სასიამოვნო საფრთხე (14)

დილით გაბრიელს ჭრილობაზე სახვევი კიდევ ერთხელ გამოვუცვალე. შემდეგ ვისაუზმეთ და უკანა ეზოში გავედით. ხის მორზე ჩამოვსხედით და თავი მხარზე ჩამოვადე.
არ ვსაუბრობდით... სიჩუმეს მხოლოდ ჩიტების ჭიკჭიკი არღვევდა. გაბრიელი არაფერს ამბობდა, მაგრამ ვგრძნობდი, ის ჩემზე მეტად ღელავდა. ნეტავ როდემდე უნდა გაგრძელებულიყო მალვა, დევნა, ეჭვები, ზიზღი?... თანდათან ვიღლებოდი მე, რომელსაც ეს ყველაფერი არანაირად მეხებოდა, და ნუთუ გაბოს არ ბეზრდებოდა? არა, ახლა ამაზე არ მინდოდა საუბარი, რადგან ვიცოდი, ისევ ვიჩხუბებდით, მე კი ამ სიმშვიდის დარღვევა, თუნდაც გარეგნულის, არ მინდოდა.
ვდუმდით და თითქოს მხოლოდ გიორგის ველოდებოდით, რომ ეს დუმილი დაერღვია. წუთები მიიზლაზნებოდა და მოთმინებაზე საშინლად მოქმედებდა.
სიჩუმეში მისი მობილურის ხმა გაისმა. გაბომ უპასუხა. გიორგი რეკავდა. ის უკვე სოფელში იყო და ჩვენი ზუსტი ადგილმდებარეობა გვკითხა. ჩვენ დაახლოებით ავუხსენით და თან გარეთ გავედით, რომ დავხვედროდით. გიორგიმ იოლად მოგვაგნო. სახლში შევბრუნდით და უკანა ეზოში რკინის მაგიდასთან ჩამოვსხედით. მოკითხვის შემდეგ გაბომ ჰკითხა:
- გიო, იმედია ახლა მაინც გვეტყვი რატომ მოგვიწიათბილისიდან წამოსვლა.
- მოდი ჯერ იმას გეტყვით, რომ ამ საქმეს გამოვეთიშე. - ორივე შეგვათვალიერა პოლიციელმა.
- ჩემს გამო. - ჩაილაპარაკა გაბომ.
- ასე ჯობია გაბო. ეჭვი მქონდა, რომ მითვალთვალებდნენ ამიტომ გირჩიეთ თბილისიდან წამოსვლა. გუშინ უფროსთნა ბოლო დეტალები შევათანხმე და შენს საქმეს შევეშვი. ვიცი რასაც ფიქრობ, - გაეღიმა გიორგის. - ნუ გეშინია, მხოლოდ ამ საქმიდან წამოვედი, სამსახურიდან კი არა.
გაბომ თავი გაიქნია.
გიორგიმ მე შემომხედა.
- ისევ ჭირვეულობს ხომ?
- რა ვიცი, რა ვიცი. - ყოყმანით ვთქვი. პოლიციელს გაუკვირდა.
- გაჩერდით, ზეწოლას ნუ ახდენთ ჩემზე. - დაგვიბღვირა გაბომ.
- ხომ ხედავ, მე ჩუმად ვარ და არაფერს ვამბობ. შენ კარგად იცი რასაც ვფიქრობ. - ვუთხარი მე.
- კარგი, კარგი. - სკამის საზურგეს მოშორდა გიორგი და ხელები მაგიდაზე დააწყო. - ერთი წუთით მე მომისმინეთ. გაბო, ხომ იცი ერთი წლის წინანდელი საქმე დახურული არ იყო და ლომბარდებს ვამოწმებდით. გუშინწინ სანამ ნაიას დავურეკავდი, ის ტიპი ავიყვანედ, რომელმაც ლომბარდში ჩააბარა შენი დის ბეჭდები და ამით ჭანიას კვალზე გავედით.
- როგორ? - იკითხა გაბომ.
