ჩემი ნება რომ იყოს, ამ პატარა გოგო-ბიჭებს დაქორწინებას საერთოდ ავუკრძალავდი
2 736 ნახვა
წერილის ავტორია 28 წლის ნათია შ., რომელიც თავისი პატარა ძმიშვილის ამბავს გიამბობთ. მისი თქმით, ბავშვს ჯანმრთელობის პრობლემები აქვს, მშობლებს კი ეს არ ადარდებთ. უფრო ვრცლად მისი წერილიდან შეიტყობთ.
"წერილს იმიტომ გწერთ, რომ მინდა, ჩემი ძმიშვილის შესახებ გიამბოთ. ჩემი ძმა და რძალი ორი წლის წინ დაქორწინდნენ და ბავშვიც შეეძინათ. პატარა უკვე ექვსი თვისაა, თუმცა, ისე არ ვითარდება, როგორც ყველა სხვა ბავშვი. ძალიან პატარა იყო, როდესაც შევატყვეთ, რომ ყველაფრის მიმართ ბავშვი უძრავი და ურეაქციო იყო. პირველად ეს დედაჩემმა შენიშნა და რძალს უთხრა, ექიმს ვაჩვენოთ, იქნებ რამე სჭირსო. მან კი ვითომც არაფერი, მის სიტყვებს ყურადღებაც არ მიაქცია. ამ წერილით ჩემი რძლის გალანძღვა არ მინდა, მაგრამ, როგორც იქცევა, ეს არც ერთ დედას არ შეჰფერის. მე ამ ყველაფერს მის ასაკს ვაბრალებ. როცა ჩემმა ძმამ ცოლად შეირთო, 16 წლის იყო, ჩემი ძმა კი 18-ის. ორივე პატარები იყვნენ ოჯახის შესაქმნელად, მაგრამ მაინც არავის არაფერი დაუშლია მათთვის. ჩემი რძალი ნამდვილი ბავშვია, საერთოდ არაფერი ადარდებს. ქმარ-შვილი რომ ჰყავს, ამასაც ვერ ხვდება. დიდად არც ჩემი ძმა იკლავს თავს ოჯახზე ზრუნვით, ისიც სულ გარეთ არის ძმაკაცებთან. მოკლედ, ბავშვურად ცხოვრობენ, რაც ძალიან მადარდებს. ჩემი რძალი სულ თავის მეგობრებთან დადის, ხან ისინი მოდიან მასთან და ასე ერთობიან. სახლში რომ რამე გააკეთოს, ოჯახს მიხედოს ან რაღაც, ეს გამორიცხულია. საერთოდ არ ადარდებს არაფერი. დგას დედაჩემიც და ყველაფერს აკეთებს. რა ქნას, რძალს ვერაფერს ეუბნება. ერთხელ, მოკრძალებით უთხრა, მე სამსახურში მეჩქარება, შვილო, და სახლი შენ დაალაგეო, მან კი უხეშად უპასუხა, მეც მეჩქარება დაქალთანო. მას მერე დედაც აღარაფერს ეუბნება, ან რა აზრი აქვს.
მოკლედ, ასე უთავბოლოდ ცხოვრობენ ჩემი ძმა და რძალი. ვერც ერთი გრძნობს ოჯახის წინაშე ვალდებულებას, დედაჩემი და მამაჩემი ინახავენ. ორივე მუშაობს და ოჯახს არჩენენ. სახლის საქმეებსაც მთლიანად დედა აკეთებს. კიდევ ბევრი წვრილმანია, რაზეც ჟურნალის ფურცლებზე საუბარი არ მინდა. ერთი-ორჯერ ჩემს ძმას მივახვედრე, რომ ცოტა უნდა დაკაცდე, ოჯახს მიხედო-თქო, მაგრამ ვერაფერი შევასმინე. ვუთხარი, შენ და შენს ცოლს ოჯახის შექმნა თუ გინდოდათ, ორივე აქეთ-იქით რას დარბიხართ-თქო. ჩემი ნათქვამი ცოლს უთხრა და ისიც გამებუტა. მე მათთვის კარგი მინდა და ამას ვერც ხვდებიან. ჩემი რძლის დედასაც ვუთხარი ამას წინათ, რომ ნამეტანი ბავშვურად იქცევიან-მეთქი და მიპასუხა, ბავშვები არიან და აბა, მაგათგან რას ელიო. მოკლედ, მივხვდი, რომ არც მაგ ქალთან ღირს ამაზე საუბარი. ჩემი ნება რომ იყოს, ამ პატარა გოგო-ბიჭებს დაქორწინებას საერთოდ ავუკრძალავდი. მათ ისიც კი არ იციან, რა არის ცხოვრება და რა მოეთხოვებათ, როცა ოჯახს ქმნიან. მაგათ ხელში შვილიც ცოდოა.
