სასიამოვნო საფრთხე (15)

საუზმე გავაწყვე და სამივე მაგიდას მივუსხედით. თავს უცნაურად ვგრძნობდი. ჩვენ სამში თითქოს ყველაფერი გარკვეული იყო, მაგრამ მე მაინც რაღაც გაურკვევლობა მაწუხებდა. საუზმეს მშვიდად და აუღელვებლად მიირთმევდნენ და თითქოს არაფერი მომხდარიყოსო, ისე გადახედავდნენ ხოლმე ერთმანეთს ბაჩო და გაბრიელი. განა რა ილაპარაკეს ასეთი გარეთ, ან რაზე შეთანხმდენენ რომ ჩემი ძმა მოთვინიერებული ლომივით იჯდა და მადიანად ილუკმებოდა?! იმან სულმთლად გამაოცა გაბოს რომ ჰკითხა:
- კიდევ გტკივა ჭრილობა?
- არა, ძალიან აღარ. - თავი გაიქნია გაბომ.
- და ტუჩი? - გაიხუმრა ჩემი ძმა.
- ეგ სულ დამავიწყდა. - გაეცინა გაბოს.
ბაჩომ მე გადმომხედა და გაიცინა.
- დაიკო, თუ გინდა შენი თეფშიც მე მომეცი. გაციებული საჭმელიც მომეწონება, ისე მშია.
მისმა ხმამ თითქოს გამომაფხიზლა მათი შემყურე. ჩემს ძმას დავუბღვირე და შეციებული საუზმის ჭამას შევუდექი.

***
სანამ მე სამზარეულოში ვტრიალებდი, ისინი ისევ უკანა ეზოში გავიდნენ და რკინის მაგიდასთან ჩამოსხდნენ. ფანჯრიდან ვადევნებდი თვალს და ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა. მათი ასეთი რადიკალური ცვლილება, ბაჩოს ასეთი სწრაფი შეგუება იმასთან, რაც აქ ხდებოდა, ჩემთვის დაუჯერებელი იყო. ვერაფრით ვხსნიდი მის ასეთ გარდაქმნას.
მათი სერიოზული სახეებიდან გამომდინარე, ვფიქრობდი, რომ გაბოზე საუბრობდნენ. ვცდილობდი საქმე მალე მომემთავრებინა, რომ მათთან მივსულიყავი.
ყველაფერს რომ მოვრჩი, გარეთ გავედი და ნელი ნაბიჯით მივუახლოვდი მათ, სკამზე ჩამოვჯექი, საზურგეს ბოლომდე მივეყურე და ჩემს წინ მსხდართ შევხედე, რომლებსაც არაფრისმთქმელი სახეები ამკობდათ.
- ნაია, შეგიძლია ეგ ჯაშუშური მზერა მოაშორო? - გამომხედა ბაჩომ.
- კი, შემიძლია, მხოლოდ მაშინ, თუ ამიხსნით რა ხდება. - ვუპასუხე კატეგორიულად.
- რა უნდა ხდებოდეს? - მხრები აიჩეჩა მან.
- მსახიობობთ თუ მართლა ასე იოლად შეეგუე ბაჩო? - ეჭვის თვალით გავხედე.
- კი, მაგრამ შენც ეს არ გინდოდა? - გაიკვირვა.
- შენი და შარზეა. - გადაულაპარაკა გაბომ ბაჩოს.
- ნამდვილად. - დაეთანხმა ისიც. - და იცი, მიკვირს, იმიტომ, რომ იცის რაც მოჰყვება ხოლმე ყოველთვის მის ასეთ ხასიათს.
გამეცინა როცა წარმოვიდგინე როგორ ვგდივარ ყვირილით ძალაგამოცლილი მიწაზე და როგორ გაუთავებლად მიღიტინებს ჩემი არანორმალური ძმა. მე კი სიცილი და ყვირილი უკვე ტირილში გადამდის.
- მაინც რამ მოგაფიქრებინა აქ ადრე ჩამოსვლა? - ვკითხე მას.
- რაო, გინდოდა ამ დეტექტივში მხოლოდ შენ გეთამაშა ჩვენი ოჯახიდან? ხომ იცი, სადაც შენ - იქაც მე. მართალია, შენ არავინ დაგეკითხა, როცა სცენარს ადგენდნენ, მაგრამ ერთ-ერთი მთავარი როლი მაინც გერგო. - თქვა და გაბოს გადახედა.
- არც მე ვარ სცენარის ავტორი. - ჩაილაპარაკა მან.
