სასიამოვნო საფრთხე (17)

- საღამომშვიდობისათ. - მშვიდი ღიმილით მოგვესალმა შემოსული და მზერა გაბრიელზე შეაჩერა. ერთხანს უხმოდ უცქერდა, შემდეგ დივანზე ჩემს გვერდით დაჯდა, ცერად გამომხედა და ისევ ბიჭებს შეავლო თვალი. - ამ სოფელში ისეთი სილამაზეა, რომ სიცოცხლე მოგწყურდება, რა ბედის ირონიაა არა?! - თქვა ოდნავ ხრინწიანი ხმით.
მისმა ისეთმა ტონმა, თითქოს არაფერი ხდებაო, გამაღიზიანა და გაბოს შევხედე. დაჟინებული მისჩერებოდა ჩემს გვერდით მჯდომს და ჩქარა სუნთქავდა. დასისხლიანებული თითები მუშტებად შეეკრა და მუხლებზე ეწყო. ბაჩო კი მათ აკვირდებოდა და სიტუაციას ზვერავდა.
ჭანიამ "უფროსს" შეხედა და ჰკითხა:
- ვასო, რა გჭირს სახეზე, როდისღა მოასწარი?
- ბიჭებთან ცოტა წავკამათდი, არაფერია. - ზურგი გვაქცია მან.
- ხო, რა ვიცი, კარგად კი ხარ დალილავებული. - ჩაიცინა ზურამ და ისევ გაბოს შეხედა. - აბა რას მეტყვი გაბო, როგორ ხარ?
- შენი მოკვლის სურვილი ჯერ კიდევ მაქვს! - უპასუხა მან.
- რა საოცარი დამთხვევაა... იმავეს თქმას ვაპირებდი მეც. - გაიკვირვა ჭანიამ მსახიობურად. მისი ცინიზმით მოთმინება მელეოდა.
- მერე რას უცდი, შენი დედაც!... - შეიგინა გაბომ.
- ბოლო დროს ძალიან მომილბა გული და მინდა, რომ სიცოცხლის ბოლო წუთებით დატკბე. უკანასკნელ სურვილებს ხომ არ ჩამოთვლიდი?
საბოლოოდ გამოვედი წყობიდან.
- ერთადერთი სურვილი, რაც ახლა მას ამოძრავებს, შენი მოკვლაა, მაგრამ მე ამას არ დავუშვებ! - ვთქვი მე.
- გაბო, ხომ არ გწყინს ეს გოგო მე რომ მესარჩლება?
- მდიდარი ფანტაზია გაქვს არაკაცო! მე არ მინდა გაბო ციხეში დაიტანჯიოს თორემ, შენს ბინძურ სულს ჯანდაბამდე გზა ჰქონია! - ხმას ავუწიე მე.
დავინახე, როგორი გაბოროტებული თვალებით შემომხედა ჭანიამ და მოულოდნელად სახეში დამარტყა.
ბიჭები დივანიდან წამოვარდნენ. გაბოს შეჩერება მაშინვე მოახერხეს, მაგრამ ბაჩომ მაინც მოასწრო ჭანიასთვის მუშტის დარტყმა და შემდეგ მასაც მოუწია ადგილზე დაბრუნება.
- გული მიგრძნობს, დღეს მხოლოდ ერთი არ შეეწირება ტყვიას! - გამოსცრა ზურამ და თვალები დააბრიალა.
- მართალია, შენც უკან მომყვები ნაბი*ვარო! - იღრიალა გაბომ. ჭანიამ კი არაფერი უპასუხა, ფანჯარასთან მივიდა და ცოტა ხნით სიბნელეს გაუშტერა თვალი.
ოთახში სიჩუმე ჩამოწვა. მე ჯერ კიდევ გაბუჟებულ ლოყაზე მედო ხელი. გაბო მიყურებდა და ვხედავდი, როგორ მთხოვდა თვალებით პატიებას. ვიცოდი, რაც არ უნდა მომხდარიყო ახლა აქ, ყველაფერში თავის თავს დაადანაშაულებდა. შეიძლება ის მართალიც ყოფილიყო, მაგრამ მე არ მინდოდა მას ასე ეფიქრა. თითოეულ ჩემს სიტყვასა და საქციელზე მევე ვაგებდი პასუხს.