- ის ტიპი აზრზე არ იყო საიდან მოდიოდა ბეჭდები. მან თქვა რომ ვალები ჰქონდა და ბოლო დროს ძალიან აწუხებდნენ მევალეები. იფიქრა, ძმისგან ვისესხებ თანხის ნაწილსო და სწორედ ძმას მიუცია ორი ბეჭედი და უთქვამს, არაფერი მკითხო, გაყიდე და ვალები გაისტუმრეო. მისი ძმა კი ჭანიას ხელქვეითია უკვე სამი წელია. ასე რომ ჭანია ხაფანგთან ძალიან ახლოსაა, დღეს ან ხვალ საქმეს აღძრავენ და იმედია ხელიდან არ დაუსხლტებათ, ძალიან გაიძვერაა ის ნაბი*ვარი. გაბო, შენზე ძალიან ვნერვიულობდი. შენი გეგმების შესახებ ხომ საერთოდ არასდროს არაფერი ვიცი. ლევანი რომ არა, დღესაც არაფერი მეცოდინებოდა
- დაგავიწყდა რომ პოლიციელი ხარ? - თქვა გაბომ.
- პირველ რიგში კი შენი მეგობარი. კარგი, ახლა მომიყევი ყველაფერი, რა მოხდა იქ. მართალია შენს საქმეს აღარ ვიძიებ, მაგრამ დახმარება მაინც შემიძლია.
- გიო, პოლიციის დახმარება არ მჭირდება, ამას პირველად არ გეუბნები და შენსას რატომ არ იშლი?!
გიორგი რამდენიმე წამით გაჩუმდა. მეგობარს დაჟინებით შესცქეროდა. მე რომ იქ არ ვყოფილიყავი, ალბათ დაარტყამდა კიდეც, და ღირსიც იქნებოდა.
- კარგი, მაშინ როგორც ძმაკაცს, ისე მომიყევი.
სანამ გაბო დაიწყებდა, მე წამოვდექი.
- დაგტოვებთ და ისაუბრეთ. მეორედ აღარ მინდა ამ ყველაფრის მოსმენა. სამზარეულოში შევალ და სენდვიჩებს მოგიმზადებთ.
უხმოდ დამიქნიეს თავი და ერთმანეთს შეხედეს. მათ ზურგი ვაქციე და ნელი ნაბიჯებით გავუყებვი გზას. სამზარეულოში შევედი და მაგიდასთან მსხდომთ ფანჯრიდან გავხედე.
ღმერთო ჩემო! ამ ამბავში ერთ-ერთი მთავარი გმირი ვარ, მინდა მე ეს თუ არა. ყოველთვის მიყვარდა ყურადღების ცენტრში ყოფნა, მაგრამ ამჯერად მხოლოდ და მხოლოდ მაყურებლის როლი მინდა, არა იმიტომ, რომ არსებული საფრთხე მაშინებს, არამედ იმიტომ, რომ კულისებში გაბოც ჩემს გვერდით იყოს.
ფანჯარას თვალი მოვაცილე და პურის თხლად დათლა დავიწყე. კიდევ კარგი ჩემებმა ერთი კვირით კიდევ გადადეს ჩამოსვლა. იმედია ორ კვირაში ყველაფერი დამთავრდება, კარგად დამტავრდება.
სენდვიჩები გავაკეთე, მაგრამ გარეთ არ გავსულვარ. დაახლოებით ერთი საათი კიდევ ვაცადე, თუმცა იმედი ისევ არ მქონდა, რომ გიორგი გაბრიელთან რამეს გახდებოდა. მაგრამ ის ფაქტი, რომ გაბომ მითხრა " მინდა დაგიჯეროვო", ჩემთვის ძალინ ბევრს ნიშნავდა. იქნებ ჩვენს გრძნობებს მის გადაწყვეტილებაზე რაიმე გავლენა მოეხდინა? გულში ამის ერთი პროცენტი იმედი გავიჩინე, სენდვიჩები სალფეტკში გავახვიე, თეფშებზე დავდე და ეზოში გავედი.
- არ ვიცი რომელი ბედის ვარსკვლავი უღიმის შენს ძებნილს, - თქვა გიორგიმ და ამომხედა. - მაგრამ ფაქტია, ის ვარსკვლავი მისთვის ყველაფერს აკეთებს. სიკვდლს ბეწვზე გადაურჩა.
