...მაინც ვერ დავემალე 3

ზაზა საელჩოში წავიდა, მისმა წასვლამ გამახალისა, თუ იმან რომ სათქმელიც ვთქვი და ტირილითაც გული ვიჯერე არ ვიცი მაგრამ, თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი, საჭმელიც მოვამზადე, სულ ღიღინ ღიღინით, დრო როგორ გამეპარა ვერ მივხვდი, ღამის გამოძახების მოხსენებას ვწერდი, დილით სამსახურში უნდა მიმეტანა და ჩემი ავადსახსენებელი ტელეფონი აჟრიალდა
–აივანზე გამოდი, მომესმა ზაზას ხმა
–ზაზაა... ოცდამეერთე საუკუნის კაპულეტად უნდა მაქციო? გამეცინა ჩემს ხუმრობაზე
–ბელ უნდა გაწყენინო, არც საქართველოა იტალია, არც თბილისი ვერონა და კიდევ ჯულიეტას ასაკს უკაცრავად და კარგა ხანია გაცდი
–ხო და თან ჯულიეტა არამგონია, გურული ყოფილიყო, ისევ ვიხუმრე და აივანზე გავედი ღიმილით, ისეთ ადგილას ვცხოვრობ რომ სულ ხალხმრავლობაა, სახლის წინ ავტობუსების გაჩერებაა, იქვე საფუნთუშე, სკოლა, ფილარმონია, ცენტრალური ქუჩა და მემგონი თბილისის ყველა სტუდენტი მელიქიშვილზე დადის, უნივერსიტეტში მისასვლელად, ზაზამ რომ დამინახა ქვემოდან შემომძახა
–ბელ არ გინდა გავაღვიძოთ ჩემში მონტეკი და შენში კაპულეტი? ეს ისე ომახიანად თქვა რომ ირგვლივმყოფების ყურადღება მიიპყრო
–რას მთავაზობ რომეო? აღფრთოვანებული ვიყავი ზაზას ამ ჟესტით და უნდა გამოვტყდე იმაში რომ ირგვლივმყოფების ყურადღებაც ძალიან მსიამოვნებდა ამ მომენტში
–სასეირნოდ გეპატიჟები!
–სად უნდა წამიყვანო?
–აბა რა გითხრა გურულო ჯულიეტა, ბათუმში რომ ვიყოთ მოვიფიქრებდი რამეს და აქ კიდე აჭარელ რომეოს თქვენ უნდა უმასპინძლოთ! აბა რას იტყვი? ღებულობ შემოთავაზებას?
–დათანხმდი!!! დათანხმდი!!! ყვიროდა ირგვლივმყოფი აუდიტორია, ზაზაც ეშმაკურად მიღიმოდა
–გაწვიმდება, ვთქვი დაუფიქრებლად
–ქოლგა წამოიღე, მოაგვარა საქმე ზაზამ და უარი ვეღარ ვთქვი, მოსაცმელი ავიღე, სასწრაფოდ ჩავიცვი ე.წ. ბალეტკები, ჩანთა, ტელეფონი და ქოლგა... სრულ მზადყოფნაში ვიყავი, ელვის სიწრაფით ჩავირბინე კიბეები და ზაზას ცხვირწინ ავესვეტე, ირგვლივ მყოფების მხურვალე აპლოდისმენტები და სასიამოვნო შეძახილები დავიმსახურეთ
–რა რომანტიკულია... წაიწუწუნასავით ერთ–ერთმა მაყურებელმა, ზაზამ ხელი ჩამკიდა და ცნობისმოყვარეების წრის გარღვევას რომ ვაპირებდით ვეღარ მოვითმინე, იმ ძაან აღფრთოვანებულ გოგონას მოუბრუნდი
–სხვების მოტყუება, ესაა ის რასაც მსოფლიო რომანტიკას ეძახის, გოგნამ გაკვირვებულმა შემომხედა, მის გვერდით მდგომმა, ხნიერმა ქალბატონმა კი კამყოფილი სახით გამიღიმა, ზაზამ თვალი ჩამიკრა და ასე ხელჩაკიდებულები ჩამოვშორდით ჩვენს ირგვლივ შეკრებილ ხალხს
–ეს რატომ გააკეთე? მკითხა ზაზამ როცა ხელი გაუშვი
–ხალხს კარგი ისტორიები უყვართ, უფრო იოლია გჯეროდეს კარგის ვიდრე ცუდის, იქ მყოფ ადამიანებს კი შოუ ჭირდებოდათ, ბედნიერი დასასრულით და მეც მათი სურვილი ავასრულე, ჩვენი მოჩვენებითი ბედნიერებით, იმ ხალხმა დროებით დაივიწყა თავისი პრობლემები და გულწრფელაგ გაიზიარა ჩვენი სიხარული, ჩვენ მათ წუთიერი ბედნიერება ვაჩუქეთ, მე ამით არაფერი დამკლებია და რატომ არ უნდა მექნა ეს?
