ოცდამეხუთეს ეფექტი - მოკავშირე (ეპიზოდი XXIV)

სანდრო ორი დღის განმავლობაში აღარ გამოჩენილა. მხოლოდ რამდენჯერმე დაურეკა ანას მობილურზე. სამწუხაროდ, არ მესმოდა, რაზე ლაპარაკობდნენ, მხოლოდ ანას გაღიზიანებული ტონი გავარჩიე.

აშკარად მობეზრდა აქ ყოფნა და ჩემთვის თვალყურის დევნება. ძალიან მინდოდა, რომ დავლაპარაკებოდი, მაგრამ ოთახში მარტო არასოდეს შემოდიოდა. ყოველთვის თან ახლდა იმ ორი მცველიდან ერთ-ერთი. ვამჩნევდი, რომ მასაც უნდოდა ჩემთან ლაპარაკი, მაგრამ თავს იკავებდა... არ ვიცი, სანდროსი ეშინოდა თუ სიმართლის მოსმენის...

ამ ოთახში ყოფნა აღარ შემეძლო, ინფორმაციულ ვაკუუმში ვიყავი. ლაშა ასე ახლოს იყო ჩემთან... ალბათ, მასაც მოუყვებოდნენ იმ წერილის შესახებ, რომელიც ვითომ მე დავწერე. მთავარია, არ დაიჯეროს ეს სისულელე...

აქამდე თითქმის დარწმუნებული ვიყავი, რომ ლაშა იძიებდა კვეზერელის საქმეს. ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, თუ სანდროსთან ექნებოდა რაიმე კავშირი. როგორც ჩანს, სანდრომ აიყვანა ლაშა იმისთვის, რომ გაეკონტროლებინა სიტუაცია... ე.ი. მან თავიდანვე იცოდა, რომელი სარეკლამო კომპანიის დაქირავებასაც აპირებდა "თეთრი არწივი" რეკლამის გადასაღებად.

ალბათ, იმ არასრულწლოვანთან დაკავშირებული ამბების შესახებაც იცოდა და თადარიგი დაიჭირა, იქამდე შემოაგზავნა "თავისი კაცი" ჩვენს კომპანიაში, სანამ "თეთრი არწივი" რეკლამას დაგვიკვეთავდა.

როგორც ვხვდები, ლაშას მხოლოდ ეს კონკრეტული დავალება ჰქონდა მიცემული. მახსოვს, როგორ გაუკვირდა, როდესაც ჩემი თხოვნით კვეზერელის საქმე ამოქექა. ალბათ, მაშინ დაეჭვდა. იმიტომაც იყო ამ რეკლამის გადაღების წინააღმდეგი და არც ჩემი გაშვება უნდოდა იტალიაში...

დილით ანა მარტო შემოვიდა ჩემს ოთახში და საუზმე შემომიტანა. ამჯერად ეგრევე აღარ გაბრუნებულა, კართან შეყოვნდა. თითქოს ვერ გადაეწყვიტა, დამლაპარაკებოდა თუ არა.

- შენ იცი ხო, ვინც ვარ? - მკითხა როგორც იქნა და კარადას ზურგით მიეყუდა.

- კი, ვიცი! ნაბიჭვარი დამნაშავის მოკავშირე ხარ!

შეცბა. აშკარად არ ელოდა ასეთ პასუხს.

- ძალიან მიკვირს, რა საერთო გაქვს მაგ მკვლელთან...

- სანდრო არ არის მკვლელი...

- არც ბევრი უკლია... კაცი, რომელიც უდანაშაულო გოგოს გააუპატიურებს და ცხოველივით გამოამწყვდევს საშინელ პირობებში, ის არც მკვლელობაზე დაიხევს უკან...

ისე ავღელდი, რომ ბოლო სიტყვები ძლივს ამოვთქვი. ანას შევხედე, - გაოგნებული მიყურებდა. მივხვდი, რომ გაუპატიურების ამბავი არ იცოდა.

- რა გაუპატიურებაზე ლაპარაკობ?

- არ მოგიყვა შენმა მეგობარმა?.. საინტერესოა, ნეტა რატომ დაგიმალა...

