სასიამოვნო საფრთხე (13)

ძალიან ნელა გავახილე თვალები, ტკბილი ძილიდან გამოსვლა მიჭირდა. ქუთუთოები მძიმედ ავწიე და თეთრად შეღებილ ედლებს მოვავლე თვალი. ფრთხილად ვიცვალე გვერდი და ჩემს თითებზე ჩაჭიდულ ხელს დავხედე, ხელს, რომელიც მთელი ღამე მეფერებოდა და ახლაც არსად არ მიშვებდა. გამეღიმა და თვალწინ წუხანდელმა ვნებიანმა წუთებმა გამირბინეს.
ხელს თვალი გავაყოლე, გაბოს შევხედე და გულმა რიტმულად იწო ძგერა. მშვიდად სუნთქავდა. მკერდსა და სახეზე ჯერ კიდევ აჩნდა დარტყმისგან დამჩნეული სილურჯეები. მაგრამ ის, რომ ის ჩემს გვერდით, ასე ახლოს იყო სხეულზე სასიამოვნო ეკალს მაყრიდა... და ამ წუთას მისი სწორი და პატარა ცხვირი, გრძელი წამწამები, სწორი წარბები, მკაცრი, ოდნავ გამობურცული ტუჩები, მისი თლილი თითები, მისი მხრები და ხავერდოვანი კანი შემიყვარდა, შემიყვარდა ჩემს გვერდით მყოფი და ვიგრძენი როგორ ავივსე ამ გრძნობით. ირგვლივ ყველაფერმა დაკარგა აზრი, მივხვდი რამდენად ძვირფასი იყო ის ჩემთვის..
სიამოვნებისგან ღრმად ჩავისუნთქე და გაბოს ფრთხილად შევუშვი ხელი. თითები სახისკენ წავიღე და შევცბი. ერთი ხელი წითელი მქონდა. დავიზაფრე, იმ წითას ვერ მივხვდი ეს რა იყო. წამოვიწიე და ჩემი სხეული შევათვალიერე, მუცელი სულ მთლად სისხლიანი მქონდა. შეშინებული წამოვხტი და საწოლს დავხედე, ისიც წითელი იყო. ადგილს მოვწყდი, კარადიდა თხელი ხალათი გამოვიღე, მოვიცვი და ჩაჩუმებულ გაბოს მივვარდი.
- გაბო! - დავუძახე მას და სახეზე ხელები მოვკიდე.
- რა მოხდა ნაია? - ჩაიბუტბუტა ჯერ კიდევ ბურანში მყოფმა.
- გაბო, კარგად ხარ?
- ცუდად რატომ უნდა ვიყო? - თვალები გაახილა და გამიღიმა.
- გაბო გეყოფა რაა, ჭრილობა გაგეხსნა. - ვუთხარი და ზეწარი მუცლამდე ჩამოვუწიე.
- არაუშავს. - წამოიწია და ისევ გამიღიმა. მე კიდევ გავბრაზდი.
- ჩაიცვი, მე ახლავე მოვალ. წყალს გადავივლებ უცბად. ოღონდ ფრთხილად იყავი, კარგი? - მივაყარე სიტყვები ერთმანეთს და აბაზანისკენ სირბილით გავეშურე.


***
ჭრილობა თავიდან გავკერე და შევახვიე. ოთახი მოვალაგე და გაბოს ვუბრძანე საწოლიდან ცოტა ხნით მაინც არ ამდგარიყო.
- მაშინ შენ მოდი აქ. - მითხრა მან და ხელით თავისკენ მიმანიშნა. საწოლზე დავეშვი, თავი მის მკერდზე დავდე და მივეხუტე.
თავი ასე უსაფრთხოდ და მშვიდად არასოდეს მიგრძვნია. ის ენერგია და მუხტი, რაც გაბრიელისგან მოდიოდა, თანთათან მავსებდა და შინაგანად მაძლიერებდა. ეს ალბათ იმ ახალი გრძნობის ბრალი იყო, რასაც მის მიმართ განვიცდიდი.
სამი კვირა - ნუთუ შესაძლებელი იყო ასეთ მცირე დროში შემყვარებოდა ეს ადამიანი? კი, ალბათ შესაძლებელი იყო რადგან მე მიყვარდა მისი სუნთქვა, მისი თითოეული თვალის დახრა, მოძრაობა, სახის გამომეტყველება, ღიმილი, რომელიც ხანდახან მაღიზიანებდა და მისი სიჯიუტეც კი.
