გია სურამელაშვილის დავიწყებული სქესი და მაცივარში შემძვრალი ფოტოგრაფი

წელიწადში ერთხელ, საახალწლოდ, "რეიტინგის" ჟურნალისტები თავს გადახდენილ პროფესიულ სახალისო ამბავს იხსენებენ და მკითხველებისთვის გამორჩეულ მასალას ამზადებენ. თუმცა, ჩვენი რესპონდენტებისგან განსხვავებით, ჟურნალისტებს სიტყვა "კურიოზი" ნაკლებად აღიზიანებთ. მაშ ასე, გამხიარულდით და თან უკეთ გაიცანით "რეიტინგის" ჟურნალისტები, რედაქტორი, მისი მოადგილეები და ფოტოკორესპონდენტი.

დავიწყებული სქესი

მანანა ღოღობერიძე (რედაქტორი):
- წლის ბოლოს, როგორც წესი, ჩვენი ჟურნალისტები საახალწლო სიურპრიზის სახით მკითხველს თავს გადახდენილ გამორჩეულ სახალისო ამბავს უყვებიან. წელს კურიოზების შემგროვებელი მეც შემომიჩნდა, გექნება რაიმე გასახსენებელიო. მთელი ჩემი სარედაქტორო მოღვაწეობა კურიოზი არ არის-მეთქი, - ვუპასუხე, მაგრამ არ მომეშვა. ასე შეუჩნდება ხოლმე რესპონდენტებსაც... ჰოდა, გადავწყვიტე, სწორედ მასთან დაკავშირებული ამბავი გამეხსენებინა.

წლების წინ მომღერალი გია სურამელაშვილი საქართველოს რომ დაუბრუნდა და კვლავ სცადა მასზე ერთ დროს გაგიჟებული ქალების გულის მოგება, მასთან ინტერვიუზე გავუშვით ნინო მჭედლიშვილი. "რეიტინგის" ერთგულ მკითხველს კარგად ემახსოვრება მისი რუბრიკა "რეიტინგშოუ", რომლისთვისაც სამი რესპონდენტი იყო საჭირო. პირველ ორთან ჟურნალისტი მისი ხასიათის გამოსავლენად სპეციფიკურ შეკითხვებს სვამდა, მესამესთან კი ამ ორის ინტერვიუ მიჰქონდა და მათ დახასიათებას სთხოვდა, ზოგჯერ შედარებითსაც, ისე, რომ მესამემ არ იცოდა, ვინ გახდა მისი შეფასების "მსხვერპლი". ასეთ "მსხვერპლად" გია სურამელაშვილი ავირჩიეთ. ვკითხულობ ინტერვიუს და ვხედავ, რომ სქესის გასწვრივ უწერია - ქალი. დავუძახე ჟურნალისტს და ვკითხე, ეს რა არის-მეთქი? რა ვქნა, მანანა, სამჯერ გავუმეორე შეკითხვა, ეს უნდა დავწერო-მეთქი, განვუმარტე და მაინც ჯიუტად იმეორებდა: - ქალი, ნინო, ქალიო... გამოვიდა ორშაბათს "რეიტინგი", გარეკანზე გია სურამელაშვილის ფოტოთი და სათაურით: "რატომ მიაჩნია გია სურამელაშვილს თავი ქალად"... და ატყდა ზარები რედაქციაში, ნინოს ტელეფონზე, ჩემს ტელეფონზე. გია შესწორებას ითხოვდა და თან დაუღალავად მიმეორებდა, ქალბატონო მანანა, ისეთი თვალებით მი­ყურებდა თქვენი ჟუ­რნალისტი, სულ დავიბენი, მეგონა, თაყვანისმცემლების სქესს მეკითხებოდა, დაწერეთ, რომ შემეშალა, ოღონდ შეცდომა გამომისწორეთ, სირცხვილია, გაგიჟებულია ხალხი, დილიდან ტელეფონის ზარებს ვპასუხობო.

