რომანტიკა თუ დანაშაული?! (4)

სამუშაო რთული არ ჩანდა. დრო უქმად არ დაგვიკარგავს. მარიკამ ყველაფერი ისე მარტივად და გულიანად ამიხსნა, არაფრის გაგება არ გამძნელებია. ერთი-ორჯერ მაინც ვთხოვე, რაღაცები ხელახლა გაემეორებინა, რადგან ყურადღება მოვადუნე და ნიკაზე ფიქრში გადავერთე. ნეტავ ვინ არის, რას წარმოადგენს? თედოს ძმაკაცი თუ არის, სად მუშაობს? რა თანამდებობა უკავია? რამდენად ხშირად მოდის აქ? მასზე ფიქრი გონებიდან არ მშორდებოდა. ტელეფონის ნომერი მაინც იცოდეს ჩემი… დამირეკავდა კი? რატომ? რისთვის? რამდენიმეწუთიანი ნაცნობობისთვის? ვინ იცის, ჩემნაირს რამდენს ხვდება დღეში. რატომ უნდა დავმახსოვრებოდი? ჩემზე ბევრად ლამაზები დადიან ქუჩაში…
_ ლოლა, მისმენ? _ მარიკას ხმამ გამომარკვია.
_ მაპატიე, მამაჩემზე ვფიქრობდი და… _ ვთქვი და სწორედ ახლა გამახსენდა მამაჩემი, ავადმყოფი და თითქმის უპატრონოდ მიგდებული. რაც ჩამოვედი, ერთხელაც არ დამირეკავს… რა ცუდი შვილი ვარ…
_ ცუდად არის?
_ ავადმყოფობს… უნდა დავურეკო და მოვიკითხო, ცოდოა, ვინ იცის, როგორ ნერვიულობს.
_ დაურეკე, რა პრობლემაა.
მობილური ამოვიღე ჩანთიდან და დავრეკე. ლუბამ მიპასუხა. მოვიკითხე, როგორ ხართ-მეთქი. კარგადო, საკმაოდ მხიარული ჩანდა მეზობელი. მამას უთხარი, მუშაობა დავიწყე და არ ინერვიულოს, ყველაფერი წესრიგშია, კარგად მოვეწყვე-მეთქი. ძალიან გაუხარდა ლუბაჩკას, აუცილებლად გადავცემ, მაღაზიაშია ჩასულიო.
შვებით ამოვისუნთქე. უთქმელი კაცია მამაჩემი, საყვედურები არ ჩვევია, მაგრამ გულში ხომ მაინც იფიქრებს, მთლად დამივიწყა შვილმაო?
_ გაუხარდა? _ მზრუნველად შემომხედა მარიკამ.
_ მამა არ იყო სახლში, მეზობლის ქალს ველაპარაკე, ის უვლის. კარგად არიან, კი… გავაგრძელოთ.
გავაგრძელეთ… საღამომდე ვიმუშავეთ. შუადღეს ცოტა ხნით გავედით ბუფეტში, რათა გვესადილა. მარიკამ რამდენიმე თანამშრომელი გამაცნო, მათ შორის მთავარი მენეჯერი ვიტალი. კარგად შემხვდნენ, ერთმა გოგომ გაიხუმრა კიდეც, თედოს ხელში რკინის გული უნდა გიცემდეს მკერდში, ამიტომაც გამაგრდიო. ვიტალიმ კი მესროლა ერთი-ორჯერ მტრული მზერა, მაგრამ “გავატარე”. არა უშავს, უფრო ახლოს რომ გამიცნობს, შეეცვლება ჩემზე წარმოდგენა.
ექვსი საათი რომ გახდა, მარიკამ კომპიუტერი გამორთო.
_ მორჩა, წასვლის დროა.
_ შვიდამდე ვმუშაობთ?
_ აბა?! უფრო დიდხანს გინდოდა? ნუ გეშინია, ეგ სიამოვნება არ მოგაკლდება, ხანდახან რვამდეც მიწევდა და ცხრამდეც… არც შენ იქნები გამონაკლისი.
_ თედო რატომ არ დაბრუნდა დღეს?
_ რას გაიგებ! საქმეები ჰქონდა ალბათ… შენ საით მიდიხარ?
_ საბურთალოზე. შენ?
_ მე დიღომში.
_ არა უშავს, გაგიყვან.
