რომანტიკა თუ დანაშაული?! (12)

ისეთი გაკრიალებული იყო ახალი ოფისი, გეგონებოდათ, კაფელის მაგივრად, იატაკი მარმარილოთი მოუპირკეთებიათო. დაიხედავდი ძირს და თავისუფლად შეგეძლო საკუთარი ორეულის დანახვა.
ახალ შენობაში “აიპისის” ორი სართული ეკავა _ მესამე და მეოთხე, ოღონდ გაცილებით დიდი ფართობის, ვიდრე ძველ ადგილას. აქ ყველაფერი მოდერნიზებული იყო _ შუშის კედლები, მინით გადატიხრული ოთახები, კომპიუტერები, სათვალთვალო კამერები… მხოლოდ პრეზიდენტის და მისი მოადგილეების კაბინეტები იყო განსხვავებული… თითქოს იზოლირებული… თითქოს შენიღბული…
მესამე სართულზე თანამშრომელთა სამუშაო ოთახები იყო განლაგებული, მეოთხეზე _ მთლიანად ადმინისტრაცია. თედოს და ნიკას კაბინეტები ერთმანეთისგან მოშორებით მდებარეობდა, პირველის _ დერეფნის თავში, მეორის _ ბოლოში. ეს კარგის მანიშნებელი იყო _ სავარაუდოდ, ყოველდღე შემეძლო მისთვის თვალის შევლება.
მარიკამ ორივე სართული მომატარა, თან გზადაგზა მიხსნიდა, აქ ეს არის, იქ ის არის… თავი ექსკურსიაზე მეგონა… მუშები ჯერ კიდევ დაათრევდნენ ინვენტარს, ალბათ ვერ მოასწრეს ბოლომდე ყველაფრის გადმოტანა… დამლაგებლებიც საქმიანად დაფუსფუსებდნენ ოთახიდან ოთახში.
_ უი, სულ დამავიწყდა!.. იცი, ვიტალი რომ გაათავისუფლეს? _ უეცრად გაახსენდა მარის.
_ რას მეუბნები? მართლა? როგორ მეწყინა… რატომ? _ გულწრფელად შევიცხადე.
_ მეტრეველმა შეუსწრო თურმე, კაბინეტში წამალს იჩხირავდა ვენაში…
_ წამალს? ვიტალი რა, ნარკომანია?
_ ყოფილა თურმე… გუშინდლამდე არავინ ვიცოდით.
_ არაფერი ეტყობოდა და…
_ ეგა თქვი.
_ მის ადგილას ვინ უნდა მიიღონ?
_ არ ვიცი, ალბათ ვაკანსიას გამოაცხადებენ.
_ შენ რომ გეცადა? _ მომაფიქრდა მოულოდნელად.
_ გაგიჟდი? მე უკვე მივდივარ აქედან, ამათი არაფერი მინდა! ისედაც, არავინ გამიწევს რეკომენდაციას. მათთვის მე ერთი ჩვეულებრივი მდივანი ვარ და მეტი არავინ!..
როცა დათვალიერებას მოვრჩით, მე ჩემს ოთახში დავბრუნდი. ვიღაცას კოხტად მიელაგებინა ჩემი მაგიდა და უჯრები, კომპიუტერიც შეერთებული დამხვდა… რა ოპერატიულად უმუშავიათ, აი, მესმის!
ისეთი დამშვიდებული ვიყავი, თავადაც მიკვირდა. დილით არც მაკიაჟი დავიშურე ჩემი სახისთვის, მიუხედავად იმისა, რომ წუხელ წესიერად არ მიძინია. მარიკამაც კი ვერაფერი შემატყო. ერთადერთი, რაც დისკომფორტს მიქმნიდა, მკლავების ტკივილი იყო. წუხელ ისე ძლიერად წამიჭირა ნიკამ, ლამის ძვლები დამამტვრია…
მოკლე, სხეულზე მოტმასნილი და ღრმად გულამოჭრილი კაბა ჩავიცვი და ჩემი იდეალურთან მიახლოებული მკერდი, წელი და ფეხები ურცხვად გამოვფინე დღის სინათლეზე. კარგა ხანია, ასეთი მოკლე არ ჩამიცვამს, მაგრამ დღეს ძალიან მინდოდა, გამომწვევი ვყოფილიყავი. დილიდან კოკო შანელის სიტყვები ამეკვიატა: “შეიმოსეთ თვალისმომჭრელად და მათ დაამახსოვრდებათ თქვენი ჩაცმულობა. ჩაიცვით უზადოდ და მათ, უბრალოდ, დაამახსოვრდებათ ქალი”.
ჯერ კიდევ არ ვიცნობდი ყველა თანამშრომელს ხეირიანად, ამიტომაც დერეფანში გამოსულს ყველა ცნობისმოყვარედ და ინტერესით მაყოლებდა თვალს, თითქოს პირველად მხედავდნენ. ზოგს გაოცება ეწერა სახეზე, ზოგს _ აღტაცება, ზოგსაც _ ირონია… მხოლოდ მე მეწერა კმაყოფილება… თითქოს ჯიბრიანად ვამბობდი _ “შემომხედეთ! დატკბით! ახლა ხომ დარწმუნდით, რომ უზადო სხეული მაქვს და ფეხები ყურებიდან მეწყება?”
თედოსაც კი შუბლზე აუცვივდა თვალები, რომ დამინახა.
_ რაშია საქმე, ლოლა, რამე საინტერესო ხდება შენს ცხოვრებაში? _ სათვალე მოიხსნა და გულდასმით შემათვალიერა.
