სასიამოვნო საფრთხე (12)

***
მიუხედავად თავისი მდგომარეობისა, გაბომ არ დამანება და ჩემს პატარა ჯიპის საჭესთან თვითონ დაჯდა. არ ვიცი რატომ მივეცი ამის ნება, მაგრამ ერთის მხრივ სწორიც იყო - ისეთი აღელვებული ვიყავი, მანქანის მართვისთვის ნებისყოფა არ მეყოფოდა.
ღამის ორი საათი იყო დაწყებული თბილისიდან რომ გამოვედით და ავტომაგისტრალს დავადექით. ჩემს წინა დღის ჩალაგებულ ჩემოდანს გაბოსთვის საჭირო წამლებიც დავამატე და წამოვიღე. საბედნიეროდ ნივთების მოგროვებაში დრო არ დამიკარგავს.
მანქანა მშვიდად და საშუალო სიჩქარით მიჰყავდა, მაგრამ სახეზე ეტყობოდა, რომ ახლა უარესად ნერვიულობდა, ვიდრე აქამდე. სალონში გამეფებულ სიჩუმეს ფანჯრიდან შემოსული ქარის ხმა არღვევდა. ფიქრისგან გაღიზიანებულს ეს ხმა კიდევ უფრო თავს მატკიებდა და შუშა თითქმის ბოლომდე ავწიე, სავარძელი ოდნავ უკან გადავწიე და მოშვებული მივწექი. ცოტა ხნით თვალები დავხუჭე და ჩემს ახლა მდგომარეობას დავუფიქრდი...
რატომ მოგვიწია ასე სასწრაფოდ წამოსვლა ჩემი სახლიდან? ნეტავ რა მოხდა და რას გვეტყვის გიორგი? ალბათ გაიგეს, რომ გაბო იქ იმალებოდა... კი, მაგრამ საიდან? მაგრამ ფაქტია, ახლა პოლიციისგან თუ იმ ჭანიასგან მეც იგივე საფრთხე მელის, რაც გაბოს, მაგრამ რატომღაც იმედი მაქვს, რომ ყველაფერი მოგვარდება, ყოველ შემთხვევაში ამის დიდი სურვილი მაქვს, მით უმეტეს ახლა, როცა...
თვალები გავახილე და გაბრიელს შევხედე. საჭეს მარცხენა ხელით მართავდა, მარჯვენა კი უღონოდ ჩამოედო სიჩქარის გადამრთველზე. გზას დაძაბული გაჰყურებდა და ალბათ ღმერთმა უწყის რაზე არარ ფიქრობდა. დარწმუნებული ვიყავი, საკუთარ თავს გმობდა მეც რომ გავერიე ამ საქმეში, ახლა ყველაზე მეტად ეს ადარდებდა. იმაშიც დარწმუნებული ვიყავი, რომ ამაზე ფიქრს ვერ მოვაშორებდი თავიდან.
- როგორ ხარ? - ვკითხე ჩუმად.
ჩემს კითხვაზე გაბრაზებულს ჩაეცინა და ტავი გაიქნია.
- გაბო ჭრილობაზე გეკითხები, როგორ გაქვს?! - სიმკაცრე გამერია ხმაში.
- მშვენივრადაა. ჩაიბუტბუტა.
ცოტა ხნით ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა. ნარინჯისფრად განათებულ მაგისტრალს გავხედე. გზაზე მანქანები ერთეულებად თუ მოჩანდა. შემდეგ მის ხელს თითები ჩავჭიდე და ოდნავ მოვუჭირე.
- ჩემწე ნერვიულობას მორჩი, კარგი? - ვუთხარი.
ორი წამით შემომხედა, თვალებში ჩამაცქერდა და შემდეგ ჩვენს ხელებს დახედა. ამჯერად თვითონ მოიქცია ჩემი თითები ხელში და მითხრა:
- ამას ნუ მთხოვ ნაია, ჩემი ბრალია ახლა აქ რომ ხარ და...
- არა, არა, გაჩუმდი გთხოვ, გაჩუმდი. - გავაწყვეტინე მე მაშინვე. არ მინდოდა ათასჯერ ნათქვამის კიდევ ერთხელ მოსმენა. - გაბო, სამუდამო არაფერია გესმის? არც კარგი და არც ცუდი. ცუდი სიტუაციიდან გამოსავალს ყველა პოულობს და არც ჩვენ ვიქნებით გამონაკლისი.
- ხედავ ნაია? "ჩვენ" და არა მე! ეს მე უნდა მომეგვარებინა, მე და არა ჩვენ. შენ აქ არაფერ შუაში იყავი.
