...მაინც ვერ დავემალე 4
1 805 ნახვა
კარგა ხანი საუბრობდნენ, ხალისიანი ქალი უნდა ყოფილიყო, ეს ქალბატონი ნანა, თან ისეთი მოვლილი და კოხტა ჩანდა ეკრანზე, მე ჩემი სველი, ჩამოყრილი და მოუწესრიგებელი თმების შემრცხვა, ზაზა დეტალურად უხსნიდა ყველაფერს, არ მსიამოვნებდა მათი საუბრის მოსმენა, თითქოს რაღაცას ვაშავებდი, მაგრამ ეს ჩემი სახლის კედლები ისეთი თხელია, რომ სუნთქვაც კი ისმის და სად წავსულიყავი? საუბარი რომ დაამთავრეს, ზაზამ ფრთხილად მომიკაკუნა კარებზე
-ბელ შენი ლეპტოპი აიღე და მადლობა, მე კარები გავაღე, ლეპტოპი გამოვართვი, ჩემი ოთახიდან ჩაის ჭიქა გამოვიტანე და ხელს მაგიდაზე გაცარიელებული კექსის თეფში და ზაზას ჩაის ჭიქა გავაყოლე სამზარეულოში, ზაზასთვის ყურადღება არ მიმიქცევია და რომ შევხედე მომშტერებოდა, საითაც წავედი იქეთ შემობრუნდა
-რა იყო? ვიკითხე გაკვირვებულმა
-იყო რამე? შეატრიალა კითხვა მან
-აბა რას მომშტერებიხარ?
-წვიმამ ცუდ ხასიათზე დაგაყენა?
-უბრალოდ როცა ბიჭი გოგოს მიჩერებია, ან მოსწონს, ან აკრიტიკებს, დიდი მოსაწონი მე არავარ და გასაკრიტიკებელი რა მჭირს ჯერ ვერ მივხვდი
-ბოთე ხარ!
-ბატონო?
-გოგო გასაკრიტიკებელი რა უნდა გჭირდეს?
-აბა მოგწონვარ? დავეღრიჯე მე
-თან დიდი ხანია
-ნუ სულელობ რაღაცას, დაიძინე! გავბრაზდი მე, სანამ ოთახის კარებს მივიხურავდი ზაზას უცებ ვკითხე
–რომელ საათზე აპირებ ხვალ წასვლას?
–რა იყო, თავი ისე მოგაბეზრე, რომ ჩემი მოშორება გეჩქარება? მეწყინა, ეტყობა წყენა სახეზეც შემეტყო, ღიმილიც წამეშალა სახიდან
–თუ უკვე ისე შემეჩვიე, გაშვება აღარ გინდა? არც ეს კითხვა მომეწონა, თუმცა ზაზასთვის რა უნდა მეთქვა, მე თვითონ არ ვიცოდი, ამ ორი კითხვიდან რომელი უფრო შეესაბამებოდა ჩემს გრძნობებს, მაგრამ რისი გურული ვიქნებოდი, გამოსავალი რომ არ მომეძებნა?
–უბრალოდ ვიფიქრე, რომ გაგაცილებდი! დავიხსენი თავი უხერხულობისგან
–სამსახური?
–ერთი–ორი საათით შემცვლიან
–არ ვიცი დილით ისევ საელჩოში უნდა მივიდე...
–მერე სახში შემოივლი თუ არა?
–სახში? უცნაურად იკითხა ზაზამ, ეს საუბარი, ძალიან ოჯახურს გავდა
–ხო სახში, ისევ ვიკითხე მე
–გინდა რომ მოვიდე? გაუგებარი და უადგილო კითხვა დამისვა ზაზამ
–მე ცხრაზე სამსახურში უნდა ვიყო, შენ უფრო გვიან წახვალ და გასაღებს როგორ დამიბრუნებ?
–აა, მხოლოდ ეეს? იკითხა გულდაწყეტილმა
–მხოლოდ ეს! აბა შენ რა იფიქრე? მავნებლობას და თვალთმაქცობას მშვენივრად განვაგრძობდი
–მაშინ ჯობია მართლა გამაცილო, გასაღებსაც დაგიბრუნებ და...
