რომანტიკა თუ დანაშაული?! (3)

წვიმას უკვე გადაეღო, მაგრამ ცა ისევ ღრუბლებით იყო დაფარული. საკმაოდ გრილოდა. ნელა მიმყავდა მანქანა, საშინელ გუნებაზე ვიყავი. რამდენი უცნაური რამ მოხდა ამ სამი დღის განმავლობაში _ გავიცანი დიდი ხნის უნახავი ნათესავი, რომელმაც ვერაფრით მანუგეშა, ტესტები ჩავაფლავე, მერე დავეცი და ტალახში ამოვიგანგლე, მერე კი ცხოვრებაში ყველაზე ლამაზი მამაკაცის ტყვეობაში აღმოვჩნდი. ძალიან ბევრი რამეა სამი დღის კვალობაზე…
გეზი პირდაპირ ფილიპეს სახლისკენ ავიღე. დაუპატიჟებლად მივადგები, ყველაფერს მოვუყვები და ვთხოვ, თავისთან გამომინახოს რამე. შინ მაინც ვერ დავბრუნდები. სულ რომ დამლაგებლად მომიწიოს მუშაობამ, უნდა ვიმუშაო. ახლა მართლა აღარ დამრჩენია სხვა გზა.
კარი მოსამსახურემ გამიღო. სანამ ავუხსნიდი, ვინ ვიყავი, ფილიპე დავინახე, ჩემკენ ღიმილით მოიჩქაროდა.
_ მეგონა, უფრო ადრე მოხვიდოდი, ჩემო გოგონა, რატომ დაგაგვიანდა? _ მამაკაცმა ხელი ჩამომართვა და სასტუმრო ოთახში შემიძღვა.
მოვუყევი, რაც გადამხდა. ყოველ წინადადებაზე ვითომ შეწუხებული აქნევდა თავს და ნწუ-ნწუ-ნწუო, გაიძახოდა. ისემც გაუხმეს თავი, ამას მე არ ვადარდებდე! მგონი, შექმნილი უსიამოვნო სიტუაცია უფრო ადარდებს _ იძულებული ხდება, მეგობრები შეაწუხოს და სამსახური მიშოვოს.
_ აი, ქრისტინეეეც! _ ფილიპე წამოდგა და ხელებგაშლილი კიბისკენ გავარდა. მეორე სართულიდან მარმარილოს ხვეული კიბით მისი ცოლი ჩამოდიოდა.
არა, უნდა ვაღიარო, რომ ის ისევ ისეთი ლამაზი და მედიდური იყო, როგორიც თერთმეტი წლის წინ, მხოლოდ ოდნავ დანაოჭებოდა თვალის უპეები. სამაგიეროდ, ტუჩები ჰქონდა ისეთი დაბერილი, თქვენი მოწონებული! როგორც ჩანს, ასაკში შევიდა და ბოტოქსსაც მიეპარა. ალბათ ნაოჭებიც გასწორებული ექნება, თუმცა ამას მხოლოდ ის თუ შეამჩნევს, ვინც მას ყოველდღე ხედავს.
_ ქრისტი, ხომ გახსოვს ლორიტა? _ ძაღლი რომ პატრონს გაელაქუცება, ისე გამოუვიდა ფილიპეს.
_ როგორ არ მახსოვს! გამარჯობა… _ თავი ცივად დამიქნია ქალმა და შურით ამათვალიერა, _ ძალიან შეცვლილხარ…
_ თქვენც, _ ფრთხილად ვუპასუხე და რადგან მოულოდნელად სახე შეეცვალა, სწრაფად დავამატე, _ თმის ფერი შეგიცვლიათ… ძალიან გიხდებათ.
ისეთი მზერა მესროლა, მიმანიშნა, თავხედი ხარო. მივხვდი, ცუდად გამომივიდა, მაგრამ გაქცეულ სიტყვას უკან ვერ დავაბრუნებდი.
_ გეშიება ალბათ, _ ფილიპემ სიტუაციის განმუხტვა სცადა.
_ არა, გმადლობ, უკვე ვივახშმე, _ თავაზიანად გავუღიმე ნათესავს და ერთიანად დავიძაბე. ახლა მხოლოდ ის მინდოდა, რაც შეიძლება, დროზე გავქცეულიყავი აქედან. აღარც სამსახურის თხოვნა მინდოდა და აღარც ამათი დანახვა.
