რომანტიკა თუ დანაშაული?! (11)

ნახვამდის, თედო, _ დავემშვიდობე და კარი მოიხურა თუ არა, ენა გამოვუყავი.
8 8 8
ნიკუშა ისეთი გამოწკეპილი მეახლა, თვალები დავაჭყიტე.
_ რა სიმპათიური ხარ! რა იყო, ცოლი ხომ არ მოგყავს?
_ ცოლი არა, ტოროლა. ჩემი მოსაწონი ქალი ჯერ არ დაბადებულა.
_ არ გადამრიო! ვის ეძებ ამისთანას, მონიკა ბელუჩის?
_ უკეთესს! _ გაიხუმრა ნიკამ, გადამკოცნა და მანქანის კარი გამიღო.
_ შენს მანქანას რას უპირებ?
_ რომ მოვბრუნდებით, წავიყვან, რა პრობლემაა.
_ მართალი ხარ!
სანამ ჩავჯდებოდი, უნებლიეთ მაღლა ავიხედე, თითქოს ვიღაცის მზერა ვიგრძენი… არ შევმცდარვარ, ფანჯარაში თედო გადმოყუდებულიყო და მზვერავდა. ჩამეცინა.
_ თუ გინდა, ჩვენთან წავიდეთ, _ შემომთავაზა ნიკუშამ, როგორც კი ჯიპი დაძრა.
_ რა ვიცი, დედაშენის მერიდება.
_ ტყუილად გერიდება. იცი, როგორ მოსწონხარ? გუშინაც მკითხა, რატომ არ მოდის ლოლა, რამე ხომ არ ეწყინაო.
_ რა სისულელეა, რა უნდა მწყენოდა. ყველამ ისე თბილად მიმიღეთ…
_ გინდა, ბულაჩაურში წავიდეთ, მაგარი ხინკლები აქვთ.
_ უფრო ახლოს არაფერი იცი? თან ასე გვიან ხინკალი არცთუ სასარგებლოა, _ დავიჭყანე, არ მინდოდა სახლში დამგვიანებოდა, ვაითუ, ჩემს ნიკას ავცდენოდი.
_ კარგი, ახლოს იყოს. მაშინ “პარიზში” დაგპატიჟებ, მაგარ სალათებს ამზადებენ.
_ ეგ მომწონს, “პარიზი” არამარტო პარიზშია არაჩვეულებრივი, _ მეც გავმხიარულდი.
მიხაროდა, რომ დავახლოვდით. ნათესავების სიმწირეს ისედაც განვიცდიდი, ამიტომ ორმაგად სასიამოვნო იყო, ასეთ შორეულ ნათესავთან ასეთი ურთიერთობა რომ დავამყარე…
_ ორი “ცეზარი”, თუ შეიძლება, _ შეუკვეთა ნიკამ ოფიციანტს და გადმომხედა, _ რა დავლიოთ? ლუდი? კარგი ლუდი, ცივი…
_ იყოს კარგი ლუდი… ცივი, _ გავიმეორე მისი სიტყვები და ორივეს გაგვეცინა.
სანამ სალათას მოიტანდნენ, ლუდი დავაგემოვნეთ.
_ რას შვრება მეტრეველი, ხომ არ გაბრაზებს? _ მკითხა მოულოდნელად.
მის ხსენებაზე გამაჟრჟოლა, უხერხულად ჩავახველე.
_ ა-რაა, _ კეკლუცად გავაქნიე თავი, _ მართლა შენი მეგობარია? _ მომენტი დავიჭირე.
_ ჩემი ძმაა… მაგარი კაცია ძალიან.
_ ხათუნას იცნობ? _ უეცრად ჩემთვის საჭირო თემას გადავწვდი.
_ ნიჟარაძეს? როგორ არა, ვიცნობ, მაგრამ ეგენი დიდი ხანია, დაშორდნენ.
_ მართლა? _ გაოცების ნიღაბი ავიფარე, _ როგორც ვიცი, ძალიან უყვარდათ ერთმანეთი.
_ ნიკას მართლა უყვარდა, მაგრამ ხათომ მაგრად მიქარა მასთან, ცუდად მოექცა.
_ ამისთანა რა ჩაიდინა? _ სუნთქვა შემეკრა, სმენად ვიქეცი.