- შეიძლება. თუმცა ვფიქრობ, რომ ეპილოგი მაინც შენი შესადგენია.
- და-ძმა რაღაცით გავხართ ერთმანეთს. - შუბლი შეკრა გაბომ.
- ხო, ორივე ძალიან საყვარლები ვართ. - თვალები ააწიპწიპა ბაჩომ და გადაიხარხარა. გაბოსაც გაეცინა. - დაიკო, კარტი გვააქვს?
- მგონი კი. რამ გაგახსენა? - გამიკვირდა.
- მიდი მოიტანე. დიდი ხანია არ წაგიგია, ცოტა გავმხიარულდეთ. - ხელები მოიფშვნიტა მან.
- ბაჩო, კარგი რაა... - მაინცდამაინც არ მომეწონა მისი აკვიატება, ალბათ გაბო სულაც არ იყო ამის განწყობაზე.
- ნუთუ გეშინია? ააა, არა, მივხვდი რაშიცაა საქმე. გერიდება სტუმართან წაგების.
ჩამეცინა.
გადავიფიქრე. იქნებ გაბო აგვეყოლიებინა და ხასიათზე მოგვეყვანა? იქნებ ბაჩოსაც სწორედ ეს ჰქონდა ჩაფიქრებული? წამოვდექი და კარტის მოსაძებნად წავედი. ყველანაირად შევეცდებოდი გაბოსთვის ცოტა ხნით მაინც დამევიწყებინა თავისი პრობლემები. მინდოდა თავი ისეთ ადამიანად ეგრძნო, რომელიც თავისეფალი იქნებოდა ნეგატიური ფიქრებისგან. მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ კიდევ მეუცნაურებოდა ის, რომ ბიჭებმა საერთო ენა ასე უცბად იპოვეს, ეს ფაქტი მაინც მახარებდა. იმედი მქონდა ბაჩოსთან ურთიერთობა რაღაც კვალს მაინც დატოვებდა გაბოს ფიქრებზე და ეს მის გადაწყვეტილებასეც იმოქმედებდა.
კარტი ვიპოვე და ეზოში დავბრუნდი. სკამზე რომ ჩამოვჯექიო და მათ გადავხედე, გამეცინა.
- რა გაცინებს? - მკითხა ბაჩომ.
- ჩარლის ანგელოზებს გავხართ: მომახადოვებელი სახეებით და ფარული ჩანაფიქრებით. - ავუხსენი.
- ხო-და გვიფრთხილდი. - ბაჩოომ ორი თითი ჯერ თავის თვალებთან მიიტანა, შემდეგ ჩემსკენ გამობზიკა.
თავი გავიქნიე და გაბოს შევხედე.
- ითამაშებ? - ვკითხე.
- კი, რატომაც არა. დიდი სიამოვნებით დაგამარცხებდი მეც. - გამიღიმა.
- რა დღეში ვარ ღმერთო. თქვენი სახით სრული იდილიაა ჩემს ირგვლივ. - დავიწუწუნე და "დურაკა" დავარიგე. გადავწყვიტეთ 5 ხელი გვეთამაშა, ყველაზე მეტჯერ წაგებული კი დანარჩენი ორისგან ნებისმიერ თითო სურვილს შეასრულებდა.
რა თქმა უნდა ამას ველოდი. სამი ხელი მე წავაგე, ერთი ბაჩომ და ერთიც გაბომ. ასე, რომ ღმერთმა იცის რა სურვილების შესრულება მომიწევდა. თამაშის დროს გაბოს ვერ ვცნობდი, სულ სხვანაირი იყო, ისეთი მხიარული და სასაცილო, რომ ახლა მივხვდი რატომ თქვა " შენს ძმას დიდი სიამოვნებით გავიცნობდიო". მათთვის რომ შეგეხედათ, იტყოდით ბავშვობიდან ერთად არიან გაზრდილებიო. ის ერთი ხელი, რომელშიც გაბომ წააგო, მე მომაგებინა, რამაც ჩემი ძმის პროტესტი გამოიწვია და გაბო საყვედურებით აავსო. მიუხედავად ამისა, ისინი აშკარად შეთანხმებულად მოქმედებდნენ, მაგრამ მე მაინც მოვახერხე, ერთხელ მაინც მომეგო ბაჩოსთვის.
- მშვენიერია! გამარჯვებულის როლში ყოფნა ყველაფერს ჯობია. - თავმომწონედ თქვა ჩემმა ძმამ. - მით უმეტეს, რომ წაგებულს შენს დაკრულზე აცეკვებ. ხომ ასეა? - გადახედა გაბოს.
