რომანტიკა თუ დანაშაული?! (16)

მანქანა ნელი სვლით შორდებოდა კორპუსს. მიდიოდა ნიკა თავის საყვარელთან ერთად და ჩემი გულიც თან მიჰქონდა… სევდით, ტკივილით, ტანჯვით, დარდით დამძიმებული…


ნიკა წავიდა, მაგრამ მე მაინც ველოდებოდი. ვიფიქრე, სახლამდე მიაცილებს და მობრუნდება-მეთქი… დამღალა ლოდინმა. გული შურით და ბოღმით ამევსო. შურით იმიტომ, რომ მე დამტოვა და სოფოსთან ერთად წავიდა, ბოღმით კი იმიტომ, რომ არ ეყო გამბედაობა, საყვარლისთვის სიმართლე ეთქვა და მორჩილი კრავივით გაჰყვა უკან.
ამასობაში სამი საათი გავიდა… იმედს არ ვკარგავდი, რომ მობრუნდებოდა, რომ ღამით ჩემთან დარჩებოდა. ეს მოლოდინი ერთდროულად სასიამოვნოც იყო და მტკივნეულიც, შიშითაც გაჯერებული და ვნებითაც, სიხარულითაც და სინანულითაც. ის ჩემთან მოდიოდა, ჩემს სანახავად, ჩემს მოსაფერებლად, აქ კი სხვა დახვდა… ის სხვა, რომელიც მურმანის ეკალივით გაიჩხირა ჩვენ შორის. ნიკა კი უძლური იყო, უჭირდა წერტილის დასმა. ალბათ ცუდად დაშორება არ უნდოდა და იმიტომ… ალბათ “კარგ ბიჭად” სურდა დარჩენა და იმიტომ… ან სულაც უყვარდა და იმიტომ? ამ ასაკის ქალები ხომ მისი სისუსტე იყო?
“რა ვქნა, რა ვქნააა?! _ ვყვიროდი ჩემთვის ფიქრებში, _ ვიეჭვიანო თუ არ ვიეჭვიანო? ვაპატიო თუ არ ვაპატიო?” თითქოს გაორება დამემართა. ვერ ვხვდებოდი, რატომ უნდა მეეჭვიანა? ან რატომ არ უნდა მეეჭვიანა? რატომ უნდა მეპატიებინა? ან რატომ არ უნდა მეპატიებინა? იქნებ ჩამემარხა გულში უარყოფითი ემოციები და არ შემემჩნია, რაც ხდებოდა? ჰო, ალბათ ასე სჯობდა. მე ხომ სიგიჟემდე მინდოდა, იდეალური ქალის როლი მეთამაშა და მას დაენახა ეს. თუმცა ამის გაკეთება არ იყო ადვილი, ამისთვის სერიოზულად უნდა მემუშავა საკუთარ თავზე.
რატომ არ შეიძლება, ადამიანმა ხელოვნურად შექმნას ბედნიერება? ხომ ყველაფრის წამალს იგონებენ, რა იქნება, ესეც გამოიგონონ? მე ხომ არ ვცადო? მაგრამ როგორ? როგორ და… აი, მაგალითად, ავიღოთ ადამიანი, რომელიც განიცდის სტრესს ან საშუალო სირთულის უსიამოვნებას. ამ დროს ორგანიზმში გამოიყოფა ჰორმონი, რომელსაც ადრენალინი ეწოდება. ეს ყველამ იცის. ადრენალინი შეიცავს ამინოპეპტიდებს, ცილებს და კიდევ უამრავ “ებს”, ამაზე ნუღარ დავწრილმანდებით. ახლა ავიღოთ ადამიანი, რომელიც განიცდის ბედნიერებას. ამ დროს მის ორგანიზმშიც ხომ გამოიყოფა ჰორმონი? მაგრამ როგორი? რა სახის? ეს არავინ იცის. ჰოდა, წავიექსპერიმენტებ, იქნებ მივაკვლიო ამ ჰორმონს, გამოვიგონო მისი ფორმულა. თუკი ამას მივაღწევ, ჩემზე ბედნიერი ქალი არ იქნება ქვეყანაზე. მერე უკვე შესაძლებელი გახდება, ამ ჰორმონის ქიმიური გზით გამრავლება, ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ბედნიერება წამალი გახდება და ყველა აფთიაქში გაიყიდება, აბების, ამპულების, კაფსულების სახით, თანაც იაფად, დაახლოებით ლარ-ნახევარი, ორი ლარი ეღირება. რა მაგარია?! “თუ შეიძლება, მომეცით ერთი აბი ბედნიერება!” ან _ “ხუთი კაფსულა ბედნიერება გამომიწერეთ, გენაცვალე!” მშვენიერია, მაგრამ დასახელება რომ არ მომწონს? ბედნიერებას ნაზი ქალური სახელი უნდა ერქვას, მაგალითად… ლოლიტა… ოჰო! ეს უკვე ოჰო! ნიჭიერო! _ გულში შევაქე ჩემში მიძინებული “გენიოსი” და სევდიანად გამეღიმა.