_ ჩემს ცხოვრებაში გამუდმებით ხდება “რამე” საინტერესო, შეფ, _ მაცდურად შევღიმე.
_ რაო, ცოლობა ხომ არ გთხოვეს წუხელ? კარგი დრო გაატარე? _ ჩრდილმა გადაურბინა სახეზე.
_ ცოლობა არ უთხოვიათ, მაგრამ კარგი დრო ნამდვილად გავატარე, _ ნიშნის მოგებით ვუპასუხე.
_ ჰოო… ყველას როდი ეღირსება ასეთი ბედნიერება… _ ორაზროვნად წარმოთქვა.
_ როგორი ასეთი? _ ცალი წარბი ავწიე.
_ შენისთანა ქალის გვერდით საღამოს გატარება, _ განმიმარტა.
_ თედო, კაზინოში ყოფილხარ? _ მისმა რეპლიკამ მსწრაფლ გონება გამინათა, ამით ვისარგებლე და გადავწყვიტე, ნიკაზე შურისძიების გეგმის შედგენა-განხორცილებას შევდგომოდი.
_ ყველა ადამიანი ყოფილა კაზინოში, ვისაც ფული უშოვია ან ვერ უშოვია… ერთხელ მაინც.
_ მე არ ვყოფილვარ.
_ მერედა?
_ მერედა… _ არ განვავრცე და ეშმაკურად მოვხუჭე ცალი თვალი.
_ ანუ… სწორად გავიგე? _ თვალები გაუცისკროვნდა.
_ წამიყვანე.
_ მართლა მეუბნები მაგას?
_ არამართლობის რამე მეტყობა? _ კითხვა შევუბრუნე.
_ მოსულა! მაგაზე ადვილი რა არის? როცა ინებებ! _ პატარა ბიჭივით აცმუკდა.
_ დღესვე!
_ დღესვე?
_ ჰო, საღამოს… სამუშაო საათების დამთავრების შემდეგ.
ერთხანს ორჭოფობდა. ვერ გაერკვია, ვეხუმრებოდი თუ სერიოზულად ვთხოვდი. მისთვის მოულოდნელი აღმოჩნდა ჩემი წინადადება.
_ კი მაგრამ… იმას რატომ არ მიყავხარ? _ ეჭვნარევი მზერით გამომხედა.
_ იმან უარი მითხრა. აზარტული ხარ და მერე შენ იქიდან ვერავინ გამოგიყვანსო… არადა, ეგრე სულაც არ არის… უბრალოდ, მაინტერესებს.
სათვალე კვლავ გაიკეთა და საჩვენებელი თითით კეხზე მოხერხებულად მოირგო.
_ კარგი! _ მოკლე თანხმობით შემოიფარგლა.
_ დიდი მადლობა, შეფ… ამას არ დაგივიწყებ… ჩემი ერთ-ერთი ოცნების ამსრულებელი იქნები!
_ მაგრამ ერთი პირობით! _ ხელი ასწია და შემაჩერა.
_ რა პირობით?
_ იქიდან რესტორანში წავალთ.
გავწითლდი… საქმის ასეთ შემობრუნებას არ ველოდი. ალბათ ბოლომდე არ მენდო და თავი დაიზღვია.
_ რა პრობლემაა, ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ, _ მხრები უდარდელად ავიჩეჩე.
_ აქედანვე წავიდეთ?
_ არა, რატომ? ჯერ შინ გავივლი, გამოვიცვლი და გამომიარე.
_ მაშინ მითხარი, როდის და სად მოვიდე.
_ გეტყვი, საღამომდე ჯერ დიდი დროა.
_ შევთანხმდით… ახლა კი ყავა მომიდუღე, _ უეცრად საქმიანი დაიჭირა და კაბინეტში შევიდა…
ყავა რომ შევუტანე, როგორც ყოველთვის, ტელეფონზე საუბრობდა. ხელით მანიშნა, არ წახვიდეო. იქვე ჩამოვჯექი და მოთმინებით დაველოდე, როდის დაამთავრებდა ლაპარაკს…
_ მოგეწონა ახალი ოფისი? _ მკითხა, როცა ყურმილი დაკიდა და ყავის ფინჯანი თავისკენ მისწია.
_ ძალიან, _ მოწონება ღიმილით გამოვხატე.
_ ხვალ ბანკეტი გვაქვს, ხომ მოხვალ?
_ ბანკეტი?.. რასთან დაკავშირებით? _ წარბები ცნობისმოყვარედ შევყარე.
_ ახალსახლობასთან დაკავშირებით.
_ ააა! მე ალბათ ვერ მოვალ.
_ რატომ?
_ თბილისში არ ვიქნები, მამასთან მივდივარ, _ სასწრაფოდ გამოვაცხვე ტყუილი, მათთან ერთად სულაც არ მებანკეტავებოდა.
_ რაღა ახლა მოგინდა გამგზავრება?
_ მამა შეუძლოდ მყავს, სხვანაირად არ შემიძლია.
_ ოოო! ეგ ცუდია… ესე იგი, დღეს კაზინოში, არა?
_ კაზინოში.
_ კარგი, ასე იყოს. მე საღამოს თათბირი მაქვს, ექვსზე, როგორც კი მორჩება, გამოგივლი. მისამართი აი, აქ დამიწერე, _ მითხრა და აგურისფერი პატარა ფურცელი ჩემკენ გამოაცურა, ზედ კი კალამი დაადო.
გაკრული ხელით მივაჯღაბნე მისამართი.
_ შეიძლება დღეს ცოტა ადრე წავიდე? _ ნებართვა ვთხოვე.