_ ფულს დახარბებული ქალების ამბავი არ იცი? გააგიჟა კაცი. გინდა თუ არა, ცოლად მომიყვანეო. ნიკას კი არ ეჩქარებოდა ოჯახის შექმნა, სად ეცალა ამისთვის. თანაც დედამისს არ მოსწონდა ხათუნა, “ბნელქალას” ეძახდა, ნიკას შესაფერისი არ არისო. ცოტა “სვეტსკი” სტილის დედა ჰყავს. არადა, იცი, რა პატივს სცემდა ნიკა? საჩუქრებს საჩუქრებზე უკეთებდა, დაბადების დღეზე მანქანის გასაღებიც კი ჩაახუტა. ერთხელაც მოუხია ხათომ, ორსულად ვარო. ამან მაინც შეიკავა თავი, ჯერ მაგისთვის მზად არ ვარ და ნუ გააჩენო. ისიც გაბრაზდა, დააჯდა ამ ნაჩუქარ მანქანას და დააწვა… დააწვა და ვიღაცას შეეჯახა, კინაღამ დაიბრიდა, ყველა ნეკნი დამტრვეული ჰქონდა, ლავიწის ძვალი ჩანგრეული და რა ვიცი… ძლივს გადაარჩინეს. სწორედ მაშინ გაირკვა, რომ ორსულად არ ყოფილა, იტყუებოდა თურმე. ნიკამ ეს არ აპატია და მიატოვა. მერე იმან ვითომ თავის მოწამვლა სცადა, მერე ხათუნას ძმამ დაიწყო მუქარები და ვიღაცების მიგზავნა ნიკასთან და რა ვიცი… ერთი ამბავი იყო. მაინც არ შეურიგდა ჩვენი ნიკაკო, როგორც ქეთინო დეიდა ეძახის ხოლმე.
_ ქეთინო დეიდა ვინ არის?
_ ნიკას დედა. ძალიან ლამაზი ქალია. არც ვამტყუნებ, კარგი რძალი რომ უნდა. ვის არ უნდა კარგი რძალი? აბა, მამაჩემს ჰკითხე ახლა და დედაჩემს! გუშინ არ გაინტერესებს, რას მეუბნება კრისტი? _ მოდურად მოიხსენია “ნიკა ორმა” დედამისი, _ ლოლაზე ნაკლები ქალი არ დამანახვო, თორემ სახლში არ შემოგიშვებო. მართლა მაგრად მოსწონხარ. გეკითხები ახლა, საიდან მოვუყვანო შენზე არანაკლები?
_ კარგი რა, ჩემზე უკეთესებიც უამრავია, შენ მოინდომე და… _ ვუთხარი, თან ერთი სული მქონდა, ხათუნას და ნიკას ურთიერთობის ამბავი გაეგრძელებინა, მაგრამ არ გამოვიდა, ისე წარიმართა საუბარი.
_ არ დაიჯერო! მე კარგი ქალი რასაც ჰქვია, ჯერ არ შემხვედრია. შენ თუ იცნობ ვინმეს, ბაზარი არ არის, გამაცანი და დანარჩენი მე ვიცი.
_ გაგაცნობ, რა პრობლემაა, _ ღიმილი მომერია და მაშინვე მარიკა ამომიტივტივდა გონებაში, _ თან ძალიან მაგარ გოგოს… იურისტია.
_ აუჰ! იურისტი ქალი ქალად როგრ აღვიქვა?
_ ვითომ რატომ? იურისტიც ქალია… ან შეუცვალე პროფესია… ოღონდ, აქედანვე გაფრთხილებ, მდიდარი არ არის.
_ მაგის სიმდიდრეს რა თავში ვიხლი, მთავარია, შეგნებული იყოს და… ცოტა ლამაზი.
_ ცოტა კი არა, ძალიან ლამაზია, მაღალი, შავგვრემანი, ბრიალა თვალებით… ჯიშიანი.
_ მოიცა, მსუქანია?
_ მსუქანი შენ ხარ! _ სიცილი ამიტყდა.
_ მე ვიცი, რომ მსუქანი ვარ, მაგრამ ცოლიც მსუქანი არ მინდა, გესმის? რა გვარია?
_ ლოლაშვილი… მარიამი.
_ ო! სახელი და გვარი კარგი ჰქონია… რამდენი წლისაა?
_ მმმ… ოცდარვის, მგონი.
_ ოოო! ორი წლით ჩემზე უფროსი ყოფილა…
_ მერე რა? ახლა მოდაშია ქალსა და მამაკაცს შორის ეგეთი სხვაობა, _ უდარდელად ვთქვი.
_ ორი წელი დიდი არაფერია, მართალი ხარ…
_ დედაჩემიც ორი წლით იყო უფროსი მამაჩემზე, _ სასწრაფოდ მოვიძიე მაგალითი, თუმცა კი ვიცრუე.
