რომანტიკა თუ დანაშაული?! (21)

ლამის კედლებზე გავედი შაბათ-კვირას. ერთი მადლობა მაინც ეთქვა, თუ სხვა სიტყვა არ ემეტებოდა ჩემთვის. რა, ქვეყანა დაიქცეოდა? როგორ მძულდა იმ დღეებში! ერთი სული მქონდა, ორშაბათი დროზე გათენებულიყო და სამსახურში გავსულიყავი, რომ მისი სახე დამენახა. მორჩა! აღარ ვიფიქრებ მეტს მასზე! კაცები გაწყდა ქვეყანაზე, თუ რა? რაც მთავარია, გზა უკვე გაკვალულია. ახლა ნებისმიერთან შემიძლია დავწვე, სინდისი აღარ შემაწუხებს და არც იმის შიში მექნება, რომ ქალწულობას დავკარგავ… მაგრამ ერთი რამ მაინც მაშინებს, როცა ამაზე ფიქრს ვიწყებ. ვაითუ, ვერც ერთმა სხვა მამაკაცმა ვერ მომანიჭოს ასეთი სიამოვნება? იმედი რომ გამიცრუოს? მერე რა, სექსუალური დაკმაყოფილება ხომ არ არის მთავარი ცხოვრებაში? სხვა მამაკაცს სხვა ღირსებები ექნება. იქნებ ისე შემიყვაროს, რომ საერთოდ გადამავიწყოს ნიკა და მასთან გატარებული ტკბილ-მწარე წუთები. თუმცა, ამწუთას ძალიან გამიჭირდება ამის დაჯერება.
კვირა დღეც დაღამდა. ის იყო, გავიხადე და ლოგინში შევწექი, რომ მესიჯის სიგნალი მომივიდა. გული გადამიქანდა. როგორც ყოველთვის, მხოლოდ ნიკას მესიჯის მოლოდინში ვიყავი. ამჯერად არ შევმცდარვარ: “ქალი დარდით არ უნდა გაა(თ)ხელო. ქალი სიყვარულით უნდა გაა(მ)ხ(ნ)ევო”, _ მწერდა. ისე იმოქმედა მისმა ნართაულმა ნათქვამმა, ლამის ავკივლდი სიხარულისგან, თუმცა ერთობ ხანმოკლე აღმოჩნდა ჩემი სიხარული, რადგან ორიოდე წუთის შემდეგ ახალი მესიჯი მომივიდა: “მაპატიე, შემეშალა. ნამდვილ კონკიას ვუგზავნიდი და შენკენ გამომექცა. არ გამიბრაზდე. ვიცი, რომ ჩემგან ასეთი სიტყვებს არ მიიღებ. შენ ხომ პრინციპული გოგონა ხარ, თანაც _ თვითმარქვია კონკია”.
ვიფიქრე, გული გამიჩერდა-მეთქი, ისე გამიჭირდა ჰაერის ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვა. ბალიში ავიმაღლე, საწოლზე წამოვჯექი და კარგა ხანს კეფას მონოტონურად ვუხათქუნებდი კედელს, მსუბუქად, რა თქმა უნდა, სულატკივებულს თავიც რომ არ ამტკივებოდა.
ის ღამე თეთრად გავათენე. დილით საკუთარი ორეული ვერ ვიცანი. სიცოცხლით სავსე ლოლას ნაცვლად, სარკიდან ნაადრევად დაბერებული უცხო ქალი შემომცქეროდა, რომელსაც სიმწრის ღიმილი დასთამაშებდა ტუჩებზე. ეს ჩემი ერთ ღამეში გამოძერწილი ახალი სახე იყო _ განადგურებული და ნაწილებად დაშლილი.
ყველაზე საოცარი ის იყო, რომ თითქმის ერთდროულად მივედით ოფისში. ნიკა შესასვლელთან იდგა და დაცვის უფროსს რაღაცას ელაპარაკებოდა.
_ დილა მშვიდობისა! _ ცივად მივესალმე ორივეს და გვერდი ავუარე.
_ გამარჯობა, ლოლა, როგორ ხარ? _ ისე მხიარულად გამომეპასუხა, თვალები გამიფართოვდა, აშკარად კარგ ხასიათზე ჩანდა.
