სასიამოვნო საფრთხე (11)

***
სახლში შევიყვანე და კარი დავკეტე. თავგზა ამებნა, არვიცოდი რა გამეკეთებინა. მთლიანად მე მეყრდნობოდა და ფეხებს ძლივს ამოძრავებდა. მძიმე იყო, მიუხედავად თავისი აღნაგობისა. ჩემი საძინებლისკენ წავიყვანე, საწოლს ზეწარი გადავაძრე და მისი იქ დაწოლა დავაპირე, მაგრამ შემეწინააღმდეგა.
- არა ნაია... არ გინდა... დავსვრი... - ნაწყვეტ-ნაწყვეტ მითხრა მან.
- გაბო, ამჯერად მაინც გაჩუმდი და ნერვებზე ნუ მშლი! - შევუღრინე და თითქმის ძალით დავაწვინე.
- მაპატიე... მაპატიე... - უაზროდ ისროდა სიტყვებს და თვალებს ლულავდა.
- რა უნდა გაპატიო? - ვკითხე და მის დაგლეჟილ, დასვრილ და დასისხლიანებულ მაისურს დავეჯაჯგურე გასახდელად.
- აქ არ უნდა მოვსულიყავი.
- აქედან არ უნდა წასულიყავი გაბო! - მაისურის გახდაში თვითონაც დამეხმარა, ცალი ხელით გაიძრო და საწოლზე მიწვა.
გავშრი. მუცელზე მტკაველის ზომის ჭრილობა ჰქონდა და მთელი სხეული დალურჯებოდა.
- ასეთი რა მოხდა. - ჩავილაპარაკე მე, მაგრამ პასუხი არ მიმიღია. სახეზე დავხედე, თვალები დაეხუჭა. - გაბო. - დავუძახე და მისკენ დავიხარე, მაგრამ ხმა არ ამოუღია. - გაბო! - კიდევ ერთხელ მივმართე და სახეზე ხელები მოვკიდე. იმ წამს შემეშინდა, მაგრამ მისმა მკერდის მშვიდმა მოძრაობამ მიმანიშნა, რომ ის ცოცხალი იყო და ან გონება დაკარგა, ან უბრალოდ ჩაეძინა.
წელში გავსწორდი და კიდევ ერთხელ შევათვალიერე. საშინლად გამოიყურებოდა. გული მტკიოდა მის შემხედვარეს. გადაღლილი და გაწამებული ჩანდა.
სასწრაფოდ წამოვდექი, შარვალი და მაისური ჩავიცვი და სამწარეულოში გავედი. ჯამი წყლით ავავსე, ნაჭრები ავიღე და ისევ ჩემს ოთახში დავბრუნდი, საწოლზე მის გვერდით ჩამოვჯექი და ჯამიც ტუმბოზე დავდე, ნაჭერი დავასველე და სახეზე წავუსვი. სისხლში ჩამჯდარი მტვერი ძნელად შორდებოდა. ვფრთხილობდი, არ მინდოდა ტკივილს გონზე მოეყვანა, მას ახლა დასვენება სჭირდებოდა.
წყალი რამდენჯერმე გამოვცვალე. ჭრლობები კარგად უნდა გამეწმინდა, რომ შემდეგ დამემუშავებინა. სახე, ტანი და ხელები შეძლებისდაგვარად მოვბანე. მუცელზე ჭრილობას რომ ვუყურებდი, მეშინოდა. არ ვიყავი დარწმუნებული, შევძლ;ებდი თუ ვერა ამის გაკერვას. რამე შეცდომა რომ დამეშვა? არადა დახმარებისთვის ვერავის მივმართავდი. ისევ ჩემით უნდა მეცადა. მისი ნატყვიარევი მხარზე ხომ გავკერე? მაშინ სამი-ოთხი ნაკერი დასჭირდა, ამას კი გაცილებით მეტი მოუწევდა. თუმცა რისი მეშინია, ესეც იგივე პროცესი იქნება, მხოლოდ გაცილებით დიდ დროს წაიღებს.
