ოცდამეხუთეს ეფექტი - სიმართლის ფასი (ეპიზოდი XXVI)

მანქანის ხმა გავიგე თუ არა, ფანჯარასთან მივედი და ფრთხილად გავიხედე. სასტუმროს წინ ტაქსი გაჩერდა. გული საშინლად ამიჩქარდა, როცა დავინახე, როგორ გადმოვიდა მანქანიდან ლაშა.
სასტუმროს ფანჯრები შეათვალიერა. იმ ფანჯრისკენაც გამოიხედა, რომელთანაც ვიდექი, მაგრამ ვერ დამინახავდა, რადგან "ჟალუზები" დახურული იყო.

ძალიან უცნაური განცდა დამეუფლა, ხანგრძლივი მოგზაურობის შემდეგ, სახლში რომ ბრუნდები და დიდი ხნის უნახავ ახლობელ ადამიანებს რომ შეხვდები, დაახლოებით ისეთი...

ლაშა შენობაში შემოვიდა. კართან დავდექი და მივაყურადე, მისი ფეხის ხმა რომ გამეგო. რა უცნაურია... ერთიანად მომაწვა ემოციები... თითქოს ახლა გავაცნობიერე რეალურად, რა საშინელებაც გადავიტანე. მივხვდი, რომ აქამდე მხოლოდ მექანიკურად ვაკეთებდი ყველაფერს. ვერ ვაცნობიერებდი იმ საშინელებას, რაც სანდრომ გამიკეთა...

კარი გავაღე და ლაშას სახე დავინახე. გაფართოებული თვალებით შემომხედა და ისე ემოციურად წარმოთქვა ჩემი სახელი, რომ თავი ვეღარ შევიკავე და ტირილი ამივარდა.

ჩამეხუტა. მხარი ჯერ კიდევ მტკიოდა და რომ მომეხვია, ოდნავ წამოვიყვირე. მაშინვე მომცილდა და შემომხედა.

- რა დაგიშავეს, მითხარი! ფიზიკურად შეგეხო ვინმე?

- ისეთი არაფერი... - ვუთხარი და ცრემლები მოვიწმინდე. შემეშინდა, გაუპატიურების შესახებ რომ მეთქვა. შეიძლება თავი ვერ შეეკავებინა და სპონტანურად ემოქმედა, სანდროს პირადად გასწორებოდა.

- ლუ, მეგონა მოგკლეს... მაშინვე რატომ არ შეგაჩერე, როცა ეჭვი გამიჩნდა. შეგპირდი, რომ დაგიცავდი, მაგრამ ვერ შევძელი... არ ვიყავი შენს გვერდით, როცა გჭირდებოდი...

- ნუ ამბობ ეგრე... ასეთ რამეს ვინ წარმოიდგენდა, ლაშა...

- ჩემი თავი პროფესიონალი მეგონა... ასე როგორ გამაბითურეს... მითხარი, რა გაგიკეთა იმ ახვარმა?.. სად წაგიყვანეს? ან როგორ გამოექეცი?.. არაფერი დამიმალო!

ასეთი გამწარებული ლაშა არასოდეს მინახავს. საწოლისკენ წავედი და ჩამოვჯექი. ლაშაც ჩემს გვერდით დაჯდა და ჩემი ხელი თავის ხელებში მოიქცია.

- იცი, ვინც გამიტაცა?

- სანდრომ...

- როგორ მიხვდი? - გაკვირვებულმა შევხედე.

- ყველაფერს გეტყვი... ლუ, ვინ დამირეკა? ვინ იყო ის გოგო?

- იქ ერთი გოგო იყო, საჭმელი შემოჰქონდა ხოლმე ჩემთვის... ყველაფერს მოგიყვები, ოღონდ დალაგებულად და თანმიმდევრობით...

- სად წავიდა?

- არ ვიცი... შეეშინდა, არ დამიჭირონო.

- რატო დაგეხმარა ნეტა?.. დარწმუნებული ხარ, რომ აქ დარჩენა შეიძლება?

- კი, ნუ გეშინია! შენ როგორ მიხვდი, რომ სანდრომ...