- არ მიყვარს ეს სიტყვები, მაგრამ ყველაფერი კარგად იქნება, ახლა კი დამშვიდდი გთხოვ.
მეც გავჩუმდი. თავი ისევ სავარძელზე მივდე და მისი ხელის სიმხურვალე ბოლომდე შევიგრძენი. ეს იმდენად სასიამოვნო იყო, რომ რამდენიმე წუთით ისიც კი დამავიწყდა, რატომ ვისხედით ერთად მანქანაში და რატომ მივდიდით სოფელში. ტანზე მბურძგლიდა მისი შეხებისას და ეს ჩემზე ნარკოტიკივით მოქმედებდა. გავბრუვდი და ისევ თვალები დავხიჭე. არ მინდოდა სხვა რამეზე ფიქრი.
ცერა თითს მის თითებზე ვასრიალებდი და ამას ისე ვაკეთებდი, თითქოს უკვე მიჩვეული ვიყავი და ეს პირველად არ ხდებოდა. ჩვენი ურთიერთობა ახლა ისეთ ეტაპზე იყო, როდესაც უთქმელად ვაცნობიერებდით იმ პატარა და იქნებ არც ისე პატარა ახლად წარმოშობილ გრძნობებს, რომლებსაც ერთმანეთის მიმართ განვიცდიდით.
ჩემი მხრიდან ეს მიჩვევა იყო, ამ ადამიანის მიმართ საშინელი მიჯაჭვულობა, რომელიც როგორი დაუჟერებელიც არ უნდა ყოფილიყო, სულ რაღაც რვა დღეში გაჩნდა და თავისი ძალა ჩემზე მომდევნო ერთმა კვირამ მაჩვენა... და ეს ის ერთი კვირა იყო, რომელმაც თავი ბნელ ოთახში ჩაკეტილად მაგრძნობინა, ცხოვრებაში პირველად ჩემს ტავს ვეღარ ვაკონტროლებდი, მაკლდა ის, რაც თავიდან მაშინებდა და მაღელვებდა, ირგვლივ ვერაფერი იქცევდა ჩემს ყურადღებას და ამ ყველაფერს ერთადერთი სახელი ერქვა.
გაბრიელს მალულად გავხედე და ჩემდაუნებურად გამეღიმა. არ მინდოდა ეს დაენახა და ისევ დასერიოზულება ვარჩიე, მაგრამ მე და გამართლება? სწორედ ამ დროს შემომხედა. ამაზე კიდევ უფრო მეტად გამეცინა, თავი გავიქნიე და ფანჯარას გავხედე, საიდანაც ძალიან შორს პატარა დასახლება მოჩანდა.
- ძალიან მაინტერესებს, რაზე ფიქრობდი. - თქვა და თვითონაც ჩაეღიმა.
- იმაზე, რომ ამჯერად ჩემი გეგმის ჩაშლა არ გამოგივიდა. სოფელში მაინც მივდივარ, თანაც მარტო არა. - ვიცრუე, მაგრამ არ მინანია. არა, იმ ყველაფერს ვერ ვეტყოდი, რაზეც მართლა ვფიქრობდი, ყოველ შემთხვევაში ახლა.
- ხო, მაგრამ არა მგონია იქ ჩემზე ფიქრს თავი დააღწიო. შენ ხომ სწორედ ამას გაურბოდი შენი სახლიდან? - ნიშნისმოგებით მითხრა მან და გზას გახედა. - ახლა მეც იქ ვიქნები.
- მაშინ სულ სხვა სიტუაცია იყო... ამჯერად ეს სასიამოვნო პროცესი იქნება. - წარბები ავზიდე მე. გამიკვირდა ასე თამამად რომ ვთქვი ეს ყველაფერი.
ისევ გაიღიმა, მაგარამ არა ისე, როგორც წეღან, სახეზე სევდამ გადაურბინა და არაფერი მიპასუხა.
- გაბო, ვიცი რასაც ფიქრობ. - ვუთხარი. - და მიუხედავად შენი გადაწყვეტილებისა, არ ვაპირებ რამე ავუკრძალო ჩემს ტავს, მით უმეტეს, რომ ჩემთვის ეს სასიამოვნოა და ამავეს გირჩევ შენც.
- იოლია შენთვის ამის თქმა ნაია, იმიტომ, რომ ჩემი თვალით არ უყურებ ამ ყველაფერს.