მეშინოდა ერთადერთი რამის, ეს იყო იმედგაცრუება. არა, მე არ ვგულისხმობ გაბოს გრძნობებს, რადგან ვამჩნევდი და ვგრძნობდი ჩემდამი მის თბილ დამოკიდებულებას. ეს სიტუაციიდან გამომდინარე იმედგაცრუება იყო. ახლა ადრინდელზე მეტად არ მინდოდა ვინმეს ან რამეს გაბო საფრთხეში ჩაეგდო, არ მინდოდა მისგან შორს ყოფნა და ყველაფერი ეს მის გადაწყვეტილებასთან იყო დაკავშირებული.
ღრმად ჩავისუნთქე და გაბოს მაისურს ჩავებღაუჭე. არ მინდოდა მომავალზე ფიქრი, აწმყო მსიამოვნებდა და ბედნიერი ვიყავი. არ მინდოდა მომავალზე დარდს ახლანდელი სიმყუდროვე დაერღვია.
- არ გშია? - ვკითხე მას, ნიკაპით მკერდზე დავეყრდენი და თმაზე მოვეფერე.
- წესით უნდა მშიოდეს, მაგრამ არა. - გამიღიმა. - შენ?
- მე ძალიან. მარკეტში წავალ და რამეს ვიყიდი, მაგრამ ახლა არა, ცოტახანში.
- სოფლისგან ცოტა შორს ვართ არა?
- ხო, თხუთმეტი წუთი მაინც მჭირდება მარკეტამდე რომ მივიდე, მაგრამ არაუშავს.
ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა. მინდოდა წუხანდელ ღამზე რამე ეთქვა, მაგრამ თავად არ შემეძლო მისთვის კითხვა დამესვა ამაზე.
- ნაია, - დაიჩურჩულა მან და თითები თმაში შემიცურა. - იცი, მივხვდი, რატომაც დავბრუნდი შენთან. მიზეზი ის არის, რომ შეგეჩვიე, და მე ეს ძალიან მაშინებს.
- რატომ გაბო?
- ისევ იქიდან გამომდინარე, რაც ჩემს თავს ხდება. მეშინია იმიტომ, რომ მიუხედავად ამ შეჩვევისა და იმ სასიამოვნო გრძნობისა, რაც შენთან მაკავშირებს, ჩემს გადაწყვეტილებას ვერ ვცვლი.
- დრო კიდევ გაქვს ამაზე დასაფიქრებლად, ვნახოთ რას გვეტყვის გიორგი.
- რაც არ უნდა თქვას ნაია. ახლა მიზეზი მეტი მაქვს.
წამოვიწიე და მის წინ დავჯექი.
- არ მინდოდა რომ ეს კითხვა დამესვა შენთვის, მაგრამ ახლა ვხვდები რომ საჭიროა. მომიყევი გაბო რა მოხდა მას მერე, რაც წახვედი.
- სიკვდილს ერთ ნაბიჯზე გამოვასწარი... თუმცა არ ვიცი, იქნებ ეს ჯობდა კიდეც. - ხელი ჩამჭიდა მან. - არ მინდა დაწვრილებით იმის მოყოლა, რაც იქ მოხდა, შედეგს თვითონაც ხედავ. - ჭრილობაზე დაიხედა მან. - თუ გახსოვს, სანამ წავიდოდი, წინა დღისით ლევანის ველაპარაკე. ჭანიას თბილისის გარეუბანში კერძო სახლი აქვს. ბიჭები უთვალთვალებდნენ. ვიცოდი იქ ხშირად მიდიოდა. მინდოდა იმ სახლში დამემარტოხელავებინა და ის რვა დღე ამას ველოდი.
ხაფანგი დამიგეს. ალბათ იცოდნენ რომ ამ ხერხს ადრე თუ გვიან მივმართავდი და მივედი თუ არა იქ, გამომიჭირეს. ხუთი დღე იქ ვიყავი. ეგონათ რომ საგულდაგულოდ ვიყავი ჩაკეტილი, მაგრამ ასე არ იყო... ორიოდე წუთით დამტოვეს მარტო, და მეც ამით ვისარგებლე... გამიჭირდა ჭრილობის გამო, მაგრამ ფანჯრიდან მოვახერხე გადმოხტომა... არ ვიცი შენამდე როგორ მოვედი... არც ის ვიცი რატომ გააჭიანურა ჭანიამ ჩემი მოკვლა, მით უმეტეს მას შემდეგ რაც გავიგე.
