...მაინც ვერ დავემალე 5

მანამდე ზაზა მხოლოდ საგარეო ბელას, მკაცრს, ამყს, უკარებას, ეგოისტს განებივრებულს მიცნობდა, იქ კი შინაური, სახლის ბელა დაინახა, მზრუნველი, თბილი, მომღიმარი, ხუმარა, მემგონი მოვალეთაც თვლიდა თავს, რომ ჩემს მიმართ დამოკიდებულება შეეცვალა, ახლა სადაც არ უნდა შემხვედროდა, მერამდენედაც არ უნდა ვენახე, ქუჩის მეორე მხარეს რომ ყოფილიყო, იქედანაც კი მკითხულობდა, სად მივდიოდი, გაცილება ხომ არ მინდოდა, ხომ კარგად ვიყავი, რამე ხომ არ მჭირდებოდა, ჯერ პრინცესას მეძახდა, მერე ტკბილოს, სულ ბოლოს კი ”მის ღიმილს”, უცებ სალომე გამახსენდა, სალომე ზაზას შეყვარებული იყო სკოლაში და საშინლად ვერ მიტანდა, სულ რაღაცნაირი თვალებით მიყურებდა, მე რაც ვიცი ზაზა ერთგული და მოსიყვარულე არასდროს ყოფილა, ახალგაზრდობა მაინც... ნეტა ამ ყველაფერს საცოდავი სალომე როგორ იტანდა? ან ახლა რა ურთიერთობა ქონდა სალოსთან, ცნობისმოყვარეობის მახრა შემომიჩნდა, თან კითხვის დასმასაც ვერ ვბედავდი, სალოზე რო დამეწყო ლაპარაკი, მერე სიყვარულის თემით უნდა გაგვეგრძელებია, მე კი ეს ცოტა არ იყოს და მაშინებდა, მაინც ვერ მოვითმინე
-აი თურმე რატომ ვერ მიტანდა სკოლაში მხოლოდ ერთადერთი ადამიანი, სალომე, შენ გამო, კახეთის ამბავს ჩაუკაკლავდნენ ჩემი ჭორიკანა კლასელები და შენ რამდენათაც გიცნობ მე ერთადერთი არ ვიქნებოდი, ვისკენაც თვალებს გააპარებდი!!! როგორ გიძლებდა სალომე ასეთს?
-შენსკენ თვალები არასოდეს გამომპარვია... მე უხეხულად ჩავახველე
-იცი ბელ ისეთ ქალაქში ვცხოვრობთ, ძნელია ერთგულების შენარჩუნება, თუ ახალგაზრდა ხარ, საკმაოდ სიმპთიური და ცოტა ჭკუაც გაქვს...
-ხოო, ერთგულების შენარჩუნება და თან ზაფხულში გიძნელდებათ არა? გაუადვილე ზაზას სათქმელი, ისიც მორიდებულად ხითხითებდა და თანხმობის ნიშნად თავს მიქნევდა
-და მაინც რა მოუვიდა სალოს? ზაზა დიდი ხანი ფიქრობდა, ამ კითხვაზე, მისთვის მხრებს იჩეჩავდა და ჩემზე გაკვირვებული სახე ქონდა, თითქოს არც მან იცოდა რა მოუვიდა სალომეს, მერე რაღაც ნაღვლიანად მიპასუხა
-სალომეს?... ბავშვობასთან ერთად წარსულში დარჩა!
