სასიამოვნო საფრთხე (16)
2 274 ნახვა
ასეთი შემთხვევა ერთხელ უკვე მქონდა. თითქმის გამოცდილი ვიყავი, თან მივხვდი, ვინც იყვნენ და რაც უნდოდათ, ამიტომ სულაც არ გამითვალისწინებია მათი რჩევა, რომ გავჩუმებულიყავი და მთელ ხმაზე ვიყვირე:
- გაბო!
იარაღმომარჯვებული ჩემს ასეთ საქციელს არ ელოდა. სახე უკმაყოფილოდ დამანჭა, მეცა, მკლავში მწვდა და იარაღი თავზე მომადო. სწორეედ ამ დროს შემოვარდა ჩემს ყვირილზე გაბრიელი და ერთი წამით ადგილზე შედგა. უცნობებს თვალი მოავლო. როცა სიტუაცია გააანალიზა, მთელ ხმაზე იყვირა და ჩემსკენ წამოიწია.
- გოგოს ხელი გაუშვი, შენი დედაც!...
ჩემს თავს კი იარაღის ლულა უფრო მჭიდროდ მიებჯინა.
- ადრილზე დარჩი გაბრიელ! - თქვა მან, ვისაც ჩაბღაუჭებული ვყავდი. - თორემ ხომ იცი, ახლაც ისევე არ გამიჭირდება სროლა, როგორც ერთი თვის წინ ჭანიას სახლში.
უკან მდგარი ერთ-ერთი მათგან გაბოს მიუახლოვდა, იარაღი კისერზე მიაბჯინა და მხარზე უბიძგა.
- გადი. - თქვა ჩემს უკან მდგარმა და ხელი მკრა. მისაღებ ოთახში გავედით და მე და გაბო დივანზე დაგვსხეს. - ჯიბიდან მობილური ამოიღე და მაგიდაზე დადე! - უთხრა მან გაბოს.
გაბომ ბრძანება შეასრულა. მას გავხედე, ერთიანად ქშინავდა და იმის გამო, რომ ვერაფერს აკეთებდა, ღმერთმა იცის როგორ ბრაზობდა.
- შენც! - შემომხედა კაცმა.
- მე არ მაქვს! - ვუთხარი და დავუბღვირე. ჩემი მობილური ეზოში მაგიდაზე იდო.
- გაჩხრიკე! - უთხრა ერთ-ერთ თანმხლებს.
- არ მაქვს მეთქი! - დავიყვირე, მაგრამ ის ვიღაც მაინც მომიახლოვდა და ძალით წამომაყენა.
- ხელი არ ახლო ნაბი*ვარო! - იღრიალა გაბომ, ადგილიდან წამოვარდა და მთელი ძალით დაარტყა სახეში. კაცი დავარდა. ამ სამიდან უფროსი კი გაბოს ეცა და მუცელში ფეხი ჩააზილა.
- გაბო! - ვიყვირე და მისკენ წავიწიე, მაგრამ არ მაცადეს. მოშორებით დამსვევს პატარა დივანზე და იარაღი მომაბჯინეს.
გაბრიელს ტკივილისგან სახე დაემანჭა, ორივე ხელი მუცელზე მიიჭირა და დივანზე უღონოდ დაეცა.
- უი, ბოდიში. ეს ის ჭრილობა ხომ არ არის ჩემი დანისგან რომ დაგრჩა? არ მინდოდა, რომ გტკენოდა. - მსახიობური სიბრალული გამოესახა კაცს სახეზე და ცინიკურად ჩაიცინა.
- სად არის თვითონ, სად არის შენი ნაბი*ვარი უფროსი! - გამოსცრა სიმწრისგან გაბრიელმა.
- ხვალ გესტუმრება, ასე ძალიან მოგენატრა? უცნაურია, რატომ? მან ხომ დედიკო და შენი ძვირფასი დაიკო მოგიკლა?
- მოკეტე! კარგად ვიცი რაც გააკეთა და შეხსენება არ მჭირდება! ის ამისთვის პასუხს აგებს, აუცილებლად!
- ზედმეტმა ამბიციებმა არ გაგაბრუონ გაბრიელ. იცოდე, ასიშენი გრძნობაა იმედგაცრუება.
- ვიცი. საშინლად ვნანობ, რატომ წამოვედი ჭანიას სახლიდან ისე, რომ ტვინი არ გაგასხმევინე!
კაცმა გადაიხარხარა და ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა.
დაძაბული ვიჯექი. უცნაური იყო, მაგრამ არ მეშინოდა. ერთადერთზე იმაზე ვფიქრობდი, როგორ დავხმარებოდი გაბოს. ვხედავდი, მის ცისფერ მაიცურზე გამოჟონილი სისხლის ლაქა თანდათან როგორ დიდდებოდა და მე ამის შემხედვარეს გული მიკვდებოდა. ორი წამით შემომხედა და იმ წუთას მის თვალებში იმხელა სიმტკიცე და სიძლიერე დავინახე, რომ ამან კიდევ უფრო გამამხნევა.
