რომანტიკა თუ დანაშაული?! (7)

მთელი დღე უგუნებოდ ვიყავი. თედოს წერილი წავაკითხე. არაფერი ჩამისწორებია, რა სახითაც მომცა, იმ სახითვე დავუბრუნე. ერთი კი ამომხედა უკმაყოფილდ, მაგრამ არაფერი უთქვამს. რამდენიმე წინადადება გადააკეთა მხოლოდ და გადააგზავნეო, ჩაიბურტყუნა. გავგზავნე. მეტჯერ არ შევუწუხებივარ. მიხვდა, რომ შეცდომა დაუშვა და ჩემი სახით ერთობ კერკეტი კაკალი გამოუგზავნა განგებამ. ასე ადვილი არ იქნებოდა ჩემი გატეხვა. ძალიანაც კარგი. ჩემთვის მთავარია, როგორმე შევინარჩუნო დისტანცია და ახლოს არ მოვუშვა.
უგუნებობის უფრო სერიოზული მიზეზიც მქონდა. ნიკასგან არაფერი ისმოდა. არც კი შეიწუხა თავი, მოკითხვა თუ არა, მანქანის ამბავი მაინც ეცნობებინა. მაოცებდა მისი ასეთი გულგრილობა.
საღამოხანს, როცა მე და მარიკა წასასვლელად გავემზადეთ, შემოსასვლელიდან დაცვის თანამშრომელმა დარეკა, ავტოსერვისიდან ქალბატონი ლოლიტას მანქანა მოიყვანეს და ეზოში დგასო… ფული რამდენია გადასახდელი-მეთქი, ვიკითხე. მექანიკოსს არაფერი დაუბარებია, მხოლოდ გასაღები და ჩეკი დატოვაო, მიპასუხა. ნუთუ მე უნდა გადავიხადო? დავიჯერო, ისეთი ძუნწი და ხელმოჭერილია, რომ ჩეკი პირდაპირ ჩემთან გამოაგზავნინა? რა სულმდაბლობაა!!!
თითქოს ნემსი პირდაპირ გულში დამარჭვეს… უხეშად, მტკივნეულად… მერე კი ყველაზე მწარე წამალი ნელ-ნელა შეუშვეს შიგნით…
უფრო და უფრო მემატებოდა ტკივილი… ბოლოს კი ერთიანად ამეწვა…
საწყალი ჩემი გული…


ერთი კვირა მიილია, რაც მუშაობა დავიწყე. მარიკა გადაიყვანეს, მე კი დამოუკიდებლად შევუდექი ჩემი მოვალეობის შესრულებას. მშვენივრად ვუძღვებოდი საქმეს, წამითაც არ გამჭირვებია. არც ვიგვიანებდი და სამსახურიდანაც ზუსტად თავის დროზე გავდიოდი. ყოველ შემთხვევაში, ჯერ არ ყოფილა შემთხვევა, ჩემი ოფისში გვიანობამდე დარჩენა აუცილებელი გამხდარიყო.
თედო მას მერე, რაც რაღაცები “მაკადრა” თუ ნიადაგი მომისინჯა, შორიდან მზვერავდა. უკიდურესად ოფიციალური ურთიერთობა გვქონდა. მხოლოდ საქმესთან დაკავშირებული მოკლე-მოკლე დიალოგები და მორჩა! არავითარი შინაურული საუბრები. არადა, განა არ მსიამოვნებდა, უფროსს რომ მოვწონდი. პირველ რიგში, მარიკას ფაქტორი მაფერხებდა, თორემ ამ ეტაპზე თედო საუკეთესო ვარიანტი იყო ჩემთვის, ნიკას გასაღიზიანებლად გამომეყენებინა. იმდენს ვიზამდი, რომ ვაეჭვიანებდი. თანაც, ვგრძნობდი, თედოს ნერწყვები რომ ადგებოდა ჩემს დანახვაზე. ამ დროს ისეთი დისტანცია მეჭირა, ვერაფერს მიბედავდა. ის მიჩვეული იყო თავისი მდივნებისგან კეკლუცობას, ალბათ ყველა თავს აწონებდა და “ეტენებოდა”. ჩემგან კი ასეთი რამ რომ ვერ მიიღო, უკვირდა. საინტერესოა, მარიკასთან რატომ არ სცადა? მგონი, მათი გაცნობა ცუდ დროს დაემთხვა და იმიტომ. სწორედ მაშინ მომხდარა იმ დაორსულებულ ნამდივნართან სკანდალი, ვის გამოც ცოლმა მიატოვა. ამის გამო მარიკა “გამორჩა”. მერე კი, იმდენად საქმიანი ურთიერთობა დაამყარეს ერთმანეთთან, რომ მარიკას, როგორც ქალს, ვერც აღიქვამდა. არადა, სულაც არ არის ცუდი გოგო. მშვენიერი ტან-ფეხი აქვს, ეშხიანი სახე… ზუსტად ისეთია, ჯიშიან ქალს რომ ეძახიან. აჩენინე და აჩენინე შვილები. დახატული ბავშვები ეყოლება, ჯანმრთელი და ტუნტულა!.. რა მაცინებს!..
ნიკა ჰორიზონტზე არ გამოჩენილა. აღრენილი ვიყავი მასზე. მართალია, მანქანა გამირემონტა და თანხაც სამსახურის ხარჯზე გამოწერა, მაგრამ ეს არ ამართლებდა ჩემთან დამოკიდებულებაში. რომ შემპირდა, გნახავო, უნდა ვენახე. მქონდა ამის პრეტენზია. ვერ ვიტან, როცა მპირდებიან და არა ასრულებენ. ასეთი რამის პატიება არ მჩვევია, რადგან მე იმედს არავის ვუცრუებ. სხვებისგანაც ამას მოვითხოვ ყოველთვის.
