...მაინც ვერ დავემალე 2

ოთახის კარები რომ მივიხურე, წარსულიდან ისევ აწმყოს დავუბრუნდი, მოხსენების წერას შეუდექი, მობილიზება ვერ მოვახერხე, მაინც სხვა რაღაცეებზე მეფიქრებოდა, მისაღები ოთახიდან ტელევიზორის ხმა ისმოდა, სავარაუდოთ ზაზა ისევ ფხიზლად უნდა ყოფილიყო, როგორც იქნა მოხსენების წერას მოვრჩი, ზერელედ გადავიკითხე, ხვალ საყვედური არ ამცდებათქო გავიფიქრე, კარგი იქნებოდა, ასე ერთი კვირა მაინც თუ დავისვენებდი, სამსახურში დღევანდელი კამათის მერე, ვხვდები დამეძაბება ურთიერთობა ზოგ-ზოგიერთებთან, გაცხარებულ კამათში, როგორი რეპლიკები მომაყარეს... ოცდამეორე საუკუნის ადამიანი ხარო, გრძნობები სულ არ გაგაჩნიაო, თავის შეყვარება იცი მარტო, სიყვარულზე კი წარმოდგენა არაგაქო!!! დაძაბული ერთი კვირა მელის წინ სანამ ყველაფერი არ მიწყნარდება, ახლა ზაზა დამემატა... ლოგინში რომ დავწექი თითქმის სამი საათი იყო, ვერ ვიტან როცა ასეთ მდგომარეობაში ვარ, წესით უნდა მეძინებოდეს, მე კი ფიქრები არ მაცლიან ძილს, ყველა მოგონება რომელიც კარგა ხნის დავიწყებული მეგონა და საიმედოდ ჩაკეტილი მეხსიერების იმ ნაწილში რომელსაც უსარგებლო მოგონებები ქვია, ერთიანად ამეშალა, ვცდებოდი , როცა ვფიფრობდი რომ ყველაფერი წარსული იყო, ვცდებოდი და მერე თურმე როგორ, სულ სულ ყვალაფერი გამახსენდა რაც კი სკოლასთან და ზაზასთან იყო დაკავშირებული, საკუთარი თავისაც შემცხვა ცოტა, იცით რატო? ზაზა პირველი ბიჭი იყო რომელიც, როგორ ბიჭი ისე მომეწონა, ძალიან მომწონდა, ისე ძალიან რომ მძულდა ის, პარადოქსია არა? ჩემ თავს გაუბრაზდი ამდენი წლის მერე ისეთი გაუწონასწორებელი და ცანცარა ბიჭი როგორ მოგწონდა როგორიც ზაზა იყომეთქი! ბავშვურად მაღიზიანებდა მისი პოპულარობა სკოლის მდედრობით მხარეში, ის რომ გოგონები ბუზებივით ეხვეოდნენ და ეს ვაჟბატონი ჭკუაზე აღარ იყო, სახეზე ეწერა, ყველა გოგო ჩემიაო! ოხ როგორ ვერ ვიტანდი მის ასეთ სახეს და ყოველთვის ვცდილობდი თუ საშუალება მომეცემოდა ძალიან მწარედ დამეკბინა, მის ნაკლოვანებებზე მიმეთითებინა და მერე იმით ვიღებდი სიამოვნებას მთელი დღე ცხვირჩამოშვებულს რომ ვხედავდი, თუ შემამჩნევდა რომ კარგ ხასიათზე ვიყავი, ახლოს არ მეკარებოდა, ორი მეტრის რადიუსიდან მეძახდა, ჩიგოგიძე ახლოს არ მომეკაროო, მე კი მსიამოვნებდა, ჩემი რომ ეშინოდა, ერთხელ ისე მომიშალა ნერვები, ჩექმის ქუსლი დავარტყი ფეხზე, მემგონი ფეხის თითებსაც დეფორმაცია განვაცდევინე, ისე დაიჭყანა ტკივილისგან, შემეცოდა, მეგონა ამდენს არ მომითმენდა, ფანჯარასთან ახლოს კი ვიჯექი და მესამე სართულიდან ვიფრენ მეთქი მარა, მხოლოდ ის თქვა ღირსი ვარო, მერე ჩემს ნერვების მოშლას თუ აპირებდა, ფეხებზე დამხედავდა ყოველი შემთხვევისთვის, ქუსლიანი ფეხსაცმელი ხომ არ მეცვა, აი ასე იყო, ჩვენ ნორმალური ურთიერთობა არასდროს გვქონია, თუ ვხვდებოდით ვჩხუბობდით, თუ არა და ნაძალათებ გამარჯობას მიუგდებდით ერთმანეთს, კახეთმა თითქოს ყველაფერი შეცვალა, მაგრამ ეს მხოლოდ ზაზასთვის, ჩემთვის ის უფრო მიუღებელი და აუტანელი გახდა ვიდრე იქამდე იყო, ზაზასთვის კი რაღაც ისეთი გავხდი, საშინლად შეიცვალა ჩემს მიმართ, ყურადღებიანი და თბილი გახდა, თუმცა რაც მე მაგას კახეთში გაუკეთე შეიძლება საკუთარ დას არ გაეკეთებია, სად ყავს თორე კი! (დედისერთაა)
