ვის გაუბერა 300 წითელი ბუშტი ნიკო ბერიძემ

ბათუმში დაიბადა და გაიზარდა. ნანი ბებომ ბავშვობიდან "ქუინისა" და ლუჩანო პავაროტის მუსიკას აზიარა. პირველი მისი შემოსავალიც ამ სფეროს დამსახურებაა. 500-ლარიანი სტიპენდია ერთი წლის განმავლობაში ერთ-ერთი მუსიკალური ფესტივალის ჯილდო იყო. გიტარაზე დაკვრა ისეთ ასაკში მოინდომა, ეს ინსტრუმენტი ხელში რომ დაიკავა, აღარ გამოჩნდა. არაერთი მუსიკალური კონკურსი და ანსამბლი იყო მის ცხოვრებაში. ერთ-ერთი მათ შორის, "ჯეოსტარი", იღბლიანი აღმოჩნდა, თუმცა თავად მიაჩნია, რომ ამ კონკურსამდე ბევრად მეტი გააკეთა, ვიდრე მას მერე. მის ცხოვრებაში იყო სპექტაკლი "ქეთო და კოტეც". დღეს კვლავ სტუდიაშია და ახალ სიმღერებზე მუშაობს.

ცოტამ თუ იცის, რომ ნიკო ბერიძე პროფესიით დიპლომატია. ამ განხრით არასდროს უმუშავია. ამბობს, რომ ამ ფაკულტეტზე მშობლების რჩევით ჩააბარა და დიპლომს დღემდე ინახავს. დღეს მომღერალს ცხოვრებისეულ გამოცდილებაზე ვესაუბრეთ.

- ბათუმში დავიბადე. მამა მცირე ბიზნესმენია. დედა უცხო ენების სპეციალისტია, წლების განმავლობაში ბათუმში კულტურის სამინისტროში მუშაობდა. მუსიკალურ განვითარებას რაც შეეხება, ბებომ შემოიტანა ეს ჩემში. გემოვნებიან მუსიკას მასმენინებდა სულ: "ქუინი", ლუჩანო პავაროტი... ბებიას გაზრდილი ვარ, დედის დედაზე მაქვს საუბარი, ძალიან მაგარი ბებო მყავს - ნანი მხატვარი. ძალიან ჭკვიანი ქალია, დღემდე ბევრ რამეს ვსწავლობ მისგან.

- დედმამიშვილები გყავს?
- მყავს პატარა ძმა და უფრო პატარა, ოთხი წლის ნახევარდა, მამის მხრიდან. დედა 39 წლისაა. ძმა 20-ის, მე - 24-ის. 5 წლის ვიქნებოდი, ჩემი მშობლები ერთმანეთს რომ დაშორდნენ, მერე ისევ შერიგდნენ, მერე ისევ დაშორდნენ და დღემდე ძალიან მეგობრული ურთიერთობა აქვთ. მამა ახლა რუსეთშია, იქ მუშაობს. აქვს ოჯახი. ჩემი მშობლების დაშორება არ ყოფილა იმის საფუძველი, რომ მამას არ ეზრუნა შვილებზე. მაქსიმალურად ერეოდა ჩვენი აღზრდა-განათლების საკითხებში. ერთადერთხელ მახსოვს მამის მწარე ხელი, ისიც უკანალზე. მე და ჩემმა ძმამ ფურცელი გადავახვიეთ და ასანთი მივუნთეთ, ვითომ სიგარეტს ვეწეოდით. ვიფიქრე, ახლა "დამარტყამს" და დამაგდებს-მეთქი. შევცდი, სულ ეს ხარ-მეთქი, გულში ვიფიქრე (იცინის). დედა უფრო მომთხოვნი იყო. სწავლაზე ორიენტირებული, მაქსიმალურად მაკონტროლებდა, რომ გაკვეთილები დროულად მესწავლა. სხვა შემთხვევაში არ მიშვებდა ეზოში. მეც ვცდილობდი, სწრაფად მესწავლა, რომ შემდეგ მეტი თავისუფალი დრო მქონოდა.