- ასეა, თან როცა მოგებულის სურვილი წაგებულისას სრულიად ეწინააღმდეგება. - გამომწვევად გამომხედა გაბომ.
- რა ბავშვები ხართ. - ვთქვი გულმოსულმა. - თინეიჯერებივით გიხარიათ მოგება.
- ჩუმად იყავი დაიკო, არ გამაბრაზო, თორემ სურვილიც შესაბამისი მექნება.
გაბოს გავხედე.
- მე რატომ მიყურებ? - წარბები აზიდა მან. - ანალოგიურის თქმა შემიძლია მეც. თამაშის დროს სასტიკი ვარ.
" მე შენ გაჩვენებ სისასტიკეს!" დავემუქრე გულში გაბოს და თვალი მოვაცილე.
- იცი დაიკო, უამრავი სურვილი მაქვს თავში და არ ვიცი რომელი ერთი ამოვარჩიო.
- არ დამინდო ბაჩო, რაც ყველაზე რთულია ის ამოარჩიე.
- თავს რატომ გვაცოდებ ნაია? - გამიღიმა გაბომ. - ხომკ იცოდი რომ წააგებდი... არ იცი თამაში "სლაბი" ხარ.
- ხო, ხო, სუსტი ვარ, დაჩაგრული ვარ, წაგებული ვარ, მეტყვით სურვილებს თუ არა?
- ხედავ როგორ ეჩქარება? - დაგახედა გაბომ ჩემს ძმას.
- მიდი შენ გითმობ პირველს. - თქვა ბაჩომ.
- არა, ჩემსას სხვა დროისთვის შემოვინახავ. - თავი გაიქნია გაბრიელმა.

- კარგი, როგორც გინდა. დაიკო, - გადმომხედა ჩემმა ძმამ. - სარდაფში შენ ჩახვალ არაყზე, თუ მე ამოგიტანო? - წინ წამოიწია ის მომაჯადოვებელი ღიმილით.
- გაგიჟდი ხო? - შევხედე გაბრაზებულმა.
- არა, - თავი გაიქნია მან,. - ჩემი დაბადების დღის შემდეგ მთვრალი აღარ მინახიხარ.
- ბაჩო, ხომ იცი რომ არაყს არ ვსვამ?!
- ახლა უკვე სვამ. - მის მაგივრად გაბომ მიპასუხა.
- ნუთუ ასეთი მარტივი სურვილი კიდევ უნდა გავამარტივო? - ვითომ ჩაფიქრდა ბაჩო.
- მაინც როგორ? - ვკითხე.
- ათ ჭიქას ექვსამდე დავიყვან... და თუ ექვსს ზედიზედ დალევ, რაშიც მე ეჭვი მეპარება, შანსს გაძლევ შური იძიო ჩემზე და ათს თავად დავლევ. "მოსულა"?
გამეღიმა.
- "მოსულა". - ვუპასუხე მე.
- პოპკორნი არ გვაქვს? მშვენიერი სანახაობა მელის წინ. - ჩაიცინა გაბომ.
ბაჩო წამოდგა და სარდაფისკენ გაემართა. მეზიზღებოდა არაყი, მაგრამ ჩემს ძმას რომ ათი ჭიქა არ დაელია, ვერ მოვისვენებდი.
გაბო წამოიწია და მაგიდაზე დაწყობილ ჩემს ხელებს ჩაეჭიდა.
- ნუ ხარ ასეთ ხასიათზე. - გამიღიმა მან.
- წაგებულები ყოველთვის "ასეთ" ხასიათზე არიან. - ვუპასუხე.
- სულელო, ბუტია თუ იყავი არ მეგონა.
- არც ვარ გაბო. - გავიღიმე. - უბრალოდ სულაც არ ვარ ახლა არყის დალევის ხასიათზე, მაგრამ ჩემს ძმას აუცილებლად დავათრობ.
- აი ასეთი უფრო მომწონხარ.
ხელები მაგრად ჩავჭიდე და მის შავ თვალებს შევხედე. სულ სხვანაირი იყო, მათში სევდა აღარ ჩანდა, სიმშვიდეს და სილაღეს დაესაკუთრებინათ მისი ადგილი. აღარც სახის ნაკვთები ჰქონდა დაძაბული და რატომღაც გაბო ამ წუთას იმაზე ლამაზი მეჩვენა, ვიდრე აქამდე ვფიქრობდი, რომ იყო. მინდოდა მოვხვეოდი, მაგრად მოვხვეოდი და მთელი სხეულით შემეგრძნო მისი არსებობა, კიდევ ერთხელ შემესუნთქა მისი გამაბრუებელი სურნელი, მომესმინა მისი მშვიდი საუბარი, მეგემა მისი ტუჩების გემო, მაგრამ ჩემი ძმა ამჟამად "მურმანის ეკალის" როლს თამაშობდა თავისივე ხსენებულ დეტექტივში.