ორი საათი რომ დაიწყო, ნიკას ნაჩუქარი პიჟამა ჩავიცვი და ლოგინში შევწექი, უკვე ყველანაირი იმედი გადამეწურა. ვერაფრით მოვისვენე, შამფურზე აცმული დედალივით ვტრიალებდი საწოლში. გარეთ ელავდა, შიგადაშიგ სადღაც დაიქუხებდა კიდეც. ვერ გეტყვით, რა დრო გავიდა, ბევრი თუ ცოტა, რომ მოულოდნელად მესიჯის ზარმა შემაკრთო. გულმა ერთი ისეთი იფეთქა, თითქოს შუაზე გაიგლიჯაო… თავი წამოვყავი და ტუმბოზე ხელი მოვაფათურე, რათა მობილური ტელეფონი მეპოვა. შეტყობინების ყვითელმა კონვერტმა სული ამიფორიაქა. ამ დროს სხვა ვინ უნდა ყოფილიყო, თუ არა ის?
“ნუ დარდობ, მე შენზე ვფიქრობ და საშინლად მინდიხარ… დაიძინე!” _ მწერდა.
“არ მეძინება”, _ სუნთქვაშეგუბებულმა სასწრაფოდ “ვაფრინე” შეტყობინება.
“მაშინ გამიღე კარი, თორემ გავითოშე, მცივა!” _ წამში მომივიდა პასუხი, თითქოს წინასწარ იცოდა, რასაც მივწერდი.
წამოვხტი, მაგრამ რა წამოვხტი! შეშლილივით გავქანდი შემოსასვლელში, სიხარულისგან გაბრუებული, ფეხშიშველი, პიჟამასამარა.
აცახცახებული ხელებით გადავატრიალე გასაღები… დაღლილი, მისავათებული სახე ჰქონდა.
_ უკვე ვიწექი, _ ვთქვი, რადგან ვიცოდი, ასეთ დროს რაღაც უნდა მეთქვა.
_ ვიცი, _ ყრუდ მიპასუხა და ბარბაცით შემოვიდა, _ იმედია, სცენებს არ მომიწყობ, _ გამაფრთხილებელი ფრაზა მყის ფარივით აიფარა.
_ იმედია, _ დაზავება ვარჩიე ისტერიკას, “სტაჟიანი” ცოლივით გულგრილად ავუარე გვერდი და საძინებელში გავედი.
მოვასწარი და, სანამ შემოვიდოდა, ფართხაფურთხით ჩავიცვი ჯინსის შარვალი და ჟაკეტი.
_ რატომ კანკალებ ასე, გცივა? _ მზრუნველად მკითხა და ძალიან, “უძალიანესად” ახლოს მოვიდა.
უარესად შემაკანკალა. ჩემი კბილების კაწკაწი მგონი, მასაც ესმოდა.
_ ჰო, _ ერთი სიტყვით შემოვიფარგლე, რადგან ლაპარაკი არ შემეძლო, ენა დამბმოდა. ეს უფრო ნერვიულობის კანკალი იყო, ვიდრე სიცივის.
_ იცი, ახლა რა მინდა? _ ის ოდნავ მეხებოდა, თან არც მეხებოდა. ვეღარ გავუძელი ამ მდგომარეობას და საწოლზე დავეხეთქე, მუხლებში ძალაწართმეული.
_ არ ვიცი, _ წავიჩურჩულე.
_ ერთი ყავა და ორი ქალი.
“ჩემთან ერთად სოფოც მოგინდა? მე არ ვარ საკმარისი, არა?”
_ ყავა მაქვს, მაგრამ ქალი სად გიშოვო ამ შუაღამეს? თანაც ორი ერთად, _ მოჩვენებითი სიმშვიდით ავყევი ხუმრობაში, არ მინდოდა ახლა სოფოზე დამეწყო ლაპარაკი.