ერთი კოზირი მაინც მეჭირა ხელში _ მისი ხალათი ჯერ კიდევ ჩემთან იყო. გავრეცხე და თვალსაჩინო ადგილას დავდე დაკეცილი, რომ შესაფერის დროს მივსულიყავი მასთან და თავისი ნივთი გადამეცა. მაგრამ, ჩემდა სამწუხაროდ, ეს “შესაფერისი დრო” არა და არ დადგა. იგი თავის ნაქირავებ ბინაში იმ საღამოს მერე აღარ გამოჩენილა.
გამუდმებით მასზე ვფიქრობდი… არ ჰქონდა მნიშვნელობა, რას ვაკეთებდი _ მეძინა თუ მეღვიძა, ვსადილობდი თუ ვმუშაობდი, გონებით მასთან ვიყავი. როგორც არასდროს, ახლა ყველაზე მეტად მწყდებოდა გული, რომ არ ვიყავი იმ ასაკის, რომელზეც წლების განმავლობაში ვოცნებობდი. წარმოიდგინეთ, ახლა რომ ორმოცი წლის ან მეტის ვიყო, ხომ არ გამიშვებდა ხელიდან? ხომ აუცილებლად ეცდებოდა ჩემთან დაახლოებას? ეცდებოდააა?! ეს ის სიტყვა არ არის! ყველაფერზე წავიდოდა, ყველაფერს იღონებდა, ოღონდ კი საწადელისთვის მიეღწია. ამას წყალი არ გაუვიდოდა!
უცნაური აზრები მომდიოდა თავში… თუ არსებობს ადამიანის გაახალგაზრდავების რეცეპტი და საიდუმლო, ნაადრევი დაბერების რატომ არ არსებობს? აუუუუჰ! მგონი, გავუტიე! ნუთუ შეყვარებული ვარ? თუ მისი გულგრილობით გაწბილებული? რა გავაკეთო, რომ შემამჩნიოს? ჩემით დაინტერესდეს? თანაც, ძალიან, ძალიან? ყველაფერი! _ ჩამძახოდა შინაგანი ხმა. თუ მუჰამედი არ მიდის მთასთან, მთა უნდა მივიდეს მუჰამედთან. ეს რას ნიშნავს? ანუ, მთის როლი მოვირგო? _ ვეკითხებოდი ჩემს მეორე მეს, _ მომიხდება კი? შევძლებ? _ შეძლებ, თანაც ძალიან ადვილად! _ არ მეშვებოდა მეორე ლოლა _ უფრო თამამი და უფრო თავისუფალი.
ეჰ!.. ალბათ არ ვარ იღბლიანი. ჰო, არ ვარ. თითქოს ყველაფერი მაქვს… ამ დროს, არაფერიც არ მაქვს! ეს შორიდან ჩანს მხოლოდ, რომ არაფერი მაკლია. ბევრი რამ მაკლია, პირველ რიგში, დედის სითბო… მერე _ მამაკაცის სიყვარული… პატარა მართლა არ ვარ. ჩემი ასაკის გოგოს უნდა ჰყავდეს შეყვარებული, დროა უკვე! და თუ ის შეყვარებული ნიკასნაირი იქნება, მაგას რა ჯობია?! ჩემს ბედს ძაღლი არ დაჰყეფს! არა, არა, იღბალი მჭირდება! თანაც _ სასწრაფოდ! სად ბრძანდება მისი აღმატებულება ქალბატონი იღბალი? როდის მოიცლის ჩემთვის?.. და რატომ დავასკვენი, რომ მაინცდამაინც ქალბატონია? იქნებ სულაც, მამრობითი სქესისაა? მეეჭვება! ეგრე რომ იყოს, აქამდე შემამჩნევდა. მამაკაცები მაშინვე მამჩნევენ ხოლმე… მაგრამ ნიკამ რატომ ვერ შემამაჩნია? განა ვერ შემამჩნია, უბრალოდ, ფეხს ითრევს, ესაა და ეს!
აი, ასე ვიმშვიდებდი თავს, დრო კი გადიოდა…
მამას სულ ორჯერ დავურეკე… ჯერ ხელფასი არ ამიღია, რომ გავუგზავნო და ისე რომ მოვიკითხო, რა აზრი აქვს? იტალიაშიც დავრეკე, ბებიასთან და ვახარე, მუშაობა დავიწყე-მეთქი. რომ გაიგო, მდივნად მოვეწყვე, ძალიან გაუხარდა. რა იცის, ჩვენთან მდივანს დაფასება რომ არა აქვს? იქ სხვანაირად არის მოწყობილი სამსახურებრივი მექანიზმი. იქ მდივანი, ფაქტობრივად, უფროსის მარჯვენა ხელია, ასე ვთქვათ, კომპანიის ერთ-ერთი წამყვანი ძალა, სული და გული… ერთი სიტყვით, საქმიანი ქალის იმიჯით სარგებლობს. აქ კი…
ბებიას გული დაწყდა, გამოდის, ერთი წელი კიდევ ვერ გიხილავ, სანამ შვებულება არ მოგიწევსო? სამწუხაროდ, ასე გამოდის. წელს ისედაც ვერ ვინახულე. ჯერ იყო და, ვამთავრებდი და დიპლომის დაცვა მქონდა. მერე მამაჩემი გახდა ცუდად… ახლა მუშაობა დავიწყე… როდისღა წავსულიყავი? ბებო შემპირდა, როგორც კი ბაბუაშენი ლოს-ანჯელესიდან ჩამოვა, დაახლოებით ერთ კვირაში, ფულს გამოგიგზავნი და ტანსაცმელი იყიდე, ახალ გარემოში გამორჩეულად უნდა გეცვას, რომ დაგაფასონ, თან სეზონი იცვლება და გარდერობს განახლება სჭირდებაო. უარს როგორ ვეტყოდი? ახლა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა ფული.
