სიყვარულმა შემცვალა -4

საშინლად მოვიქეცი.სულელურად,არაფრის გულისთვის როგორ ვეჩხუბე მათ, მაგრამ მაინც მინდოდა ამ სახლიდან წასვლა, აქ მე საშინლად უბედური ვიყავი. ცრემლები მოვიშორე, კარადიდან დიდი ჩანთები გადმოვიღე და ტანსაცმლის ჩალაგება დავიწყე. 1 ჩანთა გავავსე საწოლზე დავჯექი და თავი ხელებში ჩავრგე. ვაცნობიერებდი რა სულელურად მოვიქეცი. ვიღაც შემოვიდა თავი არ ამიწევია. ჩემთან მოვიდა და ჩამეხუტა. ეს ანი ნამდვილად არ იყო. ვერ ვხვდებოდი ნიკას რა უნდოდა ჩემნაირ სულელ, ჩერჩეტ და უტვინო გოგოსთან?
- შენ სულელი ხარ ნინი, მაგრამ მაინც ასე გაგიჟებით მიყვარხარ...
- რააა?-თავი ოდნავ ავწიე..
- ხოო რაც გაიგე..
- არა არ მჯერა. როგორ უნდა გიყვარდეს ჩემნაირი ადამიანი?
- არა შენ ყველაზე კარგი ხარ ჩემთვის
- არა მგონია. ალბათ ეგ ანიმ დაგავალა ეგრე გეთქვა რომ აღარ მეტირა
- არა
- კი ნუ მატყუებ.
- არა ნინი. ყველაფერს გეფიცები მართლა.
- ნამდილად?
- კი.-ჩამიხუტა და დაახლოებით 15 წუთი გაუნძრევლად ვიყავით. შემდეგ კი მითხრა
- იცოდე დაფიქრდი ამაზე,- გავიდა ოთახიდან მეც წამოვწექი დაწოლზე და ფიქრი დავიწყე ამაზე
„ მე მართლა ვუყვარვარ ნიკას, მე არ ვიცი რას ვგრძნობ. მომწონს მაგრამ არ ვიცი მიყვარს თუ არა, იმედია შემიყვარდება. მაგრამ ამის დრო აღარ მექნება რადგან ინსტიტუტში უნდა წავიდე, სულ სამეცადინო, ნიკასთვის ვერ მოვიცლი.. სულ რაღაც 4 თვე დარჩა ჩემს დაბადების დღემდე... რა მოხდება ნეტავ? იმედია შემიყვარდება“-გავიფიქრე და მაშინვე ჩამეძინა. არ ვიცი რამდენი ხანი მეძინა მაგრამ აშკარად ყოველი წუთი ნეტარება ყოფილა, რადგან დავივიწყე ჩემი „საზიზღარი“ ცხოვრება. საზიზღარი იმიტომ რომ ვერ გავრკვეულვარ ჩემს თავში, მიჭირდა ყველაფრის გააზრება. - როცა თვალი გავახილე, ნიკა დავინახე, ჩემს გვერდით ეძინა. ვუყურებდი მის სახეს. მომწონდა მე ის,ძალიან მომწონდა, მაგრამ სიყვარულით არ მიყვარდა. თითქოს იგრძნო რომ ვუყურებდი და გაიღვიძა.
- ბოდიში აქ რომ დავიძინე მაგრამ შენ გვერდით მინდოდა ყოფნა.
-გასაგებია-ჩავილაპარაკე ჩემთვის
- ჩემზე გაბრაზებული ხარ?
- არა რა სისულელეა?
- აბა ეგრე რატომ იქცევი? ცივი ხარ. მემგონი ჯობდა რომ საერთოდ არ მეთქვა, ადრე უფრო თბილი იყავი ჩემი აზრით.
- არა მე საერთოდ არ შევცვლილვარ.
- ნინი მიყვარხარ რატომ არ გესმის? რატომ არ გინდა რომ შენც შემიყვარო ?
- კარგი რა ნიკა. გთხოვ გაჩუმდი.
- არც ახლა გჯერა?- რავიცი მე რა ეტაკა, უცებ წამოხტა, ჩემს ზემოდან მოექცა და მაკოცა. არ ვიცი რა დამემართა მაგრამ მეც ვაკოცე, მაგრამ გონს მალევე მოვეგე და მოვიშორე.
- ნიკა გეყოფა-ჩვენს შორის მხოლოდ 1 სანტიმეტრი იყო. პირდაპირ თვალებში ვუყურებდა და გული მიფანცქალებდა.