რომ წარმოვიდ­გინე ჩასწორების ტე­ქსტი ჟურნალში, მაგაზე კიდევ უფრო გავმხიარულდი: "წინა ნომერში გამოქვეყნებულ ინტერვიუში გია სურამელაშვილს საკუთარი სქესი შეეშალა"... მოკლედ, ასე იყო თუ ისე, ჩავასწორეთ და გიაც შევირიგეთ. ამის შემდეგ არაერთი საახალწლო ინტერვიუ შედგა გიასა და ნინოს შორის. მე კი მას მერე ვხალისობ, რომ ნინო მჭედლიშვილს ისეთი მზერა აქვს, ადამიანებს სქესს ავიწყებს!..

"ჩვენი თეო ადვილად არ იხიბლება"

ნინო მურღულია:
- ერთი ძალიან მაგარი ამბავი შეგვემთხვა მე და ჩემს ფოტოგრაფს, თეონა ხიზანიშვილს, რომელიც ფრიად კარგად გამოიყურება და ჩვენს მამაკაც რესპონდენტებზე გადასარევ შთაბეჭდილებას ახდენს. ამის მიუხედავად, სამართლიანობა მოითხოვს აღინიშნოს, რომ თეონა მედგრად უწევს წინააღმდეგობას საწინააღმდეგო სქესის ყურადღებას და არც კი შეტოკდება ხოლმე, ისეთი საქმიანი იერით იღებს ფოტოებს.

ერთ მშვენიერ დღეს ინტერვიუზე გავემართე პოპულარული სერიალის პოპულარულ გმირთან, ლევან ჯიბღა­შვილთან. მსახიობი მექალთანის სა­ხელითაა ცნობილი და ამას წინათ თავადაც კითხულობდა, ნეტავ, რატომ მეძახიან ქალების მოყვარულსო. მე მაქვს ამაზე პასუხი. ინტერვიუზე ფოტოგრაფთან ერთად მივედი. თეონას სრულიად გულგრილი სახით რესპონდენტი აშკარად უნდა მიმხვდარიყო, რომ მისი სერიალისა და მით უმეტეს, როლის თაყვანისმცემელი არ მიუვიდა ფოტოების გადასაღებად, მაგრამ როგორც კი ინტერვიუს ჩასაწერად დავსხედით, ჩვენს რესპონდენტს თვალები, წარბები, სახე და მოკლედ, ყველაფერი თეონასკენ "გაექცა", თან შეკითხვებზე მპასუხობდა, თავისით როგორ მიდიან მასთან ქალები, როგორ "აბამს" მათ მზერით და თან ჩემს ფოტოგრაფს უპაჭუნებდა თვალებს. თეონას კი ძალიან ეძინებოდა და ერთი სული ჰქონდა, როდის მორჩებოდა ინტერვიუ, რომ ფოტოები გადაეღო. შეთანხმებული ვიყავით, რომ იქიდან ერთად წამოვიდოდით. მოკლედ, ახალგაზრდა მსახიობს თვალების პაჭუნით ვერ გამოუვიდა ვერაფერი და ფოტოების გადაღებაზე რომ მიდგა საქმე, ასეთი საინტერესო წინადადება შემოგვთავაზა - ჯერ მე გადამიღეთ ფოტოები და მერე თქვენ დადექით და მე გადაგიღებთო. აი, აქ კი ამოიდგა მუდმივად ჩუმად მყოფმა თეონამ ხმა, თვალები დაუბრიალა და უთხრა, აქ ფოტოებს მე ვიღებო. ასე დასრულდა არშემდგარი სიყვარულისა და თვალების ჩაპაჭუნების ამბავი. მერე ჩემი კოლეგისგან გავიგე, რომ მეორე ინტერვიუზეც უცდია იმავე მსახიობს თეონას მოხიბვლა, მაგრამ მის და სხვა მამაკაცების გასაგონად ვიტყვი - ჩვენი თეო ასე ადვილად არ იხიბლება!..