–მე ის ვიკითხე ხელი რატომ გამიშვითქო
–წარმოდგენა დამთავრდა და მაგიტო, რა ქენი საელჩოში? ვცადე საუბარი სხვა თემაზე გადამეტანა
–ხვალ დილით მელოდებიან კიდევ და მოგშორდები
–ეგ ძალიან კარგი, მაგრამ ვიზა მოგცეს თუ არა?
–მომცეს
–მერე გემზე როდის უნდა წახვიდე?
–სექტემბრის ბოლოს, ამ ლაპარაკში უკვე მეტროსთან ვიყავით, ჩემი საყვარელი ადგილი რახან არც თუ ისე შორს არი, ფეხით გავლა შევთავაზე ზაზას და თან რუსთაველზე გავისეირნეთ, მერე სოლოლაკის ვიწრო გზებს შეუყევით, ზაზა ცოტა შიშით მომყვებოდა
–სად მივდივართ?
–ჩემს საყვარელ ადგილას
–კიდევ ბევრი დაგვრჩა? იკითხა დაღლილმა
–სეირნობა შენი იდეა იყო, მე არაფერ შუაში ვარ და ასე, რომ ნუ წუწუნებ, უკვე ლესელიძის ქუჩაზე ვიყავით, იქედან კი ვერცხლის ქუჩა არც ისე შორსაა, ვერცხლის ქუჩაზე ერთი ძალიან ძველი და არაფუნქციონირებადი ეკლესიაა, მე ის ადგილი სიგიჟემდე მიყვარს, ეკლესია აგურით არის ნაშენები, მისი ერთი კედელი ჩამონგრეულია ნაწილობრივ და დანარჩენი ნაწილი სუროს დიდი და ძლიერი ტოტით არის დაჭერილი, ეს ისეთი ლამაზია, სიტყვებით ვერ გადმისცემ, ეს უნდა ნახოს ადამიანმა, მერე ვერცხლის ქუჩიდან სანაპიროზე ჩადიხარ და ძველი და ახალი თბილისის არც თუ ისე ლამაზ ტანდემს უერთდები, ორივე ცალ–ცალკე თავისებურად ლამაზია, მაგრამ ერთდროულად ახალი და ძველი ეპოქის გაერთიანება, მხატვრის უნიჭო შედევრს გავს, რომელიც როცა ხასიათზე ხარ მხოლოდ მაშინ მოგწონს, მე ამას ყველაფერს ზაზას ველაქლაქები, თან ვგრძნობ რომ დაიღალა, მაგრამ მე ხომ სხვისი ტანჯვა–წვალების ყურება ძალიან მომწონს, ე.წ მინის მშვიდობის ხიდით შარდენზე ამოვედით, ზაზას უხსნი რომ ეს შარდენია და აქ ჭიქა წყალიც კი ჩვიდმეტი ლარი ღირს, რამ გამახსენა ეს ჩვიდმეტი არ ვიცი... ზაზა კაფეში დაჯდომას მთავაზობს, მე კი ენამწარედ ვპასუხობ
–აქ თუ ამერიკან ექსპრესი არ გაქვს ისე არ მიგიღებენ, ზაზა საფულეს იღებს და ექსპრესის ბარათს მაჩვენებს, მე კმაყოფილი ვიღიმები, მართლა არ მესმის რატომ უნდა წრუპო შარდენზე უგემური კოქტეილი, როცა შეიძლება ძალიან საყვარელ საკონდიტროში, იჯდე შენთვის წყნარად და გემრიელად მიირთმევდე უგემრიელეს ტკბილეულს... მაგრამ ეს ხომ საქართველოა, თბილისი, აქ საამაყოა შარდენზე ყავა რომ გაქ დალეული, თუმცა ეს მე არ მეხება, ზაზას ხელი ჩავკიდე და ისე წავათრიე
–მე მინდა რომ შარდენზე ყავა დავლიო, გაბრაზდა პატარა ბავშვივით ზაზა და გამიძალიანდა
–შეგიძლია შენ ძმაკაცებს უთხრა რომ მთელი დღე შარდენზე გაატარე, ჩემთან ერთად და ყველა კაპრიზი შემისრულე, მე თუ ვინმე რამეს მკითხავას, იგივეს გავიმეორებ, ახლა კი ძალიან გთხოვ წამოდი
–საად?