_ შენ აქ არ ხარ? _ იგი ადგილიდან არ იძროდა, ჩვენ შორის არსებულ მანძილს არც ადიდებდა და არც ამცირებდა.
_ მაგრამ მე ერთი ვარ.
_ სამაგიეროდ, ორს უდრიხარ… სამსაც კი, თუ ოთხს არა.
_ გმადლობ… მშვენიერი სტიმულია ჩემი გულის მოსაგებად, _ მაინც ვერ მოვითმინე და “ვიწუპაკე”, _ მიბრძანე, რით დავიწყო, ყავით თუ ქალით?
_ ჯერ ყავა, შემდეგ ქალ-ები, _ გამარჯვებულის ტონით მომიგო და საძინებლიდან გავიდა, _ ოღონდ მანამდე იქნებ მაჭამო, მგელივით მშია.
უკან მივყევი. სამზარეულოში გავიდა და მაცივარში შეიხედა.
_ გაქვს რამე? საავადმყოფოდან მოვდივარ, ძალიან მშია, ძალიან მცივა და ძალიან მინდა შენთან, _ პასუხს არ დალოდებია, ისევ უკან გაბრუნდა და ახლა გზიდან მომაძახა:
_ როგორც კი შევჭამ, შენთან ერთად აბაზანაში შევალ, ვიბანავებთ, ვიცელქებთ, მერე კი საწოლში მოგესიყვარულები ნორმალურად.
მის ფანტაზიებს და სურვილებს საზღვარი არ ჰქონდა. არც მის სასიყვარულო “სცენარებს” ჰქონდა დასასრული… და არც იმაში მეპარებოდა ეჭვი, რომ მისთვის ეს ყველაფერი “აპრობირებული მეთოდი” იყო.
შავმა ეჭვმა დამრია ხელი, როცა წყლის ჭავლის ქვეშ, ჩემ მაგივრად სოფო წარმოვიდგინე, რომ აღარაფერი ვთქვათ ჩვეულებრივ საწოლზე, მანქანის სავარძელზე თუ სხვა ნებისმიერ ადგილზე, სადაც კი “ნორმალურად მოსიყვარულება” შეიძლებოდა.
კვლავ გამოჩნდა… ტრუსის ამარა. ვეღარც გავიაზრე, ასე უცებ როდის მოასწრო გახდა ან სად დაყარა ტანსაცმელი.
ჰამბურგერები გავამზადე და ტოსტერში ჩავალაგე.
_ მითხარი, რატომ დამნიშნე მენეჯერად? _ გადავიფიქრე იდეალური ქალის როლის თამაში და ვიგრძენი, როგორ გამცვივდა თვალებიდან ნაპერწკლები.
_ მენეჯერად? _ დაბნეულმა გაიმეორა, _ ხომ აგიხსენი ერთხელ, რაღაზე მეკითხები? რა იყო, მოხდა რამე? ვინმემ რამე გითხრა? არ დამიმალო!
_ ჰო, მითხრა!
_ ვინ და რა! _ ყბები ძლიერად მოკუმა, შორიახლოს გაჩერდა და დაჟინებით მომაჩერდა.
_ იმიტომ მაჩუქე თანამდებობა, რომ შენ მიმართ პრეტენზიები არ გამჩენოდა? მიყიდე? ასე უფრო მორჩილი საყვარელი ვიქნები? _ ვატყობდი, ისტერიკა მეწყებოდა.
_ ვინ გითხრა-მეთქი! _ უეცრად ისეთი დაიქუხა, გული გამისკდა.
შიშნარევი მზერით შევხედე, რამე არ დამაფშვნას თავზე-მეთქი.
_ თედომ, _ ამოვილუღლუღე ნირწამხდარმა.
ადამიანის ფერი არ ედო, ნესტოებდაბერილი კორიდაზე ნაბრძოლი ხარივით ქშინავდა.
_ თედომ? _ ამის გაგონებაზე თვალები შუბლზე აუვიდა, თუმცა კი აშკარად შეურბილდა ტონი.