_ ჩვენს ოჯახს ასე არ ჩვევია, _ გაწელილად წარმოთქვა ქრისტინემ და თვალები მინაბა, _ სტუმრის პატივისცემა ვიცით. ასე რომ, უნდა დაგვეწვიო… ყავაზე და ნამცხვარზე მაინც.
ის სამაგიეროს მიხდიდა. უნდოდა, ჩემი უტაქტობისთვის ტაქტიანად ეპასუხა და ეგრძნობინებინა, შენსავით ბოღმა არ ვარო. ან კი რას ვერჩოდი? რა მქონდა მასთან ან საერთო, ან გასაყოფი? ვითომ ქალური მეტოქეობა? ქვეშეცნეულად ჩემში შურმა გაიღვიძა? მას, გაუნათლებელს და უნახავს, ტუზი დაეცა, ამისთანა ცხოვრება აქვს, მე კი არაფერში მიმართლებს?
არ ვიცი, ასე იყო თუ ისე, მაგრამ თუ ჩავუღრმავდებოდი ჩემს თავს, სულაც არ მშურდა მისი. იგი ასაკით ბევრად უფროსი იყო ჩემზე, ანუ, სწორედ იმ წლებში, მე რომ ძალიან მომწონს _ 40-45-ის იქნებოდა, თან ძალიან კარგად შენახული. ერთი შეხედვით, 30-35-ის გეგონებოდათ. შეიძლება გენეტიკის წყალობით, შეიძლება _ პლასტიკური ოპერაციების… მაგას მე ვინ მეტყოდა? ერთადერთი, რაც შევატყვე, ტუჩები ჰქონდა დაბერილი. მართლა არ ვიცი, რას ვერჩოდი. შეიძლება არც ვერჩოდი, თვითონ რომ არ დამხვედროდა ცხვირაწეული…
თავპატიჟი აღარ გამოვიდე. მოსამსახურემ სუფრა გაშალა… სუფრაც არის და სუფრაც… ხიზილალაც კი იდო მაგიდაზე… იმისთვის, რომ როგორმე აგვეწყო საუბარი, მათი შვილი მოვიკითხე, რომელიც დაახლოებით ჩემი ხნის უნდა ყოფილიყო, შეიძლება ორი-სამი წლით ჩემზე უფროსი.
_ ნიკა? გახსოვს ჩვენი ნიკა? _ თვალები გაუბწყინდა ფილიპეს, _ ოოო! ის ახლა თითქმის დიდი კაცია. ამერიკაში მიიღო განათლება. სულ ცოტაც და პრესა და ტელევიზია მასზე ალაპარაკდება. კარგი ბიჭი დადგა, არ ვემდურით.
ნიკას ხსენებაზე შემახურა. ერთიც ვნახოთ და ეს ის ნიკაა, ახლახან კონკიას მაძებარი პრინცივით ფეხსაცმელს რომ მაცმევდა? ღმერთო, ოღონდ ეგ არა! ის ანგელოზივით მამაკაცი ჩემი ნათესავი რომ აღმოჩნდეს, გულიც გამისკდება. თანაც რამდენი ვეკეკლუცე?! სირცხვილით თავი არ გამომეყოფა!
ამ დროს ჩემი მობილური აწკრიალდა. ეკრანს დავხედე… ზარი “აიპისიდან” იყო, სწორედ ამ ნომრიდან დამირეკეს გუშინ. გული შემიქანდა. შეცბუნებული მზერა ფილიპეს მივაპყარი.
_ რა მოხდა? _ სკამიდან წამოიწია მამაკაცმა.
_ “აიპისიდან” მირეკავენ… _ ვუპასუხე ფერმიხდილმა.
ნუთუ ეს ნიკას ოინებია? ნეტავ, ეს კარგია, თუ ცუდი? არც ამჯერად მქონდა პასუხი ჩემს საყვარელ შეკითხვაზე.


ათ საათზე სამსახურში უნდა ვიყო. თქვენ აყვანილი ხართ მდივნის თანამდებობაზეო, ასე მითხრეს, რომ დამირეკეს. ხომ არ მომესმა? წესით, მდივან-მემანქანე უნდა ეთქვათ. ალბათ შემოკლებით ასე გამოვიდა. რა მნიშვნელობა აქვს, მთავარია, მიმიღეს. ჯერ პირობები არ ვიცი. საინტერესოა, რას შემომთავაზებენ, მაგრამ ის უფრო საინტერესოა, ამ ყველაფერში ნიკამ ითამაშა თუ არა მთავარი როლი. თუ არა მან, მაშინ ვინ? სხვას ვის შეეძლო ამის გაკეთება? გუშინ ისეთი ცივი უარით გამომისტუმრეს, გამორიცხულია, რამე შეცვლილიყო. ფილიპეს რომ არაფერი გაუკეთებია, ეს ისედაც ცხადია. საინტერესოა, რას მეტყვიან, როცა მივალ? მობრძანდით, ქალბატონო ლოლიტა, თქვენთვის ჩვენი ოფისის კარი დღეიდან ფართოდ იქნება ღიაო? თუ ქედმაღლურად გადმომხედავენ და ცალყბად მესვრიან, აგერ დაჯექი და მუშაობას შეუდექიო? რა ვიცი, რა ვიცი… მივალ და გამოჩნდება!
