რატომ უხდის ქმარს ბოდიშებს სოფო გრიგოლაშვილი

მსახიობი სოფო გრიგოლაშვილი ერთი პერიოდი უცხოეთში ცხოვრობდა, კერძოდ, ამერიკაში და იქაური აზროვნება, ცხოვრების წესი ჩამოუყალიბდა, რითიც თანამემამულეებისგან მკვეთრად განსხვავდება. მოხდა ისე, რომ მისი კინოგმირიც – თეო სერიალიდან "ჩემი ცოლის დაქალები" რაღაც "არაქართულად" აზროვნებს. მართალია, სოფო ხაზგასმით უარყოფს თავის პერსონაჟთან მსგავსებას, მაგრამ გარკვეულ პარალელებს ის და მისი ქმარიც, გოგი ქოროღლიშვილი, მაინც ავლებენ. სოფოც თეოსავით პრაგმატული და თავისნათქვამაა, ერთნაირი ჩაცმის სტილი აქვთ და, როცა დედა ეხვეწება, შვილის გაჩენაზე იფიქრეო, სოფოც თეოსავით ჯიუტად იმეორებს: "ჯერ კარიერა, მერე შვილი!". მის მეუღლეს თეატრთან და კინოსთან შეხება არასოდეს ჰქონია, ერთ–ერთ კომპანიაში მენეჯერად მუშაობს, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, მსახიობი ცოლის გაგება არ უჭირს.
სოფო 31 წლის არის, გოგი – 33–ის. უკვე სამი წელია, ერთად ცხოვრობენ. ჯერ ჯვარი არ აქვთ დაწერილი და არც ჩქარობენ. სოფო ამბობს, რომ ოდესმე აუცილებლად იქნებიან ჯვარდაწერილი ცოლ–ქმარი.
– სოფო, გვიამბეთ თქვენზე, სანამ მსახიობი გახდებოდით, რა გზა გაიარეთ, სადც ცხოვრობდით, სად სწავლობდით?
სოფო: წლების წინ, სანამ თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩავაბარებდი ჩემს ოჯახთან ერთად ამერიკაში ვცხოვრობდი. იქიდან რომ დავბრუნდით, სამედიცინოზე ჩავაბარე, მაგრამ ვერ გავძელი. მივხვდი, რომ ეს ჩემი საქმე არ იყო. მსახიობობა ყოველთვის მიყვარდა, თეატრი – ნაკლებად, კინო – მეტად. გადავწყვიტე, რომ აუცილებლად კინომსახიობი უნდა გამოვსულიყავი და მშობლებმაც ხელი არ შემიშალეს. ასე მოვხვდი თეატრალურ უნივერსიტეტში. ერთი და მყავს, სალომე და ისიც ახლოსაა ჩემს სფეროსთან, სამხატვრო აკადემია დაამთავრა.
– სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალებამდე" რა როლები გაქვთ ნათამაშევი?
სოფო: ადრე "ვაკის სარდაფში" ვთამაშობდი. შემდეგ მარჯანიშვილის თეატრში გადავინაცვლე. ამ თეატრში 5–6 სპექტაკლში ვითამაშე. სერიალში მსახიობ ბაია დვალიშვილის დახმარებით მოვხვდი. დიდი ხანია ბაიას ვიცნობ, ჩემს ოჯახთან მეგობრობს. ერთ დღეს დამირეკა, გადაამოწმა, ნომერი ხომ არ მქონდა შეცვლილი. იცოდა, რომ იმ პერიოდში ჩემი საქმით არ ვიყავი დაკავებული. როცა დამირეკეს და მითხრეს, რომ სერიალში ახალი პერსონაჟი შეჰყავდათ და მისი როლი შემომთავაზეს, სიამოვნებით დავთანხმდი.
– თეატრის სცენაზე დგომის გამოცდილება გქონიათ, მაგრამ კამერასთან მუშაობას ადვილად შეეჩვიეთ?
სოფო: ძალიან გამიჭირდა, არ ვიცოდი, საით გამეხედა, რომელი კამერისთვის მეყურებინა, მაგრამ ნელ–ნელა მივეჩვიე. ახლაც სწავლის პროცესში ვარ. მივხვდი, რომ კინო და სერიალი უფრო ჩემია, ვიდრე თეატრი. ამ სერიალში თამაშმა უკვე ბევრი რამ მომცა. ქუჩაში ხალხი მცნობს. განსაკუთრებით ბავშვების სიყვარული მახარებს. ზოგჯერ თავს უხერხულადაც ვგრძნობ. მინდა, ეს ძალიან დიდხანს გაგრძელდეს.
გოგი: სხვათა შორის, სოფოს პერსონაჟზე არაერთგვაროვანი რეაქცია აქვთ, მაგრამ, როცა ქუჩაში ხედავენ, ყველას უხარია.