_ შეიძლება… თუ გინდა, ახლავე წადი, დღეს ისეთი მნიშვნელოვანი დავალება არაფერი მაქვს შენთვის.
_ დიდი მადლობა, შუადღემდე დავრჩები და მერე წავალ, იქნებ რამეში დაგჭირდე, _ კეკლუცად შევღიმე უფროსს და თეძოების რხევით დავტოვე კაბინეტი.
შინ წასვლა სულაც არ მეჩქარებოდა, იქნებ დღის განმავლობაში ერთხელ მაინც მომეკრა სადმე ნიკასთვის თვალი. ვინ იცის, ამის გამო უმიზეზოდ რამდენჯერ გავედი ოთახიდან, ხან მარცხნივ გავუყევი დერეფანს, ხანაც მარჯვნივ, მაგრამ ამაოდ… იგი ახალ ოფისში არ გამოჩენილა…
ესეც ასე, თედო დავითანხმე… კარგია, რომ სრულიად ბუნებრივად გამოვიდა ასე. არ მინდოდა, თედოს ეფიქრა, რომ ჩემი ინტერესებისთვის ვიყენებდი. ჯერ კაზინოს დავლაშქრავთ, მერე რესტორანში შევივლით. იმედია, პირველსავე პაემანზე არ გაიგიჟებს თავს და შეტევაზე არ გადმოვა. მან კარგად იცის, რომ მე მისი მდივნებივით ვერ მომექცევა, თანაც, ვატყობ, რომ სერიოზულად მოვწონვარ. მთავარია, მარიკამ არაფერი გაიგოს ამის შესახებ, თორემ ძალიან ეწყინება. მეც გამიჭირდება თავის მართლება, ვაითუ, ვერ გამიგოს. არადა, როგორ მაწყობს ეს მოულოდნელი “რაუნდი”… დარწმუნებული ვარ, თედო აუცილებლად მოაღებს პირს და დაწვრილებით ჩაუკაკლავს ნიკას ჩვენი შეხვედრის დეტალებს, რათა გააღიზიანოს და აგრძნობინოს, შენმა “თვალდადგმულმა” ქალმა მე მომანიჭა უპირატესობაო. მეც ხომ ეგ მინდა!.. მაგრამ რომ არაფერი უთხრას? ტყუილად რომ შემრჩეს თედოსთან “გასეირნება”? მერე რა ვქნა? გამორიცხულია! თედო ამ შანსს ხელიდან არ გაუშვებს. ვგრძნობ, როგორ ექიშპება ნიკას ჩემ გამო, ალღო მკარნახობს.
რა ცუდი “გამოგონება” ვართ ეს ქალები!.. ყველაზე გაუგონარი შურისმაძიებლები! მამაკაცი ვერასდროს მოიფიქრებს ისეთ მზაკვრულ ხრიკებს, ქალს რომ მოუმწიფდება გონებაში…
ნეტავ, ისე ჩაივლიდეს ეს საღამო, თედომ არაფერი იეჭვოს. არ მინდა მისი გადამტერება… თუ გადაკიდება… ეჰ… რომ იცოდეს, რისთვის მჭირდება მასთან ერთად კაზინოში გაგრიალება, ცოცხლად დამმარხავს ალბათ… დამარხვამდე კი…
მე რომ კაცი ვიყო და ქალმა ასეთი რამ გამიკეთოს, აუცილებლად ავუღებდი რევანშს… და “მთელს” არ გავუშვებდი… ამის წარმოდგენაზე შემაკანკალა… არ უნდა გაიგოს… არასდროს… არავითარ შემთხვევაში… ჩემთვის ახლა უმთავრესი მხოლოდ ეს არის…


თედო ნელი სვლით მიდიოდა. მოულოდნელად ოდნავ ჩემკენ გადმოიხარა და მხრით მხარზე შემეხო. შევკრთი და შევეცადე, გვერდულად დავმჯდარიყავი, რომ მისი ვითომ შემთხვევითი შეხება თავიდან ამერიდებინა. ჩემმა დირექტორმა მსწრაფლ შენიშნა ეს და სახეზე შეეტყო, რომ ჩემთან სიახლოვის სურვილი უფრო გაუმძაფრდა. მან იცოდა, რომ ადვილი მოსანადირებელი არ ვიყავი, ამიტომაც ცდილობდა, ყოველი მომდევნო მცდელობა ბუნებრივი გამოსვლოდა. ვინ იცის, იქნებ პირველი ქალი ვიყავი მის ცხოვრებაში, ვის მოსახიბლავადაც დიდი ძალისხმევა სჭირდებოდა. ის ხომ პოპულარობით სარგებლობდა მანდილოსნებში, განსაკუთრებით _ მდივნებში.
_ ოდესმე გითამაშია, ლოლა? _ სიტუაციის განსამუხტავად მკითხა თედომ, თან გზას გაჰყურებდა, თან ცდილობდა, თავისუფლად ყოფილიყო, თითქოს მიმტკიცებდა, ცუდი არაფერი განმიზრახავსო.
_ არა, არასდროს, მაგრამ გული მიგრძნობს, რომ ძალიან მომეწონება, _ ოდნავ მოვეშვი და მსუბუქმა ღიმილმა გადამირბინა ბაგეებზე.
_ ახლა მე შენ კაზინოში წაგიყვან და ნახავ, რამხელა სიამოვნებაა თამაში.