იცი ნაია, რაც აქამდე ვიცოი ტყუილი ყოფილა. მას სოფო იმ უბრალო სფიქოფატური ახირების გამო არ მოუკლავს, მიზეზი უფრო სერიოზული იყო. ჭანიას, გარდა ადვოკატურისა, შემოსავლის სხვა წყაროც აქვს - არაკანონიერი. არ ვიცი როგორ, მაგრამ თურქეთიდან მოპარული ტექნიკა შემოაქვს და ყიდის აქ. გარდა ამისა ფულს ათეთრებს და ამით ერთობა... სოფომ ეს ყველაფერი შემთვხევით გაიგო, როცა თავის "უფროსთან" კაბინეტში აპირებდა შესვლას სამსახურის საქმეზე. ალბათ ჭანია და თავისი მეწყვილე, თუ არ ვიცი ვინ, საკმარისზე ჩუმად ვერ ლაპარაკობდნენ და სოფომ ყველაფერი მოისმინა. ჩემმა დამ შეცდომა დაუშვა... მაშინვე უთხრა რაც გაიგო, სამსახურშივე ეჩხუბა და წამოვიდა... ის ნაბაი*ვარი მოგვიანებით დადევნებია უკან. ჩემს დას აღარ უნდოდა მასთან ურთიერთობის გაგრძელება და იმითაც კი დაემუქრა, რომ არ გაჩუმდებოდა და დაასმენდა. ჭანიას ალბათ შეეშინდა, იცოდა რომ ჩემი და ნათქვამს ყოველთვის ასრულებდა, ხოდა... მოკლედ დედა ალბათ ჩხუბის ხმაზე ჩავიდა სარდაფში, სადაც ისინი იყვნენ...
- კარგი. - ჩავოჩურჩულე მე და ჩაჭიდებულ ხელზე თითები მოვუჭირე. - გაბო, როდემდე შეიძლება გაგრძელდეს ეს?
არაფერი მიპასუხა. ვუყურებდი და ვხედავდი, როგორ ცდილობდა თავის დაწყნარებას. ცოტა ხნით ვაცადე და შემდეგ ვუთხარი:
- ახლა მით უმეტეს ეს საქმე პოლიციას უნდა მიანდო გესმის? ეს მათ უნდა გამოიძიონ. დარწმუნებული ვარ ჭანია საკადრისად აგებს პასუხს. ძალიან გთხოვ გაბო, დაფიქრი. - - მუდარით შევხედე მას.
თვალი მომარიდა და ხელიც შემიშვა. რამის გავგიჟდი.
- გაბო ვერ ხვდები რას აკეთებ? - ხმას ავუწიე, მაგრამ თავის გაკონტროლება ვცადე და შედარებით რბილად განვაგრძე. - არ მინდა, რომ რასაც ახლა ვიტყვი, სიტყვების უაზროდ ფანტვა იყოს. გაბო დაფიქრდი. ის რაც შენს საქციელს მოჰყვება, საშინლად მატკენს გულს... არა, გულის ტკენა კიდევ რბილადაა ნათქვამი. ვერ ხვდები რომ ჩემთვის სულ ერთი არ ხარ? გინდა, რომ ის სასიამოვნო გრძნობა, რასაც ჩემს მიმართ განიცდი გისოსებს მიღმა გამოკეტო? გაბო, ხომ იცი, რომ ადამიანის მკვლელობა ორი-სამი წლით არ ისჯება? მით უმეტეს თუ ის განზრახაა ჩადენილი. მე არ მინდა, საშინლად არ მინდა, რომ შენთან გატარებული დღეები მხოლოდ მოგონებები იყოს. არ მინდა წუხანდელ ღამეს ტკბილი სიზმარი ერქვას... მაგრამ როგორც ჩანს შენთვის ეს ყველაფერი სულ ერთია.