- მშვენიერ დაჩას გამოჰკრავდი ხელს, სიკვდილი რომ არ გელოდეს წინ. - თქვა კაცმა და ოთახს მოავლო თვალი.
ამაზე არც ერთს არ გაგვიკეთებია კომენტარი.
- მესამე სადაა? - გვკითხა ბაჩოზე.
არც ამჯერად ამოვიღეთ ხმა.
- არაუშავს, მოვა და შემოგვიერთდება. - თქვა მან, გაბოს გვერდით დივანის სახელურზე ჩამოჯდა, ჯიბიდან მობილური ამოიღო და დარეკა. - ხო... ყველაფერი რიგზეა... ახლა მესამეს ველოდებით, სახლში არ დაგვხვდა. შენ? როდის ჩამოხვალ, დრო ხომ არ შეცვალე?... მანდ რა ხდება, სიმშვიდეა?... კარგი, იცოდე გაბო გელოდება. - ჩაიცინა კაცმა და მობილური გათიშა. - არ გაუმართლა ჩემს უფროსს. ჩემმა ძმამ ბევრი იყბედა და ახლა ზურას მის გამო ეძებენ, ისევე როგორც მე... მაგრამ მაინც არაფერი გამოუვათ.
- მაგასაც ვნახავთ! - ჩავილაპარაკე მე.
- ოჰ, საიდანღაც ნოზის ხმა მომესმა. - შემომხედა მან, ტუჩები ჩემსკენ გამობზიკა და თვალი ჩამიკრა.
გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა.
- მოკეტე! - გამოსცრა გაბომ და მრისხანე თვალებით შეხედა "უფროსს".
ამ დროს გაბოს მობილურმა დარეკა. ყველამ მას დავხედეთ, მაგრამ ჩემს მეტი მის ასაღებად არავინ გაწეულა.
- ხელი! - დაიყვირა "უფროსმა". ჩემს უკან მდგარმა მხარში ჩამავლო ხელი და ადგილზე დამაგდო.- მოდი ქალს მაინც ნუ ვენდობით. თუ კაცი დაუფიქრებლად მოქმედებს, ქალს შეუძლია მსოფლიო დაიპყროს. არ მეთანხმები გაბრიელ? ხო-და შენ უპასუხე, მხოლოდ მშვიდად, ყოველგვარი სიტყვის გადაკვრის გარეშე, თორემ შენი ნოზი კუდში დაიჭრება. - გამომხედა მე.
გაბომ მობილური აიღო და უპასუხა:
- ხო ლევან... არაფერი მშვიდობაა... თქვენ სად ხართ?... ძალიან კარგი... არა, ნუ გეშინია, ჭრილობა კარგად მაქვს... გიოსგან არაფერი ისმის... მაგრამ იმ ნაბი*ვარ ჭანიას დღეს თუ ხვალ აუცილებლად ვნახავ! - გამოსცრა გაბომ და ცოტა ხანში მეგობარს დაემშვიდობა.
- აბა რაა, რა თქმა უნდა ნახავ. - თავი დაიქნია "უფროსმა". გაბოს მობილური წაართვა და ჯიბეში ჩაიდო.
ამ დროს კარი გაიღო და ოთახში გაბო შემოვიდა. მივბრუნდი და ჩემს ძმას შევხედე. კაცმა, რომელიც ჩემს უკან იდგა, იარაღი მისკენ მიმართა და გადატენა.
- რა ხდება აქ?! - ბაჩომ მე და გაბო შეგვათვალიერა და მოჰკრა თუ არა თვალი გაბრიელის გაწითლებულ მაისურს, სახე შეკრა და უფროსს შეხედა. პარკი, რომელშიც ლუდი ეწყო, იატაკზე დააგდო და მისკენ გადადგა ნაბიჯები. ისიც წამოდგა და იარაღი მომართა.
- ეს რა ბობოქარი ხალხი შეკრებილხართ, როგორი უშიშრები! - თავი გაიქნია მან. - მაგრამ ტყვია რომ ამ ყველაფერს ერევა, ამას რატომ ვერ ხვდებით?
- ლაჩრებო! - გამოსცრა ბაჩომ. - ტყვიის იქით გზა არ გაქვთ. დადე ეგ იარაღი და მაჩვენე რა შეგიძლია. - მუშტები შეკრა ჩემმა ძმამ.
- ბაჩო არ გინდა... - მუდარით გავხედე მე.
- რინგზე რო ვიყოთ აუცილებლად დაგთანხმდებოდი. ახლა კი ჯობია შენს მადისამღძვრელ დაიკოს დაუჯერო.