გზა დიდხანს არ გაგრძელებულა. გული უცნაურად მიცემდა. ხუმრობა ხომ არ იყო, ჩემთვის ჯერ კიდევ უცხო შეგრძნება უნდა განმეცადა…
ფეისკონტროლის გავლის შემდეგ დარბაზში შევედით… უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა… უფანჯრო, დახურულმა სივრცემ საოცარი დისკომფორტი შემიქმნა, სული შემეხუთა. სათამაშო მაგიდებთან დანახულმა სახეებმა კი, ვერ წარმოიდგენთ, როგორ დამთრგუნა. გაოცებული ვიყურებოდი აქეთ-იქით. ზოგს დაძაბული მზერა ჰქონდა, ზოგსაც დაზაფრული, უემოციო, გამოფიტული… ძალიან ცოტა თუ ინარჩუნებდა სიმშვიდეს, ალბათ ის კატეგორია, რომელიც მხოლოდ გასართობად იყო შემოსული და არა ფულის მოსაგებად. ყველაზე საინტერესო ამ სანახაობაში მოთამაშეთა თითები იყო _ მოუსვენარი, უცნაურად მოძრავი, თითქოს რაღაცას ჩასაფრებული…
საოცარი სიწყნარე სუფევდა დარბაზში, არც სიგარეტის ბოლით იყო იქაურობა გაჟღენთილი და არც შეზარხოშებული მამაკაცების ყაყანი ისმოდა.
თედო ვიღაცას გულღიად მიესალმა, ვიღაცა ძალზე შინაურულად მოიკითხა, ვიღაცასაც ხელი აუწია… ეტყობოდა, აქაურობის ხშირი სტუმარი იყო… მერე მკლავში ჩამავლო ხელი, “რულეტკასთან” დამსვა, “ფიშკები” წინ დამიდო და თამაშის წესები ამიხსნა.
_ არ არსებობს! _ შევძახე გამხიარულებულმა, _ ნუთუ ასე ადვილია?
_ ნუთუს გარეშე ასე ადვილია, _ გამეხუმრა დირექტორი.
მბრუნავმა ბორბალმა და ბურთულის ბზრიალის ხმამ აღმაფრთოვანა. ასეთი რამეები მხოლოდ ფილმებში მენახა.
პირველ ჯერზე ოთხმოცი ლარი მოვიგე, შემდეგ _ ასოცდაათი, მერე და მერე კი, რატომღაც, ფორტუნამ არ გამიღიმა და რაც მოვიგე, ერთიანად წავაგე. ძალიან აზარტული რამ ყოფილა!
_ კარგად ერთობი? _ შიგადაშიგ მეკითხებოდა თედო, რომელიც ჩემ გვერდით იჯდა და ხანდახან მუხლს მუხლზე მომადებდა ხოლმე.
ისე ვიყავი თამაშში გართული, მის ფარულ “ცელქობას” აინუნშიც არ ვაგდებდი. არა უშავს, ცოტა ხნით გაახაროს თავისი ჭია, _ ვფიქრობდი ჩემთვის. უფრო შორს შეტოპვის უფლებას მაინც არ მივცემ. აქედან გავალთ და მისი გალაღებაც დამთავრდება.
_ უკეთესად ვერსად გავერთობოდი, _ ვთქვი თამაშით აღტყინებულმა და გავიღიმე, მაგრამ ღიმილი უმალ სახეზე შემაშრა… შორეულ კუთხეში ნიკა დავლანდე, რომელსაც გადასახტომად შემართულ პანტერასავით ყველა კუნთი დაჭიმვოდა… ავცახცახდი. ერთმანეთს შევხედეთ. დაზაფრულმა ავარიდე თვალი, რადგან მის გამოხედვაში დემონური მრისხანება იკითხებოდა.
_ მიდი, ახლა წითელზე დადე, _ გამამხნევებლად მირჩია თედომ.
მექანიკურად დავმორჩილდი, “ფიშკა” ისე დავდე წითელზე, არც კი დამიხედავს მაგიდისთვის. ნუთუ თედომ მოასწრო ნიკას გაფრთხილება და მანაც შეამოწმა, მართალს ამბობდა თუ არა მისი საქმიანი პარტნიორი და მეგობარი? იქნებ შემთხვევით არის აქ? საინტერესოა, რატომ მიყურებს ასე? რა უნდა? თავად ხომ კარგად ერთობა? ჩემი რატომ უკვირს? მისი საკუთრება ხომ არ ვარ? ყველა ამ კითხვაზე პასუხი უცებ ამომიტივტივდა გონებაში… რა უნდა და, ცდილობს, თავის ნებაზე მატაროს, როგორც მოესურვება, ისე მმართოს. ის ჩემში პიროვნებას კი არა, ნივთს ხედავს, რომელსაც, როცა გაუხარდება, მაშინ შეეხება და გაეთამაშება…
სიბრაზემ შემიპყრო. მე მას თავს არ გამოვაყენებინებ. ის ჩემი ქმარი არ არის… არც საყვარელი… მეგობარიც კი არ არის ჯერ ჩემი… დიდი ამბავი, ერთი-ორჯერ თუ მაკოცა. ამიტომაც არა აქვს უფლება, თავისი სურვილისამებრ მართოს ჩემი ცხოვრება.
თავი ავწიე და ჯიქურ მივაჩერდი. გაოცებამ გადაურბინა სახეზე. როგორც ჩანს, არ ელოდა ჩემგან ასეთ თავხედურ გამოხედვას. ალბათ ეგონა, მისი გამოჩენა შემაშინებდა. არ დავმალავ და, თავდაპირველად მართლა თავზარი დამეცა, თუმცა ნელ-ნელა გონს მოვეგე და მისი ზრახვები რომ ამოვიცანი, ერთბაშად დავმშვიდდი.
