ოცდამეხუთეს ეფექტი - კონტროლის ქვეშ (ეპიზოდი XXIII)

სანდროს ნათქვამმა ჩემზე ცუდად იმოქმედა. შეუძლებელია, გიო მისნაირი ნაძირალა აღმოჩნდეს... როდესაც თვალებში ვუყურებ, ისეთი შეგრძნება მიჩნდება, თითქოს მის შინაგან სამყაროს ვხედავ...
შეიძლება გულუბრყვილოდ ვიქცევი, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ზუსტად აღვიქვამ იმას, რასაც ჩემს მიმართ გრძნობს... ვიცი, რომ ეს არ არის ყალბი. ამის მიხვედრას სიტყვებიც არ სჭირდება...

პარკში ტანსაცმელი, სველი ხელსახოცები, ბოთლით წყალი, ფუნთუშები და წიგნი იდო, - ლინ ფონ პალის "საიდუმლო საზოგადოებები". როგორც ჩანს, სანდროს სადღაც ღრმად, გულში, ადამიანური თანაგრძნობის ნაწილაკი კიდევ აქვს შემორჩენილი...

ჩემი დახეული ტანსაცმელი გავიხადე, სველი ხელსახოცებით მთელი სხეული გავიწმინდე... თითქოს სანდროს შეხების კვალის წაშლა მინდოდა... ახალი ტანსაცმელი მაგიდაზე გავშალე. მხოლოდ საცვლებს ჰქონდა იარლიყი.

დანარჩენი აშკარად ვიღაცას გამოართვა. ალბათ, მაღაზიაში ყიდვა ვერ გარისკა, შეეშინდა, ვინმეს არ გაეგო შემთხვევით და ეჭვი არ აეღოთ... - ნეტა ვის გამოართვა? იმ ქერა გოგოს ხომ არა, მე რომ ანა მგონია?..

ფეხზე თბილი წინდები ჩავიცვი. შარვალი ოდნავ გრძელი იყო და ტოტები გადავიკეცე. ზემოდან ჯერ გრძელმკლავიანი მაისური, შემდეგ კი ნაქსოვი ჯემპრი გადავიცვი.

ჩემი მაისური, რომელიც ტანზე შემომახია, სეიფსა და კედელს შუა ჩავტენე... იქნებ ჩემი წაყვანის შემდეგ ჩამოვიდეს აქ ვინმე და იპოვოს...

ნეტა სად აპირებს ჩემს წაყვანას? ან რას მიპირებს საერთოდ?.. არ მინდა, ისე მოვკვდე, რომ ერთხელ მაინც არ ვნახო გიორგი... არ გავიგო სიმართლე...

ამაზე ფიქრი აღარ შემეძლო. სკამი ნათურასთან ახლოს მივაჩოჩე, პლედი შემოვიხვიე და წიგნი გადავშალე. მგონი, ყველაფერს მექანიკურად ვაკეთებდი. კითხვაც მექანიკურად დავიწყე...

"წარსულის საიდუმლოებების მიმართ ინტერესი ყოველთვის არსებობდა. "და ვინჩის კოდის" გამოსვლის შემდეგ ამ თემის მიმართ ინტერესმა საზოგადოების ყველაზე ფართო ფენებიც მოიცვა. უბედურება იმაშია, რომ ადამიანები წარსულის საიდუმლოებებზე ცნობებს წინა საუკუნეების უტყუარი დოკუმენტებიდან კი არ იღებენ, არამედ იჯერებენ ყველაფერს, რასაც მათ ავტორი სთავაზობს.

...მაგრამ წარსულის რეალური ისტორია სულაც არ ყოფილა დეტექტივი, არც სათავგადასავლო რომანი, - ეს იყო ცხოვრება!.. და იმ უხსოვარ დროს ცხოვრობდნენ ადამიანები, რომელთაც საკუთარი წარმოდგენა ჰქონდათ სიკეთესა და ბოროტებაზე; ჰყავდათ მეგობრები და მტრები, წინაპრები და შთამომავლობა და რა თქმა უნდა, ჰქონდათ თავიანთი საიდუმლოებები..."