- პიდარასტო! - დაიყვირა ბაჩომ და "უფროსს" მუშტი დაარტყა სახეში. ის კი უცბად მოვიდა გონს და იარაღი შუბლზე მიაბჯინა.
- ბაჩო! - ვიყვირე შეშინებულმა და ადგილიდან წამოვიწიე.
- ერთი ადგილი დააყენე, თორემ, მაგვ ძალას, ასე რომ გეძალება, წამში ჩაგიცხრობ.
ბაჩო გაბოს მიუსვეს გვერდით. ბიჭებმა ერთმანეთს გადახედეს.
"უფროსმა" ხელის ზურგით მოიწმინდა ტუჩიდან გადმოდენილი სისხლი და რამდენიმე წამით ანთებული თვალებით ბიჭებს მიაჩერდა. შემდეგ კარისკენ წავიდა და ბაჩოს დაგდებული პარკი აიღო., მაგიდაზე დადო და ერთი ქილა ლუდი ამოიღო, გახსნა და ჩემს ძმას უთხრა:
- მხოლოდ იმიტომ არ მოგკლავ, რომ ლუდი მოიტანე, ვგიჟდები ისე მიყვარს. - გაიცინა მან და ქილა მოიყუდა. - რაზე შევჩერდით? - გადახედა გაბოს. - ხო, ზურას არ გაუმართლა მეთქი...
- ჯერ "არ გამართლოებები" წინ აქვს. ის აქაა ცამოსასვლელი. - უპასუხა გაბომ.
- აქ რომ ცამოვა არ იცი როგორ გაუმართლებს. შენ აქ ხარ და ბოლოსდაბოლოს მოგიშორებს თავიდან. თან აქაა ეს მშვენიერი ქალბატონიც, - გადმომხედა მე. - ხომ იცი, ერთი წლის წინ საცოლე დაეღუპა... თავდასხმა მოხდა სახლში და ამან შეიწირა საწყალი... ხო-და ახლა შენი გაცნობა ზურას ცხოვრებაში იმედის სხივს აანთებს. - მოჩვენებითი თანაგრძნობით მითხრა მან და ისევ ლუდი მოსვა.
- სამეტყველო აპარატი აკონტროლე ბიჭო! - დაიღრინა ბაჩომ.
- ნუ უსმენთ, გთხოვთ. - გავხედე მათ მე.
- ღმერთო ჩემო, ვდნები, რა ხმა აქვს! - განაგრძო მან. - გაბრიელ, გაბრიელ, როგორ მშურს შენი. ალბათ საწოლში სასწაულებს ახდენს არა?...
გაბო მოულოდნელად დივანიდან წამოვარდა, "უცროსს" ღრიალით ეცა და გამალებით დაუშინა სახეში მუშტები. მიხვდა, რომ ისინი მას არ მოკლავდნენ, რადგან წანიასთვის "ინახავდნენ" და ამიტომ აღარ მოითმინა მისი სიტყვები.
- გაბო არ გინდა გთხოვ, შეეშვი, თავი დაანებე!!! - ვყვიროდი, მინდოდა შემეჩერებინა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა. კაცი, რომელიც ჩემს უკან იდგა, გაბოს ეცა, მოაბრუნა და სანამ ის რამეს მოიმოქმედებდა, მუცელში იარაღი დაარტყა.
შიშისგან შევკივლე და ავტირდი. ხელები მუცელზე მივიჭირე, თითქოს ჩემთვის დაერტყათ... მაგრამ შიგნით, მუცლის ღრუში მეც რაღაც დამეწვა, მტელი სხეული მეტკინა და ძალა გამომეცალა.
გაბო ჩაიკეცა და მუხლებზე დავარდა. ვხედავდი როგორ წვეთავდა მაისურიდან სისხლი. მინდოდა წამოვმხტარიყავი და მისთვის მეშველა, მაგრამ ადგილიდან დაძვრის უფლება არ მომცეს. ბაჩოც მის დასახმარებლად წამოიწია, მაგრამ მისთავთან მდგარმა კაცმა იარაღი მიაბჯინა და ადგილზე დარჩენა უბრძანა. ცრემლებით სავსე თვალებიდან ძლივს ვხედავდი რა ხდებოდა ჩემს თვალწინ. გაბო ცალი ხელით იატაკს დაყრდნობოდა, ცალს კი მუცელზე იჭერდა. ოთახში ჩამოვარდნილ სიჩუმეში მისი გამალებული ქშენა ისმოდა.
- ამის დედაც!... რატომ არ მაქვს შენი მიკვლის უფლება! - იყვირა "უფროსმა" და ფეხი დივანს მიარტყა. - დასვი ტავის ადგილზე. - გასცა ბრძანება.
ერთ-ერთი გაბოს საყელოში სწვდა, წამოაყენა და დივანზე დააგდო. გაბომ თავი დივანზე გადააგდო და თვალები მაგრადც დახუჭა. გული დამომძიმდა, როცა მის სახეს შევავლე თვალი - ლამაზი ნაკვთები ტკივილისგან დამანჭვოდა.
