"თაფლობისთვის შემდეგ ქმარი ჩემთან სიახლოვეს გაურბის"
3 615 ნახვა
თაფლობისთვე მართლაც თაფლობის ერთი თვე გამოდგა ჩემთვის. ის ერთი თვე ჩამთავრდა და მას შემდეგ ქმარი ახლოს აღარ გამკარებია, ცოლქმრულ ურთიერთობას ვგულისხმობ.
გათხოვება არ მინდოდა, არავინ მიყვარდა, თუმცა მჯეროდა კეთილი პრინცების, მეგონა, რომ ასეთი ადამიანი ჩემს ცხოვრებაშიც გამოჩნდებოდა. ამიტომაც შევეწინააღმდეგე მშობლებს, როცა გამომიცხადეს, რომ ცოლად უნდა გავყოლოდი კაცს, რომელსაც წესიერად არ ვიცნობდი. თავბრუ დამახვიეს მის მშობლებზე ლაპარაკით, წესიერი, პატიოსანი ბიჭია, ამაზე უკეთესი შენ არავინ გითხოვსო. მოკლედ, იმდენი ქნეს, რომ დამითანხმეს. რომანტიკული ბუნების გოგომ ზღაპრული სამყაროს შენება დავიწყე. გარეგნობით არ ჰგავდა პრინცს, მაგრამ ჩემს ოცნებებში გავალამაზე. არც უფლისწულის ქცევები ჰქონდა, მაგრამ ჩემს სამყაროში რაინდად ვაქციე. იმდენი ვიოცნებე, რომ ქორწილის დღეს უბედნიერესი ქალი ვიყავი. მეგონა, სწორედ ის იყო ჩემი ცხოვრების ერთადერთი მამაკაცი, რომლის გვერდითაც მთელი ცხოვრება ბედნიერი ვიქნებოდი.
თაფლობისთვის გასატარებლად საქართველოს ერთ–ერთ კურორტზე წავედით. ძალიან გამიკვირდა, როცა გავიგე, რომ დედამთილ–მამამთილიც მოგვყვებოდნენ. ახალგათხოვილი პატარა გოგო ხომ არ ვიკითხავდი, ესენი რატომ მოდიან–მეთქი. დედაჩემმა მათი ასეთი საქციელი კეთილ ჟესტად მონათლა. თქვა, ხედავ, როგორ ზრუნავენ, რომ თქვენი მარტო გაშვება არ უნდათო. ქმრის მიმართ გრძნობა მართლა გამიჩნდა, ბედნიერიც ვიყავი, მაგრამ მერე ყველაფერი შეიცვალა. ისე მოხდა, რომ ერთ თვეში დავორსულდი. თავიდან ეს გახდა მიზეზი, რომ გვერდით აღარ მიწვებოდა. ჩვენს საძინებელში დედამთილი გადმოსახლდა, ვითომ ორსულს მივლიდა. მინდოდა, იმ ბედნიერ დღეებში ქმრის გვერდით ვყოფილიყავი, მისგან თანაგრძნობა, სიყვარული, სითბო მეგრძნო. ამის ნაცვლად დედამთილის კრუტუნის მოსმენით ვიძინებდი და ვიღვიძებდი. ეს იყო ორსულობის საშინელი 9 თვე!
მერე გაჩნდა ჩემი შვილი, ჩემი პატარა გოგონა. მეგონა, ყველაფერი შეიცვლებოდა, გავმთლიანდებოდით, შევიკვრებოდით, მაგრამ შევცდი. დედამთილი ჯიუტად არ გადიოდა ჩემი ოთახიდან, მოიმიზეზა, რომ ბავშვის გაზრდაში მეხმარებოდა. ჩემი შვილი ისეთი მშვიდი და წყნარი იყო, საღამოს რომ დავაწვენდი, დიდი ადამიანივით დილამდე ეძინა. ცუდი გასაზრდელი არ ყოფილა, რომ მოხმარება დამჭირვებოდა. 6 თვის რომ გახდა, მისი საწოლი დედამთილ–მამამთილის ოთახში დავდგი. ამით ვაგრძნობინე, თუ ბავშვის მოვლა გინდა, აქ არის და მიხედე–მეთქი.