_ შენ რა, მანქანით ხარ?
_ ჰო, რა იყო?
_ არაფერი, უბრალოდ, გამიკვირდა… აქ მანქანიანი მდივანი არასდროს ჰყოლიათ.
_ ჰოდა, დღეიდან ეყოლებათ, _ გავიცინე, _ თუ გინდა, ჯერ ჩემთან ავიდეთ, ყავა დავლიოთ, უფრო ახლოს გავიცნოთ ერთმანეთი.
_ მაგას ჯობია, ჩემთან წავიდეთ, ნაკლები ბენზინიც დაგეხარჯება. შენ მერე გესტუმრები, კარგი? მეც მარტო ვარ, ასე რომ…
_ ეგრე იყოს!
მარიკას ძალიან მოეწონა ჩემი მანქანა, მთელი გზა აღფრთოვანებული მხოლოდ იმაზე ლაპარაკობდა, როგორ უხდება ქალს საჭესთან ჯდომა, როგორ გიჟდება ქალ-მძღოლებზე და როდის ეღირსება მანქანის ყიდვა.
_ მარტო ცხოვრობ? _ ვკითხე, როცა მის კორპუსს მივადექით.
_ დედასთან ერთად, მაგრამ ახლა სოფელშია.
_ გათხოვილი არ ხარ?
_ არა. ჩემი შეყვარებული ნარკომანი იყო და ვეღარ ავიტანე. რაც ღირებული მქონდა, ყველაფერი გამაყიდინა და გაღლეტილი დამტოვა. ამიტომ დავშორდი. შემოდი, ოღონდ არ შეგეშინდეს. საღორეს ჰგავს აქაურობა. მარტო რომ ვარ, ვეღარ ვასწრებ ოთახის დალაგებას.
_ არა უშავს, არც მე ვარ მაინცდამაინც დიდად მოწესრიგებული, _ გავამხნევე და შევედით თუ არა ჰოლში, საზეიმოდ წარმოვთქვი, _ კეთილი იყოს ჩემი ფეხი ამ ოჯახში.
_ გაიხარე, გენაცვალე, დიდი მადლობა. იცი, როგორ მიხარია, რომ გაგიცანი? კარგი ადამიანი ჩანხარ. ძალიან მინდა, ახლო მეგობრები გავხდეთ.
_ მეც მიხარია და დიდი იმედი მაქვს, რომ აუცილებლად დავმეგობრდებით.
ჩვეულებრივი ერთოთახიანი ჰქონდა მარიკას, ლოჯიით და აივნით, ძველი გარემონტებული. უბრალო ავეჯი ედგა ბინაში, თბილისის ავეჯის საამქროებში დამზადებული, მაგრამ ისეთი სიმყუდროვე სუფევდა ირგვლივ, სულს რომ დაუმშვიდებდა ადამიანს.
კარგა ხანს შევრჩი მასთან. ისე კარგად ვგრძნობდი თავს, წამოსვლა არ მინდოდა. დიდხანს ვილაპარაკეთ. მე ჩემ შესახებ მოვუყევი, მან თავის უიღბლო ცხოვრებაზე მიამბო…
ამასობაში გვარიანად დაღამდა. საათს რომ დავხედე, თორმეტი იყო დაწყებული. იმდენი ვილაქლაქეთ, ჭამა არც ერთს გაგვხსენებია, ყავასა და ხილზე გადავატარეთ მთელი საღამო.
მარიკა ყოველ ნახევარ საათში ერთხელ სიგარეტს უკიდებდა. არადა, სამსახურში არ შემიმჩნევია, რომ მოეწია.
_ იქ მოწევა აკრძალულია, ამიტომ ტუალეტში გავრბივარ ხოლმე, მაგრამ ხშირად მაინც ვერ ვახერხებ, მეშინია, არ გამომიჭირონ. ამიტომ დანაკლისს შინ ვინაზღაურებ, _ სიცილით მითხრა.
გამოვემშვიდობე ჩემს ახალ მეგობარს და წამოვედი. მთელი გზა ბოლო ხმაზე მქონდა მაგნიტოფონი ჩართული, თან ნიკაზე ვფიქრობდი. ნუთუ ვერასდროს შევხვდები? გამორიცხულია! ძალიან მალე ვნახავ, გული მიგრძნობს, _ ვიმშვიდებდი თავს.