ოჰ, როგორ მეზარება ადგომა! დილის ძილი ქვეყანას მირჩევნია, მაგრამ ვინ გაცლის! ათ საათზე იქ უნდა ვიყო. რომ დავაგვიანო, იფიქრებენ, პასუხისმგებლობის გრძნობა დაკარგული აქვსო. ამიტომაც უნდა ვიჩქარო… ადე, ლოლა, ადეეე!
თავის მოწესრიგების პროცედურას მთელი ორმოცი წუთი მოვანდომე, ჩაცმას ათი წუთი დავუთმე, მაკიაჟის “რიტუალს” _ ოცი… ესეც შენი საათი და ოცი წუთი! ქალი ვარ ახლა მე-ე? ქმარ-შვილი რომ მეხვიოს თავს, ხომ წარმოგიდგენიათ, რამდენ დროს დავკარგავდი! საუზმესაც დავუგვიანებდი და სადილსაც ალბათ. ძალიანაც კარგი, რომ არ მყავს!
ესეც ასე! მაგარ ფორმაში ვარ! მენეჯერებს კი არა, თვით პრეზიდენტსაც კი დავუყენებ თვალს!
ათის თხუთმეტ წუთზე გავედი ბინიდან. კი გავედი, მაგრამ ვაი, თქვენს მტერს, მე რომ დღე დამადგა. ისეთი საცობი იყო ქალაქში, კუს ნაბიჯებით მივიწევდი ოფისისკენ, თან წარამარა საათზე ვიყურებოდი. ეს რომ მცოდნოდა, დილის ზოგ-ზოგიერთ პროცედურას ცოტ-ცოტა დროს მოვპარავდი და შედარებით ადრე გამოვიდოდი შინიდან. არა, არა, რამდენადაც კარგია მანქანა, იმდენად თავსატეხიცაა. ახლა რომ ფეხით ვყოფილიყავი, ხომ ჩავიდოდი მეტროში და დროზე გამოვცხადდებოდი ახალ სამსახურში?
კადრების განყოფილებაში მითხრეს, მეოთხეზე აბრძანდით, ოთხასმეხუთე კაბინეტში, ცხვარაძესთანო…
ლიფტსაც კი არ დაველოდე, ისე კისრისტეხით ავირბინე ოთხი სართული. უამრავი ადამიანი ელოდებოდა ლიფტს და ჩემი რიგი როდის დადგებოდა, ეშმაკმა უწყის.
კაბინეტთან შევდექი და აქოშინებულმა ოდნავ შევისვენე, მერე კი ფრთხილად შევაღე მძიმე კარი. პირდაპირ მაგიდასთან შავგვრემანი ახალგაზრდა ქალი იჯდა, ძალზე ეშხიანი და მოხდენილი, ჩემზე რამდენიმე წლით იქნებოდა უფროსი. იგი კომპიუტერს უჯდა და გამალებით რაღაცას ბეჭდავდა.
_ შეიძლება? _ მორიდებით ვიკითხე.
_ მობრძანდით! _ ქალი წამოდგა, _ ახალი მდივანი ხართ?
_ დიახ… მაპატიეთ, ცოტა დამაგვიანდა.
_ ცოტაზე მეტიც დაგაგვიანდათ, _ თბილად გამიღიმა დამხვდურმა, _ გაგიჟებულია უკვე, არ უყვარს ლოდინი.
_ მეც არ მიყვარს დაგვიანება, მაგრამ სამწუხაროდ, ასე გამოვიდა… სად უნდა ვნახო მენეჯერი?
_ მენეჯერი? არა, მენეჯერთან არაფერი გესაქმებათ, თედო ცხვარაძესთან უნდა იმუშაოთ, ჩვენი კორპორაციის გენერალურ დირექტორთან. თქვენ ლოლიტა გქვიათ, არა?