- ეჭვები თბილისში ყოფნის დროს გამიჩნდა. შენ რაღაცეები არ იცი...

- რა? სანდრომ რომ აგიყვანა და მისი დავალებით მოხვედი კომპანიაში?

გაოცებულმა შემომხედა.

- საიდან გაიგე?

- სანდრომ თქვა...

- კომპანიაში შემოსვლამდე დამიკავშირდა, ჩემს პირად ელექტრონულ ფოსტაზე მომწერა. თქვენი სარეკლამო კომპანიის შესახებ უნდოდა ინფორმაციის გაგება, მთელი "სტაფის" ავტობიოგრაფიები... მერე დამირეკა კიდეც და მოვილაპარაკეთ. "თეთრი არწივის" ერთ-ერთი მფლობელის შვილი ვარო, მითხრა.

კომპანიონთან კონფლიქტური სიტუაცია გვაქვს და გვინდა დარწმუნებული ვიყოთ, რომ რეკლამის საქმე ექსცესების გარეშე ჩაივლისო. ცოტა უცნაური კი მომეჩვენა ეს ყველაფერი... ვერ მივხვდი, რა ზიანი შეიძლებოდა მიეყენებინა დავით კვეზერელს და გიორგი ანდრიაძეს მათთვის ამ რეკლამით, მაგრამ დავთანხმდი. კარგად იხდიდნენ და თან, რამდენიმეჯერ მომიწია მილიონერებთან ურთიერთობა.

ყველა მათგანი რაღაცნაირი იყო. ყველაფერზე ეჭვობდნენ, ამოწმებდნენ... დარეკვითაც სულ დაფარული ნომრიდან რეკავდნენ. ამიტომ არ გამკვირვებია და ავიღე ეს საქმე.

- ჩვენი ძველი ადვოკატი შეგნებულად მოიშორეს, ხო?

- ჰო! დაუკავშირდნენ და სხვა სამსახური შესთავაზეს, უფრო მაღალანაზღაურებადი. გახსოვს, შენ რომ მკითხე, მანქანის ნომრის დადგენა შეგიძლიაო? აი, მაშინ გამიჩნდა პირველად ეჭვი... კვეზერელის საქმეს გავეცანი და არ მომეწონა სიტუაცია. შენს ბლოგზე რომ აკომენტარებდა ვიღაცა, არც ეგ მომეწონა. აეროპორტში ხო საერთოდ... ყველა რომ გამოვიდა და შენ ვერ დაგინახე, ლუ...

- თბილისში რა ხდება? ჩემს მშობლებს ხომ არ დალაპარაკებიხარ შემთხვევით? ან თათიას მაინც?

- ყველას ველაპარაკე... მამაშენთან სახლშიც ვიყავი მისული... აეროპორტში გვანცას ველაპარაკე. ყველაფერი მოვაყოლე. მითხრა, გელაშვილების სახლთან ახლოს, ერთ ქუჩაზე რომ გამოიარეთ და შენი ბავშვობის მეგობარი გაგახსენდა... მერე მის სანახავად იყავი წასული. წერილის შესახებაც მომიყვა. ვისთან იყავი?.. ვიცი, რომ არავითარ ბავშვობის მეგობარს არ შეხვედრიხარ... დედაშენმა მითხრა, ერთადერთი ბავშვობის მეგობარი თათიააო.

- ყველაფერს მოგიყვები... ჯერ შენ მითხარი, რაც იცი... დედაჩემი თბილისში ჩამოვიდა? მამა როგორ იყო, როცა ნახე?..

- ჯერ არა, მაგრამ აპირებს. მგონი, ბილეთებიც აიღო... მამაშენი გაგიჟებულია. თათიაც. პირველად თათიას დავურეკე, მითხრა, რაც იტალიაში წავიდა, არ დაურეკავსო... მამაშენსაც ვკითხე, რამე საეჭვო ხომ არ შეგიმჩნევია-მეთქი და მომიყვა, დილით ადრე რომ მიხვედი მათთან სახლში და რაღაც თავშესაფრის სურათები აჩვენე.