დავინახე, როგორ შეკრა შუბლი, საწოლიდან წამოდგა და ოთახის შუაში შეჩერდა.
- ამას არ უნდა ამბობდე ნაია. ჩემს თავზე მეტად შენზე ვღელავ და არც შენ ხარ ჩემთვის სულ ერთი. გახსოვს, რომ გითხარი არ მინდა გული დაგწყდესთქო? სწორედ ამას ვგულისხმობდი.
- მაგრამ შენ ხომ ყველაფრის შეცვლა შეგიძლია, შეგიძლია, რომ ჩვენს ურთიერთობას პრობლემები არ შეუქმნა, უბრალოდ შენ ეს არ გინდა.
- მე არ მინდა, რომ ის ნაბი*ვარი ცოცხალი დადიოდეს, ნაია. - ანთებული თვალები მომაბჯინა მან.
- ჯანდაბას ჭანია! - გავბრაზდი. - მესმის რომ მან შენთვის საყვარელი ადამიანები მოკლა, მაგრამ ეს წარსულში იყო, ახლა კი მისი სიკვდილით დასჯა ჩვენს გრძნობებს ფუჭს გახდის გაბო!
- მე ეგ მესმის...
- არა, არ გესმის! - გავაწყვეტინე და საწოლიდან მეც წამოვხტი. - შენ ისიც არ გესმის, როგორი მნიშვნელოვანი გახდი ჩემთვის, არ მინდა, რომ მკვლელი იყო, არ მინდა! - დავიყვირე, სახეზე ხელები ავიფარე და ზურგი ვაქციე. არ მინდოდა ცემი ცრემლები ენახა.
შინაგანად ყველაფერი მტკიოდა. მინდოდა მეყვირა, ხმამღლა მეყვირა, რომ ის ტკივილი გამედევნა, რომელიც ჩემში ბუდობდა.
ვიგრძენი როგორ მომიახლოვდა, ხელები მომხვია და ჩამეხუტა. ავქვითინდი, თავი მის მკერდს მივადე და მაისურს ჩავეჭიდე.
- მაპატიე. - მითხრა ჩუმად და თავზე მაკოცა.
თავი გავიქნიე და მოვცილდი. სარკესთან მივედი და ცრემლების მოწმენდა დავიწყე.
- არ ვიცი, არ ვიცი გაბო რატომ გინდა ცხოვრების გართულება, მით უმეტეს ახლა, როცა შანსი გაქვს წარსული დაივიწყო და ბედნიერი იყო... დავიღალე შენი გადარწმუნებით. -

სარკეში ჩემს ზურგს უკან მისი სხეულიც აირეკლა. თავისკენ შემაბრუნა, მთელი სხეულით მიმიკრო და ჩემს ტუჩებს მისწვდა. კანქვეშ დატრიალებულმა ვნებამ თითქოს გააფერმკრთალა წყენა და გულისტკივილი, მაგრამ ეს მხოლოდ წუთიერად. ცოტა ხნით მისი ტუჩების და ხელების სიმხურვალეს მივენდე და დავივიწყე წეღანდელი კამათი, რომელიც არაფერს ცვლიდა.
სახეზე თითები ჩამოვუსვი და ჩავიბუტბუტე.
- მარკეტში წავალ და რამეს ვიყიდი.
- მალე დაბრუნდი. - მითხრა მან და ნაღვლიანად გამიღიმა.
საფულე და მობილური ავიღე და ფართო ეზოს გავლით ვიწრო ქუჩას დავადექი.

***
სახლში საკმაოდ დატვირთული მოვედი. საბედნიეროდ ნაცნობი ერთადერთი მოხუცი ნანი ბებო შემხვდა, რომლის შვილიშვილებთანაც კარგი ურთიერთობა მქონდა. ქალმა მომიკითხა და გამიხარდა რომ მითხრა ბავშვები ქობულეთში არიან დასასვენებლადო. ახლა გამიხარდა თორემ სხვა დროს მათთან ერთად კარგ დროს ვატარებდი ხოლმე.
პროდუქტები სამზარეულოში შევიტანე. მტვრები უცბად გადავწმინდე და ჩემს საძინებელში დავაპირე ასვლა, რომ ფანჯრიდან გაბოს მოვკარი თვალი.