ახლა სწორედ მათ შვილზე მინდა გიამბოთ. როგორც დასაწყისში ვახსენე, ბავშვი ნორმალურად ვერ ვითარდება. ექვსი თვისაა და თითქმის უგრძნობია. ისე გააჩინა ჩემმა რძალმა შვილი, რომ სახლში ერთი დღეც არ გაჩერებულა. სულ თავის დაქალებთან იყო, ქეიფობდნენ, ერთობოდნენ. მშობიარობა რომ დაეწყო, მაშინაც კლასელთან ქეიფობდა. თანაც, ჩემი რძალი მწეველია. ეს ყველამ ვიცით და ამით არ ვკიცხავ. მერე რა, ასე ნახევარი საქართველო მწეველია. მე არ ვარ იმ კატეგორიის ადამიანი, რომ მწეველი ქალები გავკიცხო. თუმცა, ჩემი რძალი ორსულობის დროს ჩუმად ეწეოდა და ეს ვერ მოვითმინე. რამდენჯერმე შევატყვე და ვუთხარი, ეგ როგორ შეიძლება, ბავშვზე არ ფიქრობ-მეთქი. მერე თავის დაქალებში უჭორავია, ჩემი მული გოიმია, სიგარეტის მწეველი გოგოები არ უყვარსო. გავმწარდი, მაგრამ რას ვიზამდი. მასთან ამაზე საუბარს აზრი არ ჰქონდა. ქუჩაში უცხო ორსული ქალი რომ დავინახო, რომელიც ეწევა, მივალ და გავლანძღავ. ეს სიგოიმეა? როგორ შეიძლება, ქალი, რომელიც დედობისთვის ემზადება, იყოს ასეთი უპასუხისმგებლო და შვილი გაწიროს. ლამის მთელი ცხრა თვე მე უფრო განვიცდიდი ბავშვის მდგომარეობას, ვიდრე თვითონ. მართლაც, ბავშვი ჯანმრთელი არ დაიბადა და ეს დედამისს სულაც არ ანაღვლებს. რამდენიმე ექიმს უკვე გავასინჯეთ და ყველამ გვითხრა, რომ ბავშვს რაღაც ჩამორჩენა აქვსო. ახლა, კიდევ ერთ ექიმთან უნდა წავიყვანოთ და საბოლოო დიაგნოზს ის დაუსვამს. ძალიან ვნერვიულობ ბავშვის მდგომარეობაზე და ღმერთს ვთხოვ, რომ სერიოზული არაფერი სჭირდეს, თუმცა, ფაქტია, რომ პატარას პრობლემები აქვს. თავსაც ვერ იჭერს და სულ უვარდება, რეაქცია არაფერზე აქვს. ჩემს რძალსა და ძმას ვუთხარი, მივაქციოთ ყურადღება, ბავშვს, მგონი, რაღაც სჭირს-მეთქი. ჩემმა ძმამ მითხრა, არაფერი იქნებაო. ჩემმა რძალმაც დაუდასტურა. მერე ორივე სადღაც საქეიფოდ წავიდნენ და ბავშვი დედაჩემს დაუტოვეს. დედაჩემი ისე განიცდის, ამბობს, ბავშვს რომ რამე სჭირს, ალბათ, გული დამარტყამსო. მთლიანად თვითონ ზრდის, თავის სისხლი და ხორცია და იმიტომ. ჩემი ძმა და რძალი კი იმასაც ვერ ხვდებიან, რომ ეს ბავშვი მათი შვილია და ახლა მათი მზრუნველობა ასმაგად სჭირდება. თუ რამეს ვეტყვი, ორივეს სწყინს და მაინც არ მიჯერებენ. ცალკე ჩემი ქმარი მეჩხუბება, მაგათ საქმეში ნუ ერევი, ბოლოს ისევ შენ გამოგიყვანენ ცუდსო. რა ვქნა, ჩემს ძმასა და მის ოჯახზე გული შემტკივა. ყველაზე მეტად ბავშვი