რომანტიკა თუ დანაშაული?! (22) დასასრული..

_ დალევ რამეს? _ მისმა ხმამ გამომარკვია.
_ არა, გმადლობ. აჯობებს, საქმეს შევუდგეთ. მეჩქარება.
_ პაემანზე? ნუთუ არ გააფრთხილე “ის”, რომ შეგაგვიანდება?
_ არა უშავს, დამელოდება, _ გულგრილად მივუგე.
ისარივით მზერა მესროლა. ამ დროს ჩემ წინ კარი გაიღო და ოთახში ულამაზესი ქალი შემოვიდა. ისეთი ლამაზი, რომლის მსგავსი დიდი ხანია, არ მენახა. თითებს ერთმანეთს ნაზად უსვამდა. მივხვდი, ხელის კრემი ჰქონდა წასმული და ჰაეროვანი მოძრაობებით იზელდა თითებში. ერთი შეხედვით, ორმოციოდე წლის იქნებოდა… არც კი. მაღალ თეძოებს მედიდურად მოარხევდა. ნიკამ ამ ქალს შემატოვა და მეორე სართულზე ავიდა.
“ნუთუ ეს არის ქეთი? კიდევ ერთი ახალი ასაკოვანი ქალი? ხომ გამაფრთხილა, სტუმარი მყავსო. თავისი ახალი საყვარლის დემონსტრირებას აკეთებს?”
ჩემს დანახვაზე ქალს ჯერ შემფასებლური გახდა მზერა, “ზედმიწევნით” შემათვალიერა, მერე კი სათნო ღიმილი გადაიფინა ტუჩებზე.
_ როგორც მივხვდი, ლოლა, არა? _ თბილად მკითხა.
_ დიახ… საღამო მშვიდობისა, _ დაბნეულმა შოკოლადების ასორტი მას მივაწოდე.
_ ოოო! დიდი მადლობა, ჩემო კარგო, რატომ შეწუხდი? მე ქეთი მქვია, _ ალერსიანად მითხრა და თავისი ულამაზესი გრძელი თითები თეატრალურად გამომიწოდა.
ტანში გამცრა. გამოდის, არ შევმცდარვარ. ხელი ჩამოვართვი და ნაძალადევად შევღიმე.
_ და ნიკას დედა ვარ, _ დააყოლა ქალმა.
როგორც ჩანს, ძალიან სწრაფად მეცვლებოდა სახე, რადგან ქეთიმ წარბები კეკლუცად აზიდა და გამომცდელად შემომაჩერდა.
_ დედა? ასეთი ახალგაზრდა? _ ვიკითხე უცნაურად წვრილი ხმით. არ ვიცი, რა დამემართა.
_ არც ისე ახალგაზრდა. თქვენი აზრით, რამდენი წლის ვიქნები?
მხრები ავიჩეჩე შემსუბუქებულმა. გამიხარდა, მეტოქის ნაცვლად მშობელი რომ შემრჩა ხელთ.
_ არ ვიცი… გამიჭირდება ამის თქმა. დაახლოებით ორმოცამდე, ალბათ.
_ ჰა, ჰა, ჰა… კარგია, თუ ასე გამოვიყურები და ამას უბრალო კომპლიმენტად არ მეუბნებით. არც მახსოვს, ორმოცის როდის ვიყავი… თორმეტი თუ ცამეტი წლის წინ ალბათ.
_ არაჩვეულებრივად გამოიყურებით. რომ არ გეთქვათ, ნიკას დედა ვარო, ვიფიქრებდი…
_ ნიკას, თქვენ რომ იფიქრებდით ისეთი ქალები სახლში არ მოჰყავს, ჩემო კარგო. მიხარია, რომ გაგიცანით. ბევრი მსმენია თქვენზე. ვიცი, რომ ჭკვიანი და გამჭრიახი გოგო ხართ. ლამაზიც ყოფილხართ. ჩემი ბიჭი კადრების არჩევაში არასდროს ცდება.
ახლაღა გავაცნობიერე, რომ ნიკა საოცრად ჰგავდა დედამისს. აი, თურმე, რატომ არის ასე “არნახულად” ლამაზი. დედის ნაკვთები გამოჰყოლია და იმიტომ. ერთი შეხედვით, თითქოს არც ჰგავდნენ ერთმანეთს, მაგრამ რომ დააკვირდებოდით, ადვილად შეამჩნევდით მსგავსებას.