ძლივს დავაბინავე ათასი კითხვა და მიმეძინა, ტელეფონი კი ბალიშის ქვეშ ამოვდე, (ერთ-ერთი სულელური ჩემი ჩვევა), მართლა უცნაური ღამე იყო, ვინ გაცალა ძილი? არ ვიცი რამდენი ხანი მეძინა, მაგრამ ტელეფონმა რომ გამაღვიძა, მისი დალეწვის სურვილი გამიჩნდა, მანამ სანამ თვალებს გავახელდი, იქედან ნინის ანერვიულებული ხმა მომესმა
-ბელ ადე დროზე, გამოძახებაზე უნდა გაყვე საპატრულოს, ოჯახური ძალადობაა და ბავშვები არიან მისახედი
-რაა? ვიკითხე საშინლად ნამძინარები ხმით
-მანქანა გამოგიგზავნე უკვე, ათ წუთში მზად იყავი! მიბრძანა ნინიმ და მეც გაუაზრებლად წამოვდექი ლოგინიდან, სულ არ გამხსენებია ზაზა, თვალდახუჭულმა მოვძებნე კარის სახელური და მისაღებში გამოვედი ღამის პერანგით, შუქი ავანთე, თვალებიც გავახილე, ზაზა შუქის ანთებაზე შეიშმუშნა და საბანი თავზე გადაიფარა, ტახტის ამოძრავებას ნამდვილად არ მოველოდი და რომ შევკივლე მერე გამახსენდა რაშიც იყო საქმე, ჩემს კივილზე ზაზა დაფეთებული წამოხტა, ალბათ წარმოგიდგენიათ რა მდგომარეობაში...
-რა მოხდა? იკითხა შეშინებულმა, მერე ისიც გამახსენდა, დასაშვებზე უფრო მოკლე, ადგილ ადგილ ძალიამ მიმზიდველად გამჭირვალე საღამურით, რომ ვიდექი მის წინ და სასწრაფოდ შევვარდი ოთახში, თავს იმით ვიმშვიდებდი, რომ დაბნეულობისგან ვერაფერს შემამჩნევდათქო
-ეხლავე ჩაიცვი რამე, ან დაწექი, უნდა გამოვიდე თან მეჩქარება, გეხვეწები რა, შევემუდარე, კარის მეორე მხრიდან კი ზაზას გულიანი სიცილი მომესმა
-ჯობია შენ ჩაიცვა რამე, არ გაცივდე... აქ უკვე მივხვდი, რომ ბიჭების თვალს ვერაფერს გამოაპარებ, ნამძინარებზეც კი, ძალიან შემრცხვა და ვიგრძენი ლოყები როგორ გამიწითლდა, მაინც უნდა გავსულიყავი, სასწაფოდ ჩავიცვი და ველოდი როდის დამირეკავდნენ, იმის სათქმელად, რომ უკვე სახლთან არიან, რაც შეიძლება სწრაფად უნდა გავსულიყავი სახლიდან, უფრო უხერხული სიტუაცია, რომ არ შექმნილიყო, ზაზამ კარებზე მომიკაკუნა
-აღარ გამოხვალ? და სად მიდიხარ ამ დილაადრიანად? ჯერ მზეც კი არ ამოსულა
-ჩემი სამსახურისთვის არავითარი მნიშვნელობა არააქ მზე ამოვიდა თუ არა, ოთახიდან გამოუსვლელად ვუპასუხე ძალიან უხერხულად, ისევ ზაზას სიცილი გავიგე, თითქოს ჩემს ჯინაზე იქცეოდა ასე, სამსახურის მანქანაც არ მირეკავდა
-კარგი რა გამოდი, ბევრიც არაფერი დამინახავს, ყოველ შემთხვევაში იმაზე მეტი არა რაც კახეთში ვნახე, ექსკურსიის დროს, გახსოვს, მეთერთმეტე კლასის დასაწყისი?