რაღაც მომენტში შემეცოდა კიდეც, ისეთი ნატანჯი სახე ჰქონდა, ვინანე, თედოს რომ გამოვყევი, მაგრამ ამაზე ფიქრი არ დამცალდა… ნიკა უეცრად შებრუნდა და ფართო ნაბიჯებით გასასვლელისკენ გასწია…
მზერა თედოზე გადავიტანე. ის მხტუნავ ბურთულას დასჩერებოდა და ბაიბურშიც არ იყო, მისგან რამდენიმე მეტრის დაშორებით რა ხდებოდა. ალბათ თავში აზრადაც არ მოსვლია, ნიკა ჩვენს შემოწმებას თუ განიზრახავდა. ნეტავ რესტორანში გავყოლოდი და აქ არ შემოვსულიყავი… ეს რა ჩავიდინე!
სიგიჟემდე მომინდა, თედო მიმეტოვებინა და ნიკას გავკიდებოდი. მინდოდა მეკითხა, რამ გამოიწვია მისი უკმაყოფილება. რამ განარისხა ასე სასტიკად და სასურველი პასუხი მიმეღო… მინდოდა, კიდევ ერთხელ მენახა მისი გაღიმებული სახე, საყვარლად ჩამოშლილი თმა და სევდიანი ნაცრისფერი თვალები… ის ნიკა მინდოდა მენახა, როგორსაც მხოლოდ მე ვიცნობდი. მისი ხმა მომენატრა, სიმკაცრეგამოცლილი და “დათბილული”, სიღრმისეული, რბილი და ხავერდოვანი… მაგრამ გონებამ აჯობა გულის კარნახს, ფიქრებიდან გამოვერკვიე და კვლავ სათამაშო მაგიდას დავუბრუნდი. ნაძალადევად გავუღიმე თედოს, რომელიც ტყავიდან ძვრებოდა, ოღონდ კი ჩემთვის ესიამოვნებინა. ახლა უკვე აღარაფერს ჰქონდა აზრი… ისე ჩამოვყარე ყურები, არც ხუმრობა, არც მოგება, არც მისი მხიარული რეპლიკები… არაფერი მშველოდა… ჩემზე ვეღარაფერი ახდენდა შთაბეჭდილებას. ტყუილად ვცდილობდი, კვლავ აზარტულად ჩავრთულიყავი თამაშში, არ გამომდიოდა.
როცა მესამედაც წავაგე, ამოვიოხრე და თედოს მივუბრუნდი.
_ მაპატიე… თავი ამტკივდა… ძალიან გთხოვ, წავიდეთ.
_ რა თქმა უნდა, აბა რას ვიზამ, ახლავე, ახლავე, _ დაფაცურდა ქალების გულთამპყრობელი.
ხელკავი გამიკეთა, ნაცნობებს თავის დაკვრით დაემშვიდობა და გარეთ გამომიყვანა. სუფთა ჰაერი მესიამოვნა.
_ რესტორანში ხომ მივდივართ? _ მკითხა.
_ იცი? მართლა მტკივა თავი, _ ყრუდ ვუპასუხე, თან ვწუხდი, ჩემი გულისთვის ამდენი ფული რომ დახარჯა.
_ გინდა, წამალი ვიყიდოთ? დალიე და უმალ გაგივლის.
_ არა, გმადლობ, წამლის დალევას ვერიდები, _ ვიუარე.
_ მაგიდა უკვე შევუკვეთე, მიუსვლელობა არ გამოვა, _ ჩემი დაყოლიება სცადა.
_ კარგი, ოღონდ ძალიან ცოტა ხნით, გთხოვ.
_ როგორც მეტყვი, ლამაზო, შენი ნებაა. დღეს შენი დღეა. თუ გინდა, ნახევარ საათში წამოვიდეთ, არ არის პრობლემა.
მადლიერების ნიშნად ოდნავ გავუღიმე, ლაპარაკის თავიც არ მქონდა.
სანამ რესტორანში მივიდოდით, თედოს პირი არ გაუჩერებია, მთელი გზა იმაზე ლაყბობდა, როგორი ფურორი მოვახდინე კაზინოში და რა უცებ აღმოვჩნდი ყურადღების ცენტრში, თუმცა წესიერად არც ვუსმენდი. მართალია, ის ძალიან ყურადღებიანი იყო და მადლობის მეტი რა მეთქმოდა, ჩემი სიამოვნებისთვის ასე რომ დაიხარჯ-გაისარჯა, მაგრამ ახლა ისეთ ხასიათზე ვიყავი, დანა პირს არ მიხსნიდა. ნიკას გამოჩენამ მთელი საღამო ჩამიშხამა. მტანჯავდა იმის გახსენება, თედოსთან ერთად რომ დამინახა. არადა, ახი იყო ჩემზე, ხომ მე მოვიფიქრე ეგ ყველაფერი.
სამორინესგან განსხვავებით, რესტორნის დარბაზი ხმაურიანი გამოდგა. როგორც კი ჩვენს მაგიდას მივუსხედით, მაშინვე რამდენიმე ადამიანი დაგვადგა თავს, რა თქმა უნდა, თედოს ნაცნობები. შეზარხოშებული მამაკაცები სასაცილოდ ცდილობდნენ ჩემზე შთაბეჭდილების მოხდენას. შეფარვით მეპრანჭებოდნენ. გენერალურ დირექტორს დიდი ძალისხმევა დასჭირდა მათ თავიდან მოსაშორებლად.
_ ქორებივით არ შემოგვესივნენ? _ გაიცინა თედომ, როცა აბეზარი ცნობისმოყვარეები “მიფანტ-მოფანტა”, _ ასე თუ გაგრძელდა, დიდი ეჭვი მაქვს, რომ ამწაპნავენ შენს თავს.
