"სიბრალული არ მჭირდება, მიმიღეთ ისეთი, როგორიც ვარ – სმენადაქვეითებული!"

"დაყრუვდი?", "ყრუ ხომ არ ხარ?", "რამ დაგამუნჯა?.." – მე რომ სმენა დაქვეითებული არ მქონდეს, ეს სიტყვები ყურს ნამდვილად მომჭრიდა. "ბრმა ხომ არ ხარ? წინ გაიხედე!" – ზუსტად ვიცი, რომ ეს ფრაზები გულზე მოხვდებათ მხედველობადაქვეითებულ ადამიანებს. "გიჟი ხომ არ ხარ?", "გავგიჟდი სიხარულით!.." – ეს სიტყვები გულზე მომხვდებოდა, ჩემი მეზობელი გოგოს მსგავსად, მეც რომ სულით ავადმყოფი ძმა მყავდეს. მისი ძმა და საერთოდ ეს ოჯახი ძალიან მძიმე მდგომარეობაშია. პერიოდულად ის ბიჭი ძალიან კარგად არის, მაგრამ უცებ ცუდად ხდება. მისი ნახვა ამ დროს ყველაზე გულქვა ადამიანსაც კი შეძრავს.
მე სმენადაქვეითებული გოგონა ვარ, 17 წლის. როცა ვკითხულობ და სადმე ასეთ სიტყვებს ვაწყდები, გული ჩამწყდება ხოლმე. დედა მეუბნება, ასე ნუ განიცდი, ეს სიტყვები ჩვეულებრივად მიიღეო. მესმის მისი, მაგრამ ცოტა ძნელია, გულს მიღმა გაატარო, რადგან ამ სიტყვებს უაზროდ ხმარობენ და ამ დაავადებით დატანჯულ ადამიანებზე არ ფიქრობენ.
დედა იმასაც მეუბნება, რომ ქუჩაში არავის მივაქციო ყურადღება. ესეც მიჭირს, რადგან ისე მომაშტერდებიან ხოლმე, თითქოს დამნაშავე ვიყო. ცნობისმოყვარეობას ვერ მალავენ, მაკვირდებიან, მაგრამ ვერ ვხვდები, ასე ძალიან რა აინტერესებთ.
ბავშვობიდან ვერ ვიტანდი უაზრო თანაგრძნობას, ტრანსპორტში, ქუჩაში რომ მეხვეოდნენ გულაჩუყებული ბებიები. ახლაც არ მჭირდება მათი გულში ჩახუტება, თანაგრძნობის ცრემლები. უბრალოდ ისეთი მიმიღეთ, როგორიც ვარ! სხვას თქვენგან არაფერს ვითხოვთ არც მე და არც ჩემნაირი ადამიანები.
ჟურნალ "სარკეს" მადლობას გიხდით, რომ ამ წერილის გამოქვეყნების საშუალება მომეცით.
თქვენი ერთგული მკითხველი