სალომე ქათამაძე: "ქმარი მეფიცება, რომ ყველანაირი მოვწონვარ"

22 წლის სალომე ქათამაძეს თამამად შეგვიძლია ვუწოდოთ "გოგონა კონკურსებიდან". პირველად ის ბათუმში გამართულ საერთაშორისო მუსიკალურ ფესტივალზე გამოჩნდა, გაიმარჯვა და ყველა აალაპარაკა. შემდეგ საკუთარი ძალები რამდენიმე საერთაშორისო ფესტივალზეც მოსინჯა, ახლა კი მუსიკალურ პროექტ "ახალ ხმაში" მიიწევს წინ და დათო ფორჩხიძის გუნდის ერთ–ერთი გამორჩეული მონაწილეა. პროექტისათვის გარეგნობა მკვეთრად შეიცვალა ძალიან სასაცილო მიზეზით – მოეჩვენა, რომ ეკრანზე თავი დიდად უჩანდა.
სალომე ცხოვრებაში თამამი, ენერგიული, ხანდახან ცოტა ზარმაციცაა. თავს ძალიან ბედნიერად გრძნობს ახალ ნაპოვნ სიყვარულთან. მისი რჩეული გიგი ზამთარაძეა, რომელიც სალომეს ყველაზე დიდი გულშემატკივარია, რეპეტიციებზე და კონცერტებზე გვერდიდან არ შორდება. პროექტის დასრულებისთანავე ჯვრისწერასაც გეგმავენ. სალომეს მამის ხაზი ეკლესიასთან არის გადაჯაჭვული – მამამისი, ნოდარ ქათამაძე, მოძღვარია, ბაბუა კი ნიკორწმინდელი მთავარეპისკოპოსი, მეუფე ამბროსი ქათამაძე გახლდათ. ის თავის დროზე საქართველოს პირველ პრეზიდენტს, ზვიად გამსახურდიას ემიგრაციაში გაჰყვა. სალომეს ძალიან უნდა, რომ მას და გიგის ჯვარი მამა ნოდარმა დასწეროთ.
– სალომე, თქვენი კარიერა რაღაც უცნაურად ვითარდება – დროდადრო ჩნდებით სხვადასხვა კონკურსებზე, იმარჯვებთ და შემდეგ ისევ უჩინარდებით. შეიძლება გიწოდოთ კიდეც "გოგონა კონკურსებიდან". რას იტყვით?
– მომწონს ეს შედარება – "გოგონა კონკურსებიდან", რადგან მუსიკა და ასეთი ცხოვრების სტილი ჩემია. მაინც არ ვთვლი, რომ კონკურსებით დიდი სახელი მოვიპოვე. ბათუმის "გოლდენ ტალანტში" გავიმარჯვე, მაგრამ არა მგონია, ხალხმა დიდად დამიმახსოვრა. "ახალმა ხმამ" უფრო პოპულარული გამხადა, ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ვგრძნობ მხარდაჭერას, მაგრამ კრიტიკაც მესმის. ამბობენ, რომ არ ვარ ახალი ხმა და ამ პროექტში მონაწილეობა არ უნდა მიმეღო. ჩემი აზრით კი, სწორედაც რომ ახალი ხმა ვარ, რადგან ჯერ მხოლოდ 22 წლის ვარ და არაფერი გამიკეთებია ისეთი, რომ ეს ტიტული ჩემგან შორს იყოს.
– მოგწონთ კონკურსებში მონაწილეობა?
– კონკურსი ჩემთვის დიდი აზარტია. მიყვარს სიმღერა და აღმოჩენებსაც ვაკეთებ ჩემში. მე რომ მქონდეს ჩატარებული სოლო კონცერტები, მქონდეს შემდგარი კარიერა, რა თქმა უნდა, არანაირ კონკურსზე არ ვიფიქრებდი.
– კონკურსებს დიდი ნერვიულობა და სტრესიც ახლავს, ეს მუსიკალურ რინგზეც გეტყობოდათ. ვერ ახერხებთ ემოციების გაკონტროლებას?