მისი გამომეტყველებიდან მივხვდი, რომ ცილი დავწამე, რომ მას ჩემი “მოსყიდვა” გულშიც არ გაუვლია. უბრალოდ, მისი საქმისთვის საჭირო პოტენციალი დაინახა ჩემში და იმიტომაც დამაწინაურა. მე კი… შტერი, სულელი და გამოთაყვანებული, სხვის ხმას ავყევი…
ერთხანს მდუმარედ იდგა, გამომცდელად მიყურებდა მხოლოდ. მეც ვუყურებდი და მის შუბლზე გაჩენილ ღარებს, ნაოჭებს თუ ხაზებს ვითვლიდი _ ერთი, ორი, სამი…
_ სამი შვილი გეყოლება, _ უმშვიდესად ვთქვი და გაწელილად გავუღიმე, ამით შევეცადე სიტუაციის განმუხტვას.
_ რა თქვი? _ ვერ მიხვდა.
_ აი, წარბებს რომ ასწევ და შუბლზე ხაზები დაგაჩნდება, იმის მიხედვით შეიძლება გამოითვალო, რამდენი შვილი გეყოლება, _ შემრიგებლური ტონით ავუხსენი.
_ თედომ საიდან გაიგო ჩვენი ამბავი? _ თითქოს არაფერი მეთქვას წამის წინ, თავის “ბრალდებას” დაუბრუნდა.
_ ასე მითხრა, როგორც კი შენი კანდიდატურა მიხსენა, ეგრევე მივხვდიო… ამ მეთოდით დაურიგა თანამდებობები თავის ქალებსო.
_ და შენც დაიჯერე, არა? _ ღრმად ამოიხვნეშა და კიდევ უფრო მოკუმა ყბები. ამწუთას თედო რომ ახლოს ყოფილიყო, ცოცხალი ვერ გადაურჩებოდა ალბათ.
_ არ უნდა დამეჯერებინა? შენ არ დაიჯერებდი?
_ მომისმინე, ლო!.. _ ისე უცახცახებდა ხელები, სკამი ძლივს გამოსწია, რომ დამჯდარიყო… აქედან დავასკვენი, რომ ალბათ ფეხებიც უკანკალებდა და, საერთოდ, ძალიან ცუდად გახდა, თორემ არ დაჯდებოდა.
_ შენ გინდა, ჩვენ ერთად ვიყოთ? _ თითები ერთმანეთში გადახლართა და წარბებს ქვემოდან გამომხედა.
_ და მერე რა?
_ მიპასუხე! ან ჰო, ან არა!
_ ჰო.
_ მაშინ დაიმახსოვრე! ვერ ვიტან მეწვრილმანე, ცნობისმოყვარე და ეჭვიან ქალებს. არ მიყვარს, როცა არ მენდობიან და ზედმეტ კითხვებს მისვამენ, გასაგებია? მე ბევრი ლაფსუსი მქონია პირად ცხოვრებაში, ბევრჯერ მატკინეს ქალებმა გული, განსაკუთრებით შენმა ტოლებმა. ახლა ყველაფრის გამოსწორებას ვცდილობ, ამოყირავებული სიტუაციების თავიდან დალაგებას… და უნდა მაცალო, კი არ უნდა შემომიტიო, გესმის?
თავი დავუქნიე, რადგან კრინტი ვერ დავძარი. მოწოლილ ცრემლს მხოლოდ ამ გზით თუ შევაკავებდი.
ალბათ საშინელი სანახავი ვიყავი, რადგან სახეზე შეეტყო, რომ შევეცოდე.
_ და კიდევ, იცი, როგორ ქალებს ვერ ვიტან? _ საყვარლად გაიღიმა, _ ცხვირმოჭრილ ქალებს ვერ ვიტან, კანდაჭიმულს, ტუჩებგადმობრუნებულს და თვალებდაწვრილებულს.
_ ნაოჭიანი, ცხვირგრძელი და უტუჩო გირჩევნია? ეგეთი კუდიანი ჯადოქარია, ბაბა იაგა, _ მის ღიმილს ღიმილი “მივახალე”.
_ ჰო, ეგეთი ცუდი გემოვნება მაქვს, _ ჩაიცინა და ჰამბურგერი გემრიელად ჩაკბიჩა, _ ძლივს არ მოვედი ჭამის ხასიათზე?
_ რაღაც მეეჭვება, _ ტუჩები წინ გამოვწიე, თითქოს საკოცნელად ვემზადებოდი, _ შენი “ვერ ვიტან” სრულიად საპირისპიროს ამტკიცებს.
_ სოფოს გულისხმობ?
