სასიამოვნო საფრთხე (დასასრული)

სუნთქვაშეკრული ვუყურებდი ჭანიას თავზე მიბჯენილ იარაღს, რომელიც დაჭიმულ ხელს ეკავა. გაბო ანთებული თვალებით დაჰყურებდა მას ზემოდან და მზად იყო სასხლეტისთვის თითი გამოეკრა, მაგრამ ვხედავდი, რაღაც აბრკოლებდა და ვიცოდი რაც იყო ეს "რაღაც" - დღეები, რომლებიც ჩემთან და ბაჩოსთან ერთად გაატარა, გრძნობა, რომელსაც ჩემს მიმართ განიცდიდა, პირობა, რომელიც ჩემთან დადო. მაგრამ ეს არ იყო საკმარისი, რადგან მას მაინც იარაღი ეჭირა ხელში.
ბაჩოს მკლავებისგან განვთავისუფლდი და გაბოსკენ წავიწიე.
- გაბო, შენ ხომ დამპირდი?! - ვთქვი და ვიგრძენი, როგორი მუდარა იგრძნობოდა ჩემს ხმაში.
მას კი არც შჶმოუხედავს, ნახევრად გათიშულ ჭანიას დაჰყურებდა. რამდენიმე ნაბიჯი ფრთხილად გადავდგი, თითქოს არ მინდოდა, რომ გაბრიელი დამეფრთხო და მასთან საკმაოდ ახლოს მივედი.
- გულს ნუ მატკენ გთხოვ გაბო, მიყვარხარ! - ჩავიჩურჩულე და ჩქარი სუნთქვისაგან ათრთოლებულ მხარზე თითები ჩამოვუსვი.
იმის გამო, რომ გაბოს ჭანიას სიკვდილზე უარის თქმა მოუწია, გამწარებულმა იღრიალა და იარაღი მოისროლა. ფეხზე წამოვარდა და ნახევრადგათიშულ ჭანიას, რომელსაც სახე დასისხლიანებოდა, ზემოდან დახედა:
- ამ ადამიანებს უმადლობე, რომ ცოცხალს გტოვებ ნაბი*ვარო! - მუცელში მთელი ძალიათ ამოარტყა ფეხი და ხელის ზურგი შუბლზე მოისვა. ჭანიამ ერთი ამოიგმინა ტკივილისგან და გვერძე გადაბრუნდა.
გაბო შჶმობრუნდა, სისხლიანი ხელები მომხვია და თავზე მაკოცა. მეც მოვეხვიე და რამდენიმე წამით თვალები დავხუჭე
დამთავრდა, ყველაფერი დამთავრდა ისე, როგორც მე მინდოდა, ისე, როგორც ჩემს და გაბოს საერთო გრძნობას აწყობდა. სისხლი დაიღვარა, მაგრამ არავინ მომკვდარა და მე ეს მამშვიდებდა. გაბო მთელი ძალით მიკრავდა. ალბათ ჯერ კიდევ ვერ ეგუებოდა იმ აზრს, რომ ასეთი შანსი - შური ეძია ბოლოსდაბოლოს დის და დედის მკვლელზე, ხელიდან გაუშვა. სიმწრისგან ჯერ კიდევ უცახცახებდა ღონიერი მხრები.
- დამშვიდდი გაბო, ყველაფერი კარგადაა. - ჩავჩურჩულე და ლოყაზე ვაკოცე.
- მთავარია შენ ხარ კარგად. - მითხრა და სახეზე მომეფერა.
იქვე მდგარი ბაჩო მოგვიახლოვდა და გაბოს მხარზე დაარტყა ხელი.
- სწორი არჩევანი გააკეთე. - უთხრა მას და გაიღიმა. შემდეგ მე შემომხედა, თვალი ჩამიკრა და მზერა იატაკზე გართხმულ ჭანიაზე გადაიტანა. მისკენ წავიდა, მაისურზე ჩაებღუჯა, ძალით წამოაყენა და დივანზე დააგდო.
- ორ-სამ წუთში მშობლებს ჩაგაბარებ, მანამდე ჭკვიანად იყავი და არ იტირო. - უთხრა მას.
- ყველაფერი ამით არ დასრულებულა. - ჩაილაპარაკა თვალებდასიებულმა ჩანიამ და დასისხლიანებული სახე სამივეს მოგვავლო.
- რა თქმა უნდა, წინ ისეთი თავგადასავლები და საოცრებათა ქვეყანა გელის, რომ თვით ალისასაც კი შეშურდება. - ჩაიცინა ბაჩომ.
იმ წუთას პოლიციის სირენების ხმა მოგვესმა და ფანჯრებიდან პროჟექტორების ციმციმს მოვკარით თვალი. რამდენიმე წამში კი ოთახში გიორგი და დაახლოებით ათი შეიარაღებული პოლიციელი შემოვიდა. ბაჩომ მათ ყველაფერი აუხსნა, ჭანია დააკავეს, რამდენიმე მათგანი ეზოში გავიდა ბაჩოს ნაცემი ორი თავდამსხმელის მოსასულიერებლად. საბედნიეროდ სასწრაფოც აქ იყო და ბოლოსდაბოლოს გაბოს ჭრილობა ნორმალურად გაიკერა.