წიგნის კითხვამ გამიტაცა. ან უბრალოდ, შეიძლება მე მინდოდა რეალობისაგან მოწყვეტა...
დიდხანს ვიკითხე. წიგნში ტამპლიერების, როზენკრეიცერების, მასონებისა და ილუმინატების ისტორიაზე ეწერა.

სკამიდან ჩემს ლეიბზე გადავინაცვლე. შეძლებისდაგვარად მოხერხებულად მოვეწყვე, ფუნთუშებიანი პარკი გვერდით დავიდე, რომ მეჭამა. თან წიგნს ვკითხულობდი... - რა უცნაური ქმნილებაა ადამიანი, როგორ ეჩვევა ყველაფერს, - ნებისმიერ მდგომარეობას, რომელშიც გარკვეული ხნის მანძილზე იმყოფება... და თითქმის ყოველთვის ახერხებს ადაპტაციას...

ჩამეძინა.

სანდრო ფლიგელში აღარ ჩამოსულა, მხოლოდ "ნობათი" ჩამომიგდო მაღლიდან. ნეტა რა ხდება ზემოთ?.. ალბათ, გიომ ჯერ კიდევ არ იცის, რომ არ დავბრუნდი სახლში, თორემ აუცილებლად რაღაცას იღონებდა... ლაშა კი აეროპორტშივე გაიგებდა. - თათიაც, დედაც და მამაც...

წარმომიდგენია, რა დღეში იქნებიან... როგორ მინდა, რომ მათთან ვიყო... თათიას გაუთავებელ ბუზღუნს და მომაბეზრებელ დარიგებებსაც კი სიამოვნებით ავიტანდი...

სანდროს თუ გადავურჩი, თათიას ნამდვილად ვეღარ გადავურჩები...

ჩემს საყვარელ ადამიანებზე ფიქრი ძალიან მეხმარებოდა. საკუთარ თავში ერთი კარგი თვისება აღმოვაჩინე და გამიხარდა: თურმე როგორი ოპტიმისტი ვყოფილვარ... მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც ვცდილობდი, რომ იმ საშინელებებზე არ მეფიქრა, რაც აქ გადამხდა.

ფლიგელში მძაფრი ნესტის სუნი იდგა, მაგრამ უკვე ამასაც შევეჩვიე. არადა, როგორ მინდოდა მზის დანახვა, ჟანგბადის ჩასუნთქვა... თურმე რა ბედნიერი ვყოფილვარ, რომ ეს ყველაფერი მქონდა და არ ვაფასებდი... ასეა, რაც გვაქვს, იმას არ ვაფასებთ ხოლმე.

ნეტა რამდენი დღე გავიდა?.. დროის შეგრძნება საერთოდ დავკარგე... ალბათ, უკვე მეათასედ დავიარე ფლიგელი. ნუთუ ერთი საიდუმლო გასასვლელი არ უნდა დაეყოლებინათ, ვინც ეს თავშესაფარი ააშენა?

ზემოთ ავიხედე და დიდი, თუნუქის სავენტილაციო მილები დავინახე. როგორმე შიგნით რომ მოვხვდე?.. ვფიქრობ, გაჭირვებით, მაგრამ მაინც შევძლებდი მილში გაძვრომას.

მაგიდაზე სკამი რომ დამედგა და ზედ შევმდგარიყავი, მაინც ვერ მივწვდებოდი, საკმაოდ მაღლა იყო. გადავწყვიტე, კარგად დამეთვალიერებინა ეს მილები და იქნებ სადმე შესაძრომიც მეპოვნა...

საწყის წერტილად კიბე ავირჩიე და იქიდან გამოვყევი. სიმაღლე ყველგან ერთნაირი ჰქონდა.