–და?...
–და ადამიანურად დაგემშვიდობები, მადლობას გადაგიხდი
–როდისთვის გავინთავისუფლო თავი?
–დაგირეკავ ხვალ
–ძილინებისა! შევბრუნდი ოთახისკენ
–მოიცა რა, კიდევ ვილაპარაკოთ, შემაჩერა ზაზამ
-რაზე უნდა ვილაპარაკოთ?
-ბავშვობა, სკოლა, კახეთი, მომავალი გეგმები, სალაპარაკო ბევრია
-მე რომ მეძინება?
-არ გეძინება ბელ, გარბიხარ, სულ გამირბიხარ, რატომ გეშინია ჩემი ასე?
-არ ვიცი, ეტყობა მაშინებ რახან გავრბივარ!
-გეხვეწები რა ვილაპარაკოთ, შემემუდარა ზაზა და მე ჩემი ოთახის კარები გამოვიხურე, კმაყოფილი მიღიმოდა
-ისე ამ კახეთს რა გადაეკიდე? რა მოხდა ასეთი კახეთში, რომ ვეღარ წაშალე შენი მეხსიერებიდან?
-კახეთი მაგარი იყო, მართლა არაფერი გახსოვს?
-რა იყო მაგარი? ჯერ ხო ნერვები მომიშალეთ ავტობუსში, პატარა ბავშვებივით აცენცერდით და ერთმანეთს პასტვა დაუწყეთ, მერე სადაც მივედით საშინლად დათვერით, პირადათ თქვენ ვაჟბატონო დასაშვებზე მეტი მოწიეთ და მე გივლიდი, მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს, ისე შემეშინდა, შენს გამო კინაღამ გავჭაღარავდი თექვსმეტი წლის ასაკში, დილით აეყარეთ და გშიოდათ, მე კიდე მემგონი მზარეული გეგონეთ, ყველას სათითაოდ ხო მოგემსახურეთ? ახლა მითხარი რა იყო აქედან კაი?
-ყველაფერი!
-ხო შენთვის რათქმაუნდა
-ერთი რაღაც გამოგრჩა, შენს მუხლებზე რომ მეძინა, გაპასტვის რომ მეშინოდა და შენ რომ შემიფარე, მაშინ გემრიელად გამოვიძინე
-ბოროტო, სამაგიეროდ მე დავდიოდი მთვარეულივით, ორი ღამე არ მეძინა
-როგორ ვიჩხუბეთ, არც ის გახსოვს?
-კი არ იჩხუბეთ, გაგლახეს, შენი გრძელი ენის გამო
-გრძელი ენა არაფერ შუაში იყო, შენს გამო გამლახეს!
-ჩემ გამო რატო? მე რა შუაში ვიყავი?
-ვითომ არ იცი, იმ შენ ბოდიში და დასირებულ კლასელებს ელეთ მელეთი რომ მოსდიოდათ შენზე, თქმას კი ვერც ერთი ვერ ბედავდა, მე კი ვთქვი, რომ ერთ კვირაში შეგაბამდი, მერე ისე გავთამამდი სასმელით, რომ ისიც კი წავიტრაბახე კახეთიდან ჩემი შაყვერბულის სტატუსით ჩამოვათქო და აი აქ დამცხეს...
-ხო გითხარი გრძელი ენის გამო მოგხვდათქო? ეს ამბავი აქამდე რატო არ ვიცოდი?
