რომანტიკა თუ დანაშაული?! (20)

ყუთი ხელში ავიღე და გულზე მივიხუტე… ახლა მხოლოდ ის იყო ჩემი მხსნელი…

მარიკას ტოქსიკოზმა უმატა. ნიკა იძულებული გახდა, დროებით გაეთავისუფლებინა მდივანი სამსახურიდან და ათდღიანი შვებულება მიეცა. პრეზიდენტი კვლავ უმდივნოდ დარჩა. ამის გამო, თუ რამე დასჭირდებოდა, პირდაპირ უწევდა ჩემთან დაკავშირება, დამირეკავდა და თავისთან მიხმობდა ან ტელეფონშივე მიხსნიდა, რა, როდის, როგორ და სად გამეკეთებინა.
იმ საღამოს მომხდარზე კრინტს არ ძრავდა. უფრო მეტიც, არც კი იმჩნევდა, რომ გაბრაზებული იყო ჩემზე… ან ნაწყენი… ან გულგატეხილი. არც მე ვიმჩნევდი. ეს გარეგნულად, თორემ შიგნით, სულის სიღრმეში, ყველაფერი მიდუღდა. სუნთქვა რომ სუნთქვაა, ისიც არ მემორჩილებოდა, ისიც კი რიტმიდან იყო ამოვარდნილი.
ასე გაგრძელდა რამდენიმე დღეს. ჩვენი სიჩუმე უფრო და უფრო ჩუმი ხდებოდა. ერთმანეთს უსიტყვოდ ვუთმობდით პირველობას, რომელი გადადგამდა “საოცნებო” ნაბიჯს შერიგებისკენ. თუმცა ორივენი ჯიუტად ვიდექით ჩვენსაზე. ასეთი პირველობა არც ერთს არ გვინდოდა.
ამასობაში რამდენიმე დღე გავიდა. სევდიანი ვიჯექი ჩემს კაბინეტში და ჰოლანდიური გვირილის ყვავილს, რომელიც ნიკუშამ მომართვა წინა დღით, ფურცლებს ვაწიწკნიდი, თან გულში ჩემთვის ვიმეორებდი: “შემირიგდება, არ შემირიგდება, შემირიგდება, არ შემირიგდება, შემირიგ…” სწორედ ამ დროს შიდა ტელეფონმა დარეკა. შეფი თავისთან მიხმობდა.
სულერთიას მზერა ავიკარი და კაბინეტის კარი ნელა შევაღე.
_ შეიძლება?
_ შეიძლება, _ დახშული ხმით მიპასუხა.
უხმაუროდ გავიარე მანძილი და გრძელი მაგიდის გარშემო შემოწყობილი სკამებიდან მასთან ყველაზე ახლოს მდგომ ერთ-ერთ მაღალზურგიან სკამზე დავჯექი. ერთხანს ხმა არ ამოუღია, რაღაცას ჩაჰკირკიტებდა კომპიუტერში. მე გასუსული ველოდებოდი, როდის მოიცლიდა, თითქოს სულაც არ მაღელვებდა ჩემდამი მისი გულგრილი დამოკიდებულება.
_ მოგერგო? _ მოულოდნელად მკითხა.
შეკითხვის არსი მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ დავიდა ჩემს გონებამდე. გასაგები იყო, ფეხსაცმელზე მეკითხებოდა, მაგრამ მერე რომ ეთქვა, ეგ არ მიგულისხმიაო? არადა, რომ მეთქვა, რაზე მეკითხები-მეთქი, უარეს გამოვიდოდა. იფიქრებდა, რომ ვიპრანჭებოდი. ჩვენ ხომ ორივემ კარგად ვიცოდით, რაც იგულისხმებოდა მის შეკითხვაში.
_ უკეთესად, ვიდრე ნამდვილ კონკიას, _ გულწრფელობა ვარჩიე.
_ ნამდვილს? _ მოულოდნელად მოწყდა კომპიუტერს, ნახევრად ჩემკენ მოტრიალდა და გამომცდელად მომაჩერდა, _ შენ რა, ნამდვილი არ ხარ?
_ არა, მე თვითმარქვია ვარ, _ ღიმილი ვერ შევიკავე.
_ ეგრეც ვიცოდიიიი, _ გააგრძელა ბოლო სიტყვა, თან ისეთი სერიოზული სახე ჰქონდა, ხუმრობის არაფერი ეტყობოდა, _ ქალებს ადვილად ვშიფრავ ხოლმე. შენც გაგშიფრე, ხომ ხედავ.
