სიყვარულმა შემცვალა -2

კარგი ნინი დამშვიდდი, რამე მოხერხდება. ასე ხომ არ დაგტოვებენ? შენი სურვილის წინააღმდეგ ხომ ვერ წავლენ?
- წავლენ ანი წავლენ. ჰოდა უნდათ ეგრე ხომ? კარგი წავყვები იმ ვიღაცას ცოლად. მერე მე მიყურონ. იქით შემეხვეწებიან გაშორდი ნიკასო. მაგენი უნდა გავამწარო. ნახავენ სეირს. თანაც მალე 18 წლის გავხდებიდა გავეყრები. ეგ აღარ არის პრობლემა. მორჩა აღარ ვიტირებ. არცერთ ცრემლს არ გადმოვაგდებ.
- ეგრე ჯობია ნამდვილად.
- ჰო, დაე მოხდეს რაც მოსახდენია.- ცრემლები მოვიმშრალე და ძირს ამაყი სახით ჩავედი.
- ნინი.. როგორ ხარ?
- ძალიან კარგად.-დედას თვალები გაუფართოვდა. ანი მანქანაში ჩავაგდე და წავედით. არ ვიცი სად, მიმყავდა მანქანა, სად მეც არ ვიცოდი. მგონი დავიკარგეთ კიდეც.
- სად მივდივართ?
- არ ვიცი. მთავარია ცოტა ხანი გავეცალო აქაურობას. - ერთ ადგილას შევუხვიე და მინდორი დავინახე. გვირილებით სავსე. გავვარდი და გავიქეცი.
- ანი დამეწიიეეე... ვყვიროდი ბოლო ხმაზე. ბავშვობა გავიხსენე, თუ როგორ დავრბოდით მე და ანი მინდვრებში. როგორ ვთამაშობდით. ბავშვობამ გაირბინა წინ. ანიც გამომეკიდა და ვერ დამიჭირა. დაღლილები დავჯექით მინდორზე. უკუღმა დავწექი და გვირილებში ჩავრგე თავი. ვცდილობდი დამევიწყებინა სულ 1 წუთით მაინც ჩემი ცხოვრება.
- უკეთ ხარ?-მკითხა ანიმ,რამდენიმე წუთის შემდეგ
- ვცდილობ სხვა გზა არცააა. აუ მოდი საღამომდე სახლში არ დავრუდნეთ დედაჩემს გულს გავუხეთქავ.
- ნუ დებილობ გოგო რაღაცას ადექი და წამოდი, ისედაც დიდი ხანია უკვე აქ ვართ.
- ოოჰ კარგია აქ. რა მინდა სახლში. იქაუროაბზე გული მერევა.
- ნუ გეშინია 2 კვირაში სხვა სახლში გადახვალ-თან გადაიკისკისა.
- ბოროტოო!!- უკვე აღარ მეტირებოდა ამაზე, პირიქით ვიცინოდი.
- იმ ვიღაცას გამოვაგდებინებ ჩემს თავს ნახე აგერ.
- იმედია... აუ კარგი რა წამოდი ეხლა სახლში დავიღალე.
- კარგი. -მანქანაში ჩავჯექით, იმდენი ვიბოდიალე. ძლივს მივაგენი გზას. სახლში დავბრუნდი. ხტფუ. ვერ ვიტან აქაურობას ვერანაირად. არ ვიცი როგორ ვძლებდი აქ. ჩემს ოთახში შევედი და მოვითხოვე ჩემს ოთახში სადილი შემოეტანათ. ვისადილე და კომპთან დავჯექი. ფეისბუკი ჩავრთ და ვიღაც სიმპათიური ბიჭი მეგობრობას მთხოვდა. მივწერე
- ვინ ხარ?
- ვა საყვარელო უკვე ვეღარ მცნობ?
- შენ ვერა ხარ ხოო? ვინაა შენი საყვარელოო?
- ოოჰ საყვარელო შენი მომავალი ქმარი ვარ.
- იდიოტო. გამოშტერებულო. ვნახოთ რამდენ ხანს გაგრძელდება ჩვენი ცოლ-ქმრობა.
- დიდხარნს, ძალიან დიდხანს.
- ვნახოთ იდიოტო.
