რომანტიკა თუ დანაშაული?! (18)

ცხრა იყო დაწყებული, ფილიპეს სახლს რომ მივადექი. კარი შეღებული დამხვდა. ოთახის სიღრმიდან მუსიკის ჰანგები გამოდიოდა. მორიდებითშევაბიჯე ჰოლში. უხერხულად ვგრძნობდი თავს, მეშინოდა, ზედმეტად გადაპრანჭულად ხომ არ გამოვიყურები-მეთქი. სრულიად უცხო სახეები შევნიშნე და ისეთი ალმური წამეკიდა, თითქოს წვეულებაზე პირველად ვყოფილიყავი. მალევე შევნიშნე ნიკა და ფილიპე, ჰალსტუხიან-სათვალიან იმპოზანტურ მამაკაცებთან გალანტურად რომ საუბრობდნენ. ნიკუშამაც შემამჩნია და ღიმილით დამიქნია ხელი, ბოდიში მოუხადა თანამოსაუბრეებს და ჩქარი ნაბიჯებით ჩემკენ გამოემართა.
_ ჩემი ლა-მა-ზიიი! _ გადამეხვია, _ კარგია, რომ მოხვედი. თვალისმომჭრელად გამოიყურები.
_ ეს სამოთხის ჩიტი საიდან გაჩნდა აქ? _ ამ დროს ფილიპეც მოგვიახლოვდა, _ ლამისაა, დავბრმავდე ჩემი მზეთუნახავი ნათესავის სილამაზით, _ ხელები წინ გამოიშვირა და მხრებზე კმაყოფილების ნიშნად მომითათუნა.
_ გილოცავთ მეუღლის დაბადების დღეს, ბატონო ფილიპე, _ ძალიან ნაზად კი გამომივიდა.
_ დიდი მადლობა, გენათალე, _ როგორც ჩვეოდა, ენას მოუჩლიქა “ბიძაჩემმა”, _ მაგრამ ხომ შევთანხმდით, რომ სახელით მომმართავდი? რა გიყვართ ეს ოფიციალურობა ამ ქალებს, ჰა?! _ ყასიდად გამიბრაზდა.
_ მაპატიეთ… მეტს აღარ ვიზამ… სად არის იუბილარი? _ ირგვლივ მიმოვიხედე და მალულად უცხო სტუმრები შევათვალიერე, უფრო სწორად, იქ მყოფი მამაკაცები. მაინტერესებდა, როგორი კონტიგენტი იყრიდა თავს ჩემი ბიზნესმენი ნათესავის ოჯახში.
_ კრისტი? სადღაც აქ ტრიალებს… შეიძლება, აივანზეა გასული, _ თვალი ირგვლივ მიმოავლო ფილიპემაც.
მოულოდნელად შევნიშნე, რომ სტუმრების უმრავლესობა ჩვენკენ იყურებოდა და ცნობისმოყვარედ მათვალიერებდნენ. ავილეწე.
_ წამოდი, ჩემს მეგობრებს გაგაცნობ, _ ხელკავი გამომდო ნიკუშამ.
_ ჯერ დედაშენს ვნახავ, ხომ უნდა მივულოცო…
_ მოასწრებ, სად გაიქცევა. წამო, წამო, _ არ მაცალა ნიკამ და ოთახის შუაგულისკენ წამიყვანა.
_ შეხედეთ, რა ქალი მოგიყვანეთ, ბიჭებო! _ თავმომწონედ გადახედა მამაკაცებს, _ გინახავთ ამისთანა სადმე? გაიცანით, ჩემი ბიძაშვილი ლოლიტა, დამწყები ბიზნესმენი.
“ჯენტლმენურად კი წარმადგინა!”
_ ეს ვანოა, ბანკის პრეზიდენტი, ეს გიორგი, ნავთობკომპანიის ვიცე-პრეზიდენტი, გოგა სამინისტროში მუშაობს, ლადო კი სამშენებლო ფირმებს კურირებს, _ სათითაოდ მაცნობდა და მიხასიათებდა ნიკუშა თავის სტუმრებს.
ყველას თავს ვუქნევდი და ხელს ვართმევდი. მამაკაცები მოწიწებით მეცნობოდნენ და შეფარვით მეპრანჭებოდნენ. მსიამოვნებდა, აღტაცებას რომ ვამჩნევდი მათ სახეებზე. ეს იმას ნიშნავდა, რომ მართლა ბრწყინვალედ გამოვიყურებოდი!
_ ახლა შეგიძლია იუბილარიც მოინახულო, აივანზეა მგონი, _ “გამათავისუფლა” ნიკუშამ.