_ ყველა ქალის გაშიფვრა ასე ადვილად შეგიძლია? _ მეც ავყევი ირონიაში.
_ ყველასი, ერთის გარდა. იმ ერთთან ძალიან მიჭირს, თუმცა მაინც ვახერხებ.
_ ეს კარგია, თუ ცუდი? _ ცხოვრებაში პირველად დავუსვი სხვას ეს შეკითხვა.
_ სწორედ ამიტომ, ის მიყვარს და არა სხვა, _ თითქოს თავის თავს უთხრა, თითქოს არც გაუგია ჩემი შეკითხვა, სხვა ფიქრებით, სხვა აზრებით დამძიმებოდა შუბლი.
ჩემი უნებლიე შეკრთომა არც შეუმჩნევია, რადგან მე არ მიყურებდა, სადღაც შუა კედლისკენ, ირიბად გაურბოდა მზერა. ვინ იგულისხმა? ვინ არის ის ერთი, ასე რომ უყვარს?
მოულოდნელად შეირხა… ისე შეირხა, როგორც ღრმა ფიქრებიდან უეცრად გამორკვეული ადამიანი, თითები ერთმანეთში გადახლართა და ფხიზელი სახით შემომხედა.
_ მაშ ასე, ლოლა, მოემზადე, შაბათ ღამეს მე და შენ მივფრინავთ.
იმდენად უცნაურად მომეჩვენა მისი სიტყვები, უცებ გადართვა გამიჭირდა. ჯერ ის ვერ გამეანალიზებინა, ვისზე თქვა ასე შეფიქრიანებულმა, მიყვარსო და ახლა ახალი სენსაცია მომიმზადა. დავიბენი.
_ მივფრინავთ? _ აი, ეს ნათქვამი კიდევ უფრო ძნელად დავიდა ჩემს “ტვინამდე”, ვერ მივხვდი, რატომ მივფრინავდით, სად მივფრინავდით, რითი და რისთვის…
_ ჰო… საფრანგეთში, პარიზში. “ლუმიდარკთან” მოგვიწევს ხელშეკრულების დადება, ახალი ფირმაა, დამკვეთებს აგროვებს. კვირის დასაწყისში გველოდებიან. სავარაუდოდ, შაბათს გავემგზავრებით.
_ კი მაგრამ… მე რატომ არ ვიცოდი ეს? აქამდე რატომ არ მითხრეს?
_ ვის უნდა ეთქვა? მოლაპარაკებებს მე ვაწარმოებდი. ასე რომ, სანამ ყველაფერი არ გადაწყდა, არც არავისთვის მითქვამს. ახლა კი გეუბნები, თან პირველი ხარ, ვისაც ვუთხარი. აქაც პირველი ხარ, ხომ ხედავ… იქიდან იტალიაში გადავალთ, “მორანდის” წარმომადგენელსაც უნდა შევხვდეთ, _ მრავალმნიშვნელოვნად დაამატა.
საშინელი იმედგაცრუება დამეუფლა. სულ ტყუილად მეგონა თურმე, რომ იტალიისკენ გზას მე გავკვალავდი. ნუთუ დავმარცხდი? გული თავგანწირულად აკივლდა. მივხვდი, რომ ბოლო შანსიც დავკარგე. ის ძაფის ბოლოც დამისხლტა ხელიდან, რომელსაც ხავსივით ვებღაუჭებოდი.
წარამარა მეცვლებოდა სახეზე ფერი. ამას ვერ ვხედავდი, მაგრამ ტემპერატურის ცვლილების მიხედვით ვგრძნობდი _ ხან წამომენთებოდა ღაწვები, ხან გამიგრილდებოდა, ხან გამიხურდებოდა, ხანაც გამიფითრდებოდა… ერთი სიტყვით, დამარცხების გემო ვიწვნიე.
_ კარგია, როცა პირველი ხარ, არა? _ დამცინავად გამომხედა.
_ გააჩნია, რა შემთხვევაში, _ გულგრილი სახის მიღება ვცადე.
_ ვფიქრობ, ყველა შემთხვევაში კარგია. არ მეთანხმები?