– ძალიან ემოციური ვარ. სცენაზე გასვლის წინ, არა აქვს მნიშვნელობა, საკონკურსოა თუ ჩვეულებრივი კონცერტი, ნერვიულობისაგან ვცახცახებ. სცენაზე როგორც კი გავდივარ და მაყურებლის ემოციას ვხედავ, მაშინვე ყველაფერი მავიწყდება. სიმღერის დროს ძალიან ბედნიერი ვარ, რადგან მგონია, რომ ამ წუთებში ჩემსა და მაყურებელს შორის ყოველთვის მყარდება საოცარი კავშირი.

– საკუთარ თავს თვითნასწავლ მომღერალს უწოდებთ. და მაინც, ვიღაცისგან ალბათ სწავლობდით ან თუნდაც ბაძავდით.
– ბოლოს, როცა უფრო სერიოზულად მოვეკიდე სიმღერას, პედაგოგთან დავდივარ. ვიპოვე ძალიან საინტერესო და საყვარელი ადამიანი ლალიკო ბერაძე, ძლიერი პედაგოგია და ბევრი რამ სხვაგვარად დამანახა. რაც უნდა თვითნასწავლი იყო, პროფესიონალებთან ურთიერთობაც საჭიროა. ახლა ვხვდები, რომ აქამდე სიმღერაში რაღაცას სწორად ვაკეთებდი და რაღაცას – არასწორად. იმასაც მივხვდი, რომ ჩემი ხმა უფლის საჩუქარია. ბავშვობაში კლასიკური ვოკალის განხრითაც ვსწავლობდი, მაგრამ ის საესტრადო ვოკალისგან ძალიან განსხვავდება. როცა კლასიკაზე უარი ვთქვი, ჩემით დავიწყე საესტრადო სიმღერების შესრულება.
მიყვარს მოსმენა, შემიძლია მოვუსმინო როგორც უიტნი ჰიუსტონს, ასევე ვიღაც დამწყებ მომღერალსაც, რომელსაც ბევრი ხარვეზი ექნება, მაგრამ მისგანაც აუცილებლად ვისწავლი საინტერესოს. 5–6 წლის კარგად მომღერალი ბავშვისგანაც კი რაღაცას ავიღებ. ყოველთვის მზად ვარ, ვისწავლო, ნებისმიერის აზრი მოვისმინო და გავითვალისწინო. არასოდეს ვიტყვი, რომ ძალიან მაგარი ვარ. ზედმეტად ამბიციური ნამდვილად არ ვარ, მაგრამ თუ თავმოყვარე ხარ, ცოტა ამბიცია აუცილებლად უნდა გქონდეს. იმის ყვირილი, რომ მე ძალიან მაგარი ვარ, ნამდვილად არ შემიძლია, ეს ჩემში არ ზის. უბრალოდ, ჩემს ხმას ვექცევი, როგორც უფლის საჩუქარს, რომელსაც პატივი უნდა ვცე.
– ოჯახიდან ხელი ყველაზე მეტად ვინ შეგიწყოთ, ყველაზე დიდი მხარდაჭერა ვისგან გქონდათ?
– ყველას სჯეროდა, რომ ჩემს თავს მუსიკაში ვიპოვიდი. ბებიაჩემმა ყველაზე დიდი წვლილი შეიტანა იმაში, რომ მე დღეს ვმღერი. ის ყველაფერს აკეთებდა იმისათვის, რომ მემღერა და არ გავჩერებულიყავი. ძალიან პატარა ვიყავი, დედაჩემის დაქალმა, ქეთი ტრაპაიძემ სმენა რომ აღმომიჩინა. ის დედას სიმღერას ასწავლიდა, მაგრამ დედამ რაღაც ფრაზები ვერ გაიმეორა და მე წავიმღერე. მისი გაოცებული სახე ახლაც მახსოვს. ოჯახში ყველანი გვერდში მიდგანან და ყველა დარწმუნებულია, რომ იმედებს არ გავუცრუებ. ეს კი უფრო მაძლიერებს.