_ მეც მგავს, მაგრამ უფრო მამას. მამის ალიკვალია, _ ისე მიპასუხა ქალმა, თითქოს ჩემი ფიქრი ხმამაღლა გამეხმოვანებინოს.
უხერხულად შევიშმუშნე.
_ კარგი, ხელს არ შეგიშლით. ვიცი, რომ საქმე გაქვთ. როცა მორჩებით, ყავაზე დამეწვიეთ.
_ გმადლობთ, ქალბატონო, მაგრამ როგორც კი დავამთავრებ, უნდა გავიქცე, მელოდებიან.
_ მაშინ მე და ქეთი დავლევთ… ნიკა! ქეთი ჩემთან გამოუშვი, რააა! _ ხმამაღლა დაიძახა.
კიდევ ერთხელ შემეკუმშა გული. როგორც ჩანს, ეს სწორედ ის ქეთია, სამსახურში რომ რეკავდა და რომელზეც მარიკა მელაპარაკა. ზემოდან კისკისის ხმა მოისმა და კიბეზე პატარა, თხუთმეტიოდე წლის მოკლეთმიანი სიფრიფანა გოგონა დაეშვა.
_ მოვდივარ, ქეთინო დეიდა… გამარჯობა! _ მკვირცხლად მომესალმა გოგონა და თავისი ბრჭყვიალა ცისფერი თვალები შემომანათა.
კიდევ უფრო მომეშვა გულზე. ასეთი პატარა არ შეიძლებოდა, ნიკას “მორიგი ქალი” ყოფილიყო.
_ გაიცანი, ქეთი, ეს ლოლაა, ნიკას მეგობარი და თანამშრომელი… ეს კი ქეთია, ნიკას ნათლული და ჩემი დაქალის კუდრაჭა ქალიშვილი, _ დიასახლისმა ერთმანეთს გაგვაცნო.
ისეთი სიყვარულით გავუღიმე პატარა ქეთის, თითქოს მადლობას ვუხდიდი, ის რომ არ აღმოჩნდა, ვისი გამოჩენისაც ასე ძალიან მეშინოდა.
_ ლოლა, აქეთ ამოდი! _ ამ დროს ნიკა მოადგა მოაჯირს და ზემოდან ჩამომძახა.
მუხლები მიცახცახებდა დაძაბულობისგან. ნელა შევუყევი საფეხურებს. ჩემი უფროსი კაბინეტში შემიძღვა. ქურდულად მივიხედ-მოვიხედე. პატარა ოთახი იყო, თუმცა გემოვნებით მოწყობილი. ერთ კუთხეში ტყავის სამეული იდგა, შუაში ოვალური შავი შუშის მაგიდა და ასეთივე სკამები. იქვე კომპიუტერი იდგა. კედელზე კარადა იყო ჩაშენებული, კოხტად ჩამწკრივებული წიგნებით.
_ აი, ეს სამი წერილი გადამითარგმნე და მერე კომპიუტერზე ამიკრიფე. რამდენ ხანში შეძლებ?
_ თხუთმეტ წუთში მზად იქნება, მაქსიმუმ ოცში, _ ხმადაბლა ვუპასუხე.
_ ძალიანაც კარგი. მართლა არაფერს დალევ? ყავა, ჩაი, წვენი…
_ არა, გმადლობ, არაფერი მინდა. ნუ შეწუხდები.
_ როგორც იტყვი… როცა საქმეს მორჩები, ამ მისამართზე გამიგზავნე სამივე, კარგი? _ და თაბახის ფურცელზე წაწერილი მისამართი მაჩვენა.
_ ჩვენი ოფისის მეილით?
_ ჰო. ეს ოფიციალური წერილებია და სამსახურის მისამართით უნდა გაიგზავნოს…
_ ამას რომ გავამზადებ, შემიძლია წავიდე?
_ თუ ჩემთან დარჩენა არ გსურს, რა თქმა უნდა, _ ორაზროვანი ღიმილით მომიგო და კარს მიღმა გაუჩინარდა.
