რომანტიკა თუ დანაშაული?! (2)

იმ ღამეს ჩემს ჯგუფელ მაიკოსთან დავრჩი, რომელიც ორი თვის წინ გათხოვდა. კი მერიდებოდა, მაგრამ იძულებული ვიყავი, სანამ მდგმურს დავითხოვდი, მასთან მომიწევდა დარჩენა. სამ დღეში უნდა დამიცალოთ ბინა-მეთქი, მოვუბოდიშე ახალგაზრდა და-ძმას, მამას ავადმყოფობა მოვიმიზეზე. ისედაც ვაპირებდით გადასვლას, ძალიან გვიჭირს ქირის გადახდა, უკვე ვეძებთ იაფიანსო, მითხრა დამ. ძმა მოუხსნიათ სამსახურიდან და…
გამიმართლა… მდგმურებმა ბინა ორ დღეში გამითავისუფლეს, იქამდე კი “აიპისიში” მივიტანე ჩემი “სივი” და მითხრეს, ჩვენ თვითონ დაგირეკავთო. მართლაც, იმავე დღეს დამირეკეს მობილურზე, ხვალ, საღამოს ექვს საათზე ოფისში გელოდებით გასაუბრებაზეო. პირველი გამიხარდა, მეორე _ ისე რა. მდივან-მემანქანეობა დიდი ბედენა სულაც არ იყო ჩემთვის.
მეორე დღეს სახლი დავალაგე, ფარდები და თეთრეული მივრეცხ-მოვრეცხე, სადილი მოვამზადე და წასვლის დრო რომ მოახლოვდა, მაინც გამოვიპრანჭე.
ექვსი ხდებოდა, “აიპისის” შენობას რომ მივადექი. მთელი დღე დახუთული ამინდი იდგა, ახლა კი პირქუში ცა ღრუბლებით დაფარულიყო. მივხვდი, რომ აუცილებლად იწვიმებდა, თანაც ძალიან მალე, თანაც _ საშინლად. ასეც მოხდა. როგორც კი ვესტიბიულში ფეხი შევდგი, ერთი გაიელვა, მერე დაიგრგვინა და დაუშვა, მაგრამ რა დაუშვა! კიდევ კარგი, შევასწარი!
ვიცოდი ეს კომპანია, თანამედროვე ელექტროტექნიკით ვაჭრობდა _ კომპიუტერები, ვიდეომაგნიტოფონები, ავტომობილის რადიოები, ტელევიზორები, ფოტოაპარატები, მაგნიტოფონები, პლაზმური ტელევიზორები და ა.შ.
გამესაუბრნენ, უაზრო ტესტებიც გადმომილაგეს, სწორი პასუხები შემოხაზეო. დებილური ტესტები იყო და არც მახსოვს, სწორი პასუხი გავეცი თუ არა კითხვებს. უკვე აღარ მინდოდა აქ მუშაობა. იმდენად დაუცველად და უცხოდ ვიგრძენი თავი, მერჩივნა, უარი ეთქვათ სამსახურზე. გარდა ამისა, ანკეტაში იმდენი რამ ჩავწერე, ალბათ გასულელდებოდნენ! მასხრად ავიგდე ჩემი თავიც და ანკეტის შემდგენიც. თან მაგრად ვიხალისე. სულ რომ სწორად შემევსო ტესტები თავიდან ბოლომდე, ამის შემდეგ მაინც მეტყოდნენ უარს. თავხედობასაც ხომ აქვს საზღვარი!
ცოტა ხანს მალოდინეს და შემდეგ მარკეტინგის მენეჯერის კაბინეტში შემიყვანეს პასუხის სათქმელად. უნდა გენახათ, რა სახე ჰქონდა იმ კაცს! ალბათ გიჟი ვეგონე. იგი წამოდგა და ექიდნურად გამომიცხადა, სამწუხაროდ, თქვენი მონაცემები ჩვენს ვაკანსიას ვერ დააკმაყოფილებსო. ესეც ასე! გამომივიდა! ხვალ ისევ ფილიპეს მივადგები.
რა ჩემი ბრალია, ასე რომ ვიქცევი. საერთოდ, ძნელად ვეგუები ახალ გარემოს. ამდენ უცხო ხალხში როდის მოვახერხებ გაშინაურებას, თანაც ჩემი საცოდავი თანამდებობით! არანაირი პრივილეგია არ მექნება!