_ არა! _ ჯიქურ გავუსწორე მზერა, მაგრამ დიდხანს ვერ შევძელი, თვალები გამომიშრა და იძულებული გავხდი, წამწამები დამეხამხამებინა.
_ როგორც გინდა. ალბათ შენ უკეთ იცი, რასაც ამბობ. ერთი სიტყვით, შაბათს გადავფრინდებით. საზღვარგარეთის პასპორტი გაქვს?
_ რა თქმა უნდა, _ ისეთი ტონით მივუგე, ვაგრძნობინე, ეგ როგორ მაკადრე, ქალი მილიონჯერ ვარ იტალიაში ნამყოფი-მეთქი.
_ ჰო, თუმცა, სისულელე გკითხე, შენ ხომ “დონა იტალიანო” ხარ…
_ ჩემი წამოსვლა აუცილებელია? ჴ ოღონდ უარი ეთქვა, ოღონდ ეს გამგზავრება თავიდან ამეცილებინა და ყველაფერზე თანახმა ვიყავი.
იმწუთას მისგან არაფერი მინდოდა. მეჯავრებოდა… არა, მეზიზღებოდა… არა, მძულდა… გულს მირევდა…
_ აუცილებელია. რომ დამთანხმებოდი და ჩემთვის იტალიური გესწავლებინა, აგცდებოდა ეს მისია, მაგრამ არ მოინდომე… თუ არ ისურვე. თარჯიმანი მჭირდება, შენზე უკეთესს კი სად ვიშოვი?
“მარტო ამისთვის გჭირდები, არა?”
_ რომ დაგთანხმებოდი, ორ დღეში რა უნდა მესწავლებინა? ამასთან, საფრანგეთში მაინც ვერ გამოგადგები. ფრანგული არ ვიცი, _ ხმა ჩამწყდომოდა.
_ ეგეც მართალია… მაგრამ არა უშავს. ფრანგული მე ვიცი, სამაგიეროდ… იტალიაში კი დამჭირდები. რა, არ გიხარია? შენიანებს მოინახულებ, ამის დროც დაგვრჩება. ერთი კვირით მივდივართ, ეს კი არც ისე ცოტაა. ორი დღე პარიზში, სამი იტალიაში, ორიც გზაში.
_ ესე იგი, შაბათს თუ გავემგზავრებით, პარასკევს ჩამოვალთ?
_ რატომ მეკითხები? პარასკევს მორიგი ცოლიანი მამაკაცი გელოდება აქ? პაემანი გაქვს?
_ პარასკევს არა, მორიგი ცოლიანი მამაკაცი შაბათისთვის შემოვინახე, _ დაბოღმილმა ვუპასუხე, _ მაგრამ იქამდე თავის მოწესრიგება ხომ დამჭირდება ნამგზავრს, _ მთელი სარკაზმი ჩავაქსოვე ნათქვამში და ტანი ძლივს ავითრიე, ადგომა რომ დავაპირე, _ კიდევ არის რამე, თუ დღეისთვის სულ ესაა?
_ დღეისთვის სულ ესაა. ხვალ პასპორტი მიიტანე კადრებში, შორენას ჩააბარე და დანარჩენს ის მოუვლის. შენ კი მოემზადე. ვიცი, ძალიანაც არ გსიამოვნებს ჩემ გვერდით ამხელა გზის გავლა, მაგრამ ამჯერად საქმე ბიზნესს ეხება და არა… _ აქ წამიერად შეყოვნდა, თითქოს საჭირო სიტყვას ეძებსო. _ პირად ურთიერთობებს.
“გინდოდა გეთქვა, სიყვარულსო და ვერ გაბედე, არა? მხდალო, მშიშარავ!”
_ გასაგებია. წავედი, _ მოვალეობის მოხდის მიზნით გამოვისახე ღიმილი ტუჩებზე და სკამის საზურგეებზე ხელის შეხებით მძიმედ გავემართე კარისკენ, რომ ფეხი არ შემშლოდა.
8 8 8
შორენამ კვირის ბოლომდე ყველაფერი მოაგვარა. ბილეთები უკვე მზად იყო, ბარგის ჩალაგების მეტი აღარაფერი დამრჩენოდა.