– მუსიკის გარდა, ბავშვობაში კიდევ რა ინტერესები გქონდათ?
– ცელქი და მოუსვენარი ბავშვი ვიყავი, ყოველთვის ყველაზე მეტს ვხმაურობდი და მუდმივად ვზუზუნებდი. ზუზუნი დღემდე გამომყვა, შეიძლება ითქვას, რომ თანამედროვე ჭრიჭინა ვარ. გაკვეთილებზე ყოფნა არ მიყვარდა, ტიპური ძილისგუდა ვიყავი. ამ კონკურსმა ფორმაში ჩამაყენა, ვხვდები, რომ აღარ მაქვს უფლება, ჩემი სიზარმაცით საქმეს დავაკლო. რეპეტიციაზე ვერ დავიგვიანებ იმის გამო, რომ მეზარება ან მეძინება.
ბავშვობაში "კალაბოკივით" ფუმფულა ვიყავი, არც ახლა ვარ ნაკლები, მაგრამ იყო პერიოდი, როდესაც ძალიან გამხდარი ვიყავი და ყველა მეუბნებოდა, გიხდებაო. დღესაც ჩემს გარეგნობაზე აზრები იყოფა, ზოგს მოვწონვარ ასეთი, ზოგი თვლის, რომ გამხდარი უკეთესი ვიქნებოდი სცენაზე. ჩემთვის მთავარია, სიმღერით ვასიამოვნო მსმენელი და არა აქვს მნიშვნელობა, სცენაზე ფუმფულა ვიდგები თუ ძვალი და ტყავი.
– როგორც ვიცი, დიდი ოჯახი გყავთ. როგორი ურთიერთობები გაქვთ ერთმანეთთან?
– ჩემი ოჯახი მართლაც ძალიან დიდია და ვცდილობ, ყველასთან ერთნაირი ვიყო. ზომიერება არ ვიცი სიყვარულში, ყველა ძალიან მიყვარს და ამას ყოველთვის ვაგრძნობინებ. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ბებიას ყველაზე მეტად ვუყვარვარ, რადგან მისი გაზრდილი ვარ. ბაბუაჩემი ერთი დიდი სიკეთეა და მასთან ურთიერთობისას საოცარი სიმშვიდე მეუფლება. დედა ჩემთვის უსაყვარლესი მეგობარი და დაქალია. ძალიან ლამაზი დედა მყავს და ამით ვამაყობ. ჩემი და, ჩემი მარიამი, სიცოცხლის გამონათებაა, სიგიჟემდე მიყვარს, რადგან ჩემ თვალწინ გაიზარდა. ძმა, გიორგი, ასევე სიგიჟემდე მიყვარს, სუფთა დათვის ბელია. დედაჩემის მეუღლე, კუკა, ჩემი ძმაკაცია, მასთან ურთიერთობა ყოველთვის დღესასწაულია და არასოდეს შემქმნია პრობლემა. იმავეს მიკეთებს მეც, რასაც თავის შვილებს. მის ნამდვილ შვილად ვგრძნობ თავს. მამაჩემი საოცარი ხასიათის პატრონია, მასთან ურთიერთობაში საოცარ სითბოს ვგრძნობ. სიგიჟემდე მიყვარს მამის მხრიდან ჩემი დედმამიშვილები – ალექსანდრე, ელენე და თამარი.
– როცა დედათქვენი მეორედ გათხოვდა, მამობილთან თავიდანვე დამეგობრდით, მასთან ბარიერი არასდროს გქონიათ?
– არა. 8–9 წლის ვიქნებოდი, როდესაც კუკა ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდა. პირველი ნაბიჯი ისეთი გადმოდგა ჩემკენ, რომ ურთიერთობის პრობლემა არ გვქონია. ერთად ყოველთვის ძალიან მაგრად ვერთობით, დედაჩემის წინააღმდეგაც კი ერთნაირად ვხალისობთ ხოლმე. ერთად დაგვილევია კიდეც და თავზე დაგვიმხია ყველაფერი. ხასიათითაც ვგავართ ერთმანეთს და დედაჩემს ძალიან უხარია, რომ მე და კუკამ ერთმანეთს ასე კარგად გავუგეთ.