- რატომ ნინი არ გიყვარვარ?
- ნიკა ასე ყველაფერს ერთბაშად ნუ მომთხოვ რაა?-ძალიან უკმეხად ვუთხარი. ის ოთახიდან გავიდა. მეც მალევე გავედი, ანი სულ დამავიწყდა, წასული იყო. სულ გადავრიეთ ეს ბავშვი. ვინაანე ასე უკმეხად რომ ველაპარაკე ნიკას. მინდოდა უფრო თბლად დავლაპარაკებოდი, მაგრამ გვიანი იყო. ძალიან ეწყინა, უკვე მერამდენედ ვაწყენინე? უხმოდ ივახშმა და წავიდა, არც დაუბარებია სად. ყოველი საათი საუკუნედ მეჩვენებოდა, არც ზარებზე მპასუხობდა, ძალიან ვინერვიულე. ღამის პირველი საათი იყო, დავწექი იქნებ ჩამძინებოდა,მაგრამ არ დამეძინა. ვნერვიულობდი და ბოლოს როგორც იქნა ღამის ორ საათზე მოსვლა დააღირსა. ოდნავ მთვრალი იყო.
- შენ რა არ გძინავს?-იკითხა და თავის ოთახში შევიდა. ხმა არ ამომიღია,ჩემს ოთახში შევედი და ტირილი დავიწყე, ტირილშივე ჩამეძინა.
დილით ისევ მუსიკების ხმამ გამაღვიძა. ვიცოდი რაშიც იყო საქმე, მე არ ვერიდებოდი, არც ის მერიდებოდა. უხმოდ გვუარე გვერდი არაფერი მითქვამს, ორ კაცზე საუზმე გავმზადე, მე ვისაუზმე თვითონ მუსიკების მოსმენაში იყო გართული. სუფრა გაშლილი დავუტოვე და ჩემს ოთახში შევედი, მისი დალაგება დავიწყე, არ ვიცოდი ის ტანსაცმელი ამომელაგებინა თუ არა. მაინც ბარგში დავტოვე და სხვა რამეების დალაგებას შევუდექი. ნახევარ სათში ყველაფერს მოვრჩი და ოთახიდან გავედი. ნიკა წასული იყო, არც უსაუზმია. გული საშინლად დამწყდა. ამ დროს ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა. დედა იყო
- რა გინდა?-ვთქვი უხეშად
- არაფერი შვილო, დაგიკერეთ, მოკითხვა მინდოდა თქვენი.
- ოოჰ ისე კარგად ვართ. შესაშური წყვილი
- შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს
- შეგიძლია დაკიდო
- კარგი-ტელეფონი დაკიდა მეც ნერვებმოშლილმა ტელეფონი ძირს დავახეთქე და ნაწილებად დაიშალა. არ მიდარდია. ძალიან ლამაგარი ტელეფონი მქონდა მაგრამ ტელეფონს ვინ დაეძებდა, ცხოვრება თავზე მენგრეოდა. დივანზე ჩამოვჯექი ბალიში ხელში დავიკავე და დაახლოებით 6 საათი ასე ვიჯექი გაუნძრევლად. არც წყურვიილის, არც შიმშილის, არაფრის გრძნობა არ მაწუხებდა. არაფერზე ვფიქრობდი, მხოლოდ ვიჯექი. და აი ნიკაც მოვიდა. არაფერი უთქვამს ოთახში შევიდა. იქიდან არ გამოსულა საერთოდ.
1 კვირა გაგრძელდა ასე, მისთვის არაფერი მითქვამს, არც იმას. ვიყავით ორივე ჩვენ-ჩვენთვის. არ ვეკითხებოდი სად და როგორ დადიოდა. ანისაც არ შევხმიანებივარ. ის 1 კვირა საშინელი იყო. აუ უკვე ყელში რომ ამომივიდა საღამოს მოსულ ნიკას ხელი მოვკიდე და დივანზე დავაგდე
- ნიკა ამიხსენი როდემდე?
- რა როდემდე?
- თავს იკლავ მიყვარხარო და ასე მიმტკიცებ სიყვარულს? ცინიკოსი ხარ..
- არა ცინიკოსი ნამდვილად არ ხარ, ეს შენ ხარ სულელი. ვერ მაფასებ.
- აჰააა ესეიგი თურმე შენთან დაფასება აუცილებელია?
- ეგ ყველა ადამიანთან საჭიროა.
- მაშინ მე რატომ არ მაფასებ?