- ვნახოთ საყვარელო.-ფეისი გამოვრთე გაბრაზებულმა. მე სულ აღარ მიმიქცევია იმ ნიკას ფიზიკურობისათვის ყურეადღება. დედაჩემის მოხრჩობაზე ვიყავი ორიენტირებული.. ძალიან დაღლილი ვიყავი და დამეძინა.
2 კვირა გავიდა წვალებით. დადგა იმ დაწყევლილი ქორწილის დღეც. ყოველ დღე ვიღაცეები მოდიოდნენ ჩემთან და ზოგი კაბის ზომას მიღებდა ზოგი დედაჩემს და მამაჩემს ლიმუზინის თაობაზე უთანხმდებოდა. ზოგიც დარბაზზე და ათასი რამ. მე არცერთით არ დავინტერესებულვარ. კაბაც უღინღამოდ ავარჩიე. პირველივეს დავადე ხელი და მორჩა, მე მეტ საქმეში არ ჩავრეულვარ. ის ღამე ჩემთვის საშინელი იყო. მეორე დღეს იმ გამოშტერებულს ცოლად უნდა გავყოლოდი. ოოჰ ღმერთო?!მაინცდამაინც მე რატოომ? ვიმეორებდი ამას და ჩამეძინა. დილით 6 საათზე დედაჩემი ოთახში შემოვარდა.
- ნინიი შვილო ადექი.
- ოოჰ დამაძინეთ თქვენ კიდევ რაა? რა უნამუსობაა.
- გოგო ქორწილი გაქვს დღეს. რა დროს ძილია?
- ეგ ჩემი ქორწილი არ არის.
- აბა ვისია ჩემია?
- შენ გინდოდა ქორწილი მიდი და დაქორწინდი. მე მეძინება-თან თავი ბალიშში ჩავრგე.
- ნუ ხარ გოგო ბოთე. დავქორწინდი მე უკვე თავის დროზე და ეხლა შვილს ვათხოვებ. ადექი მალე.
- ძალით ათხოვებ ხოო. -თან წამოვდექი და უკან წავედი. ვერ ვდგებოდი. სასტიკად მეძინებოდა.-მერე სანამ ყურთან არ ჩამკივლა ადგომა ვერ მოვიფიქრე.
- ხო ხო ვდგები..-პირი დავიბანე და ოთახში გავედი. ათატსი ადამიანი ფუსფუსებდა ჩემს ოთახში. ვიზაჟისტი.. პარიკმახერი და ვინ ჩამოთვლის. დავჯექი სკამზე და ათასი ადამიანი გარს შემომეხვია.. 2 საათში სრულიად მზად ვიყავი. სარკეში არ ჩამიხედავს. არ მაინტერესებდა როგორი ვიყავი. გარეთ გამოვედი და ხალხის კორიანტელი იდგა. ყველა კომპლიმენტებს მესროდა:
- რა ლამაზი ხარ?
- რა მშვენიერი ხარ!- და ასე შემდეგ. ლიმუზინი გარეთ მელოდებოდა. მანქანაში ჩავჯექი. ანი რა თქმა უნდა მეჯვარე იყო. ჩვენ მანქანაში ჩავჯექით და მალევე სამების ტაძართან... მანქანიდან უღიმღამოდ გადმოვედი. მამამ ხელი მომხვია და ეკლესიაში შემიყვანა სადაც მელოდებოდა ნიკა და უამრავი ხალხი.საკურთხევლამდე მიმიყვანა და ჩემი ხელი ნიკას მიაწოდა. მე უხეშად გამოვწიე და მამაოს შევხედე. ნიკა კი თვალს ვერ მწყვეტდა. მისი მზერა ნერვებს მითხრიდა. მეთქი შევუტრიალდები და რაღაცას ვთხლისავ თავშითქო მაგრამ,თავი ხელში ავიყვანე. ბოლოს როგორც იქნა მამაოს ყურადღება მიაქცია.ცერემოანიალი მალევე დასრულდა და ხელის მოსაწერად წავედით. ფოტოგრაფი ნერვებს მიშლიდა, ყოველ ფეხის ნაბიჯზე მიღებდა ფოტოებს. მერე დადგა დრო რომ მე და ნიკას ჩახუტებული ფოტოები გადაგვეღო მაგრამმ არ დათანხმდი. განდეგილივით ვიყავიფოტოებში, ნიკას გვერდით არ ვჩერდებოდი. შემდეგ კი დარბაზში დავჯექით... ოოხ ღმერთოო? რა გაძლებს მინიმუმ 6 საათი ამ იდიოტის გვერდიით? კიდევ კარგი ანი მყავდა თორემ გავაფრენდი.
