რომანტიკა თუ დანაშაული?! (15)

სამაგიეროდ, მე მაქვს. მართალია, ის ჩემი ძმაკაცია, მაგრამ არც ისეთი მამა აბრამის ბატკანია, ქალებს რომ გგონიათ. შენნაირად ბევრი გაუთელავს და ბევრისთვის უტკენია გული. მერე კი, ვალში რომ არ დარჩენილიყო, ყველა დაუსაქმებია. ხათუნას მანქანა უყიდა და სამკაულების სექცია გაუხსნა ბაზრობაზე, ნანკა თავის მაღაზიაში მენეჯერად დანიშნა, სოფოს კი დირექტორობა აჩუქა და ყველა საწყობი გადააბარა, გესმის? ახლა მაინც ხვდები, რისი თქმაც მინდა? შენც ამიტომ დაგნიშნა მენეჯერად. ამიტომაც გითხარი, სულელი ხარ-მეთქი. მაშინვე მივხვდი, რაც მოხდა, იმიტომ, რომ სხვანაირად ამას არ იზამდა. მისგან ეს პირველი შემთხვევა არ არის. ჯერ შეაცდენს ქალს და მერე თანამდებობებს ურიგებს.
ერთიანად დაჭიმული სხეული უეცრად მომიმჩვარდა, თვალთ დამიბნელდა და რომ არ წავქცეულიყავი, სკამის საზურგეს ჩავეჭიდე. რაღაცის თქმა დავაპირე, მაგრამ არ დამცალდა…
მე და თედომ თითქმის ერთდროულად გავიხედეთ შეღებული კარისკენ… ზღურბლზე გახევებული მარიკა იდგა.


რაც შეიძლებოდა, მშვიდად გამოვედი სამდივნოში, მარიკას გვერდი ავუარე, ჩანთას დავავლე ხელი და დერეფანში გავვარდი.
_ ლოლა, რა ხდება? _ მარი უკან გამომეკიდა.
_ მერე გეტყვი, _ მშრალად ვუთხარი და კიბეზე კისრისტეხვით დავეშვი.
არ ვიცოდი, მან ჩვენი საუბრიდან რა მოისმინა და ეს მაწუხებდა. არ მინდოდა, არაფრის გამო ეეჭვიანა და ჩემზე გაგულისებულიყო, ამიტომაც ავირიდე თავიდან, მისთვის ყველაფერი ამეხსნა.
ვესტიბიულში ჩასულს გასასვლელთან დამიხვდა, როგორც ჩანს, ლიფტით ჩამომასწრო.
_ სანამ არ მეტყვი, რა გჭირს, არ გაგიშვებ, იცოდე! _ წინ გადამიდგა.
_ ისეთი არაფერი… _ თვალი ავარიდე.
დაცვის თანამშრომელი გაოცებული მოგვჩერებოდა.
_ რას ეძახი შენ არაფერს? ადამიანის სახე რომ არ გაქვს და ფერი აღარ გადევს, ამას?
არ ვიცოდი, რა მეთქვა. შევხედე. ჩემზე გაბრაზებული არ ჩანდა, მისი გამოხედვიდან თანაგრძნობა უფრო გამოსჭვიოდა, ვიდრე აგრესია… ან ზიზღი… ან სიძულვილი.
_ აქედან მივდივარ, _ ძლივს გასაგონად ვთქვი, ნიკაპი მიკანკალებდა აღელვებულს, ტუჩები მომებრიცა, ისე მეტირებოდა. ძლივს ვიკავებდი თავს.
_ გაგიჟდი? სად მიდიხარ, რატომ, რისთვის?! რა გითხრა ამისთანა, გამაგებინე! ვისზე გელაპარაკებოდა, ნიკაზე?
_ ჰო… _ მოკლე პასუხს ვცემდი, რომ ცრემლები შემეკავებინა.
_ და რაო, გაუტყდა, მენეჯერად რომ დაგნიშნა? თვითონაც ხომ იყო თანახმა?
_ აქ ცოტა სხვა პრობლემაა, მარი, ახლა მიჭირს ამის ახსნა, _ ტირილნარევი ხმით ვუთხარი.
_ მაშინ დამიცადე და მეც გამოგყვები.
_ შენც არ გაიფუჭო საქმე, იქნებ არ ღირს?
_ რა საქმე უნდა გავიფუჭო, დამელოდე, ჩანთას გამოვიტან.