ღიმილით დავუკარი თავი მამაკაცებს და აივნისკენ გავეშურე, თან ფეხი მერეოდა, ასე მეგონა, ყველამ მე გამომაყოლა მზერა.
აივნის კარზე მუქი სქელი ფარდა იყო ჩამოფარებული. როგორც ჩანს, იგი ბოლომდე არ იყო მიხურული, რადგან ვიღაცები საუბრობდნენ და ხმები მკვეთრად ისმოდა.
_ ვერ გავიგე, რას ნიშნავს შენი სიტყვები, ეს არის შენი დღევანდელი დღის საჩუქარი? _ ქრისტინე აშკარად უკმაყოფილო ჩანდა.
_ კრისტი, ისეთ რამეში მადანაშულებ, რაც არ ჩამიდენია. რატომ ართულებ ყველაფერს?
ამის გაგონებაზე ადგილს მიველურსმნე… თითქოს ქანდაკებად ვიქეცი, ისე უეცრად ამიტანა სიცივემ და გამიცივდა ხელ-ფეხი… ალბათ სახეზეც გავლურჯდი.
“ეს ხმა… ეს ხმა… რა ნაცნობი ხმაა, ღმერთო, ოღონდ ეგ არა!”
_ მე ვართულებ? კარგად შემომხედე, ვგავარ იმ ქალს…
და სწორედ ამ დროს გადავწიე ფარდა და კარი გამოვაღე… კიდევ კარგი, აივანი სუსტად იყო განათებული და ჩემს გაფითრებულ თუ გაშავებულ სახეს ძნელად თუ აღიქვამდა ან ერთი, ან მეორე…
_ ქრისტინე… გილოცავ, ჩემო კარგო, სიხარულს, სიყვარულს და ბედნიერებას გისურვებ, _ სხაპასხუპით მივაყარე, _ ეს კი ჩემგან, მცირედი საჩუქარი, _ და ათრთოლებული ხელით მივაწოდე სასაჩუქრე მინიპარკში ჩადებული შანელის სუნამო “შანელი #5″. მისი ასაკის ქალისთვის ნამდვილად მდიდრული საჩუქარი იყო.
_ ოჰ! ლოლაჩკა, შენ ხარ? გმადლობ, საყვარელო, რატომ შეწუხდი? ეს რა არის? შანელი? ღმერთო! ჩემი საყვარელი არომატი! რა კარგი გოგო ხარ, ლოლა! ნიკა… ხედავ, როგორ უნდა შეარჩიო საჩუქარი? ლოლას ხომ იცნობ? შენთან მუშაობს მდივნად… _ ისიც აიბნა…
ქრისტინეს სიტყვები უკვე აღარ მესმოდა…
მე მხოლოდ ნიკას ოფლით დაცვარულ შუბლს და სწრაფად მოხამხამე წამწამებს ვხედავდი…



ელვის სისწრაფით გამოვბრუნდი სასტუმრო ოთახში. არ ვიცი, ქრისტინემ რა იფიქრა. შეიძლება, ეგონა, რომ ჩემი უფროსის დანახვამ დამაბნია. ფრთამოტეხილი ჩიტივით დავბორიალებდი ოთახის ერთი კუთხიდან მეორეში, ლამის კედლებს ვაწყდებოდი და მხოლოდ ერთ რამეს ვაკონტროლებდი _ არავის არაფერი შეემჩნია და წონასწორობა არ დამეკარგა.
რა მინდოდა აქ? რისთვის მოვედი? ვისთვის? მე ხომ სრულიად ზედმეტი ვიყავი ამ ოჯახში, მით უმეტეს, ახლა, ამწუთას… რატომ მოვხვდი სრულიად უდროო დროს სრულიად უადგილო ადგილას? ნუთუ ესეც ბედისწერაა? რას ვიფიქრებდი, ნიკას ქრისტინესთანაც თუ ექნებოდა სასიყვარულო ურთიერთობა?! აზრადაც არასდროს მომივიდოდა! საკუთარი შვილის მეგობართან როგორ გააბა რომანი, რამ გადარია ეს ქალი? ნუთუ კაცი დაილია ქვეყანაზე? ნუთუ არავის და არაფერს უწევს ანგარიშს? ან ნიკა რამ გააგიჟა? ქრისტინე ხომ მისი მეგობრის დედაა?
გული ხმაურიანად მიცემდა. გაქცევა მინდოდა და ვერ გავრბოდი, ყვირილი მინდოდა და ვერ ვყვიროდი, ტირილი მინდოდა და არ გამომდიოდა, დამალვა მინდოდა და ადგილს ვერ ვპოულობდი, რომ დროებით მაინც შემეფარებინა სადმე თავი. აფორიაქებული ვეძებდი გამოსავალს, თვალებს შეშლივით ვაცეცებდი აქეთ-იქით.