- კარგად სწავლობდი?
- მეშვიდე კლასამდე კარგად ვსწავლობდი, მერე მუსიკალური კუთხით ისეთი დატვირთული ვიყავი, სკოლაში თითქმის ვეღარ დავდიოდი. საერთოდ, ძალიან პასუხისმგებლიანი ადამიანი ვარ. როცა გაკვეთილი არ ვიცოდი, სკოლაში არ მივდიოდი. არ შემეძლო ავმდგარიყავი და ბლუყუნი დამეწყო, იმიტომ, რომ ნანახი მქონდა, რა საშინელი მოსასმენი და სანახავია, სხვა რომ ბლუყუნებს, განსაკუთრებით გოგონები. ოროსან გოგონებს ვერ ვიტანდი და ვერ ვიტან დღემდე.

- განიცადე მშობლების დაშორება?
- არა. მაშინ პატარა ვიყავი და ალბათ მთლად კარგად ვერ ვაცნობიერებდი ამ საკითხს. კამათი ოჯახში, რასაკვირველია, არ მსიამოვნებდა, თუმცა განცდები და დეპრესია ამის გამო ნამდვილად არ მქონია. ალბათ იმიტომ, რომ ჩვენმა მშობლებმა ძალიან კარგი ურთიერთობა შეინარჩუნეს. მამაჩემი დღემდე ურეკავს ბებიაჩემს "სკაიპში" და "სიდედროთი" მიმართავს. ჩემი მშობლები ძალიან პატარები იყვნენ,
დედა 16 წლის და მამა - 18-ის, როცა შეუღლდნენ და მათი დაშორების მიზეზიც ალბათ ეს იყო. მამაჩემი კაი ტიპია. 5 წელია, რაც მეორე ოჯახი შექმნა, ხშირად მაქვს მათთან ურთიერთობა ინტერნეტით.

- როგორი სოციალური ფონი, ფინანსური მდგომარეობა იყო ოჯახში. მამის გარეშე იზრდებოდით...
- რაც მინდოდა, ყველაფერი მქონდა, ველოსიპედი იყო ეს თუ სხვა სათამაშო, თუმცა მალევე მივხვდი, რომ ოჯახს უნდა დავხმარებოდი. პირველი ჩემი შემოსავალი ჩემი სტიპენდია იყო. ერთ-ერთ მუსიკალურ კონკურსში გავიმარჯვე და 500 ლარი დამინიშნეს სტიპენდია ერთი წლის განმავლობაში. იმ პერიოდში 500 ლარი ძალიან მაგარი ფული იყო. შევყარე ყველა სახლში. ძალიან ბედნიერები იყვნენ დედა, ბებია-ბაბუა. ას-ასი ლარი მივეცი ყველას. პირველი სტიპენდიით ნაძვის ხეც ვიყიდე. ახალი, "სვეცკი", გაფუშფუშებული ნაძვის ხეები იყო მაშინ შემოსული. შემდეგ ბათუმის ახალგაზრდულ მუსიკალურ თეატრში ვმუშაობდი ოთხი წელი, სოლისტი ვიყავი.

- ნაძვის ხე ვახსენეთ... თოვლის ბაბუა მოდიოდა თქვენთან შენს ბავშვობაში?
- მწარედ მახსოვს ერთი ახალი წელი. 3 წლის ვიყავი, მაგრამ მაინც კარგად მახსოვს. სიცხიანი ვიწექი საწოლში. დამპირდნენ, მოვა თოვლის ბაბუაო.

მართლაც გაისმა კარზე კაკუნი, მერე თოვლის ბაბუას როხროხი და შემომიტანეს საჩუქარი, მოგიტანაო. კედელზე მივახეთქე გამწარებულმა, ეს რად მინდოდა, თვითონ რატომ არ შემოიყვანეთ-მეთქი. დაიმტვრა ჩემი "ბეტმენი", მაგრამ ეგ ნაკლებად მადარდებდა. თოვლის ბაბუის ნახვა მინდოდა. 4-5 წლიდან უკვე დავრწმუნდი, რომ არ არსებობდა, უბრალოდ, არ ვამხელდი სახლში, საჩუქრები რომ მოეტანათ.

