რომანტიკა თუ დანაშაული?! (6)

როგორ მინდოდა, დიდხანს მენებივრა თბილ აბაზანაში, მაგრამ შემრცხვა. რას იფიქრებს ის ბიჭი! კარგად გავიმშრალე უზარმაზარი პირსახოცით, ხალათი გადავიცვი, რომელშიც მართლაც ბოსტნის სარფთხობელასავით ჩავეფალი, თმა დავივარცხნე, ჩემი სველი ტანსაცმელი პარკში ჩავდე, ჩანთაში ჩავაგდე და გამოვედი…
ის მართლაც სუფრას შლიდა…
_ აი, ეს უკვე სულ სხვა საქმეა! _ შესძახა ჩემს დანახვაზე, _ იმედია, სურდოს გადავურჩებით.
სიწითლემ ტალღასავით გადამიარა სახეზე.
_ მეუხერხულება შენი შეწუხება, _ მორიდებით ვთქვი.
_ სისულელეებს მოეშვი. მოდი, დაჯექი და ცოტა დალიე, შეხურდები.
ტყავის რბილ სავარძელში ჩავჯექი და ხალათის კიდეები ერთმანეთზე გადავიდე, რომ არ გადამღეღოდა, თან თვალს არ ვაცილებდი, როგორ ფუსფუსებდა ჩემი პრინც-პრეზიდენტი.


მისი სიახლოვე მძაბავდა და თავს ვერაფერს ვუხერხებდი. ცოტა არ იყოს, გავბრაზდი ჩემს თავზე, ბოლოს და ბოლოს, ბავშვი ხომ არ ვარ, რა მჭირს?!
_ საჭმელი, სამწუხაროდ, არ მაქვს, მაგრამ მაქვს შოკოლადი და კონიაკი… ცოტა თხილიც. ჩაიც დავლიოთ, მოგიხდება შემცივნებულს.
_ არ მინდა, გმადლობ, შემცივნებული არ ვარ, _ მორიდებით გავიღიმე.
_ ეგრე შენ შოკოლადიც არ გენდომება, ისედაც ისეთი ტკბილი ხარ… _ ხმადაბლა თქვა და შეფარვით შემომხედა, როგორი რეაქცია მექნებოდა.
გავწითლდი და თავი ჩავღუნე.
_ ნუ გეშინია, ახალია, არ მოიწამლები, _ დააყოლა.
_ ნუ შეწუხდებით, შოკოლადსაც ვერ ვჭამ, ალერგია მაქვს, _ მოვიტყუე, ხომ არ ვეტყოდი, გასუქებას ვერიდები-მეთქი.
_ მაშინ… მაშინ თხილი მიირთვი, მე კი კონიაკს ჩამოვასხამ. იქნებ ეს უკეთესია შემცივნებულზე? _ კვლავ გაუნათა ღიმილმა სახე, _ და კიდევ ერთი, დროა “შენობითზე” გადავიდეთ, ერთხელ უკვე ვილაპარაკეთ ამაზე და თუ შეიძლება, შევთანხმდეთ, კარგი?
_ თანახმა ვარ, _ ვუპასუხე ჩახრინწული ხმით.
ამ ხმაზე მაინც რა დამემართა? სად წამივიდა? ერთი-ორჯერ ჩავახველე, რათა საკუთარი ხმის ტემბრისთვის “ჭკუა მესწავლებინა”.
_ ნუ ხარ ეგრე მოღუშული, გახსენი შუბლი. იცი, როგორ არ გიხდება? _ დაჟინებით მომაჩერდა ნიკა და კონიაკი ჩამომისხა, _ მიდი, სადღეგრძელო უნდა ვთქვა.
ერთმანეთს მივუჭახუნეთ.
_ იმ წვიმას გაუმარჯოს, რომელმაც ჩვენ შეგვახვედრა, _ თქვა მან და ორაზროვნად გამომხედა.
ჩამეცინა.
_ რატომ იცინი? _ თავი გვერდზე გადახარა და როგორც პატარა ბავშვს, ისე შემომხედა.
_ მე მგონი, ჩვენ ცემენტმა უფრო შეგვახვედრა, ვიდრე წვიმამ.