– რა პლუსები აქვს კინოს თეატრთან შედარებით?
სოფო: შეიძლება დიდ სისულელეს ვამბობ, მაგრამ თეატრში, როცა სცენაზე რაღაც გეშლება, გამოსწორების საშუალება არ გაქვს. კინოში და სერიალში კი ეს დიდ პრობლემას არ წარმოადგენს. თეატრში მუშაობას უკვე თავი დავანებე. ჩემი ბოლო სპექტაკლი "ურიელ აკოსტა" იყო, სადაც მესანთლეს ვთამაშობდი. ეს სპექტაკლი იშვიათად იყო, შეიძლება 6 თვეში ერთხელ დადგმულიყო. 20 ლარს ვიღებდი და ვფიქრობდი, როდემდე შეიძლება ასე გაგრძელდეს–მეთქი. ვითხოვე, იქნებ სხვა მსახიობით ჩამანაცვლოთ–მეთქი. მითხრეს, ასეც ვაპირებდითო. თავიდან, როცა თეატრში მივედი, სპექტაკლს სპექტაკლი მიჰყვა, მაგრამ მერე აღარ მაკავებდნენ და ასე გადიოდა წლები.
– ხომ არ ნანობთ, რომ ეს პროფესია აირჩიეთ?
სოფო: არა, მაგრამ უფრო მეტად რომ ვიყო დაკავებული, ძალიან გამიხარდებოდა.
– თქვენს პერსონაჟზე, უხასიათო თეოზე რას ფიქრობთ, რამდენად მოგწონთ ან არ მოგწონთ, რითი ჰგავხართ?
სოფო: გოგი, მიშველე! რამით ვგავარ ჩემს პერსონაჟს?
გოგი: არა, განსხვავებულია თავისი პერსონაჟისგან, მაგრამ...
სოფო: მე და თეო ჩაცმის სტილით ვგავართ ერთმანეთს. მასავით მეც სულ შარვლები მაცვია. ზოგჯერ სწორედ ჩემი ტანსაცმლით მიღებენ. ისე, რეალურად მეც უხასიათო ვარ, მაგრამ თეოსავით – ნამდვილად არა. თან ძალიან დებილია. ერთ–ერთ სცენაში თეოს შეყვარებული ეუბნება, შენ გარდა, იცი, რამდენი გოგო მირეკავსო. თეო კი შტერი გოგოა და იმედს იტოვებს, იქნებ რაღაც იყოსო. ჩემს პერსონაჟს ერთადერთი გამართლება ის აქვს, რომ დაიღალა ჰოლანდიაში შექმნილი სიტუაციით, მუდო ქმრის ყურებით და იქაურობას გამოექცა, რაღაც სიგიჟე უნდოდა და ასეთი თავზეხელაღებეული ტიპიც შეხვდა.
– სოფო, ამერიკაში ცხოვრება აუცილებლად მოახდენდა ზეგავლენას თქვენს მენტალიტეტზე. ალბათ ბევრ რამეში გაქვთ ქართველებისგან განსხვავებული აზრი.
სოფო: არ მესმის, ქართველები რატომ ფიქრობენ, რომ ქორწინებამდე ერთად ცხოვრება და ურთიერთობა არ შეიძლება. თუკი ადამიანი გიყვარს, აუცილებელი ხომ არ არის, ურთიერთობა ფურცელზე გაფორმდეს და მხოლოდ ამის შემდეგ იცხოვრონ ერთად? ამ მხრივ, არაქართულად ვაზროვნებ. ვისაც როგორ გაუხარდება, ისე უნდა იცხოვროს. ჩემი მშობლები ყოველთვის მეუბნებიან, ის გააკეთე, რაც შენ გინდაო და ეს სწორი მიდგომაა.

გოგი: ამერიკამ სოფოზე ძალიან დიდი გავლენა იქონია. ის ჩვეულებრივ ქართველ გოგოს არ ჰგავს.
– სოფო, არ ამართლებთ თქვენს გმირს, "სკაიპით" გაცნობილი ადამიანის გამო ოჯახი რომ დაანგრია?
სოფო: არა. ასეთი რაღაც ჩემთვის წარმოუდგენელია, მაგრამ ალბათ არის ასეთი შემთხვევები. "სკაიპით" ერთმანეთი გაუცვნიათ, დაოჯახებულან და ბედნიერები არიან.
– სიჯიუტითაც ხომ არ ჰგავხართ თეოს?
სოფო: კი, ამაში ჩემი ქმარიც დაგეთანხმებათ.
გოგი: სოფოს მარტივად დაყოლიება გამორიცხულია!
სოფო: თუ რაღაც არ მინდა, შანსი არ არის, გავაკეთო.