-სამაგიეროს მიხდი არა, ყავა რომ არ დაგალევინე?
-ყავაზე გამახსენდა, თუ სისულელეს მოეშვები და გამოხვალ სამალავიდან, ყავის დალევას მოასწრებ და გამოფხიზლდები! იდეა ძალიან მომეწონა და სამალავს შეველიე, ზაზას თვალები ავარიდე და პირდაპირ სამზარეულოსკენ ავიღე თავდახრილმა გეზი
-მე რძიანი მინდა, საშუალო ზომის ჭიქაში და ორი კოვზი შაქრით, სიცილით მითხრა ზაზამ, ყავა უსიტყვოდ გავაკეთე და მასთან სიტყვიერი პაექრობის ძალა რომ მოვიკრიბე მაშინ დამირეკეს გელოდებითო, ზაზას მიუბრუნდი
-ახლა გადამირჩი, მაგრამ კახეთზე კიდე დავილაპარაკებთ!
-დიდი სიამოვნებით გავიხსენებ იმ არაჩევეულებრივ დროს... ნიშნისმოგებით მითხრა მან და წარბები შეათამაშა
-ცეცხლად და დუღარედ... მივანიშნე ყავაზე და სანამ კარებში გავიდოდი ზაზას ხველება აუვარდა, ყავა გადაცდა, კმაყოფილი შემოვბრუნდი, მეორე გასაღები მივეცი, ეტყობა ძალიან კმაყოფილი სახე მქონდა, მომხდარი ფაქტით აღფრთოვანებას ვერ ვმალავდი
-კმაყოფილი ხარ არა? კინაღამ დავიხრჩვი! მისაყვედურა ვაჟბატონმა
-სამწუხაროა რომ კინაღამ!!! პასუხს აღარ დაველოდე და სასწრაფოდ ჩავირბინე კიბეები. უკვე ორი წელია ამ სფეროში ვმუშაობ, მაგრამ ყველა ახალ შემთხვევას ძალიან განვიცდი, სულ მეუბნებიან, რომ პროფესია შეცდომით ავირჩიე, შენნაირი გულჩვილი ადამიანი, სოც სამუშაოს პრაქტიკოსად არ უნდა მუშაობდესო! თავიდანვე მეუბნებოდა ჩემი ჟურნალისტიკის ლექტორი, აუცილებლად იფიქრე ბეჭდვითი მედიის სფეროზეო, ან კიდევ რადიო ჟურნალისტიკაზეო, ძალიან კარგი ანალიტიკური ხედვა გაქო და რადიოსთვის საჭირო სწრაფი აზროვნებაო, მაგრამ ქვა ავაგდე და თავი შეუშვირე, სოც მუშაკობა მინდათქო, აი შედეგიც... ყველა გამოძახების მერე გულგახეთქილი მოვდივარ ხოლმე სახში, არც ეს შემთხვევა იყო გამონაკლისი, სახლში იცით როგორ ხასიათზე მოვედი? სადაცაა რომ უნდა იტირო, ყელში ძალიან დიდი ბურთი გაქ გაჩხერილი და თუ არ იტირე ისე ვერაფრით მოიშორებ, დედას კალთაში, რომ გინდა ბავშვივით მოკალათდე და ყველაფერი დაგავიწყოს დედიკოს სითბომ, მაგრამ არც ერთის გაკეთება არ შემეძლო, ვერ ვიტირებდი ზაზა რას იფიქრებდა? დედა კი ახლოს არ მყავდა... სახლის კარები უსიტყვოდ შევაღე, ზაზა ფეხზე წამოდგა, ხელით მივანიშნე დაჯექითქო და ეტყობა ჩემი სახის გამომეტყველებით, მიხვდა, რომ ჯობდა არაფერი ეკითხა, ტანსაცმელი გამოვიცვალე და ოთახიდან გამოვედი, სულ ხომ ვერ დავმუნჯდებოდი? თან ფიქრები სხვა რაღაცაზე უნდა გადამეტანა
-რომელ საათზე ხარ დაბარებული საელჩოში? დავიწყე ჩემთვის არც თუ ისე საინტერესო საკითხზე საუბარი
-ოთხზე, მოკლედ მიპასუხა ზაზამ, საათს გავხედე, ჯერ მხოლოდ თერთმეტი იყო
-ჭამე რამე?
-არა, დილით მარტო ყავას ვსვავ ხოლმე
-გინდა?
-უარს არ ვიტყოდი, მივხვდი, რომ საუბარი ვერ ავაწყვეთ და გული დამწყდა, აუტანელ სიჩუმეს და ჩემს ფიქრებს უნდა დავბრუნებოდი, რომლებიც ტირილის ხასიათზე მაყენებდნენ, ისევ შევეცადე დიალოგის წამოწყებას
-რა გიყვარს რომ გაგიკეთო?
-არაფერი არ მინდა ბელ, ჩემ თავს როგორმე მივხედავ, მხრები ავიჩეჩე, უხასიეთო თქო ჩემთვის გავიფიქრე და ყავა მივაწოდე, ზაზა რაღაც საბუთებს ათვალიერებდა და აკურატულად აწყობდა, მე მეტის გაძლება აღარ შემეძლო, ხახვის უზომო რაოედენობით დაჭრას შეუდექი, ჩემი ცრემლების სხვა გასამართლებელი მიზეზი ვერ მოვიფიქრე, ისე მესიამოვნა ცრემლები, ყელში მობჯენილი ბურთიც აღარ მახრჩობდა... ზაზამ ერთი კი გამომხედა უცნაურად მაგრამ არაფერი უთქვამს, მე თანდათან აზარტში შევდიოდი, გაბრაზება ეტყობა ხახვზე გადამქონდა და როცა ხახვის ჭრის სიჩქარეს, დანის დასმის ძალას და ცრელმლებს მოუმატე მერე მისი ყურადღებაც მივიპყრე
-ე, ე, ბელ რას შვები? ასე რაღაცას დაიშავებ, წამოხტა სავარძლიდან, დანა სასწრაფოდ გამომაცალა ხელიდან, ხელი ჩამკიდა და ძალიათ ჩამაჯინა სავარძელში, პატარა ბალიში მომცა, შაქრიანი წყალი მომიტანა, დაგამშვიდებსო, ჩემს წინ ხალიჩაზე მოკალათდა და მშვიდად მიყურებდა როდის, მოვრჩებოდი გულამოსკვნით ტირილს, ცრემლები, რომ შემაშრა და გულიც ვიჯერე ტირილით, ღიმილით მკითხა
-არ გინდა მომიყვე რა გჭირს? რა დღეში ხარ?