" - რამე იღონე, გთხოვ, რამე იღონე!" - ვევერდებოდი გულში ბაჩოს და თან მეშინოდა მისთვიოს არაფერი დაესავებინათ.
***
ღამე საშინლად გაიწელა.
ყველა ჩუმად ვიყავით, მხოლოდ რამდენჯერმე თუ გაისმა "უფროსის" მობილურის ხმა და და შემდეგ მოკლე-მოკლე საუბარი. ერთმანეთს არ გვაკარებდნენ, ცალ-ცალკე ვისხედით და არ გვქონდა უფლება სიჩუმე დაგვერღვია.
არაფერი მომდიოდა თავში. ვერ ვფიქრობდი, როგორ შეიძლებოდა დაგვეღწია თავი ამ სიტუაციიდან. ჩემი მობილურის არსებობა მართალია "მათ" არ იცოდნენ, მაგრამ მას მაინც ვერ გამოვიყენებდით, ის გარეთ იდო, მაგიდაზე. ბაჩოსაც წაართვეს თავისი მობილური. იარაღი კი, რომელიც გიორგიმ გაბოს დაუტოვა, მეორე სართულზე იყო. არანაირი შანსი არ გვქონდა. ვისხედით და ჭანიას ჩამოსვლას ველოდით.
რაც დრო გადიოდა, აქამდე არ არსებული შიში ნელ-ნელა მეღვრებოდა გულოში. ასეთ გამოუვალ მდგომარეობაში, როცა ჩვენ ვერანაირად დავიცავდით ერთმანეთს ან საკუთარ თავებს, ჭანია გაბოს ყოველგვარი დაბრკოლების გარეშე მოკლავდა. მინდოდა ამაზე ფიქრი ამომეგდო თავიდან, მაგრამ არ გამომდიოდა. თუმცა თავის ხელში აყვანას მაინც ვახერხებდი. ახლა სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნის დრო არ იყო, ეს არც არაფერს უშველიდა.
ვერც იმ ღამით და ვერც მეორე დღეს ვერაფრით "მოვიპოვე" იმის ნებართვა, რომ გაბოს ჭრილობისთვის მიმეხედა. სიტუაციას ისიც ამძიმებდა, რომ ჩემი ძმა ხშირად გამოდიოდა წყობიდან "უფროსის" ლაპარაკზე, მეშინოდა მისთვის რამე არ დაეშავებინათ. მათ ჩემი და ბაჩოს მოკვლა თავისუფლად შეეძლოთ.
ჭანია არ ჩანდა.
დღე ნელ-ნელა იწურებოდა და ფანჯრიდან შემოსული მზის სხივები თანდათან ქრებოდა. ოთახში არსებული ატმოსფერო კი უცვლელი იყო. ჯდომისგან დავიღალე. არარ შემეძლო გაბოს ცქერა, რადგან ვგრძნობდი, მისი ტკივილი როგორ მფიტავდა შინაგანად. საფრთხე რაც უფრო მატულობდა, მით უფრო მეტად მიყვარდა ის.
***
ახალი დაღამებული იყო "უფროსის" მობილურის ხმა რომ გაისმა. ცოტა ხნის საუბრის შემდეგ კი "გვახარა" :
- ზურა ხუთ წუთში აქ იქნება!
- და ხუთ წუთში ნახავ შენი უფროსისი სიკვდუილს! - გამოსცრა გაბომ.
გულჩაწყვეტილმა გავხედე მას და უხმო ცრემლები გადმომიგორდა თვალებიდან.
- ოცნების უფლება ნამდვილად გაქვს, ვერ დაგიშლი. - ჩაიცინა "უფროსმა" და კარიდან გაიხედა.
სიჩუმეში შორიდან მოღწეული ქვაღორღილის ხმა მომესმა, რომელზეც მანქანა მოდიოდა და ეს ხმა მალევე ავტომობილის კარების დახურვის ხმამ შეცვალა.
ჩემმა ისედაც აჩქარებულმა გუოლმა, ტემპს უფრო მეტად უმატა და ჰაერის შესუნთქვის უფლება აღარ მომცა. მიუხედავად ამისა, მზად ვიყავი ნებისმიერი გზით ამეცილებინა თავიდან თითოეული ჩვენგანის სიკვდილი.
რამდენიმე წუთში კი ოთახში ზურა ჭანია შემოვიდა, საშუალო სიმაღლის, გამხდარი კაცი და ცივი თვალები იქ მყოფთ მოგვავლო...
პ.ს. ბავშვებო ხუთსაბათს უნდა დამეწერა და გათიშული იყო საიტი. ფეისზე ვნახე რომ რამდენიმე დღე არ ჩაირთვებაო და დღეს ვნახე რომ ცართულა თურმე მგონი ცოტა პატარა თავია, მაგრამ დღეს საღამოს თუ არა ხვალ დილით აუცილებლად დავწერ და მგონი დავასრულებ კიდეც... არ ვიცი ზუსტად... ))
- გაბო!