-ბიჭები როგორ იოლად ტოვებთ წარსულში რაღაც რაღაცეებს!!! ეს ისე ბრაზით გამომივიდა ნათქვამი, თითქოს ზაზამ წარსულში სალომე კი არა მე დამტოვა
-რაც ძვირფასია ის წარსულის ნაწილი არასოდეს ხდება ჩვენთვის, ამაყად დამიბრუნა პასუხი ყოველგვარი ფიქრის გარეშე,თავი უკან გადმოწია და ის ჩემს მუხლებს დაადო
-მაინც ვერ გავიგე, დავიწყე საუბარი, ისე რომ მისი თავი ჩემი მუხლებიდან არ მომიცილებია
-ამ ბიჭებს რა გინდათ, სალოს ხომ ყველა მონაცემი ქონდა იმისთვის, რომ ძვირფასი გამხდარიყო, ის ხომ ულამაზესი გოგო იყო, მთელ სკოლაში საუკეთესო, არც სულელი და ქენქერა, რაღა გინდოდა მეტი? მართლა გულწრფელად ვიყავი გაკვირვებული და მართლა მაინტერესებდა რაღა იყო იმისთვის საჭირო რომ ბიჭისთვის წარსულში არ დარჩენილიყავი
-თითქოს არც არაფერი, დრო იყოისეთი, შეუფერებალი, მაშინ მე ცოლის მოყვანას არ ვაპირებდი და წლობით გაწელილი ურთიერთობა მომაბეზრებელი გახდა, თან სალო არც ისეთი იდეალური იყო როგორც შენ გგონია, თავიდან ვერავინ ხედავს ადამიანის სულს, წლების მანძილზე კი ადამიანი თვალთმაქცობას ვერ ახერხებს და მისი სულიც სააშკარაოზე გამოდის
-თქვენ ყოველთვის პოულობთ, თქვენი გაუგებარი საქციელის გასასამართლებელ საბუთს
-არა ბელ, მე სალო არ მიყვარდა, ჩემთვის სიყვარული ისარი, როცა სხვა ადამიანის ბედნიერებაში, შენს ბედნიერებას პოულობ! მე კი სალოსთან ეს არ მაკავშირებდა, მასთან ხორციელი გართობა კარგი იყო და ბოლოს სული დამეღალა... სადღაც ზაზა მართალი იყო
-ანუ ეს ისეა, მხოლოდ სხვა ადამიანთან რო გრძნობ შენს სრულყოფილებას? ვკითხე უცებ ზაზას, მას კი ჩაეღიმა
-ქალი რომელიც ნამდვილი სიყვარულით გიყვარდება სხვა არარაი, ის შენი სულის და სხეულის ნაწილია, თან მტკივნეული ნაწილი, გახსოვს რომ მის გამო ნეკნი გაკლია და ამიტომ შეუძლებელია ის არ გიყვარდეს
-რა ბანალურია... დავიჭყანე მე და ზაზას ზემოდან დავაცქერდი
-ხო ცოტა წაიბანალურებს, მაგრამ სიმართლეა
-შეიძლება, ავიწურე მე, ისე ჩანდა თითქოს სასაუბო თემაც ამოვწურეთ, მაინ არც ერთი არ ვაპირებდით ადგილიდან დაძვრას და ასე სულელური სიჩუმე ჩემს ნერვებზე თამაშობდა
-მაგ დაკარგულ ნეკნს რომ პოულობთ, ჯერ რომ ვერ ხვდებით, მერე რომ მიხვდებით და მაინ რომ არ უფრთხილდებით, მაშინ რაშია საქმე?
-ეს კაცების ბუნება ასეთი...
-ხოოო, ეს კაცების ბუნება ხო სულ დამავიწყდა, ეს როგორ მომივიდა, ავხარხარდი მე და ზედმეტი ირონია შემეპარა ხმაში
-შენ იცინე და სწორედ მაგ ბუნების გამოა, თვალი რომ გაგვირბის ხოლმე, მაგრამ მხოლოდ ერთის სიყვარული შეგვიძლია, თვალს კი ხანდახან წყალს ვალევინებთ
-მარტო თვალები რომ გაგირბოდეთ მაგას რა უჭირს!!! არ ვჩერდებოდი და კამათს ვაგრძელებდი მე, ზაზა კი მისას მიმტკიცებდა
-სტერეოტიპების მსხვერპლი ხარ ბელ, ყველა კაცი პოტენციური მოღალატე გგონია და უნდა გითხრა რო ეს ასე არარი
-უმრავლესობა ხომ არის?
-უმრავლესობა ყველას არ ნიშნავს, თან ქალები თავად უშვებთ უამრავ შეცდომას, რის შედეგადაც ჩვენ მოღალატეები ვხდებით, თქვენ გვიბიძგებთ ღალატისკენ
-აჰა ეგეც ჩვენი ბრალი ყოფილა
-დაფიქრთი და მიხვდები, რომ არი რაღაცა სიმართლის მარცვალი მაგაში
-შეიძლება, მაგრამ ნდობა ძნელია, მე ხომ არ ვიცი...
-არ უნდა იცოდე, გამაწყვეტინა ზაზამ, მე გაკვირვებული დავაჩერდი, მან კი გამიმეორა
-ხო, ნუ გიკვირს, ეს არ უნდა იცოედე, ამას უნდა გრძნობდე, თუ ურთიერთობა გონებით დაიწყო, ის ურთიერთობა განწირულია, იქედან არაფერი გამოვა
-ანუ თავი უნდა დავკარგო? ასეა?