ქორწილი გრანდიოზული იყო, მაგრამ ეს ყველაფერი სიყვარულით რომ გაკეთებულიყო, უფრო კარგი იქნებოდა.. როგორც იქნა სტუმრები დაიშალნენ და ნიკას მამამისმა გასაღები გაუწოდა, ეს ახალი ბინის გასაღები იყო.. სახლში წამოვედით. მე უცებ რომელიღაც ოთახში შევვარდი, აი ეს იქნებოდა ჩემი ოთახი. უამრავი ოთახი იყო და ის დეგენერატი რომელიმეში მოთავსდებოდა. სააბაზანოში შევედი. კაბა გავიხადე და მაშინვე დავიძინე. დილით კი ბოლომდე აწეული მუსიკების ხმამ გამაღვიძა. ოოხ უკვე ნერვებს შლის. დეგენერატი.!!!!!
მეთქი გავატარებთქო,მაგრამ აუტანელი გახდა მერე ეს ყველაფერი. უცებ რაც მომყვა ხელში ჩავიცვი და გავვარდი ოთახიდან
- შე დეგენერატო მძინავდა მგონი რომ ააბღავლე ეს დინამიკები ბოლო ხმაზე.
- ესეც ჩემი ცოლის პირველი ტკბილი სიტყები. მე საერთოდ მარტო ცხოვრებას ვარ მიჩვეული და დამავიწყდა შენც აქ რომ იყავი
- ეგრე ხოო? დავივიწყებ მეც აქ რომ ცხოვრობ და ჩემი „ქმარუკა“ რომ ხარ..
- როგორც გინდა.
- კარგი როგორც მინდა.-ოთახში დავბრუნდი და კარადა გამოვაღე რომელიც ტანსაცმელებით იყო გავსებული. ერთი შორტი ვიპოვე, აი აი ძალიან მოკლე იყო. ჩავიცვი. გამომწვევი ზედა ვიპოვე. შავი კედები. ყველაფერი უცებ ჩავიცვი. თმა მოვიწესრიგე და ოთახიდან გავედი. კარებთან ვიყავი მისული როცა იმ დეგენერატმა შემამჩნია და დამიძახა
- სად მიდიხარ?
- რა შენი საქმეა?
- ცოოლოო..
- ფორმალუროო-შევახსენე.
- რა მნიშვნელობა აქვს? გეკითხები და მიპასუხე
- ოჰ წავედი მე ანგარიშის ჩაბარებას არ ვაპირებ.
- გათხოვილმა ქალმა ეგრე უნდა იარო?
- ოჰოჰ გათხოვილმა ქალმაო? ეჭვიანი ქმარი. ანისთან მივდივარ..
- გამოიცვალე და ისე წადი.
- არ ვაპირებ.-უცებ გამოვიქეცი ანისთან. ისე გაუხარდა ჩემი დანახვა.
- ნინიიიი? როგორ ხარ?
- ძაან კარგად.
- შენ და ის როგორ ხართ ერთმანეთთან?
- როგორ უნდა ვიყოთ? ცალ-ცალკე გვძინავს. ამ დილით სიმღერები ბოლო ხმაზე ჩართო, გამაღვიძა. გამოვლანძღე და წამოვედი. ამ ჩაცმულობაზე კინაღამ გადაირია. ეგ რა გაცვიაო-თან სიცილი ამიტყდა.
- თქვენ მემგონი შეყვარებულობის პერიოდს ქორწინების მერე იწყებთ.
- შეყვარებულობას არა იის.-უცებ ტელეფონი აწკრიალდა. დედა იყო.
- ხო ნინა.
- შვილო როგორ ხართ?
- აა ჩემზე და ანიზე ამბობ? ვჭორაობთ.
- გოგო ეხლა გათხოვდი და დილის 11 საათზე უკვე დაქალთან გაიქეცი.
- რავიცი თუ კი არ მოგწონს შეგიძლია გათიშო.
