხებმა, ერთი სული მქონდა კიდევ ერთქვა რაიმე, ნოესთან დაკავშირებული თუნდაც ერთი სიტყვა! როგორ იყო,რას შვებოდა, ჩემთან მან გამოაგზავნა?!
-ვატყობ აღელდი...-ახლა უკვე ჩაიღიმა.
-არა...-ხმაც კი შეცვლილი მქონდა...
-დაჯექი...-სკამზე მივუთითე.
-არ მინდა, მალე უნდა წავიდე...
-ნოემ გამგაგზავნა ჩემთან?
-მიხვედრილი გოგონა ხარ!-ჯიბეში ხელი ჩაიყო და გადაკეცილი ფურცელი ამოიღო.
-ეს მე?
-დიახ,შენ... სამი დღის წინ,ნოემ დილაადრიან მომაკითხა და მთხოვა,რომ თუ არ გამოჩნდებოდა უახლოეს დღეებში,შენთვის გადმომეცა...
წერილი გამოვართვი... ცრემლი ჩამომიცურდა თვალიდან და შემრცხვა. შევიშმუშნე.
-გაგიმართლა,ფიქრია...-მითხრა და ჩამეხუტა... მოულოდნელობისგან გავშეშდი და თვალები საცერისოდენა გამიხდა.
-ასე მოიქცეოდა ნოე,აქ რომ ყოფილიყო,დარწმუნებული ვარ...-თვალი ჩამიკრა და შემოსასვლელში გავიდა.
-მოიცადე!
-ხო?-მობრუნდა ინტერესიანი მზერით. -რას გულისხმობდი,როცა თქვი,რომ ნოეს გემოვნება შეეცვალა?
-არ აქვს მნიშვნელობა....დაივიწყე!
-ცუცას?!
შევატყვე აშკარად გაუკვირდა მისი არსებობის შესახებ რომ ვიცოდი. მერე თავი დამიქნია და მთხოვა კარი გამეღო... უცნაური განცდით სავსე დავემშვიოდბე... იქამდე არ დავხურე კარი,სანამ ლიფტში არ შევიდა... აივანზე გავედი და მოაჯირს დავეყრდენი... ძალიან მინდოდა სწრაფად გამეხსნა ფურცელი,მაგრამ მეშინოდა,რადგან არ ვიცოდი რა დამხვდებოდა მასში...
" პატარავ,გახსოვდეს სამუდამოდ,ამ სიცოცხლეშიც და იქაც სადაც გარდაცვალების მერე მიდიან ჩვენი სულები, რაც არ უნდა მოხდეს...სადაც არ უნდა ვიყო,რამდენი ხანიც არ უნდა გავიდეს- მე დავბრუნდები...დავბრუნდები შენთან...შენთვის.... შენდამი საოცრად დიდი პატივისცემით,მოწიწებით,ნდობით და იმედით სავსე... და ვიცხოვრებთ ერთად,დიდხანს და ბედნიერად,ისე როგორც ზღაპრებში ხდება ხოლმე....ხომ გჯერა ჩემი?! მწამს,რომ შენ ჩემი სულის გადამრჩენელი და მფარველი,მწავნეთვალება ანგელოზი ხარ! შენ აკეთილშობილებ ირგვლის ყველას და ყველაფერს და თუ ახლა მე არ მაქვს შენთან ყოფნის უფლება,წავალ,სადაც არ უნდა დამჭირდეს გადახვეწა და გავხდები ღირსი ჩემი,რომ გერქვას... მიყვარხარ... ნეტავ,ეს აქამდე მეთქვა....მიყვარხარ.... იმაზე გაცილებით მეტად,ვიდრე შენ ღრმა განცდებით სავსე გულსა და უჭკვიანეს გონებას შეუძლიათ წარმოიდგინონ..." შენი დემონი....