_ მაშინ ასე ვიტყვი: იმ წვიმას გაუმარჯოს, რომელმაც დღეს ერთმანეთს შეგვახვედრა, _ “გამოასწორა” ნიკამ, ცემენტს მაინც არ მიანიჭა დღეგრძელობის სიამოვნება, კიდევ ერთხელ მომიჭახუნა და სულმოუთქმელად გადაჰკრა.
მის მაგივრად მე დავიჭყანე. ასე რომ დავლიო, ალბათ ვეღარ ამოვისუნთქავ და დავიხრჩობი. როგორ შეუძლიათ კაცებს ეგრე დალევა?
_ გაუმარჯოს, _ გაუბედავად წარმოვთქვი და ოდნავ მოვსვი.
_აპ, აპ, აპ! ეგრე არა! _ ხელი დამიხვედრა, _ ნუ ხარ შებოჭილი, გთხოვ. ჩემთან არაფერი გემუქრება. ქუჩიდან კი არ ვარ მოსული. ერთი ჭიქა დალიე, არაფერი მოგივა, უფრო გავშინაურდებით. ისე დასველდი, გახურება არ გაწყენს, შენც ხომ იცი? ჰოდა, დამიჯერე, დალიე, თამამად ცოტა.
თვალები ისე მაგრად დავხუჭე, გუგები მეტკინა. ვცადე, მეც ისე დამელია, როგორც ეს ნიკამ გააკეთა ცოტა ხნის წინ. ვაი, შენს ლოლას! ისე მემწარა სასმელი, ხველება ამიტყდა.
მამაკაცის სასიამოვნო სიცილმა თითქოს დაათბო ატმოსფერო. ხელისგული პირზე ავიფარე და სავარძლის საზურგეს მივეყრდენი.
_ დააყოლე რამე, _ მითხრა, შოკოლადის ნატეხს დაწვდა და ჩემი პირისკენ წამოიღო ხელი, მაგრამ გაახსენდა, წეღან რაც ვუთხარი და ტკბილეული ადგილზე დააბრუნა, _ პარდონ, პარდონ! დამავიწყდა შენი ალერგია… მიწის თხილიც კარგად მიდის პირველ ჭიქაზე, _ თქვა და თხილიანი თეფში ჩემკენ მოაჩოჩა, რატომღაც, ამჯერად თავისი ხელით გამასპინძლება გადაიფიქრა.
ზრდილობის გულისთვის თხილის ერთი გული ავიღე და უგემურად გავკვნიტე. ახლა ისე ვღელავდი, ყელში არაფერი გადამივიდოდა.
რამდენიმე წუთიც და ალკოჰოლმა მოქმედება დაიწყო. ღაწვები შემიხურდა, დაძაბულობა მომეხსნა და ცოტათი გავთამამდი კიდეც. თვალები ავწიე და ნიკას კარგი დეტექტივივთ შევაჩერდი, თითქოს მისი სახის შესწავლა მქონოდა განზრახული. ახლა უფრო მომხიბვლელი მეჩვენა. თმა იმასაც დასველებოდა და უკან გადაევარცხნა, მაღალი შუბლი გამოეჩინა. გადაწეული თმა ისე უხდებოდა, სიამოვნების ჟრუანტელმა დამიარა. საოცარი თვალები ჰქონდა _ ნაცრისფერი, ნაცრისფერი… მისი ხორბლისფერი კანის ფონზე თვალების ფერი კიდევ უფრო გამოკვეთილად მოუჩანდა. ნავარჯიშები სხეული, დაკუნთული მხრები უჩვეულო აღტყინებას იწვევდა ჩემში…
_ რა მოხდა, ლოლა? _ უეცრად მასპინძლის ხმა მომესმა, _ ისე ყურადღებით მათვალიერებ, თითქოს პირველად მხედავდე.
შევიშმუშნე…
_ მაპატიე…თ, ჩავფიქრდი და…
_ მე შენ რა გითხარი? _ მოულოდნელად მოიქუფრა.
შევკრთი, ვერ მივხვდი, რაზე მიმანიშნებდა.
_ რა?