მანქანა სადგომზე დავაყენე და ფეხით ავუყევი კიბეს, მესამე სართულზე ასასვლელად ლიფტის გამოძახება დამეზარა. ყველა სადარბაზო განათებული იყო, ამიტომ სულაც არ იყო საშიში სართულიდან სართულზე ასვლა, სიბნელეში ხელის ცეცება არ მჭირდებოდა. ის იყო, კარს მივადექი და ჩანთიდან გასაღები ამოვიღე, რომ მოპირდაპირე მხარეს მეზობლის ბინიდან ორი ადამიანი სიცილ-ხარხარით გამოვიდა. ხმაურზე მივიხედე. ჯერ ქერათმიანი ქალი დავინახე, მოტკეცილ ჯინსში გამოწვართული, მერე მამაკაცი, უკან რომ მოჰყვებოდა, თვალში საცემად მაღალი, მოხდენილი…
და… ადგილზე გავქვავდი…
იმ მაღალ, მოხდენილ მამაკაცში ნიკა ამოვიცანი…


კიდევ კარგი, სადარბაზოს სუსტ განათებაზე ვერ შეამჩნევდა ნიკა, როგორ გავწითლდი. თავჩაღუნულმა ქალმა შხუილით ჩამიარა გვერდით, სახის დამალვას ცდილობდა, თან სუნამოს სასიამოვნო არომატი დატოვა. “შანელი 5″ შევიცანი… ამ სურნელს ასი სხვა სურნელისგან გამოვარჩევდი, რადგან იგი დედას უყვარდა ძალიან. მიუხედავად იმისა, რომ ქალი ლამის გაიქცა, მაინც მოვასწარი თვალის შევლება. ღმერთო! იგი სწორედ იმ ასაკის იყო, რომელზეც ყოველთვის ვოცნებობდი! ორმოცზე მეტის იქნებოდა! ნუთუ?.. არა, ამის გაფიქრებაც არ მინდოდა. ოღონდ ეგ არა!..
ამასობაში ნიკამ კარი ჩაკეტა.
_ ლოლა? _ მომიახლოვდა და ჩემი დანახვით დაბნეულმა თმაზე უხერხულად გადაისვა ხელი, _ აქ საიდან? _ ისე თბილად და შინაურულად მკითხა, თითქოს ბავშვობიდან ვიცნობდით ერთმანეთს.
სპორტულად ეცვა, მუქი მაისური და ღია ფერის ტილოს შარვალი. საოცრად უხდებოდა. ღმერთო, რა ლამაზი იყო, თვალს ვერ ვწყვეტდი!
_ მე… მე აგერ ვცხოვრობ, აი… _ თავი ჩემი ბინისკენ მივაბრუნე, _ როგორ ხართ?
_ არა მიშავს… მე კიდევ… მე… ძმაკაცთან ვიყავი, შენს მეზობლად…
_ აქ ცხოვრობს? _ ცოტა არ იყოს, გამიკვირდა, რადგან მოპირდაპირე მხარეს, რაც თავი მახსოვს, მეზობელს გაქირავებული ჰქონდა ბინა, თანაც _ მხოლოდ სტუდენტ გოგონებზე. ადრე ვურთიერთობდი კიდეც ზოგიერთ მათგანთან.
_ არა, არა… უფრო სწორად, კი, ოღონდ ქირით.
_ დიდი ხანია?
_ მ…მ… თუ არ ვცდები, სადღაც, ორი-სამი თვე იქნება. შენ… შენ დიდი ხანია, აქ… _ აღარ დაამთავრა წინადადება.
_ ჰო, მთელი სტუდენტობა ამ ბინაში გავატარე. ამ ზაფხულს კი გავაქირავე, მაგრამ რადგან უკან მომიხდა დაბრუნება, იძულებული გავხდი, მდგმურები გამეშვა და კვლავ აქ დავსახლდი, _ გამეღიმა ჩემს ნათქვამზე.
_ მართლა არ გელოდი, აქ თუ შეგხვდებოდი, _ თითქოს თავს იმართლებდა.
_ არც მე…
_ რა ჰქენი, დაიწყე მუშაობა?
_ კი, დავიწყე… დიდი მადლობა.
_ მადლობა? რისთვის?
_ იმისთვის, რომ მიპროტექტორეთ.