რამდენიმე წუთით უხმოდ ვუცქერდით ერთმანეთს და მე რატომღაც ვიფიქრე რომ მასში რაღაც შეიცვალა. როგორ მინდოდა ამ წუთას მისი აზრების წაკითხვა, სამწუხაროდ ამის ნიჭი არ მქონდა და არც კითხვას ჰქონდა აზრი, მალე ბაჩო გამოჩნდებოდა და საუბარს გაგვაწყვეტინებდა.
თითები კიდევ უფრო მოვუჭირე და ვცადე ამით დამეკმაყოფილებინა ჩემი სურვილები.
გაბომ სახეზე ჩამომისვა თითები, როგორც სჩვეოდა და რაც მე ძალიან მსიამოვნებდა, გამიღიმა და თქვა:
- მიყვარხარ ნაია. - და ხელები შემიშვა.
მეგონა ეს სიტვე ჩემი სურვილების გამოძახილი იყო, მაგრამ მის რეალობაში ჩემი პულსის აჩქარებამ დამარწმუნა. ღრმად ჩავისუნთქე და ჩემს წინ მჯდარს მივაჩერდი. ენა რატომღაც არ იძვროდა, არაფერს ამბობდა. გაბო მშვიდად იჯდა და ისევ მე მიღიმოდა, თან ჩემს უკან აპარებდა თვალებს.
- როგორ დავიჯერო რომ არ ელოდი ნაია, ეს ხომ მოსალოდნელი იყო. - ჩაიჩურჩულა მან და მზერა მოახლოებულ ბაჩოზე გადაიტანა.
- რა იყო მოსალოდნელი? - იკითხა ჩემმა ძმამ, უნიკალური სმენის პატრონმა.
- ის, რომ შენი და წააგებდა. რატომღაც არ ელოდა ამას. - გაიცინა გაბომ ისე, თიტქოს რამდენიმე წამის წინ უმნიშვნელო რამ ეთქვას და ჩემთვის გონება არ აერიოს. ისიც კი დამავიწყდა იმ წუთას, რომ 6 ჭიქა არაყი უნდა დამელია.
რატომ მითხრა მაინცდამაინც ახლა, როცა ცემი ძმა თვალს არ მაცილებდა და ყოველ ჩემს მიმიკას კომენტარს უკეთებდა? ველოდი, რა თქმა უნდა ველოდი, რომ ამას მეტყოდა, მაგრამ ახლა არა... და ამ მოულოდნელად ნათქვამმა იმდენად ამაფორიაქა და დამაბნია, რომ ისიც კი დამავიწყდა თავი ხელში რომ უნდა ამეყვანა.
- ნაია. - მომესმა ჩემი სახელი. - გელოდებით დაიკო.
ბაჩოს ხმაზე ინსტიკტურად დავხედე მაგიდას, სადაც პატარა გამჭვირვალე ჭიქით არაყი იდო. არ შემიხედავს არც ერთისთვის, ჭიქა ავიღე და გამოვცალე. 6 ჭიქა ისე დავლიე, თითქოს წყალი ყოფილიყოს, რადგან მთელი ჩემი გონება თავს სიტყვა "მიყვარხარ"ს დასტრიალებდა. დალეული ჭიქების რაოდენობა არც კი დამითვლია. ჩემს ძმას რომ მოენდომებინა ათ ჭიქას ისე დამალევინებდა, ვერ გავიგებდი.
- კიდევ გინდა? - გავიგე გაბოს ხმა და მას შევხედე. - ჭიქას ხელს არ უშვებს შეხედე. - სიცილით გახედა ცემს ძმას მან.
- დაიკო, ნუ "გაბასიაკდები". მოლოდინს გადააჭარბე, ყოჩაღ. და შენ ამბობდი არ მიყვარს არაყიო. კარგი, ახლა ჩემი ჯერია.
მე ბაჩოს მოტანილი ვაშლი ავიღე და ჩავკბიჩე, მხოლოდ ახლა მივხვდი რომ ამ საშინელი სითხის გამო ყელი საშინლად მეწვოდა და ვაშლი მეამა. ბაჩომ ათივე ჭიქა დალია და დამანჭული სახით გამომხედა.