სავენტილაციო მილები მთელ ფლიგელში იყო განაწილებული. ჰორიზონტალურ მილებს რამოდენიმე ადგილას ვერტიკალურებიც უერთდებოდა და მაღლა, სიბნელეში იკარგებოდა. სასწაულებრივად მაინც რომ მოვხვედრილიყავი სავენტილაციო მილის შიგნით, ზევით მაინც ვერ ავფრინდებოდი.

ლუკი გაიღო. მომეჩვენა, რომ თითქოს კიბეებზე ფეხის ხმა გაორებულივით ისმოდა... ფლიგელის კორიდორში გავჩერდი და კიბის მიმართულებით გავიხედე. თან მივაყურადე...

აშკარად ორი ადამიანი მოდიოდა ჩემი მიმართულებით.

შემეშინდა და კედელს ავეკარი. სიბნელიდან გოგოს თხელი ფიგურა გამოიკვეთა. მალე მისი კარგად გარჩევაც შევძელი... ქერა, გაშლილი თმა ჰქონდა, თავზე შავი სათვალე ეკეთა და წითელი პალტო ეცვა, მუხლამდე სიგრძის. ჩემგან ოდნავ მოშორებით გაჩერდა და შემათვალიერა. ოდნავ დაბნეული მომეჩვენა.

- აქ არის! - გასძახა სანდროს, რომელიც მის უკან მოდიოდა. ხელში შავი ნაჭრის ჩანთა ეჭირა.

- გამოგიცვლია ტანსაცმელი. - მითხრა სანდრომ.

ხმა არ ამომიღია. ისევ კედელზე ვიყავი მიყუდებული და სანდროს შარვლის ჯიბეს მივჩერებოდი, რომლიდანაც დანა მოჩანდა.

- უნდა მომკლათ? - ვკითხე ხმის კანკალით და ნერწყვი ძლივს გადავყლაპე.

- არა, ფისო... უკვე გითხარი, მკვლელი არ ვარ-მეთქი. უბრალოდ, სხვაგან უნდა გადაგიყვანოთ...

- არ მჯერა! - ვთქვი და უკან დავიხიე.

- ეს არაფერს ცვლის! გჯერა თუ არ გჯერა, უნდა წამომყვე!

ქერამ თავისი წითელი პალტო გაიხადა და მკლავზე გადაიკიდა.

- ეგ, რაც ზემოდან გაცვია, გაიხადე!

ჩემს ქურთუკზე მიმითითა. წინააღმდეგობის გაწევას აზრი არ ჰქონდა. პირიქით, აქ ყოფნას უკვე ყველაფერი მერჩივნა და დავემორჩილე. თან, სახეზე ვაკვირდებოდი, მინდოდა დავრწმუნებულიყავი, ნამდვილად ანა იაშვილი იყო თუ არა. სურათზე ნანახ გოგოს ნამდვილად ჰგავდა, მაგრამ ჰგავდა თუ ნამდვილად ის იყო, ბოლომდე დარწმუნებული არ ვიყავი...

ქურთუკი გამომართვა და თავისი წითელი პალტო გამომიწოდა.

- ეს ჩაიცვი!

მერე სანდროს ჩანთა გახსნა და ქერა პარიკი ამოაძვრინა. ყველაფერს მივხვდი. აქედან ისე გამიყვანს სანდრო, რომ ერთი შეხედვით, ყველას ეს გოგო ვეგონები... კარგად მოუფიქრებია!

პალტო ჩავიცვი და იმ გოგოს წინ მორჩილად დავდექი. მომიახლოვდა და თავისი ხელით დამახურა პარიკი. თვალები მასაც ცისფერი ჰქონდა, როგორც ანა იაშვილს... ნაკვთები ზუსტად არ მახსოვდა, მაგრამ, მგონი, ის უნდა ყოფილიყო... თან, ქართულად ლაპარაკობდა... პარიკს რომ მახურავდა, ხელები ოდნავ შესამჩნევად უკანკალებდა.