მითხრა, დაინტერესებული იყოო... მაჩვენა კიდევაც ამობეჭდილი. მისმა ცოლმა მითხრა, რომ გადაღებიდან მიხვედი. ლექსოს დავურეკე. აზრზე არ იყო საერთოდ... რა გადაღებაო... ვიცი, რომ შენ თბილისში დაგიკავშირდა ვიღაც... ის სურათები სად გადაიღე?

საშინლად დავიბენი და ავნერვიულდი. ვერ გადამეწყვიტა, როგორ მოვქცეულიყავი, მომეყოლა გიოს შესახებ თუ არა...

- ლუ, გემუქრება ვინმე?.. იმიტომ ვერ მეუბნები?.. გეფიცები, მეორედ აღარ დავუშვებ, რომ რამე დაგიშავონ... ყველაფერს რომ მომიყვები, პოლიციაში წავალთ მე და შენ და ყველაფერს წერტილს დავუსვამთ!

- ლაშა, არც ისე მარტივადაა ყველაფერი, შენ რომ გგონია!

- ვიცი, რომ არ არის მარტივად საქმე... სანდრო რაღაცნაირად კავშირშია იმ გატაცებასთან, არა?.. და შენ ეს იცი... ლუ, მითხარი, გცემეს? შენი დახეული მაისური ვნახე...

- ნახე?... ფლიგელში იყავი? - გაკვირვებულმა შევხედე.

- ჰო... აქ დილით ჩამოვედი. თამაზმა კარგად მიმიღო. ვუთხარი, რომ მისი შვილის ადვოკატი ვარ და გარდა მაგისა, შენი დაკარგვის საქმეც მე ავიღე ოფიციალურად. შენი ოთახი დამათვალიერებინა. წერილი პოლიციას ჰქონდა წაღებული. სანდრომ პირველად რომ დამინახა, ისეთი რეაქცია ჰქონდა, თითქოს დანაშაულზე წაასწრეს. კი ცდილობდა ემოციების დამალვას, მაგრამ მე რას გამომაპარებდა... ეგრევე მოხია და სადღაც გავარდა.

მალევე დაბრუნდა და იმის მერე გვერდიდან არ მცილდებოდა. მივხვდი, რომ რაღაცის ეშინოდა. იმ დღესვე მივედი პოლიციაში და გავეცანი საქმის ვითარებას. ის ქუჩა დავიარე, სადაც შენი მეგობარი ცხოვრობდა ვითომ... ერთი შენობა მომეჩვენა საეჭვო. ძველი სასტუმრო აღმოჩნდა. დაბლა ტავერნაა გახსნილი... შევედი და შენი სურათი ვაჩვენე მომსახურე პერსონალს.

დაწესებულების მენეჯერს სახეზე გამომეტყველება შეეცვალა, მაგრამ მხრები აიჩეჩა, Non lo so-ს იმეორებდა... მერე ზედა სართულები დავიარე, ყველა ოთახი ცარიელი იყო, ერთის გარდა. იმ ერთ ოთახში იდგა მარტო ავეჯი. საფერფლე ვიპოვე, სიგარეტის ნამწვავები იყო შიგნით...

ტავერნას ხსენებაზე გამაჟრიალა.

- მერე?

- მაგ შენობაში შეხვდი ვინმეს, ლუ?

- ჰო... ყველაფერს მოგიყვები-მეთქი, ჯერ შენ დაასრულე... მერე რა ქენი?

- ისევ იმ გამომძიებელთან მივედი და ვუთხარი, კარგად გადაემოწმებინათ ის შენობა. ის ოთახი აშკარად სპეციალურად იყო მოწყობილი. იდეალური სამალავია... პოლიციაში იმ ტავერნას მეპატრონის სახელი გავიგე. ვინმე ჯუზეპე ალოსოს ეკუთვნის...

- შეუძლებელია! - იმხელა ხმაზე წამოვიყვირე, რომ ლაშა შეკრთა.

- ვინ არის, იცნობ?

- ეგ ის არის, ვისიც სანდროს ეშინია... კრიმინალია! ბანდის წევრი... მაგან მოაწყო დავით კვეზერელის შვილის გატაცება!