სხვა რა გზა მქონდა, მანქანაში ჩავჯექი და დაველოდე. ცოტათი დავმშვიდდი. ყელში მობჯენილი ცრემლებიც დიდი გაჭირვებით უკან “ჩავაბრუნე”. სანამ მარიკა ჩამოვიდოდა, თედოს მესიჯი მომივიდა, იმ გოგოსთან ჩვენზე არაფერი წამოგცდესო… გაიძვერა! ერთდროულად ორი კურდღლის დაჭერა მომინდომა! ეს როგორ ვაპატიო? მაგრამ მარიკას რას ვერჩი? იქნებ ჩემი თამაშიდან გასვლით უფრო ააწყოს მასთან ურთიერთობა? ჩემთან რომ არასდროს არაფერი გამოუვა, თედომ ეს კარგად იცის, მით უმეტეს, მას შემდეგ, რაც ჩემი და ნიკას ამბავი გაიგო. ჰოდა, მარისთვის გადამილოცნია ბურთი და მოედანი. მთავარია, ჩემზე არ იეჭვიანოს.
_ დავიბარე, საქმე მაქვს და ცოტა ხნით გავალ-მეთქი, _ ქაქანით მოიხურა მარიმ კარი.
ცალყბად გავუღიმე და მანქანა დავძარი.
_ სად მივდივართ? _ ჩანთა მუხლებზე დაიდო მარიკამ და სავარძელზე მყუდროდ მოკალათდა.
_ ბანკში უნდა გავიარო, ბებიაჩემმა ფული გამომიგზავნა და გამოსატანი მაქვს.
_ თან მელაპარაკე, დროს მოვიგებთ, მალევე უნდა მოვბრუნდე უკან.
_ არც ვიცი, საიდან დავიწყო, მარი… _ რამდენიმე წამით შევყოვნდი, _ შენი არ იყოს, ჩემსა და ნიკას შორისაც ყველაფერი მოხდა… სხვათა შორის, სწორედ იმ ღამეს, შენ რომ თედოსთან “იყოჩაღე”! _ ბოლო სიტყვები ხაზგასმით წარმოვთქვი.
_ რას მელაპარაკები! _ შეიცხადა, _ როდის მოასწარით დაახლოება? ან… სად ნახე, ან თვითონ როგორ დაუშვა ასეთი რამ, ეგ ხომ თანამშრომელ ქალებს სათოფეზე არ ეკარება?
_ როგორც ჩანს, ეკარება. აბა, რა გითხრა… შეიძლება ჩემი სახით გამონაკლისი დაუშვა.
_ ეგ კარგი, მაგრამ თედოს რა უნდოდა?
სწორედ ეს შეკითხვა მაშინებდა, თუმცა უკვე მომზადებული მქონდა პასუხი.
_ თედოს გული შესტკივა ჩემზე, თავისას მიაღწია და ამიტომ დაგნიშნა მენეჯერად, თანამდედობის ჩუქებით მასთან ინტიმური ურთიერთობის გაგრძელების საფასური გადაგიხადაო.
_ მაგრამ… მან საიდან გაიგო?
_ მისთვის ეს პირველი არ არის, ყველა თავის ქალს ასე დაურიგა თანამდებობა და მივხვდიო.
_ რაღაც არ მჯერა ეგ, ლოლა… მსგავსი არაფერი გამიგია. რამე ისეთი რომ ყოფილიყო, ვიღაცას მაინც წამოსცდებოდა… ქების მეტი არაფერი მსმენია მეტრეველზე… არასდროს.
_ ეგენი მეგობრები არიან და ყველაფერი იციან ერთმანეთზე, ამაშია საქმე.
_ რა ვიცი, რა ვიცი. შენ მაინც ნუ გადაირევი წინასწარ, აწონ-დაწონე ყველაფერი და წამითაც არ იფიქრო სამსახურის მიტოვება, გაიგე?
_ ჯერ ნიკასთან უნდა გავარკვიო რაღაც-რაღაცები.
_ ნუ დაძაბავ სიტუაციას, მთლად არ გააფუჭო საქმე. ჩემი რჩევა ეს იქნება. თვითონ რას გეუბნება ნიკა, მას მერე რამე შეიცვალა?
_ მას მერე რა, სულ ორი დღე გავიდა. იქ ვიტალის გამოუჩნდა პრობლემა. მითხრა, ამის გამო ვერ მოვედი და ვერ მოგაქციე ყურადღებაო… მეტი არაფერი.
_ აი, ხომ ხედავ! აბა, მე რას გეუბნებოდი! ეგ არ არის იმ კატეგორიის კაცი, ქალს ცუდად მოექცეს. დარწმუნებული ვარ.
_ ახლავე გამოვალ, აქ დამელოდე! _ მანქანა ბანკის შენობასთან მივაყენე და გადავედი.
გამიმართლა, რიგი რომ არ იყო. უპრობლემოდ ავიღე ფული, ხუთასი ევრო გადავახურდავე, იქიდან ორასი ლარი მამას გადავუგზავნე და მალევე მოვბრუნდი, თუმცა ამ მიღება-გაგზავნაში ბლომად კი წამღლიტეს პროცენტი.
_ იცი რა? მე უკან დავბრუნდები, სამსახურში, მეტი რაღა უნდა ვილაპარაკოთ და… თუ გინდა, საღამოს გამოგივლი ან შენ გამოდი ჩემთან.