- და არც მინდა, რომ ვუყურო გაბო. უბრალოდ იფიქრე იმაზე, რაც გითხარი. ახლა კი, აი აქ გადაუხვიე და პირდაპირ იარე. - მივუთითე შესახვევზე და დანარჩენი გზა, სანამ სახლამდე მივიდოდით არც ერთს სიტყვა არ დაგვცდენია.

***
შევეცადე რაც შეიძლებოდა უხმაუროდ გამეღო ჭიშკარი. არ მინდოდა ღამით მიმექცია მეზობლების ყურადღება, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი სახლი სოფლის ბოლოს, მეზობლებისგან შორს იყო. მანქანა ავტოფარეში გავაჩერეთ და სახლში შევედით. შუქი ავანთე და ირგვლივ მიმოვიხედე. ისეთი სიმყუდროვე და სიგრილე იყო, რომ ერთიანად დავმშვიდდი. ნაცნობმა, მონატრებულმა გარემომ მოგონებები აღმიძრა და რამდენიმე წამში გაირბინეს ჩემს თვალწინ აქ გატარებულმა ლამაზმა წლებმა. შემდეგ სტუმარს მივუბრუნდი და ვუთხარი:
- კეთილი იყოს შენი ფეხი ჩემს მეორე სახლში. - გავუღიმე გაბოს და აივნიდან ჩემოდანი შემოვიტანე.
- რა სიტყვათა ირონიაა. - ჩაილაპარაკა მან და ოთახს თვალი მოავლო.
- დაიწყე ისევ ხომ? - შევხედე შუბლშეკრულმა.
- რა დავიწყე? - გაიკვირვა, ვითომ ვერ მიხვდა, რას ვგულისხმობდი.
- რა და უაზრო სიტყვების ფანტვა.
- იცი ნაია, შენთან ყოფნის ის პირველი რვა დღე სჯობდა. მაშინ ამდენს არ ბრაზობდი.
- მაშინ ჯერ კიდევ მქონდა იმის ნებისყოფა, რომ ემოციები მომეთოკა. ახლა ამას შეუძლებელს ხდი.
- გინდა თქვა, რომ ეგ ჩემი ბრალია? - გაიოცა. ესეც ცინიკოსი გაბრიელი. ახლა მას რომ არ გავცლოდი, ალბათ ლამაზ, პრიალა თმაში ვწვდებოდი ქაჯივით.
- ძალიან გთხოვ ჩემს ნერვებსაც გაუფრთხილდი... და საერთოდ, შენ ახლა უნდა იწვე. ისიც გეყოს, რომ მთელი გზა დაძაბული იჯექი საჭესთან.
- კარგად ვგრძნობ თავს ნაია.
- როგორ დავიჯერო, რომ ტკივილგამაყუჩებლებმა ამდენი ხნის მანძილზე ძალა არ დაკარგეს?! - ეჭვის თვალით გავხედე.
- შენ ალბათ ზალიან გსიამოვნებს ძიძის როლი. - გაეცინა მას.
- ხო, ხო, ძალიან სასაცილოა. ჩემი ძმის ოთახში ავალ, ზეწრებს გამოვცვლი და დაწექი. უნდა დავისვენოთ. - ზურგი ვაქციე მას, აივანზე გამოვედი და მეორე სართულზე ასასვლელ კიბეს ავუყევი.
მეორე სართულის აივანზე ცოტა ხნით შევჩერდი, მოაჯირს ხელის გულებით დავეყრდენი და ჰაერი ხარბათ შევისუნთქე. ირგვლივ ჭრიჭინების გამაყრუებელი ხმა გაისმოდა და აქა-იქ ციცინათელებიც. ცაზე ლამაზად ბრწყინავდნენ ციმციმა ვარსკვლავები. რა კარგი იქნებოდა ახლა ყოველგვარი პრობლემების და იძულების გარეშე რომ ვყოფილიყავი აქ. მშვიდად და უდარდელად დამესვენა... გაბოსთან ერთად. გამეცინა. ორი წამით ქათქათა მთვარეს შევავლე თვალი, შემდეგ გასაღებით გავაღე კარი და შეგნით შევედი. ბაჩოს ოთახში შევაბიჯე და შუქი ავანთე. ამ წუთას ისე ვიგრძენი უმისობა, რომ ყელში რაღაც გამეჩხირა. თურმე ძალიან მომნატრებია ჩემი უფროსი, მაგრამ გადარეული ძამიკო.