- არა ხარ ღირსი და იმიტომ
- კარგი, აღარაფრის თქმა აღარააა საჭირო-მის მიმართ ის სიმპატიაც გამიქრა რასაც ვგრძნობდი- იყავი ბედნიერი იმ შენს გოგოსთან რავიცი მე რა ჰქვია
- ხატია
- ხო მაგ შენ ხატიასთან- კიბეები ავირბინე. კიდევ კარგი ის ბარგი არ ამომილაგებია, უცებ ჩავალაგე ყველაფერი, არ მიტირია. ნიკას წასვლას დაველოდე, ყველაფერი მანქანაში ჩავაწყე და წავედი. ტირილის სურვილიც არ მქონდა. აი უკვე ბოლო დონემდე მძულდა, ვერ ვიტანდი, იმ „ბაბნიკ“ და გულის ამრევ ადამიანს. უზრდელი, გაუთლელი. სასტუმროში მივედი.
დღე დღეს მისდევდა, მე ინსტიტუტში წავედი. ჩვეულერივად ვსწავლობდი და ნიკას ვივიწყებდი, საუკეთესო მოსწავლე ვიყავი და ნელ-ნელა ჩემს ცხოვრებას ვივიწყებდი. სასტუმროში ვცხოვრობდი, ანის არ შევხმიანებივარ რაც მტანჯავდა, ბევრჯერ დამირეკა, უამრავჯერ მაგრამ ნომერი გამოვცვალე და ყველა დავივიწყე. იცოდნენ რომელ ინსტიტუტშიც დავდიოდი,მაგრამ იქ რატომღაც არავის მოუკითხავს... არავის ვემეგობრებოდი, ვიღაც გულჩაკეტილი გოგონა ვიყავი ამხანაგებისთვის, ნიკას ერთხელაც კი არ დაურეკავს. უკვე მეკიდა. ველოდებოდი როდის მოვიდოდა 19 იანვარი რომ სრულწლოვანი გავმხდარიყავი
და აი ეს დღეც დადგა. იმწამსვე ადვოკატს დავურეკე, 1 კვირაში იქნებოდა საბუთები სადაც ხელს მოვაწერდი და ყველაფერი დამთავრდებოდა. 1 კვირაც წვალებით გავიდა. მომივიდა საბუთები, დაუფიქრებლად მოვაწერე ხელი და ადვოკატს ვთხოვე ამა და ამ მისამართზე ნიკასთვის მიეტანათ. არ მინდოდა ნიკას ნახვა და ამიტომ ადვოკატს არ გავყევი. 2 საათი ვუცდიდი ადვოკატის ზარს. აქეთ-იქით დავდიოდი და ბოლთას ვცემდი. შემდეგ კი ტელეფონი აწკრიალდა
- დიახ-დაფეთებული მივვარდი
- იცი ნინი, ტელეფონით ვერ დაგელაპარაკები, ნახევარ საათში მანდ ვარ
- კარგით, არ დაგვიანოთ- ნახევარ საათში მოვიდნენ.
- რა ხდება?
- იცით რთული ამბავია. ნიკას ხელის მოწერა არ უნდა,
- რატომ? რაშია საქმე?
- არ ვიცი. პირიქით გადარეული იყო გეძებდა. უნდოდა შენი მისამართი გაეგო.
- აჰაა ვერ მივართვი. დამიტოვეთ საბუთები თუ შეიძლება, ხვალ მივაკითხავ
- კარგით.-ნომრიდან გავიდა. მე უცებ ვიმეცადინე და ხვალინდელ დღეზე ფიქრი დავიწყე. ფიქრებში ჩამეძინა.
დილით რვა საათზე ავდექი, ძალიან სერიოზული ქალის ტანსაცმელში გამოვეწყვე. მაღალი ფეხსაცმელები, შავი კაბა, თეთრი ზედა და შავი კოსტუმი. პირველად ჩავიცვი ესეთი ტანსააცმელი ჩემი ნებით. შავი ჩანთა ბეჭზე გადავიკიდე, თმა გავიშალე და გავედი. ნომერი ჩავკეტე და დავიბარე სასტუმროდან რომ მივდიოდი. ტაქსით წავედი, ჩემს მანქანაში არ ჩავმჯდარვარ. მივეცი მისამართი და სახლისკენ გავეშურეთ, მალევე მივედი და კარებზე დავაკაკუნე, ნიკამ გამიღო რა თქმა უნდა, სანამ კარს გააღებდა დააახლოებით 5 წამი გავიდა, ეს 5 წამი საუკუნედ გაიწელა, გული თავის ადგილას აღარ მქონდა, ლამის საგულედან ამომხტარიყო. ნიკამ კარი გააღო და შემომანათა ტავისი ცისფერი თვალები, რომელშიც იგრძნობოდა, სევდა, სიყვარული და მონატრება
ნიკა გამოშტერებული მიყურებდა. მეც 1 წამი გავითიშე, როცა მისი ასეთი თვალები დავინახე.