მარიკა არ მივიწყებდა. ყოველდღე ჩამოდიოდა ჩემთან და დროის უმეტეს ნაწილს ჩემ გვერდით ატარებდა. ძალიან შევეჩვიე. მასაც მოვწონდი. თუმცა, მხოლოდ ეს არ იყო მისი ჩემთან ხშირად ყოფნის მიზეზი. მას “თედომანია” შეეყარა და მისგან განკურნებას ცდილობდა. იმას კი ვერ ხვდებოდა, რომ რაც მეტ დროს ატარებდა მის სამდივნოში, მით უფრო დამოკიდებული ხდებოდა მასზე. ის ბედოვლათი კი აზრზეც არ იყო, რა ცეცხლიც გიზგიზებდა მისი ყოფილი მდივნის ალმოდებულ გულში… საოცრად პოეტური წინადადება კი გამომივიდა!
ამასობაში აგვისტო მიილია. სექტემბერმა შემოდგომა ჩაიბარა და თავისი ხავერდოვანი ფრთების გაშლა დაიწყო. მიყვარს ეს თვე. სხვა დროს, სექტემბერს აუცილებლად ზღვაზე ვატარებდი ხოლმე, წელს კი, იძულების წესით, ტრადიციას ვუღალატე _ ახალდაწყებულ სამსახურს ვერ მივატოვებდი. არადა, გარუჯვა ყველაფერს მირჩევნია… თან მიხდება!.. თან საოცრად!..
ნიკა ისევ და ისევ არ ჩანდა. ერთხელაც ვერ მოვკარი თვალი ვერც აქ და ვერც გარეთ. ბოლოს დავასკვენი, ალბათ შვებულებაშია-მეთქი და ამით დროებით დავაშოშმინე ჩემი გული.
ჩემი და თედოს ურთიერთობა ორმხრივი გულგრილობის ფარგლებს არ სცდებოდა. უნდა გამოგიტყდეთ, რომ მომბეზრდა მასთან ოფიციალური დამოკიდებულება. თუმცა, არც უკან დახევა მხიბლავდა. მინდოდა, თავად გადაედგა პირველი ნაბიჯი.
ასეც მოხდა. ერთ დღეს კაბინეტში დამიბარა. შემოდიო, აციმციმდა მწვანე ღილაკი.
შევედი და კართან შევდექი.
_ მოდი, დაჯექი, _ ძალიან თბილად და მეგობრულად მომმართა.
შეუმჩნევლად ავწიე ცალი წარბი, რა მოელანდა?
მივედი… დავჯექი… აკორდეონზე დამკვრელივით, კარგა ხანს ათამაშა თითები მაგიდაზე, მერე კალამი აწვალა კიდევ კარგა ხანს, ბოლოს ამოიხვნეშა და დაჟინებით მომაშტერდა.
_ აბა? _ გაურკვეველი კითხვა დამისვა.
_ დიახ… _ ჩემი პასუხიც გაურკვეველი იყო.
_ როდემდე აპირებ ასე გაგრძელებას? _ კვლავ კალამს წაეტანა.
_ როგორ, ასე? _ დაკონკრეტება მოვითხოვე.
_ ასე… ზერელედ.
_ ზერელედ? _ გაოცებისგან თვალები გამიფართოვდა, _ რას ნიშნავს ზერელედ? რამეს ისე ვერ ვაკეთებ?
_ არ უნდა ჩამოიხსნა ეს ხელოვნური ნიღაბი? _ თავისას აგრძელებდა შეფი.
_ ბატონო თედო, ვერაფერი გავიგე, იქნებ პირდაპირ მითხრათ, რას ვაშავებ? _ ვეღარ მოვითმინე და უხეშად მივმართე.
ერთხანს ხმა არ ამოუღია, თითქოს ფიქრობს, საიდან დაიწყოსო.
_ შენ ჩემი მაჯვენა ხელი ხარ, ლოლა… გაქვს ეს გაცნობიერებული? _ აქედან დაიწყო.
“საერთოდ ვერ ვგრძნობ მაგას, უფროსო”.
_ დიახ, რა თქმა უნდა!
_ მერედა, რაში გამოიხატება? წესიერად გამარჯობასაც არ მეუბნები.
“აი, თურმე რაში ყოფილა საქმე”.
_ როგორ გეკადრებათ, ბატ…
_ მეორედ არ გამაგონო ეს “ბატონო”! _ მკაცრად მომმართა, _ ამაზე ხომ ვილაპარაკეთ, თანაც არა ერთხელ და ორჯერ! თედო დამიძახე-მეთქი, გითხარი უკვე.
_ გასაგებია, _ მოთმინებით აღვიჭურვე.
_ თუ ასე გაგრძელდება, ჩვენი თანამშრომლობა ვერ შედგება, ლოლა… მე კი ეს არ მინდა… შენ კარგი კადრი ხარ, პერსპექტიული… მშვენიერი კარიერის აწყობა შეგიძლია…
“თუ შენ ჩაგიგორდები ლოგინში”?
_ რას ამბობთ…
_ ვიცი, რასაც ვამბობ! გასაგებია, რომ არ მწყალობ და… არ გსიამოვნებს ჩემი ყურადღება, მაგრამ ამან ჩვენს საქმიან დამოკიდებულებას ხელი არ უნდა შეუშალოს. უფრო შინაურულად უნდა ვიყოთ ერთმანეთთან. მე კი შებოჭილი ვარ, როცა გიბარებ, გელაპარაკები…
“საწყალი”…
_ ისეთი ცხვირაწეული მიდი-მოდიხარ, თითქოს ვალი მქონდეს შენი!