შემდეგ ბაჩოს გავხედე. ისიც მე მომჩერებოდა და მის სახეზე გარკვევით ვკითხულობდი სიტყვებს: " ხმა აღარ ამოიღო!" ვხედავდი, ჩემს ძმას სახე არეოდა. არ ვიცი სწორად ვხვდებოდი თუ არა, მაგრამ მეგონა, რომ ის ფიოქრობდა და გეგმას აწყობდა. დავინახე, როგორ შეათვალიერა ჩვენს სახლში შემოჭრილი ოთხი არაკაცი, მათი იარაღები და ოთხივეს გამუდმებით, ჩუმად ზვერავდა. თუმცა ვერ ვხვდებოდი რა შეიძლებოდა მოეფიქრებინა ბაჩოს, ჩვენ ხომ სრულიად უმოქმედონი და უიარაღო ვიყავით?!
- გაბრიელ, - გაისმა სიჩუმეში ჭანიას ხმა, ფანჯარას მოშორდა და ისევ ჩემს გვერდით ჩამოჯდა. - იცი, ახლა ფიქრებმა გამიტაცეს და რაღაც გამახსენდა, რაც შენთვის არ მითქვამს. როცა სოფიკო ბოლოს ვნახე...
ღმერთო ჩემო, მივხვდი რასაც აკეთებდა ეს ნაგავი, ვეღარ მოვითმინე და ისევ ვიყვირე:
- გაჩუმდი გესმის? არაფერი თქვა! ის არ გეყო რაც გააკეთე?! რატომ გინდა გაახსენო გაბოს და? და საერთოდ, მისი სახელის წარმოთქმას როგორ ბედავ?!
- ნაია, ნუ ერევი გაჩერდი! - შემომიბღვირა ბაჩომ.

- დაუჯერე შენს ძამიკოს მშვენიერო, თუ მისი სიცოცხლე რამედ გიღირს. - თქვა ჭანიამ და ისევ გაბოს მიუბრუნდა. - რას ვამბობდი? ხო, როცა სოფიკო ბოლოს ვნახე, აი მაშინ, როცა სარდაფში ვიჩხუბეთ და დანა დავარტყი, იმდენად მებრძოლი სულის იყო, რომ მიუხედავად იმისა, იცოდა მოკვდებოდა, მაინც მეწინააღმდეგებოდა. ახლა მეცინება ამას რომ ვიხსენებ, მაგრამ იცი მისი ბოლო სიტყვები რა იყო? ჩემი ძმა ადრე თუ გვიან ყველაფერს გაიგებს და ამას არ გაპატიებსო. სიმართლე გითხრა, მაშინ ძალიან შემეცოდა, ჩვენ ხომ რამდენიმე წელი ერთად ვიყავით და ის იმდენსაც ვერ მიხვდა, რომ მისი ძმა ჩემთან ვერაფერს გახდებოდა. იცი, საოცარი სანახაობა იყო მისი ბოლო ამოსუნთქვა, მისი უკანასკნელი ცრემლები, რომლებიც ცისფერი თვალებიდან გადმოიღვარნენ და ლამაზ ლოყებზე უღონოდ დაგორდნენ. გაბო, შენი და იმ წუთას მშვენიერი იყო და მაშინ შენი საქციელი წამითაც არ მინანია, რადგან საშუალება მომეცა ეს სილამაზე მენახა. ასეთი შანსი რომ კიდევ მომეცეს, დამერწმუნე, იგივეს მოვიმოქმედებ.
ვუყურებდი გაბოს და თავისით გადმოდიოდნენ ჩემი თვალებიდან უხმო ცრემლები. გული მისივდებოდა მის შემხედვარეს. მუშტები იმდენად მაგრად შეეკრა, რომ ხელები უცახცახებდა. დაძაბული შესცქეროდა ერთ ადგილს და ცოტაღა აკლდა, რომ წყობიდან გამოსულიყო. მე ამ წუთას მივხვდი, რატომ ვერ შევძელი მისთვის ჭანიას სიკვდილის გადარწმუნება, მივხვდი, რადგან ამ წუთას მეც უკვე დაუფიქრებლად გამოვკრავდი მის შუბლზე დამიზნებული იარაღის სასხლეტს ხელს.
ბაჩოს გაბოსთვის მკლავზე ხელი ჩაეჭიდა და მზად იყო შეეჩერებინა თუ ბოლოსდაბოლოს აფეთქდებოდა ის და ჭანიასკენ გაიწევდა.