- გამარჯობა ნიკა- მალევე მოვეგე გონს.
- ნ..ნინიი...?
- ჰო რა იყო ჩემი ნახვა გაგიკვირდა?-სახლში შევაბიჯე და დივანზე მოვკალათდი. - მოდი პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ. არ არის მიკბ-მოკიბვა საჭირო. ამ საბუთებს ხელი მოაწერე.
- არ მინდა და არ მოვაწერ
- ოო, საყვალო ნიკა. მოდი ეგ შენი ჯიუტობა დაივიწყე და ხელი მოაწერე თანაც არა მგონია ჩემი ცოლობა შენთვის მნიშვნელოვანი იყოს. მოაწერე ხელი და იმ წამიდან არ გიცნობ, არ მიცნობ. ნედნიერი იყავი იმ შენს ხატიასთან. ბედნიერებას გისურვებთ.
- ნაადრევია ამაზე ლაპარაკი
- არა ნიკა ძალიანაც „დროულია“. მოაწერე ხელი და ყელაფერი დამთავრდება
- კარგი მომეცი- ამ სიტყვებს მაინც არ ველოდი. კალამი მივაწოდე და ხელები მიკანკალებდა. ხელის მოწერა დაიწყო. ყოველი მისი ხელის მოძრაობა გულს მიკლავდა. თურმე მყვარებია. მივხვდი რომ მყვარებია. თურმე მომნატრებია არნახულად.
- აი ამ ყველაფერს ბოლო დეტალი აკლია-თქვა მან. მეც მოვეგე გონს და უცბად ვიკითხე ისევ ჩემი დამცინავი ტონით
- რა? ყველაფერი დამთავრდა.
- არა აი ეს აკლია-საბუთები გადახია. გულში მიხაროდა ეს რომ გააკეთა.
- რა გააკეთე?
- არაფერი უბრალოდ გადავხიე.
- უბრალოდ? კარგი არაუშავს ახალ საბუთს გავაკეთებინებ ადვოკატს. და თავზე დავაყემებინებ ვინმეს რომ აღარ დახიო.მაგრამ შეიძლება კიდეც რომ ეგ შენი ხელმოწერა საკმარისი აღმოჩნდეს. მერე რა რომ გადახიე?
- არა ხელი არ მომიწერია. გადავჯღაბნე ფურცელი. ალბათ არ დაკვირვებიხარ.
- ჰო ალბათ არა. კარგი რა გაეწყობა. მაშ მე წავედი და 1 კვირაში ისევ გეახლები.
- არა შენ აქ იქნები 1 კვირის შემდეგაც და 1 წლის შემდეგაც- სიცილი ამიტყდა.-რეებს ბოდიალობ?
- არაფერსაც არ ვბოდიალობ. სიმართლეა. მან კარი გადაკეტა და გასაღები პატარა ღრიჭოდან გააცურა.
- რას აკეთებ?
- იმას რაც უნდა გამეკეთებინა.
- ფანჯრიდან გადავალ ეს მაინც არ არის ბინა.
- მაგ კაბით?
- თუნდაც.-უცებ მოვარდა ჩემთან ხელებში მომიქცია და ჩამჩურჩულა
- არსად გაგიშვებ!
- ჰაჰ.-ვთქვი დამცინავად.
- ნინი მე შენ მიყვარხარ! რატომ არ გესმის?
- რომ გყვარებოდი ეგრე საშინლად არ მომექცეოდი მაშინ
- ორი გიჟი ერთად რომ მოხვდება ერთ-ერთმა უნდა დათმოს
- მე არ ვაპირებ შენი გულისთვის დათმობაზე წასვლას-ვიცრუე
- მე ვაპირებ.
- ოოჰ
- ნინი გთხო დაივიწყე ეგ შენი ჯიუტობა. მიყვარხარ და შენც მიდა რომ გიყვარდე
- გინდა? შენს „მინდაზე“ არაა ეგ.