_ მე გიპროტექტორე? არ დაიჯერო! საიდან მოიტანე?
_ არ გინდათ… ყველაფერი ვიცი, ჩემმა უფროსმა მითხრა.
_ გრძელი ენა აქვს შენს უფროსს, ასე გადაეცი ჩემგან. დიდი არაფერი, ეს ჩემი მოვალეობა იყო.
_ სულაც არა, ამიტომაც კიდევ ერთხელ გმადლობ.
_ ძალიან ბევრი მადლობა გამოგივიდა, არ არის საჭირო, თორემ უკვე გავმდიდრდი… მაპატიე, მარტო არ ვარ, ახლობელი უნდა გავაცილო… შეიძლება სხვა დროს შემოგიარო?
_ კი, რა თქმა უნდა, საღამოობით სულ სახლში ვარ.
_ ამ დროს შენ საღამოს ეძახი? _ ისე სასიამოვნოდ გაიცინა, ჟრუანტელმა დამიარა.
_ დღეს მეგობართან ვიყავი და გვიანობამდე შემოვრჩი. ეს იშვიათად ხდება.
_ კიდევ კარგი, თორემ ვიფიქრე, თერთმეტ საათამდე ამუშავებენ მსოფლიოში ყველაზე ლამაზ კონკიას-მეთქი.
ღიმილი ვერ შევიკავე. ენით აუწერელი სიამოვნება მომანიჭა მისმა ქათინაურმა.
_ ესე იგი, შემოგიარო… _ დაუბრუნდა ძველ თემას ნიკა.
_ შემომიარეთ…
_ ოღონდ თ-ს გარეშე, კარგი? _ თავი დახარა და თვალებში ჩამაშტერდა.
_ კარგი…თ.
_ ამ სიტყვას საერთოდ არ სჭირდება თ… სკოლაში არ უსწავლებიათ?
_ მასწავლეს, მაგრამ… ეგეთი რამეები მავ… მავიწყდება ხოლმე, _ ენა დამება.
_ ფეხი როგორ გაქვს?
_ გმადლობბბ… _ ლამის “თ” დავამატე, _ აღარ მტკივა, მალევე გამიარა.
_ მიხარია. გავიქეცი, აბა… მელოდებიან… აუცილებლად გესტუმრები ერთხელაც, ხომ მიმიღებ?
_ რა თქმა უნდა.
_ იმედია, ბაყაყად არ გადამაქცევ, _ ხუმრობით გადააქნია თავი.
_ ვეცდები.
_ მთლად დამაიმედებელი პასუხი ვერ არის, მაგრამ მაინც არ შევშინდები და მოვალ, თანაც… ძალიან მალე. ო კეი?
_ ო კეი, _ გული ჩიტივით მიფრთხიალებდა.
_ ღამე მშვიდობისა, კონკიავ! _ ჩურჩულით მითხრა და ლოყაზე მსუბუქად მიჩქმიტა.
თითქოს სადარბაზო ატრიალდა… ლამის ჩავიკეცე, ისე იმოქმედა ჩემზე მისმა შეხებამ.
_ ნახვამდის, _ არ მახსოვს, წარმოვთქვი თუ უბრალოდ, გავიფიქრე, რადგან ყურებს საშინელი გუგუნი გაჰქონდა.
ნიკა სირბილით დაეშვა კიბეზე…
რამდენიმე წუთს გაშეშებული ვიდექი და ადგილიდან არ ვიძროდი. სიზმარი ხომ არ იყო ეს ყოველივე? ხომ არ მომელანდა? მეგობარი ცხოვრობსო… შემთხვევით, თვითონ ხომ არ ქირაობს ამ ბინას? რისთვის? რისთვის და… ქალების მოსაყვანად, მეტი რისთვის! ფაქტია, რომ აქ არ ცხოვრობს, რადგან მეცხრე ნომერი ბინა ლანა დეიდას ეკუთვნის, ის კი ქალიშვილთან ერთად ვაკეში ცხოვრობს და აქაურობას აქირავებს… იქნებ გასაღები ათხოვა მეგობარმა? ოჰ… გამიჩნდა რა, საფიქრალი. ახალგაზრდა კაცია, როგორც მოესურვება, ისე იცხოვრებს, მე ვინ მკითხავს!
მუხლები ჯერ კიდევ მიკანკალებდა.