-არა თავიც არ უნდა დაკარგო, ურთიერთობა საჭმელს გავს, რომელშიც ყველა ინგრედიენტი ზომიერად უნდა იყოს, თორე უგემური გამოვა
-ურთიერთობის ინგრედიენტები კი გრძნობა, სურვილი და გონებაა არა? ზაზა კმაყოფილი ღიმილით მიყურებდა, მეც კმაყოფილი ვიყავი, იმიტომ რომ ადრე ზაზასთან საუბარი (ანუ სკოლაში) არ გამომდიოდა, ახლა კი თითქოს ერთ ტალღაზე მოგვმართეს, სათქმელს თუ ის იწყებდა მე ვამთავრებდი, თუ მე ვიწყებდი, ის ამთავრებდა და ჩვენი აზრები გასაოგნებლად ემთხვეოდა ერთმანეთს, მეც კმაყოფილი ვიყავი და ისიც
-შენ მაინც გაგიძნელდება ეს ყველაფერი, თქვა უცებ ზაზამ
-ვითომ რატომ? ვიკითხე გაკვირვებულმა
-შენთვის თავის მოწონება ძნელია, ბიჭებთან გაიზარდე, ბევრი მოისმინე, ნახე და დასკვნების გამოტანაც დარწმუნებული ვარ არ გაგიჭირდებოდა, ბიჭისთვის ძნელია დაგიახლოვდეს, იმიტომ რომ შენ ყველა ფრაზა იცი რა რას ნიშნავს, ყველა ჟესტი იცი რას მიგანიშნებს, შენმა ძმამ და მისმა მეგობრებმა კარგათ იმუშავეს
-თუ ეს ყველაფერი ხელს მიშლის, რატომღა თვლი, რომ კარგად იმუშავეს?
-შენ მხოლოდ ერთ არჩევანს გააკეთებ და ის სწორი იქნება, არ წამოეგები ყველას გადმოგდებულ ანკესზე, როგორც გოგოების უმრავლესობა, შენ ზუსტად იცი რა გჭირდება, როდის გჭირდება და იცი როგორ მიიღო ის რაც გჭირდება, აი ამიტომ ვთვლი რომ კარგად იმუშავეს!
-მე სწორად ცხოვრებაში მეხმარებიან, ამბობენ ყველა ადამიანი წიგნს წერსო, მისი ცხოვრების ისტორიასო, მე კარგი რეპეტიპორები მყავს, დახმარებას მიწევწნ შეცდომები რომ არ დაუშვა ჩემი ცხოვრების ისტორიის წერის დროს, წიგნის წერას დაბადებიდან ვიწყებთ თურმე, ეს ის წიგნია სადაც შეცდომები არ უნდა დაუშვა, რადგან აქ არაფრის წაშლა და არც ფურცლების ამოხევა არ შეიძლება, ზაზა ყურადღებით მისმენდა და თავს მიქნევდა თანხმობის ნიშნად, თან კმაყოფილი იღიმებოდა, სიჩუმე ჩამოვარდა, მე ფიქრებში გავერთე და ზაზას ხმამ გამომაფხიზლა
-ნეტა რა იწერება ჩვენი ისტორიის წიგნის პირველ ფურცლებზე? ტირილი? თითქოს თავის თავს ეკითხებოდა ზაზა, მე რაღაცის თქმა მინდოდა და სათქმელი ენის წვერზე შემაშრა, ჩემდა გასაკვირად ზაზა დასაშვებზე უფრო კარგად მიცნობდა და ეს ჩემი რაღაცის თქმის სურვილიც არ გამოპარვია
-დიდ ხანს იქნები დამუნჯებული? შემომიტრიალდა, ხელები ტახტზე შემოალაგა, თავი ხელებზე დაიდო, თვალებში მიყურებდა და მოთმინებით ელოდა როდის დავარღვევდი სიჩუმეს
-არ მინდა ისე გამოვიდეს, თითქოს თავს ძალიან ჭკვიანად გაჩვენებ, ვიცი ბიჭებს არ გიყვართ ასეთი გოგოები,
-როგორი ასეთი? გახალისდა ზაზა
-თავისი ცოდნის დემონსრტაციას რო ცდილობენ, ამიტომ არაფერს ვიტყვი, რადგან რის თქმასაც ვაპირებ, საკმაოდ გრძელი და ინტელექტუალური დიალოდის დასაწყისი იქნება, არც ის მინდა რომ იმედები გამიცრუვდეს, არც ის რომ ჩემზე წარმოდგენა შეგეცვალოს, თუ საერთოდ გაქვს რაიმე წარმოდგენა ჩემზე, დავაყოლე ყოველი შემთხვევისთვის, ზაზა ისევ დაფიქრდა
-გავრისკავ შენთან პაექრობას, იმედი მაქვს სათანადო კონკურენტი ვიქნები, მითხრა ეშმაკურად
-ცეცხლს რომ ეთამაშები იცი? მე ხომ წუნკალი გურული ვარ და არ დაგზოგავ!
-არც მე ვაპირებ თავის შეკავება! და მეც დავიწყე
-იცი შექსპირმა რა თქვა? ვკითხე უცებ ზაზას
-რაო ინგლისელმა გენიოსმა?