მეცოდება, რომელიც არც დედას აინტერესებს და არც მამას. ახლა, ექიმთან წასვლასა და დიაგნოზის დასმას ველოდები და დიდი იმედი მაქვს, ბავშვი ჯანმრთელია. ამ წერილით მინდა მშობლებს მოვუწოდო, თავიანთ პატარა შვილებს როგორმე დაუშალონ ოჯახის ადრეულ ასაკში შექმნა. მით უმეტეს, თუ ატყობენ, რომ ისინი ამისთვის მზად საერთოდ არ არიან. და თუ მაინც გათხოვდება მათი 15-16 წლის ქალიშვილი, ჭკუა მაინც დაარიგონ და ისე არ მოიქცნენ, როგორც ჩემი რძლის დედა იქცევა. ის თავის შვილს ამართლებს, ბავშვია და რა ქნასო. მე ჩემს ძმაზეც მომდის ბრაზი, პატარაა და ცოლი არ უნდა შეერთო. თუ არადა, ისე მოიქცეს, როგორც ოჯახის კაცს შეეფერება. ჩემი ძმაც და რძალიც მხოლოდ დროსტარებაზე ფიქრობენ. მათმა პატარა შვილმა რა დააშავა, რომ ასეთი უპასუხისმგებლო და უგრძნობი მშობლები ჰყავს".
თეონა კენჭიაშვილი
"წერილს იმიტომ გწერთ, რომ მინდა, ჩემი ძმიშვილის შესახებ გიამბოთ. ჩემი ძმა და რძალი ორი წლის წინ დაქორწინდნენ და ბავშვიც შეეძინათ. პატარა უკვე ექვსი თვისაა, თუმცა, ისე არ ვითარდება, როგორც ყველა სხვა ბავშვი. ძალიან პატარა იყო, როდესაც შევატყვეთ, რომ ყველაფრის მიმართ ბავშვი უძრავი და ურეაქციო იყო. პირველად ეს დედაჩემმა შენიშნა და რძალს უთხრა, ექიმს ვაჩვენოთ, იქნებ რამე სჭირსო. მან კი ვითომც არაფერი, მის სიტყვებს ყურადღებაც არ მიაქცია. ამ წერილით ჩემი რძლის გალანძღვა არ მინდა, მაგრამ, როგორც იქცევა, ეს არც ერთ დედას არ შეჰფერის. მე ამ ყველაფერს მის ასაკს ვაბრალებ. როცა ჩემმა ძმამ ცოლად შეირთო, 16 წლის იყო, ჩემი ძმა კი 18-ის. ორივე პატარები იყვნენ ოჯახის შესაქმნელად, მაგრამ მაინც არავის არაფერი დაუშლია მათთვის. ჩემი რძალი ნამდვილი ბავშვია, საერთოდ არაფერი ადარდებს. ქმარ-შვილი რომ ჰყავს, ამასაც ვერ ხვდება. დიდად არც ჩემი ძმა იკლავს თავს ოჯახზე ზრუნვით, ისიც სულ გარეთ არის ძმაკაცებთან. მოკლედ, ბავშვურად ცხოვრობენ, რაც ძალიან მადარდებს. ჩემი რძალი სულ თავის მეგობრებთან დადის, ხან ისინი მოდიან მასთან და ასე ერთობიან. სახლში რომ რამე გააკეთოს, ოჯახს მიხედოს ან რაღაც, ეს გამორიცხულია. საერთოდ არ ადარდებს არაფერი. დგას დედაჩემიც და ყველაფერს აკეთებს. რა ქნას, რძალს ვერაფერს ეუბნება. ერთხელ, მოკრძალებით უთხრა, მე სამსახურში მეჩქარება, შვილო, და სახლი შენ დაალაგეო, მან კი უხეშად უპასუხა, მეც მეჩქარება დაქალთანო. მას მერე დედაც აღარაფერს ეუბნება, ან რა აზრი აქვს.