შუქი არ ამინთია… შევედი თუ არა სახლში, ჩანთა დივანზე მივაგდე და ფანჯარას ვეცი. ფარდა არ გადამიწევია, ისე გადავიხედე ეზოში. სამარისებური სიჩუმე სუფევდა ირგვლივ, მხოლოდ საკუთარი გულის ბაგაბუგი მესმოდა. სწორედ ამ დროს ფარების ძლიერმა შუქმა გაანათა კორპუსის შემოგარენი, კიდევ ცოტაც და შავმა ჯიპმა ნელი სვლით ჩაიარა… უდავოდ, ისინი იყვნენ… თვალები დავხუჭე… რატომღაც, საოცარი განხიბვლა ვიგრძენი… თითქოს ნიკა უხსოვარი დროიდან მე მეკუთვნოდა და ახლა ვიღაც მართმევდა მის თავს…
8 8 8
მთელი ღამე თვალი ვერ მოვხუჭე. როგორ არ ვცადე, სხვა რამეზე გადამეტანა ფიქრი, მაგრამ ვერ მოვახერხე. თვალწინ სულ ნიკას გაღიმებული სახე მედგა, თითებით ვეფერებოდი ლოყაზე იმ ადგილს, სადაც მიჩქმიტა… თითქოს მიხურდა ის ერთი წერტილი… ერთდროულად გახარებულიც ვიყავი და გულმოკლულიც. მიხაროდა, რომ კვლავ ვნახე, მაგრამ გულს მიკლავდა, სხვა ქალთან ერთად რომ გამომეცხადა. მართალია, არ ვიცოდი, სინამდვილეში რა ხდებოდა, მაგრამ რა დიდი მიხვედრა ამას სჭირდებოდა… ჰმ… “ნაყვარება” ბიჭს ქალებში სიარული… საინტერესოა, ამ ერთს ხვდება, თუ ყოველდღე ახალ-ახალ “ნაშას” დაარბენინებს “მერცხლის ბუდეში”?
იმ ქალმა როგორ დამალა სახე?! ალბათ გათხოვილია… როგორი მექალთანე ყოფილა! პირველ შეხვედრაზე ეს არ შემიმჩნევია, ძალზე თავდაჭერილად იქცეოდა… რა სიურპრიზი იყო მისი აქ ნახვა! ხომ ვამბობ, ცხოვრება ვერაგია-მეთქი… ვინ მიჯერებს?
ნეტავ, როდის მესტუმრება? მოვა კი? იქნებ ზრდილობის გულისთვის შემპირდა? არა მგონია… ისეთი თვალებით მიყურებდააა! მოვწონვარ? ჰმ… ეგღა მაკლია, არ მოვწონდე! რა მჭირს მისი დასაწუნი! დარწმუნებული ვარ, მოვა, თანაც ძალიან მალე! დიდხანს ვერ მოითმენს. თან იცის, რომ ვალში ვარ მის წინაშე… და მერე რა? დიდი ამბავი, სამსახური თუ მიშოვა. მე შენ გეტყვი, თანამდებობაზე მომსვა! მდივნის ადგილი ყოველთვის მოიძებნება თბილისში! ამის გამო მადლობა ნატურით უნდა გადავუხადო, თუ რა? იქნებ… იქნებ გადავუხადო კიდეც? რა სულელი ვარ, რაზე ვფიქრობ… მე აქ გეგმებს ვაწყობ, ის კი შეიძლება საერთოდ არ გამოჩნდეს… კი არ დამვიწყებია, პატარა ბავშვივით რომ მექცეოდა! მაგრამ რომ გამოჩნდეს? დავხვდები, როგორც სტუმარს, სასურველ სტუმარს… უკეთ გავიცნობთ ერთმანეთს. მერე ურთიერთობაც თავისთავად აეწყობა. რა იცი, რა ხდება!..
ეს კარგია, თუ ცუდი? _ მერამდენედ ვეკითხები ჩემს თავს. პასუხი კი, როგორც ყოველთვის, არ მაქვს.