_ ახლა ისეთ ხასიათზე ვარ, მარტო მირჩევნია ყოფნა. წავალ და დავიძინებ. საშინლად ვარ დაღლილი, ცალკე ემოციებისგან, ცალკე უძილობისგან. მაპატიე, რა.
_ კარგი, მაშინ ხვალ სამსახურში შევხვდებით. მთავარია, არაფერზე ინერვიულო და რამე სისულელე არ ჩაიდინო, გესმის? _ მარიმ მაკოცა და მანქანიდან გადასვლა დააპირა.
_ მოიცა, მიგაბრუნებ უკან, სად გარბიხარ?
_ არა უშავს, ჩემით წავალ, რა პრობლემაა.
არ დავუჯერე, ფეხით სად უნდა იწანწალო-მეთქი და სამსახურამდე მივიყვანე, მერე კი მთელი სისწრაფით შინისკენ გავქანდი. ერთი სული მქონდა, როდის დავეგდებოდი საწოლზე, რათა გემრიელად მეტირა…
8 8 8
ზარის ხმამ გამომაღვიძა. ფანჯარას გავხედე, დაღამებულიყო. ნეტავ, საათის რომელია? ვინ უნდა იყოს? ნუთუ ნიკაა? შეშლილივით წამოვხტი სავარძლიდან, სადაც ჩამძინებოდა და ჰოლში გავვარდი. სათვალთვალოში ქალის სილუეტი დავლანდე, თუმცა სიბნელეში ვერ გავარჩიე, ვინ უნდა ყოფილიყო. “ალბათ მარიკაა”, _ გამიელვა გონებაში და კარი გამოვაღე. ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, როცა სადარბაზოში უცნობი ნაცნობის ღიმილი “შემომეფეთა”.
ჩემი ბინის ზღურბლთან სწორედ ის ქალბატონი იდგა, ვინც ნიკას სტუმრობდა ხოლმე “მოცალეობის ჟამს”. დაბნეულობა და გაკვირვება ერთდროულად გამომეხატა სახეზე, რაც სტუმარს არ გამოჰპარვია.
_ მაპატიეთ, რომ გაწუხებთ… ვიცი, გვიანაა, მაგრამ ვიფიქრე, ჯერ არ ეძინება-მეთქი… ხელს ხომ არ შეგიშლით?
_ არა, რა თქმა უნდა… მობრძანდით, _ უნებლიეთ შემოვიპატიჟე დაუპატიჟებელი სტუმარი.
_ დიდ დროს არ წაგართმევთ. თუ თქვენთვის ძნელი არ იქნება, იქნებ წყალი დამალევინოთ, _ მთხოვა ქალმა.
უხმოდ გავდექი განზე და ჩემი მეტოქე წინ გავატარე, თან გულდასმით შევათვალიერე. არ იყო ურიგო ქალი. გარდა იმისა, რომ ლამაზი ნაკვთები და თვალში საცემი ფიგურა ჰქონდა, კარგად მოვლილიც იყო, თუმცა “კოსმოოპერაციების” ნამდვილ ქარიშხალს გადაევლო მის სახეზე. ცხვირი, ტუჩები, თვალები _ ყველაფერი “გადამუშავებული” ჰქონდა.
სასტუმრო ოთახში შევიყვანე, მე კი სამზარეულოდან ჭიქა წყალი გამოვუტანე.
_ ყავას ხომ არ დალევთ? _ ვკითხე, როცა წყურვილი მოიკლა…
წყუროდა კი? იქნებ ეს მხოლოდ ჩემთან გამოლაპარაკების საბაბი იყო?
_ არ მინდა შეგაწუხოთ, ისედაc დაუკითხავად შემოგეჭერით, _ მომიბოდიშა.
_ რას ამბობთ, რა შეწუხებაა, ახლავე მოვადუღებ.
ერთი სული მქონდა, როდის მეტყოდა, რისთვის მესტუმრა, რა იცოდა ჩემ შესახებ, ამიტომ, ცოტა არ იყოს, ავნერვიულდი.
ტკბილი სუფრა გავშალე და ყავაც მოვიტანე. მადლობა გადამიხადა, ტყავის თხელი ქურთუკი გაიხადა და სავარძელში ჩაჯდა, სწორედ იქ, სადაც მე მეძინა ცოტა ხნის წინ.
_ მე სოფო მქვია, _ ღიმილით გამეცნო და მაღალი მკერდი წინ გამოზნიქა.
ამის გაგონებაზე შემაჟრჟოლა, რადგან დღეს უკვე მეორედ მესმოდა ეს სახელი. “სოფოს დირექტორობა აჩუქა და ყველა საწყობი გადააბარა”… თითქოს ახლაც ყურში ჩამძახოდა თედო.