_ თუნდაც…
_ იცი, რატომ მიზიდავს ამ ასაკის ქალები? ისინი გამოცდილები არიან, ბევრად გულწრფელები. ერთადერთი, რასაც მალავენ, ასაკია. გარდა ამისა, არც შვილის გაჩენით მემუქრებიან და არც ცოლობას მთხოვენ.
_ და არც ზედმეტ კითხვებს სვამენ, _ დავამატე.
_ მართალი ხარ, არც ზედმეტ კითხვებს სვამენ. დანარჩენი ფეხებზე ...., ამ შემთხვევაში “კოსმეტიკურ რემონტს” არ ვაქცევ ყურადღებას. უფროსი ასაკის ქალები სხვა რამით არიან უფრო საინტერესონი.
_ მაშინ მე შენთვის შეუფერებელი კანდიდატურა ვყოფილვარ.
_ შე-ენ? რატომ, ამ ყველაფერს მიპირებ, თუ?
გავწითლდი. ეს საერთოდ არ მიგულისხმია, მან კი ჩემი ნათქვამი მისებურად გაიგო.
_ არა, ასეთი რამეები არაფერში მჭირდება, პროვოცირებით შენარჩუნებული ურთიერთობა აღარ არის ურთიერთობა… უბრალოდ, ასაკით ვერ ვაკმაყოფილებ შენს გემოვნებას.
_ მაგას ახლა გავარკვევ, შენთან ერთად რომ ვიბანავებ შხაპის ქვეშ! _ გამხიარულდა და ჯერ ცხიმიანი თითები გაიწმინდა, მერე _ ტუჩები.
_ საინტერესოა, რამდენი ქალი გყოლია სულ, ათასი? _ მაინც ვერ ვისვენებდი.
_ არა-ააა! ცოტა ნაკლები, _ ჩემი ეკლიანი შეკითხვა ხუმრობაში გაატარა.
_ ცოტა ნაკლები რამდენია, ათასის ნახევარი?
_ კიდევ უფრო ნაკლები.
_ ათასის ნახევრის ნახევარი? _ არ ვეშვებოდი.
_ ათასის ნახევრის ნახევრის ნახევარი… ალბათ, _ მარცხენა ხელის თითები ერთიმეორის მიყოლებით მოკაკვა მარჯვენა ხელის საჩვენებელი თითის დახმარებით და თვალები ეშმაკურად მოხუჭა, _ ოღონდ აბაზანაში არასდროს, არც ერთ ქალთან არ მიბანავია. ა-რას-დროს! ამაში პირველი იქნები. ეს ცოტაა?
_ ო! ეს დიდი პატივია ჩემთვის, _ სარკასტულად შევნიშნე.
_ მაგასაც ვნახავთ, _ მრავალმნიშვნელოვნად ჩაილაპარაკა, თვალმოუშორებლად მომიახლოვდა, ჟაკეტს ხელი აქეთ-იქიდან ჩაავლო და, ღილების გახსნა არც უცდია, თავს ზემოდან გადამიტარა და ისე გამხადა. როცა ჯინსის ელვის შეხსნას შეუდგა, პატარა “შეფერხება” მოუვიდა _ უხეში ქსოვილი ელვის კბილანებში გაიჭედა და… კარგა ხანს წარუმატებლად ცდილობდა შესაკრავის შეხსნას. მე ხმას არ ვიღებდი, ნიშნის მოგებით ვიღიმოდი მხოლოდ.
_ ოოოხ! ამის დედაც! _ ბოლოს გაბრაზებულმა ერთი გემრიელად შეიკურთხა, ხელი დამავლო, სასტუმრო ოთახში მხარზე გუდასავით გადაკიდებული გამიყვანა, დივანზე დამაგდო და ჯინსი ელვის შეუხსნელად გამხადა.
_ ძალიან არასექსუალურად გამომივიდა, _ ტუჩაბზუებულმა მითხრა, ხელი მაჯაში ჩამავლო და პატარა ბავშვივით წამაცუნცულა აბაზანისკენ…
8 8 8
დილით უთენია გამეღვიძა. ნიკას დავხედე. ბავშვივით მშვიდად და უდრტვინველად ეძინა. რომ იტყვიან, გამოვეპარე საწოლიდან. სანადიროდ გამოსული მხეცივით ფრთხილად და უხმაუროდ ვმოქმედებდი, თითის წვერებზე აწეულმა ერთხანს ვიბორიალე ოთახში და მერე სამზარეულოში გავედი საუზმის მოსამზადებლად. მიუხედავად იმისა, რომ შესანიშნავი ღამე მქონდა, დაუკმაყოფილებლობის შეგრძნება არ მშორდებოდა. უსიამოვნო საუბარმა უსიამოვნო განწყობა დამიტოვა, ამომწურავი პასუხი ვერ მივიღე იმაზე, რაც მაწუხებდა. მაღიზიანებდა, ნიკა რომ არაფერს მეუბნებოდა სოფოზე: რა მოხდა, როცა გააცილა, რაზე ილაპარაკეს, რას უპირებდა ან მას, ან მე, ან როგორ წარმოედგინა ჩვენ ხვალინდელი დღე… და საერთოდ, მაცოფებდა, არაფრის ახსნას რომ არ ცდილობდა.
