რომანტიკა თუ დანაშაული?! (9) საჩივარი

“მიყვარხარ”, _ გავიფიქრე, ხმამაღლა კი ვუთხარი, _ ბევრი რამ.
_ აჰააა, გასაგებია… არა უშავს, მოვა დრო და ყველაფერში გავერკვევი, იმედია… შენ რას იტყვი?
_ არ ვიცი, ვნახოთ.
_ იტალიური სად ისწავლე?
_ იტალიაში, _ გავიხუმრე.
_ ინგლისური ინგლისში, არა?
_ ასე გამოდის.
_ აი, აიიიი! რა ეშმაკუნა ჰყავხარ დედიკოს და მამიკოოოს! კარგი, ამაზე მოგვიანებით ვილაპარაკოთ… სახლში როდის მიდიხარ?
_ ნახევარ საათში.
_ რატომ, დრო დაგიწესა ვინმემ?
_ კი… თედომ.
_ ოხ, თედო, თედო… კარგი, მაშინ საათ-ნახევარში შენთან ვარ, კაბა შევარჩიოთ.
_ იქნებ… _ მინდოდა, მეთქვა, იქნებ ცოტა მოგვიანებით მოხვიდე, რომ თავის მოწესრიგება მოვასწრო-მეთქი, მაგრამ არ დამაცალა.
_ მე მხოლოდ კაბას შეგირჩევ, მერე წავალ და როცა მზად იქნები, მაშინ მოვალ.
_ კარგი, ეგერ იყოს.
_ არივედერჩი, ლამაზო ქალო, _ დამემშვიდობა.
_ არივედერჩი, _ ნაზად ვუპასუხე და ყურმილი დავკიდე…
დავკიდე და დავრჩი ასე, ყურებამდე გაღიმებული. როდის-როდის მოვეგე გონს, კომპიუტერი გამოვრთე და მაგიდის მილაგებას შევუდექი. ახლა მუშაობის განწყობაზე სულაც არ ვიყავი. ჯანდაბამდის გზა ჰქონია თედოსაც და მის ხელშეკრულებებსაც. მე ნიკასთან მიმეჩქარებოდა!
8 8 8
მის მოლოდინში ისე ვნერვიულობდი, ვერაფერი გავაკეთე. გიჟივით ბოლთას ვცემდი ოთახიდან ოთახში. სააბაზანოშიც ვერ გავბედე შესვლა, სწორედ მაშინ არ დამადგეს თავზე-მეთქი. ის კი მართლაც საათ-ნახევარში მოვიდა. გულიც ამითრთოლდა და სულიც, როცა კარი გავაღე. გამჭოლი მზერა მესროლა.
_ შენ რა, არ ემზადები? _ მკითხა და შემოპატიჟებას არც დალოდებია, ისე შემოვიდა.
ისეთი სიმპათიური იყო, ლამის გონება დამებინდა. შავი, უსახელო მაისურის ფონზე მზემოკიდებული სხეული სასიამოვნოდ ულაპლაპებდა, ხოლო ნაცრისფერი თვალები კიდევ უფრო უბრწყინავდა, ვიდრე სხვა დროს.
_ აბა? სად არის შენი განთქმული კაბები? _ ღიმილი გადაეფინა სახეზე, დოინჯი შემოიყარა და ირგვლივ მიმოიხედა.
_ აქ არის, _ პირველად ამოვიღე ხმა, საძინებელში შევუძეხი და გარდერობი გამოვაღე.
რამდენიმე, სულ ახალთახალი საღამოს კაბა გამოვიღე, რომელთაგან ორი ჯერ არც კი მცმია და რიგრიგობით საწოლზე გადავფინე. ვაითუ, ოთხივე დამიწუნოს, მერე? დამიწუნებს და საერთოდ არ წავალ… ყველაზე მარტივი გამოსავალია. აბა, ახალ საიდან მოვუტანო მისი მოწონებული კაბა, ხომ არ დავუხატავ?
ჯერ შორიდან შეავლო ყველას თვალი, მერე ახლოს მივიდა და შავი ფერის თხელი ატლასის, თავისივე ფოთლებით მოჩითული გრძელი კაბა შეარჩია, რომელიც ბებიამ გამომიგზავნა დაბადების დღეზე და რომელიც ერთხელაც არ ჩამიცვამს.