დილით ძალიან ადრე ავდექი, რომ კვლავ არ დამგვიანებოდა სამსახურში. მიუხედავად იმისა, რომ თითქმის არ მძინებია, მაინც მხნედ გამოვიყურებოდი. ჩემი წითელი კაბა ჩავიცვი, მოკლე და გულამოჭრილი და აქსესუარებიც შესაბამისი შევუხამე სამოსს. კარგა ხანს ვიპრანჭებოდი სარკის წინ. დღესაც თვალისმომჭრელად გამოვიყურები, ოფისში ყველას თვალს დავუყენებ! დამესევიან ახლა ახალი თაყვანისმცემლები. მტრებიც გამომიჩნდებიან, რა თქმა უნდა, ქალების სახით… ნეტავ იცოდეთ, როგორ არ მადარდებს ეგ! ახლა ჩემთვის მხოლოდ ნიკა არსებობს და სხვა არავინ! ერთადერთი, მის გამო თუ გავიპრანჭები ასე საგანგებოდ. ის შეიძლება ყოველ წუთს გამოჩნდეს კორპორაციაში, რადგან თედოს ძმაკაცია. ვინ იცის, იქნებ სულაც ჩემი გულისთვის მოვიდეს… არც ეგ არის გამორიცხული…
ჩემი მანქანა ისეთი ტალახიანი იყო, თქვენი მოწონებული. საღამოს გავივლი რომელიმე ავტოსერვისში და აუცილებლად გავარეცხინებ, თორემ ასე არ ივარგებს, მთლად ავიღე ხელი ყველაფერზე.
ათს აკლდა ოცი წუთი, ოფისში რომ შევედი. მარიკა მოსული დამხვდა.
_ მომასწარი? რა ადრე მოსულხარ, დილა მშვიდობისა, _ მივესალმე და ლოყაზე ვაკოცე.
_ რა კარგია, რომ მოხვედი, _ მასაც გაუხარდა ჩემი დანახვა.
_ აქ არის? _ თავი თედოს კაბინეტისკენ გადავიქნიე.
_ ჯერ არა. მაგას რა ეჩქარება, როცა უნდა, მაშინ მოვა. დღესაც იყო საცობი?
_ შენ წარმოიდგინე, არა. იმიტომაც მოვედი ასე ადრიანად. გუშინ სუფთა საგიჟეთი იყო, რა.
_ წუხელ მთელი ღამე ვფიქრობდი შენზე, ვის ვამსგავსებ-მეთქი და ვერაფრით გავიხსენე. ამწუთას მივხვდი, რომ ძალიან ჰგავხარ სოფი მარსოს.
_ კარგი, რა… _ დავიმორცხვე.
_ მართლა, მართლა… რა, სხვებს არ უთქვამთ?
_ კი, უთქვამთ, მაგრამ რა ვიცი, მე პირადად ვერ ვხედავ დიდ მსგავსებას.
_ შეეენ ახლააა… _ ხუმრობით გაშალა ხელები მარიკამ, _ მარსო როგორ შეგედრება, მაგრამ…
ორივეს სიცილი აგვიტყდა.
_ თმა რომ უკან გაქვს აწეული და ყურები დაფარული, ბევრად შესამჩნევია მსგავსება, გეფიცები, _ გააგრძელა ჩემმა ახალმა მეგობარმა, _ მაგრამ ტან-ფეხი ისეთი გაააქვს, მიმიქარავს სოფი მარსო.
_ მოიცა, რა, მარი, ნუ მაცინებ, _ კმაყოფილების ღიმილს ვერ ვმალავდი.
სხვაა, როცა მამაკაცი გამკობს კომპლიმენტებით, გსიამოვნებს, მაგრამ როცა ქალიც იმავეს გეუბნება, ორმაგად სასიამოვნოა.
_ ყავას დალევ? სახლში ვერ მოვასწარი და…
_ დავლევ, ოღონდ მე მოვადუღებ, კარგი?
_ დაწყნარდი შენ, აგერ დაჯექი, აქ ჯერ კიდევ მე ვარ დიასახლისი, _ შემომცინა ძველმა მდივანმა და ყავის ატრიბუტების ამოლაგება დაიწყო უჯრიდან.
ამ დროს კარი გაიღო და თედო შემოვიდა.
_ მოგესალმებით, გოგოებო, როგორ ხართ? _ არ გაუღიმია, ისე მოგვიკითხა დირექტორმა და სანამ კაბინეტში შევიდოდა, ოდნავ შეყოვნდა, _ რა ქენი, ლოლა, თარგმნე ის ტექსტი?