_ მაგრამ შენ ამას არ დაუშვებ, ხომ მართალია? _ ვცადე, გავმხიარულებულიყავი და გავეკეკლუცე.
_ შუბლში ტყვიას თუ დამახლიან, არ ვიცი და სხვანაირად ამ ლურჯკაბიან საოცრებას არავის დავუთმობ, _ წაიტრაბახა მამაკაცმა.
სიცილი წამსკდა, ისე ბავშვურად გამოუვიდა. რაც მართალია, მართალია, ძალიან სასიამოვნო ადამიანია… სიმპათიურიც არის, ჭკვიანიც და ინტელექტუალურიც. არ მიკვირს იმ ქალების, მის ხელში ჩაგდებას რომ ცდილობენ. რომ არა ნიკა, არც მე დავიხევდი უკან… ალბათ…
“უბერავს ქარი, იღება კარი და ჩემგან მიდის ლამაზი ქალიიიი”… _ პანჩოს სიმღერას უნიჭოდ მღეროდა ვიღაც.
_ რატომ არაფერს მიირთმევ? გადაიღე რამე, რა…
_ არ მშია, თედო, წვენი მსიამოვნებს მხოლოდ.
_ ერთ ჭიქას მაინც არ დალევ ჩემთან ერთად? ბოლოს და ბოლოს, პირველად ვართ ასეთ სიტუაციაში…
_ სხვა დროს, კარგი? მართლა ცუდად ვარ.
_ გინდა, ვიცეკვოთ? რომ იმოძრავებ, ცოტას გაგივლის, _ შემომთავაზა.
ნეტავ არ დავთანხმებულიყავი… როგორც კი საცეკვაო მოედანზე გავედით, ერთმანეთში შეთანხმებულებივით, ყველა ჩვენ შემოგვაჩერდა… მუქი ლურჯი კაბა მეცვა, ღრმა დეკოლტეთი, წელში გამოყვანილი, კოჭებამდე დაშვებული და მარცხენა მხარეს, მუხლს ქვემოთ ჩახსნილი. ეს სტილი განსაკუთრებულად ხაზგასმით აჩენდა ჩემს ფიგურას _ წვრილ წელს, მაღალ თეძოებს და სავსე მკერდს… რაღაც მომენტში ყურიც კი მოვკარი, რომელიღაცამ სოფი მარსო რომ ახსენა… ალბათ კიდევ ვიღაცამ მიმამსგავსა. ყოველი ნაბიჯის გადადგმისას კაბის ჩახსნილი ნაწილი იშლებოდა და ჩემი ლამაზი მარცხენა ფეხი მაცდურად შიშვლდებოდა ყველას თვალწინ. ისე დავამთავრეთ ცეკვა მე და თედომ, ჩვენ შორის “კომკავშირული დისტანცია” არ დამირღვევია, მიუხედავად იმისა, რომ მამაკაცმა რამდენჯერმე სცადა, მჭიდროდ მივეკარი მკერდზე… ამის საშუალება ერთხელაც არ მივეცი… სამაგიეროდ, სხვა ჭირი ავიკიდე. დაჯდომა ვერ მოვასწარი, რომ თედოს ერთ-ერთმა ნაცნობმა, მისივე ნებართვით, საცეკვაოდ გამიწვია. უარი ვერც მას ვუთხარი… მის შემდეგ კიდევ ოთხი პარტნიორი გამოვიცვალე… მათგან ორი სრულიად უცხო აღმოჩნდა, თედოს საერთოდ არ იცნობდნენ. ყოველი მათგანი თავდაჭერილად ცდილობდა თავისი ცნობისმოყვარეობის დაკმაყოფილებას, ვინ ვიყავი, რა მერქვა, სად ვმუშაობდი და რა მაკავშირებდა კაცთან, რომელთანაც ვვახშმობდი. მეც ლაკონიურად ვპასუხობდი შეკითხვებს, რადგან ლაპარაკის არც თავი მქონდა და არც სურვილი… ყველაზე გამბედავი ბოლო პარტნიორი აღმოჩნდა, რომელმაც საცეკვაო მუსიკად ტანგო შეუკვეთა და ისე სწრაფად დამატრიალა, თავბრუ დამეხვა. არაჩვეულებრივად ცეკვავდა თავად, თუმცა არც მე ვაკლებდი. მთენთავდა ნაცნობი, სიყვარულით სავსე მუსიკის ჰანგები, შიგადაშიგ თვალებს ვხუჭავდი, რომ უკეთ შემეგრძნო სევდიანი და, ამავდროულად, აგზნებული რიტმით გაჯერებული მელოდია. უცხო მამაკაცი მჭიდროდ მეკვროდა, როცა წელზე ხელს მხვევდა, თუმცა არ გამიპროტესტებია. მისი არსებობა ჩემთვის არაფერს ნიშნავდა… ცეკვის დამთავრების შემდეგ იგი უკვალოდ გაქრებოდა ჩემი ცხოვრებიდან… როცა დავამთავრეთ, უცნობმა, არც აცია, არც აცხელა და ტელეფონის ნომერი მთხოვა. რა თქმა უნდა, არ მივეცი.