მოულოდნელად ქალების ხმა შემომესმა. ჰოლისკენ გავიხედე. ბიცოლაჩემის ასაკის სამი უმშვენიერესი ქალი ფილიპეს გარს შემოხვეოდა. ცოლის მეგობრებს, როგორც ჩანს, რაღაც ძალიან სასაცილოს უყვებოდა ბიძაჩემი, რადგან ისინი “ელიტურად” კისკისებდნენ.
სწორედ ამ დროს გაიღო აივნის კარი და ქრისტინეც გამოჩნდა. ისეთი აწითლებული ჰქონდა ღაწვები, გეგონებოდათ, ორთქლის აბანოდან ეს-ესაა, გამოვიდაო. უკან სრულიად დამშვიდებული ნიკა მოჰყვებოდა, ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი. ქალს სიბრაზისგან თვალები უელავდა, მაგრამ დაქალების დანახვაზე ჰოლივუდური ღიმილი აიფარა სახეზე და შემოსასვლელისკენ აიღო გეზი. ეგრევე სამზარეულოს გამოღებულ კარს ამოვეფარე, რომ ნიკას არ შევემჩნიე.
ცუდად ვიყავი, ძალიან ცუდად… ვერც აზრებს ვალაგებდი და ვერც დაწყნარებას ვახერხებდი. აშკარად გამოუცდელი ვიყავი ასეთ საქმეებში. კიდევ ერთხელ შემეზიზღა ჩემი თავი, ჩემი წლოვანება. ნეტავ მართლა ორმოცის ვიყო… ან ორმოცდახუთის… სულაც ორმოცდაათის…
როგორც კი ნიკა მამაკაცების ჯგუფს შეუერთდა, დრო ვიხელთე და სამზარეულოში შევიმალე. მწვანეწინსაფრიანმა ორმა ქალმა გაკვირვებით გადმომხედა.
_ ხომ არ მოგეხმაროთ რამეში? ჴ ჩემდა უნებურად შევთავაზე.
_ არა, ქალბატონო, ნუ შეწუხდებით, მშვენივრად ავუდივართ ყველაფერს. თქვენ იმხიარულეთ, ამას ჩვენ მივხედავთ, _ ზრდილობიანი უარით გამომისტუმრეს მოსამსახურეებმა.
სწრაფი ნაბიჯებით გადავჭერი სასტუმრო ოთახი. უამრავსანთლიანი ჭაღი ისე კაშკაშებდა, თვალს მჭრიდა. ახლაღა შევამჩნიე, რომ იატაკზე ღვინისფერი ხალიჩა ეფინა, რომელიც ალაგ-ალაგ ამობურცულიყო, ალბათ ვიღაცამ უშნოდ თუ გაჰკრა ფეხი. ნაბიჯი შევანელე, მეც არ გამოვდო ფეხსაცმლის ქუსლი ხალიჩის “ბორცვებს” და ზღართანი არ მოვადინო-მეთქი.
დახურულ ვერანდას შევაფარე თავი და შვებით ამოვისუნთქე, რადგან იქ არავინ დამხვდა. შორეულ კუთხეში მარმარილოს სადგამი შევნიშნე, ალბათ ტელეფონისთვის განკუთვნილი, იქვე სავარძელი იდგა. სწორედ ამ სავარძელში ჩავესვენე და მაშინღა ვიგრძენი, როგორ მიცახცახებდა მუხლები, თითქოს უფსკრულის პირას ვმდგარიყავი. ერთადერთი ის მამშვიდებდა, რომ ზურგით კარისკენ ვიჯექი და გარედან ვერავინ შემამჩნევდა.
“ცოტას დავწყნარდები და მერე გავალ. ასე ვერავის დავენახვები”.
სადგამზე ვიღაცას სიგარეტის კოლოფი და სანთებელა დაეტოვებინა. ჩემდა გასაკვირად, მოწევა მომინდა. არადა, მწეველი არასდროს ვყოფილვარ. ბოლის გამოშვებაც კი არ მეხერხებოდა. იმდენად ვიყავი ანერვიულებული, გახსნილ კოლოფს უშნოდ გავკარი ხელი, ისიც აყირავდა და სიგარეტის ღერები ძირს დაიყარა. ვცადე, ხელი შემეშველებინა და ჰაერშივე დამეჭირა ისინი, მაგრამ ყველას ერთად როგორ დავიჭერდი? სასწრაფოდ ავკრიფე ღერები და კოლოფში ჩავაბრუნე, ერთი კი ორთითშუა მოვიქციე და მეორე ხელით სანთებელას ჩამოვკარი… არ აინთო. ხელმეორედ ვცადე… კიდევ… კიდევ…
_ თუ ნებას დამრთავ… _ მომესმა მოულოდნელად ზურგიდან.
