რომანტიკა თუ დანაშაული?! (13)

სამსახურიდან ადრე გამოსულს შინ დაბრუნება არ მინდოდა. გადავწყვიტე, ეკა მომენახულებინა, ჩემი ჯგუფელი. დავურეკე. ჩემი ხმა რომ გაიგონა, სიხარულისგან აკივლდა. რაც მუშაობა დავიწყე, ერთხელ არ მივსულვარ, არც დამირეკავს. ორსულად ვარო, მახარა. ახლა მე დავიწყე კივილი. ძლივს ერთი ბედნიერი ადამიანი არ აღმოვაჩინე გარშემო? ყველას პრობლემა აქვს, ყველას რაღაც აწუხებს, ყველა წუწუნებს და ცხოვრებას უჩივის. აი, ეკა კი სულ სხვაა. ბედნიერებისგან გაბრწყინებია თვალ-სახე, შევსებულა და დაქალებულა. მიყვარს ფეხმძიმე ქალები… სულ სხვანაირები ხდებიან ამ დროს, საყვარლები, ნაზები, უბოროტო და ძალიან ლამაზები… თვალს ვერ ვწყვეტდი, ისეთი სასიამოვნო სანახავი იყო.
დიდხანს ვიჭორავეთ. ყველაფერი მოვუყევი, რაც ბოლო ხანს გადამხდა. გაოცდა, როგორ მოხდა, რომ ჰორიზონტზე შენი მოსაწონი კაცი გამოჩნდაო… ეკა ერთადერთი იყო, ვისაც არასდროს არაფერს ვუმალავდი და ვინც საუკეთესო რჩევებს მაძლევდა სტუდენტობისას.
_ მითხარი რამე, ხომ ხარ ჩემი სულის მალამო? _ მუდარით სავსე მზერა მივაპყარი.
_ რ უნდა გითხრა, ლოლა… ფაქტია, რომ გულგრილი არ არის შენ მიმართ… უეჭველია, მალე გამოჩნდება, დაელოდე. ალბათ ჰქონდა მიზეზი, სხვა ქალი რომ მოიყვანა იმ ღამეს… ოდესმე აგიხსნის ალბათ. წინასწარ ნუ უსწრებ მოვლენებს და სისულელეებს მოეშვი, დაანებე თავი სხვა კაცებს. ამით შენს თავს ვნებ და არა მას, გასაგებია? _ დამმოძღვრა დაქალმა.
გული მოვიოხეთ ლაპარაკით. ათი საათი დამთავრებული იყო, მისგან რომ წამოვედი. გზად სუპერმარკეტში შევიარე, ყველი და პომიდორი ვიყიდე, მერე თონეში შოთის პურიც ავიღე და ამასობაში თერთმეტი საათიც გახდა. ახლა უკვე გახურებული იქნება ქეიფი, ცეკვავენ ალბათ… გული მწყდებოდა, თანამშრომლებს რომ გამოვაკლდი. ნეტავ, ნიკა თუ ერთობა? კარგ ხასიათზეა? ჩემზე თუ ფიქრობს? იქნებ მორიგი ასაკოვანი კახპა მიიყვანა და მასთან ერთად ატარებს დროს? დამამძიმა უაზრო შეკითხვების “კორიანტელმა”, თან შიმშილმაც ამიწვა კუჭი…
ქოშინით ავაღწიე ჩემს სართულამდე და შევისვენე, იმდენად დამღალა საფეხურებმაც და პროდუქტებით სავსე ჩანთამაც. მოულოდნელად სიბნელეში ნელა შეირხა ვიღაც… თუ რაღაც… მაინცდამაინც აქ არ არის განათება, ბედი არ გინდა? თვალები ამიჭრელდა სიბნელეში… შიშისგან ლამის ჩავიკეცე.
_ არის აქ ვინმე? _ აკანკალებული ხმით ვიკითხე.
_ ნუ გეშინია, მე ვარ, _ მომესმა ნაცნობი ხმა და… საბოლოოდ მომეკვეთა მუხლები.
ნიკამ ფანარი მომანათა. მკვეთრმა სინათლემ თვალები მომჭრა და გაშლილი ხელისგული მოვიჩრდილე, რათა მისი სახე გარკვევით დამენახა.
_ უკვე შემეშინდა… _ ყრუდ წარმოვთქვი და ჩანთა ძირს დავდე, სანამ კარს გავაღებდი.
დავიჯერო, გარეთ მელოდა? თუ ჩემს მანქანას იყო დადარაჯებული და მერე გამოვიდა?
_ ამდენ ხანს სად იყავი? _ რბილად მკითხა, რასაც ნამდვილად არ ველოდი…
_ საქმეზე! _ ცივად მივუგე, კარი გავაღე და ჩანთის ასაღებად დავიხარე, მაგრამ დამასწრო, პომიდორ-ყველ-შოთიანი ჩანთა მხარზე მოიგდო და ჰოლში უბოდიშოდ შეალაჯა.