იარაღმომარჯვებული ჩემს ასეთ საქციელს არ ელოდა. სახე უკმაყოფილოდ დამანჭა, მეცა, მკლავში მწვდა და იარაღი თავზე მომადო. სწორეედ ამ დროს შემოვარდა ჩემს ყვირილზე გაბრიელი და ერთი წამით ადგილზე შედგა. უცნობებს თვალი მოავლო. როცა სიტუაცია გააანალიზა, მთელ ხმაზე იყვირა და ჩემსკენ წამოიწია.
- გოგოს ხელი გაუშვი, შენი დედაც!...
ჩემს თავს კი იარაღის ლულა უფრო მჭიდროდ მიებჯინა.
- ადრილზე დარჩი გაბრიელ! - თქვა მან, ვისაც ჩაბღაუჭებული ვყავდი. - თორემ ხომ იცი, ახლაც ისევე არ გამიჭირდება სროლა, როგორც ერთი თვის წინ ჭანიას სახლში.
უკან მდგარი ერთ-ერთი მათგან გაბოს მიუახლოვდა, იარაღი კისერზე მიაბჯინა და მხარზე უბიძგა.
- გადი. - თქვა ჩემს უკან მდგარმა და ხელი მკრა. მისაღებ ოთახში გავედით და მე და გაბო დივანზე დაგვსხეს. - ჯიბიდან მობილური ამოიღე და მაგიდაზე დადე! - უთხრა მან გაბოს.
გაბომ ბრძანება შეასრულა. მას გავხედე, ერთიანად ქშინავდა და იმის გამო, რომ ვერაფერს აკეთებდა, ღმერთმა იცის როგორ ბრაზობდა.
- შენც! - შემომხედა კაცმა.
- მე არ მაქვს! - ვუთხარი და დავუბღვირე. ჩემი მობილური ეზოში მაგიდაზე იდო.
- გაჩხრიკე! - უთხრა ერთ-ერთ თანმხლებს.
- არ მაქვს მეთქი! - დავიყვირე, მაგრამ ის ვიღაც მაინც მომიახლოვდა და ძალით წამომაყენა.
- ხელი არ ახლო ნაბი*ვარო! - იღრიალა გაბომ, ადგილიდან წამოვარდა და მთელი ძალით დაარტყა სახეში. კაცი დავარდა. ამ სამიდან უფროსი კი გაბოს ეცა და მუცელში ფეხი ჩააზილა.
- გაბო! - ვიყვირე და მისკენ წავიწიე, მაგრამ არ მაცადეს. მოშორებით დამსვევს პატარა დივანზე და იარაღი მომაბჯინეს.
გაბრიელს ტკივილისგან სახე დაემანჭა, ორივე ხელი მუცელზე მიიჭირა და დივანზე უღონოდ დაეცა.
- უი, ბოდიში. ეს ის ჭრილობა ხომ არ არის ჩემი დანისგან რომ დაგრჩა? არ მინდოდა, რომ გტკენოდა. - მსახიობური სიბრალული გამოესახა კაცს სახეზე და ცინიკურად ჩაიცინა.
- სად არის თვითონ, სად არის შენი ნაბი*ვარი უფროსი! - გამოსცრა სიმწრისგან გაბრიელმა.
- ხვალ გესტუმრება, ასე ძალიან მოგენატრა? უცნაურია, რატომ? მან ხომ დედიკო და შენი ძვირფასი დაიკო მოგიკლა?
- მოკეტე! კარგად ვიცი რაც გააკეთა და შეხსენება არ მჭირდება! ის ამისთვის პასუხს აგებს, აუცილებლად!
- ზედმეტმა ამბიციებმა არ გაგაბრუონ გაბრიელ. იცოდე, ასიშენი გრძნობაა იმედგაცრუება.
- ვიცი. საშინლად ვნანობ, რატომ წამოვედი ჭანიას სახლიდან ისე, რომ ტვინი არ გაგასხმევინე!
კაცმა გადაიხარხარა და ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა.
დაძაბული ვიჯექი. უცნაური იყო, მაგრამ არ მეშინოდა. ერთადერთზე იმაზე ვფიქრობდი, როგორ დავხმარებოდი გაბოს. ვხედავდი, მის ცისფერ მაიცურზე გამოჟონილი სისხლის ლაქა თანდათან როგორ დიდდებოდა და მე ამის შემხედვარეს გული მიკვდებოდა. ორი წამით შემომხედა და იმ წუთას მის თვალებში იმხელა სიმტკიცე და სიძლიერე დავინახე, რომ ამან კიდევ უფრო გამამხნევა.