–ჩემს საყვარელ საკონდიტროში
–ეგ სადარი?
–თავისუფლების მოედანზე
–აა, ეგ ახლოა, გახალისდა ზაზა, ჩვენც თხუთმეტი წუთი არ დაგვჭირდა და ჩემი და ჩემი გოგოების საყვარელ საკონდიტრო, ნაფ–ნაფში ვიყავით, როგორც ჩვენ ვეძახით ბერმუდის ოტკუთხედს, რადგან სულ იქ ვიკრიბებით, თან ისე გამოდის რომ ოთხივე ქალაქის სახვდასხვა კუთხიდან მოვდივართ, მე ვერადან, ანი სოლოლაკიდან, თეო ვორონცოვიდან, აი თამთა ცხოვრობს ცოტა შორს მაგრამ ხათრს ვერ გვიტეხავს, ის მოსკოვის პროსპექტიდან მოჩანჩალებს, უნივერსიტეტიდან ერთად მოვდივართ, ერთად ვმუშაობთ და დასვენების დღეებშიც არ ვშორდებით ერთმანეთს, ახლაც ნამცხვარს ისე გემრიელად მივირთმევდი, ირგვლივ ყველაფერი დამავიწყდა, ზაზას რომ შევხედე გაოცებული უყურებდა ჩემს განცხრომას
–მასე ნუ მიყურებ ჭამე ეგ უგემრიელესი ნამცხვარი და ვნახავ შენ როგორი სახე გექნება, გავბრაზდი მე
–არ მიყვარს ტკბილეული, კრემიანი ნამცხვრები და შოკოლადი
–აბა რატომ აიღე ეს ნამცხვარი?
–შენ ისე თქვი „ისეთი, ისეთი გემრიელიაო“ მომერიდა , რომ არ ამეღო, ასეთი მორიდებული როდის მერე გახდამეთქი ვიფიქრე, ჩემთვის ჩავიხითხითე ბოროტად და მხრები ავიჩეჩე, გაუგებრობისგან, ისევ ნამცხვარს მიუბრუნდი და გავიგონე როგორ დაცხო წვიმამ კოკისპირულად, ვაჟა–ფშაველა რომ დელგმა წვიმას ეძახდა აი ისე გაწვიმდა, საოცრად გაწამებული ადამიანის სახე მქონდა ალბათ და ზაზამ ალერსიანად გამიღიმა
–რა იყო ქოლგა ხომ გვაქვს? თან რა ჯობია შემოდგომის შხაპუნა წვიმას?