ჭრილობის გაკერვა რომ დავასრულე, უკვე თენდებოდა. გამიხარდა, რომ ისეთი საშინელი ტკივილის მიუხედავად, როგორიც ეს პროცესი იქნებოდა, გაბო გონს არ მოსულა. ჭრილობას დოლბანდი დავადე და მძინარე სხეულს ზეწარი დავაფარე. კიდევ ერთხელ შევათვალიერე ლამაზი, მაგრამ ამჯერად დალურჯებული ნაკვთები და სამზარეულოში გავედი.
ჩემმა მეორე ოპერაციამ საშინლად დამძაბა. თითოეული ძარღვი დაჭიმული მქონდა. ხელები და კისერი მტკიოდა. ცოტა უნდა მოვშვებულიყავი. ყავა გავიკეთე და მისაღებში დივანზე მივწექი.
როგორც ჩანს სიტუაცია გაუარესებულია. ალბათ გაბოს გეგმები ჩაეშალა. ეს ერთის მხრივ მახარებს, მაგრამ მე ხომ არ ვიცი ის უკვე მკვლელია თუ არა. რა მოხდა ნეტავ? რატომ აღმოჩნდა გაბო მარტო? რატომ არავინ იყო მის გვერდით? დარწმუნებული ვარ იმაში, რომ რაც ახლა მას გადახდა თავს, ჩუმად არ ჩაივლიდა. აქედან გამომდინარე, კი მე გაცილებით დიდ საფრთხეში ვარ ახლა, ვიდრე ერთი კვირის წინ ვიყავი. მაშინ მე დაზარალებულად ვითვლებოდი, იმიტომ რომ "ბანდიტი" თავად შემოიჭრა აქ და ჩემს სახლს აფარებდა თავს, ახლა კი მას ჩემი სურვილით ვმალავ და მეც ისეთივე დამნაშავე გამოვდივარ, როგორიც ის. თუმცა ის ხომ არაფერ შუაშია? ის ხომ უდანაშაულოა? რა თქმა უნდა თავისი განზრახვა უკვე თუ არ განახორციელა.
რა მოხდება შემდეგ? არ ვიცი, ამის გასაგებად გაბოს გონს მოსვლას უნდა დაველოდო. მიუხედავად ყველაფრისა, მიხარია, რომ ახლა ის აქ არის.


***
ჩემთვის მომზადებული ყავა აღარც კი გამხსენებია. ფიქრებში წასულს ჩამეძინა. ცოტა ხნით, მაგრამ კარგად მეძინა. საკმაოდ დასვენებულმა გავიღვიძე. კისერი დახელები აღარ მტკიოდა. აბაზანაში შევედი, გამოვფხიზლდი დამისღებში საათს გავხედე, დღის პირველი საათი სრულდებოდა. ფეხაკრეფით წავედი ჩემი ოთახისკენ და კარი ფრთხილად შევაღე. იატაკზე მის ფეხსაცმელს მოვკარი თვალი და ჩამეღიმა. მშვიდად სუნთქავდა, ალბათ ისევ ეძინა. კარის გამოხურვა დავაპირე, რომ ჩაწყვეტილი ხმა მომესმა:
- ნაია. - დამიძახა მან.
- მეგონა გეძინა. - ვუთხარი და ოპთახში მსუბუქი ნაბიჯებით შევედი. - თავს როგორ გრძნობ?
ღრმად ჩაისუნთქა, ოდნავ მაღლა აიწია და თავი საწოლის საზურგეს მიადო.
- უმადურ ადამიანად. - მიპასუხა.
- ამაზე მერე ვილაპარაკებთ. ახლა კი მხოლოდ შენი ჯანმრთელობა მაინტერესებს. - ვუთხარი სერიოზულად და საწოლის თავისუფალ მხარეს ფეხმორთხმით დავჯექი.
ყურადღებით შემათვალიერა, ისე, როგორც სჩვეოდა და მე უხერხულად ვიგრძენი თავი. ამ წუთას მივხვდი, თურმე როგორ მომნატრებია მისი მზერით გამოწვეული ჩემი შინაგანი ფორიაქი.