- მშვენიერ დაჩას გამოჰკრავდი ხელს, სიკვდილი რომ არ გელოდეს წინ. - თქვა კაცმა და ოთახს მოავლო თვალი.
ამაზე არც ერთს არ გაგვიკეთებია კომენტარი.
- მესამე სადაა? - გვკითხა ბაჩოზე.
არც ამჯერად ამოვიღეთ ხმა.
- არაუშავს, მოვა და შემოგვიერთდება. - თქვა მან, გაბოს გვერდით დივანის სახელურზე ჩამოჯდა, ჯიბიდან მობილური ამოიღო და დარეკა. - ხო... ყველაფერი რიგზეა... ახლა მესამეს ველოდებით, სახლში არ დაგვხვდა. შენ? როდის ჩამოხვალ, დრო ხომ არ შეცვალე?... მანდ რა ხდება, სიმშვიდეა?... კარგი, იცოდე გაბო გელოდება. - ჩაიცინა კაცმა და მობილური გათიშა. - არ გაუმართლა ჩემს უფროსს. ჩემმა ძმამ ბევრი იყბედა და ახლა ზურას მის გამო ეძებენ, ისევე როგორც მე... მაგრამ მაინც არაფერი გამოუვათ.
- მაგასაც ვნახავთ! - ჩავილაპარაკე მე.
- ოჰ, საიდანღაც ნოზის ხმა მომესმა. - შემომხედა მან, ტუჩები ჩემსკენ გამობზიკა და თვალი ჩამიკრა.
გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა.
- მოკეტე! - გამოსცრა გაბომ და მრისხანე თვალებით შეხედა "უფროსს".
ამ დროს გაბოს მობილურმა დარეკა. ყველამ მას დავხედეთ, მაგრამ ჩემს მეტი მის ასაღებად არავინ გაწეულა.
- ხელი! - დაიყვირა "უფროსმა". ჩემს უკან მდგარმა მხარში ჩამავლო ხელი და ადგილზე დამაგდო.- მოდი ქალს მაინც ნუ ვენდობით. თუ კაცი დაუფიქრებლად მოქმედებს, ქალს შეუძლია მსოფლიო დაიპყროს. არ მეთანხმები გაბრიელ? ხო-და შენ უპასუხე, მხოლოდ მშვიდად, ყოველგვარი სიტყვის გადაკვრის გარეშე, თორემ შენი ნოზი კუდში დაიჭრება. - გამომხედა მე.
გაბომ მობილური აიღო და უპასუხა:
- ხო ლევან... არაფერი მშვიდობაა... თქვენ სად ხართ?... ძალიან კარგი... არა, ნუ გეშინია, ჭრილობა კარგად მაქვს... გიოსგან არაფერი ისმის... მაგრამ იმ ნაბი*ვარ ჭანიას დღეს თუ ხვალ აუცილებლად ვნახავ! - გამოსცრა გაბომ და ცოტა ხანში მეგობარს დაემშვიდობა.
- აბა რაა, რა თქმა უნდა ნახავ. - თავი დაიქნია "უფროსმა". გაბოს მობილური წაართვა და ჯიბეში ჩაიდო.
ამ დროს კარი გაიღო და ოთახში გაბო შემოვიდა. მივბრუნდი და ჩემს ძმას შევხედე. კაცმა, რომელიც ჩემს უკან იდგა, იარაღი მისკენ მიმართა და გადატენა.
- რა ხდება აქ?! - ბაჩომ მე და გაბო შეგვათვალიერა და მოჰკრა თუ არა თვალი გაბრიელის გაწითლებულ მაისურს, სახე შეკრა და უფროსს შეხედა. პარკი, რომელშიც ლუდი ეწყო, იატაკზე დააგდო და მისკენ გადადგა ნაბიჯები. ისიც წამოდგა და იარაღი მომართა.
- ეს რა ბობოქარი ხალხი შეკრებილხართ, როგორი უშიშრები! - თავი გაიქნია მან. - მაგრამ ტყვია რომ ამ ყველაფერს ერევა, ამას რატომ ვერ ხვდებით?
- ლაჩრებო! - გამოსცრა ბაჩომ. - ტყვიის იქით გზა არ გაქვთ. დადე ეგ იარაღი და მაჩვენე რა შეგიძლია. - მუშტები შეკრა ჩემმა ძმამ.
- ბაჩო არ გინდა... - მუდარით გავხედე მე.
- რინგზე რო ვიყოთ აუცილებლად დაგთანხმდებოდი. ახლა კი ჯობია შენს მადისამღძვრელ დაიკოს დაუჯერო.
- პიდარასტო! - დაიყვირა ბაჩომ და "უფროსს" მუშტი დაარტყა სახეში. ის კი უცბად მოვიდა გონს და იარაღი შუბლზე მიაბჯინა.
- ბაჩო! - ვიყვირე შეშინებულმა და ადგილიდან წამოვიწიე.
