ვინ აუფეთქა მანანა ბერიკაშვილს მანქანა

საპარლამენტო არჩევნების წინაღამეს გურჯაანის მაჟორიტარობის კანდიდატმა, მანანა ბერიკაშვილმა, ღია ეთერში ნაციონალური მოძრაობის წევრები პირდაპირ დაადანაშაულა 10 თვის ბარბარე რაფალიანცის მკვლელობაში. ამ საქმეზე დღემდე მიმდინარეობს გამოძიება და სიმართლის დადგენით ქალბატონი მანანაც ისევეა დაინტერესებული, როგორც მთელი საზოგადოება. იმ ტრაგიკულ ღამეს გაკეთებულ განცხადებებს დღეს ქალბატონი მანანა სასოწარკვეთილ ამოძახილს უწოდებს. არჩევნებში მარცხს მისი ცხოვრება დიდად არ შეუცვლია, აგრძელებს თეატრალურ უნივერსიტეტში მუშაობას და ახალი სპექტაკლის დადგმისთვის ემზადება. მის საქმეს კიდევ ერთი დაემატა – კულტურისა და ძეგლთა დაცვის მინისტრის, გურამ ოდიშარიას მრჩეველი გახდა.
არჩევნების შემდეგ ქალბატონ მანანას ჟურნალისტებთან არ ულაპარაკია. პირველად "სარკესთან" გაიხსენა ის ამბები, რაც საარჩევნო კამპანიის დროს თავს გადახდა. საუბარი იმ კოშმარული ღამის გახსენებით დავიწყეთ.
– ქალბატონო მანანა, თქვენთვის ძნელი იქნება იმ ღამის გახსენება, მაგრამ ტრაგედია იმდენად რეზონანსული იყო, შეუძლებელია გვერდი ავუაროთ. იქნებ გვიამბოთ, რა ვითარება იყო სოფელში, თქვენ თვალწინ რა ხდებოდა, რამაც იმ ცნობილი განცხადების გაკეთება გაიძულათ.
– კამერის წინ ვიდექი და ვუყურებდი ბავშვის დედას, დეიდას, ქუჩაში იწვნენ. პოლიციას ვეხვეწებოდით, მოეყვანათ ძაღლი, რომელიც აჩვილის კვალამდე მიგვიყვანდა, მაგრამ ისინი არ ინძრეოდნენ. მაშინ დავაპირე თქმა, რომ ჩემს კანდიდატურას ვხსნიდი და მივდიოდი თბილისში. იმ ადამიანებისთვის, ვინც ეს ბავშვი გაიტაცეს, "მეცხრე არხის" და "მაესტროს" ეთერით უნდა მიმემართა.უნდა მეთხოვა, რომ პატარა უკან დაებრუნებინათ. ჩართვა რომ დაიწყო, უკან მოვტრიალდი და დავინახე წიწილასავით დაკიდებული 10 თვის ბავშვი... შოკურ მდგომარეობაში ვიყავი და ის სიტყვები ამან მათქმევინა. ამის შემდეგ კიდევ მკითხავთ, რატომ გავაკეთე ასეთი განცხადება? საათნახევრის განმავლობაში მთელი სოფელი ყვიროდა: "ღვინიაშვილი!", "სიბაშვილი!". მე ეს გვარები კი არ დამსიზმრებია! რეალურად, მათი ნათქვამი გავიმეორე.
არჩევნების წინ მარტო ეს უბედურება არ მომხდარა კახეთში, კიდევ უამრავი შემზარავი რამ მოხდა, რომელსაც ნორმალური ადამიანი, ქალი, დედა გულგრილად ვერ შეხედავდა. განსაკუთრებით ბოლო ორი დღე იყო მძიმე. ჩვენი ორი ახალგაზრდა მხარდამჭერი იმიტომ დაიჭირეს, რომ მათ ფოტო გადაიღეს, ჩემს პოსტერებს როგორ ხევდნენ. ბრძანება მქონდა გაცემული, რაც უნდა დაეშავებინა ნაციონალურ მოძრაობას, მათთვის ხელი არ შეებრუნებინათ. ამით ძალიან დავაზიანე ახალგაზრდები. პირადად ვურეკავდი გურჯაანის პოლიციის მოადგილე სიბაშვილს და ვთხოვდი, რომ დამხმარებოდა, რათა დაპირისპირება არ მომხდარიყო. მპირდებოდა, აუცილებლად დაგეხმარებითო, მაგრამ სწორედ მისი ოჯახის წევრები, შვილები თუ ბიძაშვილები იყვნენ იმ არეულობის სათავეში, რაც იმ დღეებში ხდებოდა გურჯაანში.