-მან თქვა: ” როცა ვიბადებით ვტირით, რადგან ვხვდებით, რომ სისულელეში შევაბიჯეთ ფეხიო!” მე გავჩერდი და მის რეაქციას დაველოდე, ის ისევ არაფერს ამბობდა
-მართალი იყო შექსპირი, როგორც იქნა ხმა ამოიღო ზაზამ
-ხანდახან მგონია რომ სიცოცხლე საზიზღრობაა, ადამიანები კი უმსგავსი არსებები არიან
-იცი რატომ? ადამიანებს ილუზიებით და ოცნებებით ცხოვრება მოსწონთ, როცა რეალობა თავის სიმწარეს ანახებთ, სიამოვნებას რომელსაც ილუზია და ოცნება იწვევდა, იმედგაცრუება და ტკივილი ცვლის, ასე ხდება დროის სხვადასხვა პერიოდში გამაღიზიანებელი ის რაც ადრე სასურველი იყო
-ან შეიძლება იმიტომ ვფიქრობ ასე, რომ ცხოვრება უხეში გრძნობებია, სადაც პრიმიტიული აზრები მძლავრობენ, სათუთი და დახვეწილი გრძნობები კი დასაღუპავად არიან განწირულნი, მომეწონა მისი პასუხი მაგრამ დანებებას არ ვაპირებდი
-შეიძლება ადამიანთა ტანჯვის მიზეზი, მოუგვარებელი ცხოვრებაა, სოციალური პირობები, საყოველთაო პრობლემებია, იქნებ ყველა ეს საკითხი საფუძველს ქმნის კაშნისა და მელანქოლიისთვის?
-იცი კანტი რას ამბობდა მელანქოლიაზე? წარბი ამეწია იმის გამოსახატავად, რომ ძალიან გამიკვირდა ჩემს წინ იმ ზაზას დანახვა, რომელიც კანტის ციტირებას ახდენდა, ზაზამ ორაზროვნად გამიღიმა და გააგრძელა
-კანტი ამბობდა ”მელანქოლიით შეპყრობილნი, ამაღელვებელი და ამაღლებული გრძნობებით გამოიტჩევიანო!” მე კი არ ვეთანხმები, ჩემთვის მელანქოლია და კაეშანი დეპრესიის ერთ-ერთი ნაირსახეობაა! ოხ როგორ შეცვლილა ზაზა ამ წლების განმავლობაშითქო გავიფიქრე ჩემთვის, თუმცა სწრაფი პასუხი უნდა გამეცა, წაგება ხომ არ მინდოდა?
-ესეიგი შენ და შოპენი ერთნაირად ფიქრობთ მელანქოლოაზე, ისიც ფიქრობდა რომ მელანქოლია დეპრესია იყო და ერთ-ერთ წერილში წერდა ” მელანქოლიით ვარ შეპყრობილი, სახლიდან გამოვდივარ, ქუჩებს მივუყვები, სევდა მზაფრავს და ისევ შინ ვბრუნდები, რატომ ჩავდივარ ამას?”
-ბინგო!!! წამოიძახა ზაზამ
-შოპენი მადარი ვიღაცა იყო, დეპრესიით რომ არ ყოფილიყო შეპყრობილი ისეთ მუსიკალურ შედევრებს ვერ შექმნიდა
-ანუ არისტოტელე სიმართლემ სიმართლე თქვა? ”სულის მიდრეკილება მელანქოლიისადმი, ღრმა აზროვნების საწინდარია და მხოლოდ გენიოსებს ახასიათებთო!”
-დროის ცვლილებამ ყველაფერი შეცვალა, სიტყვების მნიშვნელობაც და გაგებაც
-უბრალოდ ოცდამეერთემ მოიტანა უხამსი აზრები და გაცვეთილი სურვილები
-ეს იგივეა რომ მზის ბრწყინვალებას გაექცე და ნეტარება ლამპის მიმქრალ შუქზე ეძებო...
ბოლო სიყტვის ზაზასთვის დატოვება არ მინდოდა და ტვინში აზრებს ქექვა დაუწყე, ღმერთს ვთხოვდი დახმარებას, ვთხოვდი, რომ ერთი აზრი გამოეგზავნა ჩემთვის, რომელიც ამ დიალოგის ლოგიკური დაბოლოება იქნებოდა და საუბრის შემაჯამებელი აკორდი მაინც მე დავსვი
-ღვთის წყალობაა არ გაჩენა ამ ქვეყანაზე! ვთქვი მე და ამოვიხვნეშე....
ისევ სიჩუმემ დაისადგურა, ზაზას თავი ისევ ჩემს მუხლებს შეეხო და მე ის ისევ არ მომიშორებია....