ღმერთო ჩემო! თითქმის ერთი თვე გავიდა. ისინი ხომ უკვე ერთ კვირაში ჩამოვიდოდნენ?! მოგვარდებოდა კი მანამდე გაბოს პრობლემები? შევძლებდით ერთ კვირაში თბილისში მშვიდად დაბრუნებას? ესეც კიდევ ერთი ახლაი პრობლემა. გადავწყვიტე მომდევნო დღეს მათთვის დამერეკა და გამეგო, რას აპირებდნენ.
კარს მოვშორდი, კარადა გამოვაღე და ახალი წეწრები გამოვიღე. საწოლი გავშალე და ზეწრების გადაკვრა დავიწყე.
- ლამაზი სოფელი გაქვს. - მომესმა გაბოს ხმა ზურგიდან და შეშინებული შემოვბრუნდი. ვერც კი გავიგე, როგორ შემოვიდა ოთახში.
- გული გამიხეთქე. - გამეცინა.
- ხომ ხედავ, ყველანაირად ვცდილობ კომფორტი შეგიქმნა. - ღია კარში შედგა ის და ჭრილობაზე ხელი დაიდო.
- როდემდე უნდა გააგრძელო შენი თავის დადანაშაულება იმაზე, რაც ახლა ხდება?!
- ხო ნაია, რაც ახლა ხდება ჩემი ბრალია. მე არ ვგულისხმობ ჩემს პრობლემას, ამაზე არც კი ვნერვიულობ. მე შენი ამჟამინდელი ყოფა მადარდებს და შენ ეს კარგად იცი.
- გაბო, მოდი რა შევთანხმდეთ, რომ ამაზე არარ ვიკამათებთ. რაც მოსახდენი იყო, მოხდა. მთავარია, მე არ ვნანობ ამას.
- სამაგიეროდ მე ვნანობ და ნუ ცდილობ დამარწმუნო, თითქოს ყველაფერი რიგზეა.
- შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს. ყველაფერს ისე აბრუნებ, რომ საუბრის სურვილი მიქრება. დავიღალე.
- ამ ყველაფერმა ჩემი სოფელი გამახსენა. - ჩაილაპარაკა მან, ისე თითქოს ჩემს სიტყვებს ყურადღება არც კი მიაქცია. - ერთხელ აუცილებლად წაგიყვან იქ.
თემის ასე რადიკალურმა ცვლილებამ გამაბრაზა.
- ხო, ალბათ ძალიან კარგი იქნება. - მკვახედ ვთქვი მე და მის წინ ავიტუზე. - შეგიძლია გამატარო? ჩემს ოთახში უნდა შევიდე.
არაფერი მიპასუხა, არც განძრეულა. ჩვეულად მომაშტერდა შავი, მოელვარე თვალებით და ერთხანს ასე მათვალიერა.
- გაბო, გამიშვებ თუ არა?! - ვთქვი წყობიდანგამოსულმა. თან მისმა საქციელმა საშინლად დაძაბა ატმოსფერო.
ნახევარი ნაბიჟით მომიახლოვდა და ჩვენს შორის არსებული მანძილი სულ უფრო უმნიშვნელო გახდა. ხელი ასწია და ლოყაზე მომეფერა. ისეთი მსუბუქი და ამაღელვებელი იყო ეს შეხება, რომ შეგნით საოცარი რამ ვიგრძენი. გული გამალებით ძგერდა და დამშვიდებას არც ცდილობდა, მით უმეტეს, რომ ამის საშუალებას არც აძლევდნენ.მისი თითები ყელზე ჩამოცურდნენ და სანამ ისევ ლოყაზე დაბრუნდებოდნენ, ყურთან მისი ცხელი სუნთქვა მომელამუნა. თავს ძლივს ვაკონტროლებდი. თან მიკვირდა გაბოს საქციელი, ის ხომ ყოველთვის შორს იჭერდა ჩემგან ტავს? ახლა კი იმდენად ახლოს იყო, რომ მისი ხშირი სუნთქვით მკერდის მოძრაობას ვგრძნობდი და სისხლი მიდუღდა.
მეორე ხელიც ასწია, ჩემი სახე თითებში მოიქცია და ცხვირით ლოყაზე მომეფერა. ღრმად ჩავისუნთქე, მის კლავებს ჩავეჭიდე და კიდევ უფრო ახლოს მივიწიე. ვხვდებოდი, როგორ მეცლებოდა თანდათან ძალა და მე არაფერს ვაკეთებდი ენერგიის შესანარჩუნებლად. სულ ოდნავ, ძალიან მკრთალად ვიგრძენი მისი ტუჩების შეხება ჩემს ბაგეებზე და შემდეგ ჩუმად თქვა:
- არა, არა... - სახეზე თითები ჩამომისვა, წინ ჩამოყრილი თმა გადამიწია და გვერძე გადგა. - წადი ნაია.