- მე კი ყველაზე ნაკლებად მაინტერესებს ეს, თუმცა მაინც დიდი მადლობა ამისთვის. - მიცელზე დაიხედა მან.
- შეგიძლია მაჩვენო?
გაბომ ზეწარი გადაიძრო. დოლბანდს დავხედე, რომელიც ნახევრად სისხლიანი იყო.
- ამ საფენს გამოვცვლი და უნდა შეგიხვიო. - წამოვდექი მე და ტუმბოზე დაწყობილ საჭირო ნივთებთან დავიწყე ფისფუსი.
- ნაია, საჭირო არაა... - დაიწყო მან, მე კი მაშინვე გავაწყვეტინე.
- ახლავე გაჩუმდი! - იმდენად მკაცრად გამომივიდა, რომ მე თვითონაც გამიკვირდა.
ჩემს საქმეს რომ მოვრჩი, საწოლს შემოვუარე და მის წინ გავჩერდი.
- ახლა უნდა ადგე. ვიცი მტკივნეული იქნება, მაგრამ როგორმე უნდა გაუძლო. დაგეხმარები. - ზეწარი გადავხადე, ხელი დავუჭირე და ფრთხილად წამოვაყენე. რამდენჯერმე დაიკვნესა და წელში მალევე გასწორდა.
სუნთქვა შემეკვრა. იმდენად ახლოს აღმოვჩნდი მასთან, რომ მისი სუნთქვა სახეზე მომელამუნა. სულმთლად შევიბოჭე. არ არსებობდა, მასაც არ ეგრძნო ამ ერთი შეხედვით უხერხული, მაგრამ სასიამოვნო სიტუაციის მუხტი, ისე მიყურებდა, მაგრამ როგორღაც თავი ხელში ავიყვანე, ოდნავ უკან დავიწიე და მისი მუცლიდან საფენის მოცლას შევუდექი. ფრთხილად მოვაშორე, შემდეგ სტირტიანი ბამბით მოვწმინდე, ახალი საფენი დავადე და დოლბანდით მთელი წელი შევუხვიე, რომ ჭრილობაზე საფენი კარგად დაეჭირა.
- შეგიძლია დაწვე, ოღონდ ფრთხილად. - ვუთხარი.
აღარ შემეწინააღმდეგა. დაწვა, მაგრამ ზეწარი მაინც მე დავაფარე.
- ძალიან გტკივა? -ვკითხე.
- ავიტან. - ჩაილაპარაკა.
- რომ გეკითხები, მიპასუხე! - შევუბღვირე.
- ასეთი მკაცრი არ მომწონხარ. - ეცადა გაეღიმა.
- არცაა აუცილებელი მოგწონდე. გგონია ისევ შენი ტყვე ვარ? არა, ახლა სიტუაცია შემობრუნდა, მოგწონს შენ ეს თუ არა.
ცოტა ხნით უხმოდ მიყურებდა. არ ვიცოდი რაზე ფიქრობდა, მისი სახის გამომეტყველებიდან ვერაფერს ვკითხულობდი, შემდეგ კი მითხრა:
- აქ მოდი. - და ხელი საწოლზე დადო.
იმხელა ნერწყვი გადავყლაპე, რამის დავიხრჩვე. წეღანდელი უხერხული სიტუაციის გამო მისგან შორს ყოფნა მინდოდა, ის კი თავისთან ახლოს ჯდომას მთხოვდა. დაბნეულმა გადავდგი ნელი ნაბიჯები და სწორედ ისე და იმ ადგილას დავჯექი, სადაც ცოტა ხნის წინ ვიჯექი.