_ თ-ს გარეშე-მეთქი, არ გითხარი? ასე ძნელად იმახსოვრებ ხოლმე შეთანხმებებს? თედო როგორ ეგუება ამას? _ ღიმილით დაასრულა.
_ ასე უცებ ძნელია… _ ძლივს გასაგონად ჩავილაპარაკე და მზერა ავარიდე.
_ კიდევ დალევ?
_ არა, არა! _ ხელები გავასავსავე და როცა ნიკამ კონიაკის ბოთლს წამოავლო ხელი, ჩემს ჭიქას ხელისგული დავაფარე.
_ რატომ, დათრობის გეშინია?
_ მე არ ვთვრები, _ გამომწვევად ვუპასუხე და თვალი თვალში გავუყარე.
_ მართლა? რა უცნაურია… იქნე მეც მასწავლო, როგორ ახერხებ ამას? გამომადგება…
_ ძალიან მარტივად. არ ვსვამ, _ ეშმაკური ღიმილი ამითამაშდა ტუჩებზე.
_ მეგონა, ახალი უნდა გეთქვა რამე. რომ არ სვამ, ეგ ხომ მეც ვიცოდი.
_ საიდან? _ კვლავ დავიძაბე, მეგონა, რაიმე სერიოზულს მეტყოდა.
_ არც ერთ ზღაპარში არ წამიკითხავს, კონკიას ოდესმე კონიაკი დაელიოს. არადა, საინტერესოა, როგორ გამოიყურება მთვრალი კონკია… _ და კვლავ ხმამაღლა გაიცინა.
ისე სხარტად გამოუვიდა, თავი მეც ვერ შევიკავე და ავკისკისდი.
_ დარჩები ამაღამ ჩემთან? _ ამ დროს გამომეტყველება ვნებიანი გაუხდა, ხმა _ იდუმალი… დაახლოებით ისეთი, კაცმა ქალს რომ უთხრას: “შენთან მინდა”.
სუნთქვა შემეკრა. უცნაურმა ღელვამ შემიპყრო და უარის ნიშნად სასწრაფოდ გადავაქნიე თავი.
_ რა საჭიროა…
_ რატომ, გეშინია?
_ არა, არ მეშინია…
_ აბა? რა მოხდება, რომ დარჩე? თუ გგონია, რომ საძინებელში ვინმე საიდუმო არსება იმალება და შენს წასვლას ელოდება? დამშვიდდი, აქ მხოლოდ მე და შენ ვართ, სხვა არავინ.
_ დიდი მადლობა, მაგრამ შინ მირჩევნია… აქვე არ ვცხოვრობ? სხვასთან რატომ უნდა დავრჩე?
_ როგორც გირჩევნია… ნამდვილად ვერ დაგაძალებ, მით უმეტეს, თუკი მე სხვა ვარ, _ ცივად მიპასუხა და მხრები აიჩეჩა.
ერთხანს უსიამოვნო სიჩუმე ჩამოვარდა. ვერაფერი მოვიფიქრე სიტუაციის განსამუხტავად.
მან კონიაკი დაისხა და სადღეგრძელო წარმოთქვა.
_ შენ გაგიმარჯოს, ლოლა. მართალია, ვერ გამოდექი კარგი თანამეინახე, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, სხვა რამეებში იქნები ძალიან კარგი, _ თვალებმოჭუტულმა ორაზროვნად წარმოთქვა და დალია.
_ დიდი მადლობა დღეგრძელობისთვის, _ საკუთარი ხმა ძლივს მესმოდა, ისეთი გუგუნი გაუდიოდა ჩემს ყურებს.
ახლა რომ კოცნა დამიპიროს… არა! ამის საბაბი არ მიმიცია, რა უფლებით?
_ მე მინდოდა, ერთად დავმსხდარიყავით ამაღამ… უკეთ გაგიცნობდი… სახლში რა უნდა აკეთო მარტო? არ გბეზრდება? _ თან თხილს აკნატუნებდა, თან მელაპარაკებოდა.
_ არ მბეზრდება, მიყვარს მარტო ყოფნა.
_ ჩემთან არ მოგწონს ყოფნა? ერთი სული გაქვს, როდის გაასწრებ აქედან?