_ სასიამოვნოა. მე ლოლა ვარ, _ ხელი გავუწოდე.
_ ვიცი, ჩვენ ხომ ძალზე უხერხულ სიტუაციაში შევხვდით ერთხელ ერთმანეთს, _ მორცხვი ღიმილი დააყოლა ნათქვამს.
_ თქვენთვის უხერხულ სიტუაციაში, _ შევუსწორე ჩემს “მთავარ” მეტოქეს და ნიშნის მოგებით ავწკიპე წარბები, ჩემდა უნებურად გამოვხატავდი მის მიმართ აგრესიას, თუმცა უწყინარს, თუ შეიძლება ასეთიც არსებობდეს.
_ ჰო, რა თქმა უნდა… თქვენ არაფერ შუაში იყავით… რა იცოდით, იმ ღამეს იქ მე თუ დაგხვდებოდით… რა გემრიელი ნამცხვარია, თქვენ გამოაცხვეთ? _ სხვა რამეზე გადაიტანა საუბარი.
_ არა, დაბლა ვიყიდე, საცხობში.
_ გემრიელია… _ სოფომ მადიანად მიირთვა ერთი ნაჭერი, მერე კი ჩანთიდან სიგარეტის კოლოფი დააძრო, _ მოწევა შეიძლება?
_ კი, როგორ არა, რამდენიც გნებავთ, იმდენი მოწიეთ, _ “ნება დავრთე” და კვლავ სამზარეულოში გავედი საფერფლის მოსატანად.
_ ნიკა ვერ იტანს მწეველ ქალებს, მაგრამ რა ვქნა, თავს ვერ ვანებებ. ვცდილობ, ნაკლები მოვწიო, ვცდილობ, ვცდილობ და არ გამომდის, _ თავისი ასაკისთვის შეუფერებლად გაიცინა, რაც სრულებით არ მოუხდა. მისი ხელოვნური ახალგაზრდული “კისკისის” მიღმა წლებით “დატვირთული” ასაკი იმალებოდა, _ ის კი ცოფდება ამაზე. თქვენ არ ეწევით?
_ არა, არ ვეწევი.
_ კარგია, რომ ამ საზიზღრობას თავს არ აკვლევინებთ. გგონიათ, არ ვიცი, რამხელა ზიანი მოაქვს ჯანმრთელობისთვის? სილამაზისთვისაც, სხვათა შორის, მაგრამ არ მყოფნის ნებისყოფა და მომკალი თუ გინდა… არც არასდროს ეწეოდით?
_ არა, არასდროს, _ თავი გადავაქნიე.
_ ბედნიერი ქალი ყოფილხართ. რამდენი წლის ხართ, ლოლა?
_ ოცდასამის, _ მსწრაფლ შევაგებე პასუხი, _ თქვენ?
ოოო! როგორ მაინტერესებდა, რას მიპასუხებდა.
_ თქვენი აზრით, რამდენის ვიქნები? _ გამეპრანჭა.
_ აბა, რა გითხრათ… ორმოცზე ცოტა მეტის, არა?
_ ოცდაცხრამეტის ვარ, _ გულგატეხილად მიპასუხა, მზერა ამარიდა და მივხვდი, მატყუებდა. ალბათ შვიდი-რვა წელი მაინც “მომიტეხა”, თუ მეტი არა. ამავდროულად, ნირი წაუხდა, ალბათ არ ელოდა, ამდენს თუ “მივუსჯიდი”.
_ იცით… _ სიტუაციის გამოსწორება ვცადე, რაში მჭირდებოდა მისი წყენინება, _ თქვენ პლასტიკური ოპერაცია გაქვთ გაკეთებული, ხომ მართალია? ეს კი, ჩემი აზრით, უფრო მატებს ასაკს ქალს… თვალები გაქვთ გადაჭიმული, ამიტომაც ვიფიქრე…
_ არა უშავს, არა უშავს. მერე რა? მე არ მწყინს, როცა ამას მეუბნებიან, თუმცა თქვენ პირველი ხართ, ასე რომ “დამაბერა”, სხვების აზრი ოცდაათსა და ოცდათხუთმეტს შორის მერყეობს ხოლმე.
_ მაპატიეთ…
_ არა გრცხვენიათ? საბოდიშო არაფერია… ისე, თქვენც შედარებით დიდი ჩანხართ თქვენს ასაკთან… _ მორიელივით მიკბინა.
_ მე იმ ასაკში ვარ, რომელსაც დამალვა არ სჭირდება, _ მრავალმნიშვნელოვნად გავუღიმე, _ თუმცა კი მიხარია, უფრო დიდი რომ ვჩანვარ, ვერ ვიტან ჩემი ასაკის ქალებს, _ გავთქვი ჩემი საიდუმლო.