–შხაპუნა გაზაფხულის წვიმაა და მასშიც კი სასიამოვნო არაფერია, თან ქოლგა მე მაქვს და არა გვაქვს, შენ ხომ მაინც სიამოვნებას მიიღებ დასველებ–დაშხაპუნებით? ვერ შევიკავე თავი გესლიანი პასუხისგან
–ფილტვების ანთებისთვის მიმეტებ? შემაცოდა თავი ზაზამ
–არა მაგას როგორ გაკადრებთ ბატონო, ირონიანარევი პასუხი დაუბრუნე მას და უკმაყოფილოდ გავიხედე გარეთ, დროს ვაჭიანურებდით, იქნებ ცოტა გადაეღო მაგრამ ჩვენს ჯინაზე უშენდა უმოწყალოდ... ბოლოს ორივეს მოგვბეზრდა და საკონდიტროდან გამოვედით, ზაზამ ქოლგა წამართვა, ხელი გადამხვია, მასთან ახლოს მიმწია, იმისთვის რომ ნაკლებათ დავსველებულიყავი, დამიჯერეთ გოგოსთვის დაბალი ნამდვილად არავარ (1მ,77სმ) მაგრამ ზაზა ჩემზე ერთი თავით მაღალი აღმოჩნდა, სახე ზუსტად, მის ნიკაპსა და კისერს შორის მომექცა და მაშინ პირველად ვიგრძენი მისი სურნელი, მანამდე არ ვიცოდი და მერე წავითხე, ყველა ადამიანს მისი სპეციფიური სუნი აქვს, მამაკაცებს განსაკუთრებით, თუმცა იმასაც მივხვდი, რომ ეს ადამიანურ–მამაკაცურ–სპეციფიური სურნელი, პარფიუმით იყო შეზავებული, აღსანიშნავია ისიც,რომ ჩემთვის მოსაწონი და მისაღები პარფიუმით, მის მკლავებში რომ აღმოვჩნდი, ჩემი ერთ–ერთი მავნე ჩვევა ვეღარ მოვთოკე და ძალიან ხმადაბლა, ჩემი უსაყავრლესი ლექსის ერთი კუპლეტი წავიჩურჩულე, წყლიან სექტემბერში მკლავქვეშ შემიფარებ, უფრო გეყვარები ვიდრე ყვალა მოყვასს, მერე ოქტომბერში ჩუმად შემაპარებ, ყველა ბავშვი მართლა წეროს რომ არ მოჰყავს... ზაზა სასიამოვნოდ გაკვირვებული სახე ქონდა და ეშმაკურად წამოსცდა
–ჰმ! შენ ისევ გიყვარს პოეზია?
–საწინააღმდეგო გაქვს რამე?
–საწინააღმდეგო არაფერი, ძალიან ლამაზია, თუმცა კონტექსტი ვერ გავიგე
–დაახლოებით ასეთ სიტუაციაში ვართ ახლა, მე შენს მხრებს შეფარებული, წვიმაში, სექტემბერში და მისით წამომცდა
–თუმცა იმ ასკში ხარ, შეპარება არ უნდა დაგჭირდეს, ბავშვები წეროს რომ არ მოჰყავს!
–ჰა, ჰა რა სასაცილოა? დავეღრიჯე ზაზას, მეტროში რომ ჩავედით, ნახევრად სველები ვიყავით, ნახევრად იმიტომ რომ ორივე ქოლგაში ვერ დავეტიეთ და ის მხარეები გვქონდა სველი რომელიც ქოლგის გარეთ დარჩა, ზაზა მეხუმრებოდა, მერე ადგილები გავცვალოთ და მეორე მხარეც დაგვისველდებაო, რუსთაველის მეტროდან ისევ ფეხით წამოვედით, ზაზამ ქოლგა გაშალა, ისევ ჩამიხუტა და სწრაფი ნაბიჯით გავუდექით გზას სახლამდე, ჩემდა გასაკვირად შეხმატკბილებულად მივდიოდით, ყოველგვარი უხერხულობის გარეშე, ქოლგის ქვეშ ადგილები მართლა გავცვალეთ და მთლიანად სველები მივედით სახში, ჩემი ტელეფონი კი დამუნჯდა, მაგრამ ახლა ზაზასი გადაირია, სახში შესულები არ ვიყავით ზაზას დედამისმა დაურეკა, მერე მე მომიბრუნდა
–ბელ შეიძლება შენი კომპიუტერით ვისარგებლო?
–კი როგორ არა ეხლავე მოგიტან, ვუთხარი და ჯერ კიდევ სველი შევედი ოთახში, ზაზას ლეპტოპი გამოვუტანე და მაგიდაზე დაუდე
–ბოდიში დედას უნდა ლაპარაკი
–კაი რა რას მებოდიშბი, ჩემმა იცის რომ აქ ხარ და მაგიტო არ მელაპარაკება, თორე საათობით ვლაპარაკობთ ხოლმე, ზაზამ გამიღიმა და კომპიუტერს მიუჯდა, მე სამზარეულოში გავედი ჩაის ასადუღებლად, შხაპუნა ეძახე წვიმას და მე კი შემამცივნა, საკონდიტროში ნაყიდი ნამცხვრებიც ამოვალაგე, ზაზასთვის კექსი ვიყიდე, არც ისე ტკბილი
–ზაზა ყავა თუ ჩაი? გამოვძახე სამზარეულოდან
–ჩაი, ყავა მეყოფა დღეისთვის
–შავი, მწვანე, ჟასმინის თუ ხილის? ორი კოვზი შაქრით არა? ზედმეტი ხალისით ვიკითხე მე
–ხუმრობის ხასიათზე ხარ არა? ჩვეულებრივი ჩაი გამიკეთე ორი კოვზი შაქრით
–ხო არაფერი დაგავიწყდა?