საერთოდ ვეღარ გავიგე, რა ხდებოდა... რა უნდოდა გიოს ჯუზეპე ალოსოს დაწესებულებაში? ნუთუ, მასთან თანამშრომლობს?.. ან იქნებ ის აიძულებს ამ ყველაფრის კეთებას, რომ "ფლეშკა" დაიბრუნოს?..

- შენ ნანახი გყავს ეგ ტიპი?

- ვინ, ჯუზეპე? არა, საიდან... მერე, რა გითხრეს პოლიციაში?

- იმ შენობას შეამოწმებდნენ თვითონ. თუ რაღაცას გაიგებდნენ, დამირეკავდნენ... ჯერჯერობით არ დაურეკავთ. მე თამაზის სახლში დავბრუნდი. სასტუმროში ვაპირებდი გადასვლას, მაგრამ სანდრომ შემომთავაზა, მათთან დავრჩენილიყავი... ასე უფრო არ გამაკონტროლებდა? პრინციპში, მეც მაწყობდა ეგ.

მოკლედ, ბაღიც დავათვალიერე და ის ძველი სახლი ვნახე. საღებავით მიწერილ ცხრიანს შევხედე თუ არა, მაშინვე მივხვდი, სადაც იქნებოდა ფლიგელი... შენს ოთახში ნაპოვნი ფარანი გამახსენდა და დავაკავშირე ერთმანეთთან. თან, ეს ნაძირალა ცდილობდა, რომ მალე გამოვეყვანე იმ შენობიდან... ჩემი ყურადღების გადატანას ცდილობდა სხვა რაღაცაზე.

- შიგნით როგორ ჩახვედი მერე? არ დაგინახა?

- სახლი დავათვალიერე მხოლოდ. ფარდაგი დავინახე. იატაკი ძალიან მტვრიანი იყო და ნაფეხურები ემჩნეოდა. მივხვდი, რომ მანდ იქნებოდა ლუკი, მაგრამ სანდრო გვერდით მედგა და ვერაფერი მოვიმოქმედე. იარაღიც არ მქონდა... მხოლოდ დღეს ღამით შევძელი ჩასვლა. სანდროს დაურეკეს მობილურზე და ვეღარ დამალა ემოციები.

ეტყობა, შენი გაქცევის ამბავი შეატყობინეს. მე და თამაზს გვითხრა, ჩემს მეგობარს რაღაც შეემთხვა და სასწრაფოდ უნდა ვნახოო. როგორც კი წავიდა, მაშინვე ფლიგელში ჩავედი. ჯერ შენი დახეული მაისური ვნახე, რაღაც ძველი სეიფის უკან იყო ჩატენილი, მერე ლეიბიც ვიპოვე. შიგნით რაღაცეები იყო გახვეული... შენი მობილურიც იმ ნივთებს შორის იყო. ლუ, კინაღამ გავგიჟდი...

- ეტყობა, ვერ მოასწრო დაწვა...

- მობილურს ბარათი ამოცლილი ჰქონდა... რა უნდა მეფიქრა?.. მეგონა, რომ ცოცხალი აღარ იყავი... მაშინვე ზევით ამოვედი. ჯერ ვიფიქრე, პოლიციაში დავრეკავ-მეთქი, მაგრამ მერე დავფიქრდი... თუ ცოცხალი იყავი და სხვაგან გმალავდნენ, შეიძლება შეშინებოდათ და მართლა მოეკალი.

ამ დროს ვიღაც გოგომ დამირეკა მობილურზე და მითხრა, რომ ცოცხალი ხარ, გამოიქეცი და დახმარება გჭირდება. მაშინვე წამოვედი... ახლა მომიყევი ყველაფერი! რაში დასჭირდა სანდროს შენთვის ამის გაკეთება?

- ჰგონია, რომ გამოძიებასთან ვთანამშრომლობ. ჯერ კიდევ თბილისში, რეკლამის შეკვეთამდე ერთი ბიჭი გავიცანი... მარიტას დაბადების დღეზე, კლუბში. ცუდად გავხდი და გარეთ გამიყვანა... მერე თავისი მანქანით წამიყვანა სახლში.

წითელი "მუსტანგით". სახელი არ უთქვამს... მხოლოდ მანქანის ნომერი დამამახსოვრდა, 02:08... მერე ბლოგზე გაჩნდა კომენტარები ალტერ ეგოს სახელით...