გოგი: დრო სჭირდება, რომ დაფიქრდეს და თვითონაც მოუნდეს იმ რაღაცის გაკეთება. ძალიან ჯიუტია.
– სოფო, სხვები რას იფიქრებენ თქვენზე, არ განაღვლებთ?
სოფო: გარკვეული დოზით მაინტერესებს, მაგრამ, როცა ვიცი, რომ ცუდს არაფერს ჩავდივარ, ამ დროს სხვების აზრი ნაკლებად საინტერესოა ჩემთვის.
– გოგი, თქვენ თუ უყურებთ სერიალს, როგორ მოგწონთ ცოლის როლი?
სოფო: ყველა სერიას უყურებს, მაგრამ იმდენად დაძაბულია, რომ ვერაფერს მეუბნება. ვეკითხები, მოგწონს ან რამე შენიშვნა არ გაქვს–მეთქი. მპასუხობს, კარგი იყოო. ძალიან ნერვიულობს.
გოგი: რამდენჯერმე სოფოს ეკრანზე შევატყვე, რომ ნერვიულობდა. ამიტომ რა გასაკვირია, რომ მეც ავნერვიულდი?
სოფო: სანამ კოლექტივს არ შევეჩვიე, ყველა კარგად არ გავიცანი, დაძაბულობა არ მომეხსნა. ადრე სერიებს არ ვუყურებდი, ვიცოდი, რომ ჩემი თავი არ მომეწონებოდა, ნერვებს ზედმეტად არ ვიშლიდი. ახლა ვუყურებ, მაგრამ ამ დროს მარტო უნდა ვიყო, გოგისთან ერთად ვერ ვუყურებ.
– შემოქმედებით ჯგუფს როგორ შეეწყვეთ?
სოფო: ძალიან ადვილად, ყველა კარგი ტიპია. ყველა მიღიმოდა, მიცინოდა, მეხმარებოდა. თავიდან ცოტა ჩუმად ვიყავი, მაგრამ მერე უცებ სასწაულების კეთება დავიწყე, ყველას გაუკვირდა, უიმე, შენ ლაპარაკობო, მკითხეს. თავიდან ჩუმად ვარ ხოლმე, ყველას ვაკვირდები, მაგრამ მერე უცებ შეიძლება წამოვხტე და ცეკვა დავიწყო. ამიტომ ყველას უკვირს ჩემი მხიარული ხასიათი.
– გოგი, სოფო როგორი ცოლია?
გოგი: ძალიან გემრიელ საჭმელებს აკეთებს.
სოფო: ოღონდ – თუ ხასიათზე ვარ, თუ არა, გოგი თავისთვის იკეთებს. ძალიან კარგი ხელი აქვს.
გოგი: მე ტრადიციულ კერძებს ვაკეთებ და სოფო უცხო–უცხო რაღაცეებს. ინტერნეტში დაძვრება რეცეპტებისთვის და მაგიჟებს. თუ კარგ ხასიათზეა და რაღაც მოამზადა, ზეიმი მაქვს.
– გოგი, როცა თქვენი ცოლი ხასიათზეა არაა, მაშინ რა ხდება?
გოგი: რადგან სახლში ძალიან ცოტა ხანი მიწევს ყოფნა, სოფოს უხასიათობას ვეგუები.
სოფო: თუ ხასიათზე არ ვარ, შეიძლება ჩავიკეტო, ლეპტოპი დავიდო და უბრალოდ ფილმებს ან სერიალებს ვუყურო. რაც გოგის ვიცნობ, არ მახსენდება, რომ ცუდ ხასიათზე ყოფილიყო. სხვათა შორის, საკუთარი საქციელის გამო ძალიან ვბრაზდები. ჩემს თავს სულ ვეუბნები, აბა, წარმოიდგინე, რომ გოგი ასეთ ცუდ ხასიათზე იყოს და ხმა არ გაგცეს–მეთქი. რა თქმა უნდა, მისგან ეს არ მესიამოვნება და რამეს ჩავარტყამ. ამიტომ მედალი ეკუთვნის მას ჩემგან! მაგრამ გოგი დამეთანხმება, რომ, როცა რაღაცაში ვტყუი და მეშლება, ყოველთვის ვაღიარებ. ვეუბნები, ვიცი, რომ ჩემი ბრალია–მეთქი. ხშირად მიწევს ამ სიტყვების თქმა. ეს კი მპასუხობს, მე ასეთი მიყვარხარ, სიხარულოო.
– როგორ დაიწყო თქვენი ურთიერთობა?
გოგი: მე და სოფომ 2001 წლის 2 იანვარს, ბედობადღეს გავიცანით ერთმანეთი.
