...მაინც ვერ დავემალე 1

მარტის თვესავით არეულია ჩემი ფიქრები (და ეს ყველაფერი სექტემბერში), ეჭვებით შეპყრობილია ჩემი სული და მარტოობისგან მოსული იდუმალება მიპყრობს... გრძელი დღეების რიგები კი მიდიან... აწმყო, წარსული და მომავალი დამდგარან ჩემი ფიქრების ზღვარზე... თავში ტრიალებს ათასი კითხვა და ყველა თავის პასუხს დაეძებს... ბოლო დროს ფიქრებში ქექვა შემიყვარდა, იქ ხომ ოცნების ლურჯი ზღაპრებია... ზღაპრების ასაკს კარგა ხანია გავცდი, მაგრამ მაინც რომ მინდა მათი მჯეროდეს??? გამოცდილება დავარქვი სახელად შეცდომებს, რომლებიც ჩამიდენია... მეხსიერება, თითქოს დღიურია, რომელიც უსარგებლო ნივთვით სულ თან დამაქვს, თან მამძიმებს, ჩანთიდან ამოღება კი არ შემიძლია... ვეღარ წავშალე მეხსიერების უსარგებლო დღიურიდან ფრაზა, რომლითაც დღეს რეალობას უმოწყალოდ შემანარცხეს... ერთი ფრაზის ბრალია დღეს მელანქილიის ჭინკები, რომ შეუჩნდნენ ჩემს ფიქრებს და ბოროტად დასცინიან... მუშაობასაც ვეღარ ვახერხებ, კომპიუტერის მონიტორს დაახლოებით თხუთმეტი წუთია მივჩერებივარ, ხვალ მოხსენება მაქვს ჩასაბარებელი, მე კი წერა არ შემიძლია... წელს ნაადრევად აცივდა და ჩვენს ქალაქს უჩვეულო ამინდბი შეეჩვია, თითქმის ყოველ საღამოს წვიმს, თან ისეთი მონდომებით უშენს, ხანდახან სურვილი მიჩნდება წვიმას ვკითხო, ხომ არაფერი ტკივა? აბა ასე მწარედ რა ატირებს? მაგიდას იდაყვებით დავეყრდენი, თითები თმებში შევიცურე და ხელისგულები საფეთქლებზე მოვიჭირე, თვალები დავხუჭე და ლამის ასეთ მდგომარეობაში ჩამეძინა, ტელეფონმა რომ დარეკა გველნაკბენივით შევხტი შიშისგან და ასე თუ ისე გამოვფიზლდი ძილბურანიდან, საათს დავაჩერდი, ასე გვიან ვინ მაწუხებსთქო და უცხო ნომრის დანახვაზე წარბი ავწიე, როგორც გაკვირვებულს მჩვევია ხოლმე
-ბატონო! ვიკითხე საკმაოდ ოფიცილურად
-ანა შენ ხარ? მომესმა მორიდებული, დაბნეული, ოდნავ ნაცნობი, სასიამოვნო მამაკაცის ხმა ყურმილის მეორე მხრიდან
-არ, ვიუარე დაუფიქრებლად
-როგორ, ანაბელ, შენ არახარ? უფრო დაიბნა ადამიანი იქსი
-ანებელი? რამდენი ხანია ასე არავის მოუმართავს ჩემთვის
-ბელ ეს ხომ შენ ხარ? სიცილი ვეღარ შევიკავე, რადგან მივხვდი, რომ ვიღაც მირეკავდა ჩემი უახლოესი წარსულიდან, მაგრამ ჯერ ვერ მივხვდი ვინ, ასეთ სიტუაციებში ხშირად ვეხვეოდი სახელის გამო, მადლობა ალბათ მშობლებს უნდა გადაუხადო, მერე ყურადღება მოვიკრიბე, ყურებამდე გაწელილ ტუჩებს თავი მოვუყარე
-იცით, მოდი თქვენ გადაწყვიტეთ რას დამიძახებთ, ანას, ანაბელს თუ ბელას მე კი ყველაზე გიპასუხებთ, რომ ეს მე ვარ, სახელების მთელი კომპლექტი მაქ, მადლობა ჩემ მშობლებს, ეხლა კი მითხარისთ ვინ ბრძანდებით და რისთვის მაწუხებთ ასე გვიან?
-მე ზაზა ვარ
-რომელი ზაზა?
-ზაზა, გიორგის ძმაკაცი, სკოლაში ერთად ვსწავლობდით,
-აა, ზაზა კობახიძე არა?