- სამაგიეროდ ჩემს ბედის ვარსკვლავს ჩასთვლიმა. - ჩავიბუტბუტე მე და სენდვიჩები ბიჭებს წინ დავუდე. - მიი8რთვით.
- საინტერესოა, მაგას რატომ ამბობ. - გამომხედა გაბომ.
- რატომ? ყველაზე ჯიუტი და შეუგნებელი ადამიანი მიზის გვერდით, რომელიც თავად წყვეტს როდის უნდა ესმოდეს ჩემი და როდის უნდა ჰქონდეს დახშული ყურთასმენა.ა ეს ყველაფერი ბედმა გადაწყვიტა. - ჩამოვუყალიბე ჩემი სათქმელი.
- ნაია, სულაც არ მეცინება. - დამიბღვირა მან.
- არც მე მითქვამს გასაცინებლად.
- არ გინდათ. - ჩაერია გიორგი. - მე ყველანაირად ვეცდები არ მოხდეს ის, რაც ამ პატივცემულს უნდა, - თვალით მანიშნა გაბოზე. - და იცოდე ახლა არფერი თქვა გაბო, თორემ სიჯიუტე შენზე მეტად შემიძლია თუ მოვინდომე. - თქვა გიორგიმ, სენდვიჩი აიღო და ჩაკბიჩა. - მადლობა ნაია, ძალიან გემრიელი, თან დღეს არაფერი მიჭამია.
გიორგის გავუღიმე და გადავაწყდი თუ არა გაბრიელის მწერას, ღიმილის სურვილი გამიქრა.
- ასე ნუ იქცევი ნაია. - ხმას აუწია მან და წამოიწია.
- დაწყნარდი რა თუ შეიძლება. - მზერა მოვაცილე მას. - და სენდვიჩი ჭამე!
- ცინიკოსი ხარ!
- შენ კი კერკეტი კაკალი! - არ დავუთმე.
- ნუ ბავშვობთ. - ისევ ჩაგვერთო გიორგი. - რასაც თქვენ ახლა აკეთებთ სიტუაციას უფრო ძაბავს. ჩხუბით ვერაფერს გახდებით.
- ეგ ამან გაიგოს, მე მშვენივრად ვხვდები. - ვთქვი.
- არ მინდა ასე დაგტოვოთ, მაგრამ სხვა გზა არაა, თბილისში მალე უნდა დავბრუნდე.
- გიო, შენი ეჭვი იმის შესახებ რომ გვითვალთვალებენ საშიში არაა? ჩვენს ადგილსამყოფელის ცოდანს ვგულისხმობ. - ძმაკაცს ჰკითხა გაბომ.
- შენ ალბათ ვერ მიმიხვდი. "ჩემები" კი არა, ჭანიას ხალხი მითვალთვალებს მგონი. ამას ზუსტად ვერ გეტყვი, თ7უმცა თქვენთვის პოლიციაც და ჭანიაც საშიშია.
- არც ერთი არაა საშიში, მით უმეტეს ნაიასთვის, ის ჩემი მძევალია...
- არა, თანამზრახველი! - შევუსწორე მე.
- ეს შენ ფიქრობ ასე. პოლიციამ კი ისე უნდა იფიქროს, როგორც მე ვამბობ.
- მოკლედ, ჯერ-ჯერობით სიმშვიდეა. ვეცდები ახალი ამბები გაგაგებინოთ, მიუხედავად იმისა, რომ არ გაინტერესებს. - თქვა გიორგიმ.
- მე დამირეკე ხოლმე, მე მაინტერესებს. - ვუთხარი გიორგის.
- ღმერთ ჩემო, შენ ჩემზე უარესი ჯიუტი ხარ ნაია! - წამოდგა გაბო და ზემოდან დამხედა შუბლშეკრულმა.
- შემეშვი გაბო. - ჩავილაპარაკლე და ისევ გიორგის მივუბრუნდი. - კარგი?
- კარგი. - თქვა მან და ცეცხლზე ნავთი დაასხა. შემდეგ წამოდგა, ზურგიდან იარაღი ამოიღ და მაგიდაზე დადო. მის დანახვაზე ტანში უსიამოვნოდ გამცრა. ამას დაგიტოვებთ ყოველი შემთხვევისთვის.
ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა.