- ნაია. - თქვა მან და მოულოდნელად ერთი ხელით ჩემი თითები დიაჭირა. რამის ხელი გამოვგლიჯე, რადგან ისეთი გრძნობა დამეუფლა, თითქოს თითებზე ცეცხლი მომედო. - მშვენივრად იცი, რასაც ვფიქრომ იმაზე, მე რომ აქ ვარ. ისიც იცი, როგორ არ მინდოდა შენი ცხოვრების არევა. მეგონა ჩემი წასვლით ეს ყველაფერი გამოვასწორე, მეგონა მალე დაგავიწყდებოდა ჩემი აქ ყოფნის დღეები. მაგრამ... ახლა თავადაც ხედავ, მე ყველაფერი ავურიე. არ მინდოდა ისევ შენთან მოსვლა, არ მინდოდა იგივე განმეორებულიყო, მაგრამ თავადაც არ ვიცი რატომ მოვიქეცი ასე.
მისი უკანასკნელი სიტყვები ისე მოეხვივნენ ჩემს გულს, აღარ მისცეს ტანაბრად ძგერის საშუალება. ეს იმას ნიშნავდა, რომ გაურკვევლობა როგორც მე, ისევე ამასაც აწუხებდა. მაგრამ ჩემი ფიქრები უკუვაგდე. არ მინდოდა წინასწარი ვარაუდები ამეკვიატებინა, ხომ შეიძლებოდა ყველაფერი სულ სხვაგავარად ყოფილიყო?!
ჩვენს ხელებს დავხედე და კიდევ უფრო გაძლიერდა შინაგანი სიმხურვალე. არ მინდოდა მისი გაშვება, მინდოდა თვითონ გაენთავისუფლებინა ჩემი თითები.
- სწორედ მოიქეცი, რომ აქ დავბრუნდი, გაბო. ყველაფერი დანარჩენი კი დაივიწყე. ბოლოსდაბაოლოს შეიგნე რომ შენი დახმარება მინდა, მიუხედავად იმისა გჭირდება შენ ეს თუ არა. - ვუთხარი მე.
- ამას რატომ აკეთებ ნაია? ხომ იცი, რომ ამინც ყველაფერი ისე იქნება, როგორც მე გადავწყვიტე. რატომ გინდა, რომ შემდეგ გული დაგწყდეს?
- ესე იგი აზრი არ შეგიცვლია.
არაფერი მიპასუხა, მხოლოდ ხელი შემიშვა, რაც თანხმობის ნიშანი იყო.
- ძალიამ გტკივა? - გავუმეორე ცოტა ხნის წინ დასმული კითხვა.
- კი. - მიპასუხა ჩუმად.
- რამეს მოვამზადებ, ჭამე და შემდეგ ტკივილგამაყუჩებელს მოგცემ.
- არ გინდა, ნაია, აქ დარჩენას არ ვაპირებ.
- გაგიჟდი ხო?! - წყობიდან გამომიყვანეს მისმა სიტყვებმა. - შენს თავს შეხედე, სად ან როგორ შეძლებ ამ მდგომარეობაში წასვლას? ვერ დაინახე, წეღან საწოლიდან ძლივს ადექი? გაბო, რადგან აქ მოხვედი, ესე იგი ეს ასეც უნდა ყოფილიყო, ახლა კი მაცადე გავაკეთო ის რაც შემიძლია და რაც საჭიროა. გაიგე ბოლოსდაბოლოს რომ შენზე ვნერვიულობ და მაშინაც ვღელავდი, როცა წასული იყავი!... - სიტყვა უცებ გავწყვიტე, მის გაკვირვებულ სახეს ზურგი ვაქციე და ოთახიდან ჩქარი ნაბიჯით გავედი. სამზარეულოში შევედი, დახლს იდაყვებით დავეყრდენი და სახე ხელებში ჩავრგე.
- ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა!!! - ჩავიბუტბუტე ჩემს თავზე გულმოსულმა და ხელის გული მარმარილოს დავარტყი. მომიწევს ახლა არასასურველ კითხვებზე პასუხის გაცემა. უტვინო ხარ ნაია, დაუფიქრებელი!