სანთებელა ხმაურით გაგორდა იატაკზე, სიგარეტიც გამვარდა თითებიდან, რადგან ისინი უკვე აღარ მემორჩილებოდნენ. ძლივს ვიპოვე ჩემს თავში ძალა, თავი შემომებრუნებინა.
ჩემ უკან, კარიდან ხელმარცხნივ, კიბე ყოფილა თურმე, რომელიც შემოსვლისას ვერ შევამჩნიე, ალბათ იმიტომ, რომ იქ შუქი არ ენთო. სწორედ იმ კიბის საფეხურზე ჩამომჯდარიყო ნიკა. როდის შემოვიდა? ნუთუ უკან გამომყვა და ვერ გავიგე? იქნებ ჩემამდე შემოვიდა და ჩაბნელებულ კიბეზე ჩამომჯდარი ვერ დავინახე? ახლა ძნელი იყო ამის დადგენა…
როგორც იქნა, შეირხა, ფეხზე წამოდგა და ჩემკენ გამოემართა, უჩვეულო მოძრაობით, ფრთხილი, მოზომილი ნაბიჯებით მიახლოვდებოდა, თითქოს ჩასაფრებული ნადირი ყოფილიყო, რომელმაც მსხვერპლის კვალს ყნოსვით მიაგნო…
არც ლაპარაკი შემეძლო, არც განძრევა. ვიჯექი და ველოდი, რას მოიმოქმედებდა. მოულოდნელად ჯიბიდან ოქროსფერი (ან, სულაც, ოქროს) პორტსიგარა დააძრო, ერთი ღერი ამოიღო, მოუკიდა, ღრმა ნაფაზი დაარტყა, მერე კი ხელის სწრაფი მოძრაობით პირდაპირ ტუჩებშუა ჩამჩარა. ამან როდის დაიწყო მოწევა? ჟრჟოლაატანილი შევქანდი. მექანიკურად შევისუნთქე ბოლი, რომელმაც ეგრევე დაიარა სხეული, მსწრაფლ დამიბინდა გონება და თითქმის გამთიშა. თავი უკან გადავწიე და… ვიგრძენი, რომ სადღაც მივფრინავდი… ქვემოთ, შავ ბურუსში… დაბლა და დაბლა… თავბრუდამხვევი სისწრაფით მივექანებოდი უკუნ სიბნელეში… და სადღაც შორიდან, ძალიან შორიდან ჩამესმოდა ჩემი ოცნების მამაკაცის ხმა.
_ ძნელი დასაჯერებელია, რომ ეწეოდი… თუნდაც ოდესმე.
მეზობელ ოთახში კვლავ ხმაური იდგა, მუსიკის და ყაყანის ხმა გარკვევით აღწევდა, მაგრამ მე ვეღარაფერს ვგრძნობდი და ვხედავდი, გარდა მომნუსხველი თვალებისა, რომელიც ზემოდან დამჩერებოდა. სწორედ მისმა უძირო მზერამ მიმალურსმნა ადგილს, მეგონა, ჩემი შესრუტვა სურდა. მისი თვალებიდან გადმოსროლილი ცეცხლი მწვავდა, თითქოს ჩემი ფერფლად გადაქცევა ჰქონოდა განზრახული…
შევეცადე, ავმდგარიყავი, ჩემი დამსხვრეული თავმოყვარეობის რაღაც ნაწილი მაინც გადამერჩინა, მაგრამ ძალა აღარ შემრჩენოდა. თითქოს არათუ ეს ოთახი, სამყაროც კი აყირავდა, ყველაფერი გაშავდა ირგვლივ და მხოლოდ ნიკას თვალები ანათებდა ცეცხლისფრად…
ხველება ამიტყდა, ლამის დავიხრჩვი, ისე შემეკრა სუნთქვა. ბოლმა ყელი ჩამიწვა, ხოლო სიგარეტი ტუჩებიდან გამვარდა და კაბის კალთაზე პირდაპირ “თავით” ჩაერჭო… ვუყურებდი, როგორ იზრდებოდა პატარა შავი ხვრელი ჩემს ულამაზეს კაბაზე და ხელს ვერ ვანძრევდი, რომ რამე მეღონა.
ნიკამ ხელის ერთი მოქნევით მოისროლა სიგარეტი იატაკზე და ფეხით გასრისა.
_ კანი ხომ არ დაგეწვა? _ მის ამ დაბალ ბარიტონში ისეთი ბუნებრივი შიში იგრძნობოდა, რომ წამსვე გამოვფხიზლდი.