_ გმადლობ, არა მიშავს, _ ნაძალადევი ღიმილი ავიკარი.
_ აკლიმატიზაციამ ხომ არ შეგაწუხა? _ ის ჩემს დაყოვნებას ცდილობდა.
_ არა, მიჩვეული ვარ. ეს ჩემთვის პირველი ფრენა არ ყოფილა, _ ხაზგასმით აღვნიშნე.
_ ჰო… ეგ სულ მავიწყდება. მე კი გამიჭირდა ცოტა… კარგი, ბეჟან, როგორც გითხარი, ისე გააკეთე და მერე დავილაპარაკოთ, _ მხარზე მოუთათუნა ხელი დაცვის უფროსს და გვერდით ამომიდგა, _ გუშინ საღამოს ძლივს გამოვედი მდგომარეობიდან, _ გააგრძელა, ხელკავი გამიყარა და ლიფტისკენ გამიყოლა.
_ მესიჯისთვის დიდი მადლობა. იმედია, არ მიწყენ, პასუხი რომ არ მოგწერე, _ შემომცინა.
_ არა უშავს, მერე რა, _ თავი ჩავღუნე, რომ თვალებში არ შემეხედა.
ლიფტიდან რომ გამოვედით, ერთხანს შეყოვნდა, თითქოს კიდევ უნდოდა რაღაცის თქმა. მეც შევჩერდი.
_ მერე მარიზე უნდა დაგელაპარაკო, ოკ? _ და დაჟინებით ჩამაშტერდა თვალებში.
მზერა ავარიდე და თანხმობის ნიშნად მხოლოდ თავი დავუქნიე.
კარგა ხანს ვცემდი ბოლთას კაბინეტში. ცოტათი გამომიკეთდა ხასიათი. როგორც იქნა, აღვიდგინე წონასწორობა. მსიამოვნებდა, ასე რომ გამხიარულებულიყო, დიდი ხანია, მისი გახსნილი შუბლი არ მინახავს. იტალიაშიც კი თავდაჭერილად იღიმებოდა ხოლმე. ალბათ მართლა გამოჩნდა ახალი ქალი მის ცხოვრებაში. იქნებ სოფოს შეურიგდა? რაღაცნაირად აჟიტირებული ჩანს. ამის გაფიქრებაზე გული მომეწურა. მერე მე? თუმცა, ამწუთას ჩემთვის უკვე სულერთი იყო, რამდენი შესაძლო სოფო თუ ხათუნა ეყოლებოდა ცხოვრებაში. მთავარი ის იყო, რომ მე ვერასდროს დამივიწყებდა.
ბოლოს მაინც არ მომითმინა გულმა და მის მისაღებში გავედი. ვიფიქრე, მარიკას მაინც ვნახავ-მეთქი. ხომ შეიძლებოდა, ამ მომენტში თავადაც გამოსულიყო თავისი კაბინეტიდან?
მარის ყავისფერი წიწკლებით დაფერვოდა ღაწვები, ისეთით, ორსულობის დროს რომ იცის. თვალებში უსაზღვრო სევდა ჩადგომოდა.
_ როგორ ხარ? _ გადავკოცნე.
_ რა ვი, ვარ რა. შენ? კარგია, რომ მოხვედი. ახალი ამბები მაქვს შენთვის.
_ აბა, მითხარი! _ სმენად ვიქეცი.
_ კარგიც შემიძლია გითხრა, ცოტა კარგიც და ცუდიც.
_ ცოტა ცუდი?
_ ცოტა ცუდი ჯერ არ არის, _ შენელებულად გაიღიმა და სახეზე ისე მოისვა ხელისგულები, თითქოს პირს იბანსო.
_ კარგი, დაიწყე.
_ გუშინ ჩემთან იყო მოსული სახლში.
_ ვინ, თედო? _ ჩურჩულით ვკითხე და გვერდით მივუჩოჩდი.
_ ჰო. დედა გაიცნო. მინდოდა გამეფრთხილებინა, მისთვის არაფერი ეთქვა, მაგრამ რა ვიცი… ვერ მოვისაზრე. უფრო სწორად, არ მეგონა, პირს თუ მოაღებდა და მასთან რამეს იტყოდა.