ჩიხში მომამწყვდია. არ ვიცოდი, რა მეპასუხა. შუალედური პასუხი ავირჩიე.
_ მთლად ეგრეც არა, მაგრამ მალე წავალ. ხალათს მერე შემოგაწვდი.
_ არ არის პრობლემა.
მინდოდა, მეკითხა, დილით რატომ მომექცა ასე, რატომ ზედ არ შემომხედა, მაგრამ ვერ ვბედავდი. რა უფლებით უნდა წამეყენებინა პრეტენზია? არადა, უთქმელობაც მტანჯავდა.
_ შენ უმაღლესი გაქვს დამთავრებული? _ უეცრად საუბრის თემა შეცვალა.
_ ჰო, ეკონომიური.
_ ფაკულტეტი?
_ ბიზნესი და მართვა.
_ მერედა, მდივნად რატომ მუშაობ?
_ არ ვიცი… ალბათ მოვალეობის… სიდუხჭირის… გამოუცდელობის გამო.
_ ე.ი. გცოდნია…
_ და კიდევ… პრაქტიკა ხომ უნდა გავიარო ჯერ… ასე უცებ არავინ მომსვამს თანამდებობაზე.
_ ეგეც მართალია, _ დამიდასტურა, _ რატომ დამიმალე?
_ რა?
_ უმაღლესი განათლება რომ გქონდა.
_ შენ არ გიკითხავს.
_ ჰო… მაგაშიც გეთანხმები.
_ შენ რატომ დამიმალე?
_ რა?
_ პრეზიდენტი რომ იყავი.
_ რა ვიცი… არც შენ გიკითხავს.
_ როგორ არა, გკითხე.
_ არა, არ გიკითხავს, _ ღიმილით აევსო სახე.
_ ახლა ისევ ისეთი ხარ, როგორც გაცნობის პირველ დღეს, _ შორიდან მოვუარე სათქმელს.
_ ჰო, მხოლოდ იმ განსხვავებით, რომ თმა მაქვს სველი, _ ეშმაკურად შემომხედა, მიხვდა, საითაც ვუმიზნებდი.
_ დილით სხვანაირი იყავი.
_ დილით პრეზიდენტი ვიყავი და იმიტომ, _ სახის გამომეტყველება არ შეცვლია.
_ ახლა? ახლა არ ხარ პრეზიდენტი? _ ირონიულად ვკითხე და მევე გამიკვირდა ჩემი სითამამის.
_ ახლა ბაყაყი ვარ, რომელიც კონკიამ მოაჯადოვა.
_ მართლა? _ გავხალისდი.
_ ჰო, შენ მე უკვე გადამაქციე ბაყაყად, არ გახსოვს?
_ რაღაც არ მახსენდება. ეგ როდის, როცა მითხარი, ინჟინერი ვარო? _ კიდევ ერთხელ მწარედ ვუკბინე.
_ ნუ მკბენ, _ “გამშიფრა”, _ კონკიები არ იკბინებიან. ისიც მეყოფა, გომბეშო რომ გამხადე.
_ რამხელა ცოდვა დამიდვია… _ ყასიდად გავაქნიე თავი.
_ შენ ეგა თქვი… ბოლოს და ბოლოს, როდის უნდა გადამაქციო ისევ პრინცად?
_ არ ვიცი… _ ერთიანად აჭარხლებულმა თვალები დავხარე, ჩვენი საუბარი ხუმრობის ფარგლებს გაცდა, ეს უკვე ფლირტი იყო.
_ არ იცი? შემომხედე, მართლა არ იცი? აბა, მთელი ცხოვრება ასე უნდა ვიარო? _ ხელები გაშალა და მკერდზე დაიხედა ნიკამ.
_ ჯადოსნობის ეგ ხერხი ჯერ არავის უსწავლებია ჩემთვის, _ ვცდილობდი, მისი “შემოტევები” თავიდან ამეცილებინა.
_ მე ვიცი და გასწავლი, თუ… თუ წინააღმდეგი არ იქნები.
სახეალეწილმა ყურები ვცქვიტე და ერთიანად დავიძაბე. რას მიმზადებს?
_ გასწავლო? _ არ მეშვებოდა.