საჩუქარი ზაქარია ქუცნაშვილისგან

ლალი პაპასკირი:
- ამჯერად ზაქარია ქუცნაშვილთან ინტერვიუ გამახსენდა. მაშინ ბატონი ზაქარია ჯერ კიდევ ადვოკატთა ასოციაციის წევრი იყო. მე წინა ხელისუფლების მიერ განხორციელებულ ერთ-ერთ სერიულ დაკავებაზე ვამზადებდი მასალას... ერთი სიტყვით, მის ოფისში დღის ბოლოს მივედი. ჩემმა რესპონდენტმა სამუშაო ოთახში შოკოლადი შემოიტანა და შემომთავაზა, - მიირთვით, გონებრივად მომუშავე ადამიანებისთვის პირდაპირ მისწრებააო და ერთი მოგრძო, სამფილიანი ნატეხი დაითრია... ზოგჯერ, როდესაც ჟურნალისტებს ყავასა და ჩაიზე გვეპატიჟებიან, რესპონდენტებს თითქმის ყოველთვის უცივდებათ, რასაც მე გულწრფელად განვიცდი, მაგრამ ამ შემთხვევაში თვალის დახამხამება ვერ მოვასწარი, ისე გაქრა მთელი შოკოლადი... ბატონი ზაქარია კითხვებზე პასუხის გაცემას, შიგადაშიგ მობილურზე საუბარსა და შოკოლადის ჭამას მშვენივრად ასწრებდა. საკმაოდ საინტერესო ინტერვიუს შემდეგ მითხრა, საჩუქრის გარეშე ვერ გაგიშვებო. არა, გმადლობთ, ნუ შეწუხდებით-მეთქი, ვუთხარი დაბნეულმა და შოკოლადის ცარიელ ქაღალდს თვალი ავარიდე. არა, უნდა დაგასაჩუქროო, წამოვარდა და მეორე ოთახიდან გასაშლელი რკინის კიბე ხრიგინით გამოათრია. ვაიმე, ნუ შეწუხდებით რა, - გამოვიდე თავი. არავითარ შემთხვევაში, არ ვწუხდები, აღშფოთდა ადვოკატი და კიბე ჭერამდე ასულ წიგნების თაროს მიადგა... უკვე დღის ბოლო იყო და მივხვდი, რომ მის ოფისში სხვა თანამშრომლებიც აღარ იყვნენ. შევშინდი, ეს კაცი რომ გადმოვარდეს, სად ჯანდაბაში წავიდე-მეთქი... ამასობაში ლამის კიბის "კენწეროზე" მოექცა და შეკითხვა ოჯახური მდგომარეობის შესახებ იქიდან გადმომძახა. როდესაც უარყოფით პასუხი მიიღო, კიდევ ერთი სართულით დაწინაურდა. რკინის კიბე სახიფათოდ შეტორტმანდა. ჩანთა ძირს დავაგდე და კიბეს ვეცი, არიქა, არ ჩამოვარდეთ-მეთქი. საკმაოდ მძიმე იყო. ვიპოვე, - ჩამომძახა გახარებულმა ზაქარიამ. - აუ, რა მაგარია! გადავრჩით! - ხმამაღლა და შვებით აღმომხდა და "ჯადოსნურ" საჩუქარს ავხედე... "ვიწვალეთ, მაგრამ ღირდა", - მითხრა მან, როდესაც ხელის გაწვდენაზე მომიახლოვდა. აკანკალებული ხელით გამოვართვი პრიალა ბროშურა და საჩქაროდ გადავფურცლე, - "ქალის უფლებები ოჯახში" - წავიკითხე ერთი თვალის შევლებით და ჩემს რესპონდენტს შევხედე, რომელიც იდგა და გამარჯვებული სახით მიღიმოდა.