-კი ნამდვილად მე ვარ
-აბა რა ხდება? რითი შემიძლია დაგეხმარო?
-რა იცი რომ დახმარება მჭირდება?
-რაც სკოლა დავამთავრეთ მის მერე არ მინახიხარ, არც სკოლაში ვიკლავდით მეგობრობით თავს, ახლა თითქმის თერთმეტი საათია და იმის საკითხავად ნამდვილად არ დამირეკავდი, როგორ ხარ და რას შვებიო, აბა გისმენ რა ხდება?
-ცოტა უხერხული სიტუაციაა, ზაზა გაჩერდა, ვერ ვიტან საუბარში უაზრო პაუზას, თუ სათხოვარი გაქვს რამე პირდაპირ თხოვე რა ადამიანს, რას ახვეწნინებ?
-იქნებ მაინც მითხრა რა ხდება
-თბილისში ვარ და... ერთი ორი დღე მომიწევს დარჩენა, აქ ყველაფერს მივხვდი, ღამის გასათევი სჭირდებოდა და მეც აღარ დამიტანჯია
-გასაგებია, სადახარ?
-ავლაბარში
-მეტროთი წამოხვალ თუ ტაქსით? ამას იმიტო გეკითხები რომ ტაქსმა ბევრი არ გამოგართვას, ხუთ ლარზე მეტი არ მისცე
-მეტროთი მირჩევნა თუ შენთან ახლოსაა
-კი ახლოსაა, ხუთი წუთის სავალია, რუსთაველზე ამოდი, რომ ამოხვალ დამირეკე
-მადლობა
-გელოდები
ზაზა ჩემი ბავშვბის ნაწილია, ბავშვობა კი ბათუმში იყო, მე ბათუმელი ვარ, თუმცა არა აჭარელი, არამედ გურული, ყოველთვის დამოუკიდებლობისკენ ვისწრაფოდი და უკვე ექვსი წელია საწადელი ავისრულე, სკოლის მერე ჯავახიშვილის უნივერსიტეტში ჩავაბარე, ჯერ ბაკალავრიატი, ახლა მაგისტრატურა და სამსახური, მერე??? მერე რა იქნება ჯერ არ ვიცი, სავარაუდოთ იტალია, დაახლოებით ხუთი წლის ნამძილზე, სწავლის და მუშაობის ჩემი ათწლიანი გეგმაც ოთხ წინადადებაში ჩავატიე და ნახევარი კი უკვე განვახორციელე კიდეც, ახლა ისევ წარსულის მოგონებას უნდა შევხვდე, უცნაურად ავფორიაქდი და ისევ ტელეფონმა გამიფანტა ფიქრები
-ამოვედი რუსთაველზე, ისე მითხრა ზაზამ, რომ ბატონოს თქმაც კი არ მაცალა
-ეხლა ფილარმონიისკენ წამოდი
-აჰა, კარგი ხუმრობა იყო
-მარცხნივ წამოდი, ტელეფონი არ გათიშო, ჯერ გვირაბივით რაღაცას გამოივლი
-გამოვიარე
-რა იყო მორბიხარ?
-ფაქტიურად კი, არ გესმის რა ამინდია?
-მერე დაახლოებით ორმოცდაათ მეტრს გამოივლი, ქუჩას გადმოკვეთ, ხელმარცხნივ პოპულის მაღაზია იქნება
-ეს მინიშნება იყო იმაზე, რომ ხელცარიელი არ უნდა მოვიდე?
-ეხლა ისეთ მინიშნებას მიიღებ, რომლის მეშვეობითაც ღამის გასათევს ვერ მოაგნებ, თუ მასეთ გონებამახვილობას არ მოეშვები
-ბოდიში
-მერე მაღაზიებია, მერე საქართველოს და ლიბერთი ბანკის ოფისები, მერე ორმოცდამეთერთმეტე სკოლა, სკოლის გვერდით, მხოლოდ ერთი სადარბაზოა და მემგონი ჩემი გვარი გახსოვს
-შენი გვარი რა შუაშია?