- ეგ ის მანქანა იყო, რომელიც უგოს რეკლამაში გადაღების დროს დაყვებოდა, არა?

- არ დაყვებოდა უგოს... ეგ მე შენ გითხარი ეგრე... სპეციალურად! სიმართლეს ვერ გეტყოდი გარკვეული მიზეზების გამო...

- მომატყუე? ვინ იყო ის ბიჭი? - ლაშას სახეზე წყენა დაეტყო.

- თავიდან მეგონა, რომ გიორგი ანდრიაძე იყო, მაგრამ არ აღმოჩნდა...

- შენგან რა უნდოდა, რას გეუბნებოდა?

- კონკრეტულად არაფერს მთხოვდა. პერიოდულად გამოჩნდებოდა ხოლმე, მერე გაქრებოდა... დაიკარგებოდა. რაღაცას თუ მეტყოდა, ისიც გაურკვეველი იყო... უფრო რაღაც მინიშნებებს მაძლევდა. საოცარი მიზიდულობა მქონდა მის მიმართ... რაღაც აუხსნელი. მე თვითონ მიკვირდა ჩემი თავის... ჩემი პიროვნებისთვის შეუსაბამოდ ვიქცეოდი...

ლაშა ყურადღებით მისმენდა. ჩემი და გიოს ისტორია მოვუყევი. მხოლოდ ტავერნაში გატარებული ღამის შესახებ დავუმალე. ანაზეც მოვუყევი. რაც მისგან გავიგე, ისიც ვუთხარი. მოყოლა რომ დავასრულე, ლაშას კარგა ხანს ხმა არ ამოუღია. ჩუმად იჯდა და ფიქრობდა. ამ ინფორმაციის გადახარშვას ცდილობდა. ვიცოდი, რომ ძალიან ეტკინა გული... ვერაფერი ვუთხარი. თავის მართლებასაც არ ჰქონდა აზრი.

- არადა, ეჭვი მქონდა... გახსოვს, ექსპერტიზის ცნობა რომ ვახსენე?.. სანამ აქ წამოვიდოდი, მაგ ბიჭის საქმეს კიდევ ერთხელ გადავხედე. ექსპერტიზა ეგვიპტეში იყო ჩატარებული. მაინტერესებდა, ვინ აწერდა ხელს დასკვნას. მონაცემთა ბაზა შევამოწმებინე. ექსპერტი, რომელმაც ეგ დასკვნა დაწერა, მალევე წამოსულა სამსახურიდან. უცნაურად მომეჩვენა ეს დამთხვევა...

- ახლა რას ფიქრობ? რატომ იყო გიორგი იმ ტავერნაში?

- ვფიქრობ, რომ იმ ბანდის წევრებთანაა დაკავშირებული! თვითონ ხომ გითხრა, ანას გამოსაყვანად რომ გავიქეცი, თავში ჩამარტყესო?

- ჰო...

- ანამ თქვა, რომ ჯუზეპე ფეხდაფეხ მოჰყვა იმ ეგვიპტელებს და ნახა, რომ ფარდული იწვოდა. ჯერ გონებადაკარგულ გიორგის დაინახავდა. იმ ეგვიპტელებს ეტყოდა, ხელები შეუკარით და მანქანის საბარგულში ჩააგდეთო.

სავარაუდოდ, ერთ-ერთ მათგანს შეაგზავნიდა ანას გამოსაყვანად. ისიც დაინახავდა თავისიანს და შებრუნდებოდა საშველად. ამ დროს ჩამოინგრეოდა ჭერი. ეგეც შენი ორი დამწვარი ადამიანი...

- კი, მაგრამ... ანამ მართლა არ იცოდა, რომ გიო ცოცხალი იყო... ან რატომ გაუშვებდა ანას ის ჯუზეპე? თუ გაიგებდა, რომ "ფლეშკა" მოპარეს?..