სამზარეულოს ფანჯრიდან მთელი უკანა ეზო მოჩანდა, სადაც ყვავილების ბაღი იყო, კაკლების ქვეშ ჰამაკი და იქვე საქანელა ეკიდა, მოშორებით რკინის მრგვალი მაგიდა და რკინისავე ექვსი სკამი იდგა. კაკლების გვერდით კი ხის გრძელი მორი ეგდო, რომელსაც სკამის დანიშნულება ჰქონდა. ამ ადგილიდან ხშირად მინახავს მზის ჩასვლა და ამოსვლა. სწორედ ამ ხის მორზე იჯდა გაბო. უკანა ეზოში გასასვლელი სამზარეულოს კარი გამოვაღე და პატარა აივანზე გავედი.
- გაბო მოვედი! - დავუძახე მას.
ნახევარი ტანით შემობრუნდა და გამიღიმა.
- სადილს მოვამზადებ და დაგიძახებ, ან თუ გინდა მოდი.
- კარგი. - მიპასუხა მან და შებრუნდა.
სამზარეულოში შევედი და სადილის მომზადებას შევუდექი. აღარ მინდოდა ჩვენს კამათზე ფიქრი, მობილურში მუსიკები ჩავრთე და ვეცადე გავმხიარულებულიყავი. გაბოს კი აღარ დავაძალე შემოსვლა. ალბათ ფიქრობდა, ეს კარგია. სანამ სადილს მოვამზადებდი დრო ექნებოდა ფიქრისთვის და იმედია ეს რამე შედეგს გამოიღებდა. შემდეგ კი შევეცდებოდი მის გამხიარულებას, მანამ მაინც, სანამ გიორგი მოვიდოდა და ახლა ამბავს გვეტყოდა. მაინტერესებდა რატომ მოგვიწია თბილისიდან წამოსვლა.

***
დაახლოებით ერთ საათში ყველაფერს მოვრჩი, აივანზე გავედი და ისევ მორზე მჯდარს დავუძახე.
- გაბო სადილი მზადაა, მოდი ვჭამოთ. - და სამზარეულოში შევბრუნდი, მაგიდა გავაწყვე, მაგრამ ის არ ჩანდა. ფანჯრიდან გავიხედე, ისევ იქ იჯდა და არ იძვროდა. რამდენიმე წუთით კიდევ დაველოდი, მაგრამ რომ შევატყვე ადგომას არც აპირებდა, გარეთ გავედი. მწვანე ბალახით მოფენილი ეზო გავიარე და მის გვერდით, მორზე ჩამოვჯექი.
- რადგან მუჰამედი არ მიდის მთასთან სასადილოდ, მთა თვითონ მივიდა მიზეზის გასარკვევად მუჰამედთან. - ვუთხარი და სახეზე მივაცქერდი.
- სულელო. - მითხრა მან და გამიღიმა.
თავი მხარზე ჩამოვადე და ჩემს წინ გაშლილ ყვავილნარს გადავხედე. შორს, ლურჯად მოჩანდა მაღალი მთები, რომლებსაც თავზე შავი ღრუბლები ეხურათ ქუდად.
- თუ ჩემს მომზადებულ სადილს გაურბიხარ, დარწმუნებული იყავი იმაში, რომ არ მოიწამლები.- ისევ ვეხუმრე.
- ვიცი, ამაში ჯერ კიდევ ორი კვირის წინ დავრწმუნდი.
- აბა ა ხდება? მეგონა დაივიწყებდი ჩვენს კამათს.
- მეც ასე მეგონა, მაგრამ იოლი არაა ნაია. ორად ვარ გაჭრილი და არ ვიცი როგორ მოვიქცე. მინდა, რომ დაგიჯერო და ტან სიძულვილიც მახრჩობს.
- დაივიწყე, ცოტა ხნით მაინც დაივიწყე ეს გთხოვ, მანამ მაინც, სანამ რაიმე ახლაი გამოჩნდებოდეს. მინდა, რომ აქ მხოლოდ მე, შენ და ჩვეი სითბო ვიყოთ და მეტი არაფერი. შეხედე, ირგვლივ ისეთი სიმშვიდე და სილამაზეა, და იმდენად ჩემი მგონია ეს ყველაფერი, რომ მხოლოდ შენ თუ გაგიყოფ, სხვას არავის. - წამოვდექი და ხელები თითებზე ჩავჭიდე. - წამოდი, ვისადილოთ, თორემ გაცხელებულ საჭმელ თავდაპირველი გემო ეკარგება.