_ როგორ გეკადრებ…
_ ერთი რაღაც მინდა გკითხო, ოღონდ გულწრფელი პასუხი მჭირდება, კარგი?
_ კი, ბატონო… _ მხრები პატარა ბავშვივით ავიწურე.
_ არ მითხრა, რომ არ მოგწონვარ… არც ისეთი შეუხედავი ვარ და არც ისეთი… დასაწუნი, რომ… _ ჩაახველა, _ მოკლედ, არ ვარ ცუდი და უსიმპათიო, ხომ მართალია?
“ერთი ამას დამიხედეთ!”
_ დიახ, რა თქმა უნდა, მე ეს არასდროს მითქვამს…
_ ცოლი არ მყავს, არც შენ ხარ გათხოვილი… ჰოდა, რა არის იმის მთავარი მიზეზი, რომ ასე ცივად მომიშორე თავიდან? არასასიამოვნო ხმები მოგივიდა ჩემზე?
_ არა, არა, ეგ არაფერ შუაშია… _ ძალიან დავიბენი, ვერ მივხვდი, რის გარკვევას ცდილობდა.
_ მეც ეგრე მგონია… აბა, მაშინ რა? იმის ფავორიტი ხომ არ ხარ? _ მკითხა უეცრად და საჩვენებელი თითი ზემოთ აღმართა მზერასთან ერთად, თითქოს “ის” ჭერში იჯდა და იქიდან გვიყურებდა.
მივხვდი, “მთავარ მიზეზში” ნიკას გულისხმობდა. მეც, რა თქმა უნდა, საჩემოდ გამოვიყენე მისი ეს ვარაუდი.
_ თქვენ… სწორად მიხვდით, _ ვითომ ჩავილუღლუღე და ვითომ დარცხვენილმა თავი ჩავღუნე.
_ ასეც ვიფიქრე… ყველაფერი გასაგებია… ჰოდა, დროზე გეთქვა, შე კაი ადამიანო…
_ თქვენ არასდროს გიკითხავთ ჩემთვის… _ თავი “ვიმართლე”.
_ კარგი, მოვრჩეთ ამაზე ლაპარაკს. იმედია, დღეიდან ჩვენი ურთიერთობა დათბება და დავმეგობრდებით, _ ხალასი ღიმილი მესროლა, თუმცა ოდნავ “დანანებითი” იერი დაჰკრავდა მის ღიმილს.
_ ჩათვალეთ, რომ უკვე დათბა… თედო, _ მის ღიმილს ჰაერშივე დახვდა ჩემი ღიმილი.
_ ამის გაგონება მინდოდა შენგან, სხვა არაფერი, _ აროხროხდა დირექტორი, ფეხზე წამოდგა და მარჯვენა გამომიწოდა.
ისე საზეიმოდ ჩამოვართვით ერთმანეთს ხელი, როგორც ორი ქვეყნის პრეზიდენტმა ოფიციალური შეხვედრის დროს, ფოტოგრაფების და ჟურნალისტების გარემოცვაში, დაყენებული ღიმილების თანხლებით…
8 8 8
ჩვენი შერიგება მოხდა… მაგრამ სწორედ იმ დღის შემდეგ ნამდვილი გადატრიალება დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში.
ჩემი და თედოს ურთიერთობაში “გლობალური დათბობიდან” ორი დღეც არ იყო გასული, რომ…
დილის თორმეტ საათზე სამდივნოს კარი უეცრად გაიღო და ოთახში ნიკა შემოვიდა… კი არ შემოვიდა, შემოიჭრა… მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ლამაზად იყო გარუჯული, მაინც შევამჩნიე, რომ სახეზე ფერი არ ედო… მრისხანებისგან ქვედა ყბა უკანკალებდა. ფეხზე წამოვდექი და უნებლიეთ კედელს ავეკარი. იგი ორიოდე ნაბიჯით ჩემს მაგიდასთან გაჩნდა, მუშტებით ზედ დაეყრდნო, თვალები მოჭუტა და ზიზღით შემომაჩერდა.
_ რატომ აძლევ შენს თავს ამდენის უფლებას? _ მაქსიმალურად მოზომილად, მაგრამ მკვახედ მკითხა.
_ არ მესმის, რაზე ლაპარაკობ, ნიკა… _ ვიგრძენი, რომ გავფითრდი. ვერ ვხვდებოდი, რაში მადანაშაულებდა.
_ ნიკა არა… _ კბილებში გამოცრა, _ ბატონო ნიკა!
თითქოს დაფქული პილპილი შემომაყარესო, ისე ამეწვა თვალ-სახე… შეურაცხყოფილმა არ ვიცოდი, როგორ მოვქცეულიყავი.
_ რა დავაშავე? _ საცოდავად ამოვიკნავლე და კიდევ უფრო მჭიდროდ ავეკარი კედელს, რადგან მივხვდი, რომ მუხლებში ძალა წამერთვა და ვიქცეოდი.
მან კვლავ რაღაცის თქმა დააპირა, მაგრამ რატომღაც, გადაიფიქრა. ალბათ საშინელი სანახავი ვიყავი და დამინდო… მერე თავი გადააქნია, ღრმად ამოიხვნეშა, გატრიალდა და გავიდა.