იქნებ როგორმე ფილიპე დავიყოლიო და თავისთან გამომიჩხრიკოს რამე. რაც მთავარია, მოვეწონე, ამიტომაც ვიმედოვნებ, რაღაცას მომიხერხებს. ერთი ნაცნობი მაინც მეყოლება იქ, თანაც ნათესავი. უფრო ადამიანურად მომეპყრობიან. ჩემი შორეული ნათესავი ახლა ჩემი ერთადერთი ნათელი წერტილი იყო შავ ჰორიზონტზე.
როცა შენობიდან გამოვედი, აგვისტოს მშვენიერი საღამოს ნაცვლად, ღრუბლებით დაბურული ღამე დამხვდა გარეთ. ალბათ ისევ იწვიმებს, უკმაყოფილოდ გადავაქნიე თავი. რა დროს თავსხმაა ამ გაგანია ზაფხულში! ამინდიც კი არ მწყალობს!
ის იყო, გეზი ჩემი მანქანისკენ ავიღე, რომელიც კარგა მოშორებით, შესახვევში მეყენა, რომ მოულოდნელად ვიგრძენი, როგორ დამეცა ხელზე წვიმის რამდენიმე წვეთი. აჰა, ისევ დაიწყო! ამასობაში ქარიც ამოვარდა ღმუილით. ეს უკვე მეტისმეტი იყო! ქუჩის გადაჭრა დავაპირე და დავიძარი კიდეც, მაგრამ შუა ასფალტზე ფეხი ამისხლტა და ბრაგვანი მოვადინე ძირს. ამასთან, ფეხსაცმელიც გამძვრა და დავრჩი ცალფეხშიშველი. როგორც ჩანს, გზის შეკეთება მიმდინარეობდა, რადგან ასფალტი აქა-იქ ანგრეული იყო, ხოლო ზუსტად იმ ადგილზე, სადაც დავეცი, მგონი, ცემენტის თუ რაღაც თეთრი ფხვნილის გროვა ეყარა. მოულოდნელად ჩემ ცხვირწინ შავი ჯიპი ბორბლების საშინელი ღრჭიალით დამუხრუჭდა. ლამის ზედ გადამიარა! დაცემისას ფეხი ცუდად მომყვა და ყრუ ტკივილი ვიგრძენი,…
სიმწრით შევკივლე. გაჩერებული მანქანიდან მამაკაცი გადმოხტა.
_ მიშველეთ! _ კი არ ვიყვირე, დავიხავლე შეშინებულმა.
ახლაღა გავაცნობიერე, რომ ერთიანად იმ თეთრ ფხვნილში ვიყავი ამოსვრილი. მოგვიანებით გავაცნობიერე, რომ მართლაც ცემენტი იყო. ნუთუ ცემენტსაც იყენებენ გზის დაგებისას? ახლა ამის გარკვევის დრო არ იყო.
უცნობი მამაკაცი მსწრაფლ მომვარდა და წამოდგომაში მომეხმარა.
_ გვერდზე არ უნდა გაიხედოთ, სანამ ქუჩას გადაკვეთთ? _ მისაყვედურა, _ კინაღამ გაგიტანეთ.
შეწუხებულმა ავხედე.
_ მაღალ იდეალებზე ვფიქრობდი, _ ვუპასუხე ამრეზით.
_ მე ნიკა ვარ, თქვენ რა გქვიათ? _ მკითხა და პასუხს არ დალოდებია, ისე დაამატა, _ სიარული შეგიძლიათ?
_ კი, რა თქმა უნდა, _ რის ვაივაგლახით ვუპასუხე, მაგრამ ჩემი სახელი, რატომღაც, არ ვუთხარი.
_ წამომყევით, მანქანაში ჩაგსვამთ. ვნახოთ, სერიოზულად ხომ არ დაიზიანეთ ფეხი, _ თქვა მან და წელზე ხელი მომხვია, რომ დავყრდნობოდი.
_ სააავადმყოფოში ხომ არ წავიდეთ?
_ არა, არ გინდათ! _ ვიყვირე უცებ, _ დიდი არაფერია, არ ღირს! _ თან “ბიჭი” შევათვალიერე.