_ ა-არა-აა… _ როგორც იქნა, წამოვდექი, მაგრამ მას არც უცდია, განზე გამდგარიყო, რათა თავისუფლად გამევლო.
ისე ახლოს იდგა ჩემთან, მის თბილ სუნთქვას ვგრძნობდი, მის მოუხელთებელ მამაკაცურ სურნელს, ასე სანატრელი რომ გამხდარიყო ჩემთვის.
_ გამატარე… _ წავილუღლუღე, საკუთარი გულის ბაგაბუგით სმენადახშულმა.
_ არა!
თითქოს იგრძნო, განუსაზღვრელი ძალაუფლება რომ მოიპოვა ჩემზე. თვალებით გამბურღა და ისეთი თავხედური და გამჭოლი მზერით შემომხედა, ადგილზე გამაქვავა.
_ გამიშვი… _ ძლივს ისმოდა ჩემი ხმა.
_ არ გაგიშვებ… არასდროს… რადგან ერთხელ გიპოვე, აღარ დაგკარგავ… და არც შენ მოგცემ უფლებას, მიმატოვო, _ ყრუდ მიპასუხა.
მივხვდი, რომ ცოტაც და გონებას დავკარგავდი, შევტორტმანდი კიდეც და იმწამსვე მისი გახურებული ხელის შეხება ვიგრძენი მხარზე.
_ წავიდეთ ისეთ ადგილას, სადაც განმარტოებას შევძლებთ, _ ზედ ყურთან მიჩურჩულა სიყვარულმოწყურებული, ვნებით გათანგული ხმით.
_ არა, _ ჩურჩულითვე ვუპასუხე.
სწორედ ახლა, როცა ჩემი ოცნებები რეალობასთან ასე ახლოს აღმოჩნდა, პანიკურმა შიშმა შემიპყრო. არ ვიცი, რატომ და რისი შემეშინდა. იქნებ ცოტა ხნის წინ ნანახმა და გაგონილმა? იქნებ ქრისტინე გახდა ამ შიშის გამომწვევი საბაბი? არ ვიცი…
კვლავ შევეცადე გვერდის აქცევას, მაგრამ ძლიერმა ხელებმა ადვილად შეძლო ჩემი დაჭერა.
_ რატომ არა? _ მორკალა შავი წარბები.
ის ოდნავ მეხებოდა, მე კი მდაგავდა მისი შეხება. არა! მასთან ერთად არსადაც არ წავალ! მასთან ერთად ახლა აქედან წასვლა ნიშნავს, რომ საკუთარ სიამაყეს კიდევ ერთხელ გადავაბიჯო, თან ის ხალხიც უნდა დავკარგო, ვისთანაც სტუმრად მოვედი. არ მიღირს ამად.
ყელში მობჯენილი ცრემლები მახრჩობდა. ნიკას გამო ყველაფერზე წამსვლელი ვიყავი, მაგრამ მისი ხასიათის ასეთი ცვალებადობა უკან მხევდა, წინ გაჭრის საშუალებას არ მაძლევდა.
“დადგება დღე, როცა ამ ყველაფერს პირში მივახლი, ერთს გემრიელად მივალანძღავ და მივატოვებ! მაგრამ ჯერ არა… ჯერ არ ვარ ამისთვის მზად. მით უმეტეს ახლა, აქ, ამ სიტუაციაში”, _ თან მივჩერებოდი, თან ფიქრს არ ვწყვეტდი… თუმცა, დანამდვილებით ვიცოდი, ვერასდროს შევძლებდი ამის გაკეთებას, რადგან გონის დაკარგვამდე მიყვარდა, არ შემეძლო მისთვის ოდესმე ზურგი შემექცია და გავქცეულიყავი… არ შემეძლო!
მაინც ვძლიე ჩემს თავს.
_ არა! _ გამშრალი ტუჩებით მტკიცედ წარმოვთქვი, _ ძალიან გთხოვ, გამატარე.
მისმა ძლიერმა თითებმა ისე წამიჭირეს, თავბრუდახვეულს მომეჩვენა, თითქოს ფეხქვეშ საყრდენი გამომეცალა. ვხვდებოდი, რომ ყოველი მისი შეხებისას ჩემი ცხოვრებისეული პრინციპები ძაბვამოვარდნილი ნათურებივით იმსხვრეოდა და გამოსავალი არსაიდან იყო. მე მხოლოდ მისთვის ვცოცხლობდი ამქვეყნად… მისთვის ვსუნთქავდი… მისთვის ვარსებობდი…
და მაინც არ მინდოდა უკან დახევა.