- გაბო, - წამოიწყო ისევ გიორგიმ. - მე უკანასკნელად გირჩევ, მოდი პროკურატურაში და გამომძიებელს ყველაფერი უამბე. ამით ის "აკიდული" ძარცვის ბრალდებაც მოგეხსნება და ჭანიაც მაგრად გაებმევა იმ ინფორმაციით, რასაც შენ ფლობ. დამიჯერე, მისი სიკვდილით დასჯა თავიდან ამოიგდე. ამას ახლა მხოლოდ შენთვის არ ვამბობ. - თქვა პოლიციელმა და თვალები ჩემსკენ გამოექცა. ყველაფერს მივხვდი.
გაბომ არაფერი უპასუხა, როგორც ყოველთვის. და გიორგიმ თქვა:
- კარგი, მე წავედი.

***
იმ ღამით გაბოს ვუთხარი ჩემი ძმის საძინებელში დაეძინა. ისიც არ შემეწინააღმდეგა და ბაჩოს ოთახშ გავიდა. რა თქმა უნდა მასზე გაბრაზებული ვიყავი, მაგრამ არა იმდენად, რამდენადაც გარეგნულად ვიმჩნევდი. მარტოობა ხომ საუკეთესო საშუალებაა იფიქრო ყველაფერზე, რაც არ გასვენებს. და ეს მე სწორედ გაბოსთვის გავაკეთე. მინდოდა თავისი მეგობრის სიტყვებზე ეფიქრა. თუმცა რამდენჯერაც ამის საშუალება მივეცი არაფერი გამოვიდა, მაგრამ მუხლებეზე არ ვეცემოდი იმსი გამო რომ იმედი ბოლო წამს კვდება.
გვიან ჩამეძინა. მარტო დარჩენილი რაზე აღარ ვფიქრობდი.ყველაზე მეტად კი მის გარეშე დაძინება გამიჭირდა. არ მეგონა ასე თუ იქნებოდა. ახლა მის ალერსსაც შევეჩვიე.

***
დილით თორმეტს რომ შევხედე თერთმეტი ხდებოდა. ცოტა ხნით კიდევ უაზროდ მივჩერებოდი აგურისფერ უფორმო ჭაღს, შემდეგ ზანტად წამოვდექი და ჩავიცვი.
გამოფხიზლებას დიდხანს მოვუნდი. ცივმა წყალმაც კი არ მიშველა. სამზარეულოში შევედი, ყავა მოვიმზადე და საუზმის მომზადებასაც შევუდექი. გუშინდელი საუზმის შემდეგ მე და გაბოს პირში არაფერი ჩაგვსვლოდა და მე პირადა ძალიან მშიოდა.
ამასაც რომ მოვრჩი, მისაღებ ოთახში გამოვედი და დივანზე ჩამოვჯექი. საათის ისრები პირველს აჩვენებდნენ. ვითომ ისევ სძინავს? არა მგონია. ავდექი, გარეთ გავედი და კიბეს ავუყევი. კარზე დავაკაკუნე და ოთახში თავი შევყავი. გაბო მობილურზე საუბრობდა, ამდგარიყო და ჩაეცვა კიდეც.
- მაინტერესებდა გეღვიძა თუ არა. - ვუთხარი და მობილურზე ვანიშნე ვინ არისთქო.
- ლევანია. - თქვა მან.
- კარგი. საუზმე მოვამზადე, სამზარეულოში დაგელოდები. - ვთქვი მე.
- მალე ჩამოვალ. - მიპასუხა და საუბარი გააგრძელა.
მე ისევ დაბლა სართულზე ჩამოვედი, გაზქურაზე ჩაიდანი დავდგი და პურის დათლა დავიწყე, რომ ნაბიჯების ხმა მომესმა. ალბათ ჩამოვიდა მეთქი ვიფიქრე და კარს გავხედე, რომლის სახელურიც სწარაფად დაიწია, კარი გაიღო და ზღურბლიდან ცისფერმა თვალებმა შემომანათეს.

***
- ბაჩო?! - ამოვთქვი მე და ხელიდან დანა გამივარდა.
- დაიკო, როგორ ხარ? - გაიცინა მან. ზურგჩანთა იქვე იატაკზე დააგდო და შემომხედა. - ხომ გითხარი თავს არ მოგანატრებთქო?! სურპრიზი მოგიწყვე.