სპორტულად ეცვა _ ჯინსი და მაისური. დაახლოებით ოცდაათი წლის იქნებოდა, შევხედე და გაოცებისგან პირი დავაღე. ჩემ გვერდით ყველაზე სიმპათიური მამაკაცი იდგა, რომელიც კი ოდესმე მენახა ცხოვრებაში. მე ვიტყოდი, ლამაზიც კი. რაც მთავარია, მოძალადეს არ ჰგავდა.


როგორც კი ვცადე, ნაბიჯი დამოუკიდებლად გადამედგა, ტკივილმა ფეხი გამიკავა და წავბორძიკდი.
_ ფრთხილად! _ ხელი შემაშველა ნიკამ, _ მე დამეყრდენი!
_ გმადლობ, _ უცნაური ხმით ჩავილაპარაკე და შევეცადე, ჩემით გამევლო, _ მე თვითონ!
ჩემმა სიმპათიურმა აღმოჩენამ ჩემს სიტყვებს ყურადღება არ მიაქცია, ცალი ხელი კვლავ წელზე მომხვია, მეორეში ჩემი ფეხსაცმელი დაიჭირა ხელი და მანქანამდე მიმიყვანა. მისმა შეხებამ უარესად გამხადა, გაბრუებულს საერთოდ წამერთვა ფეხებში ძალა. იმწუთას ძალიან უსუსური ვიყავი. ასე მეგონა, თითქოს ტუჩებიდან პომადა მომცილდა, ხოლო სახე ტალახით მქონდა მოთხვრილი. თუმცა რამდენიმე წუთის შემდეგ თავის ხელში აყვანა შევძელი. გულში ვკიცხავდი ჩემს თავს: რა გემართება, ლოლა? განა შეიძლება ახალგაზრდა გოგო ასე უნიჭოდ დაიბნეს ლამაზი კაცის დანახვაზე? იქნებ მომეჩვენა და სულაც არ არის ასეთი გასაგიჟებელი? ჩემი პირველი შთაბეჭდილების შესამოწმებლად მალულად კვლავ შევავლე თვალი. უნდა ვაღიარო, რომ არ შევმცდარვარ _ მაღალი, ჩამოსხმული, მხარბეჭიანი, ხშირი შავი თმით… ძალიან მამაკაცური იყო და ეს მისი სახის ყოველ ნაკვთში აისახებოდა. მსხვილი, გამოკვეთილი ტუჩები, ფართო შუბლი და ბერძნული მოყვანილობის ცხვირი… ტუჩები მაინც განსაკუთრებული ჰქონდა.
ჯერ კიდევ მისი ლამაზი ტუჩების მოყვანილობის შესწავლაში ვიყავი, რომ მოულოდნელად გამომხედა და თავისი ნაცრისფერი თვალებით ლამის გამბურღა. იმდენად დამაბნია მისმა მზერამ, ასე მეგონა, მიმიხვდა, რითიც ვიყავი დაკავებული და სასწრაფოდ თავის მართლება დავიწყე.
_ ტკივილს არასდროს ვუღრმავდები და ამაზე რომ არ ვიფიქრო, ყოველთვის ვცდილობ, ამ დროს სხვა რამეზე გადავიტანო ყურადღება.
_ ძალზე ჭკვიანურია, _ ირონიულად ჩაილაპარაკა. ეს ირონია ალბათ ჩემკენ იყო მომართული, რადგან მიხვდა, რომ საჭირო დროს საჭირო ტყუილის გამოცხობა მეხერხებოდა.
მივხვდი, რომ მისი მოტყუება ვერ შევძელი და რომ არ გავწითლებულიყავი, თავდახრილმა მტკივან ფეხზე ხელი გადავისვი.
_ ერთი წამით, კარს გაგიღებ, _ თქვა მან, ხელი შემიშვა და მანქანის კარი ისეთი სიფრთხილით გამოაღო, თითქოს შიგნით შეიარაღებული ბანდიტი ეგულებოდა ჩასაფრებული და რაც შეიძლება, ნაკლებად უნდა ეხმაურა. მერე უსიტყვოდ წამავლო ხელი და სვენებ-სვენებით დამსვა წინა სავარძელზე.