_ უი, რას ამბობთ! მადლიზა, ახალგაზრდა ხართ, მაგას რა გათქმევინებთ. ნეტავ ახლა თქვენი ხნის ვიყო… ეჰ, რა წლები დავკარგე…
_ გათხოვილი ხართ? _ ეს თემა ჩემთვის ერთობ საინტერესო გახლდათ.
_ ვიყავი ერთ დროს. სამი წელია, გავშორდი… ქალიშვილი მყავს, ოცდაექვსი წლის, ახლახან გავათხოვე.
ღიმილი ვერ შევიკავე. ამხელა გოგო თუ ჰყავს, ოცდაცხრამეტის როგორ იქნება? არც დაუფიქრდა, ისე მითხრა.
_ თითქმის ბავშვი ვიყავი, ოჯახი რომ შევქმენი, _ სასწრაფოდ გამოასწორა შეცდომა, _ მთლად ბავშვი.
_ გასაგებია.
_ ჰო, მართლა, ამ დღეებში ნიკა ხომ არ გინახავთ? _ მოულოდნელად შეცვალა საუბრის თემა, ალბათ იმის შიშით, ჩემი ასაკის გამოცნობას არ ჩაუღრმავდესო.
ელდა მეცა, ეს რომ მკითხა, ერთიანად გავწითლდი. მეგონა, მამოწმებდა, თუმცა ვერ შევატყვე, ჩემს გამოსაცდელად დასვა ეს შეკითხვა, თუ ისე, ცნობისმოყვარეობისთვის. ან კარგი მსახიობია, ან მართლა არაფერი იცის.
_ თქვენი აზრით, უნდა მენახა? _ სხეული დამეჭიმა, სანამ პასუხს გამცემდა.
_ რატომაც არა, თქვენ ხომ მის ბინას ალაგებთ, _ სრულიად გულწრფელად მითხრა.
აი, თურმე, რა ხდება… ამას მე ნიკას მოსამსახურე ვგონივარ! ჰმ… რა კარგად მოუფიქრებია ვაჟბატონს გამოუვალი სიტუაციიდან თავის დასაძვრენად!
_ მხოლოდ მაშინ ვალაგებ, როცა გასაღებს მიტოვებს, _ გამოვაცხვე “ისტორია”, _ კვირაში ერთხელ… ან ორჯერ.
_ და ამ კვირაში?
_ ეს კვირა ხომ დღეს დაიწყო… _ ვიპოვე გამოსავალი, _ ამიტომ ჯერ არ შემხმიანებია. დღეს-ხვალ გამოჩნდება ალბათ.
_ მე კი ვეძებ და ვერ მივაგენი. ტელეფონს არ პასუხობს, აქ არ არის. წუხელაც მოვაკითხე, ამ საღამოსაც და არ ჩანს. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე, სამსახურში ხომ არ მივალ? არ უყვარს ეგეთი რაღაცები. სასტიკად გამაფრთხილა თავიდანვე, სამსახურში არ მომაკითხო და სახლში არ დამირეკოო.
_ არც სამსახურშიო? _ უნებლიეთ გამექცა კითხვა.
_ სამსახურშიც არ ვურეკავ, ესეც ამიკრძალა, არ მინდა, ვინმეს სალაპარაკო გახდეს ჩვენი ურთიერთობაო, მხოლოდ მობილურზე ვუკავშირდები ხოლმე, მაგრამ ახლა მობილურზეც არ მპასუხობს. არ ვიცი, რა დაემართა. ერთი ზარის გამოშვება რა გახდა ან მესიჯის გამოგზავნა? მოვკლავ, რომ ვნახავ.
“რა ჩემნაირად მეტყველებს, ნუთუ მეც სხვა ქალებს ვგავარ?”
_ მე მგონი, მეგობარი გაუხდა ცუდად და მაგაზე დარბის, წამლის დოზა მოსვლია ბევრი, _ შემეცოდა სოფო და კარტების ნელ-ნელა გახსნა დავიწყე.
_ მართლა? თქვენ საიდან იცით?
_ ჩემი დაქალი მასთან მუშაობს.
_ თქვენი დაქალი? რომელი?
კიდევ ერთხელ გადამიარა ალმურმა სახეზე… მგონი, ესეც ჩვენთან მუშაობს!
_ თქვენ არ გეცოდინებათ, ჩემი მეგობარია…
_ იქ ბევრს ვიცნობ, მეც ხომ მაგის დაქვემდებარებაში ვმუშაობდი ადრე.
_ მართლა? _ თავი გავისულელე, _ რა თანამდებობაზე?
_ ნიკას საწყობებს ვკურირებდი, დირექტორი ვიყავი, მაგრამ იმდენად უნიჭო ვარ ვაჭრობის ამბავში, რომ კინაღამ გავუფუჭე საქმე. მერე მითხრა, მოდი, თავი დაანებე მუშაობას, შინ იჯექი და მაგ ათას ლარს მე გადაგიხდი ყოველთვიურადო.