აღარ გაჯიუტებულა, წამომყავ და სადილს შევუდექით. ამჯერად ტრადიცია დაარღვია და ჭამისას მელაპარაკებოდა. მითხრა, რომ გიორგის დაურეკა და ჩვენი ადგილსამყოფელი აცნობა. პოლიციელს უთქვამს, რომ დღეს საღამოს ნაცვლად, ხვალ ამ დროს გვესტუმრებოდა.
გაბოსთვის არაფერი მითქვამს, მაგრამ ვღელავდი იმაზე, თუ რა ამბავს ჩამოიტანდა მისი მეგობარი. როდესაც მან დამირეკა, ისეთი აფორიაქებული ხმა ჰქონდა, რომ შიშმა შემიპყრო და მისი რაღაც ნაწილი აქამდეც მომყვა.

***
სადილის შემდეგ ისევ ბაღში გავედით და გაბოს იმდენი ვეწუწუნე, რომ საქანელაზე დავსვი. არ ვიცი რა დამემართა, პატარა ბავშვივით გავჭირვეულდი. ჩემი ქცევა გაბოს ართობდა და დამცინოდა, მაგრამ დავსვი თუ არა საქანელაზე, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ჩემი ახირება იყო, ახლა მე დავცინე. ეს სერიოზული ბიჭი იმდენად სასაცილოდ გამოიყურებოდა ხის საქანელაზე, რომ ვეღარ გავჩერდი, მუცელზე ხელბი მივიჭირე და მწვანე ბალახზე ხარხარით გავგორდი.
- შენი დასაცინი გავხდი, ხომ? - მომესმა გაბოს სიტყვები და თავზე წამომადგა, ხელები ფეის კოჭებზე ჩამავლო, ჰაერში ამზიდა და დამაბზრიალა. განწირული კივილი წამოვიწყე და ვემუდარებოდი დავესვი. თავი რომ არ დამანება, შევახსენე ჭრილობა არ გაგეხსნას მეთქი და ამან გაჭრა.
შემდეგ ჰამაკში ჩავსხედით, გაბოს ვთხოვე გაჩუმებულიყო, მობილურს დიკტოფონი ჩავურთე და ესპანეთში მამასთან დავრეკე.
- ნაია, როგორ ხარ ჩემო კარგო? - თენგოს ნაცვლად მომესმა დიანას ხმა. გაბო სმენად იქცა და მის მსახიობურ გამომეტყველებაზე გამეცინა.
- კარგად დეე, თქვენ როგორ ხართ? - მოვიკითხე ისინი.
- კარგად ვართ შვილო. რა ხდება სახლში, ხომ მშვიდობაა?
- კი დე. ახლა სოფელში ვარ, გუშინ ჩამოვედი, თბილისში ძალიან ცხელოდა.
- კარგად მოგიფიქრებია ძალია. მანდ როგორ არისნ მეზობლები?
- სიმართლე გითხრა არ მინახავს ისინი. მარკეტში ვიყავი, მაგრამ ნანი ბებოს მეტი არავინ შემხვედრია.
- ნაია, მარტო ყოფნა ხომ არ გიჭირს? ჩვენ შეიძლება ერთი კვირით კიდევ მოგვიწიოს დარჩენა.
გაბოს გავხედე, რომელიც უხმოდ, პირის მოძრაობით ამბობდა - " არა დედიკო, არ გვიჭირს". მხარზე ხელი მივარტყი და დედას ვუპასუხე.
- არა დეე, თავს მშვენივრად ვგრძნობ. არც იმაზე იდარდოთ დარჩენა თუ გიწევთ. ბაჩოსგან რაც უფრო დიდხანს დავისვენებ, მით უკეთესი ჩემი ნერვებისთვის.
- რაო რა ილაპარაკე ამ წუთაას? - მომესმა ჩემი ძმის ხმა. ალბათ დედას მობილური წაართვა. გაბომ ბაჩოს ხმა რომ გაიგო ხელოვნურად დასერიოზულდა. გამეცინა. - მაგაზე არ იდარდო დაიკო, რომ ჩამოვალ ერთიანად აგინაზღაურებ.