თავი საშინლად ვიგრძენი. ერთხანს გაუნძრევლად ვიდექი ერთ ადგილას და კარის სახელურს მივჩერებოდი. ზურგიდან მისი ხშირი სუნთქვა მესმოდა. მისთვის არც კი შემიხედავს, ადგილს მოვწყდი და ჩქარი ნაბიჯით გავედი, მოპირდაპირედ ჩემს ოთახში შევედი და კარადას ვეცი, ახალი ზეწრები გადმოვყარე და საწოლზე დავყარე.
ჯერ კიდევ თავიდან არ ამომდიოდა განვლილი წამები, ჯერ ისევ ვგრძნობდი სახეზე მის ცხელ სუნთქვას და ყველაფერ ამას წყობიდან გამოვყავდი. არა, როგორმე თავიდან უნდა ამომეგდო, თორემ, ვგრძნობდი, როგორ ვკარგავდი თანდათან ნებისყოფას.
საბანს ხელი დავავლე და ზეწარი ისე ძლიერად მოვქაჩე გადასაძრობად, რომ გაიხა.
- ჯანდაბა! - რამის დავიყვირე და მოთმინებადაკარგულმა საბანი მოვისროლე. თითები თმაში შევიცურე და თვალები დავხუჭე.
დამშვიდდი! დამშვიდდი! დამშვიდდი!... ვუმეორებდი ჩემს თავს და ნელა და ღრმად ვსუნთქავდი. სულ რამდენიმე წუთი მჭირდებოდა, რომ მღელვარება ჩემცხრო და ეს წუთები ნელ-ნელა იწყებოდა , მაგრამ უცბად ვიგრძენი, როგორ ჩაეჭიდნენ ჩემს მკლავს თითები და მთელი ძალით მიმაბრუნეს.
- გაბო... - ჩავილაპარაკე მე. მინდოდა მეთქვა ნუ მაწვალებ მეთქი, მაგრამ არ მაცადა, თავისკენ მიმიზიდა და ვნებიანად მისწვდა ჩემს ტუჩებს.
თითქოს ერთიანად იჩქეფა ჩემში სისხლმა და საფეთქლებზე მომაწვა. თითოეული ძარღვი, ჩემი სხეული ყველა უჯრედი იწვოდა. გაბოს ხელების მოძრაობა ჩემს ტანზე თანდათან მიზიდავდნენ მისკენ. სუნთქვა შემეკვრა და ერთი წამით მეგონა, რომ გული გამიჩერდებოდა, მაგრამ შემდეგ იმდენად აჩქარდა, რომ მეც ამიყოლია. ხელები კისერზე შემოვხვიე და მაისური ერთი ხელის მოსმით გავაძრე, მის თმას ჩავებღაუჭე და მთელი ძალით მივეკარი.
- ფრთხილად. - წამოიძახა მან და უკან დაიხია. თვალები გავახილე და დავინახე, სახე შეეკრა და ხელი მუცელზე მიედო. ჭრლობა ვატკინე.
- მაპატიე. - ამოვილუღლიღე შეწუხებულმა და პირზე ხელი ავიფარე.
გაბოს გაეცინა. წელზე ხელი მომხვია, ისევ მიმიზიდა თავისკენ, სახე ჩემს თმაში ჩარგო და კისერზე მისი ცხელი ტუჩები ვიგრძენი, რომლებიც მხარს გამოუყვნენ, ყელზე აცოცდნენ და ტუჩებისკენ გაიწიეს. ერთიანად მისით შევიბოჭე. გონება ვეღარაფერზე ფიქრობდა. ახლა მხოლოდ სხეული გრძნობდა და სხეულივე ფიქრობდა. არ არსებობდა პრობლემა, ნერვიულობა, შიში და ღელვა. ყველაფერი გაქრა, მხოლოდ ვნება იყო და ვიყავით ჩვენ.
მხოლოდ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა წინ, რამაც უკან დამახევინა. ოდნავ მიბიძგა, თავი ვერ შევიკავე და საწოლზე დავვარდი.. . გაბო ისევ ჩემს ტუჩებს დაეწაფა. ვიგრძენი, როგორ ჩაცურდნენ მისი მხურვალე ხელები თეძოებზე, როგორ წაეტანნენ ჩემს ჯინსის შარვალს და ვერც კი მივხვდი, როგორ გაქრა ჩემი სხეულიდან ტანსაცმელი.