_ და გიხდიდათ? _ ძალად გავიღიმე.
_ სხვა რა გზა აქვს, სანამ ახალ სამსახურს მიშოვის, თავის გატანა ხომ მჭირდება? ჩემს შვილს ხომ არ შევაჩერდები ხელებში, თავისი ოჯახი აქვს უკვე, იქით უნდა ვუმართავდე ხელს.
_ ჰო, რა თქმა უნდა.
_ კი მიტყდება, ამას რომ ვაკეთებ, მაგრამ რა გზა მაქვს? თანაც, რადგან ვმეგობრობთ, ვალდებულიც არის, იზრუნოს ჩემზე… სანამ ერთად ვართ, რა თქმა უნდა.
_ ჰო… ალბათთთთ… _ ენა დამება აღელვებისგან.
_ ორი წელია, ურთიერთობა გვაქვს და არასდროს გვიჩხუბია. ძალიან ერთგულია, ამას ვერ დავუკარგავ, თან ისეთი ტრავმირებულია ცხოვრებისგან, ხანდახან მეცოდება კიდეც.
_ ტრავმირებული რატომ არის? _ ყურები ვცქვიტე.
_ სიყვარულში არ გაუმართლა. მოატყუა შეყვარებულმა. თვითონ სიტყვას ვრ დააცდევინებ ამაზე, მაგრამ თბილისი ისეთი პატარაა, რა დაიმალება? მისი ამბავი ყველამ იცის. მეც არასდროს მიგრძნობინებია, რომ საქმის კურსში ვიყავი. არადა, დარწმუნებულია, რომ ვიცი. ამას კი აფასებს, მოსწონს, რომ არ ვეკითხები.
_ ო! _ ღვარძლიანად აღმომხდა.
_ პატარა გოგო ხომ არ ვარ, რა ჩემი საქმეა მისი წარსული. თუ სურვილი გაუჩნდება, თვითონ გადამიშლის გულს, თუ არადა, ზედმეტად რატომ ჩავეძიო? ეს ხომ ჩემამდე მოხდა. მშვენივრად ვუგებთ ერთმანეთს, მე მეტი არაფერი მინდა მისგან. ცოლად კი არ მივყვები.
_ რატომაც არა?
_ უი, რას ამბობთ, ღმერთმა დამიფაროს. მე მასზე გაცილებით უფროსი ვარ, ლამის…
“ლამის დედის ტოლა ხარ!”
_ ლამის შვილიშვილი შემეძინოს მალე, მაგას როგორ ვიკადრებ, რა დროს ჩემი გათხოვებაა, თანაც ასეთ ახალგაზრდა მამაკაცზე. სანამ ცოლის მოყვანაზე იფიქრებს, ვიქნებით ერთად და მერე მე ჩემს გზას ვნახავ, ის კი თავისას.
“თორემ, რომ შემოგთავაზოს, უარს იტყოდი მის ცოლობაზე, შენმა მზემ!”
_ თავი მოგაბეზრეთ, არა? მაპატიეთ, გამიგრძელდა ლაპარაკი. ჩემი წასვლის დროა, თქვენც გაგაცდინეთ, _ თქვა და მესამე ღერი სიგარეტიც მიასრისა საფერფლეზე.
_ არა, რას ამბობთ, მშვენივრად გავერთე, სიმართლე გითხრათ. მარტო ვიყავი, ხმის გამცემი არ მყავდა.
_ ეს ნაქირავები გაქვთ? რა ლამაზი “ასობნიაკია”, რამდენოთახიანია? _ მკითხა და თვალი ოთახს მოავლო.
_ არა, ეს ჩემი ბინაა… სამოთახიანია.
თვალები გაუფართოვდა… თითქოს არ ესიამოვნა… თუ რაღაც ენიშნა… თუ რაღაც არ მოეწონა.
_ და სულ მარტო ცხოვრობთ?
_ ჰო… ჯერჯერობით.
_ მშობლები?
_ დედა არ მყავს, მამა ქუთაისშია, იქ ცხოვრობს და მუშაობს.
_ და ეს ბინა?..
_ ბაბუამ მიყიდა, მდიდარი ბაბუა მყავს, _ გამარჯვებულის იერით შევხედე.
_ მერე? რა ძალა გადგიათ, მოსამსახურედ რომ მუშაობთ? _ ფერი შეეცვალა სახეზე.
მივხვდი, რაც გაიფიქრა, მაგრამ არ დავიბენი.
_ ჩემი შრომით მოპოვებული ფული ყველაფერს მირჩევნია. თანაც, გასვლა არ მიწევს, გზის ფული არ მეხარჯება… ბაბუა კი უცხოეთშია, ხშირად ვერ მიგზავნის ფულს, ხშირად უწევს გადაადგილება ერთი ქვეყნიდან მეორეში… დიპლომატიურ უწყებაში მუშაობს და დაძაბული გრაფიკი აქვს.