ზუსტად ოც წუთში ჩავეტიე. წერილები ცოტა შევალამაზე, ოფიციალურთან ერთად არაოფიციალური სახეც მივეცი და გავაგზავნე. მერე ერთხანს დაველოდე ნიკას დაბრუნებას, მაგრამ ისე გავიდა კიდევ ოცი წუთი, არ გამოჩენილა. გაწბილებული დავრჩი. არ ვიმსახურებდი მისგან იგნორირებას. საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ მისთვის უკვე აღარ წარმოვადგენდი “მთავარ ფიგურას”, ამიტომაც ნათარგმნი წერილები კოხტად დავულაგე კომპიუტერთან, დავავლე ჩემს ჩანთას ხელი და ისე დავტოვე სახლი, არავის გამოვმშვიდობებივარ.
ნახევარი გზაც არ მქონდა გავლილი, რომ დამირეკა. პასუხის გაცემა გავაჭიანურე.
_ ბატონო, _ ყრუდ ჟღერდა ჩემი ხმა.
_ ვინ გასწავლა ასე მოქცევა? რატომ გაიპარე? _ გაღიზიანებული ჩანდა.
_ მეჩქარებოდა, _ ჩავიდუდღუნე.
_ შენ რა, მებუტები?
მის შეკითხვას დუმილით შევხვდი.
_ მითხარი, რას გაჩუმდი?
_ არა, რატომ…
_ აბა? დედაჩემს მაინც არ უნდა დამშვიდობებოდი?
მართალი იყო. ცუდად მოვიქეცი, მაგრამ ამასაც ჰქონდა თავისი ახსნა. არ მინდოდა ჩემი დამჟავებული სიფათი რომელიმეს ენახა _ ან დედას, ან შვილს. ამას კი მას ვერ ვეტყოდი.
_ მაპატიე… ცუდად გამომივიდა, _ ჩავილუღლუღე ნირწამხდარმა.
_ სხვა დროს არ მოიქცე ეგრე… წერილებისთვის კი დიდი მადლობა, _ მითხრა ბოლოს, პასუხს არ დაელოდა და გამითიშა.
8 8 8
მომდევნო დღეებმა უფერულად ჩაიარა. ერთადერთი კარგი ის მოხდა, რომ თედომ მარიკა თეატრში წაიყვანა, მერე კი სთხოვა, მიატოვე სამსახური და სახლში დაჯექი, არ მინდა მდივნად იმუშაოო. პასუხისმგებლობა თავის თავზე აიღო, მე მოგხედავთ სამივეს, არაფერს გაგიჭირვებთო. მარი თავადაც გაოგნებული იყო, ასე რამ შეცვალა ეს კაცი, ვერ ვხვდებიო. მოგვიანებით ყველაფერი გაირკვა. თედოს ცოლს თურმე განქორწინებაზე შეუტანია განცხადება და ამან, როგორც ჩანს, ცოტათი შვებაც კი მოჰგვარა დირექტორს. მარიკასაც იმიტომ აუკრძალა მუშაობა, რომ არ უნდოდა, ვინმეს ეთქვა, დირექტორმა მდივანთან გააბა რომანიო. არ იყო გამორიცხული, დროთა განმავლობაში, როცა პატარა გაჩნდებოდა, ცოლადაც შეერთო იგი და ყველაფერი ჰეფი-ენდით დამთავრებულიყო.
ნიკა ახალი მდივნის კანდიდატურის ძებნას შეუდგა. ორ დღეში შეცვალა მარი ერთი გაკნაჭული, შეუხედავი გოგოთი. ცოტა არ იყოს, გამიკვირდა, რა გაუჭირდა ასეთი, ამისთანა “უჟასი” რომ მიიღო-მეთქი, მაგრამ მალევე დაირხა ოფისში ხმა, ახალი გოგო საუკეთესო მდივანია, ინგლისურად სხლავს და ტექსტებს ავტომატის ჯერივით სწრაფად ბეჭდავსო.