გაოცებულმა გავაყოლე თვალი. უკვე არც მეკითხება… იქნებ არ ვუშვებ სახლში?!
_ მე კი მთელი საღამო შენს დაკეტილ კართან მქონდა კოცნაობა გაჩაღებული, _ თქვა და სამზარეულოში შესულმა ჩანთა მაგიდაზე შემოდო, მერე კი პროდუქტების ამოლაგებას შეუდგა.
ისე იქცეოდა, როგორც შინაური… როგორც მეგობარი… თუ ქმარი?.. თუ საყვარელი?..
ზღურბლზე შევდექი, ხელები მკერდზე გადავიჯვარედინე და ურეაქციოდ მივაჩერდი…
სანამ საქმეს არ მორჩა, თავი არ აუწევია, მერე კი გაკვირვებული მზერა მესროლა.
_ რატომ მიყურებ ასე? შემთხვევით, ხომ არ გეზიზღები? _ ირონიული ტონით მკითხა.
_ რატომ უნდა მეზიზღებოდე?
_ არ ვიცი, ეს შენ უნდა ამიხსნა.
_ რა გინდა, ნიკა, რისთვის მოხვედი?
_ არ იცი, რისთვის მოვედი და რა მინდა?
_ არა, არ ვიცი და ეს შენ უნდა ამიხსნა, _ ჯიბრიანად ვუპასუხე.
იქვე ჩამოჯდა, უზურგო სკამზე და თავადაც გადაიჯვარედინა ხელები მკერდზე.
_ იცი, რა მაღიზიანებს ყველაზე მეტად ცხოვრებაში?
რა-მეთქი, წარბ-თვალით ვანიშნე, კითხვა არ დამისვამს.
_ ყალბი ქალები და ყალბი ბრილიანტები, _ ნიშნის მოგებით მიპასუხა.
ცალი წარბი მრავლისმეტყველად ავზიდე.
_ მე რომელ კატეგორიას მივეკუთვნები, ქალებს თუ ბრილიანტებს? _ დამცინავი ღიმილი ამითამაშდა ტუჩებზე.
_ შენ ჩემთვის ძვირფასი იყავი, როგორც ქალი… ჩემი ცხოვრების სამკაულად მიგიჩნიე… აღმოჩნდა, რომ ნიჭიერად გაყალბებული ეგზემპლარი შემრჩა ხელთ _ ქალიც და ბრილიანტიც.
_ რა ხატოვანი სიტყვებია, სად ამოიკითხე? _ არ ვზოგავდი, _ საუკეთესო თავდაცვა თავდასხმაა, არა? მაგას მე მეუბნები? მე-ე?! _ ავყვირდი, _ შენ? შენ ვინ ხარ? როგორი ქვა ხარ? ძვირფასი თუ ნახევრად ძვირფასი? შენ მელაპარაკები სიყალბეზე, როცა…
_ მოიცა, მოიცა, _ უეცრად ფეხზე წამოიჭრა, მომვარდა და პირზე ხელისგული ამაფარა, _ შენ ისევ შენი რეპერტუარით უბერავ… ასე არაფერი გამოვა… იეჭვიანე, არა? ეს კარგია, ძალიან კარგი… მეც ვიეჭვიანე და სწორედ იმის შედეგი იყო, ჩემს საწოლში სხვ ქალი რომ აღმოჩნდა…
_ შენ… შენ იეჭვიანე? ვისზე? რა გქონდა საეჭვიანო? _ მისი სიახლოვით გაბრუებულმა ძლივს მოვუყარე სიტყვებს თავი.
_ რა მქონდა? მეკითხები კიდეც? ვინ იყო ის ყმაწვილი, ჯიპით რომ მოგაკითხა სამსახურში?
თვალები გამიფართოვდა ამის გაგონებაზე… იგი ჩემს ნიკუშაზე ეჭვიანობდა… ეგ საიდანღა გაიგო? თედომ ჩაუკაკლა? რა ჭორიკანა ყოფილა!
კინაღამ წამომცდა, შენი მეგობარი როგორ ვერ იცანი-მეთქი, მაგრამ დროზე დავაჭირე ენას კბილი. მას არ უნახავს ნიკუშა, საიდან ეცოდინებოდა, ვინ იყო? ცოტა ხომ არ წავეთამაშო?
_ რა შენი საქმეა, ვინ იყო? _ ნიშნის მოგებით შევუბრუნე კითხვა.
_ როგო-ორ? _ ერთიანად შეიკუმშა და წამით შემეშინდა, სილა არ გამაწნას-მეთქი. მივხვდი, მასთან ხუმრობა კარგს არაფერს მიქადდა და დავნებდი.
