"ჩემი დის საქციელის გამო ცოლ–შვილის მრცხვენია"

მართალია, რომ ამბობენ, ქალმა თუ გაიწია, ცხრა უღელი ხარ–კამეჩი ვეღარ დააკავებსო. ჩემს დას ვეღარ ვაკავებ, მის აღვირახსნილობას ლაგამი ვერ ამოვდე. აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე, თავი არსად გამომეყოფა. ვეჩხუბე, ვცემე, სახლში გამოვკეტე, გარდაცვლილი მშობლების სული ვაფიცე, მაგრამ მაინც არაფერმა გაჭრა.
მკაცრი მამა გვყავდა. ვერ ვხვდები, ასეთ სიმკაცრეში გაზრდილმა გოგომ ამდენი საშინელება რატომ გააკეთა. 18 წლისა გათხოვდა და ჯერ ამის გამო გვანერვიულა. ოჯახი დაენგრა, შვილით ხელში შევიფარე. ვუთხარი, ჭკუით მოიქეცი და არაფერს მოგაკლებ–მეთქი. ბავშვი ჩემს ცოლს დაუტოვა და თავისზე 16 წლით უფროს კაცს გაჰყვა ცოლად. ესეც ვაპატიე, ვიფიქრე, უფროს ადამიანთან ცხოვრება ჭკუას ასწავლიდა, დააოკებდა. არა, ისევ აიწყვიტა და აიწყვიტა. ხან ვინ მეტყვის, შენი და გააჩერეო, ხან – ვინ. სულ აღარ რცხვენია. ისეთ კაცებთან ვხედავ, გული აგერევა. ხმას არ ვცემ, ჩემთან ახლოს გავლას ვერ გაბედავს, მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს, სისხლს ხომ არ შევიცვლი, მინდა თუ არა, ჩემი სისხლი და ხორცია.
ცოლ–შვილისაც მერიდება, მის გამო ყველასთან სირცხვილით ვიწვები. აღარ ვიცი, რა გავაკეთო, როგორ მოვიქცე, რომ გონს მოვიყვანო. ბოლოს და ბოლოს მართლა ხომ არ მოვკლავ?! მოძღვარი მეუბნება, უფალი მასაც მოიყვანს ჩვენამდეო. ერთადერთი იმედი მხოლოდ ეს დამრჩა.
მკითხველი