- განანებ ნაია.
- შენი სურვილი იყო, დაგავიწყდა? - გამეცინა მე.

***
მოსაღამოვდა. არაყმაც მალევე გაიდგა ფესვები ორგანიზმში და მთელი ჩემი სხეული საშინლად მოადუნა. კარგ ხასიათზე დავდექი და ღმერთმა უწყის რაზე აღარ ვილაპარაკე, ენას ვერ ვაჩერებდი. ბაჩო ანეგდოტებს ყვებოდა, რომლებზეც სიცილისგან ვიბჟირებოდით. თითოეულის დასრულების შემდეგ მე კიდევ ახალს ვითხოვდი, გაბო კი აჩერებდა, ალბათ სიცილისგან ჭრილობა სტკიოდა და ამიტომ. გავიხსენეთ ბავშვობის ამბები. გაბომ გვიამბო:
- 7 წლის ვიყავი. დედამ მე და სოფო სოფელში წაგვიყვანა ბებია-ბაბუასთან. მათ სახლის უკან დიდი ბაღი ჰქონდათ, მიყვარდა ხოლმე იქ ხეტიალი. ერთხელ ბებიამ გამაგზავნა, ბაბუას დაუძახე ვისადილოთო. წავედი ბაღისკენ და კარიდან დავინახე, რომ ვანო ბაბუა ბაღის ბოლოში იყო და პატარა ურიკას მოაგორებდა. მე ხელში მოზრდილი კიტრი მეჭირა. ხო-და ვიყოჩაღე, მაინტერესებდა მივაწვდენდი თუ არა ბაღის ბოლომდე კიტრს და ყოველგვარი დამიზნების გარეშე ვისროლე. ის უშველებელი კიტრი კი ბაბუას პირდაპირ შუბლში მოხვდა. გაოგნებულ კაცს ურიკა ხელიდან გაუვარდა და თვითონაც მიწაზე დაეცა. მე სიცილი ამივარდა, ბაბუა კი წამხტა " შე ღმერთძაღლოო" დამიყვირა და დამედევნა. ამის გამო ერთი კვირა არ მელაპარაკებოდა.
გაბოს ამ " სნაიპერის" თვისებაზე მე და ჩემმა ძმამ ბევრი ვიცინეთ. შემდეგ ერთმანეთს ხელი გადავხვიეთ და ვინ იცის რამდენჯერ ვიმღერეთ:
" რა ვუყოთ რომ შავი ვარ,
დამწვარი ვარ მზისაგან,
მეც ხომ ადამიანი ვარ,
გაჩენილი ღვთისაგან."
გაბო დაგვცინოდა და ფეხარეულ და-ძმას საძინებლამდე გვაცილებდა. მე მას ერთი ოთახის კარი გავუღე, ვუთხრაი აქ დაიძინეთქო, ჩემს ოთახში შევლასლასდი და მივწექი თუ არა საწოლზე გავითიშე.
თვალები რომ გავახილე, ჯერ კიდევ ბნელოდა. გაჭირვებით გადმოვაბრუნე თავი და საათ დავხედე - ღამის ოთხი საათი სრულდებოდა. თვალები ისევ დავხუჭე და გონებაში რამდენიმე საათის წინანდელმა გიჟურმა წუთებმა გამირბინეს. გამეცინა და სახეზე ხელები გადავისვი. გამახსენდა ისიც, რომ იმ დროს გაბო სულ სხვანაირი იყო და მან მე მაშინ რაღაც მითხრა, რაღაც სასიამოვნო და რაზეც აუცილებლად უნდა გვესაუბრა., მაგრამ როდის? სად? ბაჩო ამაში ხელს გვიშლიდა.
ტავში ერთმა აზრმა გამიელვა. გაბოს ახლა გავაღვიძებდი და დაველაპარაკებოდი. წამოვდექი, თხელი ატლასის ხალათი მოვიცვი, ოთახიდან გავედი და ბაჩოს ჩუმად შევხედე. ისე ეძინა, იფიქრებდი ერთი კვირა ვერ გაიღვიძებსო. შემდეგ ჩემი საძინებლის გვერდითა ოთახს მივაყურადე, ურდული ფრთხილად დავწიე და კარი შევაღე. გავოცდი, იქ არავინ ჩანდა, საწოლი ხელუხლებელი იყო.