მისი გასვლა და ჩემი მოშვება ერთი იყო… რომ არ დავცემულიყავი, ასევე კედელზე აკრული ჩავცურდი ძირს, იატაკზე და ჩავჯექი… ერთიანად ვცახცახებდი…
რატომ? რით დავიმსახურე? რა გავაკეთე ამისთანა? რა ვაწყენინე? კითხვას კითხვა ცვლიდა, პასუხი კი… ჰოპ! მივხვდი, რამაც გააცოფა ასე!.. ჩემი და თედოს საუბარი გამახსენდა…
ყველაფერი გასაგები იყო. როგორც ჩანს, თედომ ჩამიშვა. არა მგონია, ნიკასთვის პირდაპირ ეკითხა, ამ გოგოსთან რა გაკავშირებსო, მაგრამ ალბათ მიანიშნა, რაღაც-რაღაცები ვიციო ან რამე ამდაგვარი…
არადა, მართლა არაფერი გვაკავშირებდა ერთმანეთთან… ორიოდე შეხვედრის მეტი… ან სამიოდე… თედო კი დავარწმუნე, რომ ჩვენ შორის “მთავარი” ხდებოდა…
ღმერთო, ახლა რა ვქნა? რით ვიმართლო თავი? ერთს ჩემი სიყვარული დავწამე, მეორე მოვატყუე… თანაც ვინ! ორივე უფროსი! პრეზიდენტი და მისი მოადგილე! მორჩა, სამსახურს უნდა დავემშვიდობო! აქ აღარავინ გამაჩერებს… ოოო! როგორ არ მინდოდა ასე! მე ხომ არ ვარ ასეთი! რატომ, რატომ დამემართა ეს?..
მაგრამ… მაგრამ არის ერთი რაღაც… მე ხომ ნიკა არ მიხსენებია? არც თედოს უხსენებია… მან შეიძლება ნიკა იგულისხმა, მაგრამ მე ხომ არ დამიკონკრეტებია, ვინ ვიგულისხმე? იქნებ ფინანსთა მინისტრის შეყვარებული ვიყავი ან სულაც, სხვა კომპანიის პრეზიდენტის? აი, როგორ უნდა ვიმართლო თავი, თუკი ამის საჭიროება დადგება!
თედოს ბედი, დღეს სამსახურში რომ არ არის. ორდღიანი მივლინებით ბაქოშია წასული. ხვალ ჩამოვა და მე ვიცი, რასაც ვეტყვი! თუნდაც ნიკა მეგულისხმა, მისთვის უნდა ეთქვა? რა ჭორიკანა ყოფილა! ამას არ შევარჩენ! მაინც დამითხოვენ და სანამ მათ გავუძევებივარ, მე დავასწრებ. ერთს გემრიელად გამოვლანძღავ ორივეს და მერე დავახვევ აქედან! “ბატონო ნიკაო”… როგორ შემისწორა!.. წამში გამაცამტვერა! არარაობა ხარო, მიმანიშნა… სად შენ და სად მეო… ამას რა მოინელებს! ბოღმისგან გავსკდები ალბათ!
მეტის ატანა არ შემეძლო. ოთახში ვერ გავძელი. მარიკას დავურეკე, ცუდად ვარ და იქნებ შემცვალო-მეთქი. შეშფოთებული მაშინვე ჩამოვიდა. ნახა, რომ მართლა ცუდად ვიყავი და შემცვალა, წამითაც არ უყოყმანია… და არც არაფერი უკითხავს…
არ მახსოვს, სახლამდე როგორ მივაღწიე. ნერვიულობისგან ხელ-ფეხი გამყინვოდა. მობილური და ბინის ტელეფონი გამოვრთე, მარიკას რომ არ დაერეკა და ეგრევე ლოგინში ჩავწექი…
დამეძინა… და კარგადაც მეძინა… უცნაურია, მაგრამ ჩემი ცხოვრების ამ ყველაზე “შავ დღეს” კარგად მეძინა… მკვდარივით…
ალბათ სიძულვილის ენერგიაც მატებს ძალას ადამიანს ისევე, როგორც ყველა სხვა ენერგია. მიუხედავად იმისა, როგორც მომექცა, მე მაინც მიყვარდა იგი. უფრო მეტიც _ იმაზე მეტად მიყვარდა, ვიდრე გუშინ ან გუშინწინ… მიყვარდა ისე, როგორც არასდროს… თუმცა ამის პატიებას არ ვაპირებდი. თავმოყვარეობის შელახვას არავის შევარჩენ, ვინც უნდა იყოს იგი. მე კი თავმოყვარეობა შემელახა… საშინლად ვიყავი შეურაცხყოფილი…
თითქოს ახლა შევამჩნიე, რომ სამყაროში ერთი უცნაური პრინციპი მოქმედებს და ამ პრინციპს “სამაგიეროდ” ჰქვია. მახინჯი, სამაგიეროდ ჭკვიანიო, იტყვიან… თუკი ლამაზიც არის და ჭკვიანიც, სამაგიეროდ, ლოთია ან ნარკომანი… ხოლო თუ ლამაზია, ჭკვიანი და ლოთი ან ნარკომანი არ არის (როგორც მე), სამაგიეროდ, უბედურია, უიღბლო, ბედი არ სწყალობს (ჩემსავით). და ყოველი ადამიანის ამგვარი ბედისწერა მონეტასავითაა _ ერთ მხარეს სხვანაირია, მეორე მხარეს _ სხვანაირი.
