"ჩემმა შეყვარებულმა შური ჩემს დაზე იძია"
3 615 ნახვა
ამ წერილის დაწერა თქვენს ჟურნალში გამოქვეყნებული წერილის შემდეგ გადავწყვიტე. ერთი გოგო ათენიდან წერდა, დამ შეყვარებული როგორ წაართვა. მეც მინდა, მოგიყვეთ ჩემი ამბავი. ოღონდ ამ შემთხვევაში ჩემი და მსხვერპლია. ის ძალიან მეცოდება, რადგან ჩემ გამო ბევრი რამ გადაიტანა.
მერვე კლასში ვიყავი, როცა ერთი ბიჭი შემიყვარდა. მაშინ ყველაფერი სხვანაირად მეჩვენებოდა. საქართველოში არეულობის წლები იყო, გაჭირვების. თითქოს ბიჭები ადრეულ ასაკში დაკაცდნენ, სხვანაირები გახდნენ. უმეტესობისთვის სახლად ქუჩა იქცა. ჩემი შეყვარებულიც მოძველბიჭო ტიპი იყო. მაშინ მეჩვენებოდა, რომ ნამდვილი რაინდი მყავდა გვერდით. ვაჟკაცური თვისებები ჰქონდა და ამით ვამაყობდი. ჩემს მშობლებს ჩვენი ურთიერთობა ანერვიულებდათ, მაგრამ მე ყველას ვეურჩებოდი.
სკოლა რომ დავამთავრე, თბილისში წამოვედი სასწავლებლად. პირველ სემესტრს რომ დავხურავდით, ცოლად უნდა გავყოლოდი. ყველა ჩემს საქმროდ იცნობდა. უნივერსიტეტში კი გავიცანი ბიჭი, რომლის მიმართაც განსაკუთრებული რამ ვიგრძენი. მაშინ მივხვდი, ნამდვილი სიყვარული რას ნიშნავდა. ისიც გამომიტყდა, რომ ჩემ მიმართ გულგრილი არ იყო. მოვუყევი, რომ საქმრო მყავდა და გათხოვებას ვაპირებდი. ამიტომ ძალიან იჩქარა და ერთ დღეს მომიტაცა. უფრო სწორად, ერთ–ერთი მორიგი გასეირნების დროს მითხრა, ახლა ბიძაჩემთან მივდივართ, დღეიდან ჩემი ცოლი ხარო. წინააღმდეგობა არ გამიწევია, რადგან ძალიან მიყვარდა.
ყოფილმა შეყვარებულმა დამირეკა და მითხრა, ჩემთან წამოდი, ყველაფერს გაპატიებო. ეგონა, მოტყუებით წამიყვანეს. ავუხსენი, რომ ქმარი მიყვარდა და მის მიმართ აღარაფერს ვგრძნობდი. ძალიან გაბრაზდა, მითხრა, ამ სიტყვებს ძალიან ინანებო. შემეშინდა, ვიფიქრე, ჩემს ქმარს არაფერი დაუშავოს–მეთქი. ვერ წარმოვიდგინე, რომ უფრო დიდ საშინელებას ჩაიდენდა, ვიდრე ჩემი ქმრის ცემა იყო.
ჩემი გათხოვებიდან ზუსტად სამ დღეში დედაჩემმა კივილით დამირეკა, შენი და იმან მოიტაცაო. იქვე ჩავიკეცე, გონება დავკარგე. დის დახსნა ვერ შევძელით, რადგან ძალიან შორს წაიყვანა, ვერაფრით მივაგენით. მხოლოდ ერთი კვირის შემდეგ გამოჩნდნენ, როცა ყველაფერი ძალიან გვიან იყო. ჩემი და სკოლის მოსწავლე იყო. უმწეო, მიამიტი თვალებით გვიყურებდა. რას არ გავიღებდი, რომ ის ამ მდგომარეობაში არ მენახა! ოღონდ ეს არ მომხდარიყო და ყველანაირ მსხვერპლზე წავიდოდი, ქმარსაც კი დავთმობდი. ჩემი სიძე (როგორ მხვდება გულზე ეს სიტყვა!) ნიშნისმოგებით მიყურებდა. ურცხვად თქვა, მიყვარს და მის თავს ვერ წამართმევთო. შევატყვე, რომ ჩემი და შეყვარებული იყო. მოახერხა, პატარა ბავშვისთვის თავბრუ დაეხვია. არაფრით გამოგვყვა უკან, გამოგვიცხადა, ძალიან მიყვარსო. როგორც მოველოდი, კარგი ქმარი არ აღმოჩნდა, მაგრამ ჩემი და დღემდე უძლებს, ოჯახს შვილების გამო ინარჩუნებს.
რა თქმა უნდა, მათ ოჯახში არასოდეს ვყოფილვარ. დას ჩემი ძმის სახლში ან ნათესავების გარემოცვაში თუ ვნახულობ. ისიც მოდის ჩემთან. იმ ამბის შემდეგ ბევრმა წყალმა ჩაიარა, ჩვენმა ოჯახმა უამრავი რამ გადაიტანა – კარგიც და ცუდიც. ყველა, მათ შორის ჩემი სიძეც, მეუბნება, ყველაფერი დაივიწყე, ბავშვები ხომ აღარ ვართო, მაგრამ არ შემიძლია. ვერ ვპატიობ, რომ შური ასე მწარედ იძია ჩემზე. მიუხედავად იმისა, რომ ამდენი დრო გავიდა, მაინც ვერ ვპატიობ. ეს გრძნობა მტანჯავს, ბედნიერების საშუალებას არ მაძლევს. სინდისი მქენჯნის, რომ ჩემი პატარა დაიკოს ცხოვრება ჩემ გამო ასე აეწყო. მან სკოლის დამთავრებაც ვერ მოახერხა. ბოდიშს ვუხდი ყველაფრისთვის.