_ კარგი, კარგი… გეტყვი… ჩემი ბიძაშვილი იყო, უცხო არავინ. გეფიცები…
ამ დროს ჩემი მობილური ტელეფონი ამღერდა. შემკრთალი ნიკას მოვცილდი და ჯერ კიდევ მხარზე გადაკიდებული ჩანთიდან აპარატი ამოვიღე. ეკრანს დავხედე და გავშრი… დაფეთებულმა ნიკასკენ გავაპარე მზერა. შემეტყო სახეზე, რომ არასასიამოვნო ზარისთვის უნდა მეპასუხა. ჩემი ოცნების მამაკაცი გამომცდელად მომჩერებოდა და თვალს არ მაშორებდა. არადა, არ შეიძლებოდა, არ მეპასუხა… ეს უფრო საეჭვოს გახდიდა სიტუაციას…
_ იქნებ გამაგებინო, რას ნიშნავდა ჩვენი წუხანდელი შეხვედრა, _ თედოს ნამთვრალევი ხმა ჰქონდა, თან ყაყანი ისმოდა ყურმილში, ალბათ საბანკეტო დარბაზში იმყოფებოდა, _ რისთვის დამაპატიჟებინე თავი, სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი წყდებოდა?
_ არა… სიყვარულის, _ გულგრილად მივუგე ცოტაოდენი ყოყმანის შემდეგ და გავუთიშე…
სანამ მობილურს კვლავ ჩანთაში ჩავაბრუნებდი, გამოვრთე და მხოლოდ ამის შემდეგ შევინახე. ნიკა არ განძრეულა, არც გამომცდელი მზერა მოუშორებია ჩემთვის. ის ელოდა… ელოდა, როდის ვეტყოდი, ვის ველაპარაკე… მე კი ხმას არ ვიღებდი… ვითომც არაფერი, შემოსასვლელში გავედი და ფეხსაცმლის გახდას მშვიდად შევუდექი… უკან გამომყვა, ჩემთან ახლოს, კედელს მიეყრდნო და ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი უცნაურად მომაშტერდა.
_ რა იყო, რატომ მიყურებ ასე? _ შიშველი ფეხები ფლოსტებში გავყავი და ავხედე.
_ ველოდები…
_ რას ელოდები?
_ როდის მეტყვი.
_ რას?
_ იცი შენ, რასაც, _ მბრძანებლურად “გამოუვიდა”.
ტუჩები ვერ დავიმორჩილე, გამეღიმა.
_ რა უფროსივით მელაპარაკები, _ სიტუაციის განმუხტვა ვცადე, თან მსიამოვნებდა მისი ეჭვიანობა.
_ ეგრეც არის, _ დაურბილდა ხმა.
_ ნუთუ?! კიდევ კარგი, მითხარი, _ წელში გავიმართე და თვალი თვალში გავუყარე.
_ მაშ ასე, დაიწყე.
_ ხომ გითხარი, ჩემი ბიძაშვილი იყო-მეთქი, _ ყასიდად ამოვიოხრე და დავიწყე, _ სამსახურში გამომიარა და საერთო მეგობართან ავედით. სულ ეს იყო.
_ ეგ გავიგე… ახლა რომ ელაპარაკე, ის ვინ იყო?!
_ ახლა? ა! ის… ის თედო იყო… რა გინდოდა ჩემგან წუხელ, რაში გამომიყენე, მითხარიო.
_ კიდევ?
_ მეტი არაფერი.
_ ვერ დამარწმუნე…
_ ჩვენი შეხვედრა სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი იყოო? ეგ მკითხა ბოლოს.
_ და შენ რა უპასუხე? _ ახლოს მოიწია, მისი სუნთქვის ხმაც კი მესმოდა.
ავილეწე… უკან დასახევიც არ მქონდა, სულ რაღაც, ოც სანტიმეტრში კედელს ვაწყდებოდი…
_ მშვენივრად გესმოდა, რაც ვუპასუხე… მაპატიე, უნდა გამოვიცვალო, _ ჩავილუღლუღე და საძინებელში ფეხარეული გავედი.
იქაც შემომყვა.
_ საინტერესოა, რატომ გაუჩნდა ასეთი ეჭვი… მართლა გამოიყენე?
_ არა! _ ტყუილში დაჭერილი ბავშვივით ვიყვირე.
_ აბა, რა გინდოდა კაზინოში მასთან ერთად?
_ ვთხოვე, წავეყვანე, _ ისე გავწითლდი, ჩემი ღაწვების სიმხურვალის ხმაც კი მესმოდა.
_ რატომ, მოგწონს თედო? _ არ მომეშვა.
_ შენ თვითონ რა გინდოდა იქ, მე მითვალთვალებდი? _ იქით შევუტიე.
_ გითვალთვალებდი? გგონია, მეტი საქმე არაფერი მაქვს? _ იუკადრისა.