_ მე ნიკუშასთან მოვედი და არა შენთან, _ კრიჭაშეკრულმა დუდღუნით დავიწყე ახსნა, ცხვირისმიერ ბგერებს გამოვცემდი, რადგან მივხვდი, რომ ბრძოლა წავაგე, _ არ მინდა ვანერვიულო, რადგან ძებნას დამიწყებს.
მსუბუქმა ღიმილმა შეურხია ტუჩები.
_ და ვერ გიპოვის, _ დაასრულა და ღონივრად ჩამკიდა ხელი.
ახლა რომ მისთვის დამეჯერებინა, ალბათ ბევრი რამ შეიცვლებოდა ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ ჩემი სიჯიუტე და ჯერ კიდევ შემორჩენილი თავმოყვარეობა არ მაძლევდა დანებების უფლებას.
_ არა! _ შევყვირე და ხელი გამოვგლიჯე.
ჩემი მოულოდნელი რეაქციით შემცბარმა უნებლიეთ უკან დაიხია, რითაც ვისარგებლე, გავუსხლტი და გარეთ გამოვვარდი.
აცახცახებული პირდაპირ ფილიპეს შევეჩეხე. მსუბუქად შევკივლე.
_ შეგაშინე, გენათალე? სად იყავი, რად იმალებოდი? მთელი სახლი შემოვიარე შენს ძებნაში! _ მხარზე გადამხვია ხელი და თავი თავზე ალერსიანად მომადო.
_ აქვე ვიყავი, ვერანდაზე, _ ხელებიც კი გამიწითლდა მგონი, ისე შევიშმუშნე. ამწუთას მისი “გენათალე” სულაც არ მაღიზიანებდა, რადგან ასე ადვილად გადავრჩი და ვერავინ ვერაფერი შეამჩნია. კიდევ კარგი, უცხო ხალხთან სირცხვილი არ ვჭამე.
_ იქნებ ყავის მოდუღებაში დაეხმარო ქალებს? კრისტიმ გთხოვა. ყველას ვერ ენდობა მაგ საქმეში, ხომ იცი. შენ კი არ შეგეშლება, კარგი ყავის მოხარშვა გეცოდინება, ყოჩაღი გოგო ხარ, პრესტიჟულ უნივერსიტეტში სწავლობდი, ნახევრად იტალიელი ბრძანდები, ჩემო ბატონო, _ ენად გაიკრიფა ჩემი “დიდი” ბიძა.
_ ახლავე, რა პრობლემაა, _ გამიხარდა კიდეც, რაღაცით რომ დამსაქმეს.
ის იყო, პირველი პარტია ყავა მოვადუღე და სასტუმრო ოთახში გამოვედი სინით ხელში, რომ დავინახე, როგორ ემშვიდობებოდა ნიკა სტუმრებს და გასასვლელისკენ მიიწევდა. აქა-იქ გაკვირვებული და უკმაყოფილო შეძახილებიც გაისმა. ალბათ არ უნდოდათ, მას იქაურობა ასე ადრე დაეტოვებინა. ნიკამ არავის მოუსმინა, ხელი აიქნია გამომშვიდობების ნიშნად და ჰოლში გაუჩინარდა… ქრისტინე ამაზონივით კაცთმოძულე თვალებით გაჰყურებდა მიმავალს…
ფინჯნებით დახუნძლული სინი კინაღამ ხელიდან გამივარდა…
8 8 8
გზაში ვიყავი უკვე, მარიკამ რომ დამირეკა, ვეღარ მოვითმინე, შენთან ვარ ამოსული და შინ არ დამხვდიო. ათ წუთში ვიქნები-მეთქი, ვუპასუხე და სიჩქარეს მოვუმატე. ჩემი სადარდებელი არ მყოფნიდა, მარიკასიც რომ მომემატა? ნეტავ, რომელი უფრო ცუდ დღეში ვართ? კარგია, რომ მოვიდა. მასთან საუბარი მამშვიდებს. ახლა, მით უმეტეს, ერთმანეთს დავამშვიდებთ. როცა ცხოვრება მიმძიმდება ან მგონია, რომ მიმძიმდება, მარისთან ათი წუთის საუბარიც კი საკმარისია, რომ მივხვდე, რა მშვენიერია სიცოცხლე. ნუთუ ისიც იმავეს განიცდის, როცა გულს მიშლის?
ნიკა, ნიკა… რას მერჩოდა, ამ დღეში რომ ჩამაგდო? დაახლოებით სამი თვე გახდა, რაც ვიცნობ, ანუ ოთხმოცდაათი დღე. ამ ხნის განმავლობაში ალბათ შვიდი დღე თუ ვიყავი ბედნიერი, ოთხმოცდასამი დღე კი უბედური. ჩემი მისადმი სიყვარული ეს იყო ტკივილი, რომელიც სიკვდილამდე არ დამიამდებოდა. და მაინც, არასდროს არავისთან ვყოფილვარ ასეთი ბედნიერი და, ამავდროულად, ასე გაურკვევლად უბედური…
მარიკა მხოლოდ თავით მიყრდნობოდა კარს და მონოტონურად ქანაობდა.