ნიკამ საკიდარს ხელი დაავლო და მასზე ჩამოცმული სამოსი სახესთან ისე ახლოს მომიტანა, ხელის ზურგით ლოყაზე შემეხო. ჟრუანტელმა მომიცვა. შეხება იმდენად სასიამოვნო აღმოჩნდა, მუხლებში სისუსტე ვიგრძენი.
_ როგორ ფიქრობ, ლოლა, ეს სილამაზე რომ ჩაიცვა ამ საღამოს, რა ხასიათზე დადგებიან იქ მყოფი ნახევრად გახდილი ქალები?
_ ე-ეს? _ დავიბენი, _ არ ვიცი… შავს საერთოდ იშვიათად ვატარებ, ამიტომ…
_ ჰოდა, სცადე. შენი თმის ფერს ძალიან მოუხდება. დამიჯერე, ზედგამოჭრილია შენი სხეულისთვის… უ-ზა-დო სხეულისთვის, _ დამარცვლით დააყოლა.
_ კარგი.
_ თუ არ ჩაიცვამდი, რატომ იყიდე? _ მოულოდნელად დაინტერესდა.
_ მე არ მიყიდია, დაბადების დღეზე მაჩუქეს…
_ ვინ, თუ საიდუმლო არ არის?
_ ბებიამ.
_ ოოო! ყოჩაღ, ბებოს! არაჩვეულებრივი გემოვნება ჰქონია! უფრო სწორად, მე და ბებიაშენს ერთნაირი გემოვნება გვქონია, _ ხმამაღლა გაიცინა.
მის სიცილს ღიმილი შევაგებე.
_ რამდენი დრო დაგჭირდება მოსამზადებლად?
_ ერთი საათი ალბათ.
_ ორმოცი წუთი!
_ რას ამბობ! ოც წუთში რას მოვასწრებ?! თმაც დასავარცხნი მაქვს.
_ შეეშვი თმას, აიწიე და დაიმაგრე, სულაც არ სჭირდება დავარცხნა.
ვერაფერში ვეწინააღმდეგებოდი. დაპროგრამებულივით ყველაფერში ვეთანხმებოდი, რასაც მოითხოვდა. სანამ რამეს მოვიმოქმედებდი, უეცრად მომეჭრა, წელზე ხელი მძლავრად მომხვია და ისე ახლოს მიმიზიდა, დავინახე, როგორ უფეთქავდა ყელზე ძარღვი. ნიკას სხეულის სიმხურვალე და ძვირად ღირებული სუნამოს არომატი ცხვირში გამაბრუებლად მიღიტინებდა. მისი გამუქებული ნაცრისფერი თვალები დაჟინებით სწავლობდნენ ჩემს სახეს.
_ მაშინ გავიშრობ მაინც… _ ნერწყვგამშრალმა რის ვაივაგლახით ჩავილუღლუღე.
შეუმჩნევლად ჩაიღიმა, ნელა, ძალიან ნელა. მეორე ხელი თმაში შემიცურა და ჩემი აბრეშუმივით რბილი კულულები თითებშუა გაატარა. სულმოუთქმელად ველოდებოდი, როდის მაკოცებდა, მაგრამ ამჯერად ამის სიამოვნება არ მომანიჭა, თუმცა მისი ხორხის “აღმავალ-დაღმავალ” მოძრაობას რომ დავაკვირდი, აშკარად შევნიშნე, უზარმაზარი ნერწყვი როგორ გადააგორა.
_ კარგი, ეგრე იყოს. მეც წავალ, გამოვიცვლი და ორმოც წუთში აქ ვიქნები.
თავი დავუქნიე.
_ რატომ ხარ უხასიათოდ? _ მომიტრიალდა, სანამ გავიდოდა.
_ არ ვარ უხასიათოდ.
_ ხარ… შენ მე რას გამომაპარებ!
_ ალბათ სასმელმა მაწყინა, _ თვალი ავარიდე.
_ ნაბახუსევი ხარ? _ სიცილი აუტყდა, _ ტონა კონიაკი დალიე და აბა, რა მოგივიდოდა, _ გამეხუმრა.
_ ნუ დამცინი, _ ტუჩი ავიბზუე, _ და საერთოდ, დღეიდან სასმელი არ შემომთავაზო, ერთი წვეთიც კი. გასაგებია? წვენი დამაძალე მხოლოდ, როგორც არასრულწლოვანს, _ ახლა მე “გავეცი განკარგულება”, რამაც კარგ ხასიათზე დამაყენა.