სოფო: ჩვენს საერთო მეგობართან ვიყავით. სიმართლე გითხრათ, დიდად არ მომეწონა, ძალიან აქტიური ტიპი იყო. სუფრის თავში მე ვიჯექი, ბოლოში – ეს. შოკოლადი გადმომაწოდა, აიღეო. არ მინდა–მეთქი, ვუთხარი. რატომ, დიეტაზე ხარო, მკითხა. გავგიჟდი, ეს რა შუაში იყო! ძალიან ცანცარა მომეჩვენა. რამდენიმე თვის შემდეგ ისევ საერთო მეგობრებთან ერთად დისკოტეკაზე წავედით. იქ ცოტა ზედმეტი დავლიე და გრძნობების ბუშტი გამისკდა. მას შემდეგ გოგი საერთოდ დაიკარგა. გადავწყვიტე, თვითონ შევხმიანებოდი და ჩემს მეგობარს მისი ტელეფონის ნომერი ვთხოვე. რომ დავურეკე, ძალიან ესიამოვნა. ასე გავაგრძელეთ ურთიერთობა. სულ ერთად დავდიოდით.
გოგი: 2007 წლიდან უფრო გამყარდა ჩვენი ურთიერთობა და უკვე სამი წელია ერთად ვართ.
– შვილის გაჩენაზე არ ფიქრობთ თუ ელოდებით, რომ თავისთავად მოხდება?
სოფო: შვილის გაჩენას არ ვჩქარობ და სულ რაღაცას ველოდები. მინდა, ჩემს საქმეში წინსვლა მქონდეს და მერე ვიფიქრო შვილზე.
გოგი: როგორც თეოს ეუბნება სერიალში დედამისი, რომ შვილი გააჩინოს, ასეა რეალურადაც. სოფოს დედას ძალიან უნდა, შვილი გვყავდეს, მაგრამ კარიერის გამო თავს იკავებს.
სოფო: სულ იმას ვფიქრობ, ბავშვი რომ გაჩნდეს და მერე რაღაც საინტერესო წინადადება გამომიჩნდეს, რა უნდა ვქნა.
გოგი: ამაში სოფოს არ ვეთანხმები, შვილი ძალიან მინდა. შეუძლია საქმე და ბავშვის გაზრდა ერთმანეთს შეუთავსოს. ვიცი, რომ სოფოსაც უნდა შვილი.
სოფო: ალბათ გულის სიღრმეში მართლა მინდა, მაგრამ არა! ჯერ კარიერა და მერე ბავშვი! 100 წლისაც რომ ვიქნები, შეიძლება მაშინაც ის ვიძახო, ჯერ კარიერა და მერე ბავშვი–მეთქი.
– ცალკე ცხოვრობთ?
სოფო: დიახ. ეს ჩემი სურვილი იყო. გოგის თავიდანვე ვუთხარი, შანსი არ არის, ქმრის მშობლებთან ერთად ვიცხოვრო–მეთქი. ისეთი ტიპი ვარ, რომ სხვის მშობლებთან ცხოვრებას, მირჩევნია, ჩემს დედ–მამასთან ვიცხოვრო. ჩემი ოფოფები მყავს და ამიტომ გოგის მშობლებთან ერთად რომ მეცხოვრა, ზუსტად ვიცი, ჩხუბი მოგვივიდოდა. ცალკე ცხოვრება მეტ თავისუფლებას გულისხმობს. რასაც გინდა, იმას აკეთებ, არავისთვის გიწევს ანგარიშის გაწევა და, თუ მოგინდება, ყირაზეც გადახვალ.
გოგი: მეც მინდოდა, რომ ცალკე, ჩვენს გემოზე, მოწმეების გარეშე გვეცხოვრა.
სოფო: ვიღაცას რაღაც არ მოეწონებოდა, გოგის ეტყოდნენ, დღეს შენმა ცოლმა ხახვი სწორად არ დაჭრაო და ა.შ. ამიტომ ცალკე ჯობს ცხოვრება. ალბათ ესეც ამერიკიდან მომყვება. იქ ადამიანი 16 წლის რომ გახდება, მშობლები მაშინვე ცალკე საცხოვრებლად უშვებენ.
– რომელი უფრო რომანტიკული ხართ?
გოგი: ორივე პრაგმატულები ვართ.
სოფო: მცდელობა გვქონია, რომ რომანტიკულები ვყოფილიყავით? რომ მოვინდომოთ, ალბათ გამოგვივა.
გოგი: თუ ძალით მოინდომებ, გამოდის, რომ სულაც არ ხარ რომანტიკული. ეს შიგნიდან უნდა გქონდეს.
სოფო: მაინც მგონია, რომ ჩემში არის რომანტიკა, მაგრამ მიძინებულია.
ქეთი დინოშვილი