ქმართან ურთიერთობა მაინც ვერ დავალაგე, ჩემთან სიახლოვე არ უნდა. ის და მისი მშობლები სულ რაღაცას ჩურჩულებენ, რაღაც საიდუმლო აქვთ. აღარ ვიცი, რა ვიფიქრო. შეიძლება საყვარელი ჰყავს და მე არ ვჭირდები, შეიძლება ავად არის და არ მიმხელენ. მე უფრო მეორე ვარიანტი მგონია სიმართლე, თუმცა ამის დაჯერება არ მსურს.
ჩემ მიმართ ხშირად არის აგრესიული. ამას წინათ ლამაზი კაბა ვიყიდე, გამოვიპრინჭე დედაჩემთან წასასვლელად. ქმარს გავეკეკლუცე, მაგრამ მას სახე დაეჭყანა, არ გიხდებაო, მითხრა. მერე კი დააყოლა, ბრილიანტის კაბა რომ ჩაიცვა, ქალს მაინც ვერ დაემსგავსებიო. ამ სიტყვებმა გული ჩამწყვიტა, საძინებელში შევვარდი და ტირილი მოვრთე. ქმარი სახლიდან გავარდა, მე გავიხადე ის კაბა, დავჭერი და მტვრის ტილოებად დავულაგე დედამთილს. სხვათა შორის, არაფერი უთქვამს. ჩემ მიმართ პირველად გამოიჩინა ქალური სოლიდარობა.
მინდა, ვიმუშაო. სპეციალობა მაქვს, მაგრამ მამამთილი სასტიკი წინააღმდეგია. ვატყობ, ხშირად მიყურებს ეჭვის თვალით. ტელეფონით თუ ვლაპარაკობ, მოდის და მისმენს, ვის ვესაუბრები. თუ სადმე მივდივარ, დეტალურად გამოიძიებს ხოლმე, სად და ვისთან ერთად ვიქნები. ალბათ ეშინია, მისი შვილისგან უარყოფილმა გასართობის ძებნა არ დავიწყო. ეს სისულელეა. ამას არასოდეს გავაკეთებ, ტყუილში არასოდეს ვიცხოვრებ, თუმცა არც იმას დავმალავ, რომ ოჯახის დანგრევაზე ვფიქრობ. ალბათ ძალას მოვიკრებ და მშობლებს დაველაპარაკები. იმედია, გამიგებენ და არ დამაძალებენ გულცივ ქმართან ცხოვრებას.
თქვენი ერთგული მკითხველი
გათხოვება არ მინდოდა, არავინ მიყვარდა, თუმცა მჯეროდა კეთილი პრინცების, მეგონა, რომ ასეთი ადამიანი ჩემს ცხოვრებაშიც გამოჩნდებოდა. ამიტომაც შევეწინააღმდეგე მშობლებს, როცა გამომიცხადეს, რომ ცოლად უნდა გავყოლოდი კაცს, რომელსაც წესიერად არ ვიცნობდი. თავბრუ დამახვიეს მის მშობლებზე ლაპარაკით, წესიერი, პატიოსანი ბიჭია, ამაზე უკეთესი შენ არავინ გითხოვსო. მოკლედ, იმდენი ქნეს, რომ დამითანხმეს. რომანტიკული ბუნების გოგომ ზღაპრული სამყაროს შენება დავიწყე. გარეგნობით არ ჰგავდა პრინცს, მაგრამ ჩემს ოცნებებში გავალამაზე. არც უფლისწულის ქცევები ჰქონდა, მაგრამ ჩემს სამყაროში რაინდად ვაქციე. იმდენი ვიოცნებე, რომ ქორწილის დღეს უბედნიერესი ქალი ვიყავი. მეგონა, სწორედ ის იყო ჩემი ცხოვრების ერთადერთი მამაკაცი, რომლის გვერდითაც მთელი ცხოვრება ბედნიერი ვიქნებოდი.