_ დ..დია-ხხ! _ ენა დამება, ისეთი მოულოდნელი იყო ჩემთვის ეს ამბავი.
მეგონა, მემანქანე უნდა ვყოფილიყავი, ტექსტების ამკრეფი, ესენი კი ლამის პრეზიდენტის პირად მდივნობას მთავაზობენ! რა მაგარია?!
_ მე მარიკა ვარ, მარიკა ლოლაშვილი, ჩემს ადგილს გითმობთ, _ თბილი ღიმილი არ შორდებოდა ქალს შავგვრემანი სახიდან.
_ თქვენ სად მიდიხართ?
_ სხვაგან გადავყავართ. გუშინ დავწერე განცხადება, საერთოდ მინდოდა წასვლა, მაგრამ არ გამიშვეს. სხვა განყოფილებაში გადავდივარ.
_ რატომ, აქ… ცუდად იყავით?
_ როგორ გითხრათ… ძალიან რთული შესაგუებელი ადამიანია, მე მგონი, მეექვსე მდივანი ვარ, თუ მეშვიდე, რომელიც ბოლო ორი წლის განმავლობაში გამოიცვალა. უჩვეულოდ ჭირვეული კაცია, თავისი კაპრიზები ახასიათებს. ხანში შესული რომ იყოს, ვიფიქრებდი, კლიმაქსი შეეყარა-მეთქი, მაგრამ ოცდათხუთმეტი წლის მამაკაცი ასეთი უჟმური რატომ უნდა იყოს, ვერ გამიგია. ფული მაგას არ აკლია, გართობა და ქალები. რაღა უნდა? გვარსაც აფუჭებს. ცხვარაძე კი არა, ცხარაძე უნდა იყოს, მე თუ მკითხავ.
_ აბა, მომწყობია საქმე… გინებაც ხომ არ ეხერხება?
_ აა-რა, როგორ გეკადრებათ! საოცრად თავაზიანი ადამიანია, უბრალოდ, ცოტა თავისებურია, მეტი არაფერი. თუ ერთხელ გაუგებ, მერე მორჩა, ყველაფერი კარგად წავა. ძალიან კი წყდება გული, რომ მივდივარ, მაგრამ ისე მაწყენინა, არ ვაპატიე.
არ ვკითხე, ამისთანა რა გაწყენინა-მეთქი, ზედმეტ ცნობისმოყვარეობაში რომ არ ჩამთვლოდა, ამიტომ ზრდილობის გულისთვის მხოლოდ ჩავიღიმე.
_ არ შეშინდეთ, ლოლიტა, მართლა უგულო კი არ არის, კარგი კაცია. მგონი, სიყვარულში არ უმართლებს და იმიტომ არის ასეთი გულგატეხილი. ჩვენ ეს კვირა ერთად მოგვიწევს მუშაობა, ყველაფერში გაგარკვევთ, გასწავლით, რა და როგორ უნდა გააკეთოთ და მერე წავალ. იმედია, დავმეგობრდებით. შეიძლება, შენობით მოგმართო? ცოტა მიჭირს თქვენობით…
_ რა თქმა უნდა, რა პრობლემაა. ლოლა დამიძახე, ყველა ასე მომმართავს.
_ ძალიან კარგი. რამდენი წლის ხარ, ლოლა?
_ ოცდასამის… შენ?
_ ოცდარვის. არც ისეთი დიდი სხვაობაა, ვერ შევეწყოთ ერთმანეთს.
_ შევეწყობით… აუცილებლად, _ ფართოდ გავუღიმე ძველ მდივანს.
_ ახლა ერთი წუთით გავალ, საჭიროების ადგილას, _ თითქოს დიდი საიდუმლო გამანდოო, ისე მოჭუტა თვალები, _ მალე დავბრუნდები. თუ ტელეფონმა დარეკოს, ვინც უნდა იყოს, უთხარი, ხუთ წუთში დარეკეთ-თქო. თუ “იმან” დარეკა, აი, ეს ღილაკი აციმციმდება, შედი და უთხარი, ორ წუთში შემოვა-თქო. არა მგონია, ჯერ მომიკითხოს, ტელეფონზე ლაპარაკობს და, როგორც ყოველთვის, ერთსაათიანს გააბამს ხოლმე. ასე რომ… _ თან კარისკენ მიდიოდა მარიკა, თან მაკვალიანებდა.