_ დავიმახსოვრებ, _ მორჩილად დამიქნია თავი, _ ახლა კი გავალ, თორემ საკუთარ საქციელზე პასუხს არ ვაგებ, _ თითი დამიქნია, ზღურბლს გადააბიჯა და სანამ კარს მოიხურავდა, მწველი მზერა არ მოუშორებია ჩემთვის.
მთელი სისწრაფით ავმოქმედდი. ვიბანავე, თმა გავიშრე, ავიწიე და კეფაზე ლამაზად დავიმაგრე. იცის ბიჭმა, რა მიხდება. ისეთი მაღალი ყელი მაქვს, აწეული თმა ნეფერტიტივით კისერს მიჩენს. ეტყობა, როგორი გაწაფულიცაა ქალებში, ყველა ნიუანსს წამში ამჩნევს. როცა ყველაფერს მოვრჩი და ჯერი კაბის ჩაცმაზე მიდგა, შემოსასვლელის კარი გაიღო და ვიღაცამ უბოდიშოდ შემოალაჯა ჰოლში. შიშისგან ელეთმელეთი დამემართა და ის იყო, უნდა მეყვირა, რომ გარედან ნიკას ხმა შემომესმა…
_ უკვე ორჯერ ოცი წუთი გავიდა. რა ხანია, შენი რეგლამენტი ამოიწურა.
_ ხუთი წუთი… მხოლოდ… კაბას ჩავიცვამ და მზად ვარ, _ გავძახე სიხარულისგან აფორიაქებულმა. თან მიხაროდა, ასე შინაურულად რომ გრძნობდა თავს ჩემს სახლში.
_ გელოდები!
ხალათი საწოლზე მოვისროლე და ჩაცმას შევუდექი. კაბას წავავლე ხელი, სარკის წინ დავდექი და სწორედ ისე მივიტანე სახესთან, როგორც ეს ცოტა ხნის წინ ნიკამ გააკეთა. ცოტათი გავწელე ჩაცმის პროცესი, რადგან კარი ნახევრად ღია იყო, იქნებ გულმა არ მოუთმინოს და შემოვიდეს-მეთქი, მაგრამ ამის მცდელობაც არ ჰქონია. მოთმინებით იდგა შემოსასვლელში და მელოდა. მაკიაჟს ვერას დიდებით ვერ მოვასწრებდი. სხვა გზა არ მქონდა, სახის შელამაზება უნდა დამევიწყებინა. შავი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ჩავიცვი, რომელიც იტალიაში მქონდა ნაყიდი, მერე ვერცხლისფერი საყურე გავიკეთე და ვერცხლის მოკლე ძეწკვი ჩამოვიკიდე ყელზე, რომელიც დედამ მაჩუქა, როცა ათი წლის გავხდი. მიყვარდა ეს სამკაული. სარკეში ჩავიხედე და გავშტერდი. საოცრად მიხდებოდა შავი კაბა, იგი სხეულზე იყო მოტმასნილი და მკვეთრად უსვამდა ხაზს ჩემი თეძოების მოყვანილობას. სამოსი ერთობ სექსუალურს მაჩენდა… საინტერესოა, ნიკაზე როგორ შთაბეჭდილებას მოვახდენ? მოვეწონები კი? კიდევ ერთხელ დავტრიალდი სარკის წინ და მივხვდი, რომ უფრო დიდი ვჩანდი… თითქოს ასაკი მომემატა… თითქოს გავიზარდე… ნეტავ, ორმოცის მაინც ვიყო, _ დანანებით გავიფიქრე.
როგორც იქნა, მოვრჩი, “შანელის” ჩანთას ხელი დავავლე და გამოვედი. გული შემიქანდა, რომ დავინახე, ისეთ ფორმაში იყო. მაჯისცემა ამიჩქარდა. ნაცრისფერი პერანგი და შავი შარვალი ნამზეურ კანზე საოცარ ეფექტს ახდენდა. თვალის ფერი ისევ გაღიავებოდა.
შემომხედა და გაშეშდა.
_ ჯანდაბას! _ ხმადაბლა შესძახა.
როგორც ჩანს, უმაკიაჟოდაც ეფექტური ვიყავი, ისეთი აღფრთოვანებული მიყურებდა.
ვითომ ვერ მივუხვდი.
_ ცუდად გამოვიყურები? _ გულუბრყვილო სახე მივიღე და ტანზე დავიხედე.