- მუსიკას დავუბრუნდეთ, ვიცი, რომ ხვიჩა მაღლაკელიძე შენი პედაგოგი იყო, გიტარას გასწავლიდა...
- კი, თავიდან სიმღერა არ მიყვარდა, გიტარა უფრო მიტაცებდა. ხვიჩამ არ მიმიღო, ძალიან პატარა ვიყავი. გიტარა რომ დავიკავე ხელში, აღარ ვჩანდი და ვოკალზე ჩამაბარებინეს სტუდია "ლახტში". გავიზარდე და მერე ხვიჩასთან დავდიოდი ორი წელი გიტარაზე. ნინო ქათამაძე მოდიოდა ჩვენთან. მახსოვს, ერთად ვმღეროდით ხოლმე. რამდენიმე თვეში დაიშალა "ლახტი" და ჩამოყალიბდა "აჭარის ტელევიზიასთან" არსებული სტუდია "ჩანგი", რომლის ბაზაზე მერე ბავშვთა ოპერა შეიქმნა. მის მერე გიტარა ცხრა წელი აღარ ამიღია ხელში. ბოლო სამი წელია აღვიდგინე დაკვრა, ოღონდ ახლა უკვე ელექტროგიტარაზე.

- ნიკო, ე.წ. ქუჩის აკადემია თუ იყო შენს ცხოვრებაში და რა მოგცა ამან გამოცდილების თვალსაზრისით?
- ქუჩა გარდაუვალია ყველა ბიჭისთვის. ბევრი რამ ვისწავლე ქუჩაში, პატივისცემა, ჩხუბი, რაც დიდად არ მიყვარს, მაგრამ ზოგჯერ საჭიროა. "ხულიგანი" არ ვყოფილვარ. უფრო მშვიდობის მტრედი ითქმის ჩემზე. მამას ვგავარ ამ მხრივ, რომ გამოჩნდებოდა უბანში, ჩხუბი მთავრდებოდა. ასე ვიყავი მეც... ფეხბურთის თამაშიც ვისწავლე ქუჩაში, მეგობრის დახმარება.

- სასიყვარულო გამოცდილებაზე რას მეტყვი?
- 14 წლის ვიყავი, პირველად რომ შემიყვარდა, უფრო სწორად, მომეწონა. ბათუმში გავიცანი დამსვენებელი გოგონა. სამი დღე ვიცნობდით ერთმანეთს. დღემდე არ ვიცი სად არის, სამწუხაროდ. გვარი კი დამავიწყდა, მაიკო ერქვა. პირველ კურსზე შემიყვარდა გოგონა, რომელთანაც 4-წლიანი ურთიერთობა მაკავშირებს. ეს იყო ჩემი პირველი და დაუვიწყარი სიყვარული, მაგრამ დამთავრდა.

- რას აკეთებ ხოლმე იმისთვის, რომ სიყვარული არ დამთავრდეს?
- განსაკუთრებულს არაფერს. ამ მხრივ კრეატიულობით არ გამოვირჩევი. არც გულის ფორმის ცეცხლი დამინთია შეყვარებულის ფანჯრის წინ, არც აივანზე ვძვრები ღამით და არც სერენადებს ვმღერი.

- არაფერი გახსენდება ახლა, რაც სიყვარულისთვის გაგიკეთებია სიურპრიზის სახით?
- ერთ-ერთი პიცერია დავხურე მის დაბადების დღეზე და უზარმაზარი კვატი მივართვი საჩუქრად. იყო სანთლები, რომანტიკა, მიუხედავად იმისა, რომ ზოგადად რომანტიკული არ ვარ. ერთხელ მეგობარს დავეხმარე. მისი შეყვარებულისთვის 300 წითელი ბუშტი გავბერეთ ორმა კაცმა, კინაღამ გავსკდით. "სკოჩით" ვაწებებდით ერთმანეთს ამ ბუშტებს და შუაში ნათია ეწერა. თანაც, ეს ზამთარში ხდებოდა და კინაღამ დაგვისკდა ფილტვები. ერთი ბუშტი გაფრინდებოდა, მივდევდით უკან. ბათუმის ბულვარში ეშმაკის ბორბალზე აიყვანა იმ ბიჭმა თავისი ნათია და ჩვენ სანაპიროზე გვეკავა ეს 300 ბუშტი წარწერით - ნათია.