_ კარგი, ჩემო კარგო, თავს აღარ შეგაწყენ. დიდი მადლობა გამასპინძლებისთვის. ერთხელ შენც მესტუმრე, გამიხარდება. ნიკას ვეტყვი და მოგიყვანს ჩემთან, _ რატომღაც, “შენობითზე” გადავიდა, მრავლისმეტყველად გამიღიმა და წამოდგა.
უეცრად ზარის ხმა გაისმა კარზე. ვიღაც გაუფრთხილებლად მომადგა. ორივემ მექანიკურად ერთმანეთს შევხედეთ. ორივეს გაკვირვება შეგვეტყო. ასე გვიან არავის ველოდებოდი, თვით ნიკასაც კი.
_ აი, კიდევ ერთი დაგვიანებული სტუმარი, _ თქვა სოფომ, _ ალბათ ელოდებოდით ვინმეს, მე კი ხელი შეგიშალეთ.
_ არა მგონია, ჩემთან იყოს, ნამდვილად არავის ველი, შეიძლება შეეშალათ, _ მხრები ავიჩეჩე და სტუმარს წინ გავუძეხი.
“ოღონდ ნიკა იყოს, ოღონდ კი ის იყოს და მეტი არაფერი მინდა!”
არ ვიმჩნევდი, მაგრამ ერთიანად ვკანკალებდი. შეგნებულად არ გავიხედე სათვალთვალოში, ისე გავაღე კარი. ლამის სუნთქვა გამიჩერდა, როცა ზღურბლზე მეტრეველი დავინახე. გული უცნაურად შემიხტა…
სოფოს დანახვაზე ისეთი სისწრაფით შეეცვალა გამომეტყველება, თითქოს მოულოდნელად მუშტი ჩაარტყესო… ასეთი დამფრთხალს პირველად ვხედავდი.
_ რა ხდება აქ? _ ორივეს ფრთხილი მზერა მოგვავლო, თან დაბნეულმა ათჯერ მაინც დაახამხამა წამწამები, ჩვენი “ტანდემის” ერთად დანახვამ შოკში ჩააგდო.
_ ნიიკ, სად ხარ, ადამიანო, გადავატყავე მთელი თბილისი, ხომ მშვიდობაა? _ სოფომ გვერდი ამიარა და მეტრეველს კისერზე ჩამოეკიდა, _ როგორ მანერვიულე, საყვარელო, იცი? ავიკელი შენი ტელეფონი, რატომ არ მპასუხობდი? მომენატრე, შე ოხერო, ასე უნდა?
ნიკამ იღლიებს ქვემოთ ამოსდო ქალს ხელები და მე შემომხედა… “მაპატიე” _ ადვილად შეიძლებოდა ამის ამოკითხვა მის გამოხედვაში.
_ მეც ძალიან მომენატრე, _ ისე თქვა, თვალი არ მოუცილებია ჩემთვის.
მივხვდი, ეს სიტყვები მხოლოდ მე მეკუთვნოდა. ნასიამოვნებმა და, ამავდროულად, გულტანკენმა მწარედ გავიღიმე.
_ შევიკალი ეს გოგო ხელში, საათზე მეტია, აქ ვარ და გელოდები, _ თავისას განაგრძობდა სოფო, _ თავი მოვაბეზრე უკვე… წამო, შინ შევიდეთ, _ და ხელკავი გამოსდო ჩემი ოცნების მამაკაცს.
ნიკას კვლავ შეეცვალა სახე, გამოცოცხლდა. ალბათ მიხვდა, რომ არ გავყიდე ჩვენი საიდუმლო და სოფომ ჩვენ შესახებ არაფერი იცოდა.
_ არა, სოფო, დასარჩენად არ მცალია, _ აჩქარებით ალაპარაკდა, _ საავადმყოფოში უნდა გავვარდე, ვიტალი ძალიან მძიმედაა. იმისთვის შემოვიარე, რომ ლოლასთვის გასაღები დამეტოვებინა… ხვალ ხომ შეძლებ, სახლი დამილაგო, ლოლა? _ მუდარით სავსე მზერა მესროლა, ოღონდ ახლა არ გააფუჭო ყველაფერიო.
_ დიახ, რა თქმა უნდა, _ მოწყალე ღიმილი ვაჩუქე და თავი გვერდზე გადავხარე.
_ ვი-ინ? ვიტალი? რას მელაპარაკები! კი მითხრა ლოლამ, მეგობარიო, მაგრამ ვიტალიზე როგორ ვიფიქრებდი! ეგ როდის იყო, ნარკომანობდა, რამ გადარია? _ შეიცხადა სოფომ.
_ რა ვიცი, რას გაიგებ. ჯერჯერობით უმძიმეს მდგომარეობაშია… წამო, სახლამდე მიგაცილებ, ძალიან მეჩქარება. აჰა, გასაღები, ლო… ლიტა, _ კინაღამ ლო-ზე გაჩერდა, თუმცა დროზე გამოასწორა შეცდომა ნიკამ და გასაღების მთელი აცმა შემომაჩეჩა.