ამის შეკითხვა და… პირკატა მეცა. ტექსტის თარგმნა საერთოდ არ გამხსენებია.
_ ვაიმე! _ ჩუმად შევძახე და შუბლზე მივირტყი ხელი, _ ჩემი სიკვდილი…
_ რაო, დაგავიწყდა? _ კოპები შეკრა თედომ.
_ მაპატიეთ, ბატონო თედო, ახლავე დავჯდები და ათ წუთში შემოგიტანთ.
_ საინტერესოა, რაზე ფიქრობდი? რას აკეთებდი მთელი ღამე? _ კუშტად გადმომხედა.
_ გპირდებით, ასეთი რამ მეორედ აღარ განმეორდება, ბოდიშს გიხდით, უპასუხისმგებლო არ გეგონოთ… _ როგორც შემეძლო, თავს ვიმართლებდი აფორაჯებული.
_ ფაქტი სახეზეა… _ თითქოს დასკვნა გამოიტანაო, ისეთი ტონით წარმოთქვა და საათს დახედა, _ ნახევარი საათი გაქვს დრო.
_ დიდი მადლობა, ბატონ… _ სანამ “სამადლობელ სიტყვებს” დავამთავრებდი, მამაკაცმა კარი მიიხურა.
_ რა უზრდელია, _ ტუჩები მობრიცა მარიკამ, _ ყოველთვის ეგეთია, არ გაგიკვირდეს…
ჩანთა გავხსენი და ტექსტის ძებნა დავიწყე. ძლივს მივაგენი, შიდა ჯიბეში ჩამიდია ოთხად გაკეცილი.
_ კალამი და სუფთა ფურცელი მინდა, _ დაფეთებული მარიკას მივაჩერდი.
_ მოიცა, რა პანიკაში ჩავარდი, დაწყნარდი! აგერ შედი, იმ კაბინეტში, კომპიუტერი ჩართულია, კარი ჩაკეტე და პირდაპირ ვორდში აკრიფე. ასე არ გირჩევნია?
_ ეგ ვისი კაბინეტია?
_ ამწუთას არავისი. ადრე ჩვენი პრეზიდენტის იყო, მაგრამ ახალ ოფისში გადავიდა და ცარიელია. კომპიუტერი დევს მხოლოდ. ხანდახან რომელიმე მბეჭდავი ჩამოდის და აქ მუშაობს ხოლმე. მიდი, მიდი, ყავა მერე დალიე, ჯერ მაგას მორჩი. შემდეგ კი შიდა ქსელით პირდაპირ მასთან გადავაგზავნით.
მადლობის გამომხატველი მზერა ვესროლე ჩემს მხსნელს და მითითებულ კაბინეტში შევედი…
თხუთმეტ წუთში თარგმანი მზად მქონდა. ორჯერ გადავიკითხე, რომ არაფერი გამომრჩენოდა და სამდივნოში გამოვედი. მარიკას ყავა უკვე დაელია.
_ მორჩი?
_ ჰო. გადაუგზავნი?
_ ცოტა ხანში, ჯერ მაინც არ სცალია.
_ რატომ?
_ ვიტალია შესული.
_ ა! “სავეშჩანიე” აქვთ?
_ რაღაც ამდაგვარი. აი, შენი ყავა, ცოტა გაცივდა, _ მარიკამ ჩემკენ მოაჩოჩა ფინჯანი.
_ არა უშავს, დავლევ, დიდი მადლობა.
საშინლად არ მიყვარს გრილ-თბილი ყავა, მაგრამ ახლა ამას არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, რახან დავალებას თავი გავართვი, აღარაფერს დავეძებდი.
უეცრად მარიკამ კომუტატორის ღილაკს დააჭირა თითი.
_ გისმენთ, ბატონო თედო!.. დიახ… ახლავე… _ მერე წამოხტა და კაბინეტისკენ გაენთო.
_ რა მოხდა? _ მეც ფეხზე წამოვდექი შეშინებული.
_ მიბარებს, _ უკანმოუხედავად მომაძახა და კარი შეაღო.
_ რა ქნა, თარგმნა? _ ოდნავ შეღებული კარიდან გავიგონე დირექტორის ხმა.
_ დიახ, უკვე დაამთავრა, ახლავე გადმოგიგზავნით და თქვენს დირექტორიაში ჩავაგდებ.