კვერცხის ათქვეფას შევუდექი ბლინების გამოსაცხობად. სანამ ადგებოდა, მინდოდა, ცხელი და გემრიელი საუზმე დამეხვედრებინა, თან გულში ვიმეორებდი იმ ფრაზებს, რომელიც საგანგებოდ მისთვის მოვამზადე, რათა ერთხელ და სამუდამოდ გამერკვია ჩვენი ურთიერთობა.
_ უუუ! რა გემრიელი სუნი ტრიალებს ამ ჯადოსნურ ოთახშიიი! ჴ ზმორებით შემოვიდა, ზურგიდან დამიდგა, მკლავები მომხვია და ყელზე მაკოცა.
_ დილა მშვიდობისა, კონკია!
_ დილა ნებისა, შეფ!
_ როგორ გეძინათ წუხელ, პრინცესა?
_ მე კარგად, ზოგ-ზოგიერთებისგან განსხვავებით, _ ეგრევე “ჩავავლე” მის შეკითხვას.
_ უკაცრავად, რაღაც ვერ გავიგე, ვინ ზოგ-ზოგიერთები? მგონი, მეც მშვენივრად ვხვრინავდი?!
_ შენზე არ ვამბობ, სხვა ვიგულისხმე, _ ენას ვერ ვაჩერებდი, ვერაფერს ვუხერხებდი ჩემს თავს.
_ სახელდობრ, ვი-ინ? _ ვერ მიხვდა ან არ მიხვდა.
_ ის… ჩემამდე ქალი, _ ჩემი ნათქვამი თითქოს ჯერ კედელს მოხვდა, მერე კი მთელი ძალით ნიკას მკერდზე მიეჯახა, მარცხენა მხარეს, ზედ გულთან.
ცივად შემიშვა ხელი და ყრუდ თქვა.
_ ამაზე წუხელ უკვე ვისაუბრეთ. ეს ერთი… და მეორეც… რამდენიმე საათის წინ შენ საერთოდ არ გახსოვდა იმ ქალის არსებობა, ასე რომ, შენი მელოდრამული პოზა სრულიად უადგილოა, მინდა გითხრა.
_ რატომღაც, მეგონა, რაღღაც-რაღაცებს ჯერ კიდევ წუხელ ამიხსნიდი, _ მოვტრიალდი და თვალებში შევაჩერდი.
_ წუხელ ამის სურვილი რომ არ გაგჩენია? რაღაც არ მახსოვს, გაგხსენებოდა… _ ამოიხვნეშა ნიკამ, _ უთენია დილა კი, ჩემი აზრით, არასასიამოვნო დროა სერიოზული ახსნა-განმარტებებისთვის.
ორივენი ჯიუტად მივჩერებოდით ერთმანეთს, წამწამებსაც კი არ ვახამხამებდით. სიბრაზისგან წამოვჭარხლდი.
_ კარგი… მაშინ გამოძებნე “სასიამოვნო დრო” და მერე განვაახლოთ საუბარი, _ მკვახედ მოვუჭერი და სუფრის გაშლას გაცხარებით შევუდექი.
_ დარწმუნებული ხარ, რომ ერთმანეთისთვის რამის ახსნა გვჭირდება? _ დამეკითხა.
სწრაფად შევტრიალდი, თითქოს ერთი სული მქონდა, ჩაიდანს როდის შემოვდგამდი ქურაზე.
_ როცა გელაპარაკები, უნდა მისმინო, _ უხეშად მითხრა და თავი წინ წამოსწია, რომ ჩემი თვალები დაენახა.
_ გისმენ, ყრუ არ ვარ, _ იმავე ტონით ვუპასუხე.
_ და უნდა მიყურო, _ დაამატა.
_ ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავ, _ აგდებულად წამოვიძახე და ჯიქურ გავუსწორე თვალი.
მოულოდნელად მის სახეზე უცნაურმა და სრულიად გაუგებარმა გამომეტყველებამ გაიელვა და იმწამსვე გაქრა. ბოლოს მშვიდად აიჩეჩა მხრები.
_ გასაგებია.
თითქოს მძიმე ლოდი დამადეს გულზე, რაღაცამ მარწუხებივით მომიჭირა.
“ახლა რომ წავიდეს… წავიდეს და აღარასდროს მოვიდეს… რას ვაკეთებ, რას!!!”
_ მე, უბრალოდ, მინდა ვიცოდე, რა როლს ვთამაშობ შენს ცხოვრებაში… რას წარმოვადგენ იმ სამყაროში, სადაც შენ ცხოვრობ, _ შევარბილე ტონი და ჩაი დავუსხი.
_ ანუ, გაინტერესებს, რომელი გმირი ხარ? მთავარი თუ მეორეხარისხოვანი? ცოლად შეგირთავ თუ არა? _ ისე სარკასტულად გაისმა მისი ნათქვამი, ლამის გული შემიღონდა.
_ არა, ეგ არ მითქვამს… ვიცი, რომ ამაზე ლაპარაკი ნაადრევი იქნება.
_ ახლა არ მითხრა, რომ შენი გრძნობებიც ნაადრევია, თორემ გავგიჟდები იცოდე! მაგას მაინც არ დაგიჯერებ! _ ბლინები გადაიღო, შაქარი მოაყარა და ჭამას შეუდგა.
_ არც ეგ მითქვამს… _ უფრო და უფრო დახშულად ისმოდა ჩემი ხმა.
_ ლო, არ მეტყვი, რა გინდა? რატომ ვერ ისვენებ? რა გაწუხებს?
“გაურკვევლობა!”
_ წვიმს, _ ესღა ვთქვი, როცა დავინახე, როგორ წკაპუნობდნენ წვიმის წვეთები ფანჯრის რაფაზე და ზრდილობის გულისთვის ერთი ბლინი მეც შევჭამე.
_ ჰო, მაგარი მთვრალი ამინდია… ნახე, რა ირიბად დასცხო…
_ ეს იმ ქალების ცრემლებია, შენ გამო რომ დაღვარეს, _ წავუენამწარე.
_ ნამდვილი ავსიტყვიერი კონკია ხარ, ბოროტი, ღვარძიანი! ასე თუ გააგრძელებ… _ აღარ დაამთავრა.
_ რა, ასე თუ გავაგრძელებ? _ მზერით გავბურღე.
_ მეტს აღარ გაკოცებ, _ ნიშნის მოგებით მითხრა და თითი დამიქნია.
_ აი, დარდი, _ არ დავუთმე და დავეჭყანე, _ სხვა მაკოცებს.
_ როგორ? აბა, კიდევ გაიმეორე! _ ბლინი აიღო და გაღიმებულმა ხელში მოიმარჯვა, ვითომ უნდა ესროლა.
_ ვიხუმრე, ჰო, _ დავნებდი.
_ მე შენ არასდროს მიგატოვებ, _ შეცვლილი ხმით მითხრა ცოტაოდენი პაუზის შემდეგ, _ და უნდა დამიჯერო.
პასუხი არ გავეცი.
_ გჯერა? _ ჩამეძია.
_ ჰო.
_ ასე არა, ისე მითხარი, რომ მეც დაგიჯერო.
_ მჯერა, ნიკა, _ ხმა გავინაზე.
_ ძალიან თეატრალურია, უფრო ბუნებრივად არ შეგიძლია?
_ არა, _ ჯიუტად გავაქნიე თავი. ვბრაზობდი, სოფოზე რომ ვერაფერი დავაცდევინე.
_ რა გჭირს, არ მეტყვი?
_ არაფერი, _ უკმეხად ვთქვი და მაგიდის ალაგებას შევუდექი.
_ დროზე მითხარი, სამსახურში მაგვიანდება.
_ მეც, სხვათა შორის.
_ მაშინ დაუჩქარე, თორემ მომკლა ცნობისმოყვარეობამ.
_ არაფერი-მეთქი, ხომ გითხარი.
_ მე კი მეგონა, შევრიგდით.
_ მე შენთან არ მიჩხუბია.
_ გააჩნია, ჩხუბში რას გულისხმობ. შენ რაღაც გაწუხებს და არ მეუბნები… უნდა მითხრა.