_ დიდი ხანია, მელოდები? _ გადავკოცნე აქოშინებულმა.
_ არც ისე. შინ რომ არ დამხვდი, მაშინვე დაგირეკე.
_ კარგად ხარ? _ თან ველაპარაკებოდი, თან კარს ვაღებდი.
_ კარგად არ ვარ… მაგრამ არც მაინცდამაინც ცუდად.
_ ესე იგი, რაღაც მოგიფიქრებია. ეს მომწონს… გშია?
_ არა… სად იყავი?
_ ნიკუშას დედას დაბადების დღე ჰქონდა და…
_ აბა, კარგი დრო გიტარებია.
_ ნუ იტყვი! _ მწარედ ჩავიცინე, _ შენს მტერს ეტარებინოს ეგეთი დრო.
_ რატომ, საზოგადოება არ მოგეწონა?
_ პირიქით, საზოგადოება მომეწონა, მაგრამ იუბილარმა დამშოკა.
_ ვერ გავიგე, რას მექარაგმები, წესიერად ამიხსენი, რა გადაგხდა.
_ ჯერ შენი ამბები მომიყევი, ჩემი არსად გაიქცევა.
_ გამისკდა თავი ფიქრისგან და საბოლოო გადაწყვეტილებამდე ვერ მივედი, ლოლა. მირჩიე რამე, რა ვუყო ამ ბავშვს?
_ მაგას რა ფიქრი უნდა, ადექი და გააჩინე!
_ გავაჩინო? _ ისედაც ფერმკრთალი სახე მთლად გაუთეთრდა. როგორც ჩანს, ნაკლებად უფიქრია ამაზე ან საერთოდ არ უფიქრია.
_ ჰო, აბა რა! ეს შენი კოზირია… დანამდვილებით იცი, რომ თედო ცოლთან შერიგებას აპირებს?
_ არაფერიც არ ვიცი. არ არის გამორიცხული, მატყუებდეს, ჩემი თავიდან მოშორების მიზნით.
_ მაშინ სამსახურიდანაც დაგითხოვდა.
_ მაგას ვერ გაბედავს, იმიტომ, რომ ეგრევე გაიშიფრება.
_ ჰო, ეგეც მართალია. იცი, რა მაინტერესებს?.. გიყვარს? გიღირს მისი ცოლობა რამედ?
_ ცოლობაზე არც მიფიქრია, ყოველ შემთხვევაში, ამ ეტაპზე. მიყვარს, აბა, არ მიყვარს? რომ არ მყვარებოდა, ასეთ ნაბიჯს რა გადამადგმევინებდა? შენ რა, არ გიყვარდა ნიკა, როცა დანებდი?
_ ჰოდა, მაშინ იმოქმედე, _ მისი შეკითხვა უპასუხოდ დავტოვე, _ რომც შეურიგდეს ცოლს, საშიშროება მაინც არ გელის. მათ შვილი არ ჰყავთ, სავარაუდოდ, არც არასდროს ეყოლებათ. შენ კი ბავშვს გაუჩენ… თუ ბიჭს გააგორებ, ხომ საერთოდ…
_ ასე გგონია?
_ დარწმუნებული ვარ.
_ არ ვიცი, დედას როგორ ავუხსნა. ისედაც ვერ არის კარგად, ვერ გადაიტანს. თანაც, ბოლო ხანებში ყურები გამომიჭედა ნიკუშას ხსენებით, ნეტავ ასეთი სიძე შემხვდებოდეს, ნეტავ ასეთ ბიჭს გაყვებოდე…
_ შენ არჩევანი დიდი ხანია, გააკეთე. ახლა ვერაფერს შეცვლი, _ მწარედ ჩავურტყი, თუმცა ნიკუშას იგი მგონი, აღარც ახსოვდა. ყოველ შემთხვევაში, იმ საღამოს მერე ერთხელაც არ უხსენებია.
_ მაგრამ მერის როგორ ავუხსნა ეს? როცა რამეს განიცდის, თავში წაიშენს ხოლმე ხელს. მინდა ახლა მე ეს? რამე რომ მოუვიდეს, გავგიჟდები. მის გარდა არავინ მყავს.
