სასიამოვნო საფრთხე (10)

რამდენიმე დღის წინ, როცა სამზარეულოში ჩამეძინა, მეგონა, რომ გაბრიელი, მისი ზარი შუა ღამისას, მისი ჩემს სახლში შემოჭრა და განრისხებული სახე სიზმარში ვნახე, და რატომღაც მაშინ გული დამწყდა ამაზე.
და ახლაც...
დივანზე ფეხმორთხმით ვიჯექი, ყავას ვსვამდი და დღის უკანასკნელ საინფორმაციო გამოშვებას უინტერესოდ ვუსმენდი. ისევ სიზმარში ნანახი მეგონა მასთან გატარებული რვა დღე. სახლში ისეთივე სიჩუმე იყო, როგორც მის მოსვლამდე, ისევე მშვიდად ვიყავი, როგორც მანამდე და რამის მართლა დავიჯერე, რომ ყველაფერი ეს რამდენიმე წამიანი სიზმარი იყო. რამის, იმიტომ, რომ ჩემს წინ, მაგიდაზე ფურცლის ნაგლეჯი იდო, რომელიც რეალობაში მარწმუნებდა.
რატომ ჩათვალა, რომ ასეთი წასვლა უკეთესი იყო? რა თქმა უნდა იმიტომ, რომ ჩემი რჩევა ერთხელაც არ გაუთვალისწინებია, გარდა საავადმყოფოში წასვლისა. ახლაც ისე მოიქცა, როგორც თავად სურდა.
ადამიანი ყველაზე რთული და პრობლემური არსებაა. თუ გინდა, რომ გაუგო, მის ერთ-ერთ ხასიათს მაინც უნდა იცნობდე, მე კი რვა დღეში რაღაც დოზით შევისწავლე გაბო, მივხვდი, რომ უჯიუტესი იყო ჯიუტებს შორის და ამაყი ამაყებს შორის, მაგრამ, მიუხედავად ამისა მისი მაინც არ მესმოდა. ან როგორ უნდა გაუგო იმ ადამიანს, რომელსაც უნდა, რომ მკვლელი გახდეს? უნდა რომ იმ მშრალ, შავ-თეთრ კედლებს შორის იცხოვროს, რომელსაც ციხე ჰქვია?!
ნეტავ წინასწარ რომ ეთქვა წასვლის შესახებ მის გადარწმუნებას თუ შევეცდებოდი?არა ალბათ, იმიტომ, რომ შედეგი წინასწარ მეცოდინებოდა. თვალები დავხუჭე და მისი უკანასკნელი მზერა გავიხსენე: თბილად გამიღიმა და ძილინებისა მისურვა. გამეცინა. ახლა მივხვდი, რატომ იყო უკეთესი მისი წასვლა ასე. ალბათ არ უნდოდა ნაჩხუბრები ან ნაწყენები დავშორებოდით ერთმანეთს. ჭკვიანური სტრატეგია იყო მისი მხრიდან, მაგრამ...
მაგრამ მე მაინც გული დამწყდა... კიდევ ერთხელ გადავიკითხე ფურცლის ნაგლეჟი, ყავის ფინჯანი მაგიდაზე დავდე და დივანზე მივწექი.
ხო, მშვიდად ვიყავი, მაგრამ ეს ძალიან უცნაური სიმშვიდე იყო. გონება არ ჯავრობდა, თითქოს შეგუებოდა კიდეც მოულოდნელად გამოჩენილის მოულოდნელად წასვლას, სამაგიეროდ გული ძგერდა სულ სხვა ნოტაზე, მაგრამ ჯერ მე თვითონაც ვერ ვხვდებოდი, რა იყო ეს.
გონებაში უცბად უამრავმა კითხვამ მოიყარა თავი: რა მოხდა ისეთი, რამაც წასვლა გადააწყვეტინა? რას მოიმოქმედებს? იქნებ თავისით გადაიფიქროს ჭანიას მოკვლა? თვითონ ხომ არაფერი დაუშავდება? რა ელის შემდეგ? როგორ იქნება? და ბოლოს - ნეტავ თუ ვნახავ კიდევ ოდესმე? რატომღაც ამის იმედი მქონდა.