- პროფესია როგორ აირჩიე?
- კონსერვატორიასთან არსებული მუსიკალური ტექნიკუმი დავამთავრე ვოკალის განხრით და მეორე პროფესიით დიპლომატი ვარ. მშობლებმა მირჩიეს, მეორე პროფესიაც აირჩიე რამეო. დიპლომატიას მეორეხარისხოვანს ვერ დაარქმევ, მაგრამ ჩემთვის მაინც ასე გამოვიდა. ამ პროფესიით არასდროს მიმუშავია. დავამთავრე და დავივიწყე.

- ჩვენ "ჯეოსტარიდან" გაგიცანით...
- ასეა, თუმცა მე მგონია, რომ ამ პროექტამდე მეტი მაქვს გაკეთებული, ვიდრე მას მერე. ზოგჯერ ჟურნალისტები ასე მისვამენ შეკითხვას - ერთ დღესაც გაიღვიძე და პოპულარული გახდი, ეს რა შეგრძნებააო. ჩემს შემთხვევაში ასე არ მომხდარა. ეს მხოლოდ უნიჭო რჩეულებს შეუძლიათ. მე 12 წელი დაუღალავი შრომის, სტუდიაში ღამეების თენების, გაუთავებელი რეპეტიციების ფასად მივაღწიე იმას, რასაც მივაღწიე.

- დღეს რას აკეთებს ნიკო ბერიძე?
- ბათუმში როცა ვარ, სტუდიაში ვმუშაობ, სიმღერებს ვწერ, უქმად არ ვატარებ დროს. ახლაც ახალ სიმღერაზე ვმუშაობ.

- როგორც მახსოვს, ბათუმში ჯგუფი გყავს...
- აღარ მყავს. დავიშალეთ "ბიტლებივით". "ჯეო პლანეტი" ერქვა ჩვენს ჯგუფს, მაგრამ... ჩაჰბარდა წარსულს. ეს მუსიკალური ორომტრიალი მუდმივად თან მდევს. ამის გამო ნერვები მაინცდამაინც კარგ დღეში არ მაქვს. ბავშვობიდან მოყოლებული, იმ დღიდან, როცა სტატიები იწერებოდა ბათუმის "საბავშვო ოპერის" წინააღმდეგ, როცა გვლანძღავდა ყველა, წერდნენ, ბავშვები დაკარგავენ ხმას და ვეღარ იმღერებენო, ჩვენზე ეს ცუდად მოქმედებდა. არავის იმ ჯგუფიდან ხმა არ დაგვიკარგავს. დღეს ყველა მღერის და ყველა მაგარია, გაუცრუვდათ იმედი. ერთი სიტყვით, ისეთი წლები გამოვიარეთ, სუსტი ნერვების პატრონი ვერ გადაიტანდა. გამიკაჟდა ნერვები. არაფერს ვნანობ. ამ ყველაფერმა გარკვეული გამოცდილება შემძინა, ცხოვრებას ვსწავლობ.

- ნიკო, ჩვენ ყველას გვაქვს ჩვენი წილი შეცდომები ამ ცხოვრებაში. განსაკუთრებით თუ გახსენდება რომელიმე...
- არა. უკან რომ დავბრუნებულიყავი, თავიდან გადავიტანდი ყველაფერს, რაც გადავიტანე 13 წლიდან დღემდე. ნერვების მოშლასაც. სხვანაირად არ ვიქნებოდი ის, ვინც ვარ დღეს. ეს არის ჩემი ცხოვრება, ჩემი განვლილი გზა და ამ გზით ვამაყობ. ჯერ კიდევ ბევრი მაქვს გასავლელი და ვცდილობ, ისე ვიარო, უკან მოხედვის არ შემრცხვეს. ვიყო მართალი საკუთარ თავთან, მეგობრებთან, ახლობლებთან და არაკეთილმოსურნეებთანაც კი.

ნინო მჭედლიშვილი