_ კარგი, მაგას “ვაპატიებ”. სხვა? კიდევ რას მეტყვი?
_ არაჩვეულებრივი დიასახლისია…
_ ეგ არ მაინტერესებს, მოსამსახურეების მეტი რა გვყავს, მაგაზე მოვაცდენ?
_ მეტი რა გითხრა, გაგაცნობ და დანარჩენი თავად გაიგე.
_ ქალიშვილია?
_ აბა რა! _ შევიცხადე.
_ ოცდარვა წლის ქალიშვილი კარგი რომ იყოს, აქამდე ვინ დატოვებდა? რაღაცას მაბოლებ, ბიძაშვილო! _ ეჭვნარევი მზერით გამომხედა ნიკუშამ.
_ როგორც გინდა, ძალას კი არ გატან. გაიცანი მაინც, შენი რა მიდის, იქნებ მოგეწონოს.
_ ჰო, რა თქმა უნდა, ამას წინ რა უდგას.
_ უცნაურები ხართ ეს მამაკაცები! ოცდარვა წლის და ქალიშვილი არ გაწყობთ, “ნაგულავები” და ქარაფშუტები თუ გინდათ, რაღას წუწუნებთ, კარგი გოგოები აღარ არსებობენო? მაშინ მოკიდე ხელი ნებისმიერს და დაისვი სახლში! _ რაჭველივით გვიან აღვშფოთდი.
_ არა, ეგ არ მითქვამს… უბრალოდ, გამიკვირდა, ამ ასაკის რომ არის. ოცდარვა წლის კარგი ქალი ყველა გათხოვილია.
_ იქნებ ჰქონდა მიზეზი, რომ არ გათხოვდა?
_ კარგი, კარგი, თავს ნუ მესხმი, მიირთვი სალათა, თორემ დამრჩები მშიერი. ჯერ გამაცანი ის შენი მარიამი და დანარჩენი მერე ვნახოთ, _ დამნებდა ნიკა და გემრიელად შეუდგა “ცეზარის” ჭამას, რომელიც, როგორც იქნა, გვაღირსეს.
მეც მადის აღმძვრელად ვილუკმებოდი. მთელი დღე არ მიჭამია, ისე გადავერთე მუშაობაში თედოს გადამკიდე.
_ როდის გამაცნობ? _ ცოტა სული რომ მოვითქვით, ისევ დაიწყო ნიკამ.
_ თუ გინდა, ახლავე, _ ჩემი აღმოჩენით თვალები გამიბრწყინდა. ერთი დარტყმით ორ კურდღელს მოვკლავ, დედამისსაც ვინახულებ და ნიკასაც გავაცნობ.
_ ახლავე?
_ ჰო. მაინც უნდა მენახა ამ საღამოს. ავდგეთ და ერთად მივიდეთ.
_ მივიდეთ, _ მაშინვე დამთანხმდა.
_ რაღაცას ვიყიდი და…
_ მე ვკისრულობდა არ შემეწინააღმდეგო, იცოდე! _ გააპროტესტა.
_ კარგი, არ შეგეწინააღმდეგები, მაგრამ რომ არ მოგეწონოს, მერე არ მითხრა, რა ტყუილად მაყიდინე რამე-რუმეებიო, _ გამეცინა.
_ არა გრცხვენია? ეგრე მიცნობ? _ იწყინა ნიკუშამ.
_ გეხუმრები, რა იყო, _ დავუყვავე.
_ მაშინ წავედით, ხო?
_ წავედით.
ნიკამ ფული გადაიხადა და გამოვედით. მარკეტში გავიარეთ, ხილი, წვენები და შოკოლადის ასორტი ვიყიდეთ და მარიკას ავადექით.
კარი მარიმ გაგვიღო.
_ ვაი! რა ქარმა გადმოგაგდო, ხომ მშვიდობაა, ლოლა? _ შეშფოთება შეეტყო, თან შეფარვით ნიკუშა შეათვალიერა.



საოცრად სანდომიანი და სათნო ქალი გამოდგა მარიკას დედა. ძალინ თბილად მიგვიღო. ნიკა ორივეს გავაცანი, ჩემი გარე ბიძაშვილია-მეთქი. ქალბატონმა მერიმ დაიჯერა, მარიკამ _ არა. ეჭვის თვალით გადმომხედა, იფიქრა, რომ თაყვანისმცემელი მახლდა თან და დედამისის გულის მოსაგებად ვთქვი ასე. მერე, როცა სამზარეულოში განვმარტოვდით ყავის მოსადუღებლად, ავუხსენი, ვინც იყო და სხვა რა გზა ჰქონდა, არ დაეჯერებინა. მოეწონა, კარგი ბიჭიაო. მას კი მოეწონა, მაგრამ ნიკუშას რეაქცია ვერ დავიჭირე, არც კმაყოფილება ეხატა სახეზე და არც უკმაყოფილება.