ღმერთო ჩემო ეს იმედი საიდანღა გაჩნდა? რატომ უნდა მინდოდეს მისი ნახვა კიდევ ერთხელ! მორჩა ნაია! გაბრიელის თქმისა არ იყოს: ეს საშინელი სიზმარი იყო, ის წავიდა და ჩემი ცხოვრებაც ჩვეულებრივ რითმს დაუბრუნდება.

***
მაგრამ ეს ასე არ მოხდა.
იმ ღამით ჩვეულებრივ, მშვიდად მეძინა. დილით ადრე ავდექი, ვიბანავე და ვისაუზმე. არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ტელევიზორს გულს ვერ ვუდებდი, ვერც კომპიუტერს, მუსიკა მაღიზიანებდა. მამას დავურეკე და ჩემი ოჯახი მოვიკითხე. ბაჩოსთან საუბარმა გამამხიარულა, მაგრამ მისი მუხტი მხოლოდ რამდენიმე წუთით გამყვა. ისევ ავფორიაქდი, არ ვიცოდი რა მჭირდა, მაგრამ მაგიდაზე შემორჩენილ ფურცლის ნაგლეჯს მოვკარი თვალი თუ არა, მივხვდი ისევ მასზე ვფიქრობდი და სწორედ ეს მჭირდა. მიუხედავად ამისა, ფურცელი მაინც არ გადავაგდე და მობილურს დავწვდი.
- სალამი თამო, როგორ ხარ? - დავურეკე ჩემს მეზობელს.
- ნაია? - გაკვირვებული ხმა მომესმა. - მეგონა ცოცხალი აღარ იყავი. კარგად ვარ, შენ როგორ ხარ?
- მადლობ არამიშავს. თამო დღეს რამე საქმე ხომ არ გაქვს? - ვკითხე.
- არა, რატომ მეკითხები?
- საყიდლებზე ვაპირებ წასვლას, შეგიძლია გამომყვე?
- რა თქმა უნდა შემიძლია, ამას თხოვნა არ სჭირდება/ - სიცილით მითხრა გოგომ.
- გამიხარდა.
- მაშინ ერთ საათში გამოგივლი და მზად იყავი, კარგი?
- კარგი ნაია, გელოდები.
ესეც ასე, დღეს როგორმე გავიყვანდი. ყურადღება სხვა რამეზე უნდა გადამეტანა. არ მინდოდა მოუსვენრობის ეს სტადია გამძაფრების გზას დასდგომოდა. ყველაფერი ნებისყოფაზე იყო დამოკიდებული და არ მინდოდა ჩემი თავისთვის მეღალატა.
წარსულის ადგილი წარსულშია, ნებას არ მივცემდი მას აწმყო ემართა.
თამუნამ იმედები გამიმართლა. საყიდლებზე ნება არ მოუცია "სხვა რამეზე" მეფიქრა. ისეთი მხიარული და რაღაცა დოზით ბავშვური იყო, რომ მისი საქციელი მართობდა და მამხიარულებდა. საღამოც მასთან და მეზობლებთან გავატარე. თურმე ერთ კვირაში ბევრი რამ შეცვლილიყო ჩემს უბანში. საკმაოდ გვიან ავედი სახლში...
და ისევ დაიწყო... მაგიდასკენ თვალის ერთმა გაპარებამ გონებაში ისევ ყველაფერი აურია. ჩემს ოთახში შევედი, ტანსაცმელი გავიხადე და დავწექი. დიდი მონდომებით დავხუჭე თვალები, უნდა დამეძინა, რომ ჩემი თავისთვის ფიქრის საშუალება არ მიმეცა, მაგრამ...
ღმერთო ჩემო, რა ჯანდაბა მჭირს? თითქმის მთელი ღამე გავათენე. თავში ერთადერთი კითხვა მიტრიალებდა: ნეტავ რას აკეთებს ახლა გაბო? მისი ბედი მაღელვებდა, კი მაგრამ როდემდე? ის ხომ წავიდა. იმის შანსი რომ ვნახო და გავიგო მისი მდგომარეობა, არ არსებობს. არაფერი ვიცი მის შესახებ, არც საცხოვრებელი, არ ტელეფონის ნომერი.