_ ცუდად მე გამოვიყურები შენი შემხედვარე, _ თავის ქნევით მომიგო, _ ულამაზესი ხარ, ქალღმერითივით შეუდარებელი… და ხვდები ალბათ, რომ ერთადერთი ხარ, რომელსაც შეუძლია, მალოდინოს, _ დაიტრაბახა.
_ ეს დიდი პატივია ჩემთვის, _ ირონიულად შევნიშნე.
_ მიუხედავად იმისა, რომ შენს ირონიას საზღვარი არა აქვს, ეს მაინც სიმართლეა… რა ვქნა, სხვა გზა არ მაქვს, ასეთი “დაუნდობელი” სილამაზის პატრონს უნდა გაპატიო დაგვიანება.
_ მაგრამ უმაკიაჟოდ…
_ უმაკიაჟოდ, _ გამაწყვეტინა, _ არ მიყვარს შეთითხნილი ქალები, თუმცა შენ არაზომიერად არასდროს ხარ დახატული.
_ მე კი მგონია, რომ რაღაც მაკლია, _ მინდოდა, კიდევ ეთქვა რამე “გამაჟრჟოლებელი”.
_ კავალერი და ეკიპაჟი, ლედი… და ამ წუთიდან ორივე თქვენს განკარგულებაშია, _ თეატრალურად წარმოთქვა და იდაყვში მოხრილი მკლავი გამომიწოდა.
ხელკავი გავუკეთე. სიამოვნებისაგან თავბრუდახვეული მივაბიჯებდი მის გვერდით და თავი ნამდვილი პრინცესა მეგონა.
_ იცი? _ იდუმალი ხმით მითხრა, სანამ კიბეზე ჩავდიოდით, _ როცა კაბას იცვამდი, თვალში მომხვდა, როგორი მომაჯადოებელი ფეხები გქონია… არამარტო მუხლამდე… მუხლს ზემოთაც…
ამისთანა ფეხების დანახვისას, ჩვეულებრივ, მამაკაცებს თავბრუ ეხვევათ. და თუ იმასაც მივიღებთ მხედველობაში, რომ, როცა კარს აღებ, ტანთ არაფერი გაცვია, გარდა სიფრიფანა კიმონოსი, ხომ საერთოდ… ცოცხალი რომ დავრჩი, უნდა მიხაროდეს.
ვიგრძენი, როგორ გამიხურდა ღაწვები.
_ ძალიან სასაცილოა, _ ვუკბინე.
_ სასაცილო?
_ მშვენიერი პატარა ხუმრობა გამოგივიდა.
_ სულაც არ ვხუმრობ, _ იუკადრისა.
_ მერე? არ გრცხვენია, რომ მითვალთვალებდი?
_ მრცხვენია? პირიქით, მეამაყება, რომ მე მომეცა ამის საშუალება და არა სხვას. ძალიან მაცდური ჭუჭრუტანა აქვს შენი საძინებლის კარს, მინდა იცოდე! გამიჭირდა გვერდის ავლა, _ დამაინტრიგებელი ტონით მითხრა და იდაყვი ოდნავ წამიჭირა თითებზე.
ეზოში ჩავედით თუ არა, ოდნავ წინ გამისწრო, მანქანის კარი გამოაღო და რევერანსით მითხრა.
_ თქვენი ეტლი მზადაა, პრინცესა! კონკიას მეჯლისზე ელოდებიან!
_ ჩემი ტიტული უკვე გავიგე, მაგრამ თავად ვინ იქნები, მომხიბვლელი პრინცი? _ ღიმილით ავხედე.
_ ეჰ… პრინცობა როდის მეღირსება, არავინ იცის. ჯერჯერობით ისევ გომბეშოდ ვრჩები, ვიღაც-ვიღაცებს კი სულაც არ ვეცოდები.
_ სად მივდივართ? _ სიტყვა ბანზე ავუგდე.
_ იქ, სადაც პრინცესას ეკადრება.
_ არ მითხრა ახლა, მართლა მეჯლისზე გეპატიჟებიო.
_ ნუუუუუ… დაახლოებით ასეა, რესტორანში მივდივართ. უნდა გაქეიფო, მერე კი გაცეკვო, სანამ შენს ფეხსაცმელს ძირი არ გაცვდება… მერე როგორ არის იმ ზღაპარში?
_ რომელ ზღაპარში?
_ მოჯადოებული პრინცესა ღამღამობით მიწისქვეშეთში რომ მიიპარება საცეკვაოდ. ორმოცი წყვილი ფეხსაცმელი მოგაქვს?