- იტყუები! სანდრო ამას არ იზამდა!

- რატომ არ იზამდა?

- უბრალოდ, არ გააკეთებდა ამას...

- ჰკითხე! დაურეკე და ჰკითხე... ან ჩადი ფლიგელში და ჩემი დახეული ტანსაცმელი ნახე, შენს ჩამოყვანამდე რომ გამომაცვლევინა... მოაყოლე, როგორ გამაუპატიურა იმ საშინელ რკინის მაგიდაზე, რომელზეც მერე წოლა და ძილი მიწევდა... - წარმოგიდგენია მაინც, რა საშინელებაა?

ნერვიულობისაგან კანკალი ამიტყდა. ანა გაუბედავად მოუახლოვდა საწოლს და კიდეზე ფრთხილად ჩამოჯდა.

- რითი შეგიძლია დაამტკიცო?

- ჩემი დახეული ტანსაცმელი ნახე-მეთქი, თუ არ დაწვა აქამდე... თუ გინდა, გავიხდი და ჩემს დალურჯებულ სხეულს გაჩვენებ! მხარი ახლაც კი მტკივა... კინაღამ მკლავი ამომიგდო...

ჯემპრის გახდა დავაპირე, მაგრამ შემაჩერა.

- არ გინდა, მჯერა...

მითხრა შეძრწუნებული სახით.

- ეტყობა, კონტროლი დაკარგა... რა კოშმარია...

- რა უნდა ჩემგან? - შენ მაინც მითხარი...

- გამოძიებასთან თანამშრომლობ? - მკითხა გაუბედავი ტონით.

- არა! მე არავისთან არ ვთანამშრომლობ... ჩვეულებრივი ფოტოგრაფი ვარ! ვერ წარმოიდგენ, როგორ ვნანობ, იმ ფლიგელში რომ ჩავედი... რატომღაც ძალიან მიზიდავს ეგეთი უცნაური ადგილები... მეც არ ვიცი, რატომ! ვერ მოვითმინე და ჩავედი...

- სანდროს რატომ არ უთხარი?..

- იმიტომ, რომ მასთან ერთად იქ ჩასვლა სექსის გარეშე არ გამოვიდოდა. რაც მათ სახლში ვარ, სულ ამაზე მიმანიშნებდა...

- და მერე რატომ წაყევი, თუ სექსი არ გინდოდა?..

- სულელი ვარ და იმიტომ! მითხრა, ფლიგელს დაგათვალიერებინებ და დავბრუნდებითო... უნახავი კი არ ვარ, რომ გეცეო და მეც დავუჯერე... მერე რაღაც კოდის შესახებ მკითხა, წერილი ამოიღო ჯიბიდან, რომელიც ვითომ ჩემს ჩანთაში იპოვა... აღიარებას მთხოვდა. - რა უნდა მეთქვა, რაც არ ვიცოდი? შენ მითხარი, რისთვის შევინახავდი ასეთ წერილს და რატომ ჩავიგდებდი თავს საფრთხეში, ჯაშუში რომ ვიყო? ნუთუ, ჯაშუშებს მეტი ტვინი არა აქვთ?..

ანა დაფიქრდა. შევატყე, რომ ვერ გადაეწყვიტა, დაეჯერებინა თუ არა ჩემთვის...

- ახლა აზრი აღარ აქვს, დამნაშავე ვარ თუ არა... ნებისმიერ ვარიანტში დამთავრებულია ჩემი საქმე... თქვენ მე აღარ გამიშვებთ...

ანა ფეხზე წამოდგა და კარისკენ გადადგა ნაბიჯი.

- შენ შეძლებ გააგრძელო ცხოვრება, როდესაც გეცოდინება, რომ უდანაშაულო ადამიანის სიკვდილში მიგიძღვის ბრალი?

ჩემკენ ზურგით იდგა, მაგრამ მაინც შევამჩნიე, როგორ ანერვიულდა. სახეზე ხელები აიფარა, მერე ფანჯარასთან მივიდა და ჩაილაპარაკა:

- საშინელებაა ამ შეგრძნებით ცხოვრება... ეს ნამდვილი სასჯელია...