გამოვბრუნდი და ჩქარი ნაბიჯით გავედი აივანზე, კიბეებს დავუყევი და ეზოს ბოლოს თვალი მოვკარი რაღაც ანათებდა. იქ იყო, ბალახზე იჯდა და მობილურს აწვალებდა. მისკენ გავემართე, ნელა მივუახლოვდი და მის გვერდით ჩამოვჯექი. გაკვირვებულმა შემომხედა.
- აქ რას აკეთებ რატომ არ გძინავს? - მკითხა.
- იგივე შემიძლია გკითხო მეც. - გავუღიმე.
არაფერი მიპასუხა. ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა, შემდეგ კი ვთქვი:
- ჩვენ სალაპარაკო გვაქვს, ხომ?
შეუმჩნევლად დამიქნია თავი და გამომხედა.
- იმაზე, რაც გითხარი.
- და რამაც სრულიად დამაბნია.
- სამაგიეროდ არაყი დალიე უპრობლემოდ. - გაიცინა.
- ხო. - მეც გამეცინა. - გაბო...
- ნაია, არ ვიცი სწორედ მოვიქეცი თუ არა, ეს რომ გითხარი. - გამაწყვეტინა. - არა, ჩემს გრძნობაში ეჭვი არ მეპარება, მიყვარხარ ნაია, მაგრამ ეს კიდევ უფრო ცვლის სიტუაციას უარესობისკენ.
- ცდები გაბო. ამან ბევრი რამ შეიძლება შეცვალოს უკეთესობისკენ. და სწორედ მოიქეცი, რომ არ დამიმალე, მე ეს უნდა მცოდნოდა.
- არ ვიცი რა გავაკეთო ნაია. შენს გვერდით ყოფნაც მინდა და იმ ნაბი*ვარის მოკვლაც. ამის დავიწყება უბრალოდ არ შემიძლია, გესმის?
- შეგიძლია, შენ საკმარისად ვერ ინდომებ გაბო. მითხარი, არის რაიმე მიზეზი, რამაც შეიძლება, რომ გადაგაფიქრებინოს?
- ალბათ. ალბათ არის, უბრალოდ მე არ ვიცი რა შეიძლება იყოს ეს. ნაია, შენ ვერც კი წარმოიდგენ, რა კარგად ვგრძნობდი თავს ცოტა ხნის წინ შენთან და ბაჩოსთან ერთად. დამიჯერებ რომ გითხრა, იმ წუთას არაფერი მახსოვდათქო?
- ვიცი გაბო, დაგიჯერებ. - გავუღიმე. - ვიცი, იმიტომ, რომ მე მაგას მივხვდი. მიხაროდა და ამავდროულად გულიც მწყდებოდა იმის გამო, რომ ისევ ორჭოფობას დაიწყებდი, მაგრამ ცვლილება მაინც არის, ნუთუ ვერ ხედავ?
- რას გულისხმობ ნაია? - მკითხა.
- როდესაც თბილისში ვიყავით, მიმტკიცებდი, რომ შენი გადაწყვეტილება უცვლელი იყო. ახლა კი შენი სიმტკიცე შეირყა, სურვილები ორად გაიყო და ეს დიდი პროგრესად მიმაჩნია. მე ეს ნაწილობრივ გულს მიმშვიდებს. - ვუთხარი, ხელი ჩავჭიდე და თავი მხარზე ჩამოვადე. - მიყვარხარ გაბო. - ჩავიჩურჩულე და მთვარეს გავხედე.
ლოყაზე მისი თითები ვიგრძენი, სახეზე მომეფერა და თქვა:
- საშინელება ვარ.
- მაგრამ ამინც მიყვარხარ.
- ხომჯ ხედავ, როგორ გაწვალებ.
- მე მაინც მიყვარხარ.
გაეცინა.
- ნაბახუსევის ბრალია, რომ "ჩაიხვიე"? - მკითხა.
- არა, იმის, რომ მიყვარხარ. - გამეცინა.
- ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის, რომ გული არ გატკინო.
- ეს ისტყვები ძალიან ბევრს ნიშნავს ჩემთვის გაბო. - თავი ავიღე მისი მხრიდან და სახეში შევხედე.
- ვიცი ნაია. - გამიღიმა მან, ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებს მისწვდა. ისე მენატრებოდა ეს წამები, რომ ახლა ერთიანად გავბრუვდი. აღარაფერზე ვფიქრობდი, მისი ალერსის გარდა, რომელიც ასე მაკლდა. ვიგრძენი როგორ დასრიალდა მხრებზე პრიალა ხალათი და შემდეგ მთელი ჩემი სხეული მის ხელებს მივანდე.