– თქვენი ბაბუა იყო მეუფე ამბროსი ქათამაძე. როგორი დაგამახსოვრდათ?
– ეს არის ადამიანი, რომლითაც ყოველთვის ვიამაყებ. ყველაფერი, რაც სიყვარულს ეხება, მისი ჩადებულია ჩემში. ის კაცი სიყვარული იყო. იმდენად ემოციური და დადებითი ადამიანი გახლდათ, რომ ახლაც, როცა მის სახელს ვახსენებ, სითბო მეუფლება. მისგან ვისწავლე უფლის და ადამიანების სიყვარული.
– ის, რომ მამაც და ბაბუაც საეკლესიო პირები არიან, რა გავლენას ახდენს თქვენი ცხოვრების წესზე?
– ეკლესიური ვარ, მაგრამ ყოველ შაბათ–კვირას წირვაზე ვერ დავდივარ. ჩემდა სამწუხაროდ, უნდა ვთქვა, რომ ძალიან დიდი ხანია, ეკლესიაში არ ვყოფილვარ, მიუხედავად ამისა, გულში ყოველთვის ვლოცულობ.
– მამა არ არის თქვენ მიმართ მომთხოვნი, რომ უფრო მეტი ყურადღება მიაქციოთ სულიერ ცხოვრებას?
– მამაჩემი, როგორც მოძღვარი, ჩემთან მკაცრი და მომთხოვნი არ არის. რა თქმა უნდა, სულ მომიწოდებს, რომ მეტი დრო დავუთმო სულიერ ცხოვრებას. მისგან სიმკაცრე არ მახსოვს. მხოლოდ ის მახსენდება, როდესაც სახლში დავაგვიანე და მამამ გადაწყვიტა, ცოტა მკაცრი ყოფილიყო. მეჩხუბა, მაგრამ მერე მალევე ჩამეხუტა. სხვათა შორის, მამაჩემიც მღერის, რამდენიმე საგალობელიც ვისწავლე. ერთად გვიმღერია "წინწყარო", "ბინდისფერია სოფელი". ხმებში ერთად კარგად ვშლით სიმღერებს.
– თქვენი საკონკურსო რეპერტუარიც მოსწონს?
– კი. ძალიან უხარია ჩემი ყველა წარმატება და სულ მეუბნება, თუ იცი, რამდენი ადამიანი ამაყობს შენითო.
– ცოტა ხნის წინ გათხოვდით. რა გეჩქარებოდათ? ოჯახი, ქმარი, რასაც მოჰყვება შვილიც, თქვენი კარიერისთვის დაბრკოლებად არ იქცევა?
– რას ამბობთ! ჩემი ქმარი, გიგი, გვერდში მიდგას ყველგან და ყოველთვის. ძალიან მიხარია, რომ გვერდით ისეთი ადამიანი მყავს, რომელმაც ფეხი აუწყო ჩემი ცხოვრების სტილს. ნამდვილად ვერ ავიტანდი, ვიღაცას ჩემთვის სიმღერა რომ აეკრძალა. ასეთი არც შემიყვარდებოდა.
– გიგისთან ურთიერთობამ რამე შეცვალა თქვენში?
– მხოლოდ ის, რომ დავსერიოზულდი და ორ ადამიანზე ფიქრი ვისწავლე. ყველა სიტუაციაში ვგრძნობ, რომ უკვე ერთი აღარ ვარ.
– ახალმა ოჯახმა და თქვენ როგორ მიიღეთ ერთმანეთი?
– ძალიან ჯიგარი დედამთილი მყავს, ძმაკაცივით მიდგას გვერდში. თავიდანვე თქვა, არაფერი გააკეთო, სახლის დალაგება, საჭმლის კეთება ჩემზე იყოს, თქვენ ისე იყავით, როგორც გინდათო. ძალიან უშუალო და კარგი ადამიანია, ხასიათიც ზუსტად ჩემნაირი აქვს. მოკლედ, ერთი კარგი, მხიარული ოჯახი გვაქვს.