მივხვდი, რომ გიორგის გულისხმობდა. იმასაც მივხვდი, რომ არ იცოდა, ცოცხალი რომ იყო. მიზანთან სულ უფრო და უფრო ახლოს ვიყავი. ცოტაც და შეიძლება დახმარებაზე დამეთანხმებინა.

- ანა, დამეხმარები?..

ვკითხე და საწოლიდან წამოვდექი. ჩემკენ შემობრუნდა. თვალები ცრემლიანი ჰქონდა.

- სამწუხაროდ...

ფრაზის დამთავრება ვეღარ შეძლო, ხმა აუკანკალდა. მასთან მივედი და ხელები მოვკიდე.

- მითხარი, რატომ ეხმარები სანდროს?..

შემომხედა. მერე ხელები გამაშვებინა და ისევ საწოლზე ჩამოჯდა.

- უბრალოდ, სანდრომ ძალიან ბევრი რამ გამიკეთა. მის გაცნობამდე არავინ არ ვიყავი, გესმის? სანდრომ ჭაობიდან ამომათრია... შეიძლება ბევრი რამე შეეშალა, მაგრამ ღრმად, გულში კარგი ადამიანია!

- ვერ წარმომიდგენია...

- მე რუსეთში ვცხოვრობდი. დედა მყავდა რუსი, მამა ქართველი. დაქორწინებულები არ იყვნენ, ისე გამაჩინა დედამ. მამამ გვარი მომცა და ოთხი წლის რომ გავხდი, თბილისში წამომიყვანა. მეშვიდე კლასამდე მასთან ვცხოვრობდი. მერე ინფარქტით გარდაიცვალა და დედასთან, მოსკოვში დამაბრუნეს. ჩემი აღზრდით თავი არ მოუკლავს, ბებია მივლიდა. სკოლაც ძლივს დავამთავრე.

დედაჩემი სულ სვამდა, გაუბედურებული იყო მოკლედ... დაიკარგებოდა ხოლმე კვირაობით... მე სწავლა ვეღარ გავაგრძელე. ფაქტობრივად, სულ გარეთ ვიყავი... გახსენებაც არ მინდა იმ პერიოდის, საშინელება იყო!

- სანდრო იქ გაიცანი?

- ჰო, შემთხვევით... ბარში გავიცანი. იქ ვმუშაობდი მიმტანად. ტელეფონზე ელაპარაკებოდა ვიღაცას ქართულად და გამოველაპარაკე... რაღაცნაირად გამიხარდა, ქართველი რომ აღმოჩნდა. ჩემი ცვლა რომ დამთავრდა, სასმელზე დამპატიჟა. მეც არ ვიცი, რა დამემართა, ყველაფერი მოვუყევი... ვტიროდი თან...

- აქ მაგან წამოგიყვანა?

- კი... ახალი პასპორტი გამიკეთა, სამოდელო სააგენტოსთან დამაკავშირა. ფაქტობრივად, რასაც ახლა წარმოვადგენ, მაგის დამსახურებაა...

დავფიქრდი. ვერ გადამეწყვიტა, მეხსენებინა თუ არა ანა იაშვილი...

- ეს ყველაფერი ძალიან კარგად მესმის, მაგრამ შენ არ ხარ ვალდებული, ცუდ საქმეებში გაერიო...

- უკვე დიდი ხანია ვმეგობრობთ და მენდობა...

- გიორგი კვეზერელის გატაცება მასთან რაიმე კავშირშია?

გიოს სახელის ხსენებაზე ისევ აღელდა.

- რატომ მეკითხები?

- თვითონ მკითხა, დავითის მოგზავნილი ხარო?.. რატო მკითხავდა აბა...

- მე ვერაფერს გეტყვი ამაზე... მხოლოდ ის ვიცი, რომ სანდროს გიორგის მოკვლა არასოდეს გაუვლია გულში... ის უბედური შემთხვევა იყო...

- პირველად შემოგხედე თუ არა, ძალიან მეცნო შენი სახე... აქ რომ წამომიყვანეთ, სულ ვფიქრობდი, საიდან მეცნობოდი... მერე გამახსენდა გაზეთში ნანახი ერთი სტატია...

