"გოგო ვარ და გოგო მიყვარს"
3 645 ნახვა
ამ სამყაროში ბედნიერი ვერასოდეს ვიქნები. წინასწარ ვარ შეგუებული იმ აზრს, რომ მთელი ცხოვრება გაკიცხვის ობიექტი უნდა ვიყო. ხშირად ვფიქრობ, ჩემს ცხოვრებას საერთოდ თუ აქვს აზრი. ზუსტად ვიცი, რომ ჩემი ამბავი ყველას აღაშფოთებს, შეიძლება ეს წერილი არც დამიბეჭდოთ და ჩათვალოთ, რომ ჩემნაირებმა ხმა საერთოდ არ უნდა ამოიღონ, თავჩაქინდრულებმა უნდა იარონ.
შეიძლება მართლებიც ხართ. იქნებ მართლა შეცდომა იყო ჩემი ამქვეყნად მოვლინება. თქვენ გგონიათ, მე არ ვიტანჯები? ძალიანაც მინდა, მილიონებს ვგავდე და არა ერთეულებს. მერწმუნეთ, მართლა ცუდ დღეში ვარ და თუ ამის წამალი იცით, სიამოვნებით მივიღებ თქვენგან.
ძალიან დიდხანს ვიყავი მარტოსული. ჩემ ირგვლივ სამყარო ცარიელი და უსახური იყო. ვერავინ მიგებდა, არავინ მეკონტაქტებოდა. ყველა ათვალწუნებით მიყურებდა, მათ შორის – ნათესავებიც. მათთვის ერთი შეუხედავი გოგო ვიყავი, რომელიც ყურადღებას არაფრით იმსახურებდა – არც ხასიათით, არც სწავლით. ჩემი მშობლებიც ოჯახის ერთ რიგით წევრად აღმიქვამდნენ და დღემდე ასეა. სამაგიეროდ, ჰყავთ ძალიან კარგი შვილები – ჩემი დები. ვგრძნობ, როგორ ამაყობენ მათით. როცა შვილებზე ლაპარაკობენ, მხოლოდ ჩემი დების სახელებს ახსენებენ, თითქოს მე არც ვარსებობდე. არა უშავს, მივეჩვიე.
ერთ დღესაც გამოჩნდა გოგო, რომელმაც მასწავლა, როგორ უნდა მეცხოვრა. ის ჩემი საუკეთესო მეგობარი გახდა. ბოლოს კი აღმოვაჩინეთ, რომ ერთმანეთი გვიყვარდა. მის გარეშე ძალიან მიჭირს. არც კი ვიცი, რა უნდა გამეკეთებინა, ის რომ არ მყავდეს. მე ხომ ყველას ათვალწუნებული ვყავარ. ხშირად მიფიქრია, რომ დავიკარგო ან რამე რომ შემემთხვეს, ვინმე თუ მომიკითხავს–მეთქი.
დედა ჩემი დების დაქალებს კარგად იცნობს. მათ მშობლებთანაც მეგობრობს. ჩემი საუკეთესო მეგობრის კი სახელიც არ იცის. დაცინვით ამბობს, შენნაირი ტიპი სად იპოვეო. თავიდან მეტსახელიც შეარქვა, ცუდი სიტყვით მოიხსენიებდა. ჩემი პროტესტის შემდეგ იმ სახელს აღარ ასხენებს, მაგრამ არც თავისი სახელით მიმართავს.
ვერ ვხვდები, ჩემიანები ასე რატომ მექცევიან. მათგან რომ სითბო მეგრძნო, იქნებ ასეთი არც გავმხდარიყავი. ზოგჯერ ჩემი თავი ძალიან მძულს, საკუთარი თავისგან მინდა გაქცევა, მაგრამ ამას როგორ მოვახერხებ? როგორ ვიცხოვრო? შეგიძლიათ მასწავლოთ?
მკითხველი, 17 წლის
შეიძლება მართლებიც ხართ. იქნებ მართლა შეცდომა იყო ჩემი ამქვეყნად მოვლინება. თქვენ გგონიათ, მე არ ვიტანჯები? ძალიანაც მინდა, მილიონებს ვგავდე და არა ერთეულებს. მერწმუნეთ, მართლა ცუდ დღეში ვარ და თუ ამის წამალი იცით, სიამოვნებით მივიღებ თქვენგან.
ძალიან დიდხანს ვიყავი მარტოსული. ჩემ ირგვლივ სამყარო ცარიელი და უსახური იყო. ვერავინ მიგებდა, არავინ მეკონტაქტებოდა. ყველა ათვალწუნებით მიყურებდა, მათ შორის – ნათესავებიც. მათთვის ერთი შეუხედავი გოგო ვიყავი, რომელიც ყურადღებას არაფრით იმსახურებდა – არც ხასიათით, არც სწავლით. ჩემი მშობლებიც ოჯახის ერთ რიგით წევრად აღმიქვამდნენ და დღემდე ასეა. სამაგიეროდ, ჰყავთ ძალიან კარგი შვილები – ჩემი დები. ვგრძნობ, როგორ ამაყობენ მათით. როცა შვილებზე ლაპარაკობენ, მხოლოდ ჩემი დების სახელებს ახსენებენ, თითქოს მე არც ვარსებობდე. არა უშავს, მივეჩვიე.
ერთ დღესაც გამოჩნდა გოგო, რომელმაც მასწავლა, როგორ უნდა მეცხოვრა. ის ჩემი საუკეთესო მეგობარი გახდა. ბოლოს კი აღმოვაჩინეთ, რომ ერთმანეთი გვიყვარდა. მის გარეშე ძალიან მიჭირს. არც კი ვიცი, რა უნდა გამეკეთებინა, ის რომ არ მყავდეს. მე ხომ ყველას ათვალწუნებული ვყავარ. ხშირად მიფიქრია, რომ დავიკარგო ან რამე რომ შემემთხვეს, ვინმე თუ მომიკითხავს–მეთქი.
დედა ჩემი დების დაქალებს კარგად იცნობს. მათ მშობლებთანაც მეგობრობს. ჩემი საუკეთესო მეგობრის კი სახელიც არ იცის. დაცინვით ამბობს, შენნაირი ტიპი სად იპოვეო. თავიდან მეტსახელიც შეარქვა, ცუდი სიტყვით მოიხსენიებდა. ჩემი პროტესტის შემდეგ იმ სახელს აღარ ასხენებს, მაგრამ არც თავისი სახელით მიმართავს.
ვერ ვხვდები, ჩემიანები ასე რატომ მექცევიან. მათგან რომ სითბო მეგრძნო, იქნებ ასეთი არც გავმხდარიყავი. ზოგჯერ ჩემი თავი ძალიან მძულს, საკუთარი თავისგან მინდა გაქცევა, მაგრამ ამას როგორ მოვახერხებ? როგორ ვიცხოვრო? შეგიძლიათ მასწავლოთ?
მკითხველი, 17 წლის