_ დროზე!
მარიკამ ფრთხილად გამოიხურა კარი და გეზი პირდაპირ მეორე კაბინეტისკენ აიღო.
ისედაც არ მეხატებოდა გულზე თბილი ყავა, ახლა მთლად გადამიარა მისი დალევის სურვილმა. ცოტა არ იყოს, ავნერვიულდი. ვაითუ, არ მოეწონოს, მერე?
_ ნუ გეშინია, ყველაფერი კარგად იქნება, _ სოლიდარობის ნიშნად ხელზე შემახო ხელი მარიმ.
_ რისი მეშინია? ჯერ არც დამიწყია წესიერად მუშაობა და ცუდი თარგმანის გამო თუ გამიშვებს, კარგად იყოს, მეტი დარდი არ მომცა.
_ არ გაგიშვებს, უცხო ენა არ არის მთავარი ჩვენს საქმიანობაში, ხომ იცი? ეგ ისე, გასამარიაჟებლად უფრო სჭირდება.
_ ვხვდები.
წამები წუთებად იქცა, წუთები _ საათებად. არა და არ დაადგა საშველი შეფს, არა და არ გამომიძახა.
_ ჰო, მართლა, გუშინ სულ გადამავიწყდა, შენთვის მეთქვა. როცა ზარს დარეკავს და წითელი ღილაკი აინთება, ესე იგი, ძალიან გაბრაზებულია, ხოლო თუ ეს მწვანე ღილაკი აინთო, თითი უნდა მიაჭირო და უპასუხო. ეს იმას ნიშნავს, რომ რაღაც სჭირდება და თან კარგ ხასიათზეა. შენი დაგვიანებით გუშინ ისე იყო გაბრაზებული, ვიცოდი, თუ გამომიძახებდა, აუცილებლად ზარს დარეკავდა, _ გაეცინა ჩემს კოლეგას.
_ როგორი წესები ჰქონია ჩვენს უფროსს, _ ტუჩი ავიბზუე.
როგორც იქნა, მწვანე ღილაკი კვლავ აინთო.
_ ბატონო! _ მარიკა წამოდგა და შესასვლელად მოემზადა, _ ახლავე, ბატონო თედო… შედი, გიბარებს.
_ დამერხა ვითომ? _ ნერვული სიცილი ამიტყდა, ტუჩებს თავს ვეღარ ვუყრიდი.
_ დასერიოზულდი ახლა და ისე შედი, _ დამტუქსა მარიკამ.
სასწრაფოდ მოვახდინე საკუთარი თავის “მობილიზება” და მორიდებით შევაღე უფროსის კარი.
_ აი, ისიც! _ შესძახა თედომ ჩემს დანახვაზე და ხელები გაშალა, _ ბრწყინვალე ნამუშევარია, ასე გამართულად მეც კი ვერ შევძლებდი თარგმნას, _ შემაქო დირექტორმა და თავმომწონედ გადახედა ვიტალის, _ კარგი გოგოა, არა?
მენეჯერმა ცალყბად ჩაიღიმა და ოდნავ დააქნია თავი.
_ კარგია… მომეწონა. ჩათვალე, რომ დღეიდან უკვე ჩვენი კოლექტივის წევრი ხარ, _ თავის კანტურით “მახარა” უფროსმა, _ ახლა კი, ორი ყავა გაგვიკეთე, თუ არ დაგვზარები, თორემ მე და ვიტალის ლამისაა, ჩამოგვეძინოს წუხანდელი ქეიფის შემდეგ.
_ დიახ… _ სიხარულისგან თავბრუდასხმულმა სასწრაფოდ დავტოვე კაბინეტი და საშინელებათა ფილმის გმირივით სახედაღმეჯილი მივვარდი მარიკას.
_ უფროსმა ორი ყავაოოო! _ თეატრალურად მოვახსენე მეგობარს, _ თანაც ნაბახუსევი ვართოოო… მე და ვიტალიოოოო…
_ ყავა მაგათ და დოზანა! _ ხელი აიქნია მარიკამ, _ მოეწონა, როგორც ჩანს.
_ კიო, მომეწონაოოო! _ ისე ვიყავი გახარებული, თავს ვერ ვიკავებდი.
_ შენ კი, არ გამაგდოსო, გეშინოდა. გილოცავ, ჩემო კარგო, მაგარია!