_ არ ვიცი… _ თითქოს დაზეპირებული მქონოდა ეს ორი სიტყვა, სხვას ვერაფერს ვამბობდი.
_ უნდა მაკოცო, ეგ არის და ეგ. ხედავ, რა მარტივია? _ თქვა უეცრად და წამოდგა.
ამის გაგონებაზე გველნაკბენივით წამოვხტი. თვალებით ჩანთას დავუწყე ძებნა, რომელიც იქვე, ჩემ გვერდით, იატაკზე იდო.
_ კარგი, კარგი, ვიხუმრე. საწყენად არ მითქვამს, გეფიცები. მეტს აღარ ვიზამ, მაპატიე, კარგი?
_ მე წავალ, _ დახშული ხმით ამოვთქვი.
_ ცოტა ხნს კიდევ დარჩი, სულ ცოტა ხანს.
_ არა, გვიანაა უკვე. უნდა დავიძინო, ხვალ ადრე ვარ ასადგომი, _ ცივად წარმოვთქვი, ჩანთას დავწვდი და კარისკენ სწრაფი ნაბიჯებით გავემართე.
უსიტყვოდ გამომყვა უკან. მერე გამისწრო, სახელური ჩამოსწია, გასაღები გადაატრიალა და წინ გადამიდგა. შევხედე. მოულოდნელად ჩემკენ მთელი ტანით გადმოიხარა, ტუჩები ყურთან მომიტანა და იდუმალი ხმით მიჩურჩულა.
_ იმედია, უკვე წარმოდგენილი გაქვს, რაც გელოდება…
მისი სიახლოვით აღგზნებულმა და ერთდროულად შეშინებულმა ორიოდ ნაბიჯით უკან დავიხიე, თავი გვერდზე მივატრიალე და მხოლოდ თვალებით გავხედე, ირიბად.
_ მართლა მიხარია, რომ შეგხვდი… შენისთანა გოგოები ქუჩაში არ ყრია, _ თბილად შემომღიმა და ხელი გამომიწოდა.
ოდნავ მომეშვა გულზე. მეც გავუწოდე ხელი. მან ჩემი თითები ხელისგულში მოიმწყვდია და მსუბუქად მომიჭირა.
_ კიდევ შევხვდებით, კონკია.
_ ალბათ…
_ მაგრამ მაშინ ასე ადვილად ვერ გამექცევი.
_ მაგასაც ვნახავთ, _ გამომწვევად ვესროლე, თან ვცდილობდი, ჩემი ხელი დამეხსნა მისი რბილი მარწუხებისგან.
_ მემუქრები კიდეც?
_ არა, გაფრთხილებ.
მოულოდნელად ცივად შემიშვა ხელი და განზე დადგა, რათა გზა დაეთმო, _ სანამ კარს გააღებ, აქედან გიყურებ! _ გულგრილად მითხრა.
მივხვდი, რომ დავმარცხდი. ახლა რომ უპასუხოდ გავსულიყავი აქედან, მას სამუდამოდ დავკარგავდი. რაღაც უნდა მეღონა, რომ სიტუაცია დამეთბო. მოულოდნელად ფეხის წვერებზე ავიწიე, მის ლოყას მივწვდი და ენით აუწერლად ვნებიანი კოცნა ვაჩუქე… მწველი, ხანგრძლივი, იდუმალებით სავსე და მგზნებარე. ლტოლვით, ნდომით, ცეცხლოვანი სურვილით გაჯერებული…
გაშტერდა, ამას არ მოელოდა. სანამ გონს მოვიდოდა, გამოვედი, ჩემს კარს გასაღები მოვარგე და ისე შევვარდი ბინაში, უკან არ მომიხედავს, თუმცა ვგრძნობდი, იგი ადგილიდან არ დაძრულა… მისი ჰოლიდან გამოსული შუქი ჯერ კიდევ ანათებდა სადარბაზოს.