სიცილი ამიტყდა.
_ არა, არ მომაქვს, ამიტომაც, როგორც კი გაცვდება, ეგრევე უკან ვბრუნდებით!
_ როგორც მიბრძანებთ, ბელა დონა! _ ჩაუიტალიურა ნიკამ და ნელი სვლით გაუყვა გზას.
8 8 8
ყურადღებით ვაკვირდებოდი მის სახეს, სანამ ოფიციანტს შეკვეთას აძლევდა. ჩემთვის უცხო დასახელების კერძების გარდა, ნიკამ მანგოს წვენი (ჩემთვის) და მარტინი (თავისთვის) შეუკვეთა.
გაკვირვების ნიშნად წარბები ავზიდე.
_ რა იყო, არ მოგწონს? _ მკითხა, ჩემი გამოხედვა რომ დაიჭირა, _ შენ თვითონ არ მითხარი, დღეიდან ალკოჰოლი არ შემომთავაზოო? მე კი პირობას არასდროს ვარღვევ.
არაფერი ვუპასუხე იქამდე, სანამ მიმტანმა სასმელი არ შემოდგა მაგიდაზე, მერე კი დავიქოქე.
_ იცი? ეს კაბა რომ ჩავიცვი, მივხვდი, რომ გავიზარდე, უფრო ასაკოვანი გავხდი, ანუ სულაც არ ვარ არასრულწლოვანი და მცირე დოზით ალკოჰოლი ჩემთვისაც შეიძლება, _ მსუბუქი გაღიზიანება შეინიშნებოდა ჩემს ნათქვამში, რითაც ვაგრძნობინე, რომ ერთი რიგითი ქალი არ ვიყავი და მისგან არასერიოზულ მიდგომას არ მივიღებდი.
_ ძალიანაც კარგი… მაშინ, შენი ნებართვით, მოცემულ პირობას დავარღვევ და სასმელსაც შემოგთავაზებ.
_ მშვენიერი გადაწყვეტილებაა.
_ ხედავ, როგორი შურით სავსე თვალებით მოგჩერებიან ქალები? რას გეუბნებოდი! _ ხელების ფშვნეტით მითხრა.
ირგვლივ მიმოვიხედე, თუმცა შურით დაბრმავებული ვერავინ შევამჩნიე.
_ შენ ასე გგონია? _ ეჭვნარევი ხმით ვკითხე.
_ გინდა, შევამოწმოთ? _ მისი დანისლული თვალები დაჟინებით მომშტერებოდა, თითქოს ყველაზე იდუმალი აზრების წაკითხვას ცდილობსო.
_ არა, არ მინდა, _ კეკლუცად გადავაქნიე თავი.
_ მაშინ შევსვათ… შენი ყველაზე გულითადი სურვილების ასრულებისა იყოს, ლოლა! _ თქვა, მომიჭახუნა და აუჩქარებლად დალია.
დიდხანს შევყურებდი… მანამ, სანამ ჭიქა არ დაცალა და ლუკმა არ მიაყოლა, შემდეგ კი ჩემი მანგოს წვენი ავიღე და მოვწრუპე.
_ დიდი მადლობა, ნიკა.
_ სულ ეს არის? _ კოპები შეიკრა, _ აკი… _ მოულოდნელად მზერა გაექცა და სწრაფად შეეცვალა გამომეტყველება… დავინახე, ნელ-ნელა როგორ ეცვარებოდა ოფლით შუბლი.
მის მზერას თვალი გავაყოლე… დამცინავი იერით “პირდამშვენებული”, დაახლოებით ნიკას ხნის სიმპათიური მამაკაცი სწრაფად გვიახლოვდებოდა.
_ როგორც ვხედავ, დროს უქმად არ კარგავ, ნიკუშ! _ უსიამოვნოდ მომხვდა გულზე უცნობის ტონი… დაგროვილი ბოღმა ადვილად იკითხებოდა მის ხმაში…
_ ჯერ გამარჯობა უნდა თქვა, ლადო, _ კბილებში გამოცრა ნიკამ და ისეთი გამანადგურებელი მზერით ახედა თავს წამომდგარ მამაკაცს, რომ მივხვდი, სიტუაცია იძაბებოდა.