დიდხანს შემოვრჩით მარისთან. საერთო ნაცნობებიც კი გამონახეს მან და ნიკამ, თურმე ერთხანს ერთ სკოლაშიც კი სწავლობდნენ, ორმოცდამეცამეტეში, მერე დედამ დიღომში იყიდა ბინა და მარიც, ძალაუნებურად, სხვა სკოლაში გადავიდა. ძალიან სასაცილო იყო, ერთმანეთი რომ ვერ გაიხსენეს. ყველა და ყველაფერი ახსოვდათ, ერთმანეთის გარდა. კარგად ვიხალისეთ. ნიკას ისე გაუტკბა მარიკასთან, სულ დაავიწყდა, სად იმყოფებოდა და შინ წასვლას აღარ ჩქარობდა. მე კი ერთი სული მქონდა, სახლში როდის დავბრუნდებოდი. იმის დარდი მკლავდა, ნიკამ რომ მომაკითხოს, შინ არ დავხვდები-მეთქი. თუმცა, თუ ჩემი მოძებნა მოუნდებოდა, არ გაუჭირდებოდა, ახლა მაინც ჰქონდა ჩემი ტელეფონის ნომერი. წარამარა მობილურის ეკრანს დავჩერებოდი, რომ ზარი არ გამომპარვოდა. ადგილზე ვცმუკავდი მთელი საღამო. ბოლოს მეც მოვეშვი _ ჯანი გავარდეს, თუ არ დარეკავს და ისე მომაკითხავს, კეთილი ინებოს და დამელოდოს, თუ არადა, ცოტა იმანაც ინერვიულოს, არაფერი უჭირს-მეთქი! უკეთესიც იქნება, თუ სახლში ვერ დამიგულებს. ჯობია იფიქროს, რომ მის გარეშეც მშვენივრად ვატარებ დროს და სულაც არ ვარ მასზე, თანამედროვე სიტყვა რომ მოვიშველიო, “ჩაციკლული”… არც გადართული… არც შეყვარებული… მაგრამ გასაღები? გასაღები რომ დასჭირდეს? რისთვის? მორიგი ასაკოვანი ქალით რომ გაერთოს? ნურას უკაცრავად! ამის უფლება უკვე აღარ აქვს! ჩემდა უნებურად გამეღიმა.
_ რაზე ფიქრობ, ლოლა? _ ნიკუშას ჩემი ღიმილი არ გამოპარვია.
_ რაღაც გამახსენდა, _ პირდაპირ პასუხს თავი ავარიდე.
_ ვიცი მე, შენი ასაკის გოგოებს რაც ახსენდებათ, შე ყაჩაღანა! მაგის დროა ახლა? პატარა გოგოები უკვე საწოლში უნდა იწვნენ და ღრმა ძილით ეძინოთ.
_ რა ვქნა, გენაცვალე, შენ არ მოდიხარ და აქ ხომ არ ჩამოვიძინებ მაგიდაზე? _ მხიარულად შევძახე და მარის თვალი ჩავუკარი.
_ მართალი ხარ, მართალი, ისე გავერთე, ვერც მივხვდი, დრო როგორ გავიდა. მიკვირს, კრისტი რომ არ მირეკავს, _ გაიცინა ნიკამ.
_ კრისტი ვინ არის? _ ცნობისმოყვარედ აწკიპა მარიკამ წარბები.
“აჰა, დაიწყო!”
_ დედამისია, _ წავეხმარე გარე ბიძაშვილს.
_ დედაჩემია და თან ისეთი ფეთიანი, უარესი არ გენახოთ. წავედით, ლოლიტა, ტკბილი სიზმრების დრო მოახლოვდა, დაო! _ პათეტიკურად წარმოთქვა ნიკუშამ და წამოდგა, _ სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა, ქალბატონებო, არაჩვეულებრივი დრო გავატარე. დიდი მადლობა ჩემს ახტაჯანას, თქვენი თავი რომ გამაცნო, _ “მადლიერებით” დაიღვარა “ნიკა ორი” და იაპონელივით თითებშეტყუპებულმა უკუსვლით და თავის დაკვრით დაიხია ჰოლისკენ.
_ კამიკაძე, რამეს არ გამოედო და არ წაიქცე, _ ავკისკისდი მისი შემხედვარე, სასაცილოდ რომ ცდილობდა ეფექტის მოხდენას.
_ თქვენ გაიხარეთ, შვილებო, როგორც მე გამახარეთ. ისე გამართეთ, ტკივილი სულ გადამავიწყდა, ღმერთმა მშვიდობა მოგცეთ, _ გულითადად დაგვლოცა მერი დეიდამ…
გზად ჩემს სამსახურთან გავიარეთ, რომ საკუთარ მანქანაში გადავმჯდარიყავი.
_ დაგელოდო? _ მკითხა ნიკამ, მანქანა რომ გააჩერა.
_ არა, რად მინდა, ჩემით ვერ გავაგნებ? აქ უცხო არავინ არის…
_ მაშინ გავიქცევი, თორემ დედაჩემი სახლში არ შემიშვებს, _ აჩქარდა ნიკუშა.
_ წადი, წადი, მაგრამ ის მაინც გეთქვა, როგორი კმაყოფილი ხარ, ის გოგო მოგეწონა? _ ღიმილით ვკითხე, სანამ დავემშვიდობებოდი.
_ არა უშავს, კარგი ვინმეა. ლამაზიც არის და გულღიაც… კოჭებზე ეტყობა… ვიფიქრებ მაგაზე მე, _ “ჩაუდათათუთაშხიავა” ბოლოს, გადამკოცნა და “აიპისის” ეზოში დამტოვა.
როგორც ჩანს, მთლად ახლოს ვერ არის მისი ოცნების ქალთან. უკაცრავად, ბატონო ნიკა, მონიკა ბელუჩი რომ ვერ აღმოგიჩინეთ! _ სიბნელეს გავუცინე და მანქანის გასაღების მოსაძიებლად ჩანთაში დავიწყე ქექვა.
8 8 8
სირბილით ავიარე საფეხურები. ჩემი სართულის მოედანზე, როგორც ყოველთვის, უკუნ სიბნელეს დაესადგურებინა. რა უბედურებაა, რა გახდა ერთი ნათურა? უნდა დავაყენებინო ვინმეს გარე განათება, ასე სად შემიძლია?!
ნიკას ბინისკენ გავიხედე… ჩამიჩუმი არ ისმოდა, არც შუქი ენთო. რომც ყოფილიყო ვინმე, მაინც ვერაფერს გავიგებდი გარედან. ამ დროს უცნაურმა აზრმა წამომიარა. ძალიან მომინდა, შევსულიყავი და იმ ტახტზე წამოვწოლილიყავი, სადაც წუხელ ჩემი ოცნების მამაკაცს ეძინა, დამეყნოსა მისი სხეულის სურნელით გაჟღენთილი ბალიში… ცდუნება იმდენად დიდი იყო, ვერ ვძლიე, ფრთხილად მივუახლოვდი კარს და გასაღები მოვარგე…
სუნთქვაშეკრულმა შევაბიჯე, თითქოს მეშინოდა, ვინმე არ გამეღვიძებინა. ხელის ცეცებით, კედელ-კედელ შევედი სასტუმრო ოთახში. ერთხანს შევდექი, რომ თვალი სიბნელისთვის შემეჩვია. ჩემი გულის ბაგუნ-გუგუნი გარკვევით მესმოდა. იმედია, ასე გვიან არ წამომადგება თავს და თუ მაინცდამაინც ასე მოხდა, ვეტყვი, რომ ყავის ფინჯნების გასარეცხად შემოვიარე. დილით, ვიბანავე თუ არა, წყალი დაწყდა და გასარეცხი ჭურჭელი ნიჟარაში ჩავტოვე.
ის იყო, ტახტს მივუახლოვდი, რომ ერთმანეთში არეული ხმები შემომესმა, თითქოს ვიღაც კვნესოდა, თუ ოხრავდა, თუ ტიროდა. გული გადამიქანდა… თითქოს აქვე, ჩემგან ორიოდე ნაბიჯზე, რაღაც იდუმალი ხდებოდა… სმენა დავძაბე და სუნთქვა შევიკარი. ხმა აშკარად საძინებლიდან გამოდიოდა… ელდანაკრავივით შევკრთი… რა ხდება? გული ცუდს მიგრძნობდა… ძალიან ცუდს… საშინელებას…
მუხლები ამიკანკალდა. არ მახსოვს, იმ სიბნელეში როგორ გავიკვლიე გზა, როგორ მივვარდი ოთახის კარს და კი არ გამოვაღე, გამოვგლიჯე…
შუქი არც იქ ენთო…
_ რომელი ხარ? _ მომესმა ნაცნობი ხმა, რომელსაც ქალის სუსტი შეკივლება მოჰყვა.