აშკარად ჩანდა, მდიდარი კაცის ავტომობილის სალონში მოვხვდი. კომპიუტერიც კი შევნიშნე, საჭის გვერდით რომ ჰქონდა დამაგრებული, მინიატიურულ ტელევიზორზე რომ არაფერი ვთქვათ.
_ ეს თქვენი ჯიპია? _ ჩურჩულით ვიკითხე.
_ გახლავთ. რა, არ მოგწონთ? _ ირიბად მომხედა.
_ პირიქით, ზედმეტად გადაპრანჭულადაც კი მეჩვენება.
სიცილი აუტყდა. მერე უკანა სალონის კარი გამოაღო, იქვე დადებული აფთიაქის ყუთი აიღო, გახსნა და იქიდან იოდის შუშა და ბამბის პაკეტი ამოიღო. ისე ოსტატურად მისვამდა იოდიან ბამბას მტკივან ადგილზე, თითქოს გამოცდილი ექთანი ყოფილიყო.
იოდმა ჭრილობა თუ განაკაწრი უფრო ამიწვა.
_ უჰ…უჰ… _ ყრუდ ამოვიკვნესე.
_ გეწვით? ცოტა მოითმინეთ, მალე დაგიამდებათ. რამეს ხომ არ დალევთ? _ მკითხა, როცა “პროცედურას” მორჩა.
_ რა ვიცი… _ უხერხულად შევიშმუშნე.
მამაკაცი მძღოლის ადგილზე მოკალათდა, რომელიღაც ღილაკს მიაჭირა თითი და ჩვენ შუა ოთხკუთხა უჯრა ამოიმართა, რომელშიც სხვადასხვა სასმლის ლამაზი ბოთლი იდგა. იგი არჩევას შეუდგა. იმდენად შოკირებული ვიყავი, თვალები ამიჭრელდა. პრეზიდენტის მანქანაში მეგონა თავი.
სანამ სასმელს ჩამოასხამდა, მე შემომაჩერდა. თითქოს შეყოყმანდა, ღირდა თუ არა ჩემთვის სპირტიანი სასმლის შემოთავაზება. მის სახეზე ღიმილი შევნიშნე, რომლის დამალვასაც ოსტატურად ცდილობდა. აშკარა იყო, მამაკაცს ართობდა შექმნილი სიტუაცია _ თავად ჩემი გადამრჩენის ამპლუაში იმყოფებოდა, მე კი მიამიტი ბავშვივით აღფრთოვანებული ვიყავი მისი ყურადღებით. არადა, ფაქტი იყო, ნიკა ჩემში ქალს საერთოდ ვერ ხედავდა. ძალიან გვიან მივხვდი ამას და მწარედ ვინანე, რომ ჩემი მისადმი სიმპათია ვაგრძნობინე. თუ მეტი არა, ექვსი წელი მაინც არის, მამაკაცები კომპლიმენტებს არ იშურებენ ჩემი მისამართით, უამრავი ვინმე ცდილობს ჩემი გულის მოგებას და შეყვარებას. სამწუხაროდ, მათ შორის ერთი არ აღმოჩნდა ისეთი, ოდნავ მაინც რომ დამაფიქრებდა. რატომღაც, არასდროს მიზიდავნენ ისეთი მამაკაცები, რომლებიც ზედმეტად იჩენდნენ ჩემ მიმართ ყურადღებას. ახლა კი ყველაფერი პირიქით ხდებოდა. ცხოვრებაში პირველად გადავაწყდი ადამიანს, რომელზეც სულით და გულით მსურდა შთაბეჭდილების მოხდენა, ის კი ზედაც არ მიყურებდა. უფრო სწორად, ისე მიყურებდა, როგორც ვიღაც დაზარალებულს, რომელსაც შველა სჭირდება და არა როგორც ქალს, თანაც ლამაზ ქალს. თქვენც არ მომიკვდეთ! ამ აღმოჩენით ოდნავ განხიბლულმა გადავწყვიტე, არ მეფიქრა ამაზე. აბა რას ველოდი? ისე ვიქცეოდი, როგორც ერთი სულელი, სასაცილო გოგონა, ქვეყანაზე რომ არაფერი უნახავს.