-აბა შენი აზრით რომელი გავბედავდით შენთვის ამის თქმას? შენ ირაკლის ეტყოდი ამ ყველაფერს, ის ისედაც უმიზეზოდ გვიბაგუნებდა ხოლმე და ის რომ გაეგო მის პრინცესას ნერვები მოუშალეთ.... ზაზამ ამოიხვნეშა, მე უკვე ტახტზე ვიწექი, ისე რომ ზაზას დასაჯდომი ადგილი აღარ იყო, ის ნოხზე იჯდა და ზურგით ტახტს ეყრდნობოდა
-ბათუმში ცხოვრება ჩვენც გვინდოდა, დაამთავრა შუაში გაწყვეტილი აზრი ზაზამ
-ვაიმე რა დებილი ვარ, მე კიდე ის ღამე შენს მოვლაში გავათიე, წარმომიდგენია ჩემი კლასელები რასაც იფიქრებდნენ, საზიზღარო
-მე არ მითხოვია მომიარეთქო, გაიკვირვა ზაზამ
-მართლა ძაან შემეშინდა მაშინ, იცი როგორი გალურჯებულ გაყვითლებული იყავი? არც ვიცოდი რა მექნა, ირაკლი მიყვებოდა მაგ დროს უბრალოდ გათიშვის საშუალება არ უნდა მისცე ადამიანსო და მეც უმოწყალოდ გადებდი ცივ კომპრესებს, გახსოვს წყალი რო შეგასხი? ღმერთო, იმ ღამეს რო ვინერვიულე, ისე აღარასდროს მინერვიულია
-მახსოვს ბელ, მე ყველაფერი მახსოვს, შეიძლწება ახლა მარტო შენი წყალობით ვარ ცოცხალი
-კიდე ეწევი?
-რაღა დროს ეგარი, მაშინაც ვეწეოდით გგონია? ისე რაღაცას ვკაცობდით, მაგარი ტიპები გვეგონა ჩვენი თავები
-ხო გითხარი უპასუხისმგებლო არაფრის მაქნისები იყავითთქო
-ბავშვები ვიყავით და ბავშვურად მოგვდიოდა, მეორე ღამით, აივნიდან რომ შემოგეპარეთ გახსოვს?
-და ის გიოს რო ხატიამ გლიჯა?
-ხო გიო სულ გალახული იყო
-შენც ასევე..... ვიცინოდით ჩვენ სულელურ წარსულზე, მართლა კარგი ყოფილა კახეთი. ზაზასთანაც თურმე უფრო ბევრი მოგონებები მაკავშირებდა ვიდრე მეგონა, ერთად გატარებულმა იმ დღეებმა მართლა შეგვცვალა, იმ მზრუნველი ღამის მერე ის ძალიან ყურადღებიანი გახდა, კახეთამდე თუ მართლა დამადლებულ გამარჯობას ვეუბნებოდით ერთმანეთს, კახეთის მერე ის აღარ იყო დამადლებული, პირიქით, ამას მხოლოდ ახლა მივხვდი, თუ რატომ შეეცვალა მას ჩემდამი დამოკიდებულება.
-ბელ შენი ლეპტოპი აიღე და მადლობა, მე კარები გავაღე, ლეპტოპი გამოვართვი, ჩემი ოთახიდან ჩაის ჭიქა გამოვიტანე და ხელს მაგიდაზე გაცარიელებული კექსის თეფში და ზაზას ჩაის ჭიქა გავაყოლე სამზარეულოში, ზაზასთვის ყურადღება არ მიმიქცევია და რომ შევხედე მომშტერებოდა, საითაც წავედი იქეთ შემობრუნდა
-რა იყო? ვიკითხე გაკვირვებულმა
-იყო რამე? შეატრიალა კითხვა მან
-აბა რას მომშტერებიხარ?
-წვიმამ ცუდ ხასიათზე დაგაყენა?
-უბრალოდ როცა ბიჭი გოგოს მიჩერებია, ან მოსწონს, ან აკრიტიკებს, დიდი მოსაწონი მე არავარ და გასაკრიტიკებელი რა მჭირს ჯერ ვერ მივხვდი
-ბოთე ხარ!
-ბატონო?
-გოგო გასაკრიტიკებელი რა უნდა გჭირდეს?
-აბა მოგწონვარ? დავეღრიჯე მე
-თან დიდი ხანია
-ნუ სულელობ რაღაცას, დაიძინე! გავბრაზდი მე, სანამ ოთახის კარებს მივიხურავდი ზაზას უცებ ვკითხე
–რომელ საათზე აპირებ ხვალ წასვლას?