- ცოტა დაგემსგავსა, ხო იცი? - გაეცინა სანდროს. ანამ სათვალეც მოიხსნა და თავზე გამიკეთა.

- ზემოთ რომ ახვალთ, გააკეთებინე, მაინც!

- ჰო...

- და რაც შეიძლება, მალე დაბრუნდი! აქ დიდხანს ვერ გავჩერდები... არ მიყვარს ჩაკეტილი სივრცე.

- კარგი, შენ მანამდე ამის ნივთებს თავი მოუყარე. იმ ლეიბში გადაახვიე და თოკი გადაუჭირე, მერე დავწვავ სადმე ყველაფერს...

კიბესთან სამივე ერთად მივედით. ჯერ სანდრო ავიდა და ლუკი გააღო. მე პალტოს ღილები შევიკარი, რომ ხელი არ შეეშალა ასვლის დროს.

- ფოკუსების გარეშე, დანა აქვს! - მომაძახა ქერამ.

ლუკს რომ მივუახლოვდი, სანდრომ მკლავში ჩამჭიდა ხელი და ზევით ამიყვანა. როგორც იქნა, ჟანგბადი ჩავისუნთქე და ირგვლივ მიმოვიხედე. - ღამე იყო. ოთახში გარედან ოდნავ შემოდიოდა სინათლე.

სანდრო ხელს ისე მიჭერდა მკლავზე, რომ ხმადაბლა ვკვნესოდი.

- სახლიდან გავალთ და ჩემს მანქანაში ჩავჯდებით! ერთი არასწორი მოძრაობა და ტრუპი ხარ!

ყოველი შემთხვევისთვის დანა ამოიღო და ხელში დაიჭირა. შენობა დავტოვეთ... ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ სხვა სამყაროში აღმოვჩნდი... მანქანა მაშინვე დავინახე. ორივე მისკენ გავემართეთ.

ლამპიონები მხოლოდ სახლის გარშემო ენთო. ჩვენ კი მოშორებით ვიყავით... სიბნელეში კიდევ ორი მამაკაცის სილუეტი გავარჩიე, რომლებიც ჩვენსკენ ზურგშექცევით იდგნენ და სახლის მხარეს იყურებოდნენ.

სანდრომ ხმადაბლა დაუძახა იტალიურად. ორივე მანქანისკენ წამოვიდა. ერთი წინ ჩაჯდა, მეორემ უკანა კარი გამოაღო და მანიშნა, რომ ჯერ მე ჩავმჯდარიყავი. თვითონ გვერდით მომიჯდა და იარაღიანი ხელი ჩემი პალტოს ქვეშ შეაცურა.

სანდრომ მანქანა დაქოქა და დავიძარით. როგორც ჩანს, სახლში ყველას ეძინა. მხოლოდ დაცვა იყო თავის ადგილას შეყუჟული. მანქანის დანახვისთანავე ჭიშკარი გაგვიღო. სანამ ბაღი დავტოვეთ, სანდრო ხმადაბლა მიმეორებდა, რომ ფრთხილად და ჭკვიანად ვყოფილიყავი.

სულ მიხვეულ-მოხვეული გზებით და პატარა ქუჩებით ვიარეთ. ტრასაზე გასვლას ერიდებოდა. ქუჩებში მანქანები მხოლოდ კანტი-კუნტად თუ შეგვხვდებოდნენ. სახლებშიც ალაგ-ალაგ ენთო სინათლე...

შინაგანად ძალიან ვნერვიულობდი, ხომ შეიძლებოდა, მოსაკლავად მივყავდი? იქნებ სადმე მდინარეში მიპირებს სანდრო გადაგდებას... მაგრამ, ალბათ, მანამდე იმის გაგებას მაინც შეეცდება, მართლა დავითმა გამომაგზავნა თუ სხვა ვინმემ...