-სადარბაზოსთან რომ მოხვალ, ჩემი გვარის გასწვრის დარეკე ზარი, ამ დროს ზარიც გავიგონე
-გავაღე, ამოდი, მესამე სართული, მარჯვნივ ლურჯი კარები, კარებიც გავაღე და ზაზას გამოჩენას დაველოდე, ღიმილით შევეგებე
-გამარჯობა, ღიმილითვე შემომაგება სალამი
-გაგიმარჯოს, მოდი, მოვეცალე კარებს და გზა დაუთმე შემოსასვლელად, ისევ უცნაურ სიტუაციაში ჩავვარდით, ზაზა თითქოს გადასაკოცნად გაჩერდა, ჩემი გაკვირვებული მზერა რომ დაინახა, სახლის ზღურბლს გადმოაბიჯა და მელოდა კარს როდის მივკეტავდი, თავიდან ფეხებამდე სველი იყო, წყლის წვეთები შემოსასვლელში დაგებულ მეთლახზე ეცემოდნენ, მაშინვე სააბაზანოსკენ მივუთითე
-სააბაზანოში შედი, შემშრალდი, მე კი მშრალ ტანსაცმელს მოგიტან, ახლა მას ჩემზე გაკვირვებული სახე ქონდა
-არამგონია შენი გარდერობინად მომიხდეს რამე, უხერხულად გამიღიმა და შეიშმუშნა
-სასაცილოა, ირაკლის (ჩემი ძმა) ტანსაცმელს მოგცემ, რაღაც რაღაცეები აქვს დატოვებული, იმედია არ დამიწუნებ
-სველს მაინც აჯობებს, მე ოთახში შემოვედი, ზაზა სააბაზანოში, ახლაღა გავაცნობიერე რა უხერხული იქნებოდა, ფაქტიურად უცნობ ბიჭთან ერთად რამდენიმე ღამის მარტო გატარება, არა არ შემშინებია, ან რისი უნდა შემშინებოდა, მაგრამ მაინც, აბა წარმოიდგინეთ თქვენი თავი ჩემს ადგილზე, ტანსაცმელი მოვძებნე, ზაზას კარებზე მიუკაკუნე და ტანსაცმელიც იქვე დავუტოვე, ინსტიქტურად სამზარეულოს მივაშურე, მივხვდი რომ მშიერი იქნებოდა, ის-ის იყო სუფრის გაშლა დავამთავრე ზაზაც გამოვიდა მოწესრიგებული
-კარგათ მოწყობილხარ, მითხრა მას მერე რაც ოთახის თვალიერებას მორჩა
-კარგ ადგილასაც ცხოვრობ, მარტო, სამოთხეში ხარ
-სხვანაირად შეიძლებოდა ყოფილიყო? და რა ბათუმში ცუდ ადგილას ვცხოვრობ?
-არა იქაც პირველ კლასში ხარ
-მოდი აქ, ვივახშმოთ და თან მომიყვები რა ქარმა გადმოგაგდო თქვენთვის ავადსახსენებელ ქალაქში, მაგიდას მიუსხედით, ზაზამ კმაყოფილად გადახედა სუფრას, ისეთი გრძნობა მქონდა, ვითომ მე ვყოფილიყავი სტუმარი და მამოწმებდნენ, მშვიდათ ჭამა ვაცადე, ბაბუას შავი ღვინითაც გავუმასპინძლდი და მერე მივხვდი, რომ ეს თამამი გადაწყვეტილება იყო, ზაზა არაფერს მიხსნიდა, მე კითხვის გამეორება მომერიდა, არ მინდოდა ეფიქრა, რომ მისი აქ ყოფნა მაწუხებდა, ჩემი ტელეფონი ისევ აწკრიალდა, ზაზას ბედოვლათი ძმაკაცი და ჩემი ყოფილი კლასელი გიო მირეკავდა
-ბელუსი როგორ ხარ?
-რომ შეგშურდება ისე, შენ რას უსაქმურობ? ისევ მამიკოს ხარჯზე ცხოვრობ არა?
-კარგ ფორმაში ხარ, მეტკინა მე გული ისე, ცოტა,
-ცოტას არაუშავს, აიტან, აბა რა ხდება? რითი დავიმსახურე შენი ასეთი ყურადღება?
-ისა, მომენატრე, როგორ ხარ? სტუმრები ხო არ გყავსთქო...
-მოგენატრე? მატყუარა, სტუმრები??? არა სრულ სიმშვიდეში ვარ, ვიცრუე მე და ზაზას გაეცინა, გაჩუმდითქო ვანიშნე, გოი როგორც ჩანს აღელდა
-მართლა მარტო ხარ? აბა სად წავიდა? მოერიდა დარეკვა? გზა აებნა? გაუაზრებლად კითხულობდა თავისთვის, შემეცოდა
-ხო კაი დაწყნარდი, სახში მყავს, შევიფარე, დავაპურე, სამომავლოდ გამაფრთხილე როცა სტუმრებს გამომიგზავნი, შესაბამისად მაინც დავხვდები, ამ დროს ზაზამ ტელეფონი წამართვა
-ბიჭო ყველაფერი კარგადაა, ცოტა მემგონი შევაწუხე მარა სხვა გზა აღარ მქონდა, ყველაფერი მაღალ დონეზეა, უსწავლია გოგოს მზარეულობა! გათამამდა ზაზა და ეშმაკურად გამომხედა, მერე ყურმილი მომაწოდა
-რაღა გინდა? სიცილით ვკითხე გიოს
-მადლობა ბელ
-კაი რა, რისი მადლობა, მეგობრები აბა რისთვის არსებობენ?
-შენთან ვალში ვართ
-ბათუმში რომ ჩამოვალ მაგას მერე გაგახსენებ
-აბა თქვენ იცით, აიტანე ცოტა ხანი
-ასატანი არაფერი ჭირს, ზის და ჩუმად არი, არაფერს ამბობს, მარტო ჩემს მაცივარს ემუქრება დაცარიელებით, ზაზამ ისევ გამომართვა ტელეფონი
-შეეშვი რა, მეც ვეყოფი შემაწუხებელი, უყვირა გიოს და ტელეფონი გათიშა
-ეს რა თავხედობა იყო? ვიკითხე გაბრაზებული ხმით
-ვითავხედე რამე?
-მოდი ერთ რაღაცაში გავერკვიოთ, მე ჩემს სახში შეგიფარე, არ იფიქრო, რომ მაწუხებ, მაგრამ ერთად თუ რამდენიმე დღე უნდა გავატაროთ თავიდანვე გაფრთხილებ, კიდე ერთი ასეთი გამოხტომა და სხვა თავშესაფრის მოძებნა მოგიწევს, ბოდიშებს არ მივიღებ, შეეცადე, რომ საბოდიშოდ არ გაგიხდეს საქმე, შეიძლება გავიგო რა საქმეზე ხარ ჩამოსული?
-შევეცდები თავი გავაკონტროლო, ამერიკის საელჩოში ვიყავი დაბარებული გასაუბრებაზე, გემზე მივდივარ და ამერიკის ვიზა მჭირდება, საელჩოში საბუთები დამქირავებელ კომპანიას უნდა გამოეგზავნა, არ ვიცი რა მოხდა არ გამოუგზავნიათ, თუ საელჩოში აერიათ რამე მაგრამ, ჩემი საბუთები ვერ ნახეს, ყველაფრის გარკვევას დამპირდნენ და ხვალ დამიბარეს, ბათუმში ჩასვლას და დაბრუნებას ვერ მოვასწრებდი, შენს მეტი კიდე ნაცნობი არავინ მყავს, რომელთანაც დარჩენას შევძლებდი
-გასაგებია, გაფრთხილებ ჩემ მზარეულობაზე თუ კიდე იხუმრებ, საერთოდ მშიერი დარჩები
-ეს კომპლიმენტად უნდა მიგეღო
-ძალიან საეჭვო კომპლიმენტი იყო, საუბართან ერთად მაგიდას ვალაგებდი, სამზარეულოც მივალაგე, ზაზა ტელევიზორს უყურებდა
-ზაზა ყავას დალევ თუ ჩაის? ვკითხე როცა ლაგებას მოვრჩი
-ყავას
-რძიანს, ნალექიანს თუ უნალექოს?
-ეს ძაან თბილისური კითხვაა არა? მერე მკითხავ შაქრიანს თუ უშაქროსო ხო? დიდი ჭიქით თუ პატარათიო და მეც ყავის დალევის სურვილი დამეკარგება ამდენი კითხვების გადამკიდე, ისე ძალიან გავბრაზდი... გუნებაში სულ უმადური ვეძახე ზაზას, ჩემ თავს კი სულელი
- დღეს ყავას ვერ მიიღებ, მემგონი ხვდები რატომაც
-ხვალ ახალი თავშესაფარიც მოსაძებნი მაქვს არა?