_ მერე? _ ერთიანად დავიძაბე.
_ პირდაპირ დაიწყო. მე და თქვენს ქალიშვილს დროებითი ურთიერთობა გვქონდა, რის შედეგადაც ბავშვი ჩაისახაო.
_ არ გადამრიო! გაგიჟდებოდა ალბათ დედაშენი.
_ შენ წარმოიდგინე, ისე მშვიდად შეხვდა მის ნათქვამს, მე უფრო გავგიჟდი. ვიციო, უპასუხა. ჩემს შვილს ჩემზე კარგად არავინ იცნობსო. და სანამ თვითონ მიხვდებოდა ამას, მე უკვე ვიცოდიო.
_ ვაიმეეე!
_ ჰოდა, თუ ახლა იმის სათქმელად მოხვედით აქ, რომ მარიკამ მუცელი მოიშალოს, შეგიძლიათ აღარ გააგრძელოთ ლაპარაკი, გაბრუნდეთ და წახვიდეთო.
_ რა მაგარი ქალია!
_ არაო, იმან. ამისთვის არ მოვსულვარო. მე პრობლემები მაქვს, ცოლთან გაყრილი არ ვარ, ამიტომ ამ ეტაპზე სხვა ქალთან ხელის მოწერაზე ვერ ვიფიქრებო. მაგრამ ყველანაირად ვგერდით დავუდგები და ბავშვის გაზრდაში მოვეხმარებიო. პირობა მისცა დედაჩემს, ორივეს მივხედავ და არაფერს გავუჭირვებო.
_ დამპალი! _ აღმომხდა გაბრაზებულს.
_ მერე მე გამიყვანა განზე და მითხრა, ხანდახან შევხვდეთ ერთმანეთს, უცხოები ხომ არ ვართ, შენც ცოდო ხარ, უკაცოდ ხომ არ იქნებიო. მაპატიე, ცოლად რომ ვერ გირთავ, ხომ იცი, რომ არ მიყვარხარ და ასეთი ქმარი რად გინდაო.
_ ანუ, თუ ჩემი ცოლი გახდები, ყოველ საათში გიღალატებო, არა? _ წარბები შევიჭმუხნე.
_ დაახლოებით ასე გამოუვიდა. მე ვუთხარი, არც შეგეხვეწები-მეთქი. მე შენთან იმიტომ არ დავწოლილვარ, რომ შენი ცოლი გავმხდარიყავი. ჩემთვის მთავარი შენთან სიახლოვე იყო, მინდოდა, ჩემი პირველი მამაკაცი შენ ყოფილიყავი, ახლა კი ჩემთვის სულერთია, რა იქნება და რა სტატუსს მომანიჭებ-მეთქი. გავანადგურე. ამას არ მოელოდა. პასუხი არ გაუცია, თავი დამიქნია, შუბლზე მაკოცა და ძალიან ჩაფიქრებული წავიდა, დანა პირს არ უხსნიდა.
_ აგერ ნახავ, თუ არ შეგეხვეწება.
_ ჩემთვის მართლა სულერთია უკვე, რა იქნება ხვალ, ლოლა. ახლა მხოლოდ ბავშვზე ვფიქრობ. ღმერთს იმასღა შევთხოვ, ჯანმრთელი გამაჩენინოს, დანარჩენი ყველაფერი მეორეხარისხოვანია.
_ ყოჩაღი გოგო ხარ! ასეთი მომწონხარ, სიხარულო. ახლა ცოტა კარგი მითხარი.
_ ცოტა კარგი ის არის, რომ დედას ძალიან მოეწონა, მშვენიერი ბიჭიაო. აცალე ცოტა ხანს, თბილად მოექეცი, მეტი სიყვარული აჩვენე და ბავშვი ისე დაგაახლოვებთ, შენგან ვერასდროს წავაო. მერე იქნებ მეორეც გაუჩინო და საბოლოოდ ჩაიჭერ ხელშიო.
_ ბრძენი ქალია დედაშენი, _ გადავიკისკისე, ისე მომეწონა ეს აზრი.
_ ახლა მესამე და მთავარი… ოღონდ ცუდი.