***
ცოტა, მაგრამ მშვიდად მეძინა. რატომღაც არც გაღვიძების შემდეგ ვფიქრობდი იმ პრობლემაზე, რის გამოც ახლა ვიყავი სოფერლში.
საუზმე სტვენა-სტვენით მოვამზადე და ბიჭები სამზარეულოში შევიპატიჟე. გუშინდელ ჩვენს სიგიჟეს ვიხსენებდით და ვხალისობდით, რომ ჩემმა მობილურმა დარეკა. გიორგი იყო.
- გისმენ გიორგი. - ვუპასუხე მე.
- ნაია, როგორ ხართ? - მკითხა მან.
- აქ ცვლილებაა, მაგრამ კარგად ვართ. -
- რა ცვლილება? - გაუკვირდა.
- ჩემი ძმა ჩამოვიდა, მაგრამ მაგრამ ყველაფერი რიგზეა. რამე მოხდა, გიორგი? - გაბოს გავხედე. აშკარად ეტყობოდა, რომ მეგობრის ზარი არ ესიამოვნა. ჩემი ძმა კი კითხვის სახით შემომცქეროდა.
- კი, მოხდა. მართალია საქმეში აღარ ვარ, მაგრამ მაინც ყველაფერს თვალს ვადევნებ. დღეს ჭანიას დაკავების ორდენი გამოწერეს, მაგრამ ის ნაბიჭვარი გაქრა. არც სამსახურშია, არც სახლში, არც ქალაქის გარეობანში, გაბო რომ ჰყავდა იქ, აორთქლდა.
- ფიქრობ, რომ გაიგო რაც ელოდა?
- ალბათ. მაგას ყველგან "თავისი კაცი" ჰყავს. აქედანაც გაჟონავდა ინფორმაცია. ეძებენ მაგრამ არსად არაა. ამიტომ დაგირეკეთ, ფრთხილად იყავით.
- ვეცდებით. - ჩავიბუტბუტე.
- სოფელში ვინმე უცხო ან საეჭვო თუ შენიშნეთ, აუცილებლად გამაგებინეთ, კარგი?
- აუცილებლად გიორგი, დიდი მადლობა.
- არაფრის ნაია. კარგით აბა თქვენ იცით.
ბიჭებს ყველაფერი ავუხსენი. ცოტა ხნით ამაზე ვისაუბრეთ, შემდეგ მაგიდა ავალაგე და ცოტა ხნით ეზოში კარტი ვითამაშეთ "ნიძლავის" გარეშე. შემდეგ სახლში შევბრუნდით და ბაჩომ კიდევ ერთი თამაში შემოგვთავაზა "სახელებზე". უნდა დაგვესახელებინა ნებისმიერი ასო-ბგერა და ამ ასოზე გვეთქვა ადამიანის სახელები. წაგებული ლუდს მოიტანდა მარკეტიდან.
ბავშვებივით ავყევით ამ თამაშს და ეს ისეთი სახალისო აღმოჩნდა, რომ დიდხანს არარ დაგვინებებია თავი. გაბო იმდენად უცნაურ და უცხო სახელებს ამბობდა, რომ მე და ბაჩოს პირველად გვესმოდა. როცა ვაბრალებდით გვატყუებო, სიმართლის დასამტკიცებლად ნათქვამი სახელებივით უნაურ და საეჭვო ამავე სახელების წარმოშობის ამბავს გვიყვებოდა. როდესაც ჩვენ ვეუბნებოდით:
- გაბო, პირველად მესმის ეს სახელი, საიდან მოიტანე?
გულუბრყვილოდ და თან დამაჯერებლად გვპასუხობდა:
- ჩემს მეზობელს ერქვა სოფელში.
ამაზე მე და ჩემი ძმა სიცილისგან ვბჟირდებოდით, რადგან ბოლოს ისე გამოდიოდა, რომ გაბოს სოფელში მეზობლად ყველას საკმაოდ უცნაური და საეჭვო სახელები ერქვათ.
მინდოდა რომ ამ თამაშში მაინც წაეგო გაბოს და როცა ასოს დასახელების ჩემი დრო დადგა მე ვთქვი "მ".
ქართულიდან დაწყებული, რუსულით, ესპანურით, იტალიურით გაგრძელებული და თურქულით დამთავრებული ყველა სახელი ჩამოვთვალეთ რაც კი "მ" ასეზე გვსმენოდა. ცოდნის მარაგი რომ ამოგვეწურა. გაბოს ჯერი დადგა. ცოტა ხნით ჩაფირქდა და თქვა:
- მურმანდუხტი.