ტელეფონის ნომერი! უცბად წამოვიწიე საწოლიდან, უკვე დილის ექვსი საათი ხდებოდა. მას ხომ გიორგიც და ლევანიც ჩემს მობილურზე ურეკავდნენ? მათი ნომრები ხომ მაქვს. ტუმბოს გადავხედე, ჩემი მობილური იქ არ იდო. გიჟივით წამოვხტი და მისაღებ ოთახში გავედი, მაგრამ არც იქ დამხვდა. სამზარეულოში დახლზე დამრჩენოდა. მაშინვე ვეცი და დარეკილი და შემოსული ზარები გადავამოწმე. თამუნას და მამას ნომრის გარდა არაფერი იყო. გაბოს ყველა ზარი ამოეშალა.
- იდიოტი! - ვიყვირე საშინლად გაბრაზებულმა და რამის მობილური მოვისროლე. - რა იდიოტია, რა იდიოტი! - ვდუდღუნებდი გულმოსული და ჩემი საძინებლისკენ მივაბიჯებდი.
რა თქმა უნდა ასეც იქნებოდა, ის ხომ წავიდა და არაფერი არ დატოვა გარდა წერილისა. ის ისედაც სწუხდა, რომ ჩემს ცხოვრებაში შემოიჭრა და ყოველდღიურობას მომწყვიტა და ახლაც, ალბათ არ სურდა დიდხანს გაგრძელებულიყო მომავალი მკვლელის და ჩემი ურთიერთობა.
არ ვიცი რამდენი ხანი მეძინა, მაგრამ დილით დაღლილმა გავიღვიძე. საუზმის შემდეგ თამუნას დავურეკე და კინოში წასვლა შევთავაზე. გოგოს გაუკვირდა დღის სეანსზე რამ გადააწყვეტინა კინოში წასვლაო, მაგრამ დამთანხმდა. ღმერთო ჩემო! ამ გოგოს ჩემი ემოციების გასაკონტროლებლად ვიყენებდი და ამის გამო საკუთარი თავი მძულდა. თავად რატომ არ შემეძლო თავის ხელში აყვანა, ასეთი რა მჭირდა?
როგორც კინოდან წამოსვლის შემდეგ თამუნამ მითხრა, ფილმი საკმაოდ ამაღელვებელი და ექსტრემალური ყოფილა, მე კი მსახიობებიც არ მახსოვდნენ. ამან გამაცოფა. ჩემს ოთახში მშიერი ძუ ლომივით ვბორგავდი.

***
ერთი დღე სრულ მოუსვენრობაში გავლიე.
მეორე დღეს ამ მოუსვენრობამ მთელი ჩემი სხეული და გონება მოიცვა.
მესამე დღეს საჭმელიც კი არ გამხსენებია.
მეოთხე დღეს უკვე ნერვები მღალატობდა. მამას წარს ისე უხეშად ვუპასუხე, რომ თენგომ მეჩხუბა.
მეხუთე დღეს საწოლიდან არ ავმდგარვარ, რა აზრი ჰქონდა?! ვეღარაფერზე ვფიქრობი, საშინლად მინდოდა მისი ამბის გაგება. მასთან გატარებულმა რვავე დღემ ერთიანად მოიყარეს ჩემს გონებაში თავი. შიში, აღელვება, გაბრაზება, ის გრძნობა, რომელიც გაბოს მოულოდნელად ხელში ჩაჭიდებისას ვიგრძენი, ერთმანეთში აირია და სისხლს შეუერთდა. ძარღვებში ახლა მხოლოდ მისი სახელი ჩქეფდა.
მეექვსე დღე - ეს უკვე პიკი იყო. ჩემი სახლი მძულდა. ფანჯრისკენ გახედვა მას მახსენებდა. ის ხომ თითქმის სულ იქ იდგა, ქუჩას ზვერავდა და ფიქრობდა ხოლმე. დივანზე ვჯდებოდი და მეონა ისიც იქ იჯდა, ხელში ტელევიზორის პულტი ეკავა და არხებს უაზროდ ათვალიერებდა. ჩემს მობილურს მოვკრავდი თვალს და ისეთი გრძნობა მქონდა, თითქოს წუთი-წუთზე ლევანი დარეკავდა.