სისხლმა ძარღვებში მოძრაობა შეწყვიტა და ერთ ადგილას გაჩერდა. კი არ გაჩერდა, ფიზიკის კანონის მიხედვით, წინაღობა რომ დახვდა, ინერციით უკან დაიწყო დახევა, რამაც ჩემი “ალმურმოდებულობა” გამოიწვია. დამფრთხალი კნუტივით მივაჩერდი ლადოს, რომელმაც ნიკადან მზერა ჩემზე გადმოიტანა და ეთნოგრაფიული ინტერესით შემათვალიერა. ისეთი გაკვირვებული სახე ჰქონდა, თითქოს შვიდ საოცრებათაგან ერთ-ერთი აღმართულიყო მის წინ… ალექსანდრიის შუქურა… თუ ხეოფსის პირამიდა… თუ სემირამიდას დაკიდებული ბაღები…
_ ახალი მსხვერპლია? _ თვალი არ მოუშორებია ჩემთვის, ისე ჰკითხა ნიკას…
ჩემმა კავალერმა მწარე ღიმილით გადააქნია თავი და მოსულს ირიბად ახედა.
_ ჰო… ნადირობის სეზონი გავხსენი. დაკმაყოფილდი? _ უპასუხა და ნიკაპზე შენელებული მოძრაობით ჩამოისვა ხელი, თითქოს წვერს ივარცხნისო.
_ ამისთანა ლამაზ გოგოს პატრონი არ გყავს? _ უცნობმა ამჯერად შეკითხვა ჩემი მისამართით “გამოისროლა”. ისედაც დაძაბული… და არეული… და გადარეული მთლად ავირ-დავირიე…
_ შენ თუ რამე გაქვს სათქმელი, მე მითხარი, ლადო, მაგას შეეშვი, _ ოლიმპიური სიმშვიდით შენიშნა ნიკამ.
_ შე-ენ? შენ რა უნდა გითხრა, ბიჭო! საერთოდ ხარ კი იმის ღირსი, რომ ხმა გაგცე? _ ზიზღით აიმაღლა ხმა მამაკაცმა.
_ ჰოდა, წადი მაშინ! _ იმავე ტონით გააგრძელა ნიკამ.
_ ნუ მასწავლი, რა უნდა გავაკეთო! ისიც გეყოფა, ჩემი და რომ მოინელე! გგონია, გაპატიე? ცხოვრების ბოლომდე არ მოგასვენებ, იცოდე! სადაც უნდა იყო და როგორც უნდა იყო!
_ წადი, ლადო, შენს მაგიდას დაუბრუნდი! თუ რამე გაქვს სათქმელი, სხვა დროს შევხვდეთ, საღ გონებაზე და ვისაუბროთ, არ არის პრობლემა.
_ და რატომ ახლა არა? გგონია, მთვრალი ვარ?
_ მე არაფერი მგონია. უბრალოდ, აქ სალაპარაკო სიტუაცია არ არის.
_ არა, ხომ? იმიტომ, რომ შენმა ახალმა კონკიამ არ გინდა სიმართლე გაიგოს?
ნიკას სახე გაუფითრდა. ერთიანად დაეჭიმა ძარღვები ყელზე და ნიკაპი აუცახცახდა. არც მე ვიყავი უკეთეს დღეში. “კონკიას” ხსენებამ საბოლოოდ გამანადგურა.
_ წადი-მეთქი, მგონი, გასაგებად გითხარი! _ მუქარით სავსე ხმით ამოთქვა ჩემი ოცნების მამაკაცმა და ფეხზე წამოიჭრა.
ორივენი დამუშტული ხელებით იდგნენ ერთმანეთის პირისპირ. არ ვიცი, რა მოხდებოდა, ამ დროს კიდევ ერთი უცნობი რომ არ გამოჩენილიყო, რომელიც მათ გაშველებას შეეცადა.
_ რა გჭირთ, ხალხო, რა დღეში ხართ! _ დაბალმა, ჯმუხმა მამაკაცმა ლადოს ხელი მხარზე მოხვია და იქაურობას ძალით გაარიდა, _ სად გგონია, ძმაო, თავი, რა ლაწირაკივით იქცევი, ამის დროა ახლა? წამოდი, გელოდებიან, სირცხვილია! _ და შფოთის ხასიათზე მოსული “ძმა” ჯიკავ-ჯიკავით წინ გაიგდო, თან ბოდიში მოგვიხადა, _ მე მაპატიეთ, თუ შეიძლება, ნასვამია და ვერ ზომავს. არ გეწყინოთ, თქვენი ჭირიმე!