მოუსვენრად ვცმუკავდი და გულში ღმერთს ვეხვეწებოდი, ცხვარაძეს სატელეფონო საუბარი მანამ არ დაემთავრებინა, სანამ მისი მოქმედი მდივანი არ დაბრუნდებოდა…
სწორედ ამ დროს ისეთი უსიამოვნო ზარის ხმა გაისმა, კინაღამ სკამიდან გადმოვვარდი. შეფი მდივანს იძახებდა.
სანამ კარს შევაღებდი, ნერვიულობისგან ხელისგულები გამიოფლიანდა. იგი ჩემკენ ზურგშექცევით იდგა და აკვარიუმში თევზებს აპურებდა.
_ მარიკა, სად არის ის ახალი მდივანი, ასე რომ აგვიანებს? _ ზარივით გაისმა უზარმაზარ ოთახში მისი ხმა, მერე კი მოტრიალდა.
ჩემს დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა.
_ შენ ვინღა ხარ? _ უდიერად მომმართა.
_ მე ის ახალი მდივანი ვარ, ასე რომ აგვიანებს, _ საკმაოდ გაბედულად ვუპასუხე და ერთიანად გავწითლდი. ალბათ პომიდვრის ფერი მედო სახეზე, ისე გამიხურდა ღაწვები.
_ მერედა, რატომ აგვიანებ? _ უკმეხად მკითხა და გამჭოლი მზერით ამათვალიერა.
_ ბოდიშს გიხდით… არ მინდოდა, მაგრამ… ქალაქში ისეთი საცობია…
_ საცობი ჩემთვისაც არის, მაგრამ არასდროს ვაგვიანებ. ცოტა ადრე უნდა გამოხვიდეთ სახლიდან და კიდევ უფრო ადრე გამოძვრეთ ლოგინიდან.
_ სხვა დროს გავითვალისწინებ.
_ მარიკა სად არის?
_ საპირფარეშოში გავიდა, _ ვთქვი და ენაზე ვიკბინე, რა ჩერჩეტი ვარ, სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე?
_ მდააა… დაბრძანდით, გაგესაუბრებით მაინც… _ ამჯერად თავაზიანად მომმართა და გრძელი მაგიდის გარშემო ჩამწკრივებულ სკამებზე მიმითითა.
_ გმადლობ, _ გაუბედავად ვთქვი და მაღალზურგიან სკამს დავეჯაჯგურე.
ისეთი მძიმე იყო, ძლივს დავძარი ადგილიდან, თან ვცდილობდი, არ გახრიგინებულიყო და დავიტანჯე, სანამ გამოვწევდი. დაძაბული დავჯექი.
_ რა გქვიათ?
_ ლოლა… უკაცრავად, ლოლიტა კანდელაკი, _ მთლად ავირიე.
_ ლოლა… ლოლა… _ თავისთვის ჩაილაპარაკა, რატომღაც, ლოლიტა აღარ დაამატა, _ სამუშაო გამოცდილება თუ გაქვთ?
_ სამწუხაროდ, არა, ადრე მდივნად არასდროს მიმუშავია.
_ არა?! ეს როგორ? აბა, რისთვის გამოგგზავნეს? ჩვენთან ნაცნობობით და ძმაკაცობით საქმე მხოლოდ მაშინ კეთდება, როცა კარგ სპეციალისტზეა საუბარი, სხვა შემთხვევაში, საკუთარ შვილსაც არ მივიღებ სამსახურში.
_ მე კარგი სპეციალისტი ვარ… პროფესიონალი…
_ ჰო-ო? _ ირიბად გამომხედა, _ აკი სამუშაო გამოცდილება არ მაქვსო?
_ მართალია, არ მაქვს, მაგრამ საქმე ვიცი.
_ აბა, ერთი მომიყევით, რა საქმე იცით?
_ ვბეჭდავ ძალიან სწრაფად კომპიუტერზე, რუსულ და ინგლისურ განლაგებაზე ერთნაირად. შემიძლია ვთარგმნო, ტელეფონის ზარებს ვუპასუხო, წერილები გავამზადო, ყავა მოვადუღო…
ლაპარაკი ცხვარაძის ხარხარმა შემაწყვეტინა. ისე გულიანად იცინოდა, შემრცხვა, რამე სისულელე ხომ არ წამოვროშე-მეთქი.
_ და გგონიათ, რომ მდივნის დანიშნულება მხოლოდ ეს არის?
_ რაც არ ვიცი, იმას ერთ კვირაში ავითვისებ, აი, ნახავთ! _ ჯიბრიანად ვუპასუხე.