- საქმეც მაგაშია! ფარულმა კამერამ თუ დააფიქსირა სანდრო, იმ ჯუზეპეს ეყოლებოდა ვინმე, დაცვა ან არ ვიცი, ვინმე თავისიანი, რომელმაც დაურეკა და შეატყობინა ეს ამბავი. თუ კომპიუტერში ასეთი მნიშვნელოვანი ინფორმაცია ჰქონდა, მარტო არ დატოვებდა.

როგორც წესი, ან დაცვას ტოვებენ ხოლმე, ან სხვადასხვა დამცავ პროგრამას აყენებენ... პაროლებს ადებენ ფაილებს და რა ვიცი... ათასნაირი საშუალება აქვთ... ახლა ნახე, ჯუზეპემ ანას დაბრუნებით რა გააკეთა - ანას დაბრუნებით სანდრო დარწმუნდებოდა, რომ გიორგი დაიწვა!

რადგანაც ეგვიპტე მაგ ჯუზეპეს რჩევით შეარჩიეს, ესე იგი, იქ მას თავისი ხალხი ეყოლებოდა. თან, პირადად გაემგზავრა ეგვიპტეში... ექსპერტიზასაც გააყალბებინებდა ადვილად.

- იქნებ გიო არ თანამშრომლობს თავისი სურვილით? იქნებ იძულებულია, რომ ჯუზეპეს მითითებები შეასრულოს?

- ეგეც დასაშვებია. შეიძლება მოსასმენი აპარატიც მიემაგრებინათ და ამის გამო ვერ გეუბნებოდა პირდაპირ სათქმელს... უცნაურად იქცეოდა და მინიშნებებს გიტოვებდა. ეგ ანა ეგრე მარტივად არ უნდა გაგეშვა. მეეჭვება მისი ასეთი მოულოდნელი გარდაქმნა და არც მაგის კეთილი საქციელის მჯერა...

ლაშა საწოლიდან ადგა და ფანჯარასთან მივიდა.

- არა, ლაშა... ის გოგო მართლა დამეხმარა...

- რა იცი? ვერ ხედავ, რა კარგი მსახიობი ყოფილა? თავისი საქმრო ისე მოატყუა, რომ აზრზეც ვერ მოვიდა... შენ ეხუმრები ამხელა მასშტაბის ღალატს, ლუ?.. რა სიკეთეც არ უნდა გაეკეთებინა მისთვის სანდროს, ეს არ ამართლებს მის საქციელს... საყვარელ ადამიანს ასეთ რამეს არ უკეთებენ! ამიტომაც საფუძველი მაქვს ვიფიქრო, რომ ეს მახეა... მე და შენ ერთად მოგვიყარეს თავი. გონივრული სვლაა... ერთად მოგვიშორებენ თავიდან!

- მე მაინც არ მგონია ეგრე...

- იარაღი მაინც მქონდეს... ადექი ლუ, მივდივართ აქედან!

ლაშა კართან ფრთხილად მივიდა და მიაყურადა. მერე ოდნავ გამოაღო და გაიხედა. რომ დარწმუნდა, რომ კორიდორში არავინ იყო, ხმადაბლა მითხრა, წავედითო.

წინააღმდეგობა აღარ გავუწიე, უკან გავყევი. ლაშამ კორიდორი ბოლომდე გაიარა და თეთრად შეღებილ რკინის კართან მივიდა. სასტუმროს ეზოში სახანძრო კიბით ჩავედით. ისე აღარ ბნელოდა, სადაცაა, გათენდებოდა კიდეც.

- ანა იქით წავიდა, ტაქსების გაჩერებააო...

- ძალიან კარგი...

ლაშა ფრთხილობდა. ჯერ კარგად მოათვალიერა ქუჩა და მერე გაბედა გზაზე გადასვლა.

- სად მივდივართ? - ვკითხე ჩუმად. ჩემს გულს ბაგა-ბუგი გაჰქონდა. ლაშამ სატელეფონო ჯიხური დაინახა და მისკენ გაემართა.

- ლაშა, რას აპირებ? რატომ არაფერს მეუბნები?..

- იმ გამომძიებელს უნდა დავურეკო! ინგლისური იცის. ჯობია კარაბინერები მოვიდნენ და თვითონ წაგვიყვანონ... ტაქსისტს რა უნდა გავაგებინოთ. წესიერად არც ვიცი, სად ვარ...