_ აბა მაინცდამაინც მაშინ რატომ გაჩნდი იმ დარბაზში, ვინ გითხრა, რომ იქ ვიქნებოდი?
_ სხვათა შორის, მე ხშირად დავდივარ იქ. თამაში განტვირთვის საუკეთესო საშუალებაა, როცა დაღლილი ხარ. ეს უბრალო დამთხვევა იყო, მხოლოდ შემთხვევითობა და მეტი არაფერი.
_ განტვირთვა რაღაც ვერ შეგატყვე… უფრო გაცოფება გეწერა სახეზე, ვიდრე სიმშვიდე, არეული ჩანდი, _ ტუჩი ნიშნის მოგებით ავიბზუე.
_ ისეთ გარემოცვაში დაგინახე, სახეს რა დამიწყნარებდა?
_ მინდა გითხრა, რომ მშვენიერ გარემოცვაში ვიყავი, _ ჯიბრიანად ვუპასუხე.
_ შენ რა, შეყვარებული ხარ? _ ზღურბლთან შედგა და ხელები მკერდზე, ხოლო ფეხები ერთმანეთზე გადაიჯვარედინა, ირიბად დამიწყო ცქერა.
_ რატომ არ უნდა ვიყო, აკრძალულია? _ უკანმოუხედავად შევუბრუნე კითხვა და გარდერობი გამოვაღე.
_ ვისზე? _ არ მომასვენა.
_ იქნებ გახვიდე? უნდა გავიხადო, _ ვუბრძანესავით.
_ მიპასუხე და გავალ.
_ არავისზე… ისე ვთქვი, მის თავიდან მოსაცილებლად. ახლა კი გადი!
გამიკვირდა, ისე მორჩილად დამთანხმდა. გავიდა და კარიც გაიხურა. სასწრაფოდ გამოვიცვალე ტანსაცმელი, შემეშინდა, არ წავიდეს-მეთქი. სამზარეულოში რომ შევედი, თვალები გამიფართოვდა, ისეთი სურათი დამხვდა _ ყველს ჭრიდა…
_ მშია, _ ჩემს უთქმელ შეკითხვას ხმამაღლა უპასუხა, _ ორი დღეა, წესიერად არ მისადილია.
_ გშიააა? _ “შევიცხადე”, _ ბანკეტიდან მოდიხარ და გშია?
_ მერედა, ვინ გითხრა, რომ ბანკეტზე ვიყავი?
_ ახლა არ მითხრა, არ ვყოფილვარო.
_ ჰო… ნახევარი საათით მივირბინე და წამოვედი.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ იქ შენ არ დამხვდი.
_ და რა იცოდი, აქ თუ დაგხვდებოდი? _ გულგრილად ვკითხე და ჯამიდან სამი ცალი პომიდორი ავიღე, ონკანს შევუშვირე და გავრეცხე.
_ ამაში მთლად დარწმუნებული არ ვიყავი, მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცოდი _ შენ მელოდებოდი.
_ ვინ მოგატყუა? _ მეორე დანა ავიღე და სალათის დაჭრას შევუდექი.
_ არავინ… გამართლდა რასაც ვფიქრობდი. შენ აქ ხარ.
_ მაგრამ მე გვიან მოვედი და შენი მოლოდინი არაფერში მეტყობოდა.
_ გეტყობოდა.
_ რაში? შინ რომ არ დაგხვდი იმაში? მოლოდინი რომ მქონოდა, სახლიდან ფეხს არ გავადგამდი, მე კი დავიგვიანე.
_ მერე რა? ხომ მოხვედი?
არ ვუპასუხე. უსიტყვოდ შევუდექი სუფრის გაშლას…
_ იცი? ყოველთვის ადვილად ვახერხებდი ქალის გულის მოგებას, თუმცა დიდი ხანია, სასიყვარულო თავგადასავლებს გავურბივარ, მაგრამ ოდესღაც ხომ არ გავურბოდი? შენთან კი ყველაზე მეტად მიძნელდება ეს… რატომ ხარ ასეთი ბუტია?
_ მე ვარ ბუტია? ტყუილია, ბუტია სულაც არ ვარ, _ არ მივიღე საყვედური.
_ არ ხარ კი არა, ნამდვილი “მის გაბუტვა ხარ”… თუ არ გჯერა, სარკეში ჩაიხედე, _ თქვა და ისე ლამაზად გაიცინა, მეც ვერ შევიკავე თავი.
_ ძნელია შენი გულის მოგება…
_ მართლა? სხვა ქალების ადვილია?
_ შენ წარმოიდგინე…
_ როგორ ახერხებ, იქნე მითხრა და ჩემზეც იმოქმედოს? _ ექიდნურად ჩავიღიმე, _ რა უნდა გააკეთო, რომ ქალის გული მოიგო? _ მაინტერესებდა, რას მიპასუხებდა.