–დროზე ქალო? გამეხუმრა ზაზა
–გინდა თუ არა მიიღო ჩაი?
–ხო კაი, ბოდიში, ჩაი გამიკეთე გთხოვ
–ასე ჯობია შენთვის, ჩაი რომ გავაკეთე ზაზას გავხედე დივანს ასველებდა, სააბაზანოდან პირსახოცი გამოვუტრანე, ჩაი მაგიდაზე დაუდე, პირსახოცი კი თავზე დავადე, რა ვიცოდი თუ უკვე დედამისს ელაპარაკებოდა?
–ეს ვინ არის? იკითხა კომპიუტერმა
–დე ეს ახლობელია, რომელმაც შემიფარა, კომპიუტერის მეორე მხრიდან ბოდიში და ოთახში გავალთქო ვანიშნე ზაზას, მან კი თანხმობის ნიშნად გამიღიმა, ჩემი კუთვნილი ჩაი ავიღე, მანცხვრებიც გამოვაყოლე, ზაზს მისი კექსი დაუდე მაგიდაზე და კომპიუტერი ისევ ალაპარაკდა
–ზაზ მისი გაცნობა მინდა
–კაი რა დე მემგონი არ ღირს, დაეჭყანა ზაზა
–ღირს! მკაცრად უთხრა ქალის ხმამ, ზაზამ მე გამომხედა
–არაუშავს დაველაპარაკები, ოღონდ მოთხარი დედას რა ქვია, შეძლებისდაგვარად ხმადაბლა ვკითხე მას და ამით სიტუაცია გაუადვილე, ეტყობა ნათქვამი მაინც ხმამაღლა მომივიდა
–მე ნანა მქვია, მიპასუხა კომპიუტერმა, ამ დროს ზაზას გვერდით მიუჯექი,
–გამარჯობა ჩემო კარგო, თბილად მომესალმა ქალბატონი ნანა
–გაგიმარჯოთ, ღიმილით უპასუხე მე
–ზაზ ის ხომ მზეთუნახავია? კითხა ზაზას და მე მეგონა რომ ჩემზე არ იყო საუბარი
–დე! დაუბღვირა ზაზამ
–მე კი თქვენი სახელი არ ვიცი, მითხრა თბილი, სასიამოვნო ხმით ქალბატონმა ნანამ
–ბელა დამიძახეთ, უთხარი მორიდებულათ
–მადლობა რომ ზაზას თქვენთან დარჩენის უფლება მიეცით და უვლით, იმედია თავს არ გაბეზრებთ
–არა რას ბრძანებთ ქალბატონო ნანა, ის ძალიან კარგია, რა უქენით ბოლო წლების მანძილზე? ასე კარგათ როგორ გადააკეთეთ?
–გადავაკეთე? ვერ გავიგე თუ შეიძლება ამიხსენით
–როგორ აგიხსნათ, სკოლაში საშინლად მაღიზიანებდა, ისე მომაბეზრებლად ცანცარა იყო, ახლა კი მასთან სასიამოვნოდ საუბარი შეიძლება
–თქვენ რა სკოლაში ერთად სწავლობდით?
–სამწუხაროდ კი, მაგრამ ერთ კლასში არა
–რატომ სამწუხაროდ?