მოკლედ, ასე უთავბოლოდ ცხოვრობენ ჩემი ძმა და რძალი. ვერც ერთი გრძნობს ოჯახის წინაშე ვალდებულებას, დედაჩემი და მამაჩემი ინახავენ. ორივე მუშაობს და ოჯახს არჩენენ. სახლის საქმეებსაც მთლიანად დედა აკეთებს. კიდევ ბევრი წვრილმანია, რაზეც ჟურნალის ფურცლებზე საუბარი არ მინდა. ერთი-ორჯერ ჩემს ძმას მივახვედრე, რომ ცოტა უნდა დაკაცდე, ოჯახს მიხედო-თქო, მაგრამ ვერაფერი შევასმინე. ვუთხარი, შენ და შენს ცოლს ოჯახის შექმნა თუ გინდოდათ, ორივე აქეთ-იქით რას დარბიხართ-თქო. ჩემი ნათქვამი ცოლს უთხრა და ისიც გამებუტა. მე მათთვის კარგი მინდა და ამას ვერც ხვდებიან. ჩემი რძლის დედასაც ვუთხარი ამას წინათ, რომ ნამეტანი ბავშვურად იქცევიან-მეთქი და მიპასუხა, ბავშვები არიან და აბა, მაგათგან რას ელიო. მოკლედ, მივხვდი, რომ არც მაგ ქალთან ღირს ამაზე საუბარი. ჩემი ნება რომ იყოს, ამ პატარა გოგო-ბიჭებს დაქორწინებას საერთოდ ავუკრძალავდი. მათ ისიც კი არ იციან, რა არის ცხოვრება და რა მოეთხოვებათ, როცა ოჯახს ქმნიან. მაგათ ხელში შვილიც ცოდოა.
ახლა სწორედ მათ შვილზე მინდა გიამბოთ. როგორც დასაწყისში ვახსენე, ბავშვი ნორმალურად ვერ ვითარდება. ექვსი თვისაა და თითქმის უგრძნობია. ისე გააჩინა ჩემმა რძალმა შვილი, რომ სახლში ერთი დღეც არ გაჩერებულა. სულ თავის დაქალებთან იყო, ქეიფობდნენ, ერთობოდნენ. მშობიარობა რომ დაეწყო, მაშინაც კლასელთან ქეიფობდა. თანაც, ჩემი რძალი მწეველია. ეს ყველამ ვიცით და ამით არ ვკიცხავ. მერე რა, ასე ნახევარი საქართველო მწეველია. მე არ ვარ იმ კატეგორიის ადამიანი, რომ მწეველი ქალები გავკიცხო. თუმცა, ჩემი რძალი ორსულობის დროს ჩუმად ეწეოდა და ეს ვერ მოვითმინე. რამდენჯერმე შევატყვე და ვუთხარი, ეგ როგორ შეიძლება, ბავშვზე არ ფიქრობ-მეთქი. მერე თავის დაქალებში უჭორავია, ჩემი მული გოიმია, სიგარეტის მწეველი გოგოები არ უყვარსო. გავმწარდი, მაგრამ რას ვიზამდი. მასთან ამაზე საუბარს აზრი არ ჰქონდა. ქუჩაში უცხო ორსული ქალი რომ დავინახო, რომელიც ეწევა, მივალ და გავლანძღავ. ეს სიგოიმეა? როგორ შეიძლება, ქალი, რომელიც დედობისთვის ემზადება, იყოს ასეთი უპასუხისმგებლო და შვილი გაწიროს. ლამის მთელი ცხრა თვე მე