მე და ბაჩოს სიცილი აგვივარდა და როცა სული მოვითქვით, მე ვკითხე:
- არ მითხრა, რომ ესეც შენს მეზობელს ერქვა სოფელში.
- არა, არ ვამბობ. - თავი გაიქნია გაბომ.
- აბა ვის?
- მზობელს ერქვა, ოღონდ თბილისში.
- აუ ნაია, აზრზე ხარ რპგორ "გვაბოლებს"? - წამოიწია ბაჩო. - იქნებ პატივი დაგვდო და ამ სახელის წარმოშობის ისტორიაც გვიამბო?
- რა ისტორია ამას სჭირდება, მურმანის და გურანდუხტის ნაჯვარია. - თქვა გაბომ და თავის ნათქვამზე ტავად გაეცინა. მიხვდა, რომ ტყუილში ვიჭერდით.
- კარგი, მაშინ ესეც აგვიხსენი გოგოს სახელია თუ ბიჭის? მურმანი ბიჭისაა, გურანდუხტი ქალის და მისი ნაჯვარი ვის უნდა დაარქვა?
- გეის. - აუტყდა სიცილი გაბოს და თავიც გაყიდა.
ჩვენ რა თქმა უნდა აღარ დავუჯერეთ და მაინც წავაგებინეთ. თუმცა არაფერი გამოგვივიდა. გაბომ თავი საკმაოდ მოხერხებულად დაიძვრინა.
- დაგავიწყდათ, რომ ნაიასთან ერთი სურვილი მაქვს? ხო-და, ვინაიდან და რადგაბაც, ამჟამად რომ ავხტე ჩემს ჯიბეში ხურდაც არ დაიჩხარუნებს, ჩემი სურვილია ნაიამ გამიუქმოს წაგებულის სტატუსი და ამაში ტავისი ძმაც დაარწმუნოს.
სხვა რა გზა გვქონდა?!
- ეჰ, ჩამეყარა ამდენი შრომა წყალში. - დაიწუწუნა ბაჩომ. - მსოფლიოში არსებული სახელები ჩამოვთვალე და ერთი ქილა ლუდიც ვერ მოვიგე. ეს უსამართლობაა.
- ნუ იტყვი თან, ისეთი. - მხარი ავუბი ჩემს ძმას.
- წავალ მე და ვიყიდი. ნაბახუსევს მ,აინც მოუხდება, არა დაიკო?
- რას ამბობ, სულ ცემზე დარდობ. - გამეცინა.
- ეგეც მართალია. - თქვა აჩომ. წავედი მარკეტშიო თქვა და ოტახიდან გავიდა.
მე საათს გავხედე, უკვე საღამოს ცხრა იყო დაწყებული და ბინდდებოდა, სანამ ბაჩო მარკეტიდან ამოვიდოდა, ალბათ დაღამდებოდა კიდეც.
გაბოს გადავხედე და მის გამოხედვაზე გამეცინა, რადგან მასზეც იგივე სურვილი იკითხებოდა, რაც ჩემს სახეზე. სავარძლიდან წამოვხტი და ისეთი ინერციით მოვკალათდი მის მუხლებზე, რომ რამის დივანი გადავარდა. ჩემს ამ საქციელზე ორივეს გავგვეცინა, მაგრამ არარ მოვიცადე და მის ტუჩებს ვწვდი. ცოტა ხანში კი ისევე სწრაფად წამოვხტი და მუცელზე ხელი მოვისვი.
- მშია. - და საცოდავის გამომეტყველება მივიღე.
- მე კი უკვე დავნაყრდი. - ჩაიღიმა მან.
- გამოდის, რომ გაუმაძღარი ვყოფილვარ. - ცალი წარბი მაღლა ავზიდე.
გაბომ გადაიხარხარა და მალევე შეჩერდა. ჭრილობა სიცილში ხელს უშლიდა.
- სამზარეულოში გავალ, რამეს მოვამზადებ. - ვთქვი მე, გაბოს მსახიობურად გავეპრანჭე და სამზარეულოსკენ გავეშურე.
კარი დავხურე, შუქი ავანთე და უცბად ადგილს მივეყინე.
ჩემს წინ სამი უცხო ადამიანი იდგა. ერთმა იარაღი ჩემსკენ მომართა, გამიღიმა და ტუჩზე თითის მიდებით მანიშნა ჩუმად იყავიო.