- ვიცი ცუდად მოვიქეცი რომ მაშინ ისე განერვიულე,მაგრამ გთხოვ გამიგე. სასოწარკვეთილი ვიყავი. გთხოვ დამიჯერე-მის თვალებში იმხელა სითბო და სიყვარულ იიყო რომ ცოტა მიკლდა ვვეტყოდი მიყვარხართქო. არაფერი მითქვამს მოლოდ დაჟინებით ვუყურებდი თვალებში. შემდეგ ხმა ამოვიღე
- რომ გყვარეოდი მომძებნიდი. უნივერსიტეტში მომაკითხავდი
- იმდენი გირეკე მაგრამ ის ნომერი აღარ გქონდა, ყოველ დღე დავდიოდი შენს უნივერსიტეტში მაგრამ ვერასდროს გიპოვე. დეტალურად მთელი ჯავახიშვილის მოსწავლეების სია ვერ განვიხილე. გთხოვ ნინი დამიბრუნდი. მე შენს მეტი არვინ მინდა!-ამ სიტყვებმა გული ამიჩუყა, არ ვიცი თავი როგორ შევიკავე რომ არ მოვხვეოდი მას-ყველაფერს გეფიცები არრაამქვეყნიურად მიყვარხარ. ვინაა ჩემთვის ხატია? არავინ! მხოლოდ შენ მიყვარხარ.- მომეხვია და მაკოცა. მე გაქვავებული ვიდექი შემდეგ ხელში ამიყვანა. დივანზე დაჯდა და ჩამიხუტა.
- მიყვარხარ-ვთქვი ჩუმად
- რაა?
- არ გინდა დაიჯერო?
- ნინი ამ სიტყვებს ამდენი ხანია ველი. მეც მიყვარხარ ჩემო ცხოვრებავ. სიცოცხლეზე მეტად. ყველას და ყველაფერს მირჩევნიხარ.-მაკოცა. ძალიან მაგრად. - ნინი სამუდამოდ ჩემს გვერდით ხომ იქნები?
- ვნახოთ-გავიცინე ეშმაკურად
- ჩემო სულელო
- ჩემო ცხოვრებავ
- ჩემო შტერო
- ჩემო სიყვარულო-მითხრა და კოცნით გამაჩუმა.-მიყვარხარ
- მეც.
- სად იყავი ამდენი ხანი?
- გენაცვალე მე შენსავით მოცლილი კი არ ვარ? ვსწავლობ. სულ დამავიწყდი სიმართლე რომ გითხრა.
- რაა?
- ხომ გაგიხსენე რა გინდა?
- ჰაჰ.. ენამწარევ!-შებლზე ვაკოცე
- დებილებს შუბლზე კოცნიან
- რა გინდა თქვა რომ მე დებილი ვარ?
- არა იდიოტი, გამოშტერებული, კრეტინი და ძააან საყვარელი.
- ეგ რომ არ დაგეყოლებინა მოგკლავდი
- რომ იცოდე შენ დათმობას აპირებდი
- კაი ვჩუმდები
- თუ არადა ჯერ სასტუროდან ტანსაცმელები არ წამომიღია
- სასტუმროში ცხოვრობდი?
- ჰოო, მაგრამ ისეთი კომფორტული სასტუმროა? თან ძალიან ძვირიანი, მთელი ფული იქ დავხარჯე,მაგრამ საკრედიტო ბარათზე მამაჩემის მეშვეობით კიდევ ბევრი მაქვს. მირიცხავდა
- შენ არ იკადრე და ერთხელაც არ დაურეკე
- არ იყო ღირსი და? რომ გამათხოვა ამ იდიოტ ვიღაცაზე
- და ძაან საყვარელზე
- ნუ ხო.
- მშია
- რას ლაპარაკობ? მეც
- წამოდი ბავშვობა გავიხსენოთ და სახინკლეში ისევ ერთმანეთს შევეჯიბროთ ხინკლის ჭამაში
- ბავშვობაშიო ისე ამბობ ვითომ ახლა დიდი ვიყო
- 18 წლის ხარ უკვე ნიინიი. საჩუქარი მაქვს
- რაა?-თვალები გადმომიცვივდა.
- პირველი
- ვაა ესეიგი ერთი არაა მხოლოდ.
- ჰო-ხელი დამანახა
- რაა?
- ნახე ტატუ
- მერე მე რაა?-მერე დავაკვირდი და დავინახე ხელის მტევნის დასაწყსში, ვენის ადგილას ეხატა საკმაო დიდი ზომის გული, შიგნით კი ნინი ეწერა. ყბა ჩამომივარდა.