უფრო განვიცდიდი ბავშვის მდგომარეობას, ვიდრე თვითონ. მართლაც, ბავშვი ჯანმრთელი არ დაიბადა და ეს დედამისს სულაც არ ანაღვლებს. რამდენიმე ექიმს უკვე გავასინჯეთ და ყველამ გვითხრა, რომ ბავშვს რაღაც ჩამორჩენა აქვსო. ახლა, კიდევ ერთ ექიმთან უნდა წავიყვანოთ და საბოლოო დიაგნოზს ის დაუსვამს. ძალიან ვნერვიულობ ბავშვის მდგომარეობაზე და ღმერთს ვთხოვ, რომ სერიოზული არაფერი სჭირდეს, თუმცა, ფაქტია, რომ პატარას პრობლემები აქვს. თავსაც ვერ იჭერს და სულ უვარდება, რეაქცია არაფერზე აქვს. ჩემს რძალსა და ძმას ვუთხარი, მივაქციოთ ყურადღება, ბავშვს, მგონი, რაღაც სჭირს-მეთქი. ჩემმა ძმამ მითხრა, არაფერი იქნებაო. ჩემმა რძალმაც დაუდასტურა. მერე ორივე სადღაც საქეიფოდ წავიდნენ და ბავშვი დედაჩემს დაუტოვეს. დედაჩემი ისე განიცდის, ამბობს, ბავშვს რომ რამე სჭირს, ალბათ, გული დამარტყამსო. მთლიანად თვითონ ზრდის, თავის სისხლი და ხორცია და იმიტომ. ჩემი ძმა და რძალი კი იმასაც ვერ ხვდებიან, რომ ეს ბავშვი მათი შვილია და ახლა მათი მზრუნველობა ასმაგად სჭირდება. თუ რამეს ვეტყვი, ორივეს სწყინს და მაინც არ მიჯერებენ. ცალკე ჩემი ქმარი მეჩხუბება, მაგათ საქმეში ნუ ერევი, ბოლოს ისევ შენ გამოგიყვანენ ცუდსო. რა ვქნა, ჩემს ძმასა და მის ოჯახზე გული შემტკივა. ყველაზე მეტად ბავშვი მეცოდება, რომელიც არც დედას აინტერესებს და არც მამას. ახლა, ექიმთან წასვლასა და დიაგნოზის დასმას ველოდები და დიდი იმედი მაქვს, ბავშვი ჯანმრთელია. ამ წერილით მინდა მშობლებს მოვუწოდო, თავიანთ პატარა შვილებს როგორმე დაუშალონ ოჯახის ადრეულ ასაკში შექმნა. მით უმეტეს, თუ ატყობენ, რომ ისინი ამისთვის მზად საერთოდ არ არიან. და თუ მაინც გათხოვდება მათი 15-16 წლის ქალიშვილი, ჭკუა მაინც დაარიგონ და ისე არ მოიქცნენ, როგორც ჩემი რძლის დედა იქცევა. ის თავის შვილს ამართლებს, ბავშვია და რა ქნასო. მე ჩემს ძმაზეც მომდის ბრაზი, პატარაა და ცოლი არ უნდა შეერთო. თუ არადა, ისე მოიქცეს, როგორც ოჯახის კაცს შეეფერება. ჩემი ძმაც და რძალიც მხოლოდ დროსტარებაზე ფიქრობენ. მათმა პატარა შვილმა რა დააშავა, რომ ასეთი უპასუხისმგებლო და უგრძნობი მშობლები ჰყავს".
თეონა კენჭიაშვილი