- ერთი ადგილი დააყენე, თორემ, მაგვ ძალას, ასე რომ გეძალება, წამში ჩაგიცხრობ.
ბაჩო გაბოს მიუსვეს გვერდით. ბიჭებმა ერთმანეთს გადახედეს.
"უფროსმა" ხელის ზურგით მოიწმინდა ტუჩიდან გადმოდენილი სისხლი და რამდენიმე წამით ანთებული თვალებით ბიჭებს მიაჩერდა. შემდეგ კარისკენ წავიდა და ბაჩოს დაგდებული პარკი აიღო., მაგიდაზე დადო და ერთი ქილა ლუდი ამოიღო, გახსნა და ჩემს ძმას უთხრა:
- მხოლოდ იმიტომ არ მოგკლავ, რომ ლუდი მოიტანე, ვგიჟდები ისე მიყვარს. - გაიცინა მან და ქილა მოიყუდა. - რაზე შევჩერდით? - გადახედა გაბოს. - ხო, ზურას არ გაუმართლა მეთქი...
- ჯერ "არ გამართლოებები" წინ აქვს. ის აქაა ცამოსასვლელი. - უპასუხა გაბომ.
- აქ რომ ცამოვა არ იცი როგორ გაუმართლებს. შენ აქ ხარ და ბოლოსდაბოლოს მოგიშორებს თავიდან. თან აქაა ეს მშვენიერი ქალბატონიც, - გადმომხედა მე. - ხომ იცი, ერთი წლის წინ საცოლე დაეღუპა... თავდასხმა მოხდა სახლში და ამან შეიწირა საწყალი... ხო-და ახლა შენი გაცნობა ზურას ცხოვრებაში იმედის სხივს აანთებს. - მოჩვენებითი თანაგრძნობით მითხრა მან და ისევ ლუდი მოსვა.
- სამეტყველო აპარატი აკონტროლე ბიჭო! - დაიღრინა ბაჩომ.
- ნუ უსმენთ, გთხოვთ. - გავხედე მათ მე.
- ღმერთო ჩემო, ვდნები, რა ხმა აქვს! - განაგრძო მან. - გაბრიელ, გაბრიელ, როგორ მშურს შენი. ალბათ საწოლში სასწაულებს ახდენს არა?...
გაბო მოულოდნელად დივანიდან წამოვარდა, "უცროსს" ღრიალით ეცა და გამალებით დაუშინა სახეში მუშტები. მიხვდა, რომ ისინი მას არ მოკლავდნენ, რადგან წანიასთვის "ინახავდნენ" და ამიტომ აღარ მოითმინა მისი სიტყვები.
- გაბო არ გინდა გთხოვ, შეეშვი, თავი დაანებე!!! - ვყვიროდი, მინდოდა შემეჩერებინა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა. კაცი, რომელიც ჩემს უკან იდგა, გაბოს ეცა, მოაბრუნა და სანამ ის რამეს მოიმოქმედებდა, მუცელში იარაღი დაარტყა.
შიშისგან შევკივლე და ავტირდი. ხელები მუცელზე მივიჭირე, თითქოს ჩემთვის დაერტყათ... მაგრამ შიგნით, მუცლის ღრუში მეც რაღაც დამეწვა, მტელი სხეული მეტკინა და ძალა გამომეცალა.
გაბო ჩაიკეცა და მუხლებზე დავარდა. ვხედავდი როგორ წვეთავდა მაისურიდან სისხლი. მინდოდა წამოვმხტარიყავი და მისთვის მეშველა, მაგრამ ადგილიდან დაძვრის უფლება არ მომცეს. ბაჩოც მის დასახმარებლად წამოიწია, მაგრამ მისთავთან მდგარმა კაცმა იარაღი მიაბჯინა და ადგილზე დარჩენა უბრძანა. ცრემლებით სავსე თვალებიდან ძლივს ვხედავდი რა ხდებოდა ჩემს თვალწინ. გაბო ცალი ხელით იატაკს დაყრდნობოდა, ცალს კი მუცელზე იჭერდა. ოთახში ჩამოვარდნილ სიჩუმეში მისი გამალებული ქშენა ისმოდა.
- ამის დედაც!... რატომ არ მაქვს შენი მიკვლის უფლება! - იყვირა "უფროსმა" და ფეხი დივანს მიარტყა. - დასვი ტავის ადგილზე. - გასცა ბრძანება.
ერთ-ერთი გაბოს საყელოში სწვდა, წამოაყენა და დივანზე დააგდო. გაბომ თავი დივანზე გადააგდო და თვალები მაგრადც დახუჭა. გული დამომძიმდა, როცა მის სახეს შევავლე თვალი - ლამაზი ნაკვთები ტკივილისგან დამანჭვოდა.
" - რამე იღონე, გთხოვ, რამე იღონე!" - ვევერდებოდი გულში ბაჩოს და თან მეშინოდა მისთვიოს არაფერი დაესავებინათ.