- ოხ ოხ, შენი მწარე ენა რააა. კარგად შვილო
- ნახვამდის.-გავთიშე-ოხ ეს ქალი უკვე მაკონტროლებს რააა. ამოვიდა ყელში.
- ნუ ხარ გოგო სულელი. დედააა...
- ოხ დედა რომ იყოს იმ დეგენერატზე კი არ გამათხოვებდა.
- ალბათ ასე აჯობებდა.
- ნუ სულელობ. კაი კაი წავედი მე ანნ. იმედია იმან იმ მუსიკის მოსმენა დაამთავრა. უნდა გამოვიძინო, ფეხზე მეძინება.
- კარგი ნახვამდის სიხ. რომ შემოგიარო სირცხვილი ხომ არ იქნება?
- შენ დებილი ხო არ ხარ? სირცხვილი კი არა იქ დარჩი თუ გინდა..
- ნუ სულელობ.-უცებ წამოვხტი. ჩავეფსკვენი და წამოვედი. მანქანას გიჟივით მივაქროლებდი. 10 წუთში სახლში გავჩნდი.. იმას მუსიკის მოსმენა დაემთავრებინა კი არა სახლიდანაც წასულიყო. ვაღიარებ და გული დამწყდა, გავამწარებდი რამით და თავს გავირთობდი. უცებ ჩემს ოთახში გავვარდი. გამოვიცვალე. მუსიკები ბოლო ხმაზე ჩავრთე და სახლის ვითომ დალაგება დავიწყე. მერე კი დავიძინე. ძალიან მეძინებოდა და სანამ ის მოერეოდა გამოძინებას მოვასწრებდი. 2 საათის მერე ვიღაცეების სიცილმა გამაღვიძა. ძირს ჩავედი და რას ხედავს ჩემი თვალები. ნიკას ამოუთრევია ძმაკაცები. ლუდს და ჩიფსებს მმიირთმევენ და როხროხებენ.
- დეგენერატებო!!- ვიყვირე ბოლო ხმაზე, ნერვებმა აღარ მომითმინა. მერე კი შემრცხვა, ისეთ გაოცებულ თვალებს შევეჩეხე.
- ოხ მოსულა ენამწარე.თქვა ნიკამ.- მოდი ნინი ჩემი ძმაკაცები გაგაცნო.
- ძმაკაცები კი არა გადაშენდით ეხლა აქიდან. ცოტა ხნის წინ დავალაგე სახლი.დეგენერატებო. ამ შუადღეს რა ლუდის სმა აგიტყდათ. დამთვრალიყავი დეგენერატო ღამე. მერე სახლს ვერ მოაგნებდი და დავისვენებდი-ჩემი ასეთი გადარეული თავი არ მინახავს. თან გულში ვიხრჩობოდი სიცილით. ისეთი გაოცებულ სახეებს ვხედავდი. ხუთივე ადგნენ ის ჩიფსების პარკები თავისი ხელით აიღეს. ცარიელი ბოთლები პარკებში ჩაყარეს და გავიდნენ. როგორც კი გასულები დავიგული. გავფიფხდი კინაღამ სიცილით
- დავაჩმორე!! დავაჩმორეე!-მერე ნიკა შემოვიდა და სე შემომხედაა?
- გოგო რეებს აკეთებ?
- რას ვაკეთებ?-თან ისევ გამახსენდა წეხანდელი ამბავი და სიცილი დავიწყე. თან სამზარეულოში გავედი. მომშივდა. ომლეტის კეთებას შევუდექი.
- კაი რაა.. მე შემრცხვა შენ მაგივრად. ეგეთი მეორეჯერ აღარ გააკეთო.
- ოჰ ვინ დამიშლის? აღარ მოოათრიო მაგენი აქ და იყავით ბარში. ვინ გიშლის.