ხმა ვერ ამოვიღე და მაგიდას ცალი ხელით დავეყრდენი. ვიგრძენი, როგორ მომიდუნდა მუხლები, ცოტაც და ალბათ ცაიკეცებოდნენ, რომ არა ისევ ჩემი ძმა.
- რა იყო რას მომშტერებიხარ? ვიცი, რომ ლ;ამაზი ვარ. - გადაიხარხარა. ჩემსკენ გამოქანდა ზურგზე მომიგდო და დამბზრიალა.
იმის ძალაც არ მეყო, რომ მეყვირა. ერთხელ ამოვილუღლუღე დამსვითქო და მანაც ადგილზე დამაბრუნა.
- რა გჭირს გოგო? რომ მცოდნოდა ჩემი დანახვა ისე გაგიხარდებოდა, რომ დაგადებილებდა, უფრო ადრე ჩამოვიდოდი. - ისევ გადაიხარხარა.
ახლა რა მეშველება? რა გავკეთო? სადაცაა გაბოც ჩამოვა.
- კი მაგრ4ამ.... როდის... გუშინ წინ ხომ იქ იყავი? აქ... როგორ... - ერთმანეთში ამერია სათქმელი.
- ხო-და ჩემო დაიკო, იმ დღისით სადღაც ორ საათში წამოვედი. გუშინ გვიან ჩამოვედი და თბილისში ვიყავი. დღეიდან კი არ მოგაწყენ. - ისევ შემომცინა და გაზზე მდგარი ჩაიდანი გამორთო.
ღმერთო ჩემო, ეს რა ხდება ჩემს თავს? რა, რა უნდა ვუთხრა ჩემს ძმას? ამ გადარეულს და გიჟს როგორ უნდა ავუხსნა ყველაფერი?
- ნაია, ნუ გამასულელებ ახლა რა გჭირს? მოაშორე ეგ "როჟა" თორემ "კანტუზი" დამემართა ამდენი სიცილისგან. - არ აჩერებდა ტავის მწარე ენას ბაჩო.
- არა, უბრალოდ ასე ადრე არ გელოდი და... არ მეგონა, რომ... - სიტყვა გამიწყდა, რადგან სამზარეულოს კარი გაიღო.
- ნაია, შეგიძლია ტკივილგამაყუჩებელი მომცე? - შემოვიდა გაო და შედგა.
ღმერთო ძალა მომეცითქო გავიფიქრე და ორივეს შიშით შევხედე. დავინახე როგორ შეეცვალა სახე ჩემს ძმას. სიცილი სადღაც გარა და მის სახეზე აქამდე არნახულმა გამომეტყველებამ დაიკავა ადგილი.
- ნაია, ვინაა ეს ტიპი?! - თვალი არ მოუცილებია მისთვის, ისე მკითხა ბაჩომ. არა, ეს კითხვაც არ იყო, მისი ხმა საზარლად ჩამოკრულ ზარს გავდა.
- ბაჩო, თუ დამაცდი ყველაფერს აგიხსნი. - მივუახლოვდი ჩემს ძმას და ღონიერ მხარზე ხელი დავადე.
- ვინაა მეთქი! - იღრიალა მან. შევხტი და უკან დავიხიე. ვერც კი მივხვდი როგორ დამისველდა სახე ცრელმებით. მისი შემეშინდა.
- ნაია, დაწყნარდი. - შემომხედა გაბომ. მის ხმაში საოცარი სითბო და მორჩილება ვიგრძენი.
ბაჩო ადგილს მოსწყდა, გაბოს ეცა და საყელოში სწვდა.
- ვინ ხარ მეთქი ბიჭო! აქ საიდან გაჩნდი?! - იღრიალა მან.
რამის გული გამისკდა. ბაჩოს მივვარდი და მისი შეჩერება ვცადე. გაბო წინააღმდეგობას არ უწევდა. უმოქმედოდ იდგა და ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა. ბაჩო კი მთელი ძალით ანჯღრევდა მას და ღრიალებდა.
- ბაჩო, გაუშვი გთხოვ, გაუშვი! - ვყვიროდი მე.
- აქედან გადი ნაია! - არ ეშვებოდა მას.