წიგნი და "ქართული ოცნება"

ანა კალანდაძე:
- 2012 წელს ჩვენი ჟურნალი ძირითადად პოლიტიკურ თემებზე იყო გადართული, მაგრამ ამავე პერიოდში ჟურნალის ერთ-ერთი რუბრიკა "წიგნის მოყვარულთა კლუბი" არ შეჩერებულა. ოქტომბერში წიგნებზე სასაუბროდ პოეტ ერეკლე საღლიანს დავუკავშირდი. საკმაოდ დაკავებული გახლდათ და შეხვედრაზე ორი დღე ვერ შევთანხმდით. ერთ დილასაც მითხრა, რომ კოალიცია "ქართული ოცნების" ოფისში სვანეთში გასამართ კონცერტთან დაკავშირებით შეხვედრა ჰქონდა დანიშნული და მანამდე შეეძლო, ჩემთვის დრო დაეთმო. მთხოვა, პარტიის სათავო ოფისთან მივსულიყავი, - იქ სადმე მყუდრო ადგილს ვნახავ და ვისაუბროთო. მაშინვე გავქანდი. ეს ის დღე იყო, როცა დღევანდელ პრემიერ-მინისტრს მინისტრთა ახალი კაბინეტის შემადგენლობა უნდა დაესახელებინა. მთელი ქართული და უცხოური მედიის წარმომადგენლები პარტიის ოფისთან იყვნენ შეკრებილი. ტელევიზიის, რადიოსა და სააგენტოს საინფორმაციო გამოშვებებში ჟურნალისტები ჩართვას ჩართვაზე აკეთებდნენ. ოფისის მიმდებარე ტერიტორიაზე იმდენი ხალხი იყო, რაც გასული საუკუნის 90-იან წლებში ეროვნული მოძრაობის პერიოდში გამართულ მანიფესტაციებზე იკრიბებოდა, ან თუნდაც უახლოეს წარსულში ამა თუ იმ მხარდამჭერ თუ საპროტესტო აქციებზე გვინახავს.

პოეტს შევხვდი, მაგრამ "მყუდრო ადგილი" ვერა და ვერ გამოიძებნა ერეკლე მეორის მოედანზე. შეხვედრას ვეღარ გადავდებდით და ერეკლე საღლიანმა ამხელა აუდიტორიის წინაშე, ყოველგვარი დისკომფორტის გარეშე, ჩვეული ტონით, ემოციურად, ხმამაღლა და დამარცვლით დაიწყო საუბარი, თუ რაოდენ სასწაულია წიგნი და თუ რატომ არ შეიძლება ადამიანმა მის გარეშე იცხოვროს. მიმოვიხილეთ: "ვეფხისტყაოსანი", "სამი მუშკეტერი", ფოლკლორი, ზღაპრები, ქართველი და რუსი კლასიკოსები, მოკლედ, მთელი მსოფლიო ლიტერატურა. ვგრძნობდი, რომ აშკარად სხვა განზომილებაში ვიყავით, მაგრამ მთავარი ისაა, რომ ბატონი ერეკლეს საუბარი არა მხოლოდ მე მესმოდა, არამედ იქ შეკრებილებსაც. ერთხანს ჩვენ გვერდით ბავშვების ჯგუფიც შეჩერდა, რომლებიც ხან მე მიყურებდნენ გაკვირვებული თვალებით და ხანაც პოეტს. დროდადრო ხალხის ყურადღება ოფისის კარიდან გამოსულ უკვე დასახელებულ მინისტრთა კანდიდატებზე ინაცვლებდა. დარწმუნებული ვარ, იმ დღეს მეც და ბატონი ერეკლეც არაერთმა შეგვრაცხა არაადეკვატურად, ანდა რომელიმე პლანეტიდან "გადმოვარდნილად", რომლებიც ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკური პროცესების მიმართ გულგრილები იყვნენ, არადა, მე ჩემს პროფესიულ მოვალეობას ვასრულებდი, რომელშიც ჩემმა რესპონდენტმა არაჩვეულებრივად შემიწყო ხელი და შედეგად მორიგი საინტერესო ინტერვიუ შედგა.

მაცივარში შემძვრალი ფოტოგრაფი

ციცი ომანიძე:
- ჩვენი ჟურნალი საკმაოდ ხშირად იცვლის ფოტოგრაფებს. ერთ-ერთი ასეთი ცვლილების დროს ჩვენთან მუშაობა დაიწყო ფოტოკორესპონდენტმა, რომელთანაც კონტაქტში შესვლა პირადად მე (და მგონი, არამარტო მე) ცოტა არ იყოს გამიჭირდა, მაგრამ რადგან საერთო საქმეს ვემსახურებოდით, ნორმალური ურთიერთობა გვქონდა.