ერთ ღამეს ჩემს ნათესავთან ვიყავი. მასპინძლის სახლის მეორე სართულზე მოლოტოვის კოქტეილი ისროლეს. ხომ შეიძლებოდა უბედურება მომხდარიყო? ჩემი ნათესავი სოსო ბერიკაშვილი გაეკიდა მათ, მაგრამ ვერ დაეწია. პატრულიც გამოვიძახეთ, მაგრამ ამაოდ.
– ამ გადასახედიდან როგორ ფიქრობთ, ათი თვის ბარბარე ვის ან რას შეეწირა?
– არ ვიცი, რას შეეწირა ან შეეწირა თუ შემთხვევით მოხდა, მაგრამ იმაში კი ვერავინ დამარწმუნებს, რომ ბავშვი საწოლიდან ჩამოცოცდა, ქვევრს თავი ახადა, შიგნით ჩაძვრა და ის სარქველი თავზე დაიხურა. ის, რომ მთელი საარჩევნო კამპანიის განმავლობაში ხალხს შვილებით ემუქრებოდნენ, სახლებში უვარდებოდნენ, აშინებდნენ, ქუჩაში ვერ გამოდიოდნენ, ხომ ფაქტია?!
– ბარბარეს მშობლები რას ამბობენ?
– მთხოვენ, რომ ეს საქმე სათანადოდ გამოიძიონ. რა თქმა უნდა, აუცილებელია, გაირკვეს, ვინ და რატომ ჩაიდინა ასეთი სისასტიკე. გამოძიება მიმდინარეობს.
– იმ ღამეს თქვენს კოლეგებს, რეჟისორებს – დათო დოიაშვილს, ლევან წულაძეს, მოუწოდებდით, რომ გამოფხიზლებულიყვნენ და ხელისუფლების გვერდით აღარ დამდგარიყვნენ. მათგან რაიმე გამოხმაურება გქონდათ?
– არაფერი მომიწოდებია, ეს არის უკვე ინტერპრეტაცია! იმ წუთში პოლიტიკა გარიეს ამაში, თითქოს მე მინდოდა პოლიტიკური დივიდენდების დაგროვება და ჩემი მეგობრები შარში გავხვიე. ამ ბავშვის ამბავი რომ ტელევიზიით გადაიცა, ჩემი მეგობრებიდან პირველად დოიმ (დათო დოიაშვილი) დამირეკა. ვუთხარი, რომ კანდიდატურის მოხსნის თაობაზე განცხადება უნდა გამეკეთებინა. ჯერ კიდევ ხელში მეჭირა ტელეფონი, რომ "მეცხრე არხზე" ჩავერთე და დოის დავუძახე. ჩემი მეგობრის ხმა მქონდა ყურში ჩარჩენილი... ეს იყო სასოწარკვეთილი ადამიანის ამოძახილი, რაც მე არ მჩვევია. ყოველთვის ფრთხილი და გონიერი ვარ. ჯერ ერთი, ვის უნდა ჩამოშორდნენ ისინი, არასდროს არავის გვერდით არ დგანან. ისინი არიან არაჩვეულებრივი რეჟისორები, ბრწყინვალე ხელოვანები. რა შუაშია დოი და პოლიტიკა?! ან ლევან წულაძე და პოლიტიკა?! მათ ძალიან საინტერესო თეატრები აქვთ და იმუშავებენ ყოველთვის, ვინც უნდა მოვიდეს ამ ქვეყნის სათავეში.