ანა დაიძაბა და კარისკენ გაიხედა.

- იქ სურათი ვნახე, სადაც სანდრო, გიორგი და გიორგის საცოლის ფოტო იყო დაბეჭდილი... მივხვდი, რომ იმ გოგოს მაგონებ ძალიან...

ანას ჩემთვის აღარ შემოუხედავს, კარისკენ წავიდა.

- შენ ანა იაშვილი ხარ?

ვკითხე და მეც მისკენ წავედი. შეჩერდა. ისევ არ შემობრუნებულა, ისე ჩაილაპარაკა:

- არა, რა სისულელეა...

მერე უცებ შემოტრიალდა და პირველად მომმართა სახელით.

- ლუ, რაც ნაკლებ კითხვებს დასვამ, მით უკეთესი იქნება შენთვის...

- უკვე გითხარი, შენი მეგობარი აქედან ცოცხალს აღარ გამიშვებს-მეთქი! ეს შენც ძალიან კარგად იცი... ამიტომ მნიშვნელობა აღარ აქვს იმას, სიმართლე მეცოდინება თუ არა...

- რა გეცოდინება და რა არა, ეგ ჩემი გადასაწყვეტი არ არის... შენთვის ცუდი ნამდვილად არ მინდა, მაგრამ აქ გაჩერებაც აღარ შემიძლია... მე მივდივარ და სანდრო მოგხედავს, ალბათ... იმ ორი ტიპის ნუ შეგეშინდება, არაფერს დაგიშავებენ...

მიპასუხა და კარი გამოაღო. მივხვდი, რომ უკანასკნელ შანსს ვკარგავდი... მეც არ ვიცი, რა დამემართა, უცებ, თითქოს გაუცნობიერებლად წარმოვთქვი სიტყვები:

- რა შეიცვლება შენთვის, თუ გეტყვი, რომ გიორგი კვეზერელი ცოცხალია?

თითქოს მდუღარე გადაასხეს, ადგილზევე გაქვავდა. რამდენიმე წამის განმავლობაში ასე იდგა, ალბათ, ჩემი ნათქვამის გაანალიზებას ცდილობდა. მერე შემობრუნდა და გაბრაზებული ტონით მითხრა:

- სპეციალურად იქცევი ასე, ხომ? გაქცევა გინდა და აღარ იცი, რა მოიგონო... მსხვერპლის როლს თამაშობ, სინამდვილეში ძალიან ეშმაკი ხარ!.. მაგრამ ეს ზედმეტი იყო... გიორგი ცოცხალი რომ იყოს, აქამდე გამოჩნდებოდა... გიორგი მკვდარია! და მოვრჩეთ ამაზე ლაპარაკს...

- გიორგი მკვდარია, ისევე, როგორც შენ!

ვუპასუხე და თვალებში შევხედე.

- გამოძიებასთან თანამშრომლობ!.. უკვე ეჭვი აღარ მეპარება...

- აღარც მე მეპარება ეჭვი იმაში, რომ ანა იაშვილი ხარ! და თუ თავს დამნაშავედ გრძნობ გიორგის სიკვდილის გამო, მაშინ დამეხმარები, ვიცი...

- გიორგი მაშინ მოკვდა, როცა მე გამოვყავდი... ფარდულში ველოდებოდი, როდესაც მოულოდნელად ცეცხლი გაჩნდა. მე დაბმული აღარ ვიყავი და ფარდულში გადაადგილება შემეძლო... ცეცხლს ვერიდებოდი, მაგრამ კვამლის გამო გონება დავკარგე... ბუნდოვნად, მაგრამ მაინც დავინახე, როგორ შემოვიდა გიო და ხელში ამიყვანა...

მახსოვს, გასასვლელისკენ რომ მივყავდი... მიწაზე დამაწვინა და უკან შებრუნდა. ალბათ, იმ ეგვიპტელის გამოყვანაც უნდოდა, მაგრამ ჭერი ჩამოინგრა... მერე მეც გავითიშე...

- დარწმუნებული ხარ, რომ გიორგის გამოჰყავდი? სახე დაინახე?

ანა გაშეშებული იდგა და სადღაც უსასრულობაში იყურებოდა.