ამასობაში ოცდათერთმეტი დეკემბერი გათენდა. ჭირის დღესავით მეზარებოდა ახალი წლის დადგომა. ყველაფრის ხალისი მქონდა დაკარგული. არც თადარიგი დამიჭერია, არც არაფერი გამიკეთებია. ნაძვის ხეც კი არ მომირთავს. ხილი და შოკოლადები ვიყიდე მხოლოდ, ვინიცობაა, ვინმე მოვიდეს, რაღაც მაინც გამოვუტანო-მეთქი. ბაბუამ ხუთასი ევრო გამომიგზავნა საახალწლოდ, სამსახურში პრემია გამომიწერეს სამასი ლარის ოდენობით, პლუს ხელფასი და, რომ იტყვიან, ავშენდი! პრემია ერთიანად მამას გავუგზავნე და შევპირდი, შობას აუცილებლად შენთან გავატარებ-მეთქი. ოთხ თვეზე მეტია, არ მენახა და ძალიან მომენატრა. ცოტა არ იყოს, სინდისმაც შემაწუხა, მეზობელს რომ შევატოვე ავადმყოფი კაცი, მაგრამ სხვანაირად არ შემეძლო. აღარაფერი მადარდებდა ამქვეყნად ნიკას მეტი. მხოლოდ მასზე ვფიქრობდი, დღეც, ღამეც, დაღლილიც, დაუღლელიც, მძინარეც და “მღვიძარეც”. მისგან კი სახეირო არაფერი ისმოდა. ერთხელაც არ უცდია, ჩვენს ურთიერთობაზე სიტყვა ჩამოეგდო, რაღაც მაინც გაგვერკვია. მეც ხელი ჩავიქნიე, რაც იქნება, იქნება, ოდესმე გადამივლის-მეთქი. გადავწყვიტე, რადაც უნდა დამჯდომოდა, ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ ჩამეკირა მისი სიყვარული გულში.
საღამომდე დავყავი სამსახურში. როცა ნელ-ნელა ყველა გაიკრიფა, მარტო დარჩენის შემრცხვა. ახალი წელი თენდებოდა, ყველას შინისკენ მიეჩქარებოდა, მე კი მარტო ვიყავი ოფისში გამოკეტილი და არაფრის სურვილი აღარ შემრჩენოდა. იმ დღეს ნიკა სამსახურში არ ყოფილა. ამის გამო უფრო შემოვრჩი, იქნებ წუთით მაინც შემოირბინოს-მეთქი. არა, არ მოვიდა.
ნეტავ, ახალ წელს თუ მომილოცავს? ახლა ეს კითხვა ამეკვიატა, მთელი საღამო მხოლოდ ამაზე ვფიქრობდი. წესით, მე უნდა მივულოცო, ის ხომ ჩემი ბოსია. ვალდებულიც ვარ. ო, როგორ მზარავდა ამის გაფიქრება. მთელი საღამო ვალაგებდი წინადადებებს, რა სიტყვები შემერჩია მისალოცად, რომ არც ძალიან ბანალური ყოფილიყო და არც ძალიან ორიგინალური.
ათი საათიდან, როგორც ახლა მოდაშია, წინასწარი ზარების განხორციელება დაიწყო. ყველა მირეკავდა, ვისაც გავახსენდი, _ მერე ხაზები გადატვირთული იქნება, ამიტომ გილოცავ, გისურვებ ამას და იმას და ა. შ. პირადად არც არავისთან დამირეკავს და არც დამიმესიჯებია. მთელ სამყაროში თითქოს მარტო მე ვარსებობდი… ან პირიქით, ყველა არსებობდა, ჩემ გარდა.
თერთმეტი საათი იყო, ჩემი მობილური ტელეფონი კვლავ რომ ამღერდა. გული ძაფივით გამიწვრილდა, რადგან ნიკა მირეკავდა. მასზე განსხვავებული მელოდია მქონდა დაყენებული და ვხვდებოდი, ვინ მირეკავდა. ცახცახმა ამიტანა, თურმე როგორ ველოდებოდი ამ ზარს!
_ გისმენთ! _ ათრთოლებულმა ამოვთქვი.
_ საღამო მშვიდობისა, ლო, _ მხიარულად მომესალმა, _ ხომ ხარ საახალწლო განწყობაზე?
_ გამარჯობა, ნიკა! ჰო, რა ვიცი. დიდად ვემზადები-მეთქი, რომ გითხრა, მოგატყუებ.
_ რატომ, რატომ? ახალი წელი ლამაზი დღესასწაულია, კარგ ხასიათზე უნდა შეხვდე.