***
ღამე საშინლად გაიწელა.
ყველა ჩუმად ვიყავით, მხოლოდ რამდენჯერმე თუ გაისმა "უფროსის" მობილურის ხმა და და შემდეგ მოკლე-მოკლე საუბარი. ერთმანეთს არ გვაკარებდნენ, ცალ-ცალკე ვისხედით და არ გვქონდა უფლება სიჩუმე დაგვერღვია.
არაფერი მომდიოდა თავში. ვერ ვფიქრობდი, როგორ შეიძლებოდა დაგვეღწია თავი ამ სიტუაციიდან. ჩემი მობილურის არსებობა მართალია "მათ" არ იცოდნენ, მაგრამ მას მაინც ვერ გამოვიყენებდით, ის გარეთ იდო, მაგიდაზე. ბაჩოსაც წაართვეს თავისი მობილური. იარაღი კი, რომელიც გიორგიმ გაბოს დაუტოვა, მეორე სართულზე იყო. არანაირი შანსი არ გვქონდა. ვისხედით და ჭანიას ჩამოსვლას ველოდით.
რაც დრო გადიოდა, აქამდე არ არსებული შიში ნელ-ნელა მეღვრებოდა გულოში. ასეთ გამოუვალ მდგომარეობაში, როცა ჩვენ ვერანაირად დავიცავდით ერთმანეთს ან საკუთარ თავებს, ჭანია გაბოს ყოველგვარი დაბრკოლების გარეშე მოკლავდა. მინდოდა ამაზე ფიქრი ამომეგდო თავიდან, მაგრამ არ გამომდიოდა. თუმცა თავის ხელში აყვანას მაინც ვახერხებდი. ახლა სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნის დრო არ იყო, ეს არც არაფერს უშველიდა.
ვერც იმ ღამით და ვერც მეორე დღეს ვერაფრით "მოვიპოვე" იმის ნებართვა, რომ გაბოს ჭრილობისთვის მიმეხედა. სიტუაციას ისიც ამძიმებდა, რომ ჩემი ძმა ხშირად გამოდიოდა წყობიდან "უფროსის" ლაპარაკზე, მეშინოდა მისთვის რამე არ დაეშავებინათ. მათ ჩემი და ბაჩოს მოკვლა თავისუფლად შეეძლოთ.
ჭანია არ ჩანდა.
დღე ნელ-ნელა იწურებოდა და ფანჯრიდან შემოსული მზის სხივები თანდათან ქრებოდა. ოთახში არსებული ატმოსფერო კი უცვლელი იყო. ჯდომისგან დავიღალე. არარ შემეძლო გაბოს ცქერა, რადგან ვგრძნობდი, მისი ტკივილი როგორ მფიტავდა შინაგანად. საფრთხე რაც უფრო მატულობდა, მით უფრო მეტად მიყვარდა ის.
***
ახალი დაღამებული იყო "უფროსის" მობილურის ხმა რომ გაისმა. ცოტა ხნის საუბრის შემდეგ კი "გვახარა" :
- ზურა ხუთ წუთში აქ იქნება!
- და ხუთ წუთში ნახავ შენი უფროსისი სიკვდუილს! - გამოსცრა გაბომ.
გულჩაწყვეტილმა გავხედე მას და უხმო ცრემლები გადმომიგორდა თვალებიდან.
- ოცნების უფლება ნამდვილად გაქვს, ვერ დაგიშლი. - ჩაიცინა "უფროსმა" და კარიდან გაიხედა.
სიჩუმეში შორიდან მოღწეული ქვაღორღილის ხმა მომესმა, რომელზეც მანქანა მოდიოდა და ეს ხმა მალევე ავტომობილის კარების დახურვის ხმამ შეცვალა.
ჩემმა ისედაც აჩქარებულმა გუოლმა, ტემპს უფრო მეტად უმატა და ჰაერის შესუნთქვის უფლება აღარ მომცა. მიუხედავად ამისა, მზად ვიყავი ნებისმიერი გზით ამეცილებინა თავიდან თითოეული ჩვენგანის სიკვდილი.
რამდენიმე წუთში კი ოთახში ზურა ჭანია შემოვიდა, საშუალო სიმაღლის, გამხდარი კაცი და ცივი თვალები იქ მყოფთ მოგვავლო...
პ.ს. ბავშვებო ხუთსაბათს უნდა დამეწერა და გათიშული იყო საიტი. ფეისზე ვნახე რომ რამდენიმე დღე არ ჩაირთვებაო და დღეს ვნახე რომ ცართულა თურმე მგონი ცოტა პატარა თავია, მაგრამ დღეს საღამოს თუ არა ხვალ დილით აუცილებლად დავწერ და მგონი დავასრულებ კიდეც... არ ვიცი ზუსტად... ))