- სახე არ დამინახავს, რადგან რაღაც ჰქონდა აფარებული, მაგრამ ის იყო! ჩონჩხთან ერთად ის დანა იპოვეს, რომელიც იმ ეგვიპტელს წაართვა...

- მერე რა, ხომ შეიძლება, იმ ეგვიპტელებს ერთნაირი დანები ჰქონოდათ?

- იმათ წაუკიდეს ცეცხლი ფარდულს და რაღატომ გადამარჩენდნენ? - არალოგიკურია...

- მე არ ვიცი, იქ რა მოხდა, მხოლოდ ის ვიცი, რომ გიორგიმ ეგვიპტელს დანა წაართვა, დააბა, შენ ფარდულში დაგტოვა და მანქანის მოსაყვანად წავიდა... მერე მოვიდნენ თქვენი გამტაცებლები და ცეცხლი წაუკიდეს ფარდულს. გიორგი გამოიქცა, რომ დაგხმარებოდა, მაგრამ თავში რაღაც ჩაარტყეს და საბარგულში ჩატენეს...

- შენ საიდან იცი ეს ყველაფერი?

ანა შოკირებული იყო.

- თვითონ მომიყვა...

- დამიმტკიცე!..

- ის დანა ისევ მას აქვს... ზედ უცნაური ნიშნებია ამოტვიფრული... ტარზე ნახევარი მთვარეა გამოსახული...

ანა საწოლზე მოწყვეტით დაეშვა. რეაქციაზე ეტყობოდა, რომ დამიჯერა.

- კი მაგრამ, თვითონ რატომ არ დამიკავშირდა აქამდე?..

- იმიტომ, რომ სანდროს მოკავშირე ხარ... იცის, რომ ეგვიპტეში სპეციალურად წაიყვანე...

- ღმერთო ჩემო!..

წამოიძახა და სახეზე ხელები აიფარა.

- წესით, არაფერი არ უნდა მომხდარიყო... ჩვენი მოკვლის გადაწყვეტილება სპონტანურად მიიღეს... შეეშინდათ...

- ახლა დამეხმარები?

ვკითხე ისევ და მის გვერდით დავჯექი.

- სად არის ახლა? - შემომხედა და ცრემლები მოიწმინდა.

- არ ვიცი, ალბათ, საქართველოში... მისმინე, შენგან არაფერი არ მინდა, მხოლოდ გამიშვი... ვითომ კარი დაგრჩა ღია და გავიპარები... შენ მხოლოდ ის ორი გაართე რამენაირად...

ანა ფეხზე წამოდგა. ცოტა ხანი ოთახში დადიოდა და ფიქრობდა. ეტყობა, აზრებისთვის თავის მოყრა უჭირდა.

- სანდროს საკმარისად დაეხმარე და ხედავ კიდეც, რა შედეგამდე მიხვედით...

-თუ ცოცხალია, რატომ იმალება?.. რატომ არ განაცხადა პოლიციაში? - მკითხა ანამ და საწოლის კიდეს დაეყრდნო ხელებით.

- ეგ მეც არ ვიცი... მხოლოდ ის ვიცი, რომ დამამტკიცებელი საბუთები სჭირდება...

- ფლეშკა... - წამოიძახა უცებ. - ფლეშკა, ფლეშკა სჭირდება იმ სეიფიდან... შენც იმიტომ ჩახვედი...

- სამწუხაროდ, მე ვერ დავეხმარე, მაგრამ შენ შეგიძლია...

ვუყურებდი ანას და ვფიქრობდი, რამხელა რისკზე წავედი... ინტუიციურად ვგრძნობდი, რომ ჩემი ნათქვამი მასზე ძალიან იმოქმედებდა.

რამდენიმე წუთის განმავლობაში გაშტერებული იდგა, მერე უცებ მოწყდა ადგილს და ოთახიდან გავარდა. ერთი სიტყვაც კი არ უთქვამს, კარი გადამიკეტა. თავზარდაცემული კარს მივვარდი და მუშტებით ბრახუნი ავტეხე... ვეძახდი, მაგრამ აღარ გამოჩენილა.