• * *
• დრო ყველაფრის მკურნალი არ არის, ის უბრალოდ გვეხმარება შევეჩვიოთ მოვლენებს და ოდნავ აყუჩებს ტკივილს... რაც არ უნდა მოხდეს,იმის მიუხედავად ერთით მეტი კაცი იცხოვრებს ქვეყანაზე თუ ერთით ნაკლები-ცოხვრება გრძელდება და დრო არ ანელებს სვლას... წლები ფაეტონში ჩამსხდარი მიქრიან კაცობრიობის სიცოცხლის სხივისებრ ხალიჩაზე...ოცდათხუთმეტი წელი ისე შემისრულდა ვერც კი მივხვდი... მეტროში უხერხულად ვიდექი,რადგან ჩემი გარეგნობის გამო,ზედმეტ ყურადღებას ვიქცევდი... საერთოდ ასეა,თუ ფიზიონომია ხელს გიწყობს,მოვლილი ხარ და კარგად გაცვია,უსათუოდ ყურადღების ცენტრში ექცევი და უნდა შეეჩვიო შენსკენ ერთად მომართულ მინიმუმ ას თვალს,ხალხმრავალ ადგილებში... მარჯვენა ხელის არა თითზე ოქროსფერ ბეჭედს ვაკვირდებოდი,რომელიც უკვე ოთხი წელი იყო რაც მტევანს მიმშვენებდა(ქართველი ქალის პირობაზე ნამდვილად გვიან გავთხოვდი...)როცა მობილურმა დამირეკა..
• -ალო?-ვუპასუხე,ნომერი ვერ ვიცანი.
• -ფიქრი!-აჟიტირებული ხმით წარმთქვა ამიკომ.
• -ამო! როგორ ხარ?!
• -კარგად,შენ,ლამაზო?!
• -არამიშავს...რამ გაგახსენა ჩემი თავი?!
• -ცოლი მომყავს და როგორ არ შემეტყობინებინა?!
• -არ გადამრიო!
• -ხო!
• -აქამდე რატომ არ მითხარი?!
• -ახალი გადაწყვეტილი მაქვს!
• -უკვე თანხმობა მიიღე?!
• -კი!კი!
• -რუსია?!
• -უკრაინელი...
• -აბა,ბედნიერებას გისურვებთ!
• -ქორწილის გადახდას საქართველოში ვაპირებ...
• -ანუ დაპატიჟებული ვარ!
• -მაშ?! მეუღლესთან ერთად! მომიკითხე ვახო.
• -აუცილებლად!
• გავთიშე...სასიამოვნო ღიმილი დამრჩა სახეზე... როგორი გახარებული იყო ამირანი,ეტყობოდა თავისი ნამდვილი სიყვარული ეპოვა... ვახოს აუცილებლად მოეწონებოდა მის ქორწილზე წასვლის იდეა... რა უცნუარიც არ უნდა ყოფილიყო,კარგად უგებდნენ ამირანი და ვახტანგი ერთმანეთს...
• -მაპატიეთ!-ჩემი ყურადღების მიქცევა ოდნავადაც არ გაჭირვებია მაღალ,შავთმიან,ბიჭს,რომელმაც მხარი გამკრა სრულიად შემთხვევით და ზემოთ გააგრძელა სვლა... მე ჯერ კიდევ ჩამესმოდა მისი ნათქვამი "მაპატიეთ" ყურებში ექოსავით,როცა აღმოვაჩინე,რომ უწინაც გამეგონა ეს ხმა... ხმა,რომელიც ძალიან ღრმად იყო ჩამჯდარი ჩემს გონებაში,სულსა და მთელ არსებაში,ისე,რომ ვერასდროს დავივიწყდებდი გულითაც,რომ მომენდომებინა...
• -ნოე...-დამცდა უნებურად ჩემი დემონის სახელი,რომელიც ვინ იცის რამდენი წელი არ მეხსნეებინა და ვაჟს დავედევნე... ის უკვე ექსკალატორიდან გადასულიყო.. ვხედავდი კარისკენ როგორ მიიკვლევდა გზას...
• -მოიცადე!-დავუძახე ინსტიკტირად,ისეთი მუდარით,თითქოს ჩემი სიცოცხლისა და სიკვდილის საქმე წყდებოდა იმწუთას... რათქმაუნდა არ მოუხედავს, ალბათ ვერც გაიგონა... ექსკალატორიდან გადავხტი,ფეხი გადამიბრუნდა,ლამის წავიქეცი და კისერი მოვიტეხე,მაგრამ არ შემიმჩნევია ისე დავედევნე.
• -გამატარეთ! უკაცრავად! ბოდიშით!-ხან ვის გავკრავდი მხარს,ხან ვის, ვიღაც ჩემი ხნის ქალს ჩანთა გავაგდებინე შემთხვევით ხელიდან.