_ ეს მხოლოდ წვრილ-წვრილი პრობლემებია.
_ წვრილ-წვრილი პრობლემებიც დიდი პრობლემებია.
_ ალბათ.
_ მორჩი მაგ ჭურჭლის რეცხვას, რა, _ მობეზრებული ადამიანის ტონით მითხრა, ჩემ გვერდით დადგა და წყალი გადამიკეტა, _ მოტრიალდი.
მივტრიალდი. ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და დიდხანს მიყურა თვალებში.
_ იმდენად ცვალებადი ხარ, ვერაფერს ვიგებ. ვერ ვხვდები, სად ცხოვრობს შენი გმირი, რომელ სამყაროში დაფრინავს, რას ფიქრობს და, საერთოდ, როგორია…
_ ჩემი გმირი შეყვარებულია, _ ნაღვლიანად გაიჟღერა ჩემმა ხმამ, _ შეყვარებულები კი დაახლოებით ერთნაირები არიან ყველგან და ყველა დროში.
სიამოვნებით აევსო სახე. ტუჩებზე ოდნავ შემეხო და კვლავ დამაშტერდა,
_ შემომხედე? მთელი ატომური ნაერთი გაქვს თვალებში. აი აქ მწვანეა, აქ ცისფერი, შუაში ნაცრისფერი ურევია, გარშემო თაფლისფერი გასდევს, გუგა კი შავია. ოუჰ! თურმე რა თვალჭრელოვანი კონკია შემრჩენია ხელთ! მომატყუეს, ხედავ შენ? _ ჩემს გამხიარულებას შეეცადა.
ტუჩები არ დამემორჩილა და ძალად გამაღიმა.
_ ცხოვრებაში პირველად ვარ შეყვარებული, _ ჩუმად ვთქვი, კვლავ შემიპყრო სევდამ, კვლავ ლოდივით მძიმე რაღაც დამაწვა გულზე.
_ მართლა? რაღაც არ მჯერა. ვისზე, იქნებ მეც მითხრა? _ ჩემი ტკივილის შემსუბუქებას ცდილობდა, მაგრამ ამჯერად აღარ გამოუვიდა, რადგან ყურს აღარ ვუგდებდი და ჩემთვის ვაგრძელებდი.
_ იცი? შეიძლება არსებობს უფრო გულწრფელი პირველი სიყვარული და უფრო დასამახსოვრებელი პირველი მამაკაცი, მაგრამ სხვანაირი და სხვა პირველი მე არასდროს მქონია. ყველაფერს, რაც ამის მერე იქნება, მეორე დაერქმევა.
_ ცოტა მაცალე და ყველაფერი გამოსწორდება, ლო, გეფიცები, _ შეფიქრიანებულმა თმაში შემიცურა ხელი, _ არ მიყვარს ზედმეტი ლაპარაკი. საქმით დაგანახვებ ჩემს სათქმელს.
_ საქმე ლაპარაკის ნაცვლად! _ სიმწრით გავიცინე.
_ აბა, თუ იცი, რა არის საქმე ლაპარაკის ნაცვლად?
_ ჩვენი უმრავლესობის პოლიტდევიზი, _ სხარტად ვუპასუხე, წარჩინებულ მოსწავლესავით.
_ არა. ეს სექსია, _ ნიშნის მოგებით მიპასუხა და ჩემი შემცბარი სახე რომ დაინახა, გადაიხარხარა.
_ ცუდო! _ მკერდზე დავუშინე მუშტები.
_ კარგი, წავედი, წინ ბევრი დრო გვაქვს, მერე ვილაპარაკოთ. თათბირზე შევხვდებით, ოღონდ, როგორც თანამშრომლები, ხომ? პირობა პირობაა, იცოდე!
_ ვიცი, _ უმწეოდ ჩამოვყარე მხრები და ცხვირის წვერი მივუშვირე საკოცნელად.
_ და კიდევ… ახლა ცალ-ცალკე წავალთ სამსახურში, ვითომ არც გვინახავს ერთმანეთი. ხომ არ გაგიტყდება? საქმისთვის ასე სჯობს, _ მრავლისმეტყველი მზერა მესროლა.
_ ასე სჯობს, _ მექანიკურად დავმორჩილდი.
კიდევ ერთი თავბრუდამხვევი კოცნა მიწილადა თავისი სასიყვარულო “სცენარიდან” და წავიდა…