- მიხარია, რომ ასე მშვიდად შეხვდი ამ ყველაფერს გაბო. საერთოდ, არ ღირს იმ ყველაფერზე დარდი და გაბრაზება, რაც უკვე იყო. ხომ მართალი ვარ ლამაზო? - გამომხედა მე.
- მართალი სოფო იყო იმაში, რაც გითხრა! - ვუპასუხე.
- იცი, სითამამით გავხარ მას და მე შენ მომწონხარ.
- ნაიას შეეშვი ნაბი*ვარო, თორემ, ფეხებზე მკიდია, რა მომივა, ტვინს გაგასხმევინებ! - გამოსცრა გაბომ.
- შენ ამის შანსი ორჯერ უკვე გქონდა...
- მესამედ ყველაფერი დამთავრდება!
- არა! - თქვა ბაჩომ და ოდნავ წინ წამოიწია. - აქ არავინ მოკვდება და თუ გაბოს მართლაც არ გაუმართლებს, შენ მაინც ჩაგსვამენ.
- ძალიან სასაცილოა, ნუთუ ჩემი შემდგომი გეგმები შენ ჩემზე უკეთ იცი?
- მკიდია შენი გეგმები, ნაბი*ვარო! მე მხოლოდ ის ვიცი, რომ უეჭველი გაატარებ შენს დამპალ ცხოვრებას დამპალ ციხეში!
- და მაინც რატომ ხარ ასე ძალიან ამაში დარწმუნებული? - ჩაიცინა ჭანიამ.
- იმიტომ, რომ გაბო თუ ვერა, მე ამისთვის ყველაფერს გავაკეთებ!
ჭანიამ გადაიხარხარა და მალევე დასერიოზულდა.
- შენ დიდი თავის ტკივილი ხარ, იცი? - თქვა მან.
- ვიცი, მთელი ცხოვრებაა ამას მეუბნება ჩემი და.
- ამჯერად ამას მე გეუბნები და შენდა სამწუხაროდ, ჩემი ციხეში ჩაყუდების გეგმების ჩაშლა მომიწევს, რომელცას ასე საგულდაგულოდ აწყობ.
- არაფერი გამოგივა! - ცინიკურად თქვა ჩემმა ძმამ და თვალები დააბრიალა.
ჭანია ერთხან ჩუმად იყო და დაჟინებული მისჩერებოდა ბაჩოს. გული რაღაც საშინელებას მიგრძნობდა და ბაჩოს თვალებით ვემუდარებოდა აღარაფერი ეთქვა.
- ვასო, გაიყვანე ეს ნაბი*ვარი და მოიშორე თავიდან! - გამოსცრა ჭანიამ და დივანის საზურგეს მიეყრდნო.
ბაჩოს ჩაეცინა და სანამ მას ვასო მიუახლოვდებოდა თავად წამოდგა.
ამ საშინელებისაგან თავბრუ დამეხვა და რამდენიმე წამით ვერაფერი ვთქვი. " - ბაჩო, ბაჩო..." - ვბუტბუტებდი ჩემთვის და სიტუაციას, რაც ჩემს წინ იშლებოდა ურეაქციოდ შევყურებდი.
გაბო ფეხზე წამოიჭრა და მიუხედავად იმისა, რომ მისთვის იარაღი დაემიზნებინათ, მაინც მთელ ხმაზე ყვიროდა:
- ბაჩოს თავი დაანებე შე ნაბი*ვარო! ის არაფერ შუაშია, გესმის? მას არაფერი ეხება! ის ჩემს გამო აღმოჩნდა აქ!
- დაჯექი! - მშიდად უთხრა ჭანიამ მას.
- შენი დედაც!... ბაჩოს თავი დაანებე! უთხარი შეეშვან გესმის? უთხარი შეეშვან! - არ ცხრებოდა გაბო, მაგრამ ბაჩო უკვე ოთახში აღარ იყო. ის და ვასო გარეთ გავიდნენ. ორი წუთით გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა და ამ სიჩუმეში საზარლად გაისმა იარაღიდან ორჯერ გასროლის ხმა.
- ბაჩო! - ვიყვირე მთელ ხმაზე და ავღრიალდი. შიგნით რაღაც ჩამწყდა, სული ამტკივდა, სხეული ვეღარ დავიმორჩილე და მთელი ძალით დავეტაკე ჭანიას. - შე არაკაცო, შე ნაგავო, მკვლელო! - ვყვიროდი და უმოწყალოდ ვიქნევდი ჩემს სუსტ მუშტებს, რომლებიც მას ვერაფერს დააკლებდნენ.