_ ვნახოთ, ვნახოთ… მარიკა არ მიჩერდება, თორემ ნამდვილად არ მიგიღებდით სამსახურში, მიუხედავად იმისა, რომ ერთობ საპატიო ადამიანმა გაგიწიათ რეკომენდაცია.
ყურები ვცქვიტე, მაგრამ თედოს “ერთობ საპატიო ადამიანის” სახელი არ უხსენებია. ამ დროს კარი გაიღო და ზღურბლზე მარიკა გამოჩნდა.
_ მაპატიეთ, ბატონო თედო… სულ ორიოდე წუთით გავედი და…
_ ვიცი, უკვე მომახსენეს, სადაც იყავი, _ ირონიული ღიმილით გადააქნია თავი ცხვარაძემ, _ ორი ყავა შემომიტანე, თუ შეიძლება… ხომ დალევთ ყავას? _ მერე მე მომიბრუნდა.
_ თქვენის ნებართვით.
_ ეს რა ზრდილობიანი გოგონა გამოუგზავნია ნიკას, ხედავ შენ? თანაც როგორი ლამაზი?! მეგობარიც ასეთი უნდა! _ ხელი ხელს შემოჰკრა გამხიარულებულმა დირექტორმა, თანაც გენერალურმა და ხარბად დამასო მზერა მოღეღილ მკერდზე.
შევიშმუშნე. ამასობაში მარიკა კარს მიღმა გაუჩინარდა.
_ თარგმნა რომელი ენიდან შეგიძლიათ?
_ ინგლისურიდან… იტალიურიდანაც.
_ ოჰო! ინგლისური გასაგებია, მაგრამ იტალიური საიდან? ასე კარგად ფლობთ ორივე ენას?
_ ბრწყინვალედ! _ გავთამამდი და დავიტრაბახე, _ დედა მყავდა იტალიელი.
_ რას მელაპარაკებით! იმიტომაც ხართ ასეთი ეშხიანი? რა მაგარია! არაორდინარული მდივანი მეყოლება! ლაპარაკიც შეგიძლიათ ორივე ენაზე?
_ თავისუფლად.
_ ოოო! მართლაც კარგი კადრი ყოფიხართ! თქვენი ხელიდან გაშვება არ შეიძლება. ვფიქრობ, ხელშეკრულება მკაცრი პირობებით უნდა გაგიფორმოთ, რომ სხვებივით სამ თვეში არ გამექცეთ. გათხოვილი ხართ?
_ არა.
_ შეყვარებული თუ გყავთ?
_ არა.
_ ტელეფონზე ჩამოკიდება თუ გიყვართ და ჭორაობა?
_ არა.
_ ზარმაცი ხომ არ ხართ?
_ არა, _ ეს კი მოვიტყუე, რადგან ჩემ გარშემო ყველამ იცის, როგორ მეზარება საქმის კეთება.
_ მშვენიერია… ახლა არ მითხრათ, თაყვანისმცემლებიც არ მყავსო.
_ ბლომად, _ ჩემს პასუხზე თავადვე გამეღიმა.
კვლავ სიცილი აუტყდა. სულაც არ ჩანს ეს კაცი უჟმური, რატომ დაახასიათა მარიკამ ასე? მშვენიერი ხასიათი აქვს, რას ერჩის, ხომ არ უყვარს ნეტავ? ეს აღმოჩენა იმდენად მომეწონა, მაშინვე დავიჯერე, რომ აუცილებლად ასე იქნებოდა. ალბათ საპასუხო სიყვარული რომ ვერ მიიღო, იმიტომაც გარბის, დავასკვენი ჩემთვის.
კარი კვლავ გაიღო და მარიკამ ყავა შემოიტანა.
_ მაპატიე, ლოლა, არ ვიცოდი, როგორი მოდუღებული გიყვარდა და ჩემებურად გავაკეთე, _ მომიბოდიშა, როცა ფინჯანი წინ დამიდგა.
_ არა უშავს, სულერთია, ყველანაირს ვსვამ, შენ არ იდარდო, _ გავამხნევე ახალი მეგობარი.
_ გმადლობ, მარიკა… იმედია, ლოლას ასწავლი, მე როგორი ყავა მიყვარს… _ ცხვარაძე სავარძელზე გადაწვა და თავმომწონედ გადმომხედა.
_ აბა რა, აუცილებლად, ბატონო თედო, _ მარიკამ ცარიელ სინს ხელი დაავლო, თვალი ჩამიკრა და კაბინეტიდან გავიდა.