– ამდენი შრომა ჩადეთ საარჩევნო კამპანიაში, მაგრამ მაინც ვერ გაიმარჯვეთ. დამარცხების მიზეზად რას მიიჩნევთ?
– მე არ ვთვლი, რომ დავმარცხდი, პირიქით, ძალიანაც გამარჯვებული ვარ! 16.700 ხმა ავიღე, კახეთის რეგიონში ყველაზე მეტი. იმ ღამეს, როდესაც ბავშვის ამბავი მოხდა, დაგვირეკეს და გვითხრეს, რომ ჩამოიტანეს ბეიჯები, მოწმობები, რითაც წარმომადგენლები შედიან საარჩევნო უბანში. ჩემი ორი თანაგუნდელი წავიდა ბეიჯების დასარიგებლად. სოფელ ახალშენში მათ დახვდნენ და ლამის ცემით დახოცეს, ერთ–ერთმა მოასწრო დარეკვა, გვიშველეთ, დაგვხოცესო. ადვოკატებიც გაცვივდნენ მათთან, მათ შორის იყო ახალგაზრდა ადვოკატი გოგონაც, ახალნაოპერაციევი. ისინიც სცემეს, მთელი ღამე საავადმყოფოში გაატარეს. ბეიჯები წაგვართვეს. წარმოიდგინეთ, 51 საარჩევნო უბნიდან ნახევარზე მეტში ფაქტობრივად წარმომადგენელი არ გვყავდა. ახლა განსაზღვრეთ, რა მოხდებოდა მაშინ. ნაციონალებმა ხალხს 20 ლარი დაურიგეს, რომ ხმა მათ სასარგებლოდ მიეცათ. ერთ–ერთმა ფული კონვერტში ჩადო, 41 ნომერი და ჩემი გვარი შემოხაზა. მათ ამ გზით დაუბრუნა ის ფული. ამის კადრები არსებობს და, იმედია, საზოგადოება მალე ნახავს.

– თქვენ ფიქრობთ, რომ ხალხი 20 ლარზე გაიყიდა?
– 5 ლარზეც, მაგრამ ეს არ მიკვირს. იქ ისეთი გაჭირვებაა, ხალხი მიწას ჭამს. ხალხს რაიონში 5 ლარი სიზმარში არ უნახავს. ჟურნალისტები წადით რეგიონებში, შედით თითოეულ ოჯახში, ნახეთ, ხალხი რა დღეშია და მერე დარწმუნდებით, რა სავალალო მდგომარეობაა.
– როცა პოლიტიკაში ჩართვა გადაწყვიტეთ, თქვენმა ოჯახმა, მამამ, ბატონმა გივიმ, რა გითხრეს, რა გირჩიეს?
– მამაჩემი ძალიან ღელავდა. სამი დღით წავიყვანე გურჯაანში და მისთვის ისეთი შოკისმომგვრელი გამოდგა იქ არსებული მდგომარეობა, რომ დავინდე და უკან გამოვუშვი. რთულია მისი ასაკის ადამიანისთვის ამდენი უბედურების ყურება და მოსმენა. მშობლები სულ მეუბნებოდნენ, ფრთხილად იყავიო. ჩვენს ოჯახში შიში მაინც არსებობდა.
– და ამის საფუძველიც ჰქონდათ...
– ამაზე არსად მისაუბრია. 2 ოქტომბერს წამოვედი გურჯაანიდან, დაცვის წევრებმა ჩამომაკითხეს და ჩემი პირადი მანქანით წამოვედით თბილისისკენ. დიდი სიჩქარით მოვდიოდით, მძღოლს ვთხოვე, ცოტა შეანელე–მეთქი. 60–ით წავედით და, იცით, ჩვენს მანქანას რა მოუვიდა? აფეთქდა. მძღოლმა საჭე ძლივს დაიმორჩილა. მის მხარეს წინა საბურავი სამართებლით იყო დასერილი. რამდენიმე დღის გამოცვლილი გვქონდა საბურავები, ანუ ეს განზრახ იყო გაკეთებული. ექსპერტიზაც გავუკეთეთ და აღმოჩნდა, რომ საბურავი დასერილი იყო სამართებლით. ჩვენ რომ სიჩქარე არ დაგვეკლო, მანქანაში ავიზილებოდით.