“როგორმე ავიტანთ შენს გულგრილობას”, _ გავიფიქრე დაბოღმილმა.
_ თუ თავის მოწესრიგება გსურთ, აი, ბამბა და ლოსიონი, _ მამაკაცმა აფთიაქის ყუთი მუხლებზე დამიდო.
_ კარგი იქნებოდა, _ ოდნავ შვება ვიგრძენი, ეს რომ მითხრა და ბამბა ლოსიონით დავასველე.
თავად მანქანიდან გადავიდა. ჯენტლმენურად მოიქცა, მარტო დამტოვა. ყოჩაღ!
ეს ლოსიონი საიდანღა გააჩინა აქ? იქნებ რომელიღაც თავის ქალს დარჩა? გამეღიმა.
სარკეში ჩავიხედე. მოულოდნელად მწარე სიცილი წამსკდა. სახე მთლიანად ტალახში მქონდა მოთხვრილი, თმა გაწეწილი და ცემენტისგან გათეთრებული. ამწუთას მართლაც ძნელად აღსაზრდელ მოზარდს ვგავდი, მორიგი სიცელქის შემდეგ სკოლის დირექტორთან რომ მიიყვანენ დასატუქსავად.
თვითონაც არ ვიცი, რატომ, მაგრამ დაუოკებელმა სურვილმა წამომიარა, შეძლებისდაგვარად კარგ ფორმაში ჩავმდგარიყავი. ისე როგორ მოვკვდები, ამას ჩემი სილამაზე არ დავანახვო? რადაც უნდა დამიჯდეს, პირი უნდა დავაღებინო. ეგრე კი არ არის საქმე! ვნახოთ, ვინ არის მიამიტი და შეშინებული ბავშვი! სახე საგულდაგულოდ გავიწმინდე და თმიდანაც მოვიშორე ცემენტი. რაც შეიძლებოდა, სწრაფად უნდა მემოქმედა, დიდხანს არ დამეყოვნებინა, რათა ეფექტი უფრო გამაოგნებელი ყოფილიყო.
თმის სამაგრი მოვიძრე, ჩანთიდან სავარცხელი ამოვიღე და სველი თმა საგულდაგულოდ გადავივარცხნე. მერე პომადა გადავისვი ტუჩებზე და ახლა უკვე ნიშნის მოგებით გავუღიმე სარკეში ჩემს ორეულს. ესეც ასე! თანამედროვე კონკია მზად არის სცენაზე გასასვლელად!
ნიკამ შეამჩნია, საქმეს რომ მოვრჩი და კვლავ თავის ადგილს დაუბრუნდა.
_ ყველაფერი რიგზეა?
_ დიახ.
_ აბა, რას დალევთ? _ მამაკაცმა ჭიქა მოიმარჯვა.
_ სულერთია…
_ ფორთოხალი, ანანასი, კივი…
_ ანანასი იყოს, _ თან მეღიმებოდა, ალკოჰოლიანი რომ არაფერი შემომთავაზა, მე ხომ მის თვალში უბრალოდ, ბავშვი ვიყავი.
ნიკამ თავისთვის არა წვენი, არამედ არაყი თუ მარტინი თუ რაღაც ამის მსგავსი ჩამოისხა. ვერ გავარჩიე, ბოთლზე რა ეწერა, მერე ორივე ჭიქას ხელი დაავლო და შემომხედა… შემომხედა და… რეტდასხმულივით გაშეშდა. მისმა წარბებმა მოზიდული მშვილდის ფორმა მიიღო, ხოლო თვალები, გასაოცრად ნაცრისფერი თვალები, ლამის გადმოუხტა გუგებიდან. მან მე დამინახა _ ყველაზე ლამაზი ლოლა საქართველოში, წაბლისფერი ტალღოვანი თმით და ზურმუხტისფერი თვალებით, ოდნავ აპრეხილი პატარა ცხვირით და თავხედური ღიმილით. ახლა მისი მზერა გათავხედდა და უტიფრად ჩამოუარა ჩემს სავსე მკერდს, სპორტულ თეძოებს, წვრილ წელსა და გრძელ ფეხებს… ასე ნიშნის მოგებით ჯერ მამაკაცისთვის არ გამიღიმია. ღრმად ვიყავი დარწმუნებული, რომ იგი ახლა მაინც შეამჩნევდა ჩემში ქალს, მოწიფულს, ლამაზს, ვნებიანს, სექსუალურს… მამაკაცის შესაყვარებლად მზად მყოფ ქალს… მსგავსი არაფერი… მეგონა, კომპლიმენტებით ამავსებდა, აღფრთოვანების კორიანტელს დააყენებდა… მაგრამ ეს არ მოხდა.