_ აბა, მითხარი, _ ხელისგულები ერთმანეთში ჩავხლართე და წარბებაზიდული მივაჩერდი.
_ თქვენ რომ პარიზში იყავით და კიდევ იტალიაში, ერთი ქალი ისტერიკულად რეკავდა ოფისში, ყოველდღე, ხანდახან დღეში ორჯერაც და ნიკას კითხულობდა.
კვლავ სუნთქვის უკმარისობა დამემართა. აი, ისე, ქარი რომ ძლიერად დაგიბერავს და ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვას რომ გიშლის. გავფითრდი.
_ მერე?
_ პატარა გოგოს ხმა ჰქონდა, ქეთი მქვიაო. არ უთქვამს ჩემთვის, თუ მივლინებაში აპირებდა წასვლას და ხომ არ მატყუებთო. არა-მეთქი, დავამშვიდე, რატომ უნდა მოგატყუოთ, რა ინტერესი მაქვს-მეთქი. იქნებ თვითონ გითხრათ, რომ ასე მიპასუხოთო. ძლივს დავარწმუნე, რომ ასე არ იყო. დღესაც ორჯერ დაურეკა. წეღან, რომ ელაპარაკებოდა, უჩუმრად ავიღე ყურმილი და ყური მივუგდე. მაგ საკითხზე საღამოს ვილაპარაკოთ, პარატავო, ნიკა ეუბნებოდა. ეგრევე დავკიდე ყურმილი. რა ვიცი, შემეშინდა, არ გამომიჭიროს-მეთქი. ადამიანი ყველანაირად ხელს მიწყობს და რატომ უნდა ვატკინო გული. რა ხდება, ამიხსნი? მთელი კვირა ერთად იყავით და ის ვიღაა, რა უნდა? ხომ კარგად ხართ ერთმანეთთან?
_ ჩვენ შორის ყველაფერი დამთავრდა, მარი. რა კარგად! ასეთი ოფიციალური კვირა, იქ რომ გვქონდა, გაცნობის დღიდან არ გვქონია. საერთოდ შეიცვალა ბოლო ხანებში. მგონი, მართლა ხვდება ვიღაცას. როგორც ჩანს, ახალი ხილია. თანაც, თუ ასეთი ახალგაზრდაა, სხვა შეგრძნებები ექნება, ეჭვიც არ მეპარება. იმიტომაც იყო დღეს ალბათ ასეთი აჟიტირებული.
_ ნახე დღეს?
_ ჰო, კართან შემხვდა და ერთად ამოვედით მეოთხეზე.
ამ დროს ნიკამ ზარი დარეკა. მარიკამ მაშინვე დააჭირა მწვანე ღილაკს თითი.
_ გისმენთ, ბატონო ნიკა!
_ ერთი ლოლას უთხარი, შემოვიდეს ჩემთან! _ მისი ხმა ზღვის ტალღასავით შემომეხეთქა სხეულზე. ავილეწე.
_ ახლავე! _ მარიკამ ტუჩები მოპრუწა და ისე შემომხედა, თითქოს ვიღაცას ვემალებოდით.
_ გიბარებს… ნეტავ, რა ხდება?
_ არ ვიცი. შევალ და გამოჩნდება.
_ ოღონდ არ ეჩხუბო, კარგი? ერთხელ მაინც ნუ იქნები აგრესიული, დამიჯერე!
_ კარგი, დაგიჯერებ! არ ვიქნები აგრესიული.
წამოვდექი, ჩავახველე, თითქოს ხმის ჩაწმენდა აუცილებელი ყოფილიყო, ჟაკეტი მთელი ძალით დავქაჩე ძირს, რათა მკერდის ღარი კარგად გამომჩენოდა და თავაღერებულმა შევაღე კაბინეტის კარი.
_ შეიძლება?
_ მოდი, ლო, მოდი! _ არ შემოუხედავს, ისე მიმიპატიჟა.
“ლომ” კიდევ ერთხელ დამიჟრუანტელა სხეულში. ასე არასდროს არავის მოუმართავს ჩემთვის. და ეს იყო ყველაზე სასიამოვნო. მხოლოდ მისთვის ვიყავი “ლო” და მეტი არავისთვის. ჩემთვის ეს ძალიან ბევრს ნიშნავდა.