ვიცოდი, პარიზში რომ სუსხიანი ამინდები დამხვდებოდა, ამიტომ თბილი ტანსაცმელი ბლომად გადავარჩიე. არც საღამოს კაბები და საქმიანი კოსტიუმი დამვიწყებია. სამგზავროდ ზურმუხტისფერი პიჯაკი ჩავიცვი პალტოს შიგნით. ეს ფერი ყველაზე “ხელსაყრელი” იყო ჩემთვის _ საოცრად ესადაგებოდა ჩემი თვალების ფერს და მკვეთრად უსვამდა ხაზს მის კონტურებს. ნიკას ისე დავემშვიდობე წინა დღეს, არც უკითხავს, აეროპორტამდე რითი მოდიხარო. დამპალი! ამგვარად ცდილობს ჩემზე შურისძიებას? კაციც ეგეთი უნდა!
ტაქსით წავედი, რადგან მანქანის იქაურ ავტოსადგომზე დაყენების და ოფიციალური “რიტუალების” ჩატარების თავი არ მქონდა. ბოლოს და ბოლოს, ზედმეტი ოცი ლარი დამეხარჯა, მეტი ხომ არა?
ნიკა უკვე იქ დამხვდა.
_ ლო! _ დამიძახა და ახლოს მივედი თუ არა, ხელი ღონივრად ჩამომართვა, _ როგორ ხარ? ყველაფერი რიგზეა?
მისი ხმით ნათქვამი “ლო” ჟრუანტელს მგვრიდა. არ ვიცი, მომეჩვენა, თუ მართლა ასე იყო, მაგრამ თითქოს შეაყოვნა ჩემი თითები თავის ხელისგულში… შეიძლება ოდნავ მომიჭირა კიდეც… იქნებ მინდოდა ასე ყოფილიყო და იმიტომ მეჩვენებოდა?
პასუხი ვერ გავეცი…
“ღმერთო, რა იმპოზანტურია! ყველაზე ლამაზი მამაკაცია, ვინც კი ოდესმე მინახავს! განა ამის ხელიდან გაშვება შეიძლებოდა?!”
მოულოდნელად ვიგრძენი, რომ საცაა, გული წამივიდოდა, რადგან ეს უკანასკნელი ორჯერ სწრაფად ძგერდა, ვიდრე საჭირო იყო.
_ შენ რა, სიმაღლის ხომ არ გეშინია? რაღაც ფერი წაგივიდა… ცუდად ხარ? _ მხარზე შემეხო.
_ არა, არაფერი… უბრალოდ, თავბრუ დამეხვა. არა უშავს, გამივლის… აი, გამიარა უკვე, _ ნაძალადევად გავუღიმე და მზერა ავარიდე.
8 8 8
თვითმფრინავი დაეშვა თუ არა აეროპორტში, ეგრევე სასტუმროს მივაშურეთ, თუმცა იქ დიდხანს არ დავრჩენილვართ. ბარგი დავაბინავეთ მხოლოდ. ჩემი ნომერი ძალიან დიდი და ნათელი გამოდგა. როცა ვესტიბიულში დათქმულ დროს ჩავედი ნიკასთან შესახვედრად, გამიკვირდა, ისე უბრალოდ იყო ჩაცმული, საქმიანი შეხვედრისთვის გამზადებულს არ ჰგავდა. მე კი…
_ ასე აპირებ წამოსვლას? _ ღიმილი ვერ შეიკავა.
_ მაგრამ სად მივდივართ? მეგონა, საქმიანი შეხვედრა გველოდა.
_ დღეს კვირაა, რა საქმიანი შეხვედრა. უბრალოდ, დავათვალიეროთ პარიზი. საქმეები ხვალ, დილიდან. ადი, გამოიცვალე.
უხალისოდ ავბრუნდი ნომერში. ნერვებს მიშლიდა ეს გასეირნება. დაბოღმილი ვიყავი, ცალ-ცალკე ნომერი რომ აეღო. თუმცა, რატომ მქონდა იმის იმედი, რომ ღამეს ერთ ნომერში გავათევდით, არ ვიცი. მან ხომ, ფაქტობრივად, ჩემთან სასიყვარულო ურთიერთობა გაწყვიტა?
სამი საათი ვიარეთ. ეიფელზეც ამიყვანა, ლუვრის სასახლეც დამათვალიერებინა, კიდევ ბევრი სხვაც, მაგრამ ხასიათი მაინც ვერ გამომიკეთდა. სხვა დროს ალბათ სიხარულისგან ფრთები შემესხმებოდა, ახლა კი არაფერი მიხაროდა. ისე ვიყავი მოდუნებული და ისე ურეაქციოდ ვათვალიერებდი ყველაფერს, ლამის გავაგიჟე.