_ ამ ეტაპზე ნურაფერს ეტყვი, მარი, ნურც დედაშენს და ნურც იმ ვაჟბატონს. დაველოდოთ, რა იქნება. მუცელი რომ წამოგეზრდება და დაგეტყობა, თან გამუდმებით თედოს თვალწინ რომ იტრიალებ, იქნებ მოუბრუნდეს გული. ვინ იცის, როგორ ოცნებობს შვილზე.
_ მაგრამ… ერთი მდივანი სწორედ იმიტომ დაითხოვა, შენგან ორსულად ვარო რომ უთხრა.
_ იმ გოგომ სცენები მოუწყო სამსახურში, ისტერიკები დაიმართა. შენ ღირსეულად უნდა მოიქცე, მშვიდად, უემოციოდ უნდა იმოქმედო. როცა უკვე შეუძლებელი იქნება აბორტის გაკეთება, მაშინ დააყენე ფაქტის წინაშე. პრეტენზიები კი არ წაუყენო, უბრალოდ, აუხსენი, რომ არაფერს ითხოვ მისგან, მაგრამ ბავშვს აჩენ. მორჩა და გათავდა. თუ ვაჟკაცობა ეყოფა, ისე მოიქცევა, როგორც ნამდვილი მამაკაცები იქცევიან, თუ არადა, რაღად გინდა ეგეთი კაცი?
ერთხანს თავჩაღუნული იჯდა. საჩვენებელი თითით უფორმო ფიგურებს “ხატავდა” მაგიდის ზედაპირზე. როდის-როდის ასწია თავი და უაზროდ შემომხედა.
_ კარგი აზრია… ეგრე ვიზამ… _ გულდათუთქულმა თქვა.
უსიამოვნოდ მომხვდა ყურში მისი ტონი.
_ რა ჩაიფიქრე? _ რატომღაც, დამბურძგლა.
_ არაფერი. როგორც დამარიგე, ისე მოვიქცევი. მე დამჯერი გოგო ვარ, _ ცალყბად გაიღიმა.
_ არ მომწონხარ…
_ არც მე… იმიტომ, რომ არ მეუბნები, დღეს რა შეგემთხვა. ახლა შენი ჯერია, _ გულგრილი ღიმილით მომიგო.
_ ყავა გინდა? _ მისი რეაქციით დამფრთხალმა ვეღარ ვიპოვე უკეთესი გამოსავალი.
_ ჩემთვის არ შეიძლება, _ თავი გადააქნია, _ გისმენ.
სხვა რა გზა მქონდა, ჩემი ამბავი დავიწყე და ყველაფერი მოვუყევი. დროდადრო ჩრდილი გადაურბენდა ხოლმე სახეზე. და რაც მთავარია, მთელი ჩვენი საუბრის განმავლობაში მაგიდაზე ხატვა არ შეუწყვეტია, თუმცა ახლა “ბრმად” ხატავდა, დაუხედავად, რადგან მე მიყურებდა.
_ სულ ეს იყო… _ დავამთავრე და ღრმად ამოვიოხრე.
_ შენ რა გიჭირს, _ ღვარძლიანი მომეჩვენა მისი პასუხი, _ ძალად იქმნი პრობლემებს. უყვარხარ მაგ კაცს და არ გინდა გაიგო. ის ბიცოლაშენი კი ერთი “აშარაშკა” ქალია და მეტი არაფერი! დაიკიდე!
_ ვუყვარვარ? ამიტომაც დასდევს სხვის ცოლებს? რანაირად მსჯელობ! _ ცოტა არ იყოს, გავბრაზდი.
_ იცი, რას გეტყვი, ჩემო კარგო? მამაკაცები ვერ იტანენ აგრესიულ ქალებს. ეს კი შენი მთავარი პრობლემაა. ძალიან აგრესიული ხარ! _ აშკარად გაბოროტებული იყო, ისე აგდებულად მომახალა.
გაოგნებისგან ენა ჩამივარდა. წამით დავფიქრდი კიდეც, იქნებ მართალს მეუბნება-მეთქი, მაგრამ რომ გავაანალიზე, ჩემს ქმედებაში აგრესიულობის ნაპერწკალიც ვერ დავინახე… ან არ მინდოდა, დამენახა…
_ სულაც არ ვარ აგრესიული, _ გავაპროტესტე, თუმცა არც ისე თავდაჯერებულად, როგორც სხვა დროს.
_ ჩვენ ორივეს გაფრენები გვჭირს… კიდევ კარგად ვართ ჩვენს მდგომარეობაში, _ ხელი ჩაიქნია დაღვრემილმა და წასასვლელად მოემზადა.
ვეხვეწე, ამაღამ ჩემთან დარჩი-მეთქი, მაგრამ არ დამიჯერა, მერის მარტო ვერ დავტოვებო…