ამ საშინელი ამბოდან ერთი წელი, ჩემი და გაბრიელის ქორწინებიდან კი ერთი თვე გავიდა.
აბაზანაში სარკის წინ ვიდექი და ჩემს ანარეკლს ვუცქერდი. ვცდილობდი ყველაფერი დეტალურად გამეხსენებინა, დაწყებული ჩემს სახლში დაწყებული ბანმდიტით, დამთავრებული ჩემს თითზე ჩამოცმული ბეჭდით. ყველაფერმა ერთ წამში გამირბინა თვალწინ. ის დაძაბული ორი კვირა, რომელიც გაბოსთან ერთად გავატარე თბილისში, ის სამი ბედნიერი დღე, რომელიც გაბომ და ბნაჩომ გამატარებინეს სოფელში და რომელიც ჭანიას დაკავებით დასრულდა, ახლა სახეზე ღიმილს მგვრიდა. თითოეული განცდა იმ დღეებიდან ჩემში ისევ იმდენად მძაფრად ცოცხლობდა, თითქოს ორი წუთის წინ განმეცადოს. მიუხედავად შიშისა, დაძაბულობისა, საფრთხისა, რომლებიც მაშინ არსებობდა, მე მაინც მიყვარდა ის დღეები, მიყვარდა გაბრიელი გამო, იმ ძლიერი გრძნობის გამო, რომელიც მასთან მაკავშირებდა.
გაბომ ტკივილი დაძლია. ჩვენ ახლა იმ სახლში ვცხოვრობდით, სადაც მისი დედა და სოფო დაიღუპნენ, მაგრამ ჩვენ ეს ხელს არ გვიშლიდა იმაში, რომ ბედნიერები ვყოფილიყავით. გაბოს მზერით, მისი ქცევებით, მისი გულწრფელი სიტყვებით ვხვდებოდი, რომ ეს ტრაგიკული ფაქტი, რაც აქ მოხდა, მასზე აღარ მოქმედებდა. მე მიყვარდა ეს ადგილი, მიყვარდა თითოეული აქ არსებული ნივთი, კუთხე, სურნელი, რადგან ყველაფერი ეს გაბოს ეკუთვნოდა, რადგან აქ ჩვენ ვცხოვრობდით და რადგან ამ სახლს მალე ახალი წევრი შეემატებოდა.
გამეღიმა. სველი სახე შევიმშრალე და კიდევ ერთხელ დავხედე ორსულობის ტესტს. ხელი მუცელზე მოვისვი და უჩვეულო გრძნობით ავივსე, ისეთი თბილი გრძნობით, როგორიც აქამდე არასოდეს განმეცადა. ტესტი იქვე დავდე და საძინებელში დავბრუნდი, საწოლში მონებივრე გაბრიელისკენ გავეშურე და მის ტუჩებს დავეწაფე.
- ნაია, რა გჭირს? - გამიღიმა მან.
- მეე? არაფერი, რა უნდა მჭირდეს? - მხრები ავიჩეჩე, თავი მის კალთაში ჩავდე და ქვემოდან ავხედე.
- შენი ახლანდელი კოცნა სულ არ ჰგავდა იმათ, რომლებსაც მე ვიცნობ.
- ვითომ? - ცალი თვალი მოვჭუტე. - მთავარია არ მითხრა, რომ ეს მათგან განსხვავებით უარესი იყო.
- არა, უფრო ნაზი.
ჩავიკისკისე და ვუთხარი:\- შეიძლება, იმიტომ, რომ მომავალი რამდენიმე თვე, ყველაფერის ნაზად კეთება მოგვიწევს.
- რაო? - გაკვირვებულმა თქვა გაბომ. - ეს რას უნდა მივაწეროთ?
- იმას, რომ ჩვენ მალე პატარა ბაჩო, ან პატარა სოფიკო გვეყოლება. - ვთქვი და გავიღიმე.
- შე სულელო! - გაიცინა გაბომ და ცხვირზე თითი ჩამომკრა, მაგრამ რომ შეამჩნია გამომეტყველება არ შემიცვლია, დასერიოზულდა და თვალები აენთო. - მოიცა, შენ... შენ ამით იმის თქმა გინდა, რომ... რომ... - სულ აირია და თვალები ჩემი მუცლისკენ გააპარა.
კალთიდან ტავი ავიღე, მისი სახე ხელებში მოვიქციე და ცავიჩურჩულე:
- ხო გაბო, ხო, მე ფეხმძიმედ ვარ.
რამდენიმე წამით ურეაქციოდ იჯდა, მგონი არც კი სუნთქავდა. მისი მესმოდა, ამ ამბავს გაანალიზება სჭირდებოდა. შემდეგ ერთიანად შეისუნთქა ჭარბი რაოდენობის ჰაერი, ხელში ამიტაცა, საწოლზე დამაწვინა და ზემოდან მომექცა.
- შენს გვერდით უბედნიერესი ადამიანი ვარ ნაია. ამ წუთას მე არ ვნანობ, რომ ერთი წლის წინ დიდ საფრთხეში ჩაგაგდე. - მითხრა გაბომ, შემდეგ დაბლა შაცურდა, მაისური ამიწია და მუცელზე მაკოცა.

პ.ს. დასასრულს პატარა თავი მოუწია და იმედია ამის გამო არ ჩამქოლავთ, :დ :დ მეტი არაფერი არ სჭირდებოდა, დიალოგების მიკიბვ-მოკიბვა უაზრო იქნებოდა. კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა რომ კითხულობდით ბავშვებო ჩემს ისტორიას და კიდევ ერთხელ ბოდიშით იმის გამო რომ ასე გაგაწვალეთ თავების დადებაზე.... აწი ამას გავითვალისწინებ... ახლა კი გემშვიდობებით ჩემი შემოქმედებით შორეულ მომავლამდე... ძალიან მიყვარხართ ყველა, ძალიან ძალიან :* :* :* :*