დავიღალე!!!
ეს მიჩვევა იყო, საშინელი მიჩვევა, რომელიც უკვე მმართავდა და მაშინებდა. ჩემს სახლს უნდა გავცლოდი, თანაც სასწრაფოდ.
და უცბად გამახსენდა ჩემი სოფელი. თიტქოს შვებით ამოვისუნთქე და წამიერი სიმშვიდე ვიგრძენი. ეს ისე მესიამოვნა, რომ დაუყოვნებლივ მომინდა იქ წასვლა. საათს შევხედე, ღამის ათი საათი ხდებოდა. ჩემს ოთახში შევედი, კარადიდან მოზრდილი ჩემოდანი გამოვიღე, საწოლზე დავაგდე და გავხსენი.
- სიმშვიდე და გარემოს შეცვლა გჭირდება ნაია! - ვუთხარი ჩემს თავს და ტანსაცმლის ჩალაგება დავიწყე. ხვალ დილით ადრე წავიდოდი სოფელში. ამან რამდენიმე წუთი გასტანა. შემდეგ ვიბანავე და საგრძნობლად დამშვიდებული დავწექი დასაძინებლად.
ემოციურად დაღლილს თვალები მელულებოდა. ფანჯრიდან ნამგალა მთვარე მოჩანდა. ისეთი თეთრი და ლამაზი იყო, რომ დიდხანს ვუყურე. მაგრამ ბჭყვრიალა ვარსკვლავებმა ჩემზე ჰიპნოზივით იმოქმედეს და ქვეცნობიერების სამყაროში მომისროლეს.

***
მაგრამ ეს რა იყო?... შორიდან, ძალიან შორიდან ზარის ხმა ჩამესმა და რამდენიმე წამიანი ძილისგან გამომიყვანა. არა, არ მინდოდა რომ ეს ცხადი ყოფილიყო. რამდენიმე დღის უძილოს ახლა ძილი საშინლად მინდოდა, მაგრამ ზარი ისევ განმეორდა, ამჯერად უფრო გაბმულად და თანაც რამდენჯერმე ერთად, თითქოს ვიღაცას ეჩქარებოდა. ბურანიდან საბოლოოდ გამოვედი, თავი წამოვწიე და მობილურზე საათს დავხედე, ღამის სამი საათი სრულდებოდა, თურმე ჩემი ჩაძინება წამიერი არ ყოფილა.
დეჟა-ვუ განვიცადე. ასე ერთხელ უკვე მოხდა: ძილის დროს ზარი ჩამესმა, არ ვდგებოდი საწოლიდან მაგრამ მისმა განმეორებამ მაიძულა კარი გამეღო და სწორედ მაშინმეცა იარაღით ვიღაც ბანდიტი, ის ბანდიტი, რომლითაც ახლა შებოჭილი ვიყავი.
- ღმერთო ჩემო! - ჩავილაპარაკე. გული ერთიანად ამიჩქარდა. ვერც კი მივხვდი, როგორ წამოვვარდი საწოლიდან, საძინებლიდან გავედი და კარებს ვეცი. სათვალთვალოში არც კი გამიხედავს, საკეტი გადავწიე და კარი გამოვაღე.
ჩემს წინ ვიღაც მშვიდად იდგა და არ იძროდა, ცალი ხელი მუცელზე მიეჭირა, ცალით კედელს ეყრდნობოდა და თავი ჩაეღუნა. ვიგრძენი როგორ ამიკანკალდა ყველაფერი. მომლოდინედ შევყურებდი და ველოდი ზღურბლს იქით მდგარის ქმედებას. მხრების მოძრაობაზე შევატყვე რომ სუნთქვა გაუხშირდა და ჩქარი ქშენაც მომესმა, და რამდენიმე წამში ნელა ასწია თავი. დასისხლიანებული სახიდან ნაცნობმა შავმა თვალებმა შემომანათეს და წითლად შეღებილი ხელით, რომელსაც მუცელზე იჭერდა, მხარზე დამეყრდნო.
- გაბო! - წამოვიყვირე შეშინებულმა და ძალაგამოცლილს ხელი შევაშველე, რომ არ წაქცეულიყო.