_ რა და… უნდა დაუდარაჯდე სახლთან და დაელოდო, როდის გამოვა სახლიდან.
_ მაგრამ ეს ხომ თვალთვალია? _ არ მომეწონა და ისე დავიჯღანე, თითქოს იაფფასიან ნივთს ძვირად მიფასებდა.
_ მაცალე!.. მერე ჩაავლო ხელი და წაიყვანო ისეთ ადგილას, სადაც ვერავინ მოგაგნებთ.
_ მაგრამ ეს ხომ მოტაცებაა, ორივე ერთად კი დანაშაული.
_ სულელო! დანაშაული კი არა, რომანტიკაა, _ ისევ ისე გაიცინა.
_ რომანტიკული დანაშაული, _ დავასკვენი და პომიდვრის წვენით გასვრილი თითები გავილოკე.
_ რომანტიკული დანაშაული იცი, რა იქნება? _ მომიახლოვდა, _ შენი ნებართვის გარეშე მეც რომ გაგილოკავ ამ თითებს და მერე იმ ტუჩებს, რომელმაც ეს თითები გალოკა, _ ჩურჩულით მითხრა, ზურგიდან წელზე შემომხვია მკლავები და ყელზე დამეკონა.
_ აკი მშიაო? _ შევახსენე ათრთოლებულმა.
_ შენ “მშივხარ”, _ ვნებიანად შემატა ახალი სიტყვა ქართული ენის ლექსიკონს და ისე მიმიკრა მკერდზე, სუნთქვა შემიგუბდა, მაგრამ არ ავყევი, არ მინდოდა ასე უცებ შევრიგებოდი.
_ ბებერი ქათმები მოგბეზრდა? ვარიები მოგენატრა? კარგია, მშვენივრად ერთობი, _ ვუკბინე.
მეგონა, ჩემი ნათქვამი გააღიზიანებდა, წყობილებიდან გამოიყვანდა, მაგრამ შევცდი.
_ რაც შეეხება გართობას, შენ მართალი ხარ, _ ჩუმად თქვა, თან ჩემს ყელში ნებივრობას განაგრძობდა, _ თუმცა ბოლომდე ვერ ჩაწვდი ჩემი სურვილის არსს. მინდოდა, ეს ყველაფერი ცოტა გვიან მომხდარიყო, როცა ჩვენი ურთიერთობა გარკვეულ ეტაპამდე მიაღწევდა, მაგრამ მოცდა აღარ შემიძლია, ეს ჩემს ძალებს აღემატება, _ აღგზნებულმა თავისკენ შემატრიალა…
მისი ცხელი სუნთქვა ტუჩებს მიწვავდა.
_ გეყოფა… _ შეშინებულმა თვალები ავატრიალე, _ ძალიან გთხოვ… გაჩერდი… ინანებ, იცოდე…
_ შენ შეიძლება ინანო, მაგრამ მე _ არასდროს, _ ვნებამორეულმა თქვა, ხელში ამიტატა და საძინებლისკენ გამაქანა.
გავიბრძოლე, მაგრამ ამაოდ… ჩემს მოწინააღმდეგეს აშკარა უპირატესობა ჰქონდა წონით კატეგორიაში. მისი ძლიერი, ნავარჯიშები სხეული ნებისმიერ ფიზიკურ დატვირთვას გაუძლებდა, ორმოცდათექვსმეტკილოგრამიანი ტვირთით ოციოდე მეტრის გავლა მისთვის რა დიდი ბედენა იყო? მაინც გავიბრძოლე, განსაკუთრებით მას შემდეგ, საწოლზე რომ წამომაქცია…
არაფერი გამომივიდა… ვიგრძენი, როგორ გამომეცალა არაქათი და ნელ-ნელა დავნებდი… ხარბად მკოცნიდა, მოწყურებულად… თანდათან გაუცივდა მხურვალე ტუჩები… მივხვდი… როცა განსაკუთრებით ძლიერად ვუნდებოდი, ტუჩები უცივდებოდა…
მთლიანად გამაშიშვლა, თავადაც გაიხადა. მისი შიშველი და გახურებული სხეულის შეხებამ საბოლოოდ გამთიშა. თითქოს ალისასავით ბოცვრების ორმოში ჩავვარდი, რომელსაც ფსკერი არ ჰქონდა. უეცრად ჩამობნელდა და… მივფრინავდი ამ სიბნელეში, სულ უფრო ღრმად და ღრმად. არ ვიცოდი, როდის დამთავრდებოდა ეს ფრენა… ან როგორი იქნებოდა ამ ფრენის დასასრული.