- ღმერთო, ჭკუა როდის უნდა მოგემატოს გადარეულო, 26 წლის ბებერი ხარ უკვე.
- სხვათა შორის, რომ იცოდე დაიკო, ჩემნაირ ბებრებზე ოცნებობს ესპანეთის მდედრთა წარმომადგენლობა.
- გადასაშენებელი მუსუსი ხარ, ძმაო. - გავიცინე მე.
- თბილისიდან რატომ, წამოხვედი, ვინმე გივარდებოდა სახლში? - მკითხა ბაჩომ და მე რამის პირი დავაღე. გაბოს გავხედე, რომელსაც პირზე ხელი აეფარებინა და ჩაბჟირებით იცინოდა. შემდეგ ცერა თითი აბზიკა, ჩემს ძმას ნათქვამი მოუწონა და დამშვიდება დაიწყო რადგან ჭრილობა ეტკინა. გულმოსულმა ჩემს ძმას ვუთხარი:
- შენი საქმე არაა!
- აუ დაიკო, მოკლედ იუმორში ხომ ნული ხარ, სამაგიეროდ ფრიადოსანი ხარ ბუზღუნში რა. - თქვა მან და გაიცინა.
- ხო, მაგარი ხარ, მაგარი. მორჩი ახლა ჩემს დაცინვას და დასერიოზულდი ცოტა.
- ნუ გეშინია, მომავალ სასიძოს ისეთი სერიოზული გავეცნობი, რომ მგონი აქეთ მეწვეწებოდე, ხანდახან მაინც გაუცინეო.
გაბოს ისევ უხმო სიცილი აუტყდა.
- თავი მომაბეზრე ბაჩი! ბებია და ბაბუა სახლში არიან?
- არა, მამა წაიყვანეს სადღაც.
- კარგი. მომიკითხე ისინი და დამიკოცნე. "ნერვა" ხარ მაგრამ მაინც მიყვარხარ.
- თავს არ მოგანატრებ დაიკო. ხომ იცი, ჩვენ რომ ერთად ვისვენებთ, სოფელში როგორი ჰარმონია სუფევს ხოლმე?! - ჩაიხითხითა მან.
- ბავშვი ხარ, კარგად იყავი გაკოცე. - ვუთხარი მას და გავუთიშე.
- შენს ძმას დიდი სიამოვნებით გავიცნობდი. გამომხედა გაბრიელმა და გამიცინა.
- ხო, დარწმუნებული ვარ კარგად გაუგებთ ერთმანეთს. საერთოდ პლიუსი და მინუსი ყოველთვის თანხმდებიან. - წარბაწეულმა შევხედე მას.
საღამოს ხის მორზე გადავინაცვლეთ და მზის ჩასვლას ვუყურეთ. ეს პროცესი ბევრჯერ მქონდა ნანახი, მაგრამ ასეთი მშვენიერი არასოდეს ყოფილა. ცეცხლისფერი სხივები მთებზე დაგაშლილიყო და გარემოს მეწამულისფერი დასდებოდა. მყუდრო და რომანტიული ატმოსფერო შეიქმნა. გაბოს მივეხუტე და მისი სუნთქვის რიტმს ავყევი.

როდესაც მზე სულმთლად მიიმალა, დასაძინებლად ავედით, მაგრამ ძილი დიდი ხნით გადაიდო. მიუხედავად იმისა, რომ მე უარზე ვიყავი და გაბოს ჭრილობას ვუფრთხილდებოდი, მან ეს არაფრად ჩააგდო. გავფრთხილდებიო დამამიმედა და მელიასავით მომეპარა, ცხელი ტუჩებით კისერი დამიკოცნა და შემდეგ ბაგეებს მისწვდა. თხელი კაბა ხელის ერთი მოძრაობით გამაძრო და მხურვალე ხელები ჩემს სხეულზე დაასრიალა. ვინ გაუძლებდა ამ ყველაფერს და ვინ წავიდოდა მისი ალერსის წინააღმდეგ? მხოლოდ უგრძნობი ქალი. მე კი საკმარისზე მეტად მგრძნობიარე ვიყავი ამ მხრივ. ფიქრებს შევეშვი და ხელებს მივენდე, რომლებმაც კიდევ ერთი ვნებიანი ღამე მაჩუქეს.