_ ნუ… ვისთვის როგორ.
_ ერთი თხოვნა მაქვს შენთან, თუ არ დამზარდები, _ არ ჩაუღრმავდა ჩემს პასუხს ნიკა და პირდაპირ თხოვნაზე გადავიდა.
_ კი ბატონო, თუკი შევძლებ, _ გული ლამის ბუდიდან ამომივარდა. ნეტავ, რა უნდა მთხოვოს?
_ მგონი, ჩემი ბინის კარი ღია დამრჩა ამ დილით. ცოტა ნაბახუსევი ვიყავი და არ მახსოვს, დავკეტე თუ არა. შედი რა, თუ გასაღები კლიტეში არ დაგხვდა, ოთახში მაგიდაზე იდება და დაკეტე, მაგის გამო ნუ გამომიყვან ახლა, საცაა შემოვა ახალი წელი.
ვერ წარმოიდგენთ, რა დამემართა. ირგვლივ ყველაფერი აყირავდა. თითქოს ჩამობნელდა და საშინელმა სიცივემ დაისადგურა გარშემო. ერთიანად ამაკანკალა. სულ ეს არის მისი თხოვნა?
_ ახლავე, მაგაზე ადვილი რა არის, _ ჩამქრალი ხმით ვუპასუხე, _ გილოცავ დამდეგს, ბედნიერების მომტანი წელი გქონოდეს, უფროსო, _ დავამატე და თვალები დავხუჭე.
_ დიდი მადლობა, ლო, მეც გილოცავ. ოცნებების ასრულების ყოფილიყოს ეს წელი შენთვის. აბა, შენ იცი, ბევრი არ დალიო. ჩემსავით ცუდი “პახმელია” იცი, არ დაგავიწყდეს.
ტელეფონი საწოლზე მივაგდე და მეც ზედ გადავემხე. სამაგიეროს მიხდის თუ რას ნიშნავს ეს ყველაფერი? რამდენიმე წუთის განმავლობაში თავდაღმა ვეგდე და არაფერზე ვფიქრობდი. მინდოდა მეტირა, მაგრამ წვეთი ცრემლი ვერ გადმოვაგორე. ცრემლსაც კი აღარ ვუნდოდი.
ბოლოს ძლივს ავითრიე წელი, ქურთუკი მხრებზე მოვისხი და გარეთ გავედი, რომ ნიკას ბინა დამეკეტა. მართლაც, კარი შევაღე თუ არა, დავინახე, რომ ოთახიდან შუქი გამოდიოდა. ნაცნობი გარემოს ხილვამ სასიამოვნო მოგონებები ამიშალა. გული მომეწურა ახლო წარსულის გახსენებაზე. გამახსენდა, როგორ და რამდენჯერ მომეფერა ამ ბინაში… რა კარგი დრო იყო…
კლიტეში გასაღები არ დამხვდა. მის ასაღებად ოთახში შევედი. მოულოდნელად უზარმაზარი ნაძვის ხის ფერად-ფერადი ნათურების ციმციმმა მომჭრა თვალი. იქვე ჟურნალების მაგიდა ორი კაცისთვის ლამაზად იყო გაწყობილი. ამის დანახვაზე ელდა მეცა. ეს რას ნიშნავს? წუხელ ჰყავდა აქ ვინმე, თუ ამაღამ უნდა მოიყვანოს? იქნებ საგანგებოდ დატოვა კარი ღია, რომ მერე მე დამეკეტა და შუაღამისას უნდა მომადგეს გასაღებისთვის, რათა დამანახვოს, ახალ ქალთან ერთად რომ აპირებს ამ ბინაში ღამის გათევას? ნუთუ ასეთი ნაძირალაა?
თვალი მრისხანედ მოვავლე იქაურობას. გასაღები სუფრაგაშლილი მაგიდის ქვედა თაროზე იდო, უცხოურ ჟურნალებთან ერთად. ცივად დავავლე ხელი და გასასვლელისკენ გავემართე. ის იყო, ჰოლში უნდა გავსულიყავი, რომ მოულოდნელად ხმა მომესმა ზურგს უკან.
_ საით გაგიწევია?