- არავინ არ დაგიშლის.-თქვა და გავიდა. მე მოვიწყინე და წავედი იმ მინდორში. ყვავილებში ჩავესვენე. დავწექი და ცას დავუწყე ყურება თან ვფიქრობდი” ნეტავ ნიკას და მე ერთმანეთი შეგვიყვარდებოდეს. არ მინდა ისეთ ადამიანთან ერთად ცხოვრება ვისაც საერთოდ არ ვიცნობ. ნეტავ შევქმნით თბილ ოჯახს? გამოგვივა ერთად ცხოვრება? არ მგონია. გავხდები 18 წლის 6 თვეში და ამ რამდენიმეთვიან თანაცხოვრების შემდეგ გავეყრები და იმედია შორეულ მეგობრებად მაინც დავრჩებით“-ცას დიდხანს ვუყურებდი. ყოველთვის მიყვარდა ასე ყოფნა. სიმშვიდე სუფევდა ირგვლივ. მე კი აღარაფერზე ვფიქრობდი. დავივიწყე ჩემი ცხოვრება წამით და მე ბედნიერი ვიყავი ამით. მოსაღამოვდა. მზეც ჩავიდა და წყვდიადი ჩამოწვა. მხოლოდ ახლა შემეშინდა ასეთი წყვდიადის და მდუმარების. ავდექი თმიდან რაღაეები მოვიშორე და მანქანაში ჩავჯექი. დავძარი და სახლისკენ გავუდექი გზას. შეევედი და აქეტ-იქით მოსიარულე ნიკა დავინახე. ბოლთან ცემდა. ვერც შემამჩნია. მეც არაფერი მითქვამს, კიბეებისკენ წავედი .
- მობრძანდი?
- ეგეთი ტონით რატომ? როცა მინდა, სადაც მინდა იქ წავალ, გასაგებია?
- არა, ამ შუაღამით რა გინდა გარეთ? ყველგან გეძებდი და ვერ გიპოვე, არ უნდა დამიბარო სად დადიხარ?
- აუჰჰ.. კიდევ რა გინდა? გაითვალისწინე მე მანქანა მყავს და არსად დავიკარგები. არა აგქვს უფლება რაიმე დამიშალო. და საერთოდ გაიგე რომ ფორმალური ცოლ-ქმარი ვართ. 6 თვეში გაგეყრები და დამთავრდება ჩემი გაწამებული ცხოვრება-ვერ შევამჩნიე.თურმე ვტიროდი.ჩემს ოთახში ავვარდი. დავეგდე საწოლზე და ქვითინი მოვრთე. ვტიროდი უაზროდ. დაფიცებული მქონდა რომ ამასთან დაკავშირებით ცრემლსაცკი არ გადმოვაგდებდი მაგრამ არ გამომივიდა. 1 საათი გაუჩერებლად ვტიროდი. მერე დაკეტილ კარზე კაკუნი გავიგე. გასაღები გადავატრიალე და ისევ საწოლს დავუბრუნდი.
- რა გინდა?- ვიკითხე გაბრაზებულმა?
- არაფერი უბრალოდ შენთან ლაპარაკი მინდა. ჯერ მხოლოდ 1 დღეა დავქორწნდით და ისე მეჩხუბები. 1 წელში კიდევ რაღა მოხდება? ალბათ თავს მომჭრი.
- არა ეს ყველაფერი 1 წელი არ გაგრძელდება. 6 თვეში დამთავრდება ყველაფერი.
- კარგი რაა? იქნებ სულაც შეგვიყვარდეს ერთმანეთი. ნუ ფიქრობ იმაზე როგორ შემიძულო.
- მე შენზე საერთოდ არ ვფიქრობ.
- ოოჰ. ნინი მესმის მეც შენს დღეში ვარ. ასე უცებ ვერ წარმომიდგენია. მე ვიღაცის ქმარი ვარ, მითუმეტეს ნანახიც არ მყავდი მანამდე. ჩემთვისაც რთულია მაგრამ არ მოვთქვამ შენსავით, ჩვეულებრივად ვაგრძელებ ცხოვრებას და ენთუზიაზმით ვარ სავსე. მინდა რომ მთელი გულით შეგიყვარო. გთხოვ მომეცი ამის საშუალება. ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ნუ ცდილობ რომ მაკრიტიკო და შემიზიზღო. აი თუნდაც ჩემი რაიმე არ მოგწონს მითხარი და გამოვასწორებ არააა საჭირო ეს ჩხუბი და აყალ-მაყალი. ვიყოთ მეგობრები ჯერჯერობით და იქნებ მოხდეს სასწაული. შევიყვაროთ ერრთმანეთი. სულ განქორწინებაზე ნუ ფიქრობ.- ენა ჩამაგდებინა, რას ვეტყოდი მართალი იყო.