_ ამ გოგომ უცხო ენები არ იცის, მაგრამ ისე, ძალიან ყოჩაღია საქმეში. თან კარგად გამიძლო. ექვსი თვეა, ჩემთან მუშაობს. არ მინდოდა მისი გაშვება… ნაწყენია ჩემზე… ზედმეტი მომივიდა. შენ რა რეაქცია გაქვს ყვირილზე? _ უეცრად შენობითზე გადავიდა ჩემი მომავალი უფროსი.
_ საშინელი…
კვლავ ხარხარი აუტყდა.
_ რა ხართ ეს ქალები, შენიშვნებს როგორ ვერ იტანთ.
_ შენიშვნებს ვიტან, მაგრამ შეურაცხყოფას _ არა, _ შევუსწორე, _ თუნდაც დამსახურებულს.
_ მაგას ვნახავთ… _ მოულოდნელად მოიღუშა, ხმაც დაუბოხდა, ალბათ არ მოეწონა ჩემი სითამამე, _ მარიკა ყველაფერში გაგარკვევს, დანარჩენზე ჩვენ მოვრიგდებით, _ მრავალმნიშვნელოვნად დაამატა.
ამ დროს ტელეფონმა დარეკა. თედო რატომღაც წამოდგა და ისე ყურმილს დაწვდა, ალბათ ეფექტის მოხდენის მიზნით. სანამ ის ვიღაცას ელაპარაკებოდა, მე გულდასმით შევათვალიერე. სიმპათიური ყმაწვილი იყო, სულაც არ ეტყობოდა ოცდათხუთმეტი წელი. მაღალი, გამხდარი, ვიწრო, ოდნავ მოხრილი მხრებით, გემოვნებით ჩაცმული… ერთი ნაკლი ჰქონდა მხოლოდ _ გრძელი ტანი ჰქონდა და შედარებით მოკლე ფეხები. არც ძალიან შესამჩნევად, მაგრამ ჩემს მახვილ თვალს ეს გამოეპარებოდა? თან ისეთი წუნია ვარ, ყველა დეტალს ვაქცევ ყურადღებას, განსაკუთრებით მაშინ, როცა საქმე მამაკაცს ეხება. ქერა იყო, თხელი, უკან გადაწეული თმით, გრძელი პირისახით და ჩაჩუტული ნიკაპით. ისე, არ მიყვარს ასეთი ფორმის ნიკაპი, მაგრამ ცხვარაძის ნიკაპი რაში მაინტერესებს?
_ ესეც ასეეე! _ ხელები მოიფშვნიტა თედომ, როცა ყურმილი დაკიდა, შარვლის ტოტები აიწია და კვლავ სავარძელში ჩაჯდა, _ სხვა? შენ არაფერი გაინტერესებს, რომ მკითხო?
_ კი, როგორ არა, _ ვუპასუხე და პაუზა რომ გამეწელა, ყავა მოვსვი, _ ხელფასი რამდენი მექნება?
_ აი, საქმიანი ქალის შეკითხვა… მოჭრილი ხელფასი ხუთასი ლარი გექნება… ეს დასაწყისში. თუ დამატებით რამის გაკეთება მოგიწევს, დამატებითი ხელფასი გამოგეწერება… გარდა ამისა, სამ თვეში ერთხელ, თუ თავს გამოიჩენ, პრემიასაც გამოჰკრავ ხელს… თუ ეს ყველაფერი გაწყობს, კვირის ბოლოს ხელშეკრულებასაც გავაფორმებთ. რას იტყვი? თანახმა ხარ?
_ ამდენმა “თუმ” ცოტათი დამაბნია, მაგრამ უარის თქმა უმადურობა იქნება ჩემი მხრიდან… ისეთმა ადამიანმა გამიწია რეკომენდაცია… _ თავი დავიფასე, თორემ ჩემთვის ამწუთას ხუთასი ლარი ხუთას დოლარს უდრიდა, თან იმის იმედი მქონდა, იქნებ ნიკაზე ცოტა მეტი წამოცდენოდა.
_ გამოდის, რომ შევთანხმდით. ვნახოთ, როგორ შევეწყობით ერთმანეთს, ლოლა… თუ დამჯერი გოგო იქნები, ყველაფერი გექნება, _ ხაზგასმით აღნიშნა და მრავლისმეტყველი მზერა მესროლა.