***
ყველაფერი სწარაფად მოვამზადე. არ მინდოდა გაბოსთვის ფიქრის საშუალება მიმეცა, არ მინდოდა ჩემი სიტყვები გადაეხარშა და მიმხვდარიყო, რომ მისდამი რაღაც უჩვეულოს ვგრძნობდი, იმიტომ, რომ ჯერ თავადაც არ ვიცოდი რა იყო ეს. გამომდინარე აქედან, ვირც მის კითხვებს გავცემდი პასუხს.
ჩემი სწარაფად მომზადებული სადილი საძინებელში შევიტანე და გაბოს წამოჯდომაში დავეხმარე.
- მე გავალ, როცა დაამთავრებ, დამიძახე. - ვუთხარი და სწარაფად შევბრუნდი. ახლა უკვე მას გავურბოდი, მინდოდა თავიდან ამეცილებინა ის, რაც ადრე თუ გვიან მაინც იქნებოდა.
- არა ნაია, აქ იყავი. თქვა და მომლოდინე სახე მომაბჯინა. ისევ ავფორიაქდი. ერთხანს გაუნძრევლად ვიდექი, შემდეგ კი კართან მდგარ საკამზე ჩამოვჯექი. - მგონი აქ უფრო კოფფირტული იქნებოდა. - მითხრა და მის გვერდით საწოლის თავისუფალ ადგილზე თვალებით მიმანიშნა. ისე გამიღიმა რომ გავბრაზდი და მკვახედ ვესროლე:
- აქაც კარგად ვგრძნობ თავს.
მხრები აიჩეჩა და ჭამას შეუდგა, როგორც ყოველთვის ჩუმად. ჭამის დროს ერთხელაც არ შემოუხედავს ჩემთვის. მეც იშვიათად ვაპარებდი მიოსკენ თვალს, არ მინდოდა თავი უხერხულად ეგრძნო.
როცა სადილი დაამტავრა, სამზარეულოდან წყალი შემოვიტანე და ორი აბი გამაყუჩებელი მივეცი. შემდეგ ჩემი ოთახიდან გამოვედი და დიდხანს აღარც შევსულვარ. იგივე მიზეზის გამო: არ მინდოდა იმაზე საუბარი, რაც მელოდა. თუმცა ასეც არ ივარგებდა. ის ცუდად იყო, ყურადღება სჭირდებოდა და მარტო დიდხანს ვერ დავტოვებდი.
ღამის თერთმეტი საათი ხდებოდა, ფრთხილად შევაღე საძინებლის კარი, ვიფიქრე ეძინებოდა, მაგრამ ეღვიძა. შუქი ავანთე და ნელა შევაბიჯე.
- როგორ ხარ? - ისე ვკითხე თითქოს ამ ადამიანს პირველად ვხედავდი.
- მადლობ, უკეთ ვარ. - როგორც იქნა ნორმალური პასუხი ვიღირსე მისგან ამ კითხვაზე.
- ძალიან კარგი. - გავუღიმე და ცოტა ხნით უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა.
- სად მიდიოდი? - მკითხა მან და ფანჯარასთან კითხეში მდგარ ჩემოდანზე მიმანიშნა.
- სოფელში... აქ ყოფნა აღარ შემეძლო. - ბოლო სიტყვები ისე ჩუმჯად ჩავილაპარაკე, მე ძლივს გავიგე.
- რატომ?
- რა რატომ?
- რატომ აღარ შეგეძლო აქ ყოფნა?
ღმერთო ჩემო ნაია, შენი თავის მტერი ხარ.
- შენზე ვფიქრობდი და იმიტომ. - აღარ დავმალე.
ცოტა ხნით გაცუმდა, ისევ ისე მათვალიერებდა, როგორც სჩვეოდა და რასაც მე წყობიდან გამოვყავდი. მეგონა ჩემს მოულოდნელ პასუხს განავრცობდა, მაგრამ ასე არ მოხდა, ალბათ სხვა დროისთვის შემოინახა.
- და მე ისევ ჩაგიშალე გეგმები, როგორც პირველად, როცა თამუნასტან ერთად გასარუჯად აპირებდი წასვლა. - თქვა მან.