სასოწარკვეთილი იატაკზე ჩავიკეცე. ნუთუ, ისევ არასწორი სვლა გავაკეთე?.. ისევ შევცდი?.. სად გაიქცა ნეტა... თუ სანდროს მოუყვება ყველაფერს, მაშინ ჩემი ხელით მოვიკლავ თავს. ამჯერად ყველაზე მნიშვნელოვანი ფსონი დავდე, წაგება თამაშის დასასრული იქნება... ვეღარაფერს შევცვლი, ვეღარ გამოვასწორებ შეცდომას. მეც გამაქრობენ და ადრე თუ გვიან, გიოსაც იპოვიან...

ცოტა ხნის მერე ეზოში მანქანის დაქოქვის ხმა გაისმა. ვიღაც წავიდა, ალბათ, ანა... უკანასკნელი იმედი მომიკვდა გულში.

ცოტა ხანში კიბეებზე ნაბიჯების ხმა გავიგე. კარს ვიღაც მოუახლოვდა. ფეხზე ავდექი და ოდნავ უკან დავიხიე. საკეტმა გაიჩხაკუნა და კარი გაიღო, - ანა იყო.

- საყიდლებზე გავაგზავნე... ცოტა დრო გვაქვს! წამომყევი! - მითხრა ჩუმად და კიბისკენ წავიდა. სიხარულისაგან კინაღამ გული გამიჩერდა. უკან გავყევი.

გარეთ ბნელოდა. ანას მანქანა ეზოში იდგა. მე ინსტინქტურად მანქანისკენ გადავდგი ნაბიჯი, მაგრამ შემაჩერა.

- მანქანით ვერ წავალთ! ავტობუსების გაჩერებამდე ფეხით მოგვიწევს სიარული...

- როგორც იტყვი! - ვუთხარი და ჟაკეტის ღილები შევიკარი, ციოდა.

გაჩერებამდე ფეხით ვიარეთ. გზიდან საკმაოდ მოშორებით, ძირითადად, ეზო-ეზო გადავადგილდებოდით. როგორც იქნა, გაჩერებამდეც მივაღწიეთ და პირველივე ავტობუსში ავედით. მთელი გზა ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია. ანა ფანჯარაში იყურებოდა.
სადღაც ჩამოვედით და გზა ფეხით გავაგრძელეთ.

- იცი, სად მივდივართ? - ვკითხე ანას.

- აქ ერთი პატარა სასტუმროა. დროებით მანდ გავჩერდებით! შენ საბუთები არა გაქვს, ხო?

- არა...

- მე ავიღებ ნომერს, შენ ცოტა ხანი გარეთ დამელოდე. საბუთების გარეშე არ შემოგიშვებენ!

სასტუმრო მალე გამოჩნდა, - ALBERGO “CESARI” ეწერა. პატარა სასტუმრო იყო, ორსართულიანი. ანა შიგნით შევიდა, მე გარეთ, სკამზე ჩამოვჯექი. კარგა ხანს მომიწია ლოდინი.

როგორც იქნა, ანაც გამოვიდა და ხელი დამიქნია. ჯერ სასტუმროს ბარში შევედით, ცოტა ხანი დავყავით, მერე კიბეები ავიარეთ და მეორე სართულის კორიდორში მოვხვდით. არავის არ დავუნახივართ.

ჩვენს ნომრამდე მშვიდობით მივაღწიეთ. პატარა ნომერი იყო... ანამ კარი რომ ჩაკეტა, მხოლოდ მაშინ ამოვისუნთქეთ...

- მადლობა ყველაფრისთვის... ვიცოდი, რომ დამეხმარებოდი!

- თუ აღმოჩნდა, რომ გიო არ არის ცოცხალი და მატყუებ, მაშინ სანდროს აღარ დაველოდები, ჩემი ხელით მოგკლავ!

- ეგ არ დაგჭირდება!.. ახლა რას აპირებ?.. გაქვს რამე გეგმა?

ფანჯარასთან მივედი და ჟალუზები დავხურე.

- იმ ადვოკატის მობილური იცი?

გაგრძელება იქნება

TAVERNA ALBA
თეა ინასარიძე