იმ პერიოდში ვამზადებდი რუბრიკას "ერთი ნივთის ისტორია". ფოტოგრაფთან ერთად მივდიოდი რესპონდენტის სახლში, ვიღებდით მის საცხოვრებელს, თან მასპინძლის საყვარელ და ძვირფას ნივთებზე ვსაუბრობდით.

მოგეხსენებათ, გიორგი გოგიჩაიშვილის ოჯახი სავსეა საზოგადოებისთვის ცნობილი სახეებით, ჰოდა, ჩვენც სახლის დასათვალიერებლად მათ ვესტუმრეთ. მეგზურობას გიორგის შვილი, მოდელი და ტელეწამყვანი ნანუკა გოგიჩაიშვილი გვიწევდა. ბინაში სხვა ბევრ საინტერესო ნივთთან ერთად საინტერესო სუვენირები აღმოვაჩინეთ: კატა ოყნით, პატარა ზომის აბაზანა, სარეცხის უშველებელი "შპილკა" და ა.შ. სანამ მე და ნანუკა ამ ყველაფერზე ვლაპარაკობდით, ეს ჩვენი ფოტოგრაფი აზარტში შევიდა, მუზა გაეხსნა და "შპილკის" ზომების დასაფიქსირებლად, უფრო სწორად, კონტრასტის უკეთ გამოსაჩენად, მოუნდა, რაიმე პატარა ზომის ნივთი ეპოვა და მის გვერდით დაედო. ეტყობა, ბევრი ეძება, ეძება და ბოლოს საოცარი გადაწყვეტილება მიიღო. ნანუკასთან საუბარში გართულმა ფოტოგრაფისკენ მაშინ მივიხედე, როცა ის მაცივრის გაღებულ კართან იდგა და შიგნით ისე ეძებდა რაღაცას, თითქოს წინა საღამოს პროდუქტით თავად გამოევსო. ნანუკას გაოცებაზე რაღა უნდა ვთქვა, როცა თავად დავრჩი პირღია. ვერ მივხვდი, ნანუკას წინაშე თავი როგორ მემართლებინა ან ფოტოგრაფისთვის რა შენიშვნა მიმეცა. "მაძიებელმა" ოლიმპიური სიმშვიდით გამოიღო მაცივრიდან კვერცხი, "შპილკას" გვე­­რდით მიუდო და ფოტოსესია განაგრძო. დასასრულ, ისე, რომ ხმა არ ამოუღია, კვერცხი ისევ თავის ადგილას დააბრუნა. მართალია, ნანუკამ ძალიან შინაურულად მიგვიღო, მაგრამ მთლად ამდენის უფლება თუ გვქონდა, ნამდვილად არ ვიცოდი. ფოტოგრაფი გოგიჩაიშვილების ოჯახიდან ჩემზე ადრე გავიდა, მე კი იმდენად შოკირებული ვიყავი, რომ სანამ სადარბაზოდან გამოვედი, ოთხჯერ გადამიბრუნდა ფეხი და ამდენი "წვალების" შემდეგ, როგორც იქნა, დავეცი. თურმე ჩანთა გახსნილი დამრჩენოდა, სად ჩემი დიქტოფონი მიფრინავდა და სად ბლოკნოტი, კაცმა არ იცის. როგორც იქნა, ნივთები მოვაგროვე და "ავეწყვე". სადარბაზოდან გასულს ფოტოგრაფი იქვე დამხვდა. მზრუნველი ტონით მითხრა, სახლიდან რომ გამოვდიოდი, შევამჩნიე, რომ ცუდი ფერი გედო, გადავწყვიტე დაგლოდებოდი, გაჩერებამდე მიგაცილებ, რამე სერიოზული ხომ არ გაწუხებსო. ვიუარე, არა, არ მინდა, თავად წავალ-მეთქი. აბა, იმას რა მათქმევინებდა, სახეზე ფერიფური რამ დამაკარგვინა?!

ჟურნალი "რეიტინგი"