–რა იყო, თავი ისე მოგაბეზრე, რომ ჩემი მოშორება გეჩქარება? მეწყინა, ეტყობა წყენა სახეზეც შემეტყო, ღიმილიც წამეშალა სახიდან
–თუ უკვე ისე შემეჩვიე, გაშვება აღარ გინდა? არც ეს კითხვა მომეწონა, თუმცა ზაზასთვის რა უნდა მეთქვა, მე თვითონ არ ვიცოდი, ამ ორი კითხვიდან რომელი უფრო შეესაბამებოდა ჩემს გრძნობებს, მაგრამ რისი გურული ვიქნებოდი, გამოსავალი რომ არ მომეძებნა?
–უბრალოდ ვიფიქრე, რომ გაგაცილებდი! დავიხსენი თავი უხერხულობისგან
–სამსახური?
–ერთი–ორი საათით შემცვლიან
–არ ვიცი დილით ისევ საელჩოში უნდა მივიდე...
–მერე სახში შემოივლი თუ არა?
–სახში? უცნაურად იკითხა ზაზამ, ეს საუბარი, ძალიან ოჯახურს გავდა
–ხო სახში, ისევ ვიკითხე მე
–გინდა რომ მოვიდე? გაუგებარი და უადგილო კითხვა დამისვა ზაზამ
–მე ცხრაზე სამსახურში უნდა ვიყო, შენ უფრო გვიან წახვალ და გასაღებს როგორ დამიბრუნებ?
–აა, მხოლოდ ეეს? იკითხა გულდაწყეტილმა
–მხოლოდ ეს! აბა შენ რა იფიქრე? მავნებლობას და თვალთმაქცობას მშვენივრად განვაგრძობდი
–მაშინ ჯობია მართლა გამაცილო, გასაღებსაც დაგიბრუნებ და...
–და?...
–და ადამიანურად დაგემშვიდობები, მადლობას გადაგიხდი
–როდისთვის გავინთავისუფლო თავი?
–დაგირეკავ ხვალ
–ძილინებისა! შევბრუნდი ოთახისკენ
–მოიცა რა, კიდევ ვილაპარაკოთ, შემაჩერა ზაზამ
-რაზე უნდა ვილაპარაკოთ?
-ბავშვობა, სკოლა, კახეთი, მომავალი გეგმები, სალაპარაკო ბევრია
-მე რომ მეძინება?
-არ გეძინება ბელ, გარბიხარ, სულ გამირბიხარ, რატომ გეშინია ჩემი ასე?
-არ ვიცი, ეტყობა მაშინებ რახან გავრბივარ!
-გეხვეწები რა ვილაპარაკოთ, შემემუდარა ზაზა და მე ჩემი ოთახის კარები გამოვიხურე, კმაყოფილი მიღიმოდა
-ისე ამ კახეთს რა გადაეკიდე? რა მოხდა ასეთი კახეთში, რომ ვეღარ წაშალე შენი მეხსიერებიდან?
-კახეთი მაგარი იყო, მართლა არაფერი გახსოვს?
-რა იყო მაგარი? ჯერ ხო ნერვები მომიშალეთ ავტობუსში, პატარა ბავშვებივით აცენცერდით და ერთმანეთს პასტვა დაუწყეთ, მერე სადაც მივედით საშინლად დათვერით, პირადათ თქვენ ვაჟბატონო დასაშვებზე მეტი მოწიეთ და მე გივლიდი, მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს, ისე შემეშინდა, შენს გამო კინაღამ გავჭაღარავდი თექვსმეტი წლის ასაკში, დილით აეყარეთ და გშიოდათ, მე კიდე მემგონი მზარეული გეგონეთ, ყველას სათითაოდ ხო მოგემსახურეთ? ახლა მითხარი რა იყო აქედან კაი?
-ყველაფერი!
-ხო შენთვის რათქმაუნდა
-ერთი რაღაც გამოგრჩა, შენს მუხლებზე რომ მეძინა, გაპასტვის რომ მეშინოდა და შენ რომ შემიფარე, მაშინ გემრიელად გამოვიძინე
-ბოროტო, სამაგიეროდ მე დავდიოდი მთვარეულივით, ორი ღამე არ მეძინა
-როგორ ვიჩხუბეთ, არც ის გახსოვს?