_ საქმე იმაშია, ჩემო მარჯვე მენეჯერო, _ მხიარულად დაიწყო, _ რომ მარის მდგომარეობა მაშფოთებს. თვითონაც ეგონა, დროთა განმავლობაში უკეთ და უკეთ გახდებოდა, მაგრამ, როგორც ვხედავ, ეს არც ისე მალე იქნება.
_ მაგრამ რომ არ იმუშაოს, რა ქნას, თავის რჩენა ხომ უნდა, _ გამოვექომაგე მარიკას.
_ შენი დაცვა მას არაფერში სჭირდება, _ საჩვენებელი თითი ღიმილით დამიქნია, _ ვიცი მისი მდგომარეობა, ბრმა არ ვარ და არც უგულო. მაგრამ ძალიან არის დასუსტებული ბოლო დროს და აჯობებს, დაისვენოს, ცოტა გამოიშუშოს. ვინმეს მოვძებნი დროებით შემცვლელს, არა უშავს. ხელფასი შეუნარჩუნდება, რაც მთავარია.
_ მე რომ გადმოვბარგდე მის ადგილას? _ ჩემდა უნებურად წამომცდა, არადა, გონებაშიც არ გამივლია მსგავსი რამის შეთავაზება.
_ შე-ენ? _ თავი დახარა და ქვემოდან გაკვირვებით ამომხედა, _ რა ძალა გადგია, რო?
_ რა ვიცი… _ უხერხულად ავიჩეჩე მხრები და შევიშმუშნე, _ ჩემთვის რა მნიშვნელობა აქვს, სად ვიჯდები, ჩემს საქმეს აქაც გავაკეთებ.
_ და ბარემ, შენ გადაგიხდი იმ ფულს, რაღა სხვა მოვიყვანო, არა? ჭკვიანური აზრია! _ უცებ დამყაბულდა.
ჭარხალივით გავწითლდი.
_ ფული არ მიგულისხმია. ხელფასი არ მჭირდება. უბრალოდ, ცოტა ხნით გადმოვბარგდები მის ოთახში და სატელეფონო ზარებს მაინც ვუპასუხებ, ეგ არის და ეგ.
_ ისე, ერთი რამე შეიძლება. მარის თავისუფალი გრაფიკი რომ დავუწესო. ან დილის საათებში იაროს, ან საღამოს, როგორც თავად მოისურვებს. შენც თუ გაწყობს ასე.
_ მშვენიერი აზრია.
_ მაგრამ უფრო მეტი სამუშაო გექნება, ამაზე გიფიქრია?
_ მუშაობა და ოფისში გვიანობამდე დარჩენა ჩემთვის პრობლემა არ არის. შინ არავინ მიმელის, _ ჩავურტყი.
_ მაგრამ არც ის მინდა, ახლობლებს და მეგობრებს ჩემი გულისთვის გამოეთიშო. გავლა-გამოვლა შენც ხომ გინდა.
_ შენ მაგაზე არ იდარდო. ჩემი საქმისა მე ვიცი, _ ვთქვი და თვალი თვალში გავუყარე, _ არ გაუჭირდებათ უჩემოდ.
_ კარგი, მაგაზე დღეს ვიფიქრებ და პასუხს ხვალ გეტყვი. შენ ჯერ არაფერი უთხრა მარის, კარგი?
_ კი ბატონო, როგორც მეტყვი.
_ ახლა შენზე ვილაპარაკოთ.
_ ჩემზე? _ ამან მთლად მომიღო ბოლო, ისე დავპარატავდი, როგორც ზღაპრებში ხდება, მოწამლულ ხილს რომ შეჭამს პრინცესა და ნამცეცა ქალად რომ გადაიქცევა.
_ ჰო, შენზე. ასე მითხრეს, მთელი დღე თავაუღებლად მუშაობს და ჭამისთვისაც ვერ იცლისო. მართალია?
ღიმილი ვერ შევიკავე, ტუჩები თავისით გამექცა განზე.
_ ვინ გითხრა ეგ სისულელე?