ვიღაცამ შემაჩერა, დივანზე ძალით დამაბრუნა და იარაღი კისერზე მომადო, იარაღი, რომლისაც უკვე აღარ მეშინოდა. ხელი ავიქნიე და კისერიდან მოვიშორე. სახე ხელებში ცავრგე და ავტირდი. არაფრის მოსმენა, არაფრის თქმა, არაფრის გაკეთება არ მინდოდა. შესაძლებელი რომ ყოფილოიყო, სუნთქვასაც თავად შევწყვეტდი. გონებაში ყველაფერი აირია, დაბნელდა და ნათლად ერთადერთს, ბაჩოს წეღანდელ ცინიკურად მომღიმარ სახეს ვხედავდი, რომელიც ახლა უკვე აღარ არსებობდა.
" - ჩემი ძმა, ჩემი აუტანელი, ჩემი გადარეული..." - ვდუდუნებდი გულში და თითოეული სიტყვა ცრემლად იღვრებოდა ღაწვებზე.
- ვიზიარებ ლამაზო, - მომესმა ჭანიას ხმა. - ერთი წლის წინ მეც მომიკლეს საცოლე მძარცველებმა.
- მოკეტე, ნაბი*ვარო! - იღრიალა გაბომ და ჭრილობაზე მიიჭირა ხელი.


***
თითქმის ერთი საათი გავიდა სრულ მდუმარებაში. ოთახში მხოლოდ ჩემი ქვითინი ისმოდა. ჭანიას ბაჩოს მოტანილი ლუდი გაეხსნა და მშვიდად, აუჩქარებლად სვამდა. გაბო ჩუმად იჯდა. უკვე დიდი ხანი იყო ვუყურებდი მას, მაგრამ თვითონ ერთხელაც არ შემოუხედავს ჩემთვის.
მისი მესმოდა, ყველაფრის მიუხედავად მესმოდა და ვიცოდი, რასაც გრძნობდა ახლა ის, სახეზე ყველაფერი ეწერა. მას ხომ ათასჯერ მაინც ჰქონდა ჩემთვის ნათქვამი, რომ არ უნდოდა ჩემი ამ საქმეში გარევა, არ უნდოდა მისი პრობლემების გამო ვინმე ოდნავ მაინც დასავებულიყო, მე კი გავჯიუტდი, არ შევეშვი. ის დამპირდა, ყველაფერს გავაკეთებ რომ გული არ გეტკინოსო, მაგრამ ვერ მოახერხა. ვიცოდი, რომ ის ამას ჩემზე მეტად განიცდიდა და მინდოდა დამემშვიდებინა ამჯერადაც, მინდოდა უხმოდ, თვალებით მაინც მეთქვა, რომ მე ის ისევ უზომოდ მიყვარდა, მაგრამ ვერ ვახერხებდი, ის დანაშაულის გრძნობის გამო არ მიყურებდა. უდარდელად მჯდარ ჭანიას მიშტერებოდა და ყოველ წამს ველოდი, რომ აფეთქდებოდა.
- რატომ ჩამოხვედი აქ?! - გამოსცრა გაბომ.
ჭანიამ ჩაქინდრული თავი ასწია და გაბოს მიაბჯინა მზერა.
- შენს მოსაკლავად რა თქმა უნდა.
მერე რაღას ელოდები შენი დედაც!... მე ხომმ აქ ვარ, უიარაღოდ, არ გეწინააღმდეგები, მეტი რა გინდა მითხარი!
- ერთი წუთით. - თქვა მან და ჩემს უკან მდგარ იარაღმომარჯვებულს ახედა. - გადი აბა ნახე, რას აკეთებს გარეთ ამდენ ხანს ვასო. ალბათ ძალიან სიამოვნებს გვამის ცქერა. - ჩაიცინა და ისევ გაბოს მიუბრუნდა. ის ტიპი გავიდა. - იცი გაბო რატომ ვაჭიანურებ ამ ყველაფერს? ვფიქრობდი. არ ვიცი რა ვუყო ამ მშვენიერ ქალბატონს, როცა შენ მოგკლავ.
- თითს არ დაადებ! ნაია არაფერს არ გააკეთებს! ის ჩუმად იქნება!
- გაბო, შენმი და ბაჩოს გარეშე, მე არაფერი დამრჩენია აქ. - ვთქვი და ტირილისაგან დასიებული თვალებით შევხედე მას.
- ნაია, გაჩუმდი! - დამიყვირა მან.