თაფლობისთვის გასატარებლად საქართველოს ერთ–ერთ კურორტზე წავედით. ძალიან გამიკვირდა, როცა გავიგე, რომ დედამთილ–მამამთილიც მოგვყვებოდნენ. ახალგათხოვილი პატარა გოგო ხომ არ ვიკითხავდი, ესენი რატომ მოდიან–მეთქი. დედაჩემმა მათი ასეთი საქციელი კეთილ ჟესტად მონათლა. თქვა, ხედავ, როგორ ზრუნავენ, რომ თქვენი მარტო გაშვება არ უნდათო. ქმრის მიმართ გრძნობა მართლა გამიჩნდა, ბედნიერიც ვიყავი, მაგრამ მერე ყველაფერი შეიცვალა. ისე მოხდა, რომ ერთ თვეში დავორსულდი. თავიდან ეს გახდა მიზეზი, რომ გვერდით აღარ მიწვებოდა. ჩვენს საძინებელში დედამთილი გადმოსახლდა, ვითომ ორსულს მივლიდა. მინდოდა, იმ ბედნიერ დღეებში ქმრის გვერდით ვყოფილიყავი, მისგან თანაგრძნობა, სიყვარული, სითბო მეგრძნო. ამის ნაცვლად დედამთილის კრუტუნის მოსმენით ვიძინებდი და ვიღვიძებდი. ეს იყო ორსულობის საშინელი 9 თვე!
მერე გაჩნდა ჩემი შვილი, ჩემი პატარა გოგონა. მეგონა, ყველაფერი შეიცვლებოდა, გავმთლიანდებოდით, შევიკვრებოდით, მაგრამ შევცდი. დედამთილი ჯიუტად არ გადიოდა ჩემი ოთახიდან, მოიმიზეზა, რომ ბავშვის გაზრდაში მეხმარებოდა. ჩემი შვილი ისეთი მშვიდი და წყნარი იყო, საღამოს რომ დავაწვენდი, დიდი ადამიანივით დილამდე ეძინა. ცუდი გასაზრდელი არ ყოფილა, რომ მოხმარება დამჭირვებოდა. 6 თვის რომ გახდა, მისი საწოლი დედამთილ–მამამთილის ოთახში დავდგი. ამით ვაგრძნობინე, თუ ბავშვის მოვლა გინდა, აქ არის და მიხედე–მეთქი.
ქმართან ურთიერთობა მაინც ვერ დავალაგე, ჩემთან სიახლოვე არ უნდა. ის და მისი მშობლები სულ რაღაცას ჩურჩულებენ, რაღაც საიდუმლო აქვთ. აღარ ვიცი, რა ვიფიქრო. შეიძლება საყვარელი ჰყავს და მე არ ვჭირდები, შეიძლება ავად არის და არ მიმხელენ. მე უფრო მეორე ვარიანტი მგონია სიმართლე, თუმცა ამის დაჯერება არ მსურს.
ჩემ მიმართ ხშირად არის აგრესიული. ამას წინათ ლამაზი კაბა ვიყიდე, გამოვიპრინჭე დედაჩემთან წასასვლელად. ქმარს გავეკეკლუცე, მაგრამ მას სახე დაეჭყანა, არ გიხდებაო, მითხრა. მერე კი დააყოლა, ბრილიანტის კაბა რომ ჩაიცვა, ქალს მაინც ვერ დაემსგავსებიო. ამ სიტყვებმა გული ჩამწყვიტა, საძინებელში შევვარდი და ტირილი მოვრთე. ქმარი სახლიდან გავარდა, მე გავიხადე ის კაბა, დავჭერი და მტვრის ტილოებად დავულაგე დედამთილს. სხვათა შორის, არაფერი უთქვამს. ჩემ მიმართ პირველად გამოიჩინა ქალური სოლიდარობა.
მინდა, ვიმუშაო. სპეციალობა მაქვს, მაგრამ მამამთილი სასტიკი წინააღმდეგია. ვატყობ, ხშირად მიყურებს ეჭვის თვალით. ტელეფონით თუ ვლაპარაკობ, მოდის და მისმენს, ვის ვესაუბრები. თუ სადმე მივდივარ, დეტალურად გამოიძიებს ხოლმე, სად და ვისთან ერთად ვიქნები. ალბათ ეშინია, მისი შვილისგან უარყოფილმა გასართობის ძებნა არ დავიწყო. ეს სისულელეა. ამას არასოდეს გავაკეთებ, ტყუილში არასოდეს ვიცხოვრებ, თუმცა არც იმას დავმალავ, რომ ოჯახის დანგრევაზე ვფიქრობ. ალბათ ძალას მოვიკრებ და მშობლებს დაველაპარაკები. იმედია, გამიგებენ და არ დამაძალებენ გულცივ ქმართან ცხოვრებას.
თქვენი ერთგული მკითხველი