საკმაოდ დიდხანს ვიარეთ. ქალაქს გავცდით და მთები გამოჩნდა. გზაში სამივე იტალიურად ელაპარაკებოდა ერთმანეთს. მე არაფერი მესმოდა. მხოლოდ ერთი სიტყვა, - მონტაგნია გავიგე, მე მგონი "მონტანას" მთას გულისხმობენ... ვიცი, რომ იტალიაშია... ალბათ, იქით მივყავარ...

რაღაც სოფელში შევედით... სახლები ერთმანეთისაგან საკმაოდ დაშორებული იყო. ნაცნობი შეგრძნება დამეუფლა... თითქოს ეს ადგილი სადღაც მინახავს...

სავარაუდოდ, აქ სოციალურად შედარებით დაბალი ფენა უნდა ცხოვრობდეს... სახლებზე ეტყობოდა, საკმაოდ ღარიბული და ძველი იყო. ძალიან ჰგავდა იმ ადგილს, რომელიც ადრე სიზმარში ვნახე...

ახლა მივხვდი, რატომაც მეცნობოდა... ჩემი სიზმარი გამახსენდა, ღამით უცნაურ სოფელში რომ მივდიოდი, სადაც ძველი, დაბრეცილი სახლები იდგა...

მერე ერთ სახლთან მივედი, რომელსაც ერთი ფანჯარა ჰქონდა და ისიც ხის დარაბებით იყო დახურული. კედელზე ლამპიონი იყო მიმაგრებული და მწვანე შუქს გამოსცემდა. ამ სიზმარში სახლს ნომერი ოცდახუთი ეწერა.

არ გამკვირვებია, სწორედ ხის დარაბებიან სახლს რომ მივადექით... სახლის წინ ერთი ლამპიონი იყო, რომელიც ოდნავ მომწვანო სინათლეს გამოსცემდა.

სანდრომ მანქანა ეზოში გააჩერა. გადმოვედით. ამჯერად წინ მჯდომმა მომკიდა ხელი და სახლისკენ წამიყვანა.

სახლში ძალიან ძველებური ავეჯი იდგა. კედლებზეც ძველებური შპალერი იყო გაკრული. უცებ ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს წარსულში მოვხვდი...

სახლი მიტოვებული არ იყო, რადგან თითქმის ყველა საჭირო ნივთს ნახავდით... ავეჯს, ჭურჭელს და სხვა... როგორც ჩანს, ამ სახლს რაღაც გარკვეული მიზნებისთვის იყენებენ...

იმ ტიპმა სამზარეულოს გავლით კიბესთან მიმიყვანა. მალე სანდროც წამოგვეწია. კიბეზე ერთად ავედით და ხის ძველებურ კართან შევჩერდით. სანდრომ კარი გააღო და ოთახში შევიდა. ტუმბოზე დადგმული ღამის ნათურა აანთო. ვერზილამ ხელით მიბიძგა და ოთახში შემაგდო.

- მისმინე, აქ იქნები, მოკლედ... ფანჯარა საიმედოდაა აჭედილი და ტყუილად თითებს ნუ დაიმტვრევ, თან მეორე სართულიდან ვერ ჩახტები... მე დილით დავბრუნდები... - არ მოიწყინო! თუ იცელქებ, ეს ტიპები დაგსჯიან, მიმიხვდი?..

- მიგიხვდი...

- ჰოდა, შკაფში რაღაც ტანსაცმელია, თუ გინდა ნახე...

სანდრო ოთახში დატანებულ კართან მივიდა და გამოაღო.

- ეს აბაზანაა, შეგიძლია იბანაო! პირსახოციც კიდია...

- რითი დავიმსახურე ეს კომფორტი, სანდრო?.. - ვკითხე გაკვირვებულმა. უცნაურად შემომხედა.