_ მუშაობთ სადმე? _ მკითხა და ჭიქა მომაწოდა.
რამდენიმე ყლუპი მოვსვი, მესიამოვნა ანანასის გემო.
_ სწორედ ამ საქმით ვიყავი დაკავებული, სანამ თქვენ… კინაღამ დამეჯახებოდით. აგერ, “აიპისიში” გავიარე გასაუბრება და არ მიმიღეს.
_ რატომ?
_ რა ვიცი, რაღაც სულელური ტესტები ჰქონდათ და ვერ შევავსე… თუ არ შევავსე… სიმართლე გითხრათ, მაინცდამაინც არ გამომიდვია თავი, დიდად ვერაფერს მთავაზობდნენ. მდივნად ყველგან მიმიღებენ.
_ თქვენ რა, პირდაპირ განყოფილების უფროსობა გინდოდათ? თუ მოადგილის პოსტს უმიზნებდით?
_ რატომაც არა? ჩემზე ახალგაზრდები არიან დღეს თანამდებობაზე და ჩემზე გამოუცდელებიც, სხვათა შორის. ჩვენს პრეზიდენტს ისეთი “მცირეწლოვანი” მინისტრები ჰყავს ჩასმული სავარძლებში, რომ…
_ პოლიტიკოსობას აპირებთ? გხიბლავთ ეს საქმე?
_ არა, ღმერთმა მაშოროს! ეს ისე, მაგალითისთვის მოვიყვანე.
_ ერთი უხერხული კითხვა უნდა დაგისვათ. იმედია, თავხედობაში არ ჩამომართმევთ… _ ცალი თვალი მოჭუტა და თავი გადააქნია.
_ დამისვით, _ გავეკეკლუცე.
_ რამდენი წლის ხართ? უბრალოდ, ცნობისმოყვარეობა მკლავს, თორემ ვიცი, ასეთ რამეს ქალებს არ ეკითხებიან.
_ მაგრამ იმიტომ მეკითხებით, რომ პატარა, ონავარი გოგონა გგონივართ, არა?.. ოცდასამის ვარ.
_ ოცდასამის? და… “აიპისიდან” უარით გამოგისტუმრეს? ამიტომაც განერვიულდით და ჩემი მანქანის ბორბლებთან მოადინეთ ზღართანი?
_ არ გავნერვიულებულვარ, _ ავპილპილდი.
_ დაწყნარდით, ნუ ცხარობთ.
_ სულაც არ ვცხარობ, თქვენ მე არ მიცნობთ და მცდარი წარმოდგენა შეგექმნათ ჩემზე, _ გავაპროტესტე.
ნიკა ცნობისმოყვარედ მათვალიერებდა.
_ ესე იგი, არ მიგიღეს სამსახურში…
_ არ მიმიღეს.
_ შეიძლება, თქვენი ფეხი ვნახო? _ მკითხა და პასუხს არ დალოდებია, ისე დადგა ჭიქა სასმლის ბოთლის გვერდით და ჩემკენ გადმოიხარა.
როგორც კი ხელი შემახო, ეგრევე დამბურძგლა. უ-სასიამოვნო-ესმა ჟრუანტელმა დამიარა სხეულში. ჩემდა უნებურად, სუნთქვა შევიკარი.
საბედნიეროდ, მას ეს არ შეუმჩნევია, თავისი საქმით იყო დაკავებული. თითებით ფრთხილად მისინჯავდა ნატკენ ფეხს.
_ და თქვენ კარგი მდივანი ხართ?
_ ვფიქრობ, ვარ. კომპიუტერი კარგად ვიცი, ერთნაირი სისწრაფით ვბეჭდავ რუსულ განლაგებაზეც და ინგლისურზეც.
მას თავი არ აუწევია, ისე გააგრძელა.