• -გამიშვით!-გავიძახოდი გზა,რომ დაეთმოთ,მაგრამ ზედმეტად ეგოისტია ხალხი, მაშინაც კი თუ არსად ეჩქარებათ არავინ გაგატარებს..მეტიც შეგაგინონ კიდეც შეიძლება,მაგრამ არანაერი მნიშვნელობა არ ჰქონდა მაშინ ამას ჩემთვის...
• -ნოე!ნოე!ნოე!-ტირილით ვეძახდი და უკან მივზდევდი.... არ მინდდოა თვალთახედვის არიდან გამქრალიყო. შეიძლება მელანდებოდა კიდეც,მაგრამ ისე ცხადად ავღვიქვამდი, მისი შეხებაც ისეთი რეალური იყო,როგორ შეიძლებოდა ილუზიის ნაყოფი ყოფილიყო, წარმოდგენა და სხვა არაფერი! გზაზე გადავიდა... გადავყევი, ლამის მანქანამ გამიტანა.
• -თვალებში გამოიხედე, ქალო!-მომაძახა ვიღაც მძლოლმა. დიდხანს ვსდიე. გული ამოვარდნაზე მქონდა...ისე იყო ფიქრებში გართული ერთხელაც არ გამოუხედავს უკან... ნოეს სიარულის მანერა ჰქონდა,ზუსტად მისი სიგრძისა და ფერის თმა, აღნაგობა,მხარ-ბეჭი და ხმა... სირბილი აღარ შემეძლო, თვალებში ძლივს ვიყურებოდი,ღაპაღუპით მდიოდა ცრემლები,ყველა მე მიყურებდა მის გარდა ქუჩაში... გავჩერდი,მუხლებს დავეყრდენი,გავირინდე,მერე კი ერთბაშად დავიყვირე მისი სახელი:
• -ნოე!
• ის შედგა...წუთით შეჩერდა,მერე მობრუნდა და თვალებგაფართოებულმა შემომანათა მისი უკუნეთისფერი თვალები... ზუსტად იგივე სახე,ნაკვთები,კეხიანი ცხვირი, მხოლოდ ნიკაპი ჰქონდა სხვანაერი,უფრო ლამაზი და დახვეწილი...
• -ნოე...-გავიმეორე. ის ისევ მიცქერდა,გაოგნებული,მაგრამ იდუმალებით სავსე თვალებით,რომელთა ცქერა მე ისე საოცრად მიყვარდა,რომ ღამის გათენება შემეძლო მათში უძიროდ ჩაძირულს. მისი მკლავები ზუსტად ისეთ ძლიერებას ასხივებდა,როგორც ცხრამეტი წლის წინ... ვგრძნობდი მის ძარღვებში ახალგაზრდული სისხლის დუღილს,დაოკებელ ვნებას სიცოცხლისადმი და ჩემ სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა... ადგილს მოვწყდი,ტირილით მივვარდი,გადავეხვიე და მთელი სიყვარულით მოვიზიდე ჩემსკენ... არ მჯეროდა,რომ მისი გულის ცემა მესმოდა,მის სხეულს ვეხებოდი,მის სურნელს ვგრძნობდი,ძველებურს,უცვლელს...
• -გიცნობთ? -მკითხა მოულოდნელად.
• -მე... - ენა დამება. საოცრად მინდოდა მეთქვა-ვერ მიცანი? შენი პატარა ფიქრია ვარ, ოღონდ...გაზრდილი! ო, ნოე, როგორ მომენატრე, ჩემო დემონო!
• -შემიძლია რამით დაგეხმაროთ?-არ მოვუშორებივარ,მაგრამ არც ხელები მოუხვევია... -შენ...
• -ჩემი სახელი გცოდნიათ...
• -ნოე...-წავიჩურჩულე და უფრო ავზლუქუნდი. საოცრად მინდოდა ჩამხუტებოდა, ისევ უწინდელი გრძნობა დამუფლებოდა და მეგრძნო მასთან ერთად ყოფნის ბედნიერება,რომელიც ცხრამეტი წლის წინ გამომემშვიდობა და იმედი დამიტოვა...ვერ გამერკვია რა ხდებოდა, ნუთუ ეს ლამაზი,მაგრამ საოცრად სევდიანი სიზმარი იყო,რომელიც რეალობაში ამერია...