- ბაჩო გეხვეწები, გთხოვ გაუშვი. დაჭრილია, გესმის? ის დაჭრილია. შეხედე! - დავიყვირე, გაბოს მაისური ავუწიე და სახვევს დავხედე.
ბაჩომაც დახედა მის მუცელს, შემდეგ ჯერ გაბოს და მერე მე შემომხედა. ოთახში მისი ხშირი სუნთქვა ისმოდა. ნელა შეუშვა მის მაისურს ხელები და უკან გადგა. შემდეგ ისევ მე მომიბრუნდა და განრისხებული თვალები მომაბჯინა.
- იცოდე, ამის აქ ყოფნის ძალიან დამაჯერებელი მიზეზი უნდა მითხრა, ნაია! - თქვა და თითი გაბოსკენ გაიშვირა. ჩემი ძმა ასეთი არასოდეს მინახავს.
- დამაჯერებელი მიზეზის მოფიქრება არ მჭირდება. მე სიმართლის თქმას ვაპირებ და შენი გონიერების იმედი მაქვს! - თავდაჯერებულად და მკაცრი ტონით ვუთხარი.
- ვნახოთ დაიმსახურებ თუ არა მაგას. - მითხრა მან.
- ძალიან მაინტერესებს რას ფიქრობ ბაჩო! - შევუტიე აქეთ. - საქმე იმაზე გაცილებით სერიოზული და განსხვავებულია, ვიდრე შენ მოგივიდა თავში.
- ნაია, გეყოფა. - მომესმა ზურგიდან გაბოს მშვიდი ხმა და მკლავზე მისი თიტების სიმხურვალე ვიგრძენი. - შენს ძმას მე დაველაპარაკები.
ბაჩომ მასზე გადაიტანა გაცოფებული მზერა.
- არც ერთ შემთხვევაში! - გავაპროტესტე. ვგიჟდებოდი, ასეთ სიმშვიდეს როგორ ინარჩუნებდა.
- ნაია, გთხოვ, ახლა ბავშვივით ნუ მოიქცევი. მის ადგილას მეც ასეთი რეაქცია მექნებოდა.
- რომელიმე ამიხსნის რა ხდება ააქ?! - წყობიდანგამოსულმა თქვა ბაჩომ.
ღრმად ჩავისუნთქე და ჩემს ძმას შევხედე.
- პირველ რიგში გაიცანი, ეს გაბოა, გაბო შენ კი უკვე მიხვდი ვინცაა ეს. - ვთქვი სწრაფად.
- მშვენიერია, ხელიც ხომ არ ჩამოვართვათ ერთმანეთს?! - ცინიკურად ჩაიცინა ჩემმა ძმამ.
- ბაჩო, შეგიძლია ოდნავ მაინც დამშვიდდე? ისე ვერაფრის ახსნას ვერ მოვახერხებ. მით უმეტეს, რომ სალაპარაკო ძალიან ბევრი გვაქვს.
- მე მოკლე და კონკრეტული ახსნა მჭირდება!
- ეს შეუძლებელია. - ჩაერია ჩვენს საუბარში გაბო.
- იმას რაც ჩემს თავს ხდება და რამაც ნაია აზარალა, ორი სიტყვით ვერ ვიტყვი, ამიტომ თუ ახსნა გვიწევს, თავიდან ბოლომდე უნდა მოგვისმინო.
ბაჩო ერთხანს უხმოდ შემოგვყურებდა ორივეს. მის ხორბლისფერ სახეზე სიბრაზე და გაოგნება ირეოდა.
- დაიწყეთ! - გამოსცრა მან ბოლოს.
- ასე არა. - ვთქვი მე, კარი გამოვაღე და ბიჭებს ვუთხარი გასულიყვნენ. დივანზე ჩამოვსხედით მე და გაბო ერთად, ჩემი ძმა კი ჩვენს წინ.