- კარგი იმედია გამოსწორდება ჩვენი ურთიერთობა.
- თუ ვინმე სხვა შეგიყვარდა, მითხარი ა დამიმალო. რა იცი იქნებ დაგეხმარო კიდეც. იცოდე მე თვითონ მოვთხოვ მშობლებს განქორწინებას ანდა მათ ვინ ეკითხებათ? შეგიწყობ ხელს რომ შენს საყვარელ ადამიანთან ერთად იყო. მეტი რა გავაკეთო?-აი უკვე კი დავიბანეი. სრუალიად მართალი იყო ეს ადამიანი და მასთან შემრცხვა კიდეც წინა შემთხვევების გამო.
- კარგი.. მოდი ეხლა ვივახშმოდ. დღეს თითქმის არაფერი მიჭამია.
- კარგი. ვეცდები რომ შენი ყურადღება ჩხუბს მოვაცილო და ყურადღება სხვა რამეზე გადაგატანინო.
- კარგი მადლობა.-ოთახიდან გავედი. შევამჩნიე ისიც მომყვებოდა. ზღურბლს გადავაბიჯე და უცებ კარები მივაჯახუნე-ღმერთო ეს რა გავაკეთე? მერე ვინანე.
- კიდევ კარგი დიდი ცხვირი არა მაქვს.-თქვა მან. მერე კარი გავაღე.
- ძაან გეტკინა??
- რა იყო ეხლა ეს?
- ხო რავიცი ექსპრონტათ
- შენთან არანაირი ლაპარაკი არ გაჭრის
- კი მართალი ხარ. კაი წამოდი ეხლა.
- მოვდივარ, კიდევ რა ხაფანგი მომიწყე?
- მეტი არაფერი, მაგრამ მაინც ფრთილად იარე.
- შევეცდები-უცებ ჩავირბინე კიბეები და სამზარეულოში შევედი.
- აუ რა გავაკეთო?
- შენ როდის გააკეთებ რამეს? წამო პიცერიაში ან სახინკლეში წავიდეთ
- კარგი.
- მოიცა ჩავიცმევ და მოვალ ხუთ წუთში.
- კარგი.-მეც უცებ გავემზადე და მზად ვიყავით ორივე.
- რომლით წავიდეთ? ჩემი ლამბორჯინით თუ შენი მეებვეთი?
- რომლითაც გინდა.
- კარგი მაშინ შენი მანქანით წავიდეთ და მე დავჯდები საჭესთან
- კარგი მაგრამ არ დამამტვრიო-ენა გამოვუყავი
-სხვათაშორის მანქანას უმაგრესად ვმართავ.- 15 წუთში დანიშნულ ადგილას გავჩნდით. სახინკლეში წავედით.
- გინდა შევეჯიბროთ?-მკითხა მან
- ჭამაში? ოჰ არა არაა. მე ეგრე ჩქარა და ბევრს ვერ ვჭამ.
- ოჰ ამ ერთხელ სცადე
- კარგი მაშინ.
- კარგი 15 ხინკალს ვინ უფრო მალე შეჭამს.
- 15? ოოჰ ბევრია
- კარგი მაშინ 10.
- ეგ მაწყობს.
- უკაცრავად 20 ხინკალი გვინდა. რამდენ ხანში იქნება?
- 15 წუთში
- კარგით.- 15 წუთი გაიზლაზნა. არცერთი ხმას არ ვიღებდით. ხინკალი მოიტანეს და წამზომი ჩაირთო: 3, 2 , 1.. პირველი 5 სწრაფად შევჭამე. თან მეცინებოდა. ერთხელ გადამცდა. ხველებით დავიხრჩე. ის როგორღაც შევჭამე. ნიკას კი კარგა ხნის დამთავრებული ჰქონდა.
- ოჰ ოჰ ვივინოთ ეხლა თუ რა ვქნათ?-თან დავეჭყანე
- სახლში წავიდეთ
- ჯობია. საჭესთან შენ დაჯექი, თავი არა მაქვს
- კარგი.- სახლში მივაღწიეთ. კიბეებზე ძლივს ავედი. ოთახში შევედი, საწოლზე დავეგდე დე მაშინვე დამეძინა ტანსაცმელებიანად.

გაგრძელება იქნება