-კი არ იჩხუბეთ, გაგლახეს, შენი გრძელი ენის გამო
-გრძელი ენა არაფერ შუაში იყო, შენს გამო გამლახეს!
-ჩემ გამო რატო? მე რა შუაში ვიყავი?
-ვითომ არ იცი, იმ შენ ბოდიში და დასირებულ კლასელებს ელეთ მელეთი რომ მოსდიოდათ შენზე, თქმას კი ვერც ერთი ვერ ბედავდა, მე კი ვთქვი, რომ ერთ კვირაში შეგაბამდი, მერე ისე გავთამამდი სასმელით, რომ ისიც კი წავიტრაბახე კახეთიდან ჩემი შაყვერბულის სტატუსით ჩამოვათქო და აი აქ დამცხეს...
-ხო გითხარი გრძელი ენის გამო მოგხვდათქო? ეს ამბავი აქამდე რატო არ ვიცოდი?
-აბა შენი აზრით რომელი გავბედავდით შენთვის ამის თქმას? შენ ირაკლის ეტყოდი ამ ყველაფერს, ის ისედაც უმიზეზოდ გვიბაგუნებდა ხოლმე და ის რომ გაეგო მის პრინცესას ნერვები მოუშალეთ.... ზაზამ ამოიხვნეშა, მე უკვე ტახტზე ვიწექი, ისე რომ ზაზას დასაჯდომი ადგილი აღარ იყო, ის ნოხზე იჯდა და ზურგით ტახტს ეყრდნობოდა
-ბათუმში ცხოვრება ჩვენც გვინდოდა, დაამთავრა შუაში გაწყვეტილი აზრი ზაზამ
-ვაიმე რა დებილი ვარ, მე კიდე ის ღამე შენს მოვლაში გავათიე, წარმომიდგენია ჩემი კლასელები რასაც იფიქრებდნენ, საზიზღარო
-მე არ მითხოვია მომიარეთქო, გაიკვირვა ზაზამ
-მართლა ძაან შემეშინდა მაშინ, იცი როგორი გალურჯებულ გაყვითლებული იყავი? არც ვიცოდი რა მექნა, ირაკლი მიყვებოდა მაგ დროს უბრალოდ გათიშვის საშუალება არ უნდა მისცე ადამიანსო და მეც უმოწყალოდ გადებდი ცივ კომპრესებს, გახსოვს წყალი რო შეგასხი? ღმერთო, იმ ღამეს რო ვინერვიულე, ისე აღარასდროს მინერვიულია
-მახსოვს ბელ, მე ყველაფერი მახსოვს, შეიძლწება ახლა მარტო შენი წყალობით ვარ ცოცხალი
-კიდე ეწევი?
-რაღა დროს ეგარი, მაშინაც ვეწეოდით გგონია? ისე რაღაცას ვკაცობდით, მაგარი ტიპები გვეგონა ჩვენი თავები
-ხო გითხარი უპასუხისმგებლო არაფრის მაქნისები იყავითთქო
-ბავშვები ვიყავით და ბავშვურად მოგვდიოდა, მეორე ღამით, აივნიდან რომ შემოგეპარეთ გახსოვს?
-და ის გიოს რო ხატიამ გლიჯა?
-ხო გიო სულ გალახული იყო
-შენც ასევე..... ვიცინოდით ჩვენ სულელურ წარსულზე, მართლა კარგი ყოფილა კახეთი. ზაზასთანაც თურმე უფრო ბევრი მოგონებები მაკავშირებდა ვიდრე მეგონა, ერთად გატარებულმა იმ დღეებმა მართლა შეგვცვალა, იმ მზრუნველი ღამის მერე ის ძალიან ყურადღებიანი გახდა, კახეთამდე თუ მართლა დამადლებულ გამარჯობას ვეუბნებოდით ერთმანეთს, კახეთის მერე ის აღარ იყო დამადლებული, პირიქით, ამას მხოლოდ ახლა მივხვდი, თუ რატომ შეეცვალა მას ჩემდამი დამოკიდებულება.