- ნიკაა? ასე ძალიან გიყვარვარ?
- ჰო.
- კარგი რო რამე და გამშორდე ისევ ნინი უნდა შეიყვარო
- არა შენ ერთადერთი ნინი და ქალი ხარ ჩემს ცხოვრებაში.
- ანუ სამუდამო დაღი დავასვი შენს ხელს?
- კი სამუდამო ტატუა.-გადავწყვიტე მეც გამეკეთებინა, ოღონდ ნიკასთვის არ გამიმხელია.
- მიყვარხარ ნიკა
- დამიჯერე მე უფრო. ახლა მეორე.-პატარა სკივრიდან ოქროს კულონი ამოიღო. გულის ფორმის.
- ნახე-გამომიწოდა. გადავხსენი და ჩვენი ფოტოები იყო ჩაკრული. იმწამსვე გავიკეთე
- ეს სულ აქ დარჩება. ჩემს ყელზე.. - მოვიდა და ლოყაზე მაკოცა.
- ახლა მესამე.
- მესამეცაა?
- კი.-ხელი მომკიდა. მეორე გასაღები ჯიბიდან ამოიღო და გარეთ გავედით
- სად მივდივართ?
- ნახავ-მის მანქანაში ჩავჯექი. გზაში ხმა არცერთს არ ამოგვიღია. მხოლოდ რამდენჯერმე გავხედავდით ერთმანეთს სიყვარულით აღსავსე თვალებით. სადღაც ტიალ მინდორში გავედით. მანქანა დავინახე, შორიდან. ხმა არ ამომიღია. დავაცადე ნიკას. მანქანიდან გადმოვედით
- ეს რა არის?-ვიკითხე
- ახალი მანქანა
- რაში მჭირდება?
- როგორ თუ არა? შენი ლამბორჯინი საზაფხულოა, ანუ ზამთრისთვისაც გინდა-ჩემს წინ ყვითელი პორშე იდგა. კინაღამ გავაფრინე
- ვაიმე გიო მადლობაა-მივაფრინდი და ვაკოცე.
- კიდევ ერთ ადგილას უნდა წაგიყვანო
- კიდევ სად?
- წამოდი- დიდხანს არ გვიმგზავრია. ახალ სახლს მივადექით
- არ თქვა ეხლა კიდევ ეს სახლიც ვიყიდეო
- კი მაგის თქმას ვაპირებდი.
- რაა? კი მაგრამ სახლი ხომ გვაქვს?
- ნინი, ნინი. იმ სახლში სულ ვჩხუბობდით. არ მინდა იქ ცხოვრება, ახალ სახლში ახალ ცხოვრებას ვიწყებთ
- მართლა? კი მაგრამ ის სახლი?
- არ ვიცი გაყიდიან ალბათ. ან რავიცი რაში მაინტერსებს
- ნიკა, ეს ჩემი დაბადების დღე რაღაც ძალიან ძვირი დაგიჯდა
- მე არა მამაჩემის ფინანსებს უნდა ვუმადლოდე
- ხომ გადაირეოდა ის კაცი. გაგიჟდი?
- ოოჰ, 2 დრეში იშოვნის ამდენ ფულს. იცი მამაჩემის და მამაშენის ბიზნესი ძალიან გაიზარდა. გაფართოვდნენ და?..
- საღოლ მაგათ.
- წამოდი სახლი დავათვალიეროთ-გადმოვედით. ძალიან შემცივდა. ბოლო ბოლო იანვარი იყო. თოვლი არ იდო რატომღაც,მაგრამ ყინავდა. ნიკა ჩემს უკან მოდიოდა. უცებ ყინულზე ფეხი დამისრიალდა და კინაღამ წავიქეცი. ნიკამ დამიჭირა.
- ფრთხილად
- მადლობა, თორემ ჩემი ტვინი ესხმებოდა ახლა აქ
- მე რომ არ გყავდე?
- აბაა? რა მეშველებოდა-ვაკოცე.-სახლში შევედით. ძალიან დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე პირველივე დანახვაზე. ეტყობობოდა რომ მაგარი დიზაინერი ჰყავდა.
- მოგოწნს?
- აუ ძალიან.
- მეც.-სავარძელში ჩავჯექი. ისიც გვერდით მომიჯდა. ასე ვიყავით გაჩუმებულები ბუხრის წინ და ერთმანეთით ვტკბებოდით. უცებ მყუდროება ანის ზარმა დაარღვია.
- ხოო ანნ...



გაგრძელება იქნება