საუბარი გაბრიელმა დაიწყო. მშვიდად, აუჩქარებლად და დალაგებულად ლაპარაკობდა. მის საუბარში ხანდახან მეც ვერთვებოდი, რომ გაბოს ზოგიერთი წინადადება ჩემი ძმისთვის განმემერტა ან შემესწორებინა. ჩვენმა ახსნა-განმარტებებმა დაახლოებით ორ საათს გასტანა. ბაჩო ყურადღებით გვისმენდა და მხოლოდ რამდენიმე შეკითხვა თუ დაგვისვა. სახეზე ვატყობდი რომ შეცდა. გაბოს აქ ყოფნა მას სულ სხვა მიზეზის გამო ეგონა. იმას კი, რასაც ჩვენ ვუამბობდით არ ელოდა. ალბათ სწორედ ამან იმოქმედა, რადგან ის ისეთი აღგზნებული და განრისხებული აღარ იყო, როგორც პირველ წუთებში და მეც ცოტა დავმშვიდდი.
როდესაც საუბარი ბოლოსკენ წავიდა, ლაპარაკის ტემპმაც იკლო და ბოლოს დაძაბული სიჩუმე ჩამოწვა. გაბო მე მიყურებდა, მე ბაჩოს შევცქეროდი, ბაჩო კი ჩვენ ორივეს გვზვერავდა. ცოტა ხანში დუმილი მან დაარღვია, ცისფერი თვალები გაბოს მიანათა და უტხრა:
- გარეთ გავიდეთ! - და წამოდგა.
- ბაჩო... - წამოვიწყე მე და ჩემს ძმას მუდარის თვალებით შევხედე. - რას აკეთებ, კარგი რა...
- ნაია, ნუ ერევი. - მითხრა გაბომ და წინ წასულ ჩემს ძმას მიჰყვა.
სამზარეულოს გავლით უკანა ეზოში გავიდნენ და რკინის მაგიდასთან შეჩერდნენ. მე სამზარეულოში დავრჩი და მათ საუბარს ფანჯრიდან ვადევნებდი თვალს. ვხედავდი მხოლოდ მათ მიმიკებს და ჯესტებს, სიტყვები არ მესმოდა. სხეული ერთიანად მიცახცახებდა. გული ამოვარდნას მქონდა. კი, მაგრამ რა საჭირო იყო ეს? განა რა უნდა ეთქვათ ერთმანეთისთვის ისეთი, რასაც ჩემთან ვერ იტყოდნენ?
დაახლოებით თხუთმეტი წუტი გავიდა. საუბრისას ხან ორივე ღელავდა, ხანაც ორივე მშვიდად იყო, ხან ერთი ნერვიულობდა და მეორე ურიაქციოდ იდგა. ხანაც ერთმანეთს მიაბჯენდნენ თვალებს და არ იძროდნენ. ამ დროს მე ვიძაბებოდი და მინდოდა მთელ ხმაზე მეღრიალა. მოულოდნელად დავინახე, რომ ბაჩომ მთელი ძალით მოიქნია მუშტი და გაბოს სახეში დაარტყა. შევხტი და წამოვიყვირე. გაბო მაგიდას დააეყრდნო და ცალი ხელი ტუცზე მიიდო. ადგილს მოვწყდი, რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი და გარეთ ვაპირებდი გავარდნას, რომ ისევ შევჩერდი. დავინახე, როგორ გაუწოდა ბაჩომ მარჯვენა მას და გაბომ ხელი ჩამოართვა, ერთმანეთს რაღაც გადაულაპარაკეს და სახლისკენ წამოვიდნენ.
თავიდან ვერ მივხვდი ეს რა იყო, შემდეგ გავიფიქრე "ჯანდაბას ბიჭების პრიციპებითქო" და გამეცინა. მათი სახეებიდან გამომდინარე, რომლებიც ნელ-ნელა მიახლოვდებოდნენ ვგრძნობდი, რომ ომი დამთავრდა და ყველაფერი რიგზე იყო.
ორივე სამზარეულოში შემოვიდა. ჯერ კიდევ აღელვებულმა შევხედე მათ. გაბოს ტუჩიდან სისხლი სდიოდა, გული მომიკვდა, ესღა აკლდა ყველაფრის შემდეგ. ბაჩოს შუბლშეკრულმა გადავხედე და თვალებით მუქარა გავუგზავნე.
- ნუ მიბღვერიხარ დაიკო და მიეცი ამას ტკივილგამაყუჩებელი, თორემ მოკვდა კაცი.- ჩაიცინა ბაჩომ.