უსიამოვნოდ მომხვდა ყურში მისი ნათქვამი. საით უმიზნებს? იქნებ საშინელი მექალთანეა და რამის იმედი აქვს? უკაცრავად! სხვებთან შეიძლება მიჩვეულია ასეთ მიდგომას, მაგრამ ჩემთან ეგ არ გამოუვა!
_ დიდი მადლობა მიღებისთვის, ბატონო თედო და გამასპინძლებისთვისაც… მე დაგტოვებთ, თქვენის ნებართვით… _ ცივად ვთქვი და წამოვდექი, _ ყავის ჭიქებს გავიტან, თუ შეიძლება.
_ იყოს, ნუ შეწუხდები, მარიკა წაიღებს.
_ ახლა მეც მარიკას სტატუსი მაქვს, ასე რომ, მეკუთვნის… ეს უკვე ჩემი მოვალეობაცაა, _ გავუღიმე შეფს და ორივე ფინჯანს ხელი დავავლე თავის ლამბაქებიანად.
_ კარგია, ასე უცებ რომ გაშინაურდი. ვხედავ, საინტერესო თანამშრომლობა გველის.
_ იმედია… _ თავი დავუკარი და რაც შეიძლებოდა, თამამი ნაბიჯებით გამოვედი კაბინეტიდან.
_ მგონი, კარგად მიგიღო, არა? _ ჩურჩულით შემეკითხა მარიკა, კარი რომ გამოვიხურე.
_ უჰ… ეს რა ჯოჯოხეთში მოვხვდი, _ მეც ჩურჩულით ვუპასუხე და ჭურჭელი სინზე დავაწყვე თუ არა, პირზე ავიფარე ხელი, _ მაგარი როხროხა ვინმეა.
_ მინდა, გაგაფრთხილო, რომ თავიდან ყველას ასე იღებს. მერე კი… მტრისას, თუ აფრები აუშვა! ამან არ გაგათამამოს. ძალიან მომთხოვნი ადამიანია, თანაც, დაბნეული და სულელი ქალები არ უყვარს. მისთვის მდივანი მარჯვენა ხელია, გესმის, რისი თქმა მინდა? სხვანაირად…
_ სხვანაირად რა?
_ სხვანაირად ამ ადგილს ვერ მიიღებ.
_ რატომ? სოფლურად გამოვიყურები? გოიმურად მაცვია? აქცენტით ვლაპარაკობ?
_ ღმერთო ჩემო, რა უცნაურ შეკითხვებს მისვამ, ეს რა შუაშია?
_ როცა პირდაპირი პასუხი გინდა მიიღო, შეკითხვაც პირდაპირ უნდა დასვა.
_ ეგ არც მიგულისხმია. უბრალოდ, მის ხასიათს უნდა მოერგო და პასუხისმგებლობით უნდა მოეკიდო სამუშაოს, სულ ეს არის. დაბდურებს ვერ იტანს.
_ გასაგებ… _ სიტყვის დამთავრება ვერ მოვასწარი, რომ კაბინეტის კარი გაიღო და თედო გამოჩნდა თაბახის ფურცლებით ხელში.
_ ლოლა, ეს საპასუხისმგებლო წერილია, ნიუ-იორკში გასაგზავნი. აქამდე მთარგმნელთა ბიუროში ვაგზავნიდით, მაგრამ რადგან შენ ინგლისური გცოდნია, თანაც, ბრწყინვალედ, დამდე პატივი და მითარგმნე. ვნახოთ, როგორ გამოგივა, _ თქვა და ფურცლები გამომიწოდა.
_ დღესვე გჭირდებათ? _ ფეხზე წამოვდექი.
_ გნებავთ, ხვალ დილით მომიტანეთ. მთავარია, დავალება ზედმიწევნით კარგად შეასრულოთ. ჩათვალეთ, რომ ეს ერთგვარი ტესტია.
_ ყველაფერი გასაგებია, ბატონო თედო.
გენერალურმა დირექტორმა კიდევ ერთხელ შემათვალიერა, მერე მზერა მარიკაზე გადაიტანა, ორივეს თავი დაგვიქნია და დინჯი ნაბიჯებით დატოვა სამდივნო.
_ მოდი, ახლა რაღაცებს გასწავლი, ცოტას დაგაკვალიანებ, რომ ნელ-ნელა გაერკვე საქმეში. დარწმუნებული ვარ, მალევე აუღებ საქმეს ალღოს.
_ ამის დიდი იმედი მაქვს, უნიჭო არ ვარ, _ მხრები ხუმრობით შევათამაშე და მარიკას მივუჩოჩდი.