_ რა მნიშვნელობა აქვს, ვიღაცამ შეამჩნია ალბათ და…
_ დიდი “მჭამელობითი” ხარისხით მაინცდამაინც არ გამოვირჩევი, მაგრამ თუ მომშივდა, ნამდვილად არ ვიკავებ თავს, მაზოხისტი კი არ ვარ.
_ იქნებ რამეზე ნერვიულობ და მადა დაკარგე? _ შემაპარავად გაისმა მისი ხმა.
_ ვნერვიულობ? არა, არაფერზე, _ ძალიან მშვიდადა ვუპასუხე, _ სანერვიულო რა მაქვს? პირიქით, ისეთი გახარებული ვარ, განსაკუთრებით იტალიიდან ჩამოსვლის შემდეგ, ასე მგონია, დავფრინავ.
“შენ გაგრძნობინებ ახლა, ცუდად რომ ვარ, მეტი საქმე არა მაქვს!”
_ ძალიან კარგი, ძალიან კარგი, _ ნიკაპი ხელზე ჩამოიყრდნო და გამომცდელი მზერა მომაპყრო, ეტყობოდა, გაუტყდა ჩემი პასუხი, _ მიხარია, თუ ასეა. მეც ბევრი რამ მიხარია ბოლო ხანებში.
“კონკრეტულად რა, უფროსო?”
_ მეც მიხარია, რომ გიხარია, _ რის ვაივაგლახით გავიღიმე, _ შემიძლია წავიდე?
_ ჰო, რა თქმა უნდა. ისე მოიქეცი, როგორც შევთანმდით. და კიდევ ერთი… ჴ მოულოდნელად საჩვენებელი თითი ჰაერში ასწია და შემაჩერა, _ მე და თედომ ვილაპარაკეთ მაგ საკითხზე.
_ რომელ საკითხზე? _ ისეთი დამაინტრიგებელი იყო მისი ნათქვამი, კვლავ დავჯექი.
_ ასე მითხრა, დიდი სიამოვნებით გავშორდები ჩემს ცოლს, უბრალოდ, ეს ყველაფერი დროის ამბავიაო. ამ დღეებში მარის თეატრში წაყვანას აპირებს, იქნებ შემოვირიგოო. მე მგონი, მთლად გულგრილი არ უნდა იყოს.
_ ღმერთმა ქნას.
_ შენ მაინც ვერ იტან, არა?
_ მისი დანახვაც არ მინდა! _ ზიზღი ვერ დავმალე.
_ ალბათ მანამ, სანამ განქორწინებას არ გააკეთებს, ხომ?
ამის გაგონებაზე სახე შემეცვალა. მას ეს არ გამოპარვია. ცოტა ხანს პაუზა გაწელა, მერე კი ხმადაბლა მკითხა.
_ გაწყენინე?
არ მინდოდა, პასუხის ღირსად გამეხადა, მაგრამ ვიგრძენი, სულში როგორ შემერხა რაღაც.
_ ხანდახან ძალიან ოსტატურად გეხერხება ჩემი წყენინება, _ არ დავინდე, _ და ძალიან გთხოვ, ასეთი ხმით ნუ მელაპარაკები, თორემ ავტირდები, იცოდე, _ ხმა მეც შემეცვალა.
_ ძალიან ვწუხვარ, ლო, მაპატიე, თუ შეგიძლია, _ გულწრფელად შეწუხებული ხმით მომიგო და თითქოს უნებურად, ხელი წინ გამოიშვირა და ლოყაზე შემახო, _ არ იტირო, ძალიან გთხოვ!
მოულოდნელად მის თვალებში შიში დავინახე, ბუნებრივი და არა ხელოვნური, შიში, რომ ამწუთას მართლა ავტირდებოდი. არ ვიცი, მისმა ამ გამოხედვამ გამაძლიერა, თუ მისი თითების ჟრუანტელისმომგვრელმა შეხებამ, რომ მსწრაფლ ავიყვანე თავი ხელში.
_ თავში აზრადაც არ მომსვლია ღრიალი, _ ნიშნის მოგებით გავიცინე, _ უბრალოდ, ვიხუმრე.
უეცრად საშინლად შეეცვალა გამომეტყველება. თითქოს თავმოყვარეობა შეულახესო, ნაკვთები დაეჭიმა. ყბები მოკუმა. მერე ნელა გადმოიხარა ჩემკენ და ძალიან ახლოს მომიტანა სახე სახესთან.