- ხედავ? შენი გოგო გადაწყვეილების მიღებაში დამეხმარა.
- არა! გაიგე? შენ წახვალ და ის დაგივიწყებს, არაფერს გააკეთებს!
- არ ვიცი არ ვიცი. ადამიანია და მისი ბუნება. ხომ იცი, ქალი ეშმაკის მოციქულია, როგორ უნდა ვენდო? იცი რას ვფიქრობ? შენამდე ის ხომ არ მოვიშოროთქო.
- არ გაბედო ნაბი*ვარო! - წამოიწია გაბო.

- ოხ, კარგი რა გაბო. არ გინდა ნახო სიკვდილის წინ დაღვრილი ცრემლები? ისე, როგორც მე ვნახე. თან შეხედე, შენს ნაიას როგორი ლამაზი თაფლისფერი თვალები აქვს. - ჭანიამ ზურგიდან იარაღი ამოიღო, წამოდგა, დივანს შემოუარა და ზურგიდან ჩემსკენ დაიხარა, თმა გადამიწია და ყელზე ცივი იარაღი ვიგრძენი. გამაჟრჟოლა, გულმა გამალებით იწყო ძგერა. გაბოს თვალს არ ვაცილებდი და გულმოდგინედ ვათვალიერებდი მის განრისხებულ, მაგრამ მაინც ლამაზ ნაკვთებს. ცრემლები თავისით მიცვიოდნენ თვალებიდან. - უყურე გაბრიელ, მშვიდად უყურე და არ გამოტოვო არც ერთი წამი, არც ერთი მისი მოძრაობა. - თქვა ჭანიამ და იარაღის გადატენვის ხმა გავიგე.
- მიყვარხარ. - ჩავიჩურჩულე და თვალები დავხუჭე.
- ნაია! - გავიგე გაბოს ღრიალი, რომელსაც ორი გასროლის ხმა, ყვირილი და დაცემის ხმა მოჰყვა. მაგრამ მე ცოცხალი ვიყავი. თვალები გავახილე, დივანიდან წამოვხტი და სამზარეულოს კარისკენ მივბრუნდი.
- ბაჩო! - თითქმის ერთდროულად წამოვიყვირეთ მე და გაბომ. ჩემს ძმას ერთ ხელში იარაღი ეჭირა, მეორეში ჩემი მობილური და თავდაჯერებული ღიმილით წარბებს ათამაშებდა. ასეთ შეუფერებელ და დაძაბულ ადგილასაც კი არ კარგავდა იომორის გრძნობას. ერთ წამში მივხვდი მის ჩანაფიქრს.
ოთახს თვალი მოვავლე. გაბოსთან მდგარი იარაღმომარჯვებული ტიპი უგონოდ ეგდო იატაკზე, ფეხში დაჭრილი ჭანია კი ხელიდან გავრდნილი იარაღისკენ მიბობღავდა.
- შენი დედაც!... - გამოსცრა გაბომ და მისკენ გავარდა, იატაკზე გართხმულს ხელი ჩაავლო, გადმოაბრუნა, ზემოდან მოექცა და გამალებით დაუშინა სახეში მუშტები.
- გაბო შეეშვი გთხოვ, არ გინდა! - ვიყვირე და მის შესაჩერებლად გავიწიე, მაგრამ ჩემმა ძმამ ხელები მომხვია და შემბოჭა.
- აცადე, მოიოხოს გული! - მითხრა მან.
გაბო მთელ ხმაზე ღრიალებდა და უმოწყალოდ იქნევდა მუშტებს. ჭანია შეწინააღმდეგებას ცდილობდა და ისიც იქნევდა ხელებს, მაგრამ ძალა ნელ-ნელა ეცლებოდა და გონებას კარგავდა. გაბო კი ვეღარ ჩერდებოდა. და მე შემეშინდა, შემეშინდა ხელში არ შემოკვდომოდა. ბაჩო მიმიხვდა და მითხრა:
- ნუ გეშინია დაიკო, არაფერი მოუვა.
თითქოს დავუჯერე მას, მაგრამ შიშმა მიმატა, როცა დავინახე, როგორ გადაწვდა გაბო იქვე დავარდნილ იარაღს და ჭანია შუბლზე მიაბჯინა. ზურა მძიმედ სუნთქვდა და ძლივს ახელდა თვალებს.
- რა ბედის ირონიაა არა? - უთხრა მას გაბომ და იარაღი გადატენა.