დაახლოებით ერთი საათის შემდეგ დავტოვეთ რესტორანი. მაინც დამძიმებული მქონდა გული, გზაში ხმას არ ვიღებდი. უინტერესო თანამოსაუბრედ ვიქეცი _ ჩემი აზრები სადღაც შორს დახეტიალობდნენ, გონებაგაფანტული ვპასუხობდი თედოს შეკითხვებს, ნაძალადევად…
როგორც იქნა, ჩემს კორპუსს მივაღწიეთ. კმაყოფილმა დირექტორმა მანქანა გააჩერა და ნებივრად გადაწვა საზურგეზე, თან მარჯვენა ხელი მხარზე გადამხვია.
_ ძალიან მიმზიდველი ვინმე ხარ, ლოლა, _ ხმადაბლა შენიშნა, _ ხომ არ გაგვეგრძელებინა გზა და სადმე მყუდრო ადგილი მოგვენახა? _ “მადაზე” მოვიდა ჩემი თაყვანისმცემელი.
უარის ნიშნად მხოლოდ თავი გავაქნიე, ხმის ამოღების ძალა არ შემწევდა.
როგორც ჩანს, ჩემი “გაქნეული” უარი ყოყმანის ნიშნად ჩათვალა, მთელი ტანით მოტრიალდა და მეორე ხელი ნიკაპქვეშ ამომდო.
_ არა მგონია, ლამპიონების შუქზე ისე მოვახერხოთ დამშვიდობება, როგორც წესი და რიგია… ასე არ არის? _ შეფარვით მიმანიშნა, მაკოცნინეო.
_ ვშიშობ, მოგვიწევს, _ უდარდელად ვუპასუხე და ვაგრძნობინე, რომ კოცნის იმედი ტყუილად ჰქონდა.
მისი ტკბილი ოდეკოლონის სურნელი უკვე მაღიზიანებდა. თან ეს ხელი… ვნებიანად რომ მითათუნებდა შიშველ მხარზე, გულს მირევდა… ბოლოს არც ამას დასჯერდა და… მისმა თითებმა მხრიდან ფეხისკენ გადაინაცვლეს, ნელ-ნელა დაბლა ჩასრიალდნენ, ჩახსნილ კაბაში გზა ადვილად გაიკვლიეს და მუხლისთავთან გაჩერდნენ. უხეშად გავაწევინე ხელი.
_ ღამე მშვიდობისა, თედო, _ ცივად დავემშვიდობე და მანქანიდან გადმოვედი.
თავადაც გადმომყვა და სადარბაზომდე მიმაცილა.
_ დიდი მადლობა დღევანდელი საღამოსთვის, ამას არ დაგივიწყებ, _ დემონსტრაციულად დავუკარი თავი და სიბნელეში ისე გავუჩინარდი, მის პასუხს არ დავლოდებივარ.
8 8 8
ტკივილისგან თავი მისკდებოდა… მაკიაჟი მოვიშორე, ორი აბი ციტრამონი დავლიე და სიბნელეში ძლივს გავიკვლიე გზა საწოლისკენ. საინტერესოა, რას ფიქრობს თედო… იმედია, ჩემი საქციელით მისი მამაკაცური ღირსება არ შელახულა და ამის გამო არც სამსახურიდან დათხოვნა დამემუქრება. ნიკა, რა თქმა უნდა, სიტყვას არ შემაწევს ასეთ შემთხვევაში…
ნიკა!.. რატომ არ შემიძლია, არავისზე ფიქრი, მის გარდა? ასე უცებ როგორ შემაყვარა თავი? თითქოს ტვინში ჩამიშენეს მისი სახე, მგრძნობიარე, ირონიული, თავდაჯერებული… გარშემო სხვას ვერავის ვხედავ…
მთელი ღამე ვიწრიალე ლოგინში. ხან ერთ მხარეზე გადავტრიალდი, ხან მეორეზე. ფეხის თითები ისე მქონდა გაყინული, ვერაფრით გავითბე. იქნებ მხოლოდ ამის გამო ვერ ვიძინებ? მეეჭვება… ჩემი უძილობის მთავარი მიზეზი მეტრეველია, ტყუილად ვატყუებ საკუთარ თავს.
ნუთუ მართლა ჩანდა ტკივილი ნიკას გამოხედვაში? და თუ ჩანდა, რითი იყო გამოწვეული? ავდექი და ფანჯარას მივუახლოვდი. თვალი უკვე შეეჩვია სიბნელეს. ლოყა ცივ მინას მივადე და ამოვიოხრე. თითქოს სასტარტო სიგნალი ყოფილიყო ეს ამოოხვრა, უმალ ცრემლები წამსკდა და ღაპაღუპით დამედინა ღაწვებზე… სამაგიეროს გადახდა მინდოდა და თვითონ აღმოვჩნდი სამაგიეროგადახდილი… შურისძიება მინდოდა და თავად გავხდი შურისძიების მსხვერპლი…
როცა ტირილით გული მოვიოხე, საწოლს დავუბრუნდი. ცოტა არ იყოს, შემცივდა. “უკვე აღარ არის ტიტლიკანა სირბილის დრო, ლოლა, ზამთარი კარს მოგვდგომია. აჯობებს, ნიკას ნაჩუქარი პიჟამა ჩაიცვა და ჩათბე, იქნებ ჩაგეძინოს სითბოში”, _ დავტუქსე ჩემი ორეული.