- მე მგონი, ფლიგელში ცოტა ზედმეტი მომივიდა... არ იყო საჭირო... გიყურებ და სულ უფრო ვრწმუნდები, რომ საკმაოდ ძლიერი ხარ! დარწმუნებული ვარ, რომ შენს გარდა, ვერცერთი ქალი ვერ გაუძლებდა იმას, რასაც შენ გაუძელი... სხვა შენს ადგილზე აუცილებლად იტყოდა სიმართლეს!

- მე სიმართლეს ვამბობ! ყოველთვის სიმართლეს გეუბნებოდი... იმიტომაც გავძელი, რომ სათქმელი არაფერი მქონდა!

- ან კიდევ ძალიან კარგი წრთობაგამოვლილი ჯაშუში ხარ, გამოძიებასთან თანამშრომლობ...

- რა კარგი წარმოდგენა გაქვს ჩემზე...

- ხვალ ვილაპარაკოთ! საღამომდე დრო გაქვს კიდევ, ბევრ ლოლიავს აღარ დაგიწყებ, ლუ... ამდენი დრო არ მაქვს! სიმართლეს თუ არ მომიყვები, ჩემი ბიჭები მოგკლავენ!

- და სიმართლე რომ მოგიყვე, მაშინ რას მიზამენ?.. ისეთი სულელიც არ ვარ, დავიჯერო, რომ გამიშვებთ... მე უკვე ბევრი რაღაც ვიცი, ასე არ არის?..

- სხვა გამოსავალიც მოიძებნება! თუ დამეხმარები და ჩემს მხარეზე გადმოხვალ... კარგი ახლა, დროს მაკარგვინებ! პალტო მომეცი...

იმ გოგოს პალტო გავიხადე და გადავუგდე. სანდრო ოთახიდან გავიდა და კარი გარედან გადაკეტა.

ყველაფერი მოვათვალიერე. კარადა გამოვაღე, ყოველი უჯრა გავჩხრიკე, მხოლოდ ტანსაცმელი იყო...

აბაზანაში შევედი. კედლებზე ძველი კაფელი იყო გაკრული. გაყვითლებული აბაზანაც კი ძველებური იყო... ისევე, როგორც სხვა ყველაფერი...

ონკანი გადავატრიალე. ჯერ ფხუკუნი დაიწყო, მერე თბილი წყალი წამოვიდა. არ მჯეროდა, - ნუთუ ბანაობას შევძლებდი?..

სააბაზანოს კარი მივხურე. არც მას ჰქონდა საკეტი... ტანსაცმელი სწრაფად გავიხადე და აბაზანაში ჩავდექი. მხოლოდ საპონი იდო. თმაც საპნით დავიბანე. ბოლოს ტანი პირსახოცით გავიმშრალე და ოთახში დავბრუნდი. მიხაროდა, რომ ბანაობის დროს არ შემომივარდა არავინ.

ჩავიცვი და საწოლზე გადავწექი... ჭერს მივჩერებოდი. სახურავიდან ჩამოსულ წვიმის ლაქებს უცნაური ფორმები ჰქონდა. დაბლიდან ყრუდ ტელევიზორის ხმა ამოდიოდა. როგორც ჩანს, ჩემი ორივე გუშაგი ტელევიზორს უყურებდა.

აჭედილ ფანჯარასთან მივედი. სანდრო მართალი იყო, ვერანაირი ძალით ვერ გავაღებდი მას.

ცოტა ხნის მერე ნაბიჯების ხმა გავიგე და კარში საკეტმა გაიჩხაკუნა. ჯერ ერთმა შემოყო თავი. საწოლში რომ დამინახა, კარი გამოაღო და თავის მეწყვილეს დაუთმო გზა, რომელსაც ხელში ლანგარი ეკავა. მან ლანგარი ტუმბოზე დამიდო და ისევ გავიდა.

ჩამკეტეს.

ლანგარზე ძეხვიანი ბუტერბროდი და ჭიქით რძე იდგა. საშინლად მშიოდა... ბუტერბროდი შევჭამე და მიუხედავად იმისა, რომ რძე არ მიყვარს, მაინც სიამოვნებით დავლიე...