კარი ჩავკეტე და სათვალთვალოს ვეცი… მას ჯიბეებში ჩაეწყო ხელები და იატაკს შეფიქრიანებული ღიმილით დასჩერებოდა. მერე უეცრად თავი ასწია და ჩემკენ ისე გამოიხედა, თითქოს მხედავდა. დარწმუნებული იყო, თვალს რომ ვადევნებდი. ბოლოს თავი რამდენჯერმე გადააქნ-გადმოაქნია, მარჯვენა ხელი ჯიბიდან ამოიღო, საჩვენებელი თითი გაფშიკა და ჯერ ჩემკენ გამოიშვირა, მერე კი გულზე იტაკა… ამით მიმახვედრა, შენ უკვე ჩემი ხარო…
მეც ეს მინდოდა…
ჩემი გული ბუდიდან ამოვარდნას ცდილობდა და ბედნიერებამოძალებული აქეთ-იქით აწყდებოდა კედლებს. ახლა რაღა გააჩერებდა მას, როცა სამიზნე იპოვა…
ეს პირველი შემთხვევა იყო, როცა შიშველს არ დამიწყია ოთახში ტანტალი. იმდენად მსიამოვნებდა ნიკას ხალათით სიარული, დაწოლის დროსაც არ გამიხდია, მისი სხეულის სურნელით გაჟღენთილი ქსოვილი სასიამოვნოდ მახვევდა თავბრუს…
8 8 8
მეორე დილით საფოსტო მტრედივით მივფრინავდი სამსახურში. ჩემი მანქანის ამბავი ჯერ არ ვიცოდი და, ალბათ, ვერც გავიგებდი, სანამ თვითონ ნიკა არ დამიკავშირდებოდა. როგორც სხვა დროს, არც ახლა უკითხავს ჩემი ტელეფონის ნომერი და არც მე გამხსენებია, რატომღაც. ან კი სად მახსოვდა მანქანა, როცა “სასტიკად ცეცხლოვანი” დიალოგი გვქონდა? არა უშავს, ასე უკეთესია. ახლა იძულებულიც კი არის, შემომეხმიანოს. მან არ გაატანა ჩემი მანქანა ვიღაცას?
დღეს პირველად მოხდა, მარიკაზე ადრე რომ გამოვცხადდი სამსახურში, თუმცა თედოს მაინც ვერ მოვასწარი. სამდივნოში შესულს, მისი კაბინეტის კარი გამოღებული დამხვდა. ცალით თვალით შევიჭყიტე _ ვიღაცას გაცხარებული ელაპარაკებოდა ტელეფონზე. თვალი მომკრა თუ არა, ხელი დამიქნია, შემოდიო.
შორიახლოს დავდექი და დაველოდე, სანამ საუბარს მორჩებოდა. კარგა ხანს მომიხდა ლოდინი. ხან ერთ ფეხს მოვინაცვლებდი ერთ ადგილას დარჭობილი, ხან მეორეს. მერე რომ დავებარებინე, არ შეეძლო? რას დამაყუდა აქ? გულისწყრომა სახეზეც შემეტყო.
უფროსი თვალს არ მაშორებდა, თან ლაპარაკობდა, თან გულდასმით მათვალიერებდა. უკმაყოფილო იერი ავიკარი, მაგრამ სინამდვილეში, სულაც არ მაღიზიანებდა მისი უტიფარი მზერა, ისეთ კარგ ხასიათზე ვიყავი. პირიქით, მსიამოვნებდა კიდეც, ჩემი შემხედვარე ნერწყვებს რომ ყლაპავდა მალულად.
როგორც იქნა, დააყენა საშველი. ყურმილი დაკიდა და მბრუნავ სავარძელზე გაშოტილი მთელი ტანით ჩემკენ მოტრიალდა.
_ როგორ მიდის საქმეები, ლოლაჩკა? _ მედიდური ღიმილი გადაეფინა სახეზე.
“ჩკა არა, რაა!”
_ არა უშავს რა, _ ამრეზით გამომივიდა.
_ როგორც ყოველთვის, არაჩვეულებრივად გამოიყურები.
_ დიდი მადლობა, ბატონო თედო.
_ დღეიდან შეგიძლია თედო დამიძახო.
“რით დავიმსახურე?”
_ გასაგებია… ყავას ხომ არ ინებებთ?
_ ინებებ! _ შემისწორა.
“ჩაცეცხლავ!”