–მემგონი თქვენც დამეთანხმებით რომ ძალიან სიმპატიური შვილი გყავთ, ახლა რომ გამეცნო აუცილებლად შემიყვარდებოდა, თუმცა ბავშვობიდან ვიცნოდ და მისი ბევრი ცოდვები ვიცი, რაც ხელს მიშლის, მის სიყვარულში! ნანა გემრიელად კისკისებდა, არც მე ვიყავი სერიოზული, ზაზა რომ გავხედე უკმაყოფილოდ მიყურებდა, მე უფრო გავხალისდი, არ ვიცი რატომ მსიამოვნებდა მისი გაბრაზება, ალბათ იმიტომ რომ ეს კარგად გამომდიოდა
–ბელ შენ რას მოღვაწეობ თბილიში? მკითხა დიდი ინტერესით ქალბატონმა ნანამ
–ვსწავლობ და ვმუშაობ, ვიღაც ვიღაცეებს ვიფარებ ხოლმე, გავხედე ისევ ზაზას, რომელიც კექსს მიირთმევდა ჩაისთან ერთად და ჩვენსკენ აღარც კი იყურებოდა
–ყოჩაღ, კარგი შვილი ხარ
–ვცდილობ, მემგონი ცუდათ არ გამომდის
–ბათუმში დაბრუნებას არ აპირებ?
–არ ვიცი ქალბატონო ქეთევან, უახლოესი წელიწად ნახევრის განმავლობაში არა, მერე შეიძლება იტალიაში წავიდე კვალიფიკაციის ასამაღლებლად, როგორც გამოვა
–როგორ მიყვარს შენნაირი ახალგაზრდები, ჩვენ ქალაქს კი ისინი აშკარად აკლია
–ხო აბა, ეს ერთი იყო და ისიც გაგვექცა, ჩაგვერთო საუბარში ლუკმაგადაუყლაპავი ზაზა
–შენ რას მიირთმევ?
–კექსს სპეციალურად ვიყიდე, კრემიანი ნამცხვრები არ მიყვარსო ასე განმიცხადა, გავბრაზდი მე
–შე უნამუსო ფული ბალას დაახარჯინე? სად დაკარგე ზრდილობა? გაუბრაზდა დედამისი ზაზას
–ნეტა ესეთი გოგოები ბათუმშიც მომრავლდნენ, გაიღიმა ზაზამ, ერთი ამბავი დამათენა, სანამ თვითონ არ გადაიხადა, იცი როგორ ამიხსნა? ეს ხომ მე მინდა, ესეიგი ჩემით უნდა ვიყიდოო, მეც აღარ შევეწინააღმდეგე
–მართალია ქალბატონო ნანა, მე რამდენი რამე მომინდება ზაზამ უნდა მიყიდოს? ღმერთს მადლობა რომ საკუთარი ხელფასიც და ჩემი მშობლებიც მაძლევენ იმის საშუალებას რომ საკუთარი სურვილები, სხვების დაუხმარებლად შევისრულო
–გენიოსია რა, აღფრთოვანებული იყო ზაზა
–იცი ზაფხულში ლექციები რო ჩაუტარო ბათუმელ გოგოებს არ გინდა? მკითხა უცებ
–რასთან დაკავშირებით? გამიკვირდა მე
–საკუთარი სურვილების თვითუზრუნველყოფაზე, უკმაყოფილების ნიშნად თავი გავიქნიე
–უბწკინე რა ჩემს მაგივრად! მთხოვა ქალბატონმა ნანამ
–თქვენ ერთმანეთს კარგათ გაუგეთ არა, შეგვათვალიერა ზაზამ
–კარგი დედიკო გყავს, სიმართლე არ დავმალე მე
–მე კი არ მეგონა ზაზას თუ ასეთი კარგი მეგობრები ყავდა
–იმედი უნდა გაგიცრუოთ, მე მისი მეგობარი არავარ, ჩვენ მხოლოდ ერთი საერთო მეგობარი გვყავს, გიო... უცებ სიჩუმე ჩამოვარდა, უხერხულობას ზაზამ უშველა
–აბა რას იტყვი ზაფხულის ლექციებზე?
–არ მცალია, ლატვიაში მივდივარ (უნივერსიტეტიდან დავდივართ ყოველ ზაფხულს, უკვე სამი წელია), გამოუყავი ენა ზაზას, მის უკმაყოფილო სახეს რომ შევხედე, თავი უხერხულად ვიგრძენი, თითქოს რამე დამეშავებინოს უნებლიედ, თუმცა თავს დროზევე ვუშველე
–კარგით ქალბატონო ნანა, თქვენს შვილთან მარტო გადტოვებთ, სალაპარაკო ნამდვილად გექნებათ, სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა და თქვენთან საუბარი
–კარგი ჩემო ანგელოზო, მართლა სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა, თბილად დამემშვიდობა ქალბატონი ნანა და მე ისინი მარტო დავტოვე.