ერთიანად ავიშალე. მუხლები ამიკანკალდა. მკერდი ისე ღრმად ამიდიოდა და ჩამიდიოდა, თითქოს ოთახში დაგროვილი ჟანგბადის უკანასკნელ ნარჩენებს მის გამოლევამდე ხარბად ვისრუტავდი.
“მაკოცე!” _ ყვიროდა ჩემი გონება, სხეული, ფიქრები…
არა, არ მაკოცა. არადა, საწინააღმდეგო არაფერი მქონდა. მოულოდნელად სწრაფად გადაიხარა უკან და სავარძელში გასწორდა. ვერ მივუხვდი, რას ნიშნავდა მისი ეს ჟესტი. რა დაემართა იმ ერთ წამს, რა ჩაიფიქრა და რატომ არ განახორციელა ჩანაფიქრი.
_ აჯობებს, სამუშაოს დაუბრუნდე, ლო, _ გაიღიმა, _ არის შენში რაღაც… _ წინადადება რატომღაც, არ დაასრულა.
ავდექი და გამოვედი… უსიტყვოდ, უხმოდ, უკანმოუხედავად…
მარი მისაღებში არ დამხვდა. ალბათ ცუდად გახდა და ტუალეტს თუ შეაფარა თავი, ან სუფთა ჰაერზე გავიდა. ამწუთას მისი დარდი აღარ მქონდა. საკუთარი ემოციით ვიყავი დამძიმებული.
ჩემს ოთახს მივაშურე და ფანჯარას ცხვირით მივეჭყლიტე. რაღაც მიხაროდა, ძალიან მიხაროდა. ამავდროულად, რაღაც მწყინდა, ძალიან მწყინდა. ერთდროულად კარგადაც ვიყავი და ცუდადაც. რაღაც მინდოდა და ვერ ვხვდებოდი, რა…
_ მშია! _ უეცრად გავაკეთე აღმოჩენა და გამეღიმა.
კაბინეტში მომხდარით ოდნავ შემსუბუქებულმა უჯრა გამოვაღე, კარტოფილიანი ღვეზელი ამოვიღე და გემრიელად ჩავკბიჩე.
_ აი, თუ არ ვჭამ! _ კარს მივაძახე, ჩემს მბრუნავ სავარძელზე გადავწექი, ზურგით შევტრიალდი და ფეხები ფანჯრის რაფაზე შემოვაწყვე, _ თუ კომფორტია, კომფორტი იყოს!
თან ვჭამდი, თან ნიკასთან საუბარს ვაანალიზებდი, თან სივრცეს ვუღიმოდი უმისამართოდ.
8 8 8
მეორე დღეს ნიკა სამსახურში არ გამოჩენილა. ადგილს ვერ ვპოულობდი მთელი დღე. რომ მოსაღამოვდა, ვეღარ მოვითმინე და მარისთან გავვარდი, ხომ არ იცი, რატომ არ მოვიდა, რა ხდება-მეთქი.
_ არაფერი ვიცი, ლოლა. გუშინ საღამოს იმ გოგომ დაურეკა, ერთი წუთიც არ ულაპარაკიათ. უცებ გამოვიდა კაბინეტიდან, ჩაცმულ-დახურული, ღიმილისგან სახეგაბადრული, შეგიძლია შენც წახვიდეო, მესროლა და გავარდა. მას მერე არ ჩანს.
_ ქორწილი ხომ არ გველის, ნეტავ? _ კი არ ამოვთქვი, ამოვიკვნესე.
_ გაგიჟდი, გოგო! რას ლაპარაკობ, ენამ არ გიყივლოს.
_ რაღაც ეგეთი სუნი მცემს, _ პირი გავაწკლაპუნე და ჩემს კაბინეტში დავბრუნდი გულმოშხამული.
“ნუთუ მასთან დარჩა წუხელ? კიდევ ერთი პირველი ღამე მოიწყო?”
გამწარებული ვკვნესოდი მხოლოდ. როგორ მაინტერესებდა, ვინ იყო ეს ქეთი ამისთანა, როგორ გამოიყურებოდა.