_ უკაცრავად… ასე უცებ გამიჭირდება, ნელ-ნელა მივეჩვევი, _ მოჩვენებითი სინაზით ვიმართლე თავი და ნიკა გამახსენდა, მასაც ზუსტად ეს სიტყვები გავუმეორე წუხელ.
_ მიეჩვევი, აბა რა.
_ დღეს კარგ ხასიათზე ჩანხართ, თედო… _ გაშინაურების პირველი ნაბიჯი გადავდგი.
_ იმიტომ, რომ შენი გაგზავნილი წერილის პასუხი მოვიდა.
_ მართლა? გილოცავ, _ მეორე ნაბიჯიც მივაყოლე სასწრაფოდ.
_ გაიხარე! სამაგიეროდ, აი, ამის თარგმნა და გაგზავნაც მოგიწევს. იმედია, მარიკას გარეშე გაართმევ თავს…
_ მარიკა… მარიკა მე თარგმნაში არ მეხმარება, _ ვიწყინესავით.
_ ვიცი, მე მხოლოდ გაგზავნა ვიგულისხმე.
_ გაგზავნაც მეხერხება, პირველად არ ვაკეთებ ამას.
_ ძალიანაც კარგი… აი, გამომართვი ეს ტექსტი. თუ რამე არ მოგეწონოს, შეგიძლია შეასწორო _ დაამატო რამე ან გამოაკლო, ოღონდ შემითანხმე, კარგი?
_ ვნახოთ, ვეცდები… _ თავი დავუქნიე და ხელი გავიწვდინე, რომ ფურცელი გამომერთმია.
მოულოდნელად ხელი მის ხელზე მომიხვდა. ამით ისარგებლა და თითებზე თავისი თითები შემომაჭდო, თან გამომცდელად ამომხედა. მივხვდი, ეს შემთხვევითობა არ იყო. ის ჩემს შებმას ცდილობდა. ამან გამაცოფა. სისხლმა თავში ამასხა. შევეცადე, თავი შემეკავებინა და ისე გამეტარებინა მისი ჟესტი, თითქოს ვერ მივუხვდი და თითების გათავისუფლება ვცადე… უარესად მომიჭირა…
_ მომცემთ ბოლოს და ბოლოს, ამ ფურცელს, თუ პოლიციას გამოვუძახო? _ საკმაოდ უხეშად ვუთხარი.
მიხვდა, რომ მივუხვდი… იმასაც მიხვდა, რაოდენ არ მესიამოვნა მისი თავხედური საქციელი და სიტუაციის გამოსწორება ძალიან უნიჭოდ სცადა.
_ “შუტკა”! _ თქვა და გაშლილი ხელისგულები ისე აღმართა ჰაერში, თითქოს იარაღს ვუმიზნებდი და მნებდებოდა.
_ ასეთ რამეზე არ ხუმრობენ, ბატონო თედო! _ შენიშვნა მივეცი.
_ ბატონოს გარეშე, თუ შეიძლება… _ შემისწორა.
_ ასეთ რამეზე არ ხუმრობენ, თე-დო! _ მისი სახელი განსაკუთრებული სარკაზმით წარმოვთქვი და ცივად გამოვტრიალდი.
_ სანამ მაგის გაკეთებას დაიწყებ, ყავა შემომიტანე! _ ბრძანების კილოთი მომაძახა.
პასუხის ღირსადაც არ ჩავთვალე. ამაყად თავაწეულმა თავიც კი არ მოვაბრუნე. ისე გავედი კაბინეტიდან, თითქოს არც გამიგია, რა დამავალა.
ის იყო, ყავის მოდუღება დავიწყე, რომ კარი გაიღო და მარიკა შემოვიდა.
_ ვაი! რა ადრე მოსულხარ, გოგონი? _ გაუხარდა ჩემი დანახვა.
_ მოგასწარი, _ უხასიათოდ ვუპასუხე.
_ რა გჭირს, რამე მოხდა?
_ არაფერი.
_ აქ არის? რამეზე ხომ არ გეჩხუბა?
_ რომ მოვედი, აქ დამხვდა. არ უჩხუბია, ყავა მთხოვა და რაღაცის თარგმნა კიდევ.
_ აბა რა დაგემართა?