• -ნოე!-გავიგონე ქალის ხმა...ისიც ჩემი დემონის სახელს იძახდა.
• -ხო,დედა?!-ვიღაცას გამოეხმაურა...წამოვიწიე,ლოყაზე მივადე წამით ლოყა,მერე გავშორდი... მინდოდა ის ქალი დამენახა,დედას,რომ უწოდებდა... შეუძლებელი იყო ცუცა ვერ მეცნო... გრძელი, წითური,სწორი თმით... ლამაზი,სევდაჩამდგარი თვალებით, იმაზე გაცილებით მეტ ასაკს მისცემდა ადამიანი ვიდრე რეალურად იყო....
• -ცუცა...-ხმამაღლა გავიფიქრე,თვალს ვერ ვაშორებდი...
• -დედი,ვინ არის ეს ქალი?-კითხა შვილს ცუცამ...
• -არ ვიცი...
• რაღაცას საუბრობდნენ ერთმანეთში, მაგრამ მე არ მესმოდა სიტყვები, ვაკვირდებოდი ჯერ ერთს,მერე მეორეს... ნოე-ბიჭი,რომელიც ჩემ წინ იდგა,კოპიო მამამისი იყო... გაჭრილი ვაშლივით ჰგავდა... პირზე ხელი ავიფარე...ორი ნაბიჯით უკან დავიხიე...ცრემლებს ვერ ვიკავებდი...
• -რით შეგვიძლია დაგეხმაროთ?-გამიმეორა კითხვა ერთად დედა-შვილმა... არაფერი მიპასუხია,"პატარა" ნოეს მივუახლოვდი, შუბლზე მგზნებარედ ვაკოცე,სწრაფად მოვბრუნდი,სირბილით გზა გადავჭერი და ხალხს შევერიე...
• -ეს რა იყო?-თქვა გაოცებულმა ვაჟმა,გონს რომ ვერ მოსულიყო...
• -გინდოდა გეკითხა ვინ იყოო?-ჩაეღიმა ცუცას.
• -თუნდაც...
• -ალბათ,მამაშენის რიგითი გასართობი...
• -კარგი გემოვნება ჰქონია მამას...-ნოემ იქამდე მიყურა სანამ ვჩანდი...
• -ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს,გინდა,რომ დაედევნო...
• -კი...მინდა...მაგრამ...ვიცი,რომ კიდევ შევხვდები და...
• -გეყოს სულელობა,-შეასწყვეტინა დედამ-წამოდი სახლში!
• მარჯანიშვილის ქუჩაზე ნელი ნაბიჯით მივსეირნობდი.... ნოეზე ფიქრებში ისე გავერთე,რომ ვერც კი შევამჩნიე თეატრთან მდგარი მკითხავი,ციგნის ქალი,რომელიც ინტერესით მაკვირდებოდა.... ვაჟი ჰყოლია...
• -"რა ბენდიერი ქალია ცუცა... მას ყავს ყველაზე ძვირფასი,ვინც კი შეიძლება დაგიტოვოს საყვარელმა მამაკაცმა...შვილი!" -ჩანთა გავხსენი...საფულედან ცხრამეტი წლის წინ,მარგოს მოტანილი ფურცელი ამოვიღე,უკვე სუნი და ფერი რომ შეეცვალა და კიდევ ერთხელ გადავავლე თვალი... ზეპირად ვიცოდი სიტვები,მაგრამ მსიმოვნებდა ნოეს ხელწერას,რომ ვუყურებდი...
-" პატარავ,გახსოვდეს სამუდამოდ,ამ სიცოცხლეშიც და იქაც სადაც გარდაცვალების მერე მიდიან ჩვენი სულები, რაც არ უნდა მოხდეს...სადაც არ უნდა ვიყო,რამდენი ხანიც არ უნდა გავიდეს- მე დავბრუნდები...დავბრუნდები შენთან...შენთვის.... შენდამი საოცრად დიდი პატივისცემით,მოწიწებით,ნდობით და იმედით სავსე... და ვიცხოვრებთ ერთად,დიდხანს და ბედნიერად,ისე როგორც ზღაპრებში ხდება ხოლმე...."