_ რა გჭირს? რაღაც გაწუხებს და არ მეუბნები. მითხარი, რატომ ხარ ასეთი სევდიანი, _ ვინ იცის, მერამდენედ მიმეორებდა მსგავს ფრაზებს.
მე კი თავს ვაქნევდი, დავიღალე-მეთქი, ვიმიზეზებდი. არადა, კრიჭა მქონდა შეკრული, იმდენად განვიცდიდი მის გულგრილ დამოკიდებულებას. საჭმელიც კი ისე უგემურად ვჭამე, გემო ვერ გავუგე ვერც სალათას და ვერც ხორციან კერძს, რომლის სახელიც ვერა და ვერ დავიმახსოვრე.
ბოლოს ყველაფერმა ერთად დამღალა _ ცალკე მგზავრობამ, ცალკე გასეირნებამ, ცალკე ნერვიულობამ და ვთხოვე, სასტუმროში დავბრუნდეთ-მეთქი. მაშინვე დამთანხმდა. უსიტყვოდ დავბრუნდით უკან. ვუთხარი, ვახშამზე არ დამელოდო-მეთქი და ცივად დავემშვიდობე.
შევედი თუ არა ნომერში, წყალი გადავივლე და ეგრევე საწოლში შევწექი. აბრეშუმის თეთრეულმა სასიამოვნოდ მომთენდა და მივდე თუ არა თავი ბალიშზე, მგონი, მაშინვე ჩამეძინა.
დილით ჟანმა, რომელიც აეროპორტში დაგვხვდა, კვლავ გამოგვიარა და “ლუმიდარკის” ოფისში წაგვიყვანა, კომპანიის პრეზიდენტთან შესახვედრად…
და დაიწყო მუშაობა, მუშაობა და მუშაობა. შემდეგ იყო შესვენება და ლანჩი. მათი საუბრიდან არაფერი მესმოდა, მაგრამ ვხვდებოდი, ნიკა საქმიან წინადადებებს რომ სთავაზობდა მიშელ ტოსტივინტს. უცნაური გვარის მამაკაცი იყო, ძლივს დავიმახსოვრე, სამაგიეროდ, აღმოსავლური იერი ჰქონდა და ძალიან სიმპათიურად გამოიყურებოდა. დაახლოებით ოცდაათი წლის იქნებოდა. მე მათ პირდაპირ ვიჯექი, ტოსტივინტის პირადი ასისტენტის გვერდით.
საქმიანმა მოლაპარაკებამ ალბათ სამი საათი მაინც გასტანა. იქიდან კვლავ სასტუმროში დავბრუნდით. საღამოს მიშელმა ვახშამზე დაგვპატიჟა და ამიტომ ცოტა უნდა დაგვესვენა. ნიკა შემპირდა, ხუთისთვის გამოგივლი და მზად დამხვდიო. დიდად არ მომიკლავს თავი, გაპრანჭვის არც სურვილი მქონდა და არც თავი. ერთადერთი ის იყო, რომ ლამაზად ჩავიცვი. არ მინდოდა, ფრანგებს ცუდი შთაბეჭდილება დარჩენოდათ საქართველოზე, უგემოვნო ქალები ჰყოლიათო.
ნიკა უფრო ადრე მოვიდა, ვიდრე ველოდი. ფრთხილად დააკაკუნა კარზე, როგორც ჩვეოდა ხოლმე, ძლივს გასაგონად. უხალისოდ გავუღე და არ დაველოდე, როდის შემოვიდოდა, გამოვბრუნდი და ჩემი საქმე გავაგრძელე, მაკიაჟს ვიკეთებდი.
_ ერთი რამით გვჯობიან ევროპელები, _ მოულოდნელად ალაპარაკდა ნიკა, სავარძელში ჩაჯდა და ჟურნალების მაგიდაზე დადებული “ვოგის” თვალიერებას შეუდგა, _ აქაური ქალები ბევრად განსხვავდებიან ქართველი ქალებისგან.
_ რითი? _ ცალყბად დავინტერესდი და ირიბად გავხედე, თან სახის კანს მკვებავით ვინოტივებდი, რათა მერე “რუმიანა” კარგად დამტყობოდა.
