"მამა ქალაჩუნას მეძახის"

მინდა, მამამ ჩემით იამაყოს, მაგრამ, როგორც ჩანს, ამ ოცნებას ასრულება არ უწერია. ის სულ უკმაყოფილოა ჩემით, ხან დედალს მეძახის, ხან – ქალაჩუნას. უნდა, რომ ძლიერი ვიყო, ფეხბურთს მაგრად ვთამაშობდე, ყველა ბიჭს ვერეოდე. ამბობს, რომ თვითონ ძალიან მაგარი ბიჭი იყო და ვერ გაუგია, მისი შვილი ვის დაემსგავსა. დედაჩემს ეჩხუბება, შენ გამიფუჭე ბავშვიო. არ მიყვარს სპორტი, ბიჭებთან ერთად ქუჩაში ხეტიალი, არც მათთან ჩხუბი მომწონს, ამიტომ მამაჩემი ფიქრობს, რომ მისი ღირსი არ ვარ.
საქართველოს ფეხბურთის ნაკრები ესპანეთს რომ ეთამაშებოდა, ძალიან მინდოდა სტადიონზე წასვლა. მამამ კი გამომიცხადა, დედლებს იქ არაფერი ესაქმებათო. ამას მოვითმენდი, შეიძლება გული ძალიან არ მტკენოდა, მაგრამ საშინლად მოიქცა – თავისი ძმაკაცის ბიჭი წაიყვანა სტადიონზე.
ვერ მოვითმინე და ვიტირე. ცრემლები რომ წამომივიდა, ისევ ქალაჩუნობა დამაბრალა. მითხრა, იმას აინტერესებს ფეხბურთი, შენ კი ისიც არ იცი, ბურთი მრგვალია თუ ოთხკუთხედიო. ჩემთან ერთად დედამაც ტირილი დაიწყო და ორივე გაგვლანძღა.
მამა ძალიან სასტიკია. სკოლაში საუკეთესოდ ვსწავლობ, ტურებში სულ ვიმარჯვებ, მაგრამ მას ეს საერთოდ არ აინტერესებს. ძალიან ბევრჯერ ვცადე მისი გულის მოგება, მაგრამ არ გამომივიდა.
მკითხველი, 13 წლის