ამ ხმამ ადგილზე გამახევა. აქ არის! _ ფიქრის სისწრაფით გამიელვა გონებაში. ნელა შემოვბრუნდი. ნიკა საძინებლის კარს მოცილდა და ჩემკენ გამოემართა. ძალიან იყო გამოპრანჭული. წვერი საგულდაგულოდ გაეპარსა, თმა გაეკრიჭა… ერთი სიტყვით, სადღესასწაულო ფორმაში იყო.
_ კარი უნდა დამეკეტა… _ ჩურჩულით ვთქვი, თან საძინებლისკენ გავაპარე მზერა, ის “მეორე” როდის გამოვა-მეთქი.
_ ვის ეძებ? _ მრავალმნიშვნელოვნად ჩაიღიმა.
_ რა ვიცი… არ მინდა კიდევ ერთხელ გავხდე შენი ინტიმური რიტუალის უნებლიე მოწმე! _ პირგამეხებული მივაჩერდი.
_ შეგიძლია დამშვიდდე, ამჯერად მარტო ვარ.
_ მშვიდად ვარ.
_ რაღაც არ გეტყობა, _ კიდევ უფრო მომიახლოვდა.
_ სამაგიეროდ, შენ გეტყობა, რომ გიხარია ახალი წლის დადგომა, _ ბანზე ავუგდე სიტყვა.
_ რატომ არ უნდა მიხაროდეს? ვგრძნობ, რომ კარგი წელი მექნება. შენ არ გიხარია?
_ მე არა.
_ რატომ, ლო? არ დამიმალო, მითხარი, რა გჭირს, _ თითქოს ჩემს ნერვებზე თამაშობდა.
ვიცოდი, რომ უკვე ყველაფერი დამთავრებული იყო და თამაში აღარ მჭირდებოდა. ამიტომ გადავწყვიტე, სიმართლე მეთქვა და ამით საბოლოოდ დამესვა წერტილი ჩვენი ურთიერთობისთვის.
_ გეტყვი, _ ვთქვი, ამოვიოხრე და გავაგრძელე, _ იყო დრო, როცა ყველაზე ბედნიერი ქალი ვიყავი… ეს მაშინ, როცა შენ გხვდებოდი… ბედნიერი ვიყავი შენთან შეხვედრიდან დაშორებამდე, შენი ჩაძინებიდან შენს გაღვიძებამდე. მიუხედავად იმისა, რომ სულ რაღაც 12 საათი გრძელდებოდა ჩემი ბედნიერება, მაინც კმაყოფილი ვიყავი და მაინც მიხაროდა ცხოვრება. ახლა კი ცუდად ვარ და ალბათ კიდევ ძალიან დიდხანს ვიქნები ცუდად, შეიძლება უარესადაც.
_ მაგრამ რატომ? ამის ახსნა შეგიძლია? _ თვალები მოჭუტა და ირიბად გამომხედა.
_ შემიძლია… იმიტომ, რომ… შენ მე დამაავადე.
_ მართლა? რა გჭირს?
_ ქრონიკული მონატრება.
_ აჰა… ესე იგი, სიბერემდე უნდა მინატრო?
_ ჰო, ეგრე გამოდის.
_ მდააა. ესე იგი, შეყვარებული ხარ ჩემზე… ამის თქმა გინდოდა?
_ არა, შეყვარებული არ ვარ, _ რატომღაც, უცებ დავიხიე უკან, რადგან მომეჩვენა, რომ ის დასცინოდა ჩემს გრძნობებს.
_ როგორ არ ხარ, ხარ და არ გინდა ამის აღიარება, _ არ მომეშვა.
_ მე იმაზე მეტი ვაღიარე ახლა. ასე რომ, არც ამას დაგიმალავდი, _ მაინც მძლია სიამაყემ.
_ ო! _ ზუსტად ჩემნაირად შესძახა, _ მაშინ მითხარი, რომ არ გიყვარვარ.
_ ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავ.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ მე შენ არ მძულხარ.
_ ეგ პასუხი არ არის.
_ რატომ არ არის? მიყვარხარ კიდეც, როგორც უფროსი, თანამშრომელი და… როგორც მეგობარი, _ ვიპოვე გამოსავალი.
არ მიყვარხარ-მეთქი, ვერასდროს ვეტყოდი, რადგან გონის დაკარგვამდე მიყვარდა.
_ სულ ეს არის?