_ იმით, რომ ფულიან კაცებზე არ არიან დაგეშილები. რა თქმა უნდა, გამონაკლისები აქაც არიან, მაგრამ იშვიათი გამონაკლისები. ამ სამყაროში ყველა ქალი როდია ქონებაზე მონადირე ცივსისხლიანი არსება. საქართველოში კი, თითქმის ყველა ქალს ერთი საერთო აქვს _ როგორც კი ცნობილი ფულიანი მამაკაცის პირისპირ აღმოჩნდებიან, ეგრევე ერთი რამ ეხატებათ სახეზე _ სიხარბე და გაუმაძღრობა… ზეპირად ვიცი, როგორ იცვლებიან ისინი ამის შემდეგ, მანერებიც კი ეცვლებათ, საუბრის ტონიც კი. ამ დროს ისინი შენი გულისთვის ყველაფრისთვის მზად არიან.
_ მე რატომ მეუბნები მაგას, ნიკა? არ მითხრა, რომ მეც ეგეთი გამომეტყველება მქონდა, როცა შენი “მდიდარკაცობის” ამბავი გავიგე, _ გაღიზიანებულმა “რუმიანას” ღრუბელი ისეთი ძალით გავისვი ყვრიმალზე, კანი გამეხეხა.
_ შენზე არ ვლაპარაკობ. წეღან შემხვდა ორი ქართველი “მან-დი-ლო-სანი”, რომლებიც ჩემს ძმაკაცებს ჰყოლიათ აქ წამოყვანილი “საგულაოდ”. რომ გამაცნეს ეს “ნაშოჩკები”, გამეცინა. დამშოკა მათი სახეების უეცარმა ცვლილებამ. ერთი გადაბრუნებული მზერა რომ მესროლა რომელიმესთვის, ორ წამში დაუტყდებოდნენ ლექსოს და გიოს და მე გამომეკიდებოდნენ. ჰმ…
_ რას იზამ. დედამიწა მამაკაცებს ეკუთვნით, განსაკუთრებით მდიდრებს და ლამაზებს. მათ ყველაფერი აქვთ, რასაც მოისურვებენ, თითქმის ყველაფრის ყიდვა შეუძლიათ. ამასთან, ერთი დღეც არ შეუძლიათ ქალების გარეშე ცხოვრება. და თუ საშუალებაც უწყობთ ხელს, ქალთა სამყაროც მრავალფეროვანი ხდება მათთვის. თითქოს ჩქარობენ, რომ ყველანაირი ქალი გასინჯონ, ასაკით, კანის ფერით, სიმაღლე-სიდაბლით განსხვავებულები, გამხდრებიც და ჩაპუტკუნებულებიც… ამასთან, მოსწონთ, როცა ახალგაცნობილ ქალებს ეროტიკულ გაკვეთილებს უტარებენ, გამოცდილებას უზიარებენ, რაღაც ახალს ასწავლიან. ასეთი როლი კი სწორედ იმ მამაკაცებს მოსწონთ, ვისაც სექსი უყვარს. შენც ხომ გიყვარს სექსი? განსაკუთრებით ასაკოვან ქალებთან… ჰოდა, რა გასაკვირია? მე რომ კაცი ვყოფილიყავი, იმავეს ვიზამდი, _ მივაყარე და მივაყარე მწარე-მწარე.
_ და ქალი რომ ხარ, იმავეს აკეთებ, რასაც სხვები?
_ ქალი რომ ვარ, იმიტომაც არ მინდა, დავემსგავსო სხვა ქალებს.
_ მაგრამ პრობლემა იმაშია, რომ შენც გიყვარს სექსი, _ ჩამირტყა.
_ ამის დასამტკიცებლად მოხვედი ნახევარი საათით ადრე? ჴ ავდექი და გარდერობი გამოვაღე, რათა პალტო ჩამომეხსნა.
_ არა. უბრალოდ, ისე ამირია გული იმ ქალების მანერებმა, მინდოდა, ვიღაცასთან დავცლილიყავი. ამიტომ გაგანდე შენ… წავედით?
_ წავედით, მე მზად ვარ…
“სექსისთვისაც, სხვათა შორის, ოღონდ შენ მოისურვე”.