რას ვიფიქრებდი, ნიკა თუ ასეთი იქნებოდა… ანუ გარეთ სულ სხვა და სამსახურში აბსოლუტურად საპირისპირო… როგორც ჩანს, მასზეც მოქმედებს პრინციპი “სამაგიეროდ”… მე კი ის ყველასგან გამორჩეული მეგონა… მამაკაცი, რომელიც არავის არ ჰგავს…
შევცდი… და ეს შეცდომა ჩემთვის გაკვეთილი იქნება…
დილით გვიან გავიღვიძე და წელი ძლივს ავითრიე. ისეთი დათეთქვილი ვიყავი, თითქოს კარგა გემრიელად ვეცემე ვინმეს…
შემთხვევით მოვკარი სარკეში ჩემს ორეულს თვალი და… თავდაპირველად ვერ ვიცანი. თითქოს რაღაც არსებითად შეიცვალა ჩემში. ადრე იმედიანი და “ნდობიერი” ქალის გამოხედვა მქონდა, ანუ ადამიანების მიმართ ნდობა არ მქონდა დაკარგული. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ყველას ვუყვარდი. ამას ბავშვობიდან მივეჩვიე. თავიდან მშობლებს ვუყვარდი, იმიტომ, რომ დედისერთა გახლდით. მერე სკოლაში ვუყვარდი, იმიტომ, რომ სამაგალითო მოსწავლის სახელით ვსარგებლობდი _ განსაკუთრებული, ნიჭიერი და კეთილსინდისიერი. მერე ინსტიტუტში მოვიპოვე ყველას სიყვარული _ სასურველი და გამორჩეული გოგონას იმიჯი მოვირგე. იქნებ მხოლოდ მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი და სინამდვილეში სულაც არ იყო ასე? იქნებ ვინმეს ვძულდი კიდეც? მე ხომ ვერაფერს ვამჩნევდი, ისე ვიყავი დაბრმავებული საკუთარი “ბრწყინვალებით”. მივეჩვიე იმას, რომ ვიყავი ყველაზე ლამაზი, ყველაზე ჭკვიანი, ყველაზე, ყველაზე… არადა, მახსოვს, დედა ხშირად მიმეორებდა ერთ ანდაზას _ “ბებერი ქალაქს ვერ იტანდა, ქალაქმა კი ამის შესახებ არაფერი იცოდაო”…
ნუთუ მეც ასე დამემართა? ახლა ვუყურებდი ჩემს თავს სარკეში და ვგრძნობდი _ ჩემი სახიდან იმედიც, ნდობაც, თავდაჯერებულობაც სადღაც გამქრალიყო. ქუჩაში გაგდებული ძაღლივით უსუსური და დაბნეული გამხდომოდა გამომეტყველება…
კარგა ხანს ვიდექი გაქვავებული და ჩემს გასაცოდავებულ ორეულს დანანებით შევყურებდი. მერე გამოვერკვიე და… ტირილი დავიწყე… ჩემდა უნებურად, ყოველგვარი შეკვეთის გარეშე… ტირილი მალე ღრიალში გადამეზარდა… როგორც ჩანს, სხვა უკეთესის გაკეთება ამ მომენტში არ შემეძლო… ეს ამწუთას ჩემი ყველაზე ჩვეულებრივი რეაქცია იყო…
8 8 8
უმაკიაჟოდ მივედი სამსახურში. ყველაფრის ხალისი დაკარგული მქონდა. ცოტა დამაგვიანდა კიდეც… ბოლო ორი კვირის განმავლობაში ეს პირველი დაგვიანება იყო… აღარ მადარდებდა უკვე… ისედაც წასვლას ვაპირებდი. და ახალი სამსახურის ძებნას… და ახალი ცხოვრების დაწყებას… და ახალი თავგადასავლების ძიებას…
დაგვიანებისთვის პასუხი არავის მოუთხოვია, რადგან თედო ჯერ არ ჩანდა. ალბათ დღის მეორე ნახევარში გამოჩნდება, ცოტა ხომ უნდა დაისვენოს ნამგზავრმა… ნეტავ, იცოდეს, რა ელოდება! საბოლოოდ უნდა გავაცამტვერო, ისე, როგორც მე _ ნიკამ.
მოვედი თუ არა, მარიკაც ჩამოვიდა, როგორ ხარო. ვუთხარი, გუშინ მოვიწამლე და ცუდად იმიტომ გავხდი-მეთქი. აბა, რ მეთქვა? ჯერ ისე ახლოს არ ვიყავი მასთან, ჩემს პირად ცხოვრებაზე გულღიად მელაპარაკა. მერე თედოზე ჩამომიგდო ლაპარაკი, როგორ შეეწყვეთ ერთმანეთსო. უფროსის საყვედური არ მითქვამს… პირიქით, ვაქე…
მარიკამ საღამოს თავისთან დამპატიჟა, დედაჩემი ჩამოვიდა და უნდა გაგაცნოო. მოვიმიზეზე, ჯერ კიდევ ვერ გამოვკეთდი და სხვა დროისთვის გადავდოთ-მეთქი. მიხვდა, უხასიათოდ რომ ვიყავი და თავი ზედმეტი კითხვების გარეშე დამანება.
მთელი დღე თითქმის ვერაფერი გავაკეთე, ვერა და ვერ დავუდე საქმეს გული. არადა, შვიდგვერდიანი ხელშეკრულება მქონდა დასაბეჭდი. დავიწყებდი, მერე ფიქრებში გადავვარდებოდი და შევჩერდებოდი… მერე ისევ ვაგრძელებდი… მთელი ოთხი საათი მოვუნდი მის დამთავრებას.
თითქმის მთავრდებოდა სამუშაო საათები, თედო რომ მოვიდა, ოღონდ მარტო არა _ ნიკა მოჰყვა თან. მის დანახვაზე ფერი და გული ერთად წამივიდა.
_ გამარჯობა, ლოლა, _ საქმიანად მომესალმა უფროსი, _ ორი ყავა შემოგვიტანე, თუ არ შეწუხდები, _ მთხოვა და ნიკას კაბინეტში შეუძღვა.