_ სულ ეს არის.
_ ეგეც საქმეა. მე კი მეგონა, თვალის დასანახავად გეჯავრებოდი.
_ რატომ გეგონა? ასე ნამდვილად არ არის.
_ იცი? დედაჩემს ძალიან მოეწონე. ასე მითხრა, ყველაზე კარგი გოგოა, ვინც კი შენ გარშემო ოდესმე მინახავსო, _ უეცრად სხვა თემაზე გადაიტანა საუბარი.
_ მატყუებ, _ სიმწრით გავიღიმე.
_ არ გჯერა? ახლავე დაგიმტკიცებ, _ მოულოდნელად ჯიბიდან მობილური დააძრო და დარეკა, _ დედიჯან, ვუთხარი და არ სჯერა! _ ხმამაღლა თქვა, როცა მობილურში ქალის ხმა გაისმა, თან სპიკერზე დააყენა ტელეფონი.
_ ნუ აწვალებ მაგ გოგოს, თორემ მოგკლავ! _ გაისმა ქეთევანის მხიარული სიცილი.
_ რატომ ვაწვალებ, შენ არ თქვი, კარგი გოგოაო?
_ ნიკა! მორჩი ლაზღანდარობას და დროზე დაბრუნდი სახლში, გელოდებით!
_ კარგი, მოვრჩი, _ ტელეფონი გათიშა და კვლავ ჯიბეში ჩააბრუნა, _ ახლაც არ გჯერა?
_ ნახვამდის, ნიკა. გილოცავ, მრავალს დაესწარი, _ ცივად ვუთხარი და გამოვბრუნდი.
არ გამომკიდებია. ერთიანად დავიცალე ემოციებისგან. დამძიმებული შევბრუნდი ბინაში, კარი ჩავკეტე და კედელს ოხვრით მივეყრდენი. ორი წუთიც არ გასულა და კარზე კაკუნი გაისმა… ისეთი, ნიკასეული… ასე სხვამ არ იცოდა დაკაკუნება. ძალიან ნელა გამოვაღე კარი.
_ შენ თუ იცი, რომ შენი სენი გადამდებია? _ მკითხა და ზღურბლს უკითხავად გადმოაბიჯა.
_ ნუთუ? ვინ გითხრა? _ უკან დავიხიე და თვალებით გავბურღე.
_ მე გეუბნები. იმიტომ, რომ ამწუთას ვიგრძენი, მეც რომ გადამდე.
ჟრუანტელმა ერთიანად მომიცვა. მინდოდა დამეჯერებინა, რომ მართალს მეუბნებოდა.
_ და ისე გადამდე, რომ სხვა ვერაფერზე ვფიქრობ. თვალწინ მხოლოდ შენი სახე მიდგას ყოველთვის. შენ ჩემი კონკია ხარ.
_ თვითმარქვია დაგავიწყდა, _ ხმა ჩამიწყდა.
_ არ დამვიწყებია. თუმცა, სულ არარსებულს თვითმარქვია მირჩევნია… გამომყვები ცოლად?
მისი შეკითხვა შოკის მომგვრელი აღმოჩნდა ჩემთვის. უეცრად თავბრუ დამეხვა და წავბარბაცდი. ნიკამ მსწრაფლ მომხვია ხელი და გულზე მიმიკრა.
_ შენ ყველაზე ლამაზი კონკია იქნები ჩვენი ქორწილის მეჯლისზე, რომელიც სულ მალე შედგება, _ ზედ ყურთან მიჩურჩულა, _ იქამდე კი მე შენს სენს ვუმკურნალებ, _ ამ სიტყვებით ყელზე დამეკონა, _ მიყვარხარ, ლო… ყველა ქალზე მეტად მიყვარხარ.
_ ვიცი, _ საყვარლად დავეჯღანე, რადგან მივხვდი, რომ ეს არ იყო სიზმარი და მისი ყველა სიტყვა გულწრფელად ჟღერდა.
_ მე კი ყველაზე ლამაზი პრინცი ვიქნები.
_ ეგ მეეჭვება, _ ეშმაკურად შევხედე.
_ მართლა? ესე იგი, აღიარებ, რომ ეს ის არ არის, რასაც შენ ელოდი?