8 8 8
ხასიათი მხოლოდ მაშინ გამომიკეთდა, იტალიაში რომ ამოვყავი თავი. ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. ირგვლივ იტალიური ლაპარაკი რომ მესმოდა, ასე მეგონა, ქართული ჩამესმოდა ყურში. გენები მაინც თავისას შვრებოდა. სასტუმროზე უარი ვუთხარი, ჩემებთან წავიდეთ-მეთქი. ცოტაოდენი ყოყმანის შემდეგ მაინც დავითანხმე. ხარჯებში სასტუმროც გატარებული მაქვსო, იჯუჯღუნა. მაგ საქმეს ბაბუა მოგიგვარებს-მეთქი, შევპირდი.
ჩემები ლამის გაგიჟდნენ, როცა დამინახეს. ბებია ატირდა, ბაბუამ ღიმილი ულვაშებში ჩამალა, რათა გულაჩუყება ამით დაემალა.
ნიკა რომ გავაცანი, ცნობისმოყვარე ჩრდილმა გადაუარა მოხუცებს სახეზე.
_ ეს ის არის, ვისაც მე ვფიქრობ? საქმროა შენი? _ იტალიურად გადმომილაპარაკა ბაბუამ და კითხვით სავსე მზერა მესროლა.
_ არა, ნონნო, ჩემი უფროსია, ჩვენი ფირმის პრეზიდენტი, _ ვიუარე, მაგრამ თვალი მაინც ვერ გავუსწორე.
_ დედაშენივით არ გეხერხება ტყუილი, _ თითი დამიქნია და ორივეს შინ შეგვიძღვა.
8 8 8
რაღა ბევრი გავაგრძელო და, დაუვიწყარი დღეები გავატარეთ რომში. ბაბუას ისე მოეწონა ნიკა, ერთ დღეში ორ ფირმასთან გააფორმებინა ხელშეკრულებები. მერე ტურისტული მოგზაურობაც მოგვიწყო და დავდიოდით და დავდიოდით. რისი ნახვაც მოვასწარით, ყველაფერი ვნახეთ და დავათვალიერეთ. ერთი იყო მხოლოდ, ნიკას არც ერთხელ, ნასვამსაც კი, “კომკავშირული დისტანცია” არ დაურღვევია, არც ფლირტი წამოუწყია და არც ქათინაური გაუმეტებია ჩემთვის. თბილი სიტყვებიც კი სანატრელი გამიხადა.
უკან დაბრუნების დღეც დადგა. ვეღარ ველეოდი დედაჩემის მშობლებს. როგორ მომნატრებოდა აქაურობა. აქ სულ სხვა გარემო იყო, სხვა ჰაერით იყო ატმოსფერო გაჟღენთილი. თითქოს არავინ არავის მტრობდა, არავინ არავის ხლართავდა ინტრიგების ქსელში, ყველას ყველა უყვარდა… ძალიან რომანტიკული გარემო იყო, თუმცა ნიკამ არ ისურვა ამ რომანტიკაში ჩემთან ერთად მონაწილეობის მიღება.
_ შენს ქორწილზე აუცილებლად ჩამოვალთ, _ თვალცრემლიანმა ბებიამ სლუკუნით მიჩურჩულა ყურში და ხარბად ჩამკოცნა, _ არაჩვეულებრივი ადამიანია, გაუფრთხილდი მას.
_ რას ამბობ, გაგიჟდი? ჩვენ ერთმანეთთან მხოლოდ საქმე გვაკავშირებს, _ დაბნეულმა მივუგე, მაგრამ ვიგრძენი, რომ გავწითლდი.
_ მართალია ბაბუაშენი, დედაშენივით საერთოდ არ შეგიძლია ტყუილის თქმა, _ სიცილით მითხრა ბებიამ და კიდევ ერთხელ ჩამიკრა გულში.
თვითმფრინავში ნიკამ გადაიკითხა ჩანაწერები, რომელიც მე გავამზადე საქმიანი შეხვედრებისას. თან მეკითხებოდა, ეს სიტყვა იტალიურად როგორ იქნებაო. მეც ვუთარგმნიდი და ღიმილს ვერ ვიკავებდი მისი შემხედვარე, პატარა ბავშვივით იქცეოდა. არადა, ძველებურად ხაზგასმით გულგრილად მექცეოდა. ამიტომაც მე, როგორც არასდროს, მიხაროდა, რომ ჩამოფრენისთანავე წინ გამოსასვლელი დღეები _ შაბათ-კვირა მელოდა და მის ამჟავებულ სიფათს ცოტა ხანს მაინც ვერ ვნახავდი. არადა, უამრავი ფული დახარჯა, იტალიაშიც და საფრანგეთშიც. ყველაფერი მანახა, რისი მოსწრებაც შეიძლებოდა, რითაც ალბათ სხვა ქალები ამაყად მოიწონებდნენ თავს. თუმცა, არც ჩემებს დაუკლიათ მისთვის პატივისცემა. ის კი არა, ბაბუა და ნიკა დამეგობრდნენ კიდეც.