კვლავ მარტონი დავრჩით… მე ნიკას არ ვაშორებდი მზერას, ნიკა _ იატაკს… მე _ გაოცებული და იმედგაცრუებული, ნიკა _ განერვიულებული და… თავმოყვარეობაშელახული.
_ შეგიძლია ამიხსნა, აქ რა ხდება? _ აღელვების დასაფარავად, ძალიან ხმადაბლა ვკითხე.
_ არა! _ მოკლედ მომიჭრა, თავი ასწია და თვალებით გამბურღა, _ ეს შენ არ გეხება!
_ არც კონკია? რიგით მერამდენე ვარ, ის მაინც მითხარი, _ არ ვისვენებდი.
_ შენ პირველი ხარ, ვინც ურიგოდ გამოვატარე, _ ცალყბად გამიღიმა.
_ ამისთვის დიდი მადლობა, _ ხმა ამიკანკალდა…
ოღონდ ახლა ტირილი არ წამსკდეს, ოღონდ ახლა არა, ღმერთო!
_ მადლობად არ ღირს… რაც უნდა მოხდეს, შენ ჯერჯერობით ჩემი კომპანიის თანამშრომლად ითვლები, ასე რომ… ნებისმიერ შემთხვევაში, გამარჯვებული მაინც მე ვარ.
_ და მე?
მივხვდი, რომ ეშინოდა, ჩემთვის თვალი გაესწორებინა, ამიტომ კვლავ იატაკს “ჩაახუტა” მზერა.
_ შენ… შენ წაგებული არ ხარ… საკმარისია?.. ძალიან გთხოვ, ახლა ეჭვიანი ქალივით სცენებს ნუ გამიმართავ… მოვა დრო და ყველაფერს აგიხსნი.
აღმაშფოთა მისმა პასუხმა. საშინელმა ტკივილმა თავში პულსირებულად დამიწყო ცემა… თითქოს მარწუხები წამიჭირეს საფეთქლებზე… ძლიერად… უფრო ძლიერად… კიდევ… კიდევ…
_ ლოლა, კარგად ხარ? _ მისმა შეშფოთებულმა ხმამ გამომაფხიზლა.
_ არა, კარგად არ ვარ.
_ მოდი, წავიდეთ აქედან, _ თქვა და ოფიციანტს ანიშნა, ანგარიში მოგვიტანეო…
_ წავიდეთ?
_ ჰო, ახლავე! _ სწრაფად წარმოთქვა და ხელი დამიჭირა, _ მენდე, გთხოვ, _ მერე ძლიერად მომიჭირა მაჯაზე თითები და გააგრძელა, _ უბრალოდ, წარმოიდგინე, რომ საათმა თორმეტი დაჰკრა და ჩვენი ეტლი მალე გოგრად გადაიქცევა. ასე არ არის იმ ზღაპარში?
_ რომელ ზღაპარში, ჩემამდე სხვას რომ უყვებოდი? _ არ დავინდე.
_ შენ არაფერი იცი… ამიტომ ნაადრევად ნუ განმსჯი… გთხოვ… _ მუდარით აევსო თვალები.
პირველად ვნახე ასეთი უმწეო და დაუცველი… ოფლით დაწინწკლოდა შუბლი… შემეცოდა… და შევიბრალე… და დავმორჩილდი…
მანქანაში ორივე ჩვენ-ჩვენთვის ვფიქრობდით. ცნობისმოყვარეობა მკლავდა, მაგრამ ვერაფერს ვეკითხებოდი, სანამ თავად არ გაუჩნდებოდა ამის სურვილი. ვინ იყო ის გოგონა, ვისზეც ლადო ლაპარაკობდა? რა აკავშირებდა ნიკას მის დასთან? შემთხვევით, ეს ის მდივანი ხომ არ არის, ამ დღეებში რომ გაექცა? სახელი მაინც ეხსენებინათ, მარიკას ვკითხავდი და რაღაცას მაინც გავიგებდი… იქნებ თავად მიამბოს, რა ხდება? რას იზამს ახლა, კორპუსთან ჩამომსვამს და დამემშვიდობება? არა, ეს შეუძლებელია! ამას არ ვაპატიებ!.. მაგრამ რა პრეტენზიები მაქვს მასთან? სიყვარული ამიხსნა? რამეს შემპირდა? არც ერთი და არც მეორე… მაშინ რა მინდა? რისთვის უნდა მოვთხოვო პასუხი? იმისთვის, რომ ვიღაცას ჩემამდე გული ძალიან ატკინა? მერედა, მე ვინ მეკითხება?