ნეტავ, რამდენი დრო დამჭირდება ამ უიმედო სიყვარულის ჩასაქრობად? მაგრამ განა ასე ადვილია? არა, არ არის ადვილი… უკვე ძალიან გვიანაა, რადგან სენად მექცა მისი სიყვარული, ისე მოედო ჩემს გულს და სულს, ისე გადამყლაპა, ერთი ნამცეციც არ დატოვა მთელი. მოთხოვნილებად მექცა მისი ნახვა, მის გვერდით ყოფნა, მასთან ლაპარაკი…
თვალები დავხუჭე. უნდა დავიძინო. დილით სამსახურში დროზე უნდა ვიყო. წინ კიდევ ერთი გრძელი, მძიმე და უსიხარულო დღე მელოდება… ხვალ ბანკეტია, რომელიც უჩემოდ ჩაივლის…
8 8 8
_ იცი, რომ დღეს მოკლე სამუშაო დღეა? სამის შემდეგ შეგიძლია წახვიდე და მოემზადო, _ მითხრა თედომ, როცა, ჩვეულებისამებრ, დილის ყავა შევუტანე.
_ რატომ, რადგან პარასკევია? _ გავიკვირვე.
_ პარასკევი რა შუაშია, შვიდზე ბანკეტი გვაქვს, არ გახსოვს? _ სათვალის ზემოდან ამომხედა.
_ ა! ეგ კი დამავიწყდა… მაგრამ მე ვერ მოვდივარ, _ სევდიანად გავუღიმე.
_ კარგი რა, ხვალ წადი მამაშენის სანახავად, ხომ შეიძლება? თანაც, ხვალ შაბათია…
_ ვერა… მამა მელოდება, არ მინდა, ვანერვიულო.
_ უშენოდ ამ საღამოს რა ეშხი ექნება… _ თქვა და წამოდგა, ნელ-ნელა მომიახლოვდა, _ წუხელ კინაღამ ჭკუიდან გადამიყვანე, ისეთი სექსუალური იყავი, _ ჩახრინწული ხმით გააგრძელა და ხელი ნელა ჩამომისვა ზურგზე, _ ნამდვილი ჯადოქარი ხარ… თან მაღიზიანებ, თან აღმაგზნებ… არც ჭამა მახსოვს, არც ძილი… სულ შენზე ვფიქრობ, _ ჩურჩულით დაასრულა და ტუჩებში კოცნა დამიპირა, მაგრამ დროზე მოვარიდე სახე და უკან დავიხიე.
_ რა იყო? აქ ჩვენ მეტი არავინაა, დაუკაკუნებლად არც არავინ შემოვა.
_ ჩემთვის სულერთია, შემოვა თუ არა. ამისთვის არ შემოვსულვარ, ყავა შემოგიტანე მხოლოდ.
_ და სულ ეს იყო? აბა გუშინ რატომ დამთანხმდი პაემანზე? რაღაც ვერ გავიგე… _ მუქარის ტონით წარმოთქვა და კვლავ წამეტანა.
_ შეწყვიტე! _ ხელი ვკარი და მოვიშორე, _ ჩემი დანაშაული იმაშია, რომ შენ ყველაფერი სხვანაირად გაიგე, მე ასე არ მინდოდა! ძალიან გთხოვ, მეორედ ეგრე არ მომექცე!
_ აჰაა! ესე იგი, შენ მოგწონს, როცა ძალით ცდილობენ შენს დამორჩილებას? რა პრობლემაა, ჩემთვის არც ეგ არის უცხო.
_ შენ ვერ გამიგე, თედო! გაწიე ხელი! ცოტა ფრთხილად, შენს მდივნებში არ აგერიო!
_ ჩემს მდივნებს რას ერჩი?.. შენ რა, მათზე უკეთესი გგონია თავი? თუ ქალი ხარ!.. არ გვინდა წმინდანის როლის თამაში და არ დამიწყო ახლა იმის მტკიცება, რომ ქალწული ხარ.
_ ვარ! _ ჩემდა უნებურად წამომცდა და მაშინვე ვინანე, რაში მჭირდებოდა ამის მტკიცება?
სახე შეეცვალა… ვნებაც ჩაუცხრა, დაბნეულობა შეეტყო… შევამჩნიე, როგორ ჩამოუშვა მხრები.
_ მაგრამ… ეს ცოტა დაუჯერებელია… ფაქტობრივად, აღარ დარჩნენ შენი ასაკის ქალწულები.
_ როგორც ჩანს, დარჩნენ! _ ცივად მივუგე.
ჩაფიქრებული თავის სავარძელს დაუბრუნდა, უჯრა გამოაღო და იქიდან “ნემიროვის” გაუხსნელი ბოთლი და ვერცხლის მინიატიურული სირჩა ამოაძვრინა.
_ მაპატიე… ახლა თუ არ დავლიე, შეიძლება გავგიჟდე, _ თქვა, არაყი დაისხა და გადაჰკრა, _ ხომ არ მიბრაზდები? _ მკითხა.
_ არა, _ დათბილული ღიმილი ვესროლე, _ არა უშავს, ხდება ხოლმე… მე წავალ, შენი ნებართვით.
_ კარგი… კარგი… _ შეცბუნებულმა ჩაილაპარაკა და არაყი ხელმეორედ დაისხა.
არ დავინტერესდი, კიდევ დალევდა თუ არა, ზურგი შევაქციე და კაბინეტიდან გავედი.
ნიკა არც იმ დღეს მინახავს. მარიკა მიმტკიცებდა, დილიდან აქ იყოო, მაგრამ მე ვერსად მოვკარი თვალი.
მთელი საათი მეხვეწა მარი, შენც წამოდი ბანკეტზეო, თუმცა ვერ დამიყოლია. ვერ ვბედავდი იქ გამოჩენას, მეშინოდა, ვაითუ, მეტრეველი გააღიზიანოს ჩემმა დანახვამ-მეთქი. არადა, გულის სიღრმეში ძალიან მინდოდა მეც ვყოფილიყავი თანამშრომლებს შორის და ჩემი გამოჩენით ფურორი მომეხდინა.