– არ გინდათ, ქმართან ერთად ცალკე ცხოვრებას გაუგოთ გემო?
– 50–50–ზე. ცალკე ცხოვრება საერთოდ კარგია, მაგრამ ახლა რომ ცალკე ვიცხოვროთ, არ ვინანებდი და დედამთილთან ერთად რომ ვცხოვრობ, არც ამას ვნანობ. შემოქმედებითადაც კი მისგან მხარდაჭერას ვგრძნობ.
– დედამთილს თქვენი ახალი ვარცხნილობაც მოსწონს?
– კი, პრობლემა არა აქვს, ერთი შენიშვნაც არ დამიმსახურებია. პირიქით, ხანდახან ჩემი ქმრის წინააღმდეგ ერთადაც "ვღადაობთ".

– გარეგნობა მკვეთრად რატომ შეიცვალეთ, რატომ გადაწყვიტეთ, საფეთქლებზე თმა აგეპარსათ, ვინმემ გირჩიათ?
– სასაცილო მიზეზი მაქვს. ეკრანზე რომ შევხედე ჩემს თავს, დავინახე, რომ თმა თავს მიდიდებდა. ცხოვრებაში პირველად მომინდა სტილის შეცვლა და ეგრევე თმა მივიკორტნე!
– გიგის თქვენთან არასოდეს გამოუმჟღავნებია სიმკაცრე?
– ტიპური, მკაცრი ქართველი ქმარი არ არის, თუმცა ხანდახან იცის ხოლმე, ეს კაბა არ ჩაიცვა, იქნებ ვინმეს არ მოეწონოს, თორემ ხომ იცი, ჩემთვის პრობლემა არ არისო. მეფიცება, რომ ყველანაირი მოვწონვარ.
– რითი შეგიყვარდათ მომავალი ქმარი?
– პირველ რიგში, იუმორით, ადამიანობით, ხასიათით, ენერგეტიკით და იმ გაუგებარი რაღაცეებით, რასაც სიყვარული ჰქვია. სხვათა შორის, ვთვლი, რომ გიგი ძალიან სიმპათიურია.
– თქვენ მზრუნველი ცოლი ხართ?
– არ ვიცი, რა იგულისხმება მზრუნველ ცოლში. საუზმეს ხან მე ვუმზადებ, ხან ის მიმზადებს. თვითონ ვხვდებით, როდის რა გვესიამოვნება და ამისთვის ყველაფერს ვაკეთებთ. ძალიან ამაყობს, რომ "ახალ ხმაში" წარმატებებს ვაღწევ. როგორც კი სცენაზე გამოვდივარ, მაშინვე თვალებით ვეძებ, რომ დავინახო და უფრო მეტი ენერგიით ვიმღერო.
– თქვენი მწვრთნელის, დათო ფორჩხიძისგან რა ისწავლეთ?
– ძალიან ბევრი რამ, პირველ რიგში, ცხოვრება და ამ ცხოვრებაში მუსიკაა ჩაქსოვილი. ძალიან კეთილი, მეგობრულია და ყველას მიმართ ერთნაირ ემოციას, სითბოს და სიყვარულს აფრქვევს. ყველას ასწავლის იმას, რომ იყოს უკეთესი და არაფერს იტოვებს თავისთვის. ხუმრობით ვამბობ კიდეც, რომ დათო არის ხე, რომელიც ისხამს მსხალსაც, ვაშლსაც და ალუბალსაც.
– მუსიკალურ რინგზე თქვენ რომ არ აერჩიეთ, იმავეს იტყოდით?
– კი, რადგან შეუძლებელია, დათოში ეს თვისებები არ დაინახო. არ ვარ ბოღმა ადამიანი და აზრს არ შევიცვლიდი.

ავთო ჩიტიძე