იმას ზედაც არ შემოუხედავს ჩემთვის, მისალმებაზე ხომ საუბარიც ზედმეტია… გული მომიკვდა. ნირწამხდარი ყავის მოდუღებას შევუდექი, თან გამალებით ვფიქრობდი, რომ შევიდოდი, რით დამეწყო ლაპარაკი.
რაღაცაზე ძალიან ხმადაბლა ბჭობდნენ, თითქოს დიდ საიდუმლოს ანდობენ ერთმანეთსო. ჩემი შესვლა და ორივე გაჩუმდა. სინი მაგიდაზე შემოვდგი და შევყოვნდი.
_ გმადლობ, ლოლა, _ თავი დამიკრა თედომ, რითაც მაგრძნობინა, თავისუფალი ხარო, მე კი ადგილიდან არ ვიძროდი.
გაოცებით ამომხედა.
_ რამე გინდოდა?
_ დ…დ…იახ… _ ალმურმა ამკრა სახეზე.
_ გისმენ, _ თითები ერთმანეთში გადახლართა დირექტორმა და ცოტათი გაკვირვებული მზერა მესროლა.
_ მ…მე… მე…
_ გისმენ, გისმენ, ნუ გერიდება, თამამად ცოტა! _ წამაგულიანა.
_ ბატონო თედო, ჩვენ რომ იმ დღეს ვილაპარაკეთ… აი… შერიგების თაობაზე… _ მთლად დამება ენა, ყველაფერი გადამავიწყდა, არადა, მთელი “მოხსენება” მქონდა მომზადებული, _ მე მაშინ ბატონი ნიკა მეტრეველი არ მიგულისხმია. სხვა ვინმე მყავდა მხედველობაში… ისიც “ზემოთ” ზის, _ სხაპასხუპით მივაყარე, საჩვენებელი თითი და მზერა ახლა მე აღვმართე მაღლა, _ თორემ ასეთ უაზრობას როგორ გავივლებდი გულში.
თავისი სახელის გაგონება ეხამუშა, თუ ჩემი “შესწორება”, არ ვიცი, მაგრამ ნიკამ თავი ასწია და ცივად შემომხედა.
_ ვერ გავიგე, რას გულისხმობ… რომელ დღეს, რა ლაპარაკი… _ გაოცების ნიშნად მხრები აიჩეჩა თედომ, _ არ მესმის, რისი თქმა გინდა…
სასოწარკვეთილმა თვალები დავხუჭე. როგორც ჩანს, ვერ მივახვედრე ან არ უნდა, რომ მიხვდეს… ჩემმა უმწეობამ საშინლად გამაღიზიანა.
_ ეს აქ განსახილველი თემა არ არის, _ საუბარში ნიკა ჩაერია, _ დაგვტოვე, თუ შეიძლება, _ ჩემი “გამოსვლით” უკმაყოფილო, როგორც ჩანს, ძმაკაცის უხერხული მდგომარეობიდან გამოყვანას შეეცადა.
მისი უხეში ტონი ბოლო წვეთი აღმოჩნდა ჩემი მოთმინების ფიალაში. ხელები მიცახცახებდა ერთიანად დაძაბულს.
_ სანამ ჩემს სათქმელს არ ვიტყვი, აქედან ფეხს არ გავადგამ! _ ჩემდა უნებურად, ზედმეტად ხმამაღლა გამომივიდა, _ თქვენ ალბათ მიჩვეული ხართ, ადამიანებს ნივთებივით მოექცეთ, მაგრამ ასე არ არის! მდივანი თუ ვარ, იმას არ ნიშნავს, ჩემს უფროსს როცა მოეპრიანება, მაშინ… მაშინ შეეცადოს ჩემს დასაკუთრებას. ჩემთან რომ გაქვთ პრეტენზია, ბატონო ნიკა და ჭკუას მასწავლით, ჯერ თქვენს საქმიან პატნიორებს თუ მეგობრებს, თუ თანამდებობის პირებს, რაც გინდათ, ის დაარქვით, წაუკითხეთ ლექცია, როგორ უნდა მოექცნენ ხელქვეითებს. მე თუ ზედმეტი ვთქვი ან ტყუილი გამომივიდა, მხოლოდ იმიტომ, რომ თავი დამეცვა! რატომ გგონიათ, რომ შეფმა მდივანი, გარდა საქმის კეთებისა, ჰორიზონტალურ მდგომარეობაშიც უნდა გამოიყენოს? ვინ დააწესა ეს? რომელ დებულებაში წერია? მე… _ ვეღარ გავაგრძელე, ყელში მობჯენილი ბურთი მახრჩობდა, საცაა, ცრემლი წამსკდებოდა.
ორივე მამაკაცი გაოგნებული მომჩერებოდა. მგონი, საკმარისია… გამგონი გაიგებდა… დროზე უნდა დამეტოვებინა კაბინეტი, რომ ღრიალი არ დამეწყო… გავტრიალდი და თავდაღუნული გავვარდი ოთახიდან… ახლა რა ვქნა? დავიხურო ქუდი და მოვუსვა აქედან? თუ დაველოდო, როდის მეტყვიან, გათავისუფლებული ხარო? ჩემს თავდასხმას რომ თავდაცვა არ მოჰყვება, დღესავით ნათელია… და ასეთ დროს თავდასხმა რომ საუკეთესო თავდაცვაა, არც ეს არის ახალი ამბავი. ასე რომ… იქნებ დაველოდო ახლა უკვე ჩემზე თავდასხმას? ვნახოთ, როგორ დამსჯის თედო, რა “დონეზე” შეუძლია ამის გაკეთება… რომ შემაგინოს? ეგღა მაკლია!