გვიანობამდე არ დამეძინა. მეშინოდა, რომ ჩემს ოთახში არ შემოსულიყვნენ დაუპატიჟებელი სტუმრები. ვიწექი და გიოზე ვფიქრობდი... მაინტერესებდა, გაიგო თუ არა ჩემი ამბავი... იქნებ მეძებს კიდეც?.. რომ გაეგო, ალბათ პირველ რიგში ფლიგელს შეამოწმებდა...

დილამდე მაინც არ დავიძინე. საუზმე ამომიტანეს... როგორც იქნა, ყავას ვეღირსე... არ ვიცი, რომელი საათი იყო, რომ დამეძინა.

ხმაურმა გამაღვიძა. თითქოს ვიღაცეები კამათობდნენ. საწოლიდან წამოვხტი და კარებს ყური მივადე. სანდროს ხმა ვიცანი, - დაბრუნებულა. აშკარად განერვიულებული იყო...

- რას წარმოვიდგენდი, თუ სახლში გამომეცხადებოდა? არც გამაფრთხილა, ისე ჩამოვიდა! ეგ მინდოდა ეხლა ტოო...

პატარა პაუზის მერე გოგომ უპასუხა.

- რას ჩამოეთრა მერე?.. გააბრუნე უკან!

- ეგრევე ვერ ვეტყვი, რამე არ იეჭვოს... აშკარად ამის გამო ჩამოვიდა... არ მომიწყო დილით სიურპრიზი?.. მე მაგის...

- კიდევ კარგი, ღამე არ ჩამოვიდა და არ დაგინახათ... კარგია, რომ არ დაელაპარაკე... მოიფიქრე კარგად, რა უნდა უთხრა, რომ მიხვალ სახლში...

- მამაჩემს ელაპარაკება ალბათ... მალე მოვბრუნდები-მეთქი, ვუთხარი... სანამ თბილისში არ დაბრუნდება, იქამდე აქ ვეღარ გავეძრობი... ძაან სარისკოა!

- ჰო...

- შენი იმედი მაქვს, მოკლედ, ანუშ! კონტაქტზე იყავი. დაგირეკავ ხოლმე... ესენიც აქ იქნებიან ჯერჯერობით. საჭმელი მარტომ არ შეუტანო ოთახში, ყოველთვის გაიყოლე რომელიმე...

- ნუ გეშინია! არაფერი შემეშლება... შენ ეგ შენი ადვოკატი მოიშორე მალე...

- ჰო, რამეს მოვიფიქრებ... ეტყობა, რაღაც იყნოსა, თორე დამირეკავდა და მეტყოდა, ჩამოვდივარო...

- იქნებ არ უნდა აგეყვანა არავინ... ძალიან გარისკე...

- აბა, როგორ გამეკონტროლებინა, ვინ ჩამოდიოდა რეკლამის გადასაღებად? ხომ ხედავ, გულმა მიგრძნო... მაგის მოვალეობაც ეგ იყო, უნდა შემძვრალიყო კომპანიაში და ენახა შიდა სამზარეულო... თუ რამეს საეჭვოდ ჩათვლიდა, ჩემთვის უნდა ეთქვა! როგორც ჩანს, რაღაც გამოეპარა... ან მაგანაც ღრმად ჩაყო ცხვირი... გამოცდილი ტიპი ჩანს და კაი სივიც ჰქონდა, მაგიტომ ავიყვანე ეგ!

- მთავარია, დაბნეულობა არ შეგამჩნიოს!

მეტი მნიშვნელოვანი აღარაფერი უთქვამთ. სანდრო წავიდა. გაოგნებული ვიდექი კართან და ადგილიდან დაძვრას ვერ ვახერხებდი... ხელი გულზე მივიდე და თავისით აღმომხდა:

- ლაშა...


TAVERNA ALBA
თეა ინასარიძე

გაგრძელება იქნება