- ლაშა, მოვიფიქროთ რა კარგად...

- შენ ზედმეტად გაერიე ამ ამბავში და საკმარისადაც დაზარალდი! სხვა თუ არაფერი, შენი გატაცების ამბავი მაინც უნდა შევატყობინოთ... არ შეიძლება სხვანაირად!

ლაშა ჯიხურში შევიდა და ყურმილი აიღო. მე გარეთ დავდექი და ქუჩა მოვათვალიერე. ირიჟრაჟა. სიწყნარე იყო. ფიზიკურად და ემოციურად ისეთი დაღლილი ვიყავი, რომ რეალობას ვერ აღვიქვამდი წესიერად.

ლაშა მალე გამოვიდა ჯიხურიდან. ბენზინგასამართი სადგურის წინ, სკამზე დავსხედით. ლოგიკურად აზროვნება აღარ შემეძლო, გადავიწვი... იქნებ ლაშა მართალია, იქნებ მართლა ჯობია, პოლიციამ გაიგოს ყველაფერი...

- რამდენიმე წუთში მოვლენ!.. - მითხრა ლაშამ და ხელი გადამხვია. მხარზე თავი დავადე და თვალები დავხუჭე. მთელი ამ ხნის განმავლობაში პირველად ვიგრძენი სიმშვიდე. რაღაცნაირი სიმშვიდე დამეუფლა... უცნაური სიმშვიდე... ბურანში წავედი...

ლაშას ხმა ჩამესმა.

- ლუ, ის გიორგი გიყვარს?..

- ჰო... მგონი მიყვარს...

უცებ ძალიან მომინდა, ეს სიტყვები მასაც გაეგო... მისთვის ხომ არასოდეს მითქვამს ეს...
არ მინდოდა დამეჯერებინა, რომ გამომიყენა. მისი გამოხედვა, როგორც მიყურებდა, მისი ყოველი შეხება ძალიან გულწრფელი ჩანდა...

არასოდეს გამჩენია სიყალბის განცდა. საშინელებაა, როდესაც ფიქრობ, რომ ის, რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია შენთვის, რის გამოც უზარმაზარ რისკზე წახვედი და საკუთარი სიცოცხლეც საფრთხის ქვეშ დააყენე, სინამდვილეში შეიძლება ფარსი აღმოჩნდეს.

შორიდან მანქანის ხმა მოისმა. უცებ ვიგრძენი, როგორ მომიჭირა ლაშამ ხელი... თვალები გავახილე და შევხედე. მოსახვევს უყურებდა. მეც იქით გავიხედე. პოლიციის მანქანის ნაცვლად, მოსახვევიდან შავი ჯიპი გამოვარდა. ვეღარც გავაცნობიერე, ისე სწრაფად განვითარდა მოვლენები...

პირველი, რაც დავინახე, იმ ორი ტიპის სახეები იყო, ვინც იმ სახლში მყარაულობდა.
რაც შემეძლო, ხმამაღლა დავიყვირე...

მახსოვს, ლაშას ხელი ეკიდა და გავრბოდით... მგონი, ტაქსების გაჩერების მიმართულებით.

სროლის ხმაც მახსოვს... პოლიციის მანქანის სირენაც...

ზურგში ტკივილი ვიგრძენი და უცებ ფეხებში ძალა გამომეცალა... ჩავიკეცე. სახე ცივ ასფალტზე მედო... ვიღაცამ ზურგზე გადმომაბრუნა... სროლის ხმა არ წყდებოდა... შორიდან ჩემი სახელიც ჩამესმა, თითქოს ვიღაც მეძახდა, - ლუუ... ლუუ...

ხმები ერთმანეთში აირია... გაერთიანდა...

მახსოვს, ცას ვუყურებდი... ვარდისფერი იყო... ტკივილს ვეღარ ვგრძნობდი. პირიქით, სასიამოვნო გრძნობა დამეუფლა... თითქოს ვიღვრებოდი...

თვალები თავისით დამეხუჭა და ვიგრძენი, როგორ ამწიეს...

გაგრძელება იქნება


TAVERNA ALBA
თეა ინასარიძე