– ვის დასჭირდა თქვენი მოკვლა?
– არ ვიცი, ჩემს ძმას და დედაჩემს ნამდვილად არ გაუკეთებიათ. ყველაფრის თქმა არ მინდა, მოვა დრო და პროკურატურა ყველაფერს გაარკვევს.
– ტელეჟურნალისტებს წლების განმავლობაში ავარჯიშებდით სწორად მეტყველებაში. ახლა ამბობენ, რომ პრემიერმინისტრის პირადი ლოგოპედი ხართ. მართალია?
– არანაირად, ეს სიცრუეა! ბიძინა ივანიშვილს ლოგოპედი არ სჭირდება, თუმცა ერთი პერიოდი ჩვენ ტექსტებზე ვმუშაობდით, საჯარო გამოსვლა ადვილი არ არის. ის, რომ ადამიანმა ასე სწრაფად ისწავლოს საჯარო გამოსვლების ხელოვნება, ძალიან დიდი იშვიათობაა. ამაში ჩემი წვლილი ძალიან მცირედია.

– ბატონი ბიძინას ოჯახს თქვენც ისევე კარგად იცნობთ, როგორც მამათქვენი?
– ბიძინა ივანიშვილს არაჩვეულებრივი ოჯახი ჰყავს, მათი ერთმანეთთან დამოკიდებულება ვიღაცეებისთვის შეიძლება შესაშურია, მაგრამ არა – ჩემთვის, რადგან მეც დაახლოებით ასეთივე ოჯახში გავიზარდე.
– კულტურის სამინისტროში რას საქმიანობთ, კონკრეტულად რა არის თქვენი ფუნქცია?
– მინისტრის მრჩეველი ვარ. მოგეხსენებათ, რომ ეს არის ძალიან რთული სფერო, მე კი მთელი ცხოვრება ამაში ვარ ჩაფლული და მინდა, ჩემი პატარა წვლილიც შევიტანო ქართული კულტურის განვითარებაში. რატომაც არა, დიდი სიამოვნებით დავეხმარები გურამ ოდიშარიას.
– თეატრი ხომ არ მიატოვეთ?
– არა, რას ამბობთ! ახლახან დათო დოიაშვილის სპექტაკლის პრემიერა იყო, "ზაფხულის ღამის სიზმარი" დადგა. თქვენი ჟურნალის საშუალებით მას პატარა რეკლამას გავუკეთებ და მაყურებელს ვეტყვი, რომ მოვიდნენ და ნახონ. ეს არის დათო დოიაშვილის ერთ–ერთი საუკეთესო ნამუშევარი. ცოტა ხანში მეც დავიწყებ სპექტაკლზე მუშაობას. ასე რომ, მანანა ბერიკაშვილი ჩვეულ ამპლუაშია. არავის ეგონოს, რომ დიდ სკამზე ვარ შემომჯდარი!
– შვილისთვის თუ გრჩებათ დრო?
– ერთი ქალიშვილი მყავს – ანო მაისურაძე. მისით ძალიან ვამაყობ. ანო კავკასიის მედიასკოლაში სწავლობს, წარმატებული სტუდენტია. ასევე დადის მუსიკალურ სკოლაში და სერიოზულად ეუფლება კლასიკურ ვოკალს. რაც მთავარია, კითხულობს წიგნებს და აქვს კარგი მეტყველება. მგონია, რომ მაქსიმალურად მივეცი ყველაფერი – კარგი აღზრდაც და განათლებაც. მას ზაფხულშიც კი არ უნდა ამხანაგებთან ერთად დასვენება, დედასთან ყოფნა ურჩევნია.

– მის მამასთან როგორი ურთიერთობა გაქვთ?
– ქმართან დიდი ხანია გაშორებული ვარ. ის გახლავთ არაჩვეულებრივი პიროვნება, კარგი მხატვარი. სხვა ოჯახი ჰყავს. მე და გოჩა ერთმანეთთან ვმეგობრობთ. ეს არის და ეს.
ლანა კიკნაძე