_ რაღაც უგუნებოდ ვარ. შეიძლება გავცივდი კიდეც. წუხელ იცი, რა დამემართა?
_ რა? ჩემგან რომ წახვედი, მერე?
_ ჰო. ზედ შუა პროსპექტზე გამიფუჭდა მანქანა და ისე დავსველდი, ბიკინიც კი არ შემრჩა მშრალი, _ გავიცინე.
_ ჩემი სიკვდილი! ჩემი ბრალია, ტაქსით უნდა წავსულიყავი. მერე რა ქენი?
_ ვქენი, _ ეშმაკური ღიმილი ვერ შევიკავე, თან არ ვიცოდი, მეთქვა თუ არა მისთვის, რაც მოხდა.
_ რაღაცას მიმალავ, გოგონი!.. _ ცნობისმოყვარე გაუხდა მზერა.
_ ჩვენმა უფროსმა შემთხვევით ზუსტად იმ დროს გამოიარა და დამეხმარა, მერე კი შინ წამიყვანა.
ძველი მდივანი უეცრად გაფითრდა, მიტკალივით გაუხდა სახე. ალბათ იფიქრა, რომ უფროსში თედო ვიგულისხმე და იეჭვიანა.
_ ამა-ან? _ თავი გაბინეტისკენ გადაიქნია და შეეცადა, ნერვიულობა დაემალა.
_ ამან არა, “მთლად უფროსმა”, _ ჭერისკენ მივმართე მზერა და საჩვენებელი თითი.
როგორი შვებით ამოისუნთქა… რა სულელი გოგოა…
_ მართლა?! მერე რაო?
_ არაფერი, სადარბაზომდე მიმიყვანა და მორჩა, _ ბოლომდე მაინც არ გავეცი საიდუმლო, ჯერ არც ისე კარგად ვიცნობდი, რომ ყველაფერი გამენდო მისთვის, განსაკუთრებით ის, რომ ნიკა ჩემ წინ ქირაობდა ბინას. იქნებ ლაპარაკის მოყვარულია და ვინმესთან წამოცდეს… არ მინდა, ჩემი ნათქვამი წინ დამიხვდეს, თანაც ცუდად.
_ მანქანა?
_ ჯერ არაფერი ვიცი. ვიღაცას დაურეკა, წაიყვანეთ და ნახეთო. არც მომიკითხავს. არც ვიცი, როგორ მოვიქცე, დავურეკო, თუ მის ზარს დაველოდო.
_ უნდა დაურეკო, აბა რა!
_ მაგრამ მე მისი ნომერი არ ვიცი.
_ თედოს გამოვართვათ.
_ გაგიჟდი?! არა, არა! _ შორს დავიჭირე, _ უხერხულია. თვითონ შემატყობინებს ალბათ, ან ის, ვისაც მანქანა გაატანა. არ მინდა რამე იფიქროს.
_ როგორც იტყვი… _ მხრები აიჩეჩა მარიკამ, _ მზადაა ყავა? მომეცი, მე შევუტან.
_ შეუტანე, მე კი საქმეს მივხედავ, _ მადლიერებით გადავხედე და კომპიუტერს მივუჯექი.
უგულოდ დავიწყე ტექსტის თარგმნა, თან ფიქრებით წეღანდელ სცენაზე ვფიქრობდი. ამ კაცმა თუ ასე გააგრძელა, აუცილებლად მომიწევს მასთან შეჯახება, რაც თავისთავად იმას ნიშნავს, რომ სამსახურს უნდა დავემშვიდობო. ეგ მინდა ახლა? რაღაც უნდა მოვიფიქრო, რომ არ გაჯეჯილდეს და აფრების გაშლა არ დაიწყოს. როგორმე უნდა შევაჩერო, სანამ მთლად გაუტევია. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მარიკასაც დავკარგავ. იფიქრებს, რომ მის ყოფილ უფროსზე ძველი მდივნებივით, ახლა მე დავიწყე ნადირობა. რატომ უნდა ვაფიქრებინო მსგავსი რამ, რაში მჭირდება? მით უფრო, როცა ჩემს უღიმღამო ცხოვრებაში ნიკამ “შემოანათა”. მეტრეველს არც კი შევადარებ თედოს. ვის დაკარგვია?