ფიქრებიდან მანქანის დამუხრუჭების ხმამ გამომარკვია. ნიკამ რომელიღაც ვიწრო, ჩაბნელებულ ქუჩაზე გადაუხვია და ფარები ჩააქრო. მერე მთელი ტანით მოტრიალდა ჩემკენ… სიბნელეში მხოლოდ მისი თვალები ანათებდა ფოსფორივით… მივხვდი, რაც უნდოდა. სანამ მოვიფიქრებდი, გამეპროტესტებინა თუ არა, დამასწრო, ჩემკენ გადმოიხარა და სურვილით აცახცახებულმა მკლავებში მომიქცია… სულმოუთქმელად მკოცნიდა… თავდაპირველად ვერ ვგრძნობდი, მსიამოვნებდა თუ არა მისი ცხელი მკერდის შეხება, მისი გაწაფული თითების მოუსვენარი მოძრაობა ჩემს სახესა და მკერდზე… მერე კი…
როგორ მომწყურებია მისი ალერსი… ჩემი სხეულის ყველა უჯრედი, ყველა წერტილი სასიყვარულო თამაშებს ყოფილა დანატრებული. მინდოდა, ყველაზე მიმალულ ადგილებს მიწვდენობა მისი ტუჩები, რაც შეიძლება, მეტი სიამოვნება განმეცადა, თითქოს უკანასკნელად ვხვდებოდი და დახარბებული ვიყავი… ერთადერთი, რაც იმწუთას უცნაურად მომეჩვენა, მისი ცივი ტუჩები იყო… რატომ უნდა ჰქონოდა ვნებით გახელებულ მამაკაცს ტუჩები ცივი?
_ მინდიხარ… _ წარმოთქვა ჟინმორეულმა და სწორედ ამ ერთი სიტყვით გააფუჭა ყველაფერი…
წამსვე მოვეგე გონს და ხელი ვკარი, რომ მომეცილებინა.
_ წავიდეთ! _ ყინულივით ცივი ხმით განკარგულება გავეცი.
_ მოიცა… კიდევ ცოტა ხანს… _ სუნთქვაგახშირებულმა ძლივს დაილაპარაკა.
_ წავიდეთ, ახლავე! _ ოდნავადაც არ შევარბილე ტონი.
მაშინვე გასწორდა და საზურგეს მიეყრდნო… ერთხანს ორივენი ჩუმად ვისხედით.
_ მაპატიე… ვეღარ გავაკონტროლე თავი, _ დახშული ხმით დაიწყო თავის მართლება.
_ ეგ არაფერი, _ რბილად ვუთხარი, _ თავის გაკონტროლება შენზე არანაკლებ გამიჭირდა, _ “სოლიდარობა” გამოვუცხადე, თუმცა ტონი არც ახლა შემიცვლია.
მძიმედ ამოიხვნეშა, მერე თავი უკან გადასწია და ოდნავ ჩემკენ შემოაბრუნა.
_ შეიძლება, ერთი რამ გთხოვო?
_ თხოვნას გააჩნია.
_ ამაღამ ჩემთან დარჩი.
_ არა, ეგ გამორიცხულია.
_ და პირობას გაძლევ, ახლოსაც არ გაგეკარები. უბრალოდ, მარტო არ მინდა ყოფნა… ამაღამ მარტო გავგიჟდები… გთხოვ.
პასუხისგან თავი შევიკავე.
_ ძალიან გთხოვ…
_ არ ვიცი… _ ამოვიოხრე.
_ გემუდარები… ცუდად ვარ, ლოლა, ძალიან ცუდად, გესმის?
_ მესმის…
_ ჰოდა. დარჩი, კარგი? სახლში ვერ წავალ, დედაჩემის თავი არ მაქვს… ეგრევე შემატყობს, რაც მჭირს და კითხვებს დამაყრის…
გადაწყვეტილება ჩემდა მოულოდნელად მივიღე.
_ კარგი, დავრჩები, მაგრამ მხოლოდ ერთი პირობით.
_ არა, მაგ პირობას ვერ მივიღებ! _ მიმიხვდა, _ უფრო სწორად, სხვა დროს, ოღონდ ამაღამ არა, ნუთუ არ შეგიძლია, გამიგო?
_ შემიძლია…
_ ესე იგი, ჰო-ო?
_ ჰო, _ მივუგე და “სიცელქის” დროს ჩამოშლილი თმის გასწორებას შევუდექი.