ის იყო, შინ წასვლა გადავწყვიტე, რომ ტელეფონი აწკრიალდა.
_ ალოო! _ უხალისოდ ჩავძახე ყურმილში.
_ შენ მე აქ მჭირდები! _ მისმა ხმამ ადგილზე გამახევა.
თავდაპირველად ვერ მივუხვდი, რა უნდოდა. სად “აქ” მეპატიჟებოდა.
_ ოფისში? _ გაკვირვებულმა ვკითხე, _ მე აქ ვარ.
_ ოფისში არა, ჩემთან სახლში. იტალიაში სასწრაფოდ მაქვს რამდენიმე წერილი გასაგზავნი და უნდა დამიწერო. მე გიკარნახებ, შენ კი მითარგმნი, _ მისი ხმა ძალზე ოფიციალურად ჟღერდა.
თავზარდაცემული ვიდექი. ვერ დავიჯერე, რომ თავისთან მიბარებდა, სახლში. აქ რომ მოსულიყო, რა უშლიდა ხელს?
_ მერე მაინც აქ მომიწევს მოსვლა, ფაქსის გადასაგზავნად. არ ჯობია, რომ… _ შეპასუხება ვცადე.
_ სტუმარი მყავს, მანდ ვერ გამოვდივარ. ფაქსი შინაც მაქვს. და ძალიან გთხოვ, უაზრო კითხვებს ნუ მისვამ.
მისმა პასუხმა ძალიან გამაწბილა. სიბრაზისგან სახე მომექცა.
_ კარგი, ვეცდები, მოვიდე.
_ ეცდები? რას ნიშნავს ეცდები?
_ გამოვალ, რა თქმა უნდა, მაგრამ… როგორ ფიქრობ, რამდენ ხანს მომიწევს იქ დარჩენა?
_ იმდენ ხანს, რამდენ ხანსაც საჭირო იქნება, _ ცივად მომიგო და ირონიულად დაამატა, _ ყოველ შემთხვევაში, კბილის ჯაგრისის წამოღება არ მოგიწევს.
ღმერთო, როგორ შეურაცხყოფილად ვიგრძენი თავი. ამის სიტყვებით აღწერა შეუძლებელია. უსიტყვოდ ჩავიწერე მისამართი, რომელიც მიკარნახა და ყურმილი დავკიდე თუ არა, თვალები ცრემლით ამევსო. მგონი, დამცინოდა.


ნიკა ვაკეში ცხოვრობდა. როცა აღნიშნულ მისამართზე მივედი, გაოცებისგან დავუსტვინე. უზადოდ ლამაზი სახლი და ეზო ჰქონდა ჩემი ოცნების მამაკაცს. სწორედ ისეთი, როგორსაც თავად ვინატრებდი. მანქანიდან გადმოვედი, საგანგებოდ ნაყიდი შოკოლადების ასორტი გულზე მივიხუტე და კიბეზე ავირბინე. ზარი დავრეკე თუ არა, ნიკამ იმწამსვე გააღო კარი.
_ შემოდი, _ მიმიპატიჟა.
უზარმაზარი ჰოლი გავიარეთ და მისაღებ ოთახში აღმოვჩნდი. არა, ოთახში კი არა, დარბაზში, ვეებერთელა ვენეციური ჭაღით გაჩაჩხაჩებულ დარბაზში. სწრაფად მოვავლე თვალი იქაურობას. შუაში შადრევანი იყო გაკეთებული, საიდანაც წყალი ნაკადულივით მორაკრაკებდა, ხოლო მთავარი კედლის მთელ გაყოლებაზე, ერთ გრძელ ზოლად, აკვარიუმი იყო ჩაშენებული და სხვადასხვა ფერის ულამაზესი თევზები ზანტად დაცურავდნენ ხელოვნურ “ზღვაში”. საოცარი სანახაობა დამხვდა, რამაც დამამუნჯა. არა იმიტომ, რომ მსგავსი არასდროს მენახა. უკეთესებიც მინახავს, თუ საქართველოში არა, იტალიაში მაინც, მაგრამ ნიკა არ მეგონა ასეთი სიმდიდრის პატრონი. ჩემი გაოცება ამან გამოიწვია სწორედ.