უკანასკნელად შეძიგძიგდა ნიკა და… თითქოს გაქვავდა… ჩემს თმაში ხელჩავლებული… დაღლილი… ძალაგამოცლილი… დაცარიელებული… კმაყოფილი… მისი სხეულის სიმძიმე სასიამოვნო იყო და ქალმა, ჩემ შიგნით ქალმა, უკვე მტკიცედ იცოდა, რომ მხოლოდ ეს, მასზე დამხობილი ერთადერთი მამაკაცი უყვარდა… მამაკაცი, რომელიც მძიმედ სუნთქავდა სიბნელეში…
ჩვენი გულები თითქოს ერთ რიტმში სცემდნენ… კიდევ ცოტაც და მისი სხეული საბოლოოდ მოეშვა, მოითენთა და მოწყდა ჩემს სხეულს. მინდოდა, ეს წამები გაგრძელებულიყო, უსასრულოდ, დიდხანს, თუმცა “ვნების დაბნელება” დამთავრდა და სასიამოვნო სიბნელეც მალევე გაიფანტა…
…მივხვდი, როგორც დამთავრდა ეს ფრენა… მივხვდი და დამცირებულად ვიგრძენი თავი… წყენის ცრემლები დამედინა ღაწვებზე… თან ვტიროდი, თან მომთენთავ კმაყოფილებას ვგრძნობდი… აი, თურმე როგორი ყოფილა სექსი! სასიამოვნო… უ-უ-უსასიამოვნო-ესი… საინტერესოა, რამდენ ხანს გაგრძელდა ეს ყველაფერი? ალბათ, ამას ჰქვია “მცოდნე” საყვარელი, პროფესიონალი… მან ხომ პირველსავე ცდაზე (ჩემთვის პირველ ცდაზე) მომანიჭა სიამოვნება, თან ისე, რომ ტკივილი არ მიგრძნია, წამითაც კი… ის კი არა, ნეტარების ისეთ წერტილამდე ამიყვანა, რომ ზეაღმატებულად ვნებიანი შეგრძნებისგან თავი ვერ შევიკავე და დავიყვირე. ამას ჰქვია ექსტაზის განცდა… და ჩვენ ორივემ თითქმის ერთდროულად განვიცადეთ ეს…
_ შუქი საიდან ავანთო? _ დაცლილი ხმით მკითხა.
_ შენგან მარცხნივ, კომოდის თავზე…
ნიკამ ხელი გადაჰყო და კედელზე კარგა ხნის ფათურის შემდეგ ჩამრთველს გაჰკრა. მჭახე შუქმა თვალი მომჭრა და საბანი წავიფარე… იქნებ სირცხვილისგან? იქნებ დამცირებისგან?.. არ ვიცი… მაგრამ ნათელი იყო, არ შემეძლო მისთვის თვალებში შემეხედა.
_ როგორ ხარ? _ ხმადაბლა მკითხა და იდაყვზე დაყრდნობილმა ზემოდან დამხედა, თან თითები ნაზად ჩამოუსვა ჩემს მკერდს.
_ არ ვიცი… _ ამოოხვრით ვუპასუხე და გვერდზე გადავბრუნდი, ზურგი ვაქციე.
_ ისევ მებუტები? _ მხარზე შემეხო და გადმომატრიალა, ზურგის შექცევის ნება არ მომცა.
_ არა, _ კვლავ დავხუჭე თვალები.
_ კარგია, რომ არა, თორემ შენ რა შეგირიგებდა, _ ჩაიცინა.
გულზე მომხვდა ეს ჩაცინება. წამოვჯექი და გამომცდელად შევაჩერდი. ტრიუმფული გამარჯვება იკითხებოდა მის მზერაში. ერთიანად დავმძიმდი… კვლავ გულაღმა გავიშოტე და თვალები ხელისგულებით დავიფარე. ნუთუ მხოლოდ ინსტრუმენტი ვიყავი მის ხელში, რომელზეც რამდენიმე წუთის წინ შესანიშნავად დაუკრა? მიიღო რაც უნდოდა და ამით დამთავრდა?
ნიკა ჩემკენ გადმოტრიალდა და მარჯვენა ფეხი თეძოზე შემომაჭდო, ხოლო ხელი თმაში შემიცურა… აი, ისიც! მესაკუთრის ჟესტი! ისე მექცევა, როგორც ნივთს… ნეტავ წავიდოდეს და აღარასდროს დაბრუნდებოდეს! უნდა ვუთხრა… უნდა დავასწრო, სანამ თავად გაუკეთებია ეს…
_ ახლა კი წადი! _ ვთქვი და ნათქვამს გული ამოვაყოლე.
_ არა. გგონია, ასე ადვილად დაგთმობ?
ხელისგულები მოვიშორე თვალებიდან და შევხედე. მანაც შემომხედა. თვალები მიმქრალი ნაღვერდალივით ღია ნაცრისფერი გახდომოდა…
_ დაგარწმუნე? _ თითქოს ნიშნისმოგება შეინიშნებოდა მის ტონში.