_ კარგი მდივნები ყოველთვის საჭიროა, მით უმეტეს, თუ კომპიუტერს მაღალ დონეზე ფლობენ. ჩემი აზრით, თქვენ შემოგთავაზებენ სამსახურს “აიპისიში”.
_ ძალიან მეეჭვება, _ თავშეკავებულად გავიღიმე, _ იმ კაცს… იმ ვიღაცას იმდენად არ მოვეწონე, არა მგონია, კიდევ დაინტერესდეს ჩემი “ავკარგიანობით”.
მან უეცრად თავი ასწია და აღფრთოვანებით შემომაჩერდა.
_ რას ამბობთ! ჩემი აზრით, თქვენ ძალიან სიმპათიური ხართ. “იმ კაცს” ალბათ მხედველობა არ უვარგა, თუ საერთოდ ბრმა არ არის.
_ რა თქმა უნდა, _ თავმომწონედ დავეთანხმე, _ მაგრამ აქ მხოლოდ გარეგნობაზე არ იყო საუბარი.
_ რ გქვიათ?
_ ლოლა, _ ახლა მართლა მიამიტი ბავშვის სახე მივიღე და ჩემი სრული სახელი არ ვუთხარი. კეთილი ინებოს და ასე მომმართოს, როგორც ძალიან ახლობელმა და შინაურმა.
_ ლოლა… ეს სრული სახელია? დაბადების მოწმობაში ასე გიწერიათ? _ ჩამეძია.
თითქოს ტყუილში გამომიჭირესო, ერთიანად გავწითლდი. ასე მეგონა, იმწამსვე გამშიფრა და გულისნადებს მიმიხვდა.
_ დაბადების მოწმობაში ლოლიტა მიწერია, მაგრამ ყველა ლოლას მეძახის, _ ამჯერად არ დავიბენი.
_ იყოს ლოლა, საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, _ მიპასუხა და კვლავ გაიღიმა.
“ეს კარგია, თუ ცუდი?” _ დავუსვი საკუთარ თავს საყვარელი შეკითხვა. პასუხი, რა თქმა უნდა, არც ახლა ვიცოდი… მაგრამ ერთი რამ ნამდვილად ვიცოდი. იგი არამარტო ლამაზი მამაკაცი, ჭკვიანიც იყო, საქმიანიც, იუმორით აღსავსეც და მეგობრულიც. ამასთან, უდიდესი ცხოვრებისეული გამოცდილება გააჩნდა, განსაკუთრებით ქალებთან მიმართებაში. ახლა კიდევ უფრო მიმზიდველი მეჩვენებოდა… მასში ყველაფერი მაგნიტივით მიზიდავდა.
_ ფეხი არ გაქვთ შესივებული, _ თქვა მან, _ მართლა აღარ გტკივათ?
_ ისე რა, ყრუდ… სიმართლე რომ გითხრათ, დაცემით თავმოყვარეობა უფრო შემელახა, ვიდრე ფეხი მეტკინა.
_ ეგ არაფერი. სამაგიეროდ, ხვალ ფეხიც წესრიგში გექნებათ და შელახული თავმოყვარეობაც. ყოველი შემთხვევისთვის, ქორწილამდე ერთიც მოგირჩებათ და მეორეც, _ ღიმილით ამომხედა, მერე კი ჩემს თასმებიან ფეხსაცმელს დაწვდა და ფეხზე მომარგო.
_ მახსოვს ასეთი ზღაპარი, სადაც პრინცი ბროლის ფეხსაცმლით დარბის და ცდილობს, იპოვოს ის გოგონა, რომელსაც იგი მოერგება.
_ “სამი კაკალი კონკიასათვის”, _ თვალებგაბრწყინებულმა შევაშველე.
_ როგორ გგონია, მე რა მომივა, თუ ეს ფეხსაცმელი მოგერგება? _ უეცრად ძალიან შინაურულად მომმართა და, ამავდროულად, ჭინკებით აევსო თვალები.
_ ლამაზ გომბეშოდ გადაგაქცევთ, _ არ ჩამოვრჩი და ჩემს თვალებში უფრო ეშმაკი ჭინკები დავახვედრე.