მიუხედავად იმისა, რომ ამ პასუხზე უნდა გავბრაზებულიყავი, მე სულელივით გამეცინა. მანაც გაიცინა და მაშინვე სახე დაემანჭა, ალბათ ჭრილობა ეტკინა.
- არაუშავს, ჯერ ზაფხულის გასვალ ადრეა, არავინ იცის რა შეიძლება მოხდეს.
- მართალი ხარ, მე არც იმას ველოდი, რაც შენგან მოვისმინე.
რამისგული გამიჩერდა. ღიმილი სახეზე შემაშრა.
- გაბო, ეს ნორმალური იყო. - თავის დაღვრენა ვცადე.
- არა არა... მე ყველაფერს ვაკეთებდი იმისთვის, რომ ეს არ მომხდარიყო.
- ცდები, შენ ამისთვის ყველაფერი გააკეთე, თუმცა გაუცნობიერებლად, მაგრამ მაინც... მე კი ძალიან სუსტი აღმოვჩნდი.
- იქნებ ორი ვართ ამაში დამნაშავე. - ამომხედა დაღლილი თავალებით.
- რას გულისხმობ გაბო?
- იმას, რომ მიუხედავად ჩემი მცდელობისა, მეც დავუშვი ის, რაც არ უნდა მომხდარიყო, ყოველ შემთხვევაში ახლა, როცა ასეთ სიტუაციაში ვარ.
არ ვიცოდი რა მეთქვა. ნელა მივუახლოვდი საწოლს და თავისუფალ ადგილას ჩამოვჯექი.
- ერთადერთ გამოსავალს ვხედავ, - ვთქვი მე. - მოდი შენი სიტუაცია დავივიწყოთ და მოვლენებს მივყვეთ.
- კი მაგრამ ნაია, ვერ ხვდები რომ ცხოვრებას გირთულებ? - შუბლშეკრულმა გამომხედა. - გამუდმებით საფრთხეში ხარ, როცა ჩემს გვერდით ხარ.
- თუმცა ჩემთვის ეს საფრთხე სასიამოვნოა, როცა შენს გვერდით ვარ. - მე გამეღიმა, მას კი ჩემგან განსხვავებით სულ სხვა რეაქცია ჰქონდა.
სანამ რამეს იტყოდა, ჩემი მობილურის ზარის ხმა მომესმა. ტუმბოს გადავწვდი, ტელეფონი ავიღე და ეკრანს დავხედე. უცხო ნომერი იყო.
- გისმენთ. - ვუპასუხე მე.
- ნაია, - მომესმა ნაცნობი მაგრამ აღელვებული ხმა. - გიორგი ვარ.
- გიორგი? - გამიკვირდა და გაბოს შევხედე. ისიც წამოიწია და საწოლის საზურგეს მიეყრდნო.
- გაბო როგორ არის? - მკითხა პოლიცილემა.
- არც ისე კარგად. კი მაგრამ, როგორ მიხვდი, რომ აქ ინებოდა?
- ამას დიდი გენიოსობა არ სჭირდებოდა. ნაია, - ხმაზე ვატყობდი, რომ ბიჭი ჩქარობდა. - ახლა დრო არ მაქვს ყველაფრის ასახსნელა, მაგრამ ახლავე უნდა მოშორდეთ შენს სახლს, გესმის? ჩქარა, აიღეთ ყველაფერი, რაც შეიძლება დაგჭირდეთ და დატოვეთ შენი სახლი. სადაც გინდა იქ წადი, მაგრამ მაგ ადგილიდან რაც შეიძლება შორს. ხვალ დღის მეორე ნახევარში დაგიკავშირდებით, თქვენს ადგილსამყოფელს მეტყვით, მოვალ და იქ აგიხსნით ყველაფერს. გასაგებია?
- გავიგე.
- კარგი, ახლა უნდა წავიდე. - თქვა გიორგიმ.
მობილური გავთიშე და გაბრიელს შევხედე. მეგობრის საუბარი მანაც მოისმინდა და ახლა თვალებით ვეკითხებოდით ერთმანეთს რა უნდა გაგვეკეთებინა.