_ რაში? _ აღვშფოთდი, _ ვერაფერშიც ვერ დამარწმუნე. შენ, უბრალოდ, დამიმტკიცე, რომ ჩემზე ღონიერი ხარ და გადამთელე იმ იარაღით, რომელიც მე არ მაქვს. ამაშია საქმე!
_ და შენ ვერაფერი იგრძენი? მხოლოდ გადაგთელე?
მინდოდა, მომეტყუებინა, მაგრამ გადავიფიქრე.
_ არა… და შენც კარგად იცი ეს.
_ აბა რა გინდა? პატიება გთხოვო? ბოდიში მოგიხადო? მე რა ვიცოდი, თუ ქალიშვილი იყავი…
გული დამიმძიმდა… არადა, ეს სულაც არ იყო ახლა მნიშვნელოვანი… მთავარი ის იყო, რა გაგრძელება ექნებოდა ამ ღამეს… მას კი არ ესმოდა, მე რა მაწუხებდა…
_ ლო, ისეთი არაფერი მომხდარა, ტყუილად განიცდი… თუ ვინმე დაზარალდა, მხოლოდ შენი სიამაყე, გასაგებია?
_ ჩემი სიამაყე? რა შუაშია აქ სიამაყე? _ განვრისხდი.
_ მინდოდა, რადაც უნდა დამჯდომოდა, დამემტკიცებინა შენთვის, სინამდვილეში ვისთან მსურს ყველაზე ძლიერად ყოფნა… ეს ძალადობა არ არის… ბოლოს და ბოლოს, შენც ხომ გესიამოვნა…
“იმიტომ, რომ ადრე არასდროს განმიცდია მსგავსი რამ”, გავიფიქრე, ხმამაღლა კი ვუთხარი.
_ მე კი მომეჩვენა, რომ ამით ჩემს დასჯას ცდილობდი… რაღაცის გამო… ვიღაცის გამო… არარსებული ბრალდების გამო… და არ დამიწყო იმის მტკიცება, რომ შენი ოცნების ქალი ვარ.
_ არ დაგიმალავ და სიგიჟემდე მინდოდი, _ გაცხარებით ცდილობდი იგი ჩემს დარწმუნებას, _ ჩვენი შეხვედრის პირველივე მომენტიდან, თუკი აუცილებლად გჭირდება დეტალების მოსმენა, _ გაღიზიანებულმა მომაყარა, _ და მსურს, მოგესურვილო ახლაც, ამწუთას, სასწრაფოდ! ოღონდ ამჯერად არ ვიჩქარებ! გაცდუნებ ნაბიჯ-ნაბიჯ, ნება-ნება… სანამ დანდობას არ მთხოვ, _ ჟინიანი ჩურჩულით დაასრულა, მკლავებში მომიქცია და ტუჩები კოცნით დამიფარა.
ჩემი შელახული თავმოყვარეობის დასაცავად სუსტი წინააღმდეგობის გაწევა ვცადე, მაგრამ უიმედოდ. ის უკვე მკოცნიდა… ნელ-ნელა გადადიოდა ტუჩებიდან ნიკაპზე, ნიკაპიდან ყელზე, ყელიდან მკერდზე… ქვევით და ქვევით… მისი შეხება უფრო და უფრო მსუბუქი ხდებოდა, მაგრამ პროფესიონალურად გათვლილი და აღმაგზნებელი. ის ეალერსებოდა ჩემი სხეულის ყველა უჯრედს მოშიებული საყვარლის სიხარბით, რითაც წინააღმდეგობის უკანასკნელ ძალას მაცლიდა. ვგრძნობდი, როგორ თანდათან ძლიერდებოდა სურვილი, ზღვის ტალღებივით, კიდევ და კიდევ, დიდდებოდა და ზვირთდებოდა მოსალოდნელი შტორმის წინ…
როცა ვნებათაღელვამ კულმინაციას მიაღწია, ჩუმი კვნესა აღმომხდა… ვგრძნობდი, სად იწყებოდა ჩემში ქალი და სად მთავრდებოდა მასში მამაკაცი. თითქოს ვმაღლდებოდი… თითქოს რაღაც იდუმალი ძალით მივიწევდი ზევით და ზევით, კმაყოფილების მწვერვალთან შესახვედრად…
მერე… მერე ძალაგამოცლილები ვეყარეთ საწოლზე…
როგორც ჩანს, ბოლო დღეების დაძაბულობამ თავისი გაიტანა, ამიტომაც მკვდარივით ჩაგვეძინა…
8 8 8