_ რა ამბავია, ნიიკ, ყველას უტოვებ? _ დაეჭვებულმა ქალმა ჯერ მე შემომხედა, მერე ნიკას.
იმდენად მართობდა ჩემი პრეზიდენტის დაბნეულობა და ისე გამარჯვებულად ვგრძნობდი თავს, საერთოდ არ მადარდებდა, სოფო რამეს მიხვდებოდა თუ არა. თუმცა, არც ის მინდოდა, მის საყვარელს მაინცდამაინც ჩემ თვალწინ გაემართა მისთვის სცენები. ეს არც მე მიქადდა არაფერ კარგს.
_ ასე ნუ განიცდი, ნიკა, აუცილებლად გამოჯანმრთელდება, _ მშვიდად ვთქვი და გასაღებების აცმას მისი სახლის გასაღები გამოვაძრე. ამ გასაღებს ასი სხვა გასაღებიდან თვალდახუჭული გამოვარჩევდი.
_ დიდი მადლობა, ლოლა, ჩემზე იყოს, _ მამაკაცს ოფლით დეცვარა შუბლი, _ ფულს კი შეგპირდი დღეისთვის, მაგრამ ხვალ რომ იყოს? ძალიან ხომ არ გიგვიანებ? _ ტყუილს ტყუილზე ახეთქებდა ნიკა.
_ არა, რა თქმა უნდა, თუ გინდა, ზეგ იყოს, მაგაზე არ იდარდო, _ “დავამშვიდე” ჩემი “ზეუფროსი” და მზერა სოფოზე გადავიტანე, _ ნახვამდის, სოფო. სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა.
_ ნახ-ვამ-დის, _ დამარცვლით დამემშვიდობა ჩემი “ზრდადასრულებული” მეტოქე და ცივად გატრიალდა… როგორც ჩანს, რაღაც “იყნოსა”.
ლიფტი არ მუშაობდა, ამიტომ ფეხით ჩაუყვნენ კიბეს. კარი ფრთხილად გამოვიხურე და სადარბაზოს კუთხემდე ფეხის წვერებზე მივირბინე, იქნებ მათი საუბრიდან რამეს მოვკრა ყური-მეთქი, მაგრამ ეგრევე გამოვბრუნდი. ვერ გავაკეთებდი იმას, რაც არასდროს გამიკეთებია.
შინ შევედი, გასაღები გადავატრიალე და იქვე ჩავჯექი, შემოსასვლელში, ზურგით კარს მიყრდნობილი. არ მინდოდა დამეჯერებინა, რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს ხდებოდა.
რატომ მარგუნა ცხოვრებამ ასეთი უცნაური ბედი? ბოლოს და ბოლოს, რა უნდა ამ კაცს ჩემგან? რადგან სოფოსთან ურთიერთობას არ წყვეტს, გამოდის, მეც გასართობად ვუნდივარ. ეს ნიშნავს, რომ თედო მართალია, მენეჯერის თანამდებობით დამაჯილდოვა, რათა მასთან პრეტენზიები არ გამიჩნდეს.
სასტუმრო ოთახში შევტრიალდი, შუქი გამოვრთე და ფანჯარაში გავიხედე. კარგა ხანს არ გამოჩენილან ეზოში. “ალბათ ერთმანეთს კოცნიან სადარბაზოში”, _ გავიფიქრე გულმოკლულმა. ოხვრა ამომხდა… მერე კვნესა… მერე გმინვა… სასოწარკვეთილმა შუბლი ფანჯრის ცივ სახელურს მივადე და გავეხახუნე. მესიამოვნა ცივი ლითონი გახურებულ შუბლზე…
ამ დროს მანქანის ძრავა აგუგუნდა. ცხვირით ლამის მივეჭყლიტე დაორთქლილ მინას. როდის მოასწრეს გამოსვლა? როგორ გამომეპარა? ნუთუ შევცდი და იმაზე ადრე გამოვიდნენ სადარბაზოდან, ვიდრე მე ფანჯარასთან მივედი?.. ალბათ… სანამ ჩამუხლული ვიჯექი და ჩემთვის უხმოდ ვგოდებდი, კიდევაც ჩავიდნენ და ჩასხდნენ მანქანაში. ალბათ იქ გამართეს პოლემიკა. ნეტავ, სოფო თუ მიხვდა რამეს? იქნებ საქმეს ურჩევდა? იქნებ კოცნაობა იქ გააჩაღეს, ჯიპის სალონში? ამაზე ფიქრიც კი მზარავდა. რა საშინელებაა, როცა წარმოიდგენ, როგორ ეფერება შენი საფიცარი მამაკაცი სხვას.