_ არა… ეს მეტია, ვიდრე ველოდი.
_ ანუ, გომბეშოდ აღარ დამტოვებ?
_ არა, გადავიფიქრე, ქმრად პრინცი მირჩევნია.
_ მაშინ მაკოცე, რას უცდი, საცაა, თორმეტი ჩამოკრავს.
ვაკოცე… თან ისე, როგორც არასდროს… მთელი ჩემი ოსტატობა ჩავაქსოვე ამ ერთ კოცნაში _ რაც ვიცოდი და რაც არ ვიცოდი.
_ ახლა კი ჩაიცვი, გამოიპრანჭე. ჩემი ნაჩუქარი ფეხსაცმელი არ დაგავიწყდეს. ჯერ აქ შევხვდეთ ახალ წელს, ნახევარ საათში კი ჩემები გველოდებიან. არ უნდა დავაგვიანოთ. მერე კი უკან დავბრუნდეთ და თაფლობის ღამე აქ გავატაროთ, დიდი ნაძვის ხის ქვეშ.
_ ჩემთვის მოაწყვე ის ყველაფერი?
_ აბა ვისთვის, მე სხვა არავინ მყავს, _ ცხვირის წვერზე მოწყვეტით მაკოცა.
_ სად არიან სხვა ქალები? _ ყასიდად გავიკვირვე.
_ ყველა ერთად შენში გადავცვალე. კმაყოფილი ხარ?
_ უუუუკმაყოფილესიიიიიი! _ მთელი მით ვიყვირე.
_ მაშინ დროზე, სანამ გადამიფიქრებია, _ გემრიელად გაიცინა.
_ რატომ მაწვალე ამდენი, რას მერჩოდი? _ ვეღარ მოვითმინე, ეს კითხვა არ დამესვა მისთვის.
_ შენ არა, შენს სიამაყეს ვერჩოდი, თანაც… სამწუხაროდ, შენ აღმოჩნდი ის საცდელი ობიექტი, რომლითაც საკუთარ ნებისყოფას ვამოწმებდი.
8 8 8
… ახალ წელს იქ შევხვდით, მის ნაქირავებ ბინაში, უზარმაზარი ნაძვის ხის გვერდით. მერე ნიკასთან გავედით, სადაც ათიოდე სტუმარი დაგვიხვდა, ჩემთვის სრულიად უცხო ადამიანები, მაგრამ მისი ოჯახის ახლობლები. მერე კვლავ უკან დავბრუნდით და თაფლობის ღამე “ჩავატარეთ”, რომელიც მთელი იანვრის განმავლობაში თაფლობის თვედ გვექცა, თანაც… იტალიაში.
ჯვარი მხოლოდ იქიდან ჩამოსვლის შემდეგ დავიწერეთ, რასაც მართლაც არნახული ქორწილი მოჰყვა. ჩემი ბედნიერება იმდენად უსაზღვრო იყო, სივრცეშიც კი აღარ ეტეოდა.
_ შენ ჩემი ახდენილი ოცნება ხარ, _ მიჩურჩულა ნიკამ, როცა საქორწილო სუფრის შემდეგ, ქეიფით და დროსტარებით დაღლილები საძინებელში შევდიოდით, _ და დღეიდან ჩემი ტყვეც. სამუდამო პატიმრობა გაქვს მოსჯილი, განაჩენი უკვე გამოტანილია და გასაჩივრებას არ ექვემდებარება.
_ მაგრამ რა დავაშავე, რისთვის დამაპატიმრე ასე მწარედ? _ ავყევი ხუმრობაში.
_ რომანტიკული დანაშაულის ჩადენისათვის. ხომ არ დაგავიწყდა, რომ შემაცდინე?
_ არა, არ არ დამვიწყებია… შენ როგორ ფიქრობ, ნიკ, ეს კარგია თუ ცუდი? _ ვკითხე და სანამ რამეს მეტყოდა, სასწრაფოდ დავამატე, _ რა თქმა უნდა, კარგია, _ ჩემს საყვარელ შეკითხვაზე, ცხოვრებაში პირველად, მქონდა პასუხი.
_ უუუუუკარგესიიიიიიი! _ მთელი ხმით იყვირა ნიკამ, ხელში ამიტატა და საძინებლის კარი ფეხით შეაღო…