რაღაცამ გამომაღვიძა… თავდაპირველად ვერ მივხვდი, რამ. მივაყურადე… სააბაზანოდან წყლის ჩხრიალი ისმოდა. შეშინებული წამოვხტი, უცებ ვერ გავიაზრე, სად ვიყავი და რა ხდებოდა. მალევე მოვეგე გონს… ღმერთო, ეს რა ჩავიდინე! სასოწარკვეთილმა შიშველ მკერდზე ვიტაცე ხელი. ახლაღა ვიგრძენი, როგორ მტკიოდა კერტები. მორჩა! ყველაფერი დამთავრდა! რა სულელი ვარ, კრეტინი, შტერი, გამოთაყვანებული! ეს როგორ გავაკეთე? ო! ღმერთო! ნეტავ შეიძლებოდეს ამ ღამის უკან დატრიალება! რატომ არ გავუწიე წინააღმდეგობა? რატომ ვერ ვძლიე ცდუნებას? როცა არაფერი ხდებოდა, მაშინ არ იკლავდა ჩემთან შეხვედრით თავს და ახლა? როცა ყველაფერი მიიღო, რაღაში დავჭირდები? ღმერთო! მაპატიე… დამნაშავე ვარ…
_ თუმცა, რატომ ვარ დამნაშავე? რაშია ჩემი დანაშაული, საყვარელ მამაკაცთან რომ დავწექი? იქნებ ეს რომანტიკა უფროა, ვიდრე დანაშაული? სულელო ჩემო თავო, რა მიამიტი ხარ!.. _ მოულოდნელად შევნიშნე, რომ ჩემთვის ვლაპარაკობდი, ხმადაბლა… მთლად გავაფრინე, მგონი.
_ ვის ელაპარაკები, კონკია? _ ნიკა სააბაზანოდან გამოვიდა, პირსახოცით თმას იმშრალებდა.
მის დანახვაზე ელდა მეცა და სხვა რომ ვერაფერი მოვიფიქრე, თვალები დავხუჭე. პირველად ვხედავდი შიშველ მამაკაცს ცხოვრებაში, თან ასე ახლოს… ჩემს ბინაში… ჩემს პირისპირ…
_ ლო, რა დაგემართა? _ იგი საწოლზე ჩამომიჯდა და ნამიანი თითები მკერდზე ჩამომისვა.
გამაჟრჟოლა. მსწრაფლ გავახილე თვალები.
_ ცუდად ხარ?
_ არა! _ ყვირილს უფრო ჰგავდა ჩემი პასუხი.
ალბათ მიხვდა, რაც მჭირდა. ეშმაკურად ჩაიღიმა, წამოდგა, პირსახოცი წელზე შემოიხვია და სააბაზანოში შებრუნდა. კვლავ აჩხრიალდა ონკანში წყალი. მალევე შემობრუნდა, მომიახლოვდა, სველი თითები ჩემკენ გამოიქნია და წყლის წვეთები პირდაპირ თვალებში შემომაშხეფა.
მსუბუქად შევკივლე.
_ კარგია… ხომ გამოცოცხლდი? იცი, რომელი საათია? ცხრა ხდება, ადგომის დროა.
_ მართლა?! ღმერთო, რა დრო გასულა!
_ დღეს კვირაა, არ მუშაობ, _ დამამშვიდა.
ო! კიდევ კარგი. თუმცა რა, ვინ რას მეტყოდა, როცა მთავარი “მთქმელი” სახლში მყავდა?
_ ადე, რა, ვჭამოთ, თორემ გამიხმა კუჭი. მაგიდა გაშლილია, ყბების გაქნევის მეტი არაფერი დაგვრჩენია, _ თქვა, საბანი გადამხადა და უცებ უკანალზე ურცხვად დამიტყაპუნა ხელი.
ავილეწე… საშინლად შეურაცხყოფილად ვიგრძენი თავი. საბანს ხელი ვტაცე და კვლავ გადავიფარე. ჩემი რეაქცია შეუმჩნეველი არ დარჩენია, არც ჩემი სახის გამომეტყველება.
_ მეორედ ასეთი რამ არ გაბედო! _ ცივად ვთქვი.
_ რა “ასეთი რამ”, რაზე მეუბნები? _ თავი გაისულელა.
_ მე შენი კახპა არა ვარ! _ განვუმარტე.
_ აჰაა… აი, თურმე რაში ყოფილა საქმე. მაპატიეთ, პრინცესა, ბოდიში მომიხდია. ეს აღარ განმეორდება, _ სიცილით მითხრა და ზედ გადმომემხო, _ მე ახლა უარესს გავაკეთებ!
_ არ მომეკარო! არ მომეკარო! _ შეშლილივით მოვრთე ყვირილი.
_ ო კეი, ო კეი… დაწყნარდი, გთხოვ… შენი წყენინება არ მინდოდა. აჰა, ვდგები… წყნარად, მშვიდად, კარგი? _ ხელებაწეული ადგა, საწოლს მეორე მხრიდან მოუარა და ჩაცმას შეუდგა.