ფერმიხდილმა უკან დავიხიე, მაგრამ გამოსვლა ვერ მოვასწარი, რადგან ოთახი განათდა…
ზეწარშემოხვეული ნიკა ჩემგან დაახლოებით ერთი მეტრის დაშორებით იდგა, საწოლში კი… საწოლში სწორედ ის ქალი იწვა, იმ საბედისწერო ასაკის ქალი, იმ ღამეს ნიკა რომ აცილებდა და სახეს მალავდა…
არავის ვუსურვებ, განიცადოს ის, რაც იმწუთას მე განვიცადე. თვალთ დამიბნელდა, წავბორძიკდი, ავლუღლუღდი, არ ვიცი, რას ვბოდავდი… ერთადერთი, რასაც შეგნებულად ვაკეთებდი, იმ ქალის შეთვალიერება და დამახსოვრება იყო… ამის თავი მქონდა, სხვა არაფრის.
_ შენ აქ რა გინდა? _ გაღიზიანებული ტონით მომვარდა ნიკა, მკლავში უხეშად ჩამავლო ხელი და შემაჯანჯაღარა…
შევხედე… გავუღიმე… ვგრძნობდი, ჩემი ღიმილი როგორი დამცინავი იყო… თან განმგმირავი… არა, გამანადგურებელი… უფრო მეტიც, მომაკვდინებელი… “რა საცოდავი ხარ”, _ მეწერა ტუჩებზე…
თუმცა იგი ჩემი სახის გამომეტყველებას ნაკლებად აქცევდა ყურადღებას, ამწუთას მხოლოდ ერთი რამით იყო დაკავებული _ რაც შეიძლება სწრაფად გამოვეყვანე საძინებლიდან…
მე კი თვალს არ ვაშორებდი ჩემს მეტოქეს… მას ოვალური სახე ჰქონდა, ოდნავ შენაოჭებული, ლამაზი, პაჭუა ცხვირი და ხელოვნურად დაბერილი ტუჩები… საწოლზე წამომჯდარიყო და შეშინებული მომჩერებოდა, თან საბანს იფარებდა მკერდზე, რომ სიშიშვლე დაემალა… იმ საბანს, რომელიც წუხელ მე მეფარა…
_ გესმის, რას გეუბნები? _ ჩემზე არანაკლებ გაფითრებულმა მეტრეველმა ძალდატანებით გამომათრია სასტუმრო ოთახში.
_ არ მესმის… _ ჩურჩულით ჩავილაპარაკე და თვალები ცრემლით ამევსო.
_ რისთვის შემოხვედი, რა გინდოდა? _ არ ცხრებოდა ნიკა.
_ გასაღები… გასაღები მოგიტანე…
_ წადი, აზრზე მოდი და გამოვალ ცოტა ხანში, გასაგებია? _ ვერ მოზომა, ისე შემაჯანჯღარა გაავებულმა და გასასვლელისკენ მიბიძგა.
ტკივილისაგან დავიკვნესე… ვეღარ ვაზროვნებდი, არც ფეხები მემორჩილებოდა… მხოლოდ მაშინ მოვეგე გონს, სადარბაზოში რომ აღმოვჩნდი და ნიკამ კარი ცხვირწინ მომიხურა…
რატომ? რით დავიმსახურე? რისთვის? ერთსა და იმავეს ვიმეორებდი ჩურჩულით და ჩემი ბინისკენ ახალფეხადგმული ბავშვივით მივბარბაცებდი… რწევა-რწევით…
კარის გაღება ვერ მოვახერხე… დიდხანს ხანს ვიწვალე… როცა ვერაფერი გავაწყე, კეფა ცივ კედელს მივადე და ამოვიხრიალე… უცნაურ ხმებს გამოვცემდი… ცრემლებმა სახე ერთიანად დამინამა… მერე… მერე ადგილს მოვწყდი და კიბეზე კისრისტეხით დავეშვი. გავრბოდი… თავადაც არ ვიცი, სად… მანქანაში ჩავჯექი და ისეთი სისწრაფით მოვსხლიტე ადგილიდან, თითქოს მკვლელების მთელი არმია მომდევდა უკან…
