"ჩემმა ქმარმა თავის დაბადების დღეზე შვილი გამოაჩინა"

ჩემმა ქმარმა მაგარი დაბადების დღე მოიწყო, ყველას ისეთი "საჩუქარი" გაგვიკეთა, რომ ნამდვილად გაგვაკვირვა. ახლახან 60 წელი შეუსრულდა. ამ დღისთვის თითქმის ერთი წელი ემზადებოდა. მთელი სანათესაო დაპატიჟა, ისეთებიც, ვინც დიდი ხნის უნახავი ჰყავდა. მისი ასეთი მონდომება მიკვირდა და მაღიზიანებდა კიდეც, მაგრამ შვილები მეუბნებოდნენ, კარგი, ცოდოა, გაიხაროს, არაფერი დაუშალოო. მეც დავყევი მის ნებას და ამ სამზადისში ჩავერთე.
ეს დღეც დადგა. სტუმრები რომ მოვიდნენ და რამდენიმე ჭიქა დალიეს, ჩემი ქმარი სადღაც გაქრა. ნახევარ საათში კი 6 წლის ბიჭთან ერთად გამოგვეცხადა. ბავშვს მივეფერე, მეგონა, მისი ნაცნობის შვილი ან შვილიშვილი იყო. თამადას სადღეგრძელო სთხოვა, ბავშვთან ერთად მივიდა და მიკროფონით ხელში დიდი ამბით გამოაცხადა, რომ მისი შვილი იყო. ეს, იცით, რა იყო ჩემთვის? ქმრის საქციელმა თავზარი დამცა! ჩემმა დამ სასწრაფოდ გამიყვანა დარბაზიდან და მითხრა, თავი ხელში აიყვანე, როგორმე უნდა გადაიტანო, არაფერი შეიმჩნიოო. არ ვიცი, როგორ შევძელი, მაგრამ თავი შევიკავე, ისე მოვიქეცი, თითქოს ყველაფერი ვიცოდი და შეგუებულიც ვიყავი. ჩემს შვილებს, მგონი, ახლაც არ სჯერათ, რომ სიმართლე მაშინ გავიგე.
რა თქმა უნდა, ქმართან სერიოზული კონფლიქტი მომივიდა, ოღონდ მეორე დღეს, სახლში. წარმოიდგინეთ, თურმე კაცი მღალატობდა და მე ამქვეყანაზე ყველაზე ერთგული ქმარი მეგონა. ახლაც ვერ ვხვდები, როგორ გამომეპარა, რომ მას საყვარელი ჰყავდა, რამ დამიბრმავა თვალები. ბევრი რამ მახსენდება და თავს ვერ ვპატიობ, რომ ასე გამოშტერებული ვიჯექი. ვინ იცის, ის ქალი როგორ დამცინოდა.
ბავშვის დედა ჩემი ნაცნობი აღმოჩნდა. გაგეცინებათ, მაგრამ 8 წლის წინ ჩემს ქმარს მე გავაცანი. ბავშვობის მეგობრის შვილი იყო. ერთ დღეს ჩემს კორპუსთან შემხვდა და სახლში ამოვიყვანე. დედამისი უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ ნანახი აღარ მყავდა და მისი ამბები მაინტერესებდა. ამასობაში ჩემი ქმარიც მოვიდა სამსახურიდან და მასაც გავაცანი. როგორც ჩანს, იმ დღიდან გააბეს მეგობრობა და მერე შვილიც გააჩინეს.
ქმარს ღალატს არასოდეს ვაპატიებ. შეიძლება ოჯახი ვერ დავანგრიო ამ ასაკში, მაგრამ ჩემს გულს ვერასოდეს მოიგებს, ხმას არ გავცემ. შვილებმაც გული მატკინეს. უფროსი ბიჭი მეუბნება, ბავშვი უნდა მივიღოთ, ბოლოს და ბოლოს ჩემი პატარა ძმაა და ხელს ვერ ვკრავო. არ უნდათ, ბავშვს ატკინონ გული, მაგრამ მე რომ მიხეთქავენ გულს, ეს არაფერია?! ჩემზე რატომ არ ფიქრობენ?! ბავშვის წინააღმდეგი კი არ ვარ, უბრალოდ მისი დანახვა არ მინდა. შეიძლება სხვისთვის ანგელოზის სახე ჰქონდეს, მაგრამ მე მასში მოღალატე კაცის და ქალის სახეს ვხედავ. არ ვარ ისეთი ძლიერი, მივიღო და გულში ჩავიკრა. ზოგჯერ ვფიქრობ, იქნებ ჯობია, სადმე გადავიკარგო. აი, მაშინ როგორ შვებით ამოისუნთქავდნენ!
ძალიან მტკივა, ძალიან ვნერვიულობ და ამიტომ შემოგჩივლეთ. იმედია, "სარკის" მკითხველებს შორის მაინც აღმოჩნდება ისეთი ვინმე, ვინც გამიგებს.
თქვენი ერთგული მკითხველი