ხუთი წუთიც არ გასულა ჩემი “სიტყვით გამოსვლიდან”, რომ კაბინეტის კარი გაიღო და იქიდან ნიკა გამოვიდა. მონიტორთან ვიჯექი, რათა გახსნილი ფანჯრები დამეხურა და კომპიუტერი გამომერთო. იგი წამით შეყოვნდა, ალბათ რაღაცის თქმა თუ უნდოდა… არა, არ თქვა… მერე ჩქარი ნაბიჯებით დატოვა სამდივნო. წამითაც არ გამიხედავს მისკენ, თითქოს არც არსებობდა. არც ის ვიცი, როგორი გამომეტყველება ჰქონდა და არც ის, რისი თქმა უნდოდა… იქნებ ამით მაინც მიხვდეს, როგორი შეგრძნებაა იგნორირება…
ამასობაში ექვსი საათი გახდა და ჩემი წასვლის დროც დადგა. ამობეჭდილი ხელშეკრულება
ფაილში ჩავდე და დირექტორთან შევედი. უსიტყვოდ დავუდე წინ დოკუმენტი და გამოვტრიალდი. მისი ნათქვამი “გმადლობ” ზედ კართან დამეწია.
_ მე თავისუფალი ვარ, ბატონო თედო? _ ნახევრად მოვტრიალდი და მზერით გავხვრიტე.
_ კი, ლოლა, შეგიძლია წახვიდე, _ ქაღალდებში თავჩარგულს ლმობიერი ტონი ჰქონდა, რამაც გამაკვირვა. არადა, მეგონა, მისი რისხვა დამატყდებოდა თავს.
ის იყო, შეკითხვას ვაპირებდი, მე გათავისუფლებული ვარ სამსახურიდან თუ არა-მეთქი, რომ თავი ასწია და…
_ ხვალ არ დააგვიანო სამსახურში, მჭირდები! _ მკაცრად მითხრა და თავი კვლავ ქაღალდებში ჩარგო, _ და ერთხელ და სამუდამოდ დაიმახსოვრე, რომ თედო დამიძახო! _ დააყოლა ბოლოს.
ვარაუდით მივაღწიე ჩემს მაგიდასთან… საოცრად დამიმძიმდა სხეული… სულიც… სინდისის ქენჯნას განვიცდიდი… მე იგი თავის უფროსთან და მეგობართან ჩავუშვი, მან კი… მაპატია…
“ეს კარგია, თუ ცუდი?” _ შინ მისვლამდე მთელი გზა ვეკითხებოდი ჩემს თავს…
ვერც ამჯერად გავეცი ჩემს “საყვარელ” კითხვას პასუხი…


არ ვიცოდი, როგორ ხასიათზე უნდა ვყოფილიყავი. შინ მოვედი თუ არა, როგორც ყოველთვის, გავშიშვლდი და ბიკინისამარა დავიწყე ოთახში სიარული _ წინ და უკან, წინ და უკან… თან ვფიქრობდი. რატომ დამინდო თედომ? რას ნიშნავდა მისი ჟესტი? მაგრძნობინა, კეთილი ვარო? იქნებ ინანა თავისი საქციელი? იქნებ ჩემ შემდეგ ილაპარაკეს ამ თემაზე და ნიკამ დატუქსა კიდეც? არ ვიცი, არ ვიცი… ის უფრო მაშინებდა, სხვა დროს არ გამოეყენებინა დირექტორს მისი ეს “კეთილგანწყობილი” რევერანსი… და მერე რა ამით? ჰგონია, რამე გაუვა? არასდროს!
ისე ღრმად ამოვიოხრე, გულიც ამოვაყოლე. როგორ მომინდა დალევააა! სიამოვნებით გადავკრავდი ახლა ერთ-ორ ჭიქა კონიაკს… ან არაყს… ან მარტინის… და არც ერთი ჭიქით მეტს, თორემ ნაბახუსევზე მოვკვდები გულისრევით. საზიზღარი “პახმელია” ვიცი, მთელი დღე მაღებინებს. არაფერი მშველის, ძილის გარდა… ისიც, თუ დამეძინა, იმ შემთხვევაში. არადა, სად მცალია დასაძინებლად! უფროსმა დილით არ დააგვიანო, მჭირდებიოოო! რა საოცარი ენაა ქართული. მ-ჭირ-დები! ხედავთ, როგორ ჟღერს? ჭირი მაგას და დოზანა! სულ მისი ბრალია, რაც გუშინ გადამხდა!
ჩავალ და ერთ პატარა ბოთლს ამოვიტან, სუუულ პატარას, ორასგრამიანს… და ას გრამს დავლევ… და არც ერთი გრამით მეტს!
ფანჯარაში გავიხედე. რაღაც უცებ დაბნელებულა, ყოველგვარი გადასვლების გარეშე! ეგ როგორ? ახლახან არ მოვედი? ჯერ კიდევ დღის სინათლე იყო… და უეცრად ჩამობნელდა. იქნებ იმის ბრალია, რომ იშვიათად ვიხედები ფანჯარაში? ერთხელ დილით, ერთხელაც საღამოს…
ასე იყო თუ ისე, აშკარად ჩანდა, რომ დღე დასასრულს მიუახლოვდა. როგორი იყო ეს დღე? გუშინდელზე ნაკლებად საშინელი… და მაინც საშინელი. თანაც უცნაურად უცებ დაღამდა. ადრე მსგავსი არ შემიმჩნევია… რა ხდება ჩემს თავს, დეპრესია ხომ არ მომეძალა? რა გასაკვირია!
ოჰ, ახლა მარიკა მომცა აქ, რას ვიქეიფებდით! მამაკაცების ლანძღვა-გინებით ვიჯერებდით გულს არყის ფონზე! ან კონიაკის… ან მარტინის…
მორჩა! სასმელი