მრისხანება ჯერ კიდევ არ ჩამცხრომოდა, მუხლები კვლავ მიკანკალებდა. ამწუთას ვერ შევძელი იმის გახსენება, ბოლო წლების განმავლობაში ასეთი აფეთქება რამდენჯერ მქონია… არადა, ადრე უფრო გაწონასწორებული ვიყავი… დედაჩემის გარდაცვალების შემდეგ, ერთი პერიოდი, ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს, უკიდურესმა დეპრესიამ შემიპყრო, მაგრამ დროთა განმავლობაში, ნელ-ნელა გამიარა. ცოტა მოგვიანებით ცხოვრება მშვიდი რიტმით გავაგრძელე. ყოველთვის ვცდილობდი, მომეთოკა ჩემი თავი და არ მიმეცა უარყოფითი ემოციებისთვის ამოფრქვევის საშუალება. როგორც ჩანს, ზედმიწევნით ვერ ვიმუშავე ჩემს თავზე…
ავტომატურად მიმყავდა მანქანა. ჩემი გონება ახლა სულ სხვა აზრებით იყო დატვირთული. მხოლოდ მაშინ შემეშინდა, როცა არასაჭირო ადგილას, სადღაც ჩიხში შევუხვიე და კინაღამ კედელს შევეჯახე… ჩემს ქმედებებს ანგარიშს ვეღარ ვუწევდი. დამუხრუჭება დროზე მოვასწარი… თავზარდაცემულს ცივმა ოფლმა დამასხა… საჭეს ხელებით ჩავაფრინდი და თავი ზედ ჩამოვდე… გაბმულმა სიგნალმა არემარე გააყრუა. სასწრაფოდ მოვშორდი საჭეს და საზურგეზე გადავწექი… ყრუდ ამოვიკვნესე… თუ ამოვიგმინე… თუ ამოვიტირე… ისე ვიყავი გახევებული, თითქოს მოვკვდი… საკუთარი სუნთქვის ხმაც კი არ მესმოდა.
ეს რა გამიკეთა… რატომ მომექცა ასე, რა დავაშავე? სად ვერ მოვიქეცი სწორად? როდის გავაფუჭე ყველაფერი? იქნებ ნაადრევად მივეცი გაშინაურების უფლება? იქნებ ცოტა უფრო შორს უნდა დამეჭირა თავი? თუ ასეთ ურთიერთობებსაა მიჩვეული და მეც ერთი რიგითი ქალი ვარ მისთვის, რომელსაც პრეტენზიების უფლება არ აქვს? ნუთუ წუხანდელი ღამის შემდეგ ასე უნდა მოქცეულიყო? ნუთუ ჯერ კიდევ ვერ გავიცანი რიგიანად?
გამწარებული ვკვნესოდი და რაც ძალა და ღონე მქონდა, საჭეს თითებს ვუჭერდი, თითქოს ამაში ვხედავდი ხსნას…
კარგა ხანს დავყავი ასე… თანდათან დავწყნარდი… როგორც იქნა, სუნთქვა თანაბარი გამიხდა, მუხლებიც დამიწყნარდა და აფორიაქებამაც გამიარა… როცა დავრწმუნდი, რომ საღ გონებაზე ვიყავი და საშიშროება არ დამემუქრებოდა, მანქანა დავძარი და ნელი სვლით დავიძარი…
8 8 8
ხომ ვამბობდი, ცხოვრება ვერაგია-მეთქი… ხომ დავასკვენი კიდეც, ბოლოს და ბოლოს… ტყუილად კი არ მაქვს ახირება, როცა ვამბობ, ჩემი ცხოვრება უფერულია და არ მიყვარს-მეთქი. შეიძლება ამას ჩემი ზოდიაქოს ნიშანიც იწვევს, რადგან მორიელი ვარ, რომელიც ანადგურებს თავის თავს. მეც ხომ ასე გავანადგურე და დავასამარე ჩემი ნახევრადობოლი ბავშვობა, ჩემი შეურაცხყოფილი, ამოთხრილი საფლავივით დამცირებული მოწიფულობა, დათრგუნვილი, უფერული სტუდენტობა და, რატომღაც, ყველაფრის თავიდან დაწყება ვცადე?.. არ გამომივიდა? არა უშავს… თუკი გულახდილი ვიქნები, ამწუთას უფრო ამაღლებულად მივიჩნევ ჩემს თავს… ჯობს, იყო მსხვერპლი, ვიდრე ჯალათი… ჯობს, შენ გავნონ, ვიდრე შენ ავნო… ყოველ შემთხვევაში, ასე უკეთ ვგრძნობ თავს… ჯერ კიდევ არ არის გვიან, ყველაფრის გამოსწორებაა შესაძლებელი… საბედისწერო შეცდომა ჯერ არ დამიშვია…
კიდევ კარგი…