_ სახლამდე რითი უნდა მიხვიდე? დაგხვდება ვინმე? _ მკითხა, როცა აეროპორტის შენობიდან გამოვედით.
თბილისის ცივი ჰაერი სასიამოვნოდ მიღიტინებდა ნესტოებში.
“მაინც “ჰოს” გიპასუხებ, სულ რომ ფეხით მომიწიოს ამ გზის გავლამ”.
_ ჰო. დიდი მადლობა.
_ მადლობა შენ, ასე რომ დამეხმარე.
ვიგრძენი, როგორ გამომეცალა მიწა ფეხქვეშ და მაქსიმალურად შევეცადე, თავი ხელში ამეყვანა, რათა წონასწორობა არ დამეკარგა.
_ ფულს ამაში მიხდიან, _ მწარედ ამოვთქვი და თავი დავუქნიე, მერე პალტოს საყელო ავიწიე და სწრაფი ნაბიჯებით გავერიდე.
ვიცოდი, თვალს რომ მაყოლებდა, მაგრამ ამჯერად ფეხი არ შემშლია. ერთადერთი, რაც ხელს მიშლიდა, ცრემლები იყო, ღაპაღუპით რომ დამედინა ღაწვებზე და თვალები დამიბინდა.
ირგვლივ ალბათ უამრავი ადამიანი ირეოდა… უბრალოდ, მე ვერავის ვხედავდი, რადგან კვლავ მარტო დავრჩი… მე ყველა მამჩნევდა, მე კი _ ვერავის…


შაბათს დიდხანს მეძინა. როგორც ჩანს, დამღალა ფრენამ და ემოციებმაც. ფიქრებით ისევ და ისევ ნიკასთან ვიყავი, მაწუხებდა მისი ასეთი გარდასახვა. ბოლო ხანებში ძალიან შეიცვალა, გაცივდა ჩემ მიმართ. ამას აშკარად ვგრძნობდი, არ მეჩვენებოდა. აბა, რა გული მოუთმენდა კაცს, სასურველ ქალთან ერთად პარიზის ქუჩებში გაევლო და თუ სიყვარულის არა, რომანტიკის ხასიათზე მაინც არ დამდგარიყო? ან თუნდაც იტალიაში… იქ, სადაც ჩემები თას ევლებოდნენ, სადაც სულ სხვა მხრიდან დამინახა, სხვა, აქამდე უცნობი ფასეულობები აღმოაჩინა ჩემში? არ ვიცი… ალბათ ეს კაცების საყოველთაო სენია. საკმარისია, რამდენჯერმე მოისურვილონ ქალი და მორჩა, მერე სხვაგან დაიწყებენ ახალი ბუდის ძებნას. და დადიან ასე ქალდაქალ!
დეკემბერი იწურებოდა. სრულიად შემთხვევით გავხედე კალენდარს, რამდენი დღე დარჩა ახალ წლამდე-მეთქი და… სუნთქვა შემეკრა. დღეს ნიკოლოზობა ყოფილა თურმე! გულმა გამალებით დამიწყო ცემა. მივულოცო თუ არ მივულოცო? როგორ შემხვდება? რას მეტყვის? არა, ჯობია, მესიჯი გავუგზავნო. თუ არაფერს მომწერს პასუხად, დიდად არ ვინერვიულებ. აი, ხმა კი… მისი ხმა რომ არ მომეწონოს, შეიძლება გავგიჟდე.
თითები მიკანკალებდა, სანამ ტექსტს ავკრეფდი, ძალიან უბრალო და ნაკლებად მგრძნობიარე შეტყობინება გამომივიდა. გავუგზავნე და სუნთქვაშეკრული დაველოდე პასუხს… თქვენც არ მომიკვდეთ! ნული რეაქცია! ესეც შენ, ჩემო მშვენიერო ლო! მიიღე ის, რაც დაიმსახურე!