-რატომ ხართ მამაკაცები სულით მოძალადეები? ვიკითხე მკაცრად, მაშინვე მივხვდი, რომ ახლა ზაზას უმიზეზოდ ვეჩხუბებოდი, ყველა კაცს ერთ ქვაბში მოვხარშავდი, მასაც ზედ მივაყოლებდი, ყველა დედამიწისეულ ცოდვას დავაბრალებდი, სიცოცხლეს ვანავებინებდი, ან იმას რომ ჩემთან მოვიდა, მაგრამ მართლა მჭირდებოდა განტვირთვა და ის საცოდავი შეუფერებელ დროს შეუფერებალ ადგილას, ანუ ჩემს კლანჭებში აღმოჩნდა, კახეთიც გამახსენდა მაშინაც უმიზეზიდ ვეჩხუბე, უკვე მეორედ მოუწევდა ჩემს მიერ მიწიერი ცოდვების მსჯავრდებულად ყოფნა... ერთი სიტყვით ამ ბიჭს ჩემთან არ უმართლებდა და თუ წინააღმდეგობას არ გამიწევდა სიტყვებით ჩავქოლავდი, როგორც მაშინ, ვცდილობდი სიბრაზე ჩემს თავში მომეკლა,მაგრამ გურული სიფიცხელე ხომ გაგიგონიათ... მარტო ერთმა წინადადებამ დააბნია საცოდავი და ჯერ სად იყო... სავარძელიდან წამოვხტი
-ძლიერი სქესიო რომ იძახით, სად ამჟღავნებთ ამ სიძლიერეს? ქალებთან და ბავშვებთან ხომ? ოჯახის შექმნა ადვილია, მისი რჩენაა ძნელი, უპასუხისმგებლოები და უნებისყოფოები ხართ, როგორც კი პრობლემები ჩნდება, მაშინვე დამნაშავეთ მეუღლეს და შვილებს გამოიყვანთ ხოლმე, თქვენივე გაფუჭებულ საქმეზე პასუხს ოჯახს თხოვთ! მშიშრები ხართ, თვითშეფასების ასამაღლებლად მეუღლეზე და შვილებზე ძალადობა გიწევთ, იმაზე არ ფიქრობთ რამხელა ზიანს აყენებთ ბავშვებს? ბავშვებმა რა დააშავას? მშობლების შეცდომებზე პასუხი მათ რატომ უნდა მოეთხოვოთ? ცხოველი, ცხოველიც კი უვლის თავის ნაშიერს და თქვენ, ვითომ ცივილიზებულ, ოცდამეერთე საუკუნის კაცებს რა დაგემართათ? რატომ უმახინჯებთ ცხოვრებას, ჯერ ქალს, რომელიც ოდესღაც თითქოს გიყვარდათ, ქალს რომელიც თქვენი შვილების დედაა, ჭირში და ლხინში ცდილობს თქვენს გვერდით იყოს, შვილები გაგიზარდოთ, პატიოსანი კაცის სახელი შეგინახოთ, თქვენ კი??? რას ერჩით შვილებს? რა მომავალს უმზადებთ? გასაგებია ყველას უჭირს, მაგრამ ძალადობა გამოსავალი ხომ არარი? თქვენი სისუსტის გამო ბავშვს პატარაიბიდან რატომ უნდა აეკროს უპატრონობის, მოძალადის ოჯახში გაზრდილის იარლიყი? როგორ მინდა ისევ შუა საუკუნეები იყოს, ინკვიზიციის უფლება მქონდეს და ერთ დიდ ცეცხლზე დაგწვათ ყველა.... მოძალადეები!!! ძლივს ამოვისუნთქე, ზაზა ხმას არ იღებდა, კუთხეში იყო ატუზული დამნაშავესავით, საკმაოდ შეშინებილი და გაოგნებული ჩემი ისტერიკით
-მე ვარ რამეში დამნაშავე? მკითხა მას მერე რაც ადამიანის იერი დამიბრუნდა
-არა შენ არაფერ შუაში ხარ
-აბა მე რატომ მიყვირი? შენ რა იცი მე როგორი მამა და მეუღლე ვიქნები?
-ჩემი სამსახურის ბრალია, უამრავ ისეთ რაღაცასასთან მიწევს შეჯახება რაც ჩემთვის უცხოა, ამიტომ ხშირად არასწორად ვიქცევი, ბოდიში
-ასეთი რა სამსახური გაქ?