თქვენი ერთგული მკითხველი
მერვე კლასში ვიყავი, როცა ერთი ბიჭი შემიყვარდა. მაშინ ყველაფერი სხვანაირად მეჩვენებოდა. საქართველოში არეულობის წლები იყო, გაჭირვების. თითქოს ბიჭები ადრეულ ასაკში დაკაცდნენ, სხვანაირები გახდნენ. უმეტესობისთვის სახლად ქუჩა იქცა. ჩემი შეყვარებულიც მოძველბიჭო ტიპი იყო. მაშინ მეჩვენებოდა, რომ ნამდვილი რაინდი მყავდა გვერდით. ვაჟკაცური თვისებები ჰქონდა და ამით ვამაყობდი. ჩემს მშობლებს ჩვენი ურთიერთობა ანერვიულებდათ, მაგრამ მე ყველას ვეურჩებოდი.
სკოლა რომ დავამთავრე, თბილისში წამოვედი სასწავლებლად. პირველ სემესტრს რომ დავხურავდით, ცოლად უნდა გავყოლოდი. ყველა ჩემს საქმროდ იცნობდა. უნივერსიტეტში კი გავიცანი ბიჭი, რომლის მიმართაც განსაკუთრებული რამ ვიგრძენი. მაშინ მივხვდი, ნამდვილი სიყვარული რას ნიშნავდა. ისიც გამომიტყდა, რომ ჩემ მიმართ გულგრილი არ იყო. მოვუყევი, რომ საქმრო მყავდა და გათხოვებას ვაპირებდი. ამიტომ ძალიან იჩქარა და ერთ დღეს მომიტაცა. უფრო სწორად, ერთ–ერთი მორიგი გასეირნების დროს მითხრა, ახლა ბიძაჩემთან მივდივართ, დღეიდან ჩემი ცოლი ხარო. წინააღმდეგობა არ გამიწევია, რადგან ძალიან მიყვარდა.
ყოფილმა შეყვარებულმა დამირეკა და მითხრა, ჩემთან წამოდი, ყველაფერს გაპატიებო. ეგონა, მოტყუებით წამიყვანეს. ავუხსენი, რომ ქმარი მიყვარდა და მის მიმართ აღარაფერს ვგრძნობდი. ძალიან გაბრაზდა, მითხრა, ამ სიტყვებს ძალიან ინანებო. შემეშინდა, ვიფიქრე, ჩემს ქმარს არაფერი დაუშავოს–მეთქი. ვერ წარმოვიდგინე, რომ უფრო დიდ საშინელებას ჩაიდენდა, ვიდრე ჩემი ქმრის ცემა იყო.
ჩემი გათხოვებიდან ზუსტად სამ დღეში დედაჩემმა კივილით დამირეკა, შენი და იმან მოიტაცაო. იქვე ჩავიკეცე, გონება დავკარგე. დის დახსნა ვერ შევძელით, რადგან ძალიან შორს წაიყვანა, ვერაფრით მივაგენით. მხოლოდ ერთი კვირის შემდეგ გამოჩნდნენ, როცა ყველაფერი ძალიან გვიან იყო. ჩემი და სკოლის მოსწავლე იყო. უმწეო, მიამიტი თვალებით გვიყურებდა. რას არ გავიღებდი, რომ ის ამ მდგომარეობაში არ მენახა! ოღონდ ეს არ მომხდარიყო და ყველანაირ მსხვერპლზე წავიდოდი, ქმარსაც კი დავთმობდი. ჩემი სიძე (როგორ მხვდება გულზე ეს სიტყვა!) ნიშნისმოგებით მიყურებდა. ურცხვად თქვა, მიყვარს და მის თავს ვერ წამართმევთო. შევატყვე, რომ ჩემი და შეყვარებული იყო. მოახერხა, პატარა ბავშვისთვის თავბრუ დაეხვია. არაფრით გამოგვყვა უკან, გამოგვიცხადა, ძალიან მიყვარსო. როგორც მოველოდი, კარგი ქმარი არ აღმოჩნდა, მაგრამ ჩემი და დღემდე უძლებს, ოჯახს შვილების გამო ინარჩუნებს.
რა თქმა უნდა, მათ ოჯახში არასოდეს ვყოფილვარ. დას ჩემი ძმის სახლში ან ნათესავების გარემოცვაში თუ ვნახულობ. ისიც მოდის ჩემთან. იმ ამბის შემდეგ ბევრმა წყალმა ჩაიარა, ჩვენმა ოჯახმა უამრავი რამ გადაიტანა – კარგიც და ცუდიც. ყველა, მათ შორის ჩემი სიძეც, მეუბნება, ყველაფერი დაივიწყე, ბავშვები ხომ აღარ ვართო, მაგრამ არ შემიძლია. ვერ ვპატიობ, რომ შური ასე მწარედ იძია ჩემზე. მიუხედავად იმისა, რომ ამდენი დრო გავიდა, მაინც ვერ ვპატიობ. ეს გრძნობა მტანჯავს, ბედნიერების საშუალებას არ მაძლევს. სინდისი მქენჯნის, რომ ჩემი პატარა დაიკოს ცხოვრება ჩემ გამო ასე აეწყო. მან სკოლის დამთავრებაც ვერ მოახერხა. ბოდიშს ვუხდი ყველაფრისთვის.
თქვენი ერთგული მკითხველი