არ ვიცი, ნიკამ მომაკითხა თუ არა… ამას ახლა ვეღარავინ მეტყოდა… შეიძლება, იყო კიდეც, შეიძლება _ არა… განა ამას მნიშვნელობა ჰქონდა?.. უცნაური ის იყო, რომ, როცა მარიკასგან დავბრუნდი, სადარბაზოსთან მისი მანქანა ვერ დავლანდე… იქნებ იდგა კიდეც და ყურადღება არ მივაქციე, რადგან გასაღები მე მქონდა? გამორიცხულია! ეს არ გამომეპარებოდა! მაგრამ მანქანის გარეშე როგორ მოვიდოდა? ტაქსით? სხვისი მანქანით? იქნებ იმ ქალმა მოიყვანა? არ ვიცი…
არადა, რა კარგად აეწყო ურთიერთობა… იმ ავადსახსენებელი დღის პრობლემები, როცა პირველად ვიჩხუბეთ, სადღაც შორს მოვიტოვე… იქ, წარსულში, ძველ ცხოვრებასთან ერთად, სადაც ჩემთვის ყველაფერი მოკვდა, გარდა ჩემი ბავშვობისა… იმ წლებისა, რომელიც დედის გვერდით გავატარე… შეიძლება არც მოკვდა, მაგრამ ცუდი მოგონებების ყულაბაში გამოვამწყვდიე და საიმედოდ გადავმალე… ისე გადავმალე, ჩემი ფიქრებიც რომ ვერ მიწვდენოდა…
და თითქოს ყველაფერი თავიდან დავიწყე… და ეგრევე შეცდომით… და დაუფიქრებლად… და გაუაზრებლად…
გასაღებების აცმა მაგიდაზე მივაგდე და ფანჯარას მივუახლოვდი… გაბზარულ მინაში ჩემი თავისა და მხრების კონტურების დაჟინებით თვალიერება დავიწყე… როგორ მოკუნტულხარ და დაპატარავებულხარ, ლოლა! ნუთუ ეს შენ ხარ? _ სინანულით გავაქნიე თავი…
რა არაეკონომიურად არის ცხოვრება მოწყობილი… უყაირათოდ ძველ, ნახმარ ტანსაცმელსაც კი არ ყრიან ყაირათიანი ადამიანები, ნაჭრებად ხევენ მათ და საოჯახო საქმეებში იყენებენ… მაგრამ ისეთი იშვიათობა, როგორიც სიყვარულია, თუკი არ სჭირდება იმას, ვისთვისაც არის განკუთვნილი, საერთოდ აღარავის სჭირდება. არც ჩემი სიყვარული სჭირდება არავის… არც ჩემი ნიჭი… არც ჩემი ერთგულება… და საერთოდ, მთლიანად მე არ ვჭირდები არავის…
რა არის ეს, მელანქოლია? სტრესი? დეპრესია?
სავარძელში ჩავესვენე და ჩემ წინ ერთ წერტილს მივაჩერდი. თვალები გამიშტერდა. ამ წერტილში განსაკუთრებული არაფერი იყო, არც საინტერესო, უბრალოდ, მეზარებოდა მზერის სხვა რამეზე გადატანა. ჩემს ამ მდგომარეობას “რესტრესი” შეიძლება დაერქვას (როგორც, მაგალითად, პროგრესი და რეგრესი)… რადგან ეს არ არის მთლად სტრესი. უფრო სწორად, ერთდროულად არის კიდეც და არც არის, იმისდა მიხედვით, მისგან გასათავისუფლებლად რა გზას აირჩევ. გზა კი ორი არსებობს მხოლოდ _ აქედან ერთი აივნისკენ მიდის, აივნიდან მიწისკენ, სხეულის თავისუფალი ვარდნის დაჩქარებული ტემპით, მეორე კი _ პირიქით, უკან. ანუ, რესტრესიდან უბრუნდები ნორმალურ სტრესს, სტრესიდან _ ცუდ ხასიათს, ცუდი ხასიათიდან _ ჩვეულებრივ, გაწონასწორებულ მდგომარეობას, გაწონასწორებულიდან კი კარგ განწყობილებას. სულ ეს არის “რესტრესის” ახალაღმოჩენილი ჩემეული ფორმულა…
მეც ავდგები და მეორე გზას ავირჩევ… უკუსვლით დავუბრუნდები ნორმალურ მდგომარეობას, დავმშვიდდები, დავწყნარდები და აუღელვებლად ვიფიქრებ… სამაგიეროს გადახდაზე… თუ შურისძიებაზე?..