-სოციალური მუშაკი ვარ, ოჯახურ ძალადობასთან, ტრეფიკინგთან, მოხუცებულებთან, უნარშეზღუდულ ბავშვებთან, მზრუნველობა მოკლებილ ბავშვებთან, სოციალურად დაუცველ ფენასთან მაქვს ურთიერთობა, მემგონი შედეგი მეტყობა, ნერვები სულ აღარ მივარგა, ამდენი გაჭივების და ძალადობის შემხედვარეს
-რაღა ეგეთი პროფესია აიეჩიე? გულწრფელად დაინტერესდა ზაზა, მე ისევ სავარძელს დაუბრუნდი და ბალიში ჩავიხუტე, ზაზა ისევ წინ დამიჯდა
-სიმართლე რომ გითხრა მე არ ამირჩევია
-მახსოვს საერთაშორისო ურთიერთობებზე გინდოდა ჩაბარაბა, (მაშინ ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, ზაზა ბათუმში რომ გამოვაცილე, მერე გავაანალიზე, რომ ჩემზე ძალიან ბევრი რამე ახსოვდა და იცოდა)
-ჩავაბარე კიდევაც, მაგრამ არ მომეწონა და აი მაშინ დავინტერესდი სოც. მუშაკობით, ძაან მაცდური პროფესიაა, მისი მეშვეობით ბევრ ფუნქციას იძენ, ვიღაცის დედა ხდები, ვიღაცის მომვლელი, ვიღაცის ბოლო იმედი, ადამიანების მომავლის, არსებობის განმსაზღვრელი ხარ, შენი კარგად შესრულებული სამუშაო, უამრავ ადამიანს სიცოცხლის სურვილს უღვიძებს, ჩამქრალ იმედებს ფენიქსივით ფერფლიდან აცოცხლებ, მერე ხვდები, რომ შენც რაღაცას წარმოადგენ ამ ქვეყანაზე, შენ მისია გაქ ვიღაცისგან ან რაღაცისგან მონიჭებული, პასუხისმგებლობას გრძნობ შენი ხალხის მიმართ და ეს ძალიან სასიამოვნოა
-ახლა სულაც არ გავხარ ნასიამოვნებ ადამიანს, რამ შეგაზიზღა ასე მამაკაცთა მოდგმა?
-დღეს ძაან მძიმე გამოძახება იყო, ოჯახურ ძალადობაზე, იმ არაკაცმა ცოლი და ბავშვები საშინელ დღეში ჩააგდო, ცოლი საავადმყოფოში მოხვდა, ბავშვები, კი მზრუნველობა მოკლებულ ბავშვთა თავშესაფარში
-გასაგებია შენი აგრესია, მაგრამ ყველა მასეთი ხო არარი? გაჭირვება საშინელებაა, რას აღარ გაგაკეთებიებს კაცს!
-ეგ გამართლება არარი, უკმაყოფილოდ გავიქნიე თავი და სავარძელში მოვიბუზე
-გინდა კიდე საუბარი, მკითხა მორიდებით ზაზამ
-არა ამაზეც ძალიან დიდი მადლობა
-გიოს ყოველთვის ვეუბნებოდი, რომ ძალინ კარგი და ჭკვიანი გოგო იყავი, ახლა კი...
-ზაზა არარი საჭირო
-როგორც ჩანს ქათინაურებს არ ხარ მიჩვეული, ან იმდენად მორცხვი დარჩი, როგორც სკოლაში და დიდმა ქალაქმა ვერ შეგცვალა
-არც მიჩვეული ვარ და სიმორცხვე რა შუაშია არ ვიცი, მაგრამ თავს უხერხულად ვგრძნობ როცა რაღაც კარგს ამბობენ ჩემზე, ზაზა თავის საბუთებს მიუბრუნდა, მე ცოტა სული რომ მოვითქვი, ყველიანი პელმენებით გაუმასპინძლდი, სულ უდანაშაულო და მაინც ჩემს მიერ გალანძღულ ზაზას.