ნიკამ გულიანად გაიცინა და როცა ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეხვდა, მისი ნაცრისფერი თვალების მიღმა რაღაც უცნაური ნაპერწკალი შევნიშნე, მგრძნობელობის ხარბი ნაპერწკალი, რომელიც აენთო და იმწამსვე ჩაქრა… და ის ატმოსფეროც, ჩვენ ორს შორის კეთილგანწყობით და იდუმალი სიახლოვით შექმნილი, ნელ-ნელა თითქოს გაცივდა. მან თასმა გადამიჭირა, წამოდგა, თავისი ვისკი თუ არაყი ბოლომდე გამოცალა და ცარიელი ჭიქა კვლავ მაგიდაზე შემოდგა.
მივხვდი, რომ ამით ჩვენი ურთიერთობა დასასრულს მიუახლოვდა. როგორ არ მინდოდა მასთან განშორებააა! თან ასე?! გამორიცხულია! როგორმე უნდა გავწელო დრო.
_ მგონი, ყველაფერი რიგზეა… სად მიგიყვანოთ? მისამართი მითხარით.
_ არ არის საჭირო, ჩემი მანქანა აქვე ახლოს დგას, მოსახვევში, _ ნაღვლიანად გავაპროტესტე.
_ არა უშავს. მოსახვევამდე მიგიყვანთ, რა პრობლემაა. შეძლებთ კი მანქანის მართვას? წამში მიგიყვანთ, _ მისი ხმა კვლავ მშრალად ჟღერდა.
_ მგონი, კი, _ მეც მშრალად ვუპასუხე და ჩანთას დავწვდი.
წამში! თითქოს შიგნით რაღაც დამწყდა! სულ ერთი წამი და ამ საოცარ მამაკაცს ვერასდროს შევხვდები. ნუთუ შეიძლება ასე? ნეტავ, არ გამაცილებს? მობილურის ნომერს არ გამომართმევს? მისამართი მაინც მკითხოს, რა იქნება? ერთადერთი, რაც იმ მომენტში მაწუხებდა, საშინელი წინთგრძნობა იყო, წინათგრძნობა იმისა, რომ ნიკას უკანასკნელად ვხედავდი.
_ ძალიან დიდი მადლობა ყველაფრისთვის.
შევამჩნიე, ნიკა წარამარა საათს დაჰყურებდა. “შეხვედრაზე აგვიანდება? პაემანზე ხომ არ მიიჩქარის? რა ბედნიერია ის ქალი, ვისთანაც გარბის. იქნებ ცოლიანიც არის? მერე რა, თუკი საქორწინო ბეჭედი არ უკეთია? კაცებს არ უყვართ ხოლმე ნიშნობის რგოლების ტარება. თუმცა ცოლიანივით სულაც არ გამოიყურება”.
ჩემს მანქანამდე მიმიყვანა და გადაჯდომაში დამეხმარა, მერე კი მომმართა.
_ რამდენიმე ადამიანს ვიცნობ “აიპისიში”. დავრეკავ და იქნებ გადააფიქრებინონ იმ “საშინელ” კაცს თქვენი დაწუნება.
გამიხარდა, ეს რომ მითხრა. ესე იგი, მოვეწონე, მთლად გულგრილიც არ დარჩა ჩემი გაცნობით. სხვა შემთხვევაში, რატომ გამიწევდა რეკომენდაციას სრულიად უცხო ადამიანს? მაგრამ მაშინვე გამახსენდა, რა საშინელი შეცდომები დავუშვი ტესტის შევსებისას და სინანულით გადავაქნიე თავი.
_ ნუ შეწუხდებით. მე ისეთი “შემზარავი” შთაბეჭდილება მოვახდინე იმ კაცზე, არანაირი ზარი და პროტექცია არ მიშველის. მაგრამ მაინც დიდი მადლობა, ყველაფრისთვის დიდი მადლობა.
_ აბა, თქვენ იცით, _ ხელი დაჰკრა მანქანის კაპოტს, როცა დავიძარი.
უკან არ მიმიხედავს, ამიტომ არ ვიცი, თვალი გამომაყოლა თუ იმწამსვე დაივიწყა ჩემი არსებობა. აბა, როგორ დარეკავს ჩემს სამსახურზე, როცა გვარიც კი არ უკითხავს? თავის გამოსაჩენად მითხრა, გიპროტექტორებო? ალბათ…