-შენს ადგილას მაგაზე ზრუნვას დღეიდანვე დავიწყებდი, უკვე ვხვდებოდი, რომ მის ასეთ თავხედობას მდგომარეობიდან გამოვყავდი, დიდხანს ვერ გაუძლებდი და გაცლა ვამჯობინე
-ცალკე ოთახს ვერ შემოგთავაზებ, მაგრამ ჩემი რბილი ტახტი სიამოვნებით გიმასპინძლებს, ნაძალადებათ გავუღიმე, ტახტი გავუშალე და მშვიდობიანი ღამე ვუსურვე, მაინც სტუმარი იყო და რა მექნა? ჩემი ოთახის კარები შევაღე
-ვაუ, წამოიძახა უცებ ზაზამ, დაინტრიგებული შევჩერდი ოთახის ღია კარებში, ზაზას შემოუტრიალდი, გაკვირვებული და კითხვით სავსე მზერა მივანათე, მაგრამ კითხვის დასმა მაინც მომიწია
-როცა ვაუს ამბობენ, ან რაღაცით გაკვირვებულები, ან აღფრთოვანებულები არიან, რას ნიშნავდა შენი "ვაუ"?
-ორივეს, ძალიან შეცვლილი ხარ, სხვანაირად ლაპარაკობ, სხვანაირად გაცვია, თმები სხვანაირად გაქ, მაგრამ თვალები და ხასიათი შეგრჩა ძველებური, თვალები თბილი და მოციმციმე, ვარსკვლავებით სავსე, ხასიათი კი ტიპიური გურული ქალის, ხისტი დ ენამწარე, გაკვირვებისგან მარჯვენა წარბი დასაშვებზე მაღლა ავწიე, მივხვდი ზაზა სკოლის პერიოდის ანაბელს მადარებდა
-გაკვირვებულზეც წარბის აწევას ვერ გადაეჩვიე თურმე, გამიღიმა უცნაურად, ძალაუნებურად ღიმილი მეც გადმომედო
-არ მეგონა შენს ამდენ ყურადღებას თუ ვიპყრობდი სკოლაში და ასე კარგათ თუ მიცნობდი
-შენ სკოლაში კიდევ ბევრ რამეს ვერ ამჩნევდი, არც არი გასაკვირი, შენნაირი ძმის ხელში, სხვაგვარად არ შეიძლებოდა ყოფილიყო, შენი კარგად გაცნობის უფლებას კი არავის აძლევდი, სკოლის კიბეებზე დამადლებული გამარჯობა შენ ცნობა გგონია? ესეც იმ შემთხვევაში თუ კარგ ხასიათზე იყავი
-მეე? ეს მე ვიყავი ასეთი? დამადლებულიო? საერთოდ ახლაც ვთვლი, რომ გამარჯობა პირველად ბიჭმა უნდა გითხრას, შენ კი ისე იყავი დაკავებული შენი მაგარი ბიჭის იმიჯის შექმნით და გოგოების თავის მოწონებით, რომ გეგონა სკოლაში მარტო შენ იყავი მასეთი მაგარი, როგორ ვერ გიტანდით, შენ და გოი რომ შემოზირზღილდებოდით კლასში, სისხლს რომ მიშრობდით, იდიოტური ხუმრობებით, რომლებიც არ იყო სასაცილო, ვერ ვიტანდი თქვენნაირ განებივრებულ, საკუთარ თავზე უზომოდ შეყვერბულ, უსაქმურ ბიჭებს
-ხო ეგ სიძულვილი გეტყობა გენეტიკური გქონდათ, შენ ძმასაც არ ვეხატებოდით გულზე და მაგიტომაც გვიბაგუნებდნენ წამდაუწუმ ეგ და მისი ძმაკაცები
-სამწუხაროა ეს აქამდე რომ არ ვიცოდი, მადლობას ვეტყოდი ირაკლის ამისთვის
-ახლაც არარი გვიან, ახლაც ვერ მიტანს, ქუჩაში ცხვირაშვერილი მხვდება ხოლმე და რაღაც ირონიულად მიღიმის
-ახლა რაღა გაქვთ გასაყოფი?
-ვიცი რო?
-კაი მოვრჩეთ, არ გეწყინოს, რაღა დროს სკოლის ამბებია, მოდი ვაღიაროთ რომ იმ პერიოდში არცერთს არ გვეხატებოდა ერთმანეთი გულზე
-სკოლის მერე მართლა ძაან შეიცვალე
-ზაზა ეს ნორმალურია, სკოლა რომ დავამთავრე თექვსმეტის ვიყავი, ახლა კი თითქმის ოცდაორის ვარ
-ახლა უკეთესი ხარ
-მადლობა, თავი უხერხულად არ იგრძნო, მე სამუშაო მაქ და ჯერ დაძინებას არ ვაპირებ, შევეცდები არ შეგაწუხო
-მეც შევეცდები არ ვიხმაურო.