ჩემი მეზობელი დემონია...(დასასრული)
2 045 ნახვა
გათენდა,ძნელია მთელი ღამე ბოდიალი,უცებ სახლამდე მიაღწია დემონიამ,კარებზე დააკაკუნა...კარი დედამისმა გააღო.. დედამ დემონიას შეხედა,ენა ჩაუვარდა და უგრძნობი თვალებით უყურებდა შვილს..
დემონია იდგა,კარებთან იდგა და დედას თვალებში უყურებდა..ერთხანს დუმდა,მერე თავისით წამოვიდა თვალებიდან ცრემლები,თავისით იტირა დემონიამ,რამდენი ხანია არ უტირია,ძალიან,ძალიან დიდი ხანია,მუხლებზე დაემხო და დედას ფეხებზე მოეხვია..
-მაპატიე დედა..უმადური ვარმაპატიე დედა...-დეა ტიროდა,დიახ დემონია ტიროდა დედას ფეხებზე ეხვეოდა და დაჩოქილი ტიროდა..
-შვილო,ნუ ტირიხარ შვილო-დედა შვილს ჩაეხუტა..დიდი ხანი ტიროდა ორივე,დიდი ხანი ღვრიდა ცრემლებს,თითქოს ეხლა გაიცნეს მათ ერთმანეთი,მხოლოდ ეხლა..დიდი ხანი ეძებდა დათო და დედა დემონიას ეხლა იპოვეს ,იპოვეს როგორც იქნა..
დეა მალევე ავიდა თავის ოთახში და აივანზე დაჯდა,ელოდებოდა დათოს...
-შვილო!მოდი ჭამე,გამოიცვალე!
-მაცალე დედა,მალე გამოვალ.... დეა დაღლილი იყო და იქვე,აივანზე ჩაეძინა...გააღვიძა სიომ,რომელიც ესე ცივად უბერავდა შორიდან,თან ფოთლების სუნს დაატარებდა და მზე ღრუბლებს ჩაეხუტა...დეამ გახედა ხეებს და სადღაც შორს ბიჭის სილუეტი იპოვა,ის სკამზე იჯდა და თავი ხელებში ქონდა ჩაფლული...სადღაც შორს ქარი ტიროდა,ტიროდა და მისი ხმაც ამ ტირილს ყვებოდა...
-რატომ ტირი?გასძახა დეამ.. დათო ერთ ხანს გაშტერებული იყურებოდა,მერე დეას მოკრა თვალი,თვალები გაუბრწყინდა და მისკენ გაიქცა..დეა!! მოხვედი!! დეამ საზარელი მზერა მიიღო...
დათო დეას აივნის წინ დაეყუდა და მოთქმა დაიწყო
-დეა,მაპატიე,შენზე ოცნებებში მძინავს,შენ მელანდები დილით,სამყარო დაცარიელდა გესმის?უშენოდ არავინ ვარ,უშენოდ არ ააქვს აზრი ამ ცხოვრებას,ამ წუთებს,წამებს,უშენოდ ცარიელია ეს ცხოვრება,ყოველ წამს,ყოველ წუთს შენი სახება მიდგას წინ,მიყვარხარ დემონია,მიყვარხარ როგორც არასდროს და წამები გადის.გადის და უფრო და უფრო მიყვარდები..რა ლამაზი ხარ როცა იცინი,როცა ტირიხარ მაშინ ყველაზე უფრო ლამაზი ხარ დემონია...არ ვარ ღირსი,არ ვარ ღირსი მიყვარდე რადგან მე თვითონ მოვკალი ეს სიყვარული,მე თვითონ ვამჯობინე შენს სახეს წამიერად სხვა,და იმ წამს,მეც მოვკვდი და შენი გულიც მოვკალი დემონია..დათო ტიროდა და ქვემოდან აივანზე მჯდომ დემონიას უყურებდა...დემონია ადგა და სახელურს დაეყრდნო..ის არ ტიროდა,არ იცინოდა,უსულოდ უყურებდა დათოს..
- დაიჩოქე.... თქვა ბოლოს დაბალი ხმით..
დათო მუხლებზე დაემხო-მითხარი,მითხარი რაც გინდა,შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ დემონია...
-რატომ დაიჩოქე?
-იმიტომ რომ მიყვარხარ-დათოს ცრემლები გადმოსცვივდა და მალევე მოიწმინდა....
-მხოლოდ ღმერთს უჩოქებს ადამიანი...
-ვიცი,მაგრამ მაპატიე ღმერთო!მაპატიე მაგრამ შენ ხარ ჩემი ღმერთი დემონია!მაპატიე უფალო!შენ ჩემთან ხარ მაგრამ მაინც შორს ჩემი სულისგან..ის კი..დემონია,არასდროს მოგცემ უფლებას რომ წახვიდე,დამტოვო,როგორ შეძელი წასვლა,მე ხომ იმ წამს მომკალი დემონია!შენ წახვედი და მაშინ მომკალი,,მაშინ მოვკვდი..მაპატიე..გემუდარები მაპატიე...
დეა მას ზემოდან უყურებდა,უცებ ერთმა ცრემლის წვეთმა მის ლოყაზე ისრიალა და ბიჭს ხელზე დაეცა...
დათო ადგა,ადგა და დემონიასთან ავიდა... მერე მოეხვია,გაცოცხლდა დათო,დემონიაც გაცოცხლდა მაგრამ,რაღაც მოხდა,რაღაც უცნაური,ბიჭმა დეას ხელები ზურგში შეუცურა და სისველე იგრძნო,დეას ზურგი დასერილი ქონდა,ძალიან ღრმად ქონდა დასერილი და სისხლი ტავსაცმელს აწითლებდა...დათიმ თავის ხელს დახედა,ის სულ სისხლიანი იყო..
-დემონია!ეს რა არის,რა დაგემართთა..
დემონიას გაეცინა,თავისი ხელი ბიჭს სახეზე მოუსვა და უთხრა..
-არაფერია,უბრალოდ ღმერთმა დამსაჯა..გაივლის..ეს იოლად გაივლის...
მაშინ დამთავრდა ეს ისტორიაც,დემონიამ ისევე აკოცა ბიჭს როგორც უწინ,არანაირი ცინიზმით,ძალიან ნაზად,თუმცა დემონია სულ იყო ესეთი უხეში,ამჯერად სხვებთან,შეიცვალა ზოგიერთთან მაგრამ არა სხვებთან...მე ვაღმერთებდი დემონიას,ყოველთვის მიყვარდა იგი,არა იმიტომ რომ ძლიერი იყო,არამედ იმიტომ რომ რაღაც მის ნაწილს ჩემში ვპოულობდი...
ყველას ეგონა დემონია საშინელი და ცინიკური არსება...თუმცა ბოლომდე ვერავის გაეგო,იყო თუ არა დემონი დემონია....
მალე მზემაც გამოანათა და გაანათა ირგვლივ სამყარო,მზეს ზოგმა ჩახედა თვალებში და დაინახა რა იყო სიკვდილი,სიცოცხლე და ოცნება,ოცნება რომელიც ჩვენ ვართ,უბრალო ადამიანები რომლებიც წვეთს გვანან ზღვაში,წვეთს რომელიც ოდესმე აორთქლდება მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ გაქრება..
დემონია იდგა,კარებთან იდგა და დედას თვალებში უყურებდა..ერთხანს დუმდა,მერე თავისით წამოვიდა თვალებიდან ცრემლები,თავისით იტირა დემონიამ,რამდენი ხანია არ უტირია,ძალიან,ძალიან დიდი ხანია,მუხლებზე დაემხო და დედას ფეხებზე მოეხვია..
-მაპატიე დედა..უმადური ვარმაპატიე დედა...-დეა ტიროდა,დიახ დემონია ტიროდა დედას ფეხებზე ეხვეოდა და დაჩოქილი ტიროდა..
-შვილო,ნუ ტირიხარ შვილო-დედა შვილს ჩაეხუტა..დიდი ხანი ტიროდა ორივე,დიდი ხანი ღვრიდა ცრემლებს,თითქოს ეხლა გაიცნეს მათ ერთმანეთი,მხოლოდ ეხლა..დიდი ხანი ეძებდა დათო და დედა დემონიას ეხლა იპოვეს ,იპოვეს როგორც იქნა..
დეა მალევე ავიდა თავის ოთახში და აივანზე დაჯდა,ელოდებოდა დათოს...
-შვილო!მოდი ჭამე,გამოიცვალე!
-მაცალე დედა,მალე გამოვალ.... დეა დაღლილი იყო და იქვე,აივანზე ჩაეძინა...გააღვიძა სიომ,რომელიც ესე ცივად უბერავდა შორიდან,თან ფოთლების სუნს დაატარებდა და მზე ღრუბლებს ჩაეხუტა...დეამ გახედა ხეებს და სადღაც შორს ბიჭის სილუეტი იპოვა,ის სკამზე იჯდა და თავი ხელებში ქონდა ჩაფლული...სადღაც შორს ქარი ტიროდა,ტიროდა და მისი ხმაც ამ ტირილს ყვებოდა...
-რატომ ტირი?გასძახა დეამ.. დათო ერთ ხანს გაშტერებული იყურებოდა,მერე დეას მოკრა თვალი,თვალები გაუბრწყინდა და მისკენ გაიქცა..დეა!! მოხვედი!! დეამ საზარელი მზერა მიიღო...
დათო დეას აივნის წინ დაეყუდა და მოთქმა დაიწყო
-დეა,მაპატიე,შენზე ოცნებებში მძინავს,შენ მელანდები დილით,სამყარო დაცარიელდა გესმის?უშენოდ არავინ ვარ,უშენოდ არ ააქვს აზრი ამ ცხოვრებას,ამ წუთებს,წამებს,უშენოდ ცარიელია ეს ცხოვრება,ყოველ წამს,ყოველ წუთს შენი სახება მიდგას წინ,მიყვარხარ დემონია,მიყვარხარ როგორც არასდროს და წამები გადის.გადის და უფრო და უფრო მიყვარდები..რა ლამაზი ხარ როცა იცინი,როცა ტირიხარ მაშინ ყველაზე უფრო ლამაზი ხარ დემონია...არ ვარ ღირსი,არ ვარ ღირსი მიყვარდე რადგან მე თვითონ მოვკალი ეს სიყვარული,მე თვითონ ვამჯობინე შენს სახეს წამიერად სხვა,და იმ წამს,მეც მოვკვდი და შენი გულიც მოვკალი დემონია..დათო ტიროდა და ქვემოდან აივანზე მჯდომ დემონიას უყურებდა...დემონია ადგა და სახელურს დაეყრდნო..ის არ ტიროდა,არ იცინოდა,უსულოდ უყურებდა დათოს..
- დაიჩოქე.... თქვა ბოლოს დაბალი ხმით..
დათო მუხლებზე დაემხო-მითხარი,მითხარი რაც გინდა,შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ დემონია...
-რატომ დაიჩოქე?
-იმიტომ რომ მიყვარხარ-დათოს ცრემლები გადმოსცვივდა და მალევე მოიწმინდა....
-მხოლოდ ღმერთს უჩოქებს ადამიანი...
-ვიცი,მაგრამ მაპატიე ღმერთო!მაპატიე მაგრამ შენ ხარ ჩემი ღმერთი დემონია!მაპატიე უფალო!შენ ჩემთან ხარ მაგრამ მაინც შორს ჩემი სულისგან..ის კი..დემონია,არასდროს მოგცემ უფლებას რომ წახვიდე,დამტოვო,როგორ შეძელი წასვლა,მე ხომ იმ წამს მომკალი დემონია!შენ წახვედი და მაშინ მომკალი,,მაშინ მოვკვდი..მაპატიე..გემუდარები მაპატიე...
დეა მას ზემოდან უყურებდა,უცებ ერთმა ცრემლის წვეთმა მის ლოყაზე ისრიალა და ბიჭს ხელზე დაეცა...
დათო ადგა,ადგა და დემონიასთან ავიდა... მერე მოეხვია,გაცოცხლდა დათო,დემონიაც გაცოცხლდა მაგრამ,რაღაც მოხდა,რაღაც უცნაური,ბიჭმა დეას ხელები ზურგში შეუცურა და სისველე იგრძნო,დეას ზურგი დასერილი ქონდა,ძალიან ღრმად ქონდა დასერილი და სისხლი ტავსაცმელს აწითლებდა...დათიმ თავის ხელს დახედა,ის სულ სისხლიანი იყო..
-დემონია!ეს რა არის,რა დაგემართთა..
დემონიას გაეცინა,თავისი ხელი ბიჭს სახეზე მოუსვა და უთხრა..
-არაფერია,უბრალოდ ღმერთმა დამსაჯა..გაივლის..ეს იოლად გაივლის...
მაშინ დამთავრდა ეს ისტორიაც,დემონიამ ისევე აკოცა ბიჭს როგორც უწინ,არანაირი ცინიზმით,ძალიან ნაზად,თუმცა დემონია სულ იყო ესეთი უხეში,ამჯერად სხვებთან,შეიცვალა ზოგიერთთან მაგრამ არა სხვებთან...მე ვაღმერთებდი დემონიას,ყოველთვის მიყვარდა იგი,არა იმიტომ რომ ძლიერი იყო,არამედ იმიტომ რომ რაღაც მის ნაწილს ჩემში ვპოულობდი...
ყველას ეგონა დემონია საშინელი და ცინიკური არსება...თუმცა ბოლომდე ვერავის გაეგო,იყო თუ არა დემონი დემონია....
მალე მზემაც გამოანათა და გაანათა ირგვლივ სამყარო,მზეს ზოგმა ჩახედა თვალებში და დაინახა რა იყო სიკვდილი,სიცოცხლე და ოცნება,ოცნება რომელიც ჩვენ ვართ,უბრალო ადამიანები რომლებიც წვეთს გვანან